ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Έγιναν χθές οι κηδείες των δυο δίδυμων αδελφών, που σκοτώθηκαν στην έκρηξη στο Ζύγι. Για μια ακόμη φορά ο Κυπριακός Ελληνισμός έδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας και Ελληνικού ήθους.

Οι σκηνές με τους γονείς των θυμάτων να ψέλνουν με δυναμισμό, μαζί με το εκκλησίασμα τον Εθνικό ύμνο, ο εναγκαλισμός της μητέρας των θυμάτων με την σύζυγο του νεκρού διοικητή της ναυτικής βάσης-που μόλις μια μέρα πριν είχε κηδευτεί- οι αναφορές που έκαναν στον Γρηγόρη Αυξεντίου, λίγο πριν χαθούν τα δυο αδέλφια, αλλά και το δάκρυ των ιερέων, που τόσα έχουν δει τα μάτια τους, και οι ελληνικές σημαίες επάνω στα φέρετρα των νεκρών, ήταν ένα χαστούκι στην νέο-ελλαδική κοινωνία. Από τις εσχατιές του Ελληνισμού έρχεται τελικά η ελπίδα. Από εκεί που θάνατος, ο άδικος θάνατος, δεν φέρνει μόνο πόνο και σπαραγμό, αλλά φέρνει πείσμα, τιμή, και αξιοπρέπεια.

Απέναντι σε αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές, είχαμε ένα διάγγελμα του προέδρου Χριστόφια, που αποτελεί υπόδειγμα αναλγησίας, αφού ούτε ένα συγγνώμη δεν ζήτησε, αλλά και ένα διάγγελμα που προσπάθησε να διχάσει, αφού οι αναφορές στο πραξικόπημα και την ΕΟΚΑ Β, μόνο ως προσπάθεια συσπείρωσης του κομματικού ακροατηρίου του ΑΚΕΛ, μπορεί να εκληφθεί.

Όσο για την μίζερη ελλαδική κοινωνία, αυτή σιγά-σιγά επιστρέφει στους γνώριμους ρυθμούς της χρεοκοπίας, του μικροσυμφέροντος και της ανικανότητας. Με τα αθηναϊκά ΜΜΕ να δίνουν πρώτα τον ρυθμό.

Μένουν όμως οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι εκείνοι που δίνουν την ελπίδα, που παραδειγματίζουν με την στάση τους και την συμπεριφορά τους. Οι άνθρωποι που τους καταλαβαίνουν –δυστυχώς- λίγοι, οι άνθρωποι που θα εξακολουθούν να αγωνίζονται, να λέγονται, και να είναι ΕΛΛΗΝΕΣ, σε πείσμα του κάθε καραγκιόζη πολιτικάντη, σε πείσμα της κάθε κοσμοπολίτικης και διεθνιστικής αρλούμπας. ΕΛΛΗΝΕΣ με τα όλα τους. ΕΛΛΗΝΕΣ που θα ξαναθυσιαστούν, έχοντας ως παράδειγμα τον Αυξεντίου, και σκέπασμα την Ελληνική σημαία.

Ας παραδειγματιστούμε όλοι από τις σκηνές που είδαμε. Το μεγαλείου του Έθνους δεν φαίνεται μόνο στις καλές του στιγμές. Φαίνεται κυρίως στις τραγικές στιγμές. Και από τις τελευταίες έχουμε μπόλικες. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να ελπίζουμε ακόμη. Γιατί ακόμη υπάρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ. ΕΛΛΗΝΕΣ μακριά από την μπόχα της Αθήνας, μακριά από τα δύσοσμα σαλόνια της υποκριτικής ηθικής και των συμβιβασμών. Και αυτοί οι ΕΛΛΗΝΕΣ υπάρχουν , γιατί εκεί κάτω, ίσως ο αέρας εξακολουθεί να παραμένει ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ… 

http://laostrikala.blogspot.com