Η Αιδώς και η Δίκη στα χρόνια των Μνημονίων

Κάθε πολίτης υποχρεούται να διαθέτει τα δύο στοιχειώδη και πρωταρχικά γνωρίσματα που συγκροτούν μια κοινωνία και που τον καθιστούν μέλος της: την Αιδώ και τη Δίκη...

Το αίσθημα της Αιδούς, δηλαδή της ντροπής, με την έννοια της αυθόρμητης κλίσης του ανθρώπου προς την προστασία της κοινής αισθητικής και ηθικής αλλά και το αίσθημα της Δικαιοσύνης ως αυτονόητος συνεκτικός δεσμός μιας κοινωνίας.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το είχαν λύσει αυτό το ζήτημα, εξ ου και προόδευσαν τόσο και ο σοφιστής Πρωταγόρας το ανέλυσε επαρκώς στον πλατωνικό διάλογό του με το Σωκράτη.
Στη σύγχρονη όμως Ελλάδα της υπερκατανάλωσης και του καπιταλισμού των Μνημονίων του θεού Κέρδους, οι υπέρτατες κονωνικές αξίες της Αιδούς και της Δίκης αντικαθίστανται από το εκάστοτε συμφέρον ή την εκάστοτε προσταγή των Αγορών και των Εταίρων, με αντίτιμο τη "συνταξούλα του νοικυραίου".
Και επομένως αφού έχουμε απωλέσει ως κοινωνία αυτές τις αξίες, είμαστε φυσιολογικά και αναπόφευκτα υπό διάλυση.

Αυτός που συλλαμβάνεται να παρανομεί ευρισκόμενος σε δημόσιο αξίωμα, φυσιολογικά πρέπει να ντρέπεται γι' αυτό και ή να υπερασπίζεται τον εαυτό του ως αθώο ή, εφόσον παραδέχεται την οποιαδήποτε ενοχή του, να φεύγει.
Δεν είναι δυνατόν να παραδέχεται τις ευθύνες του και να παραμένει!
Ομοίως ο πολίτης πρέπει να ντρέπεται αν υπερασπίζεται πολιτικούς ή επιχειρηματίες που αντιλαμβάνεται ότι αποδεδειγμένα έχουν υποπέσει σε βαρύτατα πολιτικά ή ποινικά αδικήματα.
Διότι το να μην παραδεχτεί κάποιος την ενοχή κάποιου είναι ανθρώπινο.
Το να την παραδέχεται όμως και να την υπερασπίζεται κιόλας, αυτό είναι πέρα από τις πανανθρώπινες αξίες.
Σε τέτοια περίπτωση ο αξιωματούχος αλλά και ο πολίτης αυτός είναι ανάξιος να παραμένει σε αυτήν την κοινωνία και πρέπει να αποβάλλεται "ὡς μὴ εἶναι ἐν ἀνθρώποις", όπως σοφά έλεγε ο Πρωταγόρας.



Θα απαιτούσα ακόμη και ο πιο ακραιφνής νεοφιλελεύθερος, φιλομνημονιακός πολίτης να διαθέτει αυτές τις δύο πρωταρχικές κοινωνικές αξίες και, ανεξαρτήτως των απόψεών του, να προχωρά στις ανάλογες κρίσεις του συστήματος και στην απαίτηση για απονομή δικαισούνης.
Αλλά, κακά τα ψέματα, η ίδια η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και της μνημονιακής εκδοχής του, του λεγόμενου "καπιταλισμού της καταστροφής", στηρίζεται ακριβώς σε αυτήν την πλήρη έλλειψη οποιουδήποτε κώδικα αξιών.
Στηρίζεται στο αξίωμα "ο σώζων εαυτόν, σωθήτω".

Επομένως αυτή μου η απαίτηση πέφτει στο κενό, διότι όποιος ενστερνίζεται την ιδεολογία "εγώ να κερδίζω κι όλοι οι υπόλοιποι να πάτε να γαμηθείτε" είναι εξ ορισμού αντικοινωνικός και πρέπει να αποβάλλεται από την κοινωνία, αφού αδιαφορεί για την υγεία, την οικονομική επιβίωση, το δικαίωμα στην εργασία, στην παιδεία, στην προστασία και στην αξιοπρέπεια κάθε συμπολίτη του.
Πώς λοιπόν αυτός ο ίδιος να διακατέχεται από το αίσθημα δικαίου που ωθεί τον καθένα μας να απαιτεί να τιμωρηθούν εκείνοι που καταστρέφουν τη ζωή εκατομμυρίων συμπολιτών μας για ίδιον όφελος;

Το πολιτικό-οικονομικό-μιντιακό σύστημα έχει εκπαιδεύσει με επιτυχία το είδος εκείνοτου πολίτη που αποδέχεται τα πάντα.
Εκείνον τον πολίτη που συναινεί, ακούγοντας τις προσταγές των ηγετών του περί αναγκαστικής συγκάλυψης ενόχων, προκειμένου να μη διαταραχθεί η κυβερνητική ισορροπία.
Εκείνον τον πολίτη που βρίζει εκείνους που απαιτούν απόδοση δικαιοσύνης, συντασσόμενος με τους αδίκους.



Το πρόβλημα αυτό είναι τεράστιο.
Διότι δηλώνει ξεκάθαρα το ηθικό-πολιτιστικό πρόβλημα της χώρας.
Πολλοί πολίτες έχουν υποταχθεί στον αμοραλισμό.
Όλα επιτρέπονται, γι' αυτούς.
Και προσοχή: αμοραλισμός δεν είναι η υιοθέτηση ενός μη αποδεκτού ηθικού κώδικα από κάποια κοινωνική ομάδα.
Αμοραλισμός είναι η απουσία οποιουδήποτε ηθικού κώδικα.
Είναι εκεί που όλα επιτρέπονται.
Και φυσικά όπου επιτρέπονται όλα, επικρατεί ο νόμος της Νύχτας.
Εκεί που μπορεί να υπάρχει "πόρτα", "face control", εκβιασμός, "ομερτά", ξεκαθάρισμα λογαριασμών και οτιδήποτε άλλο αρκεί στο τέλος της ημέρας (ή της νύχτας) να έρθει το πολυπόθητο κέρδος.

Ακόμη και άνθρωπο να 'χε σκοτώσει ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης, ο Σαμαράς ή όποιος άλλος μνημονιακός ηγέτης, μπροστά στο ενδεχόμενο να προκληθεί πολιτική κρίση και να πέσει η κυβέρνηση, τότε αυτό το είδος πολίτη που έχει κατασκευάσει το σύστημα θα έκανε τα στραβά μάτια και θα συναινούσε στη συγκάλυψη.
Και θα 'λεγε: "εντάξει μωρέ, όλοι ίδιοι είναι, όλοι κάνουν εγκλήματα, αυτό μας μάρανε; Ξέρεις πόσοι φονιάδες είναι έξω έτσι κι αλλιώς; Το θέμα είναι να μην πέσει η κυβέρνηση και καταστραφούμε".
Αφού όπως γνωρίζουμε το επιχείρημα με το οποίο υποστηρίζεται η μη ποινική εμπλοκή του Βενιζέλου για το σκάνδαλο της λίστας είναι ο κίνδυνος πτώσης της κυβέρνησης.

Ο Πρωταγόρας έλεγε πως οι άνθρωποι, πριν τους δοθεί η Αιδώς και η Δίκη, επιχειρούσαν να σχηματίσουν κοινωνίες, αλλά η απουσία αυτών των βασικών συνεκτικών δεσμών της κοινωνίας τούς οδηγούσε σε αλληλοσπαραγμό και σε αναγκαστική αυτοδιάλυση των κοινωνιών.
Εξάλλου, θα έλεγε κανείς πως ακόμη και η άνοδος των αντικοινωνικών και μισάνθρωπων συμμοριών-ιδεολογιών οφείλεται εν πολλοίς στην απουσία της Αιδούς και της Δίκης.

Επομένως, εμείς οι υπόλοιποι που θεωρούμε πως έχουμε ακόμη μέσα μας αυτά τα δυο στοιχεία της κοινωνικής φύσης, οφείλουμε να τα διαφυλάξουμε καλά, για να διατηρήσουμε τη συνοχή μας ως κοινωνία και να αποβάλλουμε από αυτήν τους απέχοντες απ' τα στοιχεία αυτά.
Σε περίπτωση που τα καταφέρουμε και βγούμε με καθαρή τη συνείδηση από την κινούμενη άμμο της μνημονιακής κοινωνικής καθίζησης, το κέρδος θα είναι τεράστιο και θα δείξουμε ότι τελικά όλη η κοινωνία ωφελείται από τη βασιλεία της Αιδούς και της Δίκης.
Είναι οι μόνοι ηγεμόνες που χρειαζόμαστε, για να ζήσουμε σ' αυτήν την κοινωνία. Να ζήσουμε.

toixo-toixo

thesecretrealtruth.blogspot.com/