«ΠΟΛΕΜΟΥΣΑ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΝΗΣΤΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑ ΓΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ... ΑΝ ΜΕ ΚΑΛΟΥΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΞΑΝΑ!!»

Ο Αριστείδης Κασσάρας είναι 103 ετών και ο Αριστοτέλης Παπαντώτης 93. Ήταν ντυμένοι στρατιώτες στο Ελληνοαλβανικό Μέτωπο. Η αφήγησή τους (σε τοπικό κανάλι), καθηλώνει. Θυμούνται την Ιταλική επίθεση που ...
εκδηλώθηκε στις 05:00 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου.
Θυμούνται την σάλπιγγα που έδινε το σύνθημα τής μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία. Διηγούνται στιγμές από το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου, την αναχώρηση του τάγματος από το Μεσολόγγι , την μεταφορά με το τρένο στο Αγρίνιο, την παρέλαση στο Κέντρο της πόλης και την προώθηση τους στο Ελληνοαλβανικό Μέτωπο.
Αριθμητικώς, υστερούσαν πολύ έναντι των Ιταλών, αλλά η δύναμη της θέλησης και αγάπης για την πατρίδα αποδείχτηκε εξαιρετικά αποτελεσματική. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν ολόκληρος ο πληθυσμός, από τους πιο φτωχούς και πεινασμένους, ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος.
«Δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το καθήκον, που φλόγιζε τα μεθυσμένα νιάτα μας σαν ξεκινούσαν για το μέτωπο, με το όραμα της νίκης. Δεν μας χώριζαν διαφορές, δεν μας δηλητηρίαζαν πολιτικά μίση, δεν μας διαιρούσαν τάξεις, ιδέες, φρονήματα. Ήμασταν το Έθνος ενιαίο και αδιαίρετο, που έπρεπε να πολεμήσουμε για την ελευθερία, που μας χάρισαν με αίμα και θυσίες οι πρόγονοι και που εμείς είχαμε απαράβατο χρέος, πάλι με αίμα και θυσίες να την διαφυλάξουμε, για να την κληρονομήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
Λέγαμε όταν κινούσαμε για το Μέτωπο: Όλοι μαζί αδέλφια, για την Λευτεριά μας! Την ώρα που οι άντρες πήγαιναν στον πόλεμο οι μοναδικές γυναίκες των χωριών ανέλαβαν τον ανεφοδιασμό του στρατού και υποκατέστησαν τα μεταγωγικά!
Σκυφτές, λυγισμένες στα δύο από το βάρος της κάσας των φυσεκιών που τους βάραινε την πλάτη, ανέβαιναν με το ήσυχο, ακούραστο βήμα 18 ώρες κατά συνέχεια, ενώ πίσω ακολουθούσαν τα παιδιά τους, φορτωμένα ταγάρια με γεμιστήρες πολυβόλων ή μια οβίδα ορειβατικού.
Στο γυρισμό κατέβασαν τραυματίες για τα νοσοκομεία... Ακόμα και κανόνια σύρανε με τις τριχιές των ζώων...
Ακόμη και σήμερα σε αυτή την ηλικία εάν η πατρίδα μας φώναζε θα πηγαίναμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από την πατρίδα και την οικογένεια».


http://enneaetifotos.blogspot.gr