Αόρατη Ελλάδα. Τόποι απαγορευμένης πρόσβασης

Το γήινο πεδίο φυλάσσεται, κυρίες και κύριοι! Τη στιγμή που εσείς κοιμάστε τη νύχτα, σε όλα τα μέρη υπάρχει κάποιος που φυλάει σκοπιά με ένα όπλο στο χέρι. Αναζητείστε να μάθετε τον απίστευτο αριθμό τόπων απαγορευμένης πρόσβασης, μόνο στη χώρα μας.

Στρατιωτικές βάσεις, συνοριακές περιοχές, στρατόπεδα και ερευνητικά κέντρα, μοναστήρια, αρχαιολογικοί χώροι, σπηλιές, βουνά ολόκληρα, δάση, νησιά, περιφραγμένες εκτάσεις, μεταλλεία, λόφοι, διόδια, τελωνεία, 
αστυνομικές περιοχές, εκκλησιαστικά εδάφη, αλλά και τεράστιες εκτάσεις χωρίς ούτε έναν δρόμο (άρα και χωρίς δυνατότητα πρόσβασης).


Στο «Άγιο Όρος απαγορεύεται η πρόσβαση στις γυναίκες (κάτι που είναι αντισυνταγματικό) ενώ στους άντρες «κοσμικούς» επιτρέπεται η πρόσβαση μόνο για τρεις μέρες – και στα μοναστήρια απαγορεύεται η είσοδος μετά τη δύση του ηλίου, στον Υμηττό απαγορεύεται η πρόσβαση μετά τη δύση του ηλίου, στη Δήλο απαγορεύεται η παραμονή μετά την δύση του ηλίου, στην Πεντέλη ο επισκέπτης παρακολουθείται από άγνωστες μυστικές υπηρεσίες, η ορεινή Κρήτη είναι γεμάτη από αμερικάνικες βάσεις και εκτάσεις ξένων αρχαιολογικών σχολών, στην Αρκαδία και στη Σπάρτη απαγορεύονται οι αρχαιολογικές ανασκαφές (!), στις εξοχές όπου και να πας ελέγχεσαι – κυρίως από τους ντόπιους γιατί είσαι «ξένος», στις μονές δεν μπορείς να μπεις για έρευνες χωρίς την εύνοια του μοναστικού τάγματος, οι αρχαίοι «ιεροί» χώροι είναι ή καταστρεμμένοι, ή φυλασσόμενοι, ή αό πάνω τους έχουν στηθεί μοναστήρια και εκκλησίες, παντού στις σπηλιές εξορκιστικοί σταυροί και αναθέματα.

Όλες οι διαδρομές που μπορείς να κάνεις σε μια περιήγηση είναι χαραγμένες – από δρόμους κλπ – και είναι έτσι ρυθμισμένα όλα για να μην μπορείς – ή να μην θέλεις – να «ξεστρατίσεις».

Ο κόσμος προωθείται στις πόλεις, η αστυφιλία είναι κατευθυνόμενη, για να μην είναι κανείς στα βουνά και στις ερημιές, γιατί εκεί είναι όλα τα μυστικά. Η νύχτα φωτίζεται και εξορκίζεται μην τυχόν και αντιληφθεί κανείς τα παράξενα πράγματα που συμβαίνουν όταν πέφτει το σκοτάδι.

Η αληθινή Ελλάδα είναι απρόσιτη.
Η αληθινή Ελλάδα είναι αόρατη.

Στην αόρατη Ελλάδα, σε μια άλλη πραγματικότητα, συμβαίνουν κάθε μέρα πράγματα που δεν μπορείτε ούτε να τα φανταστείτε. Η Ελλάδα είναι γεμάτη μυστικά.

Ο «Ομφαλός της Γης» είναι στο Κάτω Χάσμα των Δελφών (Η / Ο Ομφαλός της Γης = 1708, Ψυχή = 1708, Αιώνια Φως Λάμπει = 1708)...

Είναι ένα Άδυτο βαθιά μέσα στη χαράδρα καλυμμένο από τα μάτια των περίεργων και μάλλον άγνωστο στους ειδικούς. Μπαίνεις μέσα στο αρχαίο σπήλαιο και βλέπεις ένα πηγάδι – έναν «κάρκαρο» στη μέση του σπηλαίου.

Υπάρχουν σκάλες που κατεβαίνουν εκεί κάτω, τις οποίες έχουν κατασκευάσει οι Ναζί κατά τις δραστηριότητες στη χώρα μας της «Επιχείρησης – Υπερβόρεια». Κατακόρυφη σκάλα που κάνει τρεις στροφές, γύρω στα εξήντα σκαλοπάτια.

Από κει μέσα περνάει ο «Μέλας Ποταμός», (το «αίμα» του Ομφαλού που εκπέμπει τη «Μελα-γχολία»), ένας από τους μεγάλους ποταμούς της Υποχθόνιας, που λέγεται έτσι επειδή το νερό φαίνεται σαν μαύρο εξαιτίας των μαύρων πετρωμάτων, αν και είναι νερό με πολύ ιδιαίτερες ιδιότητες.

Η σκάλα βγάζει στο ποτάμι και σε λαβυρινθώδεις πέτρινες στοές. Εκεί υπάρχει άμπωτη και πλημμυρίδα του νερού, σε τακτά χρονικά διαστήματα που μπορούν σχετικά εύκολα να υπολογιστούν με προσεκτική παρατήρηση. Για παράδειγμα, το νερό φτάνει μέχρι τα 20 σκαλοπάτια, καλύπτοντας τα υπόλοιπα και φυσικά πλημμυρίζοντας τις στοές.

Εκεί για πρώτη φορά είχα παρατηρήσει εκατοντάδες ποντίκια μαζεμένα να περιμένουν για κάτι. Κατάλαβα ότι περίμεναν την άμπωτη για να επιστρέψουν στις στοές, κι έτσι σιγά - σιγά παρατήρησα ότι το νερό αποτραβιόταν κάποια στιγμή και το πέρασμα ελευθερώνονταν. Μόλις άνοιξε το πέρασμα φάνηκε ένα παράξενο πράσινο φως, αγνώστου ποοελεύσεως αλλά φυσικό, που φώτιζε τις στοές.

Πρόκειται μάλλον για ένα είδος πετρώματος, ένας φωσφορούχος πρασινόλιθος που λέγεται «Διορίτης Λίθος». Εκεί κάτω ακούγονται θροϊσματα και ήχοι που μοιάζουν με αναστεναγμούς.

Το φαινόμενο της άμπωτης και της πλημμυρίδας, κατά τη γνώμη μου σχετίζεται με την «εγκυμονούσα Λητώ η οποία τίκτει τα ύδατα». Σύμφωνα με τον μύθο, ο Απόλλων σκοτώνει των Πύθωνα στον Ομφαλό, ο οποίος «πνίγει τις Νύμφες» (προκαλώντας προβλήματα στις επικοινωνίες), πιστεύω ότι η πλημμυρίδα του Μέλανα Ποταμού «Πνίγει τις Νύμφες» οι οποίες είναι οι στοές του ομφαλού της Γης.

Εκεί κατά το παρελθόν πρέπει να ήταν πρόσβαση των Δρακόντων, κάποιων ανθρωποειδών ερπετόμορφων οντοτήτων οι οποίοι επικοινωνούσαν με κάποια ιερατικά τάγματα της επιφάνειας…

Πρόσφατα πήγα την Σαλαμίνα στο άντρο του τρομάρα (που πήρε το όνομά του από ένα διαβόητο λήσταρχο της εποχής του Όθωνα που χρησιμοποιούσε αυτή τη σπηλιά για λιμέρι), όπου βρίσκεται αρχαίος ναός Εκάτης, αλλά σήμερα είναι η Μονή Αγίου Νικολάου, εκεί είναι ένα από τα λεγόμενα «μπουριά», όπως λένε οι ντόπιοι, που πηγαίνουν προς Στυμφαλο, περνούν μέσα από τη θάλασσα και καταλήγουν στη λίμνη.

Οι μελέτες μου έδειξαν ότι πρέπει να υπάρχει και σύνδεση με το λεγόμενο σπήλαιο του Ευριπίδη, αλλά αυτό τώρα το έχουν ρημάξει, του προκάλεσαν τεχνητή κατολίσθηση, άγνωστο γιατί.

Οι φωτογραφίες που είχα δημοσιεύσει παλαιότερα από αυτό το μυστηριώδες σπήλαιο απεικονίζουν δαιδαλώδεις γαλάζιες στοές που δεν υπάρχουν πια, τις έκλεισαν και τις κατέστρεφαν.

Όλη η Σαλαμίνα είναι μια κουλούρα, απεικονίζει ένα «κούλουρο όφη» - το φίδι που τρώει την ουρά του – που συνδέεται με την Υποχθονία. Βασικά, είναι ένα αποκλεισμένο μέρος, ειδικά από την πλευρά του Αίαντα αυτό είναι φανερό, από τη μια είναι η ναυτική βάση και από την άλλη πλευρά είναι η νατοϊκή βάση.

Πήγα εκεί, στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, και η ηγουμένη μου είπε πως είχε χάσει τα κλειδιά και δεν μπορούσε να μας βάλει στο Καταβάσιο (αρχαίο Καταβάσιο του Άδη). Το καταβάσιο βρίσκεται στην αυλή του μοναστηριού διπλοκλειδωμένο με σιδερένιες πόρτες.

Οι μοναχές μου διηγήθηκαν ότι πριν από κάποια χρόνια είχαν ακούσει παράξενες φωνές από εκεί μέσα, στις δύο η ώρα τη νύχτα, ανοίξανε την πόρτα του καταβακίου και βγήκανε «κάτι μεγάλες γάτες με πύρινα μάτια και ουρές, οι οποίες μιλάγανε» και αυτές έντρομες κλείσανε πάλι την πόρτα και την κρατήσανε κλειδωμένη από τότε, κι από ότι φαίνεται έχουνε χάσει και τα κλειδιά.

Πιστεύω ότι υπάρχουν έργα του αίαντα που οδηγούν από τη σαλαμίνα στη στυμφαλία, μια υποθαλάσσια απόσταση ογδόντα χιλιομέτρων. Ο Αίας ο τελαμώνιος, είναι ιστορικό και όχι μυθικό πρόσωπο, είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος αυτές τις διανοίξεις που έκανε, αναζητώντας την είσοδο για τον άλλο κόσμο.

Η ίδια η λέξη σαλαμίνα, αναλύεται «Σάλα-Μίνα», η λέξη σάλα υποδεικνύει μια αίθουσα, ενώ η «μίνα» μας φέρνει στο νου τους μινίους, αυτόν τον αινιγματικό αρχαίο λαό που ασχολούνταν με υπόγεια έργα (όπως αυτά στην Κοπαϊδα), ενώ η λέξη φέρνει στο νου και τον Μίνωα.

Στο πυθαγόρειο αριθμοσοφικό σύστημα, η λέξη σάλα έχει τον αριθμό 232, είναι ιερατική λέξη γι αυτό και ο αναγραμματισμός της μας δίνει Λάσα (την έδρα των μεγάλων μοναστηρίων του Θιβέτ), που ισούται επίσης με 232, αλλά 232 είναι και η λέξη Πράνα (η ενέργεια του σώματος και του αιθέρα) αλλά και η λέξη «Παρνα» (όπως στο Παρνασσός ή πρανασσός). Μιλώντας για το πυθαγόρειο, ανακάλυψα πως ένα μεγάλο μυστικό έχει αποκρυφτεί από την αρχαιότητα στο αριθμό 2368, αλλά θα μείνει για λίγο ακόμη κρυμμένο...

Κρυμμένος από τα μάτια όλων παραμένει και ο εξαφανισμένος καθηγητής Δημήτριος Λιαντίνης. Πρόσφατα ειπώθηκε από γνωστό τηλεοπτικό σταθμό, ότι κάποιος συγγενής του Λιαντίνη βρήκε, λένε, το πτώμα του σε μια συγκεκριμένη σπηλιά στον Ταϋγετο, την οποία αρνήθηκε να αποκαλύψει (ούτε αναφέρθηκε το όνομα αυτού του μάρτυρα), γιατί –όπως είπε- ακολουθούσε τις αυστηρές οδηγίες που του έδωσε ο Λιαντίνης να μιλήσει μόνο έπειτα από την πάροδο δύο χρόνων.

Το περίεργο είναι ότι δεν έγινε καμία αστυνομική έρευνα ή ανάκριση για όλα αυτά. Φυσικά, ο Λιαντίνης δεν είναι νεκρός, αλλά όντως άφησε πίσω τον εαυρό του σε μια σπηλιά στον Ταϋγετο.

Τώρα είναι αλλού... η μελέτη του Λιαντίνη, βάσει της ειδικής οικολογικής του έρευνας (και ας μην ξεχνάμε τη σχέση του ιστορικού ονόματός του με την ιερή λέξη Λιάντη), για την Υποχθόνια, τον Κόσμο των Αθανάτων, και για τον ψυχικό νεραϊδιακό κόσμο, είναι ένα φαεινό παράδειγμα των σχέσεων της ψυχοστατικής συγκεκριμένων γεωγραφικών σημείων και των μυστηρίων τα οποία συμβαίνουν δια της μεταλλάξεως της ανθρώπινης υπόστασης στα σημεία αυτά, (και πολλά θα βρει κανείς αν διαβάσει προσεκτικά τα βιβλία του Λιαντίνη).

Βρίσκεται εις το χείλος του θανάτου, βρίσκεται στο μέσο ενός άξονα εκεί (μετά από την μελέτη που αυτός είχε κάνει), είναι ένας άξονας των δύο κόσμων, που υπάρχει στον Ταΰγετο. (το μέρος στο οποίο είχε πάει είναι το ιερό όρος της Ταϋγέτης, που είναι μία από τις 7 κόρες του Άτλαντα).

Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα τα τοπωνύμια της επιφάνειας αναφέρονται στον άλλο κόσμο, όταν π.χ. λέμε «οι Δελφοί», οι αληθινοί Δελφοί δεν είναι εδώ, είναι αλλού, αυτοί που ξέρουμε είναι ένα είδωλό τους, ή πχ η Αθήνα, ή η κάμινος όπως τη λέγανε στην αρχαιότητα, δεν είναι αυτή η αληθινή Αθήνα, εκείνη βρίσκεται εντός του άλλου κόσμου, και αξονικό σημείο επαφής των δύο πόλεων είναι ο βράχος της ΑκροΠόλεως.

Ο Λιαντίνης εντόπισε κάποιον άξονα ανάμεσα στους δύο κόσμους, (η περίπτωση Λιανίνη είναι μια υπόθεση που όποιος την ψάξει βαθιά θα βρεθεί προ μεγάλων εκπλήξεων).

Το ιερό όρος Τάλετον (το όρος Ταϋγέτη), βρίσκεται σε μία ρυμοτομία και διαρρύθμιση που για να τη μετρήσει κάποιος, ορθο-γραφικά, αριθμο-σοφικά, μαθη-ματικά, χαρτο-γραφικά, πρέπει να πάει στον ιερό του Αμύκλέου Απόλλωνος, στις Αμύκλες, και να οριοθετηθεί σε σχέση με την πυραμίδα του Τα¨θγετου.

Ακριβώς στις 4.04 το πρωί, κάθε μέρα, αντανακλούνται οι πέντε πυραμίδες, της Αιγύπτου στο δέλτα του Ταϋγετου, στο ναό Μίθρα του άρματος του ήλιου, που βρίσκεται στην κορυφή του Ταϋγέτου και σήμερα λέγεται Άη Λιας, είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο το οποίο μπορεί να το δει ο καθένας αν βρεθεί εκεί εκείνη την ώρα, μόνο που δεν πάει κανένας εκεί(το φαινόμενο μας θυμίζει ίσως τους λεγόμενους «Δροσουλίτες»).

Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται μια αλλοχρονική θέση των δύο αξόνων του Νοήμονος Συμπαντικού Οργανισμού (για τον οποίο θα μιλήσουμε εκτενώς σε άλλο άρθρο).

Εμείς εδώ στην Γη νοούμεθα ως μικροοργανισμοί σε νοήμονα και ζώσα υλική κατάσταση, αλλά με πνευματική υπόσταση που αντικατοπτρίζει το μεγαοργανισμό που κυβερνά το Σύμπαν, και αυτή η σχέση καθρεπτίζεται στα πιο ιδιόμορφα από τα μέρη που μας περιβάλλουν.

Τις περισσότερες φορές αυτό ισχύει κυρίως ως προς ένα μέρος το οποίο είναι ορεινό, σχεδόν ποτέ δεν είναι πεδινό, κι όλο το επίκεντρο των μελετών αυτών, βρίσκεται σε σημείο ορεινά, στα οποία, προστρέχουν ειδικοί για να κάνουν τις μελέτες τους, ιδιωτικώς, αλλά στα ίδια ορεινά μέρη έχουμε και τους αρχαίους ναούς ή τα σημερινά μοναστήρια αλλά και τις βάσεις και τα ραντάρ, γιατί εκεί εκπέμπεται μια δύναμη από το Νοήμονα Συμπαντικό Οργανισμό, το πράνα (ή το πάρνα) και στα ορεινά είναι το αξονικό επίπεδο καθόδου του, μπορεί να εντοπιστεί η ροή του.

Είναι πολύ βαρύ αυτό το θέμα, εκεί μπορεί να προκληθεί η καταλυτική ρήξη της κατάρας της ανθρώπινης Ειμαρμένης και φυλακής της ζωής, βασικά είναι ένας αποδέκτης του ανθρώπινου πόνου και της ιδιοτέλειας της εδώ καταστάσεως, που τη μετασχηματίζει σε μια ψυχική κατάσταση ενός είδους «αγιοσύνης» για όποιον συνδεθεί με τη ροή της, για αυτό και πηγαίνουν τα τάγματα να απομονωθούν σε τέτοια μέρη, για αυτό και σφραγίζουν ιερατικά ή στρατιωτικά την πρόσβαση σε αυτά.

Σε αυτό το θέμα ο κ. Λιαντίνης είχε ανακαλύψει πάρα πολλά, και ήξερε ότι σε συγκεκριμένα περάσματα μπορούσε να δραπετεύσει από τον κόσμο του θανάτου προς τον Κόσμο των Αθανάτων.

Έχω κάνει μια επίσκεψη στο μέρος από το οποίο νομίζω πως είχε «φύγει» ο κ Λιαντίνης, είναι ένα ειδικό σπήλειο, από το οποίο μπορεί να μελετήσει κανείς το ζήτημα των οπτασιακών πυραμίδων. Ναι, αντικατοπτρίζονται τέσσερις ή πέντε πυραμίδες στις 4.04 μετά τα μεσάνυκτα, από την Αίγυπτο στο ιερόν Τάλετον.

Το «αλώνι» το οποίο αναφέρει ο κ λιαντίνης στο βιβλίο του Γκέμμα, υπάρχει εκεί, στο οποίο αν κοιμηθεί κάποιος ένα βράδυ μόνος του, θα δει την «Επιούσια», δηλαδή στην αιθερική ουσία του λεγομένου «Κάρμα» καθώς περνά από το ιερό γεωγραφικό αυτό σημείο, θα δει την εικόνα του μηχανισμού που ρυθμίζει της ψυχοστασία των ανθρώπων του κόσμους μας.

Σε αυτό το σημείο γίνεται η αποϋλοποίηση, στο «Αλώνι», (όπως και σε άλλα τέτοια μέρη) εκεί που εμφανίζονται οι Νεράιδες. Η αποϋλοποίηση όμως γίνεται με την «Παρουσία», την κατάσταση κατά την οποία είμαστε συνειδητά ενεργοποιημένοι και συνδεδεμένοι με το μέρος, κι αυτό το πετυχαίνουμε ακολουθώντας συγκεκριμένες διαδρομές και έπειτα με την πολύωρη παραμονή εκεί και ακολουθεί η αρχή της διαδικασίας της μετουσίωσης.

Αλλά με την έναρξη αυτής της διαδικασίας, κάποιος πρέπει να εισέλθει εντός των στοών για να μπορέσει να προχωρήσει σε άλλο χρόνο και χώρο. Τα φαινόμενα αυτά συμβαίνουν δεν στον Άθω (στο όρος του Άθω, σε ειδικά σημεία που γίνονται σημεία και τέρατα, σημεία στα οποία εξαφανίζονται καλόγεροι, εκεί εμφανίζονται οι θρυλικοί «Εννέα Αόρατοι» κτλ, στον όλυμπο και στους Δελφούς υπάρχουν σημεία αποϋλοποίησης και αλλοχρονικής καταστάσεως, και αλλού...

Υπάρχουν μέρη στην ελλάδα, κυρίως ορεινά σπήλαια και βαθιές χαράδρες, που αν κάποιος πάει και τραγουδήσει συγκεκριμένα τραγούδια, θα ακούσει τραγούδια να του αποκρίνονται με νεραϊδικές φωνές.

(Ένα τέτοιο μέρος είναι και το Κορύκειο Άντρο στο βουνό πάνω από τους Δελφούς, και οι στίχοι όπου πρέπει να τραγουδηθούν βρίσκονται χαραγμένοι στο βράχο αριστερά μόλις μπεις στο σπήλαιο, στην αθέατη πλευρά της πέτρας. Η νεραϊδική απόκριση ακούγεται βαθιά μέσα από τις στοές).

Ποιος έκανε μια μελέτη να δει πως είναι η σκιά των ανθρώπων στους Δελφούς; Στο Δίον ή στην Δωδώνη; Ποιος έκανε μια μελέτη για να δει τις οπτασίες που εμφανίζονται απέναντι από την Δωδώνη στο όρος Τόμαρος;

Τι συμβαίνει το βράδυ στη Δωδώνη, γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι τις νύχτες στη Δωδώνη; Γιατί κανείς δεν μπορεί να μπει τη νύχτα στο χώρο του μαντείου των Δελφών;...τη νύχτα δεν υπάρχουν άνθρωποι στους Δελφούς πέραν αυτόν που κοιμούνται στα σπίτια τους.

Τι συμβαίνει όταν πηγαίνουμε σε διάφορα αλλόχρονα μέρη στα οποία βλέπουμε οπτασίες; Τι συμβαίνει στο χωριό Κομποτάδες της Οίτης έξω από το οποίο περνούν οι οπτασίες αυτές; Γιατί αυτό το συγκεκριμένο μικρό χωριό έχει -επισήμως- τα μεγαλύτερα ποσοστά κρουσμάτων ψυχασθένειας στην Ελλάδα; (Ένας στους τρεις κατοίκους).τι συμβαίνει στο Γραμματικό;

Εκεί υπάρχει ένα χάσμα βαθύ, που στο βράχο, κατά τη δύση του ηλίου, αν κάνεις χαιρετισμό, η σκιά σου εμφανίζεται σαν μαύρη λαμπάδα που τρεμοσβήνει έντονα, και τότε μπορείς να δεις θολά διαδρομές μέσα στη Γη που δεν ξέρεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν αν μπορούσες εσύ να τις διαβείς.

Και τι συμβαίνει στην οδό Παπάφη στην θεσσαλονίκη; Κάτω από μια γέφυρα που υπάρχει εκεί, απλώνεται ένας ξεροπόταμος που είναι ολόκληρος καλυμμένος από πυκνά δέντρα, που μέσα του κρύβει ένα μεγάλο εγκατελειμένο εργοστάσιο, όπου εμφανίζονται και εξαφανίζονται παρουσίες, κι ακούγονται τραγουδιστές φωνές τις νύχτες
http://strangehellas.blogspot.com
Μ.Γ.
Alito Team
Από RC-CAFE