ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ...ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Τι πραγματικά ήταν η Γαλλική επανάσταση του 1789; Ένας λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην τυραννία; Μία επανάσταση εναντίον της βασιλείας; Ο αγώνας της αστικής τάξης εναντίoν των προνομίων της αριστοκρατικής τάξης; Αυτοί είναι οι μύθοι που δημιουργήθηκαν για να συσκοτίσουν την πραγματική και ουσιαστική φύση της Γαλλικής Επανάστασης, που δεν ήταν άλλη, από την νικηφόρα επέλαση και αιματηρή εκδίκηση των γνωστικών κινημάτων και του ιουδαϊσμού.
Πρώτος μύθος: Η επανάσταση κυνήγησε τους αριστοκράτες. 

Λουδοβίκος-Φίλιππος Β' της Ορλεάνης

Όπως γράφει ένας από τους πιο φημισμένους ιστορικούς της Γαλλίας, ο François Furet, η αριστοκρατία σαράντα χρόνια μετά την επανάσταση ήταν τόσο πλούσια και ισχυρή όσο και στην Γαλλία του Λουδοβίκου XVΙ. Πρέπει να σημειώσουμε ότι στην ορολογία των επαναστατών, ο όρος «αριστοκράτης» δεν εννοούσε καθόλου τα μέλη μιας ορισμένης κοινωνικής τάξης αλλά μόνον τον εχθρό της επανάστασης. Έτσι, θεωρούσαν αριστοκρατικό έναν εργάτη καθολικό από τηνΑνδεγαυία ή έναν αγρότη αντεπαναστάτη από την Λοζέρ. OΑμερικανός ιστορικός Donald Greer απέδειξε ότι από τα θύματα που θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τρομοκρατίας (La GrandeTerreur), μόνον το 8,5% ήταν αριστοκράτες και το 91,5% ήταν από τις λαϊκές τάξεις. Επίσης στην ίδια έρευνα απέδειξε ότι από τους 400.000 ευγενείς που ζούσαν το 1789 εκτελέστηκαν μόνον 1.158, δηλαδή ένα ποσοστό του 0,03%. Το 1790 πολυάριθμοι ευγενείς βρίσκονταν στις πρώτες γραμμές της επανάστασης και την υπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο. (O Θεόδοτος έχει αναλύσει αυτό το θέμα στο άρθρο με τον τίτλο: Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ RADICAL CHIC.) Μάλιστα, κατά την διάρκεια της Μεγάλης Τρομοκρατίας εκδόθηκε ειδικό διάταγμα που απαγόρευε τις επιθέσεις στους πύργους των ευγενών. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε ότι ένας από τους πρωταγωνιστές της επανάστασης και μέγας διδάσκαλος της μασονικής στοάς της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας ήταν ο Δούκας Λουδοβίκος-Φίλιππος Β΄της Ορλεάνης.


Δεύτερος μύθος: Ο λαός καταλαμβάνει τις φυλακές της Βαστίλης.
Το θέμα έχει ξεκαθαριστεί εδώ και πολύ καιρό. Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλης για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν πολιτικές φυλακές. Μάλιστα εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές ένας μικρός αριθμός ατόμων για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Στις φυλακές εισέβαλαν μερικοί αλήτες και κάποιοι ξένοι, ως επί το πλείστον Γερμανοί, που αναζητούσαν πολεμοφόδια. Αυτές είναι αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες που προέρχονται από αρχηγούς της επανάστασης, όπως ο Paul Barras και ο Jean-Paul Marat.
Τρίτος μύθος: Η επανάσταση έφερε τον λαό στην εξουσία.

Στην πραγματικότητα, η επανάσταση είναι ένα εργατικό μαρτυρολόγιο. Η αγοραστική ικανότητα των λαϊκών τάξεων μειώθηκε κατά πολύ και η άνοδος των τιμών των προϊόντων δημιούργησε συνθήκες πείνας. Το Έτος ΙΙ συλλαμβάνονται εργάτες που απεργούσαν και η Κομμούνα του Παρισιού επιβάλει την μείωση των μισθών κατά το ένα τρίτο. Ο Άγγλος ιστορικός RichardCobb διαπίστωσε ότι στο Ρουέν, στις λαϊκές συνοικίες, κατά το έτος ΙV, η θνησιμότητα έφθασε να είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την συνηθισμένη. Εργάτες και εργάτριες πεθαίνουν μαζί με τα παιδιά τους μέσα στον δρόμο από το κρύο και την πείνα. Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται και οι γεωργοί. Η κατάργηση του Εκκλησιαστικού φόρου της Δεκάτης που μέχρι τότε τον πλήρωναν οι μεγάλοι ιδιοκτήτες της γης και η απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει η κοινωνική βοήθεια που παρείχε η Εκκλησία στους γεωργούς με αποτέλεσμα αυτοί να βρεθούν σε άθλια κατάσταση. Να συμπληρώσουμε ότι δικαίωμα ψήφου για την εκλογή αντιπροσώπων η επανάσταση το έδωσε μόνον στους πλούσιους γαιοκτήμονες. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με ένα μακρύ κατάλογο των δεινών που υπέστη το προλεταριάτο και ο μικροί καλλιεργητές.


Η πραγματική φύση της Γαλλικής επανάστασης

Οι ανθρωποθυσίες της επανάστασης

Νομίζω ότι ο Ιρλανδός φιλόσοφος και πολιτικός Edmund Burke έδωσε το ακριβές στίγμα της Γαλλικής επανάστασης: «Η ακλόνητη πίστη στη μαγεία της ιεροσυλίας.» Πράγματι, όλοι οι παραπάνω μύθοι που αναλύσαμε είχαν έναν και μόνο σκοπό: Να αποκρύψουν ότι ο πραγματικός σκοπός της επανάστασης ήταν η αποχριστιανοποίηση της Γαλλίας και η μεταφορά αυτής της επιδημίας σε όλη την Ευρώπη. Να αποκρύψουν ότι ο όφις του γνωστικισμού είχε σηκώσει το κεφάλι του και ζητούσε αίμα και ανθρωποθυσίες. Η επικράτηση του αστικού πνεύματος και του φιλελευθερισμού δεν ήταν ο βαθύτερος στόχος, αλλά τα εργαλεία μέσω των οποίων θα καθιερώνονταν το κοσμικό πνεύμα και ο ανθρωποκεντρικός υποκειμενισμός.
Ποιοι ήταν αυτοί που εργάστηκαν στα παρασκήνια για να δώσουν πνοή ζωής στον αρχαίο όφι; Και πάλι ο François Furet (ιστορικός φιλελεύθερων και αριστερών καταβολών) γράφει: «Την εποχή των Γιρονδίνων στο Παρίσι βρίσκονται πολλοί ξένοι. Πολλοί είναι τραπεζίτες και επιχειρηματίες, όπως οProly, ο Walter Boyd, ο Εβραίος Μοραβός Frey και ο Ισπανοεβραίος (marrano)Guzmán. Αυτοί υποστήριζαν την επανάσταση χωρίς φραγμούς, γιατί, εκτός των άλλων τους απέδωσε τεράστια κέρδη, διότι έκαναν εμπόριο στρατιωτικών εφοδίων...Αυτοί επίσης προωθούσαν την αποχριστιανοποίηση.»
Μάλιστα! Σε αυτή την ιστορική αναφορά συναντάμε ένα όνομα με μια ιδιαίτερη σημασία: τον Εβραίο Frey. Ποιος πράγματι είναι αυτός ο μυστηριώδης ταξιδιώτης στην Γαλλία; Πρόκειται για τον Moses Dobruschka, alias Junius Frey, εξάδελφο του γνωστού στους αναγνώστες του Θεοδότου,Jacob Frank, αρχηγού της γνωστικής αίρεσης των Φρανκιστών, δηλαδή των «ντονμέδων» της Ευρώπης. Νομίζω ότι τώρα τα πράγματα αποκτούν μια νέα και πιο ξεκάθαρη διάσταση. Στις 25 Ιουλίου 1778, ο Moses Dobruschka αποκτά τίτλο ευγενείας στην Βιέννη, και παίρνει το όνομα Thomas von Franz Edler Schönfeld. Μαζί με τον επίσης φρανκιστή Ephraïm Joseph Hirschfeld ίδρυσαν στη Γερμανία και την Αυστρία, κατά τα έτη 1783-1790, την οργάνωση «Ιππότες του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή για την Ασία και την Ευρώπη»: Ήταν μια μυστική εταιρεία μασόνων η οποία παρουσιαζόταν ως οργάνωση με ανατολικές θρησκευτικές επιρροές. Γύρω στο 1791, στον απόηχο της Γαλλικής Επανάστασης, ταξίδεψε στο Παρίσι μέσω Στρασβούργου και έγινε μέλος των Ιακωβίνων, αλλάζοντας το όνομά του, για άλλη μια φορά, σε Junius Frey.
Ποιοι ήταν οι στόχοι του Junius Frey; Τους είχε σαφέστατα περιγράψει ο αρχηγός της οργάνωσης των φρανκιστών, Jacob Frank το 1775 (14 χρόνια πριν την έναρξη της επανάστασης). Αυτό το υπογραμμίζουμε, γιατί αυτή η περιγραφή αποτελεί την επιστημονική πλέον απόδειξη της ύπαρξης μιας συνωμοσίας, εφόσον αναφέρεται από τον πιο γνωστό Εβραίο ιστορικό του Ιουδαϊκού μυστικισμού, τον Gershom Scholem: «Εκείνη την περίοδο (1775) ο Jacob Frankμιλούσε πολύ για μία επανάσταση που θα κτυπούσε πολλά βασίλεια και ειδικά τη Χριστιανική εκκλησία.» (Gershom Scholem, La Cabala, 1982.)

http://wwwaporrito.blogspot.gr/