Συγκλονιστική ιστορία: Ανθυπολοχαγός Χίρου Ονόντα..έμεινε στο πεδίο της μάχης 30 χρόνια περισσότερο!

 

Οι Γιαπωνέζοι είναι πεισματάρηδες και έχουν και μια ιδιόρρυθμη αντίληψη της έννοιας του καθήκοντος.
Στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς συγκεντρωμένες τις περιπτώσεις εκείνες Γιαπωνέζων στρατιωτών που παρέμεναν κρυμμένοι στις Φιλιππίνες, στα Γκούαμ, στην Ταϊλάνδη, στην Ινδονησία και αλλού, μην έχοντας πληροφορηθεί ή πιστέψει τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνθηκολόγηση της χώρας τους. Ο εικονιζόμενος υπολοχαγός Hiroo Onoda, παραδόθηκε στο νησί Lubang των Φιλιππίνων, στις 5 Μαρτίου του 1974 και όταν αποδέχτηκε την προ τριακονταετίας ήττα της χώρας του, έκλαψε γοερά. Αυτοί οι λίγες δεκάδες στρατιώτες ήταν οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη που δε αναγνώριζαν το γεγονός πως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει.

Η φωτογραφία του Ονόντα που έμεινε στην ιστορία!

Ο ανθυπολοχαγός Χίρο Ονόντα εκπαιδεύτηκε σαν αξιωματικός της αντικατασκοπείας στην σχολή Νακάνο και στις 26 Δεκεμβρίου 1944 στάλθηκε στο νησί Λούμπανγκ στις Φιλιππίνες. Οι διαταγές του ήταν να κάνει ότι μπορούσε για να απωθήσει τις εχθρικές επιθέσεις, ακόμα κι αν χρειαζόταν να καταστρέψει τον αεροδιάδρομο και την αποβάθρα του νησιού. Η παράδοση ή η αυτοκτονία απαγορεύονταν κατηγορηματικά.
Όταν αποβιβάστηκε στο νησί, ενσωματώθηκε σε μια ομάδα στρατιωτών που είχαν σταλεί εκεί νωρίτερα. Οι αξιωματικοί της ομάδας (ανώτεροι σε βαθμό από τον ίδιο), τον εμπόδισαν να φέρει σε πέρας την αποστολή του, κάτι που έκανε ευκολότερη την απελευθέρωση του νησιού από τις Αμερικανικές δυνάμεις κατά την απόβαση τους στις 28 Φεβρουαρίου 1945. Μέσα σε λίγο χρόνο από την απόβαση όλοι οι Ιάπωνες στρατιώτες είχαν είτε σκοτωθεί είτε παραδοθεί εκτός από τον Ονόντα (που είχε πρόσφατα προαχθεί σε υπολοχαγό) και τρείς στρατιώτες. Η μικρή ομάδα ξεκίνησε για του λόφους.

Bίντεο με την ιστορία του Χίρου Ονόντα!




 Φωτογραφία από τον καιρό του πολέμου.

Ο Ονόντα συνέχισε την αποστολή του, αρχικά ζώντας στα βουνά μαζί με τους τρείς στρατιώτες (οπλίτη Γουϊτσι Ακάτσου, και δεκανείς Σιότσι Σιμάντα και Κινσίτσι Κοζούκα). Πρώτη φορά είδαν ένα φυλλάδιο που έλεγε ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει ήταν τον Οκτώβριο του 1945. Ένα άλλο στοιχείο βρέθηκε όταν η ομάδα σκότωσε μια αγελάδα. Ένα σημείωμα που είχε γραφτεί από τους ντόπιους ιθαγενείς έγραφε: «Ο πόλεμος τελείωσε στις 15 Αυγούστου. Κατεβείτε από τα βουνά!». Η ομάδα δεν εμπιστεύτηκε το σημείωμα, μια που είχαν δεχθεί πυρά λίγες μέρες νωρίτερα. Κατέληξαν να συμπεράνουν ότι το σημείωμα ήταν προπαγάνδα των συμμάχων κι ότι αν ήταν αλήθεια δεν θα τους είχαν πυροβολήσει.
Προς το τέλος του 1945, γίνονταν ρίψεις φυλλαδίων από αέρος που έφεραν εντολή παράδοσης των Ιαπωνικών στρατευμάτων υπογεγραμμένη από τον στρατηγό Τομουγιούκι Γιαμασίτα. Κρυμμένοι ήδη ένα χρόνο και με μόνη ένδειξη για τη λήξη του πολέμου ένα φυλλάδιο, η ομάδα έλεγξε κάθε τυπωμένη λέξη στο χαρτί. Μια πρόταση τους φαινόταν ιδιαίτερα ύποπτη. Έλεγε πως όποιος παραδίνονταν θα λάμβανε «υγειονομική βοήθεια» και θα «προωθούταν» πίσω στην Ιαπωνία. Για ακόμη μια φορά κατέληξαν ότι ήταν απάτη των συμμάχων. Τον Σεπτέμβριο του 1949 ένας από την ομάδα-ο Ακάτσου-διέφυγε και μετά από 6 μήνες παραδόθηκε σε Φιλιππινέζικες δυνάμεις. Αυτή η κίνηση ενίσχυσε την καχυποψία των υπολοίπων και τους έκανε πιο προσεκτικούς στην απόκρυψη της θέσης τους.

Μέχρι και ο πατέρας του Ονόντα κλήθηκε γιά να το πείσει να παραδοθεί! 

Το 1952 αεροπλάνα έριξαν γράμματα και φωτογραφίες των μελών των οικογενειών πιέζοντας τους να παραδοθούν αλλά οι τρείς στρατιώτες πάλι δεν πείστηκαν. Ο Σιμάντα πυροβολήθηκε στο πόδι μετά από μια σύγκρουση με ντόπιους ψαράδες τον Ιούνιο του 1953. Ο Ονόντα τον περιέθαλψε μέχρι να γίνει καλά αλλά στις 7 Μαΐου του 1954 σκοτώθηκε από πυρά μιας ομάδας που είχε συγκροτηθεί για τον εντοπισμό τους. Ο Κοζούκα σκοτώθηκε από πυρά της τοπικής αστυνομίας τον Οκτώβριο του 1972 όταν αυτός και ο Ονόντα έβαλαν φωτιά σε σοδειά ρυζιού που είχε συγκεντρωθεί από τους αγρότες, πιστεύοντας πως έκαναν σαμποτάζ σε προμήθειες για τον εχθρό. Έτσι ο Ονόντα αν και επίσημα νεκρός από τον Δεκέμβριο του 1959 κινητοποίησε ακόμα ένα κύμα αποσπασμάτων για τον εντοπισμό του αν και κανένα δεν είχε επιτυχία.

Ο Ονόντα φτάνει στην Ιαπωνία και δέχεται τιμές ήρωα!


Τον Σεπτέμβριο του 1974 ο Ονόντα συνάντησε ένα νεαρό τον Νόριο Σουζούκι που ταξίδευε σ’ όλο τον κόσμο κι είχε πει στους φίλους του ότι «θα ψάξω να βρώ τον υπολοχαγό Ονόντα, ένα πάντα και τον Απαίσιο Χιονάνθρωπο, μ’ αυτή τη σειρά». Οι δυο τους έγιναν φίλοι, αλλά ο Ονόντα συνέχισε να αρνείται να παραδοθεί, λέγοντας ότι περιμένει διαταγές από τον διοικητή του. Ο Σουζούκι επέστρεψε στην Ιαπωνία με φωτογραφίες του μαζί με τον Ονόντα σαν απόδειξη της επαφής τους και το 1974 η Ιαπωνική κυβέρνηση εντόπισε τον διοικητή του Ονόντα – ταγματάρχη Τανιγκούτσι – που στο μεταξύ είχε γίνει βιβλιοπώλης. Πέταξε για το Λουμπάνγκ και στις 9 Μαρτίου του 1974 ενημέρωσε τον Ονόντα για την ήττα της Ιαπωνίας στο Β’ΠΠ και τον διέταξε να παραδοθεί.
Ο υπολοχαγός Ονόντα βγήκε από την ζούγκλα 29 χρόνια μετά την λήξη του πολέμου και αποδέχθηκε την εντολή του διοικητή του φορώντας ακόμη τη στολή του και φέροντας το ξίφος του. Το τουφέκι του (Αρισάκα τύπου 99) ήταν σε λειτουργική κατάσταση, ενώ είχε απόθεμα από 500 σφαίρες και αρκετές χειροβομβίδες.

Με τον πιστό του σύντροφο το θρυλικό τυφέκιο Αρισάκα!


Αυτό τον κάνει τον προτελευταίο ιάπωνα στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που συνέχισε να πολεμά, επτά μήνες πριν βρουν τον Teruo Νακαμούρα. Παρά το γεγονός ότι στο διάστημα αυτό έχει σκοτώσει κάπου τριάντα Φιλιππινέζους, περνώντας τους για συμμάχους του εχθρού, λαμβάνει χάρη από τον Πρόεδρο Μάρκος, εξαιτίας της πλάνης του. Επιστρέφει στην πατρίδα του, όπου ζει μέχρι σήμερα, ογδονταεννιά ετών πλέον, καθόσον φαίνεται ότι το μακρύ αντάρτικο χαρίζει μακροζωϊα.

Το νησί όπου έζησε γιά περίπου 30 χρόνια ο Ονόντα!

Μετέπειτα ζωή

Ο Ονόντα ήταν τόσο δημοφιλής μετά την επιστροφή του στην Ιαπωνία που ορισμένοι  ιάπωνες τον ώθησαν  να θέσει υποψηφιότητα για τη Διατροφή. Έγραψε επίσης μια αυτοβιογραφία,  το No Surrender (δεν παραδίνομαι) και εξιστερεί τον τριακονταετή πόλεμο του, λίγο μετά την επιστροφή του, το οποίο λεπτομερώς αναφέρεται στη ζωή του ως αντάρτης σε έναν πόλεμο που διήρκεσε πολύ παραπάνω. Ωστόσο, ο Ονόντα φέρεται να ήταν δυσαρεστημένος για την τόσο πολύ δημοσιότητα που τράβηξε την προσοχή και προβληματισμένος από αυτό που είδε ως μαρασμό των παραδοσιακών ιαπωνικών αξιών.
Τον Απρίλιο του 1975 ακολούθησε το παράδειγμα του Ταντάο του μεγαλύτερου αδελφού του και άφησε την Ιαπωνία για τη Βραζιλία, όπου έκτρεφε  βοοειδή. Παντρεύτηκε το 1976, και ανέλαβε ηγετικό ρόλο στην τοπική ιαπωνική κοινότητα στο Terenos (Mato Grosso do Sul - Βραζιλία) που ονομάζεται "Colonia Jamic" (Jamic αποικία).

Το βιβλίο που έγραψε ο Ονόντα και έγινε Μπεστ Σέλλερ!

Μετά την ανάγνωση ενός άρθρου, για μια  έφηβη από την Ιαπωνία η οποία είχε δολοφονήσειτους γονείς της, το 1980, Ο Oνόντα επέστρεψε στην Ιαπωνία το 1984 και ίδρυσε το OnodaShizen Juku (Φυσικό Σχολείο Ονόντα) μια εκπαιδευτική κατασκήνωση για νέους, που πραγματοποιήθηκε σε διαφορετικές τοποθεσίες  στην Ιαπωνία . Ο Oνόντα  ξαναεπισκέφθηκε το νησί Λουμπάγκ  το 1996, δωρίζοντας 10.000 δολλάρια για το τοπικό σχολείο. Η σύζυγός του, Machie Onoda, έγινε ο επικεφαλής του  Συλλόγου Γυναικών της Ιαπωνίας το 2006. Περνά  τρεις μήνες του έτους στη Βραζιλία. Στον Oνόντα  είχε ανατεθεί το μετάλλιο Αξίας της Santos-Dumont από την πολεμική αεροπορία της Βραζιλίας στις 6 Δεκεμβρίου 2004. Στις 21 Φεβρουαρίου του 2010, η Νομοθετική Συνέλευση του Mato Grosso do Sul του παραχώρησε την ιθαγένεια. Πριν ο Ονόντα χαρακτηρισθεί ως απλώς ξεροκέφαλος, εάν όχι και βλαξ, ας συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι αυτός τύγχανε αξιωματικός του Ιαπωνικού στρατού και μάλιστα της Αντικατασκοπείας, καθώς και το ότι επεβίωσε για τριάντα ολόκληρα χρόνια, μόνος αυτός, μεταξύ εκατόν πενήντα ανθρώπων, υπό κάθε πιθανή αντίξοη συνθήκη.

Ο Ονόντα σε προχωρημένη ηλικία!

Υπήρξε απλώς υπερβολικά καχύποπτος, μέχρι του σημείου να εγκλωβισθεί στην εμμονή του ότι τα μηνύματα περί λήξης του πολέμου αποτελούσαν αμερικάνικο τέχνασμα, προκειμένου να τον ξετρυπώσουν. Το πλέον εντυπωσιακό της υπόθεσης, δεν είναι τόσο ο χρόνος παραμονής του στη ζούγκλα (σημειωτέον ότι ο Ιαπωνικός πληθυσμός, μέχρι και το τέλος και παρά τις φοβερές στερήσεις του, ήταν αποφασισμένος ακόμη και για «εκατονταετή πόλεμο») όσο το ότι ακόμη κι όταν πληροφορήθηκε την πραγματικότητα, και πάλι αρνήθηκε να παραδοθεί, εάν δεν λάμβανε τη σχετική διαταγή αρμοδίως, δηλαδή από τον ιεραρχικά ανώτερό του.

Από μιά επίσκεψή του στη Βραζιλία!

Με την ιαπωνική λογική, η περίπτωση του λόχου του Λουμπάνγκ δεν συνιστά καν εξαιρετική περίπτωση ηρωϊσμού. Οι άνδρες εκεί, έπραξαν το στοιχειώδες καθήκον τους, δηλαδή να πολεμήσουν τον εχθρό μέχρι τέλους, αρνούμενοι να παραδοθούν. Αυτό έκαναν σχεδόν όλοι οι Ιάπωνες, στον πόλεμο. Ήταν ο κανόνας και όχι κάποια ηρωϊκή εξαίρεση.

Το νησί όπως φαίνεται από το δορυφόρο! 



Πάντα λάμβανε τιμές!


Αφήνοντας ένα στεφάνη στην μνήμη των συμπολεμιστών του!


Ο κόσμος πάντα τον τιμούσε και έξω από την Ιαπωνία!



Από Wikipedia και διάφορα site και blog στο internet.
http://www.guns-gr.com/2011/10/blog-post_24.html