Ελληνοαμερικανικές “αλχημείες” με φόντο την Αγία Σοφία

Ποιος Ορθόδοξος δεν θα ήθελε να λειτουργηθεί στο Ναό της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη; Ποιος Έλληνας δεν θα ήθελε να διαβεί και πάλι τις γιγαντιαίες ξύλινες πόρτες του Ιουστινιανού και να εισέλθει στη Μεγάλη Εκκλησιά του Γένους και της Ορθοδοξίας, στο σύμβολο της εξελληνισμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Σίγουρα όλοι. Είναι ο μύχιος πόθος μας, η κρυφή μας ελπίδα, η σιωπηλή μας προσευχή.Και αυτή την ελπίδα θέλει να την κάνει πραγματικότητα ένας ελληνοαμερικανός πολιτικός. “Κρατώντας” σφιχτά στα χέρια του το αμερικανικό διαβατήριο του, περιφέρεται ανά την Ελλάδα και διακηρύσσει την πρόθεσή του να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη για να τελέσει την πρώτη θεία λειτουργία από το 1453.

Αγνοώντας επιδεικτικά τις κρατικές Αρχές της γειτονικής χώρας που –είτε μας αρέσει είτε όχι – έχουν την ευθύνη προστασίας του Ναού που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο, αδιαφορώντας προκλητικά για την Κανονική εκκλησιαστική Αρχή που είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο – γιατί όπως ισχυρίζεται ο Πατριάρχης είναι «όμηρος» (sic!)- αλλά και την δισχιλιετή παράδοση και τους Ιερούς Κανόνες της Ορθοδοξίας – η “Παγκόσμια Ενορία” που δημιούργησε δεν υπάγεται σε εκκλησιαστική Αρχή- ετοιμάζει τις βαλίτσες του, μαζί με άλλους 250 περισσότερο «πατριώτες και Ορθοδόξους» από όλους εμάς για να μεταβούν στην Πόλη, ώστε στις 17 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της εορτής της Αγίας Σοφίας, να τελέσει τη λειτουργία, με παπά αγνώστου ταυτότητας και προελεύσεως, στον περίλαμπρο Ναό.

Καταρχήν ας τον ενημερώσει κάποιος ότι ο Ναός της Αγίας Σοφίας δεν είναι αφιερωμένος στην Αγία Σοφία που εορτάζει στις 17 Σεπτεμβρίου αλλά στην του Θεού Σοφία. Μάλιστα κατά τα βυζαντινά χρόνια ο Ναός πανηγύριζε την ημέρα των εγκαινίων του, δηλαδή στις 23 Δεκεμβρίου και την Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής.

Δεύτερον ας μας εξηγήσει γιατί ενώ δηλώνει ότι προτίθεται να ξεκινήσει μια δικαστική διαδικασία υπέρ της επαναλειτουργίας της Αγίας Σοφίας ως χριστιανικού Ναού και της αποδόσεως της λατρευτικής χρήσης του στους Ορθοδόξους Χριστιανούς, την ίδια ώρα σπεύδει για την τέλεση – αν γίνει – θείας λειτουργίας στο Ναό δημιουργώντας ενδεχομένως τις προϋποθέσεις όξυνσης του κλίματος στις σχέσεις μεταξύ των δύο λαών, πέραν των όποιων επιπτώσεων σε πολιτικό επίπεδο.

Καλό θα ήταν ο ομογενής αδελφός να ενημερωθεί ότι στην Ελλάδα, την Τουρκία – και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής- θρησκευτικά μνημεία υπάγονται στην ευθύνη προστασίας και συντήρησης των αρμοδίων υπηρεσιών των υπουργείων Πολιτισμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ναός των Αγίων Αποστόλων στην Αρχαία Αγορά υπάγεται στην ευθύνη του υπουργείου Πολιτισμού, οι υπηρεσίες του οποίου εκδίδουν ειδική άδεια ώστε ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος, ανήμερα της εορτής, να τελεί την πανηγυρική θεία λειτουργία. Όμως έτσι όπως θέτει το ζήτημα τότε αύριο θα πρέπει να αποδοθεί η λατρευτική χρήση του Παρθενώνα στους Έλληνες Αρχαιόθρησκους, για να μην αναφέρουμε άλλες περιπτώσεις με επικίνδυνες προεκτάσεις για τα εθνικά μας θέματα.

Αυτά όμως ο Ελληνικής καταγωγής αμερικανός υπήκοος, δεν φαίνεται να τα λαμβάνει υπόψη του. Αυτό φάνηκε και από την απάντηση που έδωσε στο ερώτημα εάν θα υποστήριζε μια ενδεχόμενη πρωτοβουλία ενός τουρκικής καταγωγής αμερικανού πολιτευτή ή απλού πολίτη να δημιουργήσει μια κίνηση με σκοπό την τέλεση ιεροπραξίας στο Τζαμί του Μοναστηρακίου στην Αθήνα που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.

«Θα είμαι μαζί του» είπε αφοπλιστικά ο ελληνοαμερικανός για να προσθέσει: «Εάν ένας μουσουλμάνος πιστός ασχέτου εθνικής ταυτότητας διεκδικούσε έναν θρησκευτικό του χώρο εγώ θα ήμουν μαζί του γιατί η δική μου θρησκεία μου επιτρέπει να συμπροσευχηθώ μαζί του και θα ήμουν εκεί».

Πρώτη φορά ακούω ότι η Ορθόδοξη θεολογία επιτρέπει την συμπροσευχή με τους μουσουλμάνους. Ίσως από τότε που σταμάτησα το Κατηχητικό – στο οποίο πήγα μέχρι που τελείωσα το Λύκειο – να έγινε η ένωση της Ορθοδοξίας με το Ισλάμ και να μην το πήρα είδηση.

Ωστόσο όμως η άποψη του είναι σίγουρα βούτυρο στο ψωμί των γειτόνων και κάθε μουσουλμάνου. Γιατί τώρα ένας τουρκο-αμερικανός μπορεί να ξεκινήσει και εκείνος μια εκστρατεία για την επαναλειτουργία του Τζαμιού του Διδυμοτείχου – του πρώτου τεμένους που κτίστηκε επί Ευρωπαϊκού εδάφους και σήμερα είναι κλειστό, του Τζαμιού του Μοναστηρακίου και όποιου άλλου παλαιού μουσουλμανικού λατρευτικού χώρου υπάρχει στην Ελλάδα και δεν λειτουργεί, έχοντας στο πλευρό του τον ελληνο-αμερικανό πολιτικό.

Άραγε αντιλαμβάνεται τις λεπτές εθνικές και θρησκευτικές ισορροπίες της υπόθεσης;

Γιατί είναι διαφορετικό να διεκδικήσει κάτι με την προσφυγή του στη Δικαιοσύνη, είτε της Τουρκίας είτε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και άλλο να προσπαθεί ετσιθελικά, με «παλικαρισμούς» και την ασφάλεια της αμερικανικής υπηκοότητας, να δημιουργήσει de facto καταστάσεις και τετελεσμένα.

Δηλαδή έτσι όπως θέτει το θέμα, γιατί όχι, αύριο μια ομάδα γυναικών, που ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να μην πάνε και να παραβιάσουν το άβατο του Αγίου Όρους υποστηρίζοντας ότι το μοναστικό καθεστώς «καταπατά» τις θρησκευτικές ελευθερίες τους.

Άραγε αυτός ο κύριος θα τολμούσε να διανοηθεί να αγνοήσει τον τοπικό Κυβερνήτη ή το Σερίφη της Πολιτείας στην οποία ζει στις ΗΠΑ; Και αν το έκανε ποια θα ήταν η τύχη του;

Τι είδους συμπεριφορά τσαμπουκά είναι αυτή; Τι θα συμβεί εάν 200 φανατικοί Τούρκοι τους επιτεθούν όταν θα πάνε να κάνουν την λειτουργία, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τις Αρχές, χωρίς να έχουν άδεια; Τι θα συμβεί αν σκοτωθεί ένας άνθρωπος; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στις σχέσεις των δύο χωρών; Ποιος θα έχει προκαλέσει την κρίση;

Έχει λάβει κανείς υπόψη του τις πιθανές παρενέργειες μιας τέτοιας μονομερούς πρωτοβουλίας στη ζωή της ομογένειας της Πόλης; Στους ανθρώπους εκείνους που ήταν μόνοι στα Σεπτεμβριανά του ’55; Στις απελάσεις του ’64 – όταν μαζί με χιλιάδες ακόμα εκδιώχθηκε και η θεία μου, σε μια νύχτα, κρατώντας δυο μωρά και μια βαλίτσα στα χεριά; Στους ανθρώπους εκείνους που βίωσαν τις επιπτώσεις του Κυπριακού, που είδαν συγγενείς και φίλους να εγκαταλείπουν την Πόλη μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που κάθε φορά πρώτοι εισπράττουν οποιαδήποτε αναταραχή στις σχέσεις των δύο χωρών, Ελλάδος και Τουρκίας;

Τα έλαβε λοιπόν όλα αυτά υπόψη του ο μαχητικός ελληνοαμερικανός;

Μάλλον όχι. Γιατί; Δεν γνωρίζω. Ίσως αναζητά έναν ρόλο, μια θέση στο κάδρο της δημοσιότητας, μετά την «αποστρατεία» του από την τοπική πολιτική της περιφέρειας όπου ζει στις ΗΠΑ. Και φαίνεται να βρήκε πρόσφορο έδαφος στην ευαισθησία και τον συναισθηματισμό, την ελπίδα και το όνειρο των Ελλαδιτών. Και την πρωτοβουλία του υποστηρίζουν και κάποιοι που αναζητούν εναγωνίως να εντοπίσουν τον «μαρμαρωμένο» βασιλιά. Κάποιοι που μέχρι σήμερα δεν πάτησαν το πόδι τους στην Πόλη, που υπονόμευσαν και υπονομεύουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που δεν βρήκαν λίγο χρόνο να επισκεφθούν τα ιδρύματα, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα γηροκομεία της Ομογένειας. Που δεν βρήκαν λίγο χρόνο να μάθουν πως ζουν οι αδελφοί μας εκεί, ποιες οι ανάγκες τους, οι ανησυχίες τους, τα προβλήματά τους. Και βρήκαν τώρα την ευκαιρία να κρυφτούν πίσω από την πρωτοβουλία του διακεκριμένου ελληνοαμερικανού για να ικανοποιήσουν τις εθνικιστικές τους αναζητήσεις.

Περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι θα γίνει στις 17 Σεπτεμβρίου.

Και ευχόμαστε να μην ανοίξει ο ασκός του Αιόλου.

http://blogs.sch.gr/kantonopou/2010/09/04/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%E2%80%9C%CE%B1%CE%BB%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82%E2%80%9D-%CE%BC%CE%B5/