ΒΑΤΙΚΑΝΟ: ΥΠΕΡ της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

«Η παγκόσμια κατάσταση απαιτεί την συντονισμένη προσπάθεια όλων, τη λεπτομερή εξέταση της κάθε πτυχής του προβλήματος -κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πνευματική. 
Η Εκκλησία, η οποία έχει μακρόχρονη εμπειρία στις ανθρώπινες υποθέσεις και δεν έχει καμία επιθυμία να συμμετέχει στην πολιτική δραστηριότητα του κάθε έθνους,  επιδιώκει ένα στόχο: να προωθήσει το έργο του Χριστού υπό την καθοδήγηση της φιλίας του Αγίου Πνεύματος. Και ο Χριστός εισήλθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει μαρτυρία για την αλήθεια. Για να σώσει, όχι για να κρίνει. Για να εξυπηρετήσει, όχι να εξυπηρετηθεί».

είχε πει ο Πάπας Παύλος VI 1967.

Από τότε που, φανερά τουλάχιστον, το Βατικανό δεν ήθελε να δραστηριοποιείται πολιτικά,  πέρασαν πολλά χρόνια. Από την άλλη, μερικά χρόνια νωρίτερα, το 1963, ο Πάπας Ιωάννης ΧΧΙΙΙ παρατήρησε ότι ο κόσμος οδεύει προς όλο και μεγαλύτερη ενοποίηση, οπότε και εξέφρασε  την ελπίδα ότι κάποια μέρα «μια πραγματική παγκόσμια πολιτική εξουσία θα δημιουργηθεί».

Ερχόμαστε, λοιπόν, στο σήμερα όπου λόγω της ενοποίησης του κόσμου που προκαλείται από το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, φαίνεται να είναι ζωτικής σημασίας η εφαρμογή ενός ελεύθερου, σταθερού παγκόσμιου οικονομικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ο σημερινός Πάπας Βενέδικτος XVI (Γιόζεφ Ράτσιγκερ, Γερμανός –σύμπτωση;) εξέφρασε  την ανάγκη δημιουργίας Ενός κόσμου Μίας πολιτικής εξουσίας. Γι’ αυτόν είναι αναγκαίο το προφανές, αν λάβει κάποιος υπόψη του το γεγονός ότι η ημερήσια δάταξη των  θεμάτων πρέπει να αντιμετωπιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο.

Παραδείγματα:

Ειρήνη και ασφάλεια. Αφοπλισμός και έλεγχος των εξοπλισμών. Προώθηση και προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Διαχείριση της οικονομίας και των αναπτυξιακών πολιτικών. Διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, επισιτιστική ασφάλεια και, φυσικά, προστασία του περιβάλλοντος (κάποια σχέση με την Agenda 21;). 

Σε όλους αυτούς τους τομείς, η αυξανόμενη αλληλεξάρτηση μεταξύ των κρατών και των περιφερειών του κόσμου γίνεται όλο και πιο εμφανής. Το ίδιο εμφανής γίνεται και η ανάγκη για απαντήσεις που δεν είναι μόνο αρμοδιότητα των κλαδικών, των κοινωνιών, των κρατών. Υπάρχει η ανάγκη μίας δημόσιας αρχής, όπως ο Ιωάννης XXIII, υπενθυμίζει, της οποίας σκοπός θα είναι να υπηρετήσει το κοινό καλό. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να διαθέτει δομές και επαρκείς αποτελεσματικούς μηχανισμούς. Θα καλύπτει επίσης την ύπαρξη των νομισματικών και χρηματοπιστωτικών αγορών, απομονώνοντας την κερδοσκοπία η οποία είναι επιβλαβής για την πραγματική οικονομία, ιδιαίτερα των πιο αδύναμων χωρών.

Η Αρχή αυτή, θα είναι παγκόσμιας εμβέλειας, δεν θα μπορεί να επιβληθεί με τη βία, αλλά θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας ελεύθερης και από κοινού συμφωνίας, καθώς και μια αντανάκλαση των μόνιμων και των ιστορικών αναγκών του κόσμου με σκοπό την επίτευξη του κοινού καλού. Θα πρέπει να προκύψει από μια διαδικασία σταδιακής ωρίμανσης των συνειδήσεων και ελευθεριών, καθώς και από την συνειδητοποίηση του μεγαλώματος των ευθυνών. Κατά συνέπεια, η αμοιβαία εμπιστοσύνη, η αυτονομία και η συμμετοχή δεν μπορεί να αγνοηθεί σαν να ήταν περιττά στοιχεία. Η συγκατάθεση θα πρέπει να περιλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο αριθμό χωρών που συμμορφώνονται μέσα από ένα ειλικρινή διάλογο που εκτιμά τις απόψεις των μειοψηφιών και όχι την περιθωριοποίηση τους. 

Με δυο λόγια, η Παγκόσμια Αρχή θα πρέπει να «βάλει» όλους τους λαούς σε μια συνέπεια και μία συνεργασία. Οι αποφάσεις της θα πρέπει να είναι αμερόληπτες αλλά και δεν πρέπει να είναι αποτέλεσμα της υπερβολικής(;) δύναμης των πιο ανεπτυγμένων χωρών επί πιο αδύναμων. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να «κινείται» προς το συμφέρον όλων, όχι μόνο προς όφελος ορισμένων ομάδων, είτε σχηματίζονται από ιδιωτικές ομάδες πίεσης ή των εθνικών κυβερνήσεων. Θα είναι ένα υπερεθνικό όργανο που θα εκφράζει την «κοινότητα των εθνών».

Κατά την παράδοση της Magisterium της Εκκλησίας που ο Βενέδικτος XVI έχει αγκαλιάσει δυναμικά, η Αρχή θα πρέπει να ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ των κρατών και των τοπικών κοινοτήτων, καθώς και μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών, χωρίς να αποκλείεται και των νομισματικών και οικονομικών οργανισμών. 

Έτσι, σε ένα υψηλότερο επίπεδο, θα πρέπει να διέπονται οι σχέσεις μεταξύ μιας μελλοντικής παγκόσμιας δημόσιας εξουσίας και των περιφερειακών και εθνικών θεσμών. Η Αρχή αυτή εγγυάται τόσο τη δημοκρατική νομιμότητα όσο και την αποτελεσματικότητα των αποφάσεων αυτών που θα καλείται να παίρνει. Θα επιτρέπει σεβασμό της ελευθερίας των ανθρώπων, ατομικά μα και σε κοινότητες, ενώ την ίδια στιγμή, θα τους επιτρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τους στόχους και τα καθήκοντα που αφορούν σε αυτά.

Πολύ ωραία και ουτοπικά...

Αν σε όλα αυτά λάβουμε υπόψη μας την δράση της Εκκλησίας από τον σχηματισμό της έως το Σχίσμα, αλλά και μετά, τότε μπορούμε να είμαστε παραπάνω από σίγουροι ότι θα γίνουν τα ακριβώς αντίθετα.

 

http://diadrastiko.blogspot.com