Ενα δέντρο στα Χανια τόσο ανθρώπινο που λες και είναι έτοιμο να σου μιλήσει!!!

Στη Λεωφόρο Σούδας των Χανίων ή Λεωφόρος Καραμανλή που στη συνείδηση των περισσοτέρων χανιωτών είναι ένας δρόμος συνδυασμένος με τραγικά δυστυχήματα, κακοτεχνίες και αναμένα κεριά σε εικονοστασάκια, στο μεγαλύτερο μήκος του, στέκονται μεγάλα και ψηλά δέντρα που προστίθενται στην συνολική εικόνα κ τον χαρακτήρα του δρόμου.
Κάποια αλληλουχία γεγονότων, οπωσδήποτε όχι ανθρώπινων και κυρίως τυχαίων, δημιούργησαν ένα δέντρο τόσο ανθρώπινο που λες και είναι έτοιμο να σου μιλήσει.
Αυτή η... " φυσική Τζοκόντα", που δεν ανήκει σε κανέναν δημιουργό, στέκεται απέναντι από το ΙΚΑ.


Μια γυναικεία μορφή, αινιγματική και αυστηρή, με βλέμμα που σε ακολουθεί όσο αντέχεις, σμιλεύτηκε μέσα από τη φθορά και τον αγώνα για επιβίωση, σε καταιγίδες και παγωνιά, ζέστη και ανεμοθύελλες. Όπως δηλαδή καλλιεργείται μέσα από κακουχίες εδώ και αιώνες ολόκληρη η ανθρωπότητα, περνώντας από τον θάνατο στην αναγέννηση, την μοναξιά και την συνύπαρξη, φτιάχνοντας «έναν κόσμο σκληρό και άκαρδο που δεν άνοιξε ποτέ μια ομπρέλα πάνω από το δέντρο που βρέχεται», όπως θα’λεγε ο ποιητής.
Μήπως τελικά για να κάνoυμε τον κόσμο μας καλύτερο, θα πρέπει να αντιστρέψουμε καθοριστικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, να συμπεριφερθούμε λίγο σαν ταχυδακτυλουργοί και να ρίξουμε το βάρος σε εκείνο ακριβώς το σημείο που δεν βλέπει ο θεατής;
Πώς γίνεται αυτό ας πούμε στον μικρόκοσμο της Λεωφόρου Καραμανλή, πώς αλλάζεις την κακή της εικόνα, που εδώ και χρόνια κάθε λογής εργολαβία δεν τα κατάφερε;
Αν αγαπήσεις έστω και ένα δέντρο, αν το αγαπήσεις πραγματικά τότε θα φροντίσεις και τον δρόμο που του «φύτεψες» στερώντας του την προοπτική ενός άλλου δέντρου. Θα περιποιηθείς το πεζοδρόμιο που του έβαλες στερώντας του το χώμα. Θα κόψεις ταχύτητα για να μην το ταράξεις με τα γκάζια σου.
Έτσι σταματάς τα δυστυχήματα στην πολύνεκρη Λεωφόρο Σούδας.
Έτσι φτιάχνεις δρομους και πεζοδρόμια
Για να περιφρουρήσεις την ύπαρξή σου πρέπει να αποσχισθείς εν μέρει από αυτήν, να νιώσεις πώς είναι να είσαι ένα με το δέντρο.
Ίσως αυτό είναι ρεαλιστική πολιτική, ένας επαναστατικός τρόπος να αλλάξουμε τον κόσμο και να αποτρέψουμε το μοιραίο που έχει προβλέψει ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ότι «Οι άνθρωποι θα πεθάνουν όταν σταματήσουν να αγαπούν τα δέντρα».
Ίσως αν μιλούσε η "Τζοκόντα" της Λεωφόρου Καραμανλή, αυτό να έλεγε
ΠΗΓΗ