Ο αληθινός Λίνκολν και η μυθολογία του Σπίλμπεργκ

"Κάθε άλλη χώρα στον κόσμο, απαλλάχθηκε από τη δουλεία χωρίς εμφύλιο πόλεμο ....

Πόσο θα κόστιζε αυτό σε σχέση με τους 600.000 δολοφονημένους Αμερικάνους και ένα μίσος που παρέμεινε για 100 χρόνια." ~ Ron Paul (2007)

Του καθηγητή Thomas J. DiLorenzo / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η νέα ταινία του Steven Spielberg για τον Λίνκολν (που είναι – όπως ήταν αναμενόμενο - υποψήφια για 12 Όσκαρ) βασίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα μυθιστόρημα, για να χρησιμοποιήσω ένα ήπιο όρο. Όπως ο εκδότης του περιοδικού ‘Ebony’ - που απευθύνεται στους Αφρο-Αμερικάνους - Lerone Bennett, Jr εξηγεί στο βιβλίο του, “Forced into Glory: Abraham Lincoln’s White Dream” (‘Αναγκαστικά σε Δόξα: Το Λευκό Όνειρο του Αβραάμ Λίνκολν’): «Υπάρχει μια ευχάριστη ψευδαίσθηση ότι ο Λίνκολν… έγινε ένας ένθερμος συνήγορος της [Δέκατης τρίτης] τροποποίησης (του Συντάγματος) και χρησιμοποίησε την εξουσία από τη θέση του για να κερδίσει ψήφους να εξασφαλίσει ότι θα περάσει (η τροποποίηση). Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, όπως ο David H. Donald έχει σημειώσει, για να υποστηρίξει αυτήν την μυθοπλασία».

Για την ταινία – μυθιστόρημα διάβασε: Ο Λίνκολν του Spielberg : Η «Ιστορία» στην υπηρεσία της ιδεολογίας

Στην πραγματικότητα, όπως δείχνει ο Bennett, ήταν οι γνήσιοι αμπολισιονιστές (υπέρ της κατάργησης της δουλείας και της χειραφέτησης των μαύρων) στο Κογκρέσο, που ανάγκασαν τον Λίνκολν να υποστηρίξει την δέκατη τρίτη τροποποίηση που τερμάτισε η δουλεία, κάτι που αρνήθηκε να κάνει για πενήντα τέσσερα από τα πενήντα έξι χρόνια του. Η αλήθεια, με άλλα λόγια, είναι ακριβώς το αντίθετο της ιστορίας που λέει για τον Λίνκολν η ταινία του Σπίλμπεργκ, η οποία βασίζεται στο βιβλίο ‘Team of Rivals’ που έγραψε η αποδεδειγμένα – με δικαστική απόφαση - λογοκλόπος ιστορικός Doris Kearns Goodwin. (σχ. ΚΟ: Η Kearns είναι παντρεμένη με τον εβραϊκής καταγωγής συγγραφέα Richard N. Goodwin, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος στις κυβερνήσεις του Johnson και των Kennedy, των οποίων έγραφε τις ομιλίες. Η Kearns έχει γράψει και βιβλίο για τους Kennedys, το οποίο όμως της δημιούργησε προβλήματα καθώς αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι έκλεψε δεκάδες παραγράφους από ξένη πηγή, πληρώνοντας τελικά εξαψήφιο χρηματικό ποσό στο θύμα της κλοπής της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αποτέλεσμα ήταν να της αφαιρέσει το βραβείο Πούλιτζερ η επιτροπή, αλλά μόνο για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα).

Και ποιος είναι ο David H. Donald, τον οποίον ανέφερε ο Bennett; Είναι ιστορικός του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, βραβευμένος βιογράφος του Λίνκολν με βραβείο Pulitzer, και ο πιο mainstream μελετητής του Λίνκολν της εποχής μας.

Το θέμα της ταινίας του Spielberg είναι ο υπότιτλος του βιβλίου της Goodwin: «Η Πολιτική Ιδιοφυία του Αβραάμ Λίνκολν». (Ω, ναι. Τίποτα δεν προξενεί ρίγη συγκινήσεως σε έναν ‘αριστερό’ από κάποιον που είναι πολύ, πολύ καλός στις μεθόδους της πολιτικής κλοπής, της λεηλασίας, στα τεχνάσματα, και τον εκφοβισμό).

Η «πολιτική ιδιοφυία» του Λίνκολν είναι κατάφωρα παραφουσκωμένη στο βιβλίο της Goodwin. Επιπλέον, το βιβλίο, όπως και σχεδόν όλα τα άλλα βιβλία σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, χάνει το νόημα. Αν ο Λίνκολν ήταν μια τέτοια πολιτική ιδιοφυία, θα έπρεπε να είχε χρησιμοποιήσει την "ιδιοφυία" του για τον τερματισμό της δουλείας με τον τρόπο που οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί, οι Ολλανδοί, οι Δανοί, οι Σουηδοί, καθώς και όλες οι βόρειες πολιτείες των ΗΠΑ το έκαναν τον δέκατο ένατο αιώνα, και συγκεκριμένα το έκαναν, ΕΙΡΗΝΙΚΑ. Αντ 'αυτού, οι σκλάβοι χρησιμοποιήθηκαν ως πολιτικά πιόνια σε έναν πόλεμο που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο περίπου 800.000 Αμερικανών, σύμφωνα με τις τελευταίες, αναθεωρημένες εκτιμήσεις σχετικά με τους θανάτους των πολέμων. Στον αριθμό αυτό πρέπει να προστεθούν δεκάδες χιλιάδες άμαχοι πολίτες του Νότου. Συγκρινόμενος αυτός ο αριθμός με τον σημερινό πληθυσμό των ΗΠΑ, θα ήταν το ισοδύναμο περισσοτέρων από 8 εκατομμύρια νεκρών Αμερικανών, με περισσότερο από το διπλάσιο αυτού του αριθμού ακρωτηριασμένων για μια ζωή.

Ο «πολιτικά ιδιοφυής» Λίνκολν ευχαρίστησε το ναυτικό διοικητή του Gustavus Foxπου τον βοήθησε να ξεγελάσει το στρατό της Συνομοσπονδίας (Νότιοι) στο να ανοίξει πυρ κατά του Fort Sumter (ήταν η αφορμή για την έναρξη του «εμφυλίου πολέμου»), όπου όχι μόνο δεν σκοτώθηκε κανείς αλλά ούτε καν τραυματίστηκε. Αυτό, πίστευε ο Λίνκολν, του έδωσε το "δικαίωμα" να αγνοήσει το συνταγματικό ορισμό της προδοσίας (άρθρο 3, σημείο 3), που είναι η επιβολή πολέμου σε άλλες πολιτείες και κήρυξε τον πόλεμο κατά των (Νοτίων) πολιτειών, προκειμένου να «αποδείξει», μια φορά και για όλους, ότι η αμερικανική ένωση δεν ήταν εθελοντική, και όχι με βάση την αρχή της συναίνεσης των κυβερνωμένων, όπως είχε ξεκάθαρα δηλώσει ο Jefferson στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Ο κύριος σκοπός του πολέμου ήταν να καταστρέψει το όραμα του Jefferson για κυβέρνηση βασιζόμενη στα δικαιώματα των πολιτειών και να το αντικαταστήσει με το Χαμιλτονιανό όραμα ενός εξαιρετικά συγκεντρωτικού, δικτατορικού εκτελεστικού κράτους που θα προωθήσει μια εγχώρια πολιτική μερκαντιλισμού (η πλατφόρμα των Φεντεραλιστών /Ρεπουμπλικάνων με προστατευτισμό, εταιρικό πλούτο και μια εθνική τράπεζα να τα χρηματοδοτεί όλα) και μια αυτοκρατορική και ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική (σχ. ΚΟ: Αυτό που είναι η Αμερική τώρα. Αλλά που ΔΕΝ θα ήταν, εάν ο Λίνκολ δεν επέβαλε την τυραννία του στις πολιτείες του Νότου). Ο σκοπός - και αποτέλεσμα - του πολέμου ήταν να παγιώσει όλη την πολιτική εξουσία στην Ουάσιγκτον, DC και να καταστήσει όλες τις πολιτείες, Βορρά και Νότου, απλά εξαρτήματα των αφεντικών τους στην Ουάσιγκτον. Αυτό, βέβαια, είναι ακριβώς ό, τι συνέβη μετά τον πόλεμο και αυτό συνέβη με το σχεδιασμό, όχι τυχαία.

Ένας πραγματικός πολιτικός, σε αντίθεση με τον τερατώδη, εγωμανή, πάτρωνα πολιτικό που ήταν ο Abe Lincoln, θα είχε κάνει χρήση της ειρηνικής χειραφέτησης, μιας εμπειρίας που δοκιμάστηκε για δεκάδες χρόνια σε όλο τον κόσμο, αν κύριος σκοπός του ήταν, όπως λένε, να τερματίσει τη δουλεία. Φυσικά, ο Λίνκολν πάντα επέμενε ότι αυτό δεν ήταν κατά κανένα τρόπο ο σκοπός του. Αυτό το δήλωσε πολύ καθαρά στην πρώτη εναρκτήρια ομιλία του, στην οποία υποστήριξε ακόμη και την προτεινόμενη (από τον Thomas Corwin) τροποποίηση του Συντάγματος, η οποία θα απαγόρευε – μια για πάντα- την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να παρεμβαίνει στη δουλεία που υπήρχε στο Νότο. Αυτός - και το Κογκρέσο των ΗΠΑ - δήλωσε κατ 'επανάληψη ότι ο σκοπός του πολέμου ήταν να "σώσει την ένωση", αλλά, φυσικά, ο πόλεμος κατέστρεψε την εθελοντική ένωση των πολιτειών που είχαν οραματιστεί οι ιδρυτές της.

Το βιβλίο του Jim Powell, “Greatest Emancipations:How the West Ended Slavery” (‘Μεγάλες Απελευθερώσεις: Πώς η Δύση Τερμάτισε την Δουλεία’), αποτυπώνει τον τρόπο που πραγματικοί πολιτικοί του κόσμου, σε αντίθεση με τον «ιδιοφυή» Λίνκολν, τερμάτισαν την δουλεία χωρίς να καταφύγουν σε διεξαγωγή ολοκληρωτικού πολέμου ενάντια στους δικούς τους πολίτες. Μεταξύ των τακτικών που χρησιμοποιήθηκαν από Βρετανούς, Γάλλους, Ισπανούς, Ολλανδούς, Δανούς και άλλους ήταν εξεγέρσεις σκλάβων, εκστρατείες κατάργησης της δουλείας για να υπάρξει δημόσια στήριξη για τη χειραφέτηση, εκλογή πολιτικών που ήταν κατά της δουλείας, ενθάρρυνση και βοήθεια σε δούλους να δραπετεύσουν, άντληση ιδιωτικών κεφαλαίων για την εξαγορά της ελευθερίας των σκλάβων, και χρήση των φορολογικών εσόδων για την εξαγορά της ελευθερίας των σκλάβων. Υπήρξαν κάποια περιστατικά βίας, αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βία του πολέμου που έληξε σκοτώνοντας 800.000 Αμερικανούς.

Η ιστορία για το πώς η Μεγάλη Βρετανία τερμάτισε ειρηνικά την δουλεία είναι το αποκορύφωμα του βιβλίου του Πάουελ. Υπήρχαν κάποτε ως και 15.000 σκλάβοι μόνο στην Αγγλία, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη τη βρετανική αυτοκρατορία. Οι Βρετανοί αμπολισιονιστές με ένα συνδυασμό θρησκευτικής, πολιτικής, νομικής, εκστρατείας, με την βοήθεια του νομικού συστήματος τερμάτισαν τη δουλεία, μόλις δύο δεκαετίες πριν από τον αμερικανικό «εμφύλιο πόλεμο».

Τεράστια συμμετοχή σε αυτό είχε ο Βρετανός χριστιανός πολιτικός και μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων, William Wilberforce. Μετά την οργάνωση μιας εκπαιδευτικής εκστρατείας για να πείσει την βρετανική κοινωνία ότι η δουλεία ήταν ανήθικη και βάρβαρη, ο Wilberforce κατάφερε να περάσει ένα νόμο για την Κατάργηση της Δουλείας που ψηφίστηκε το 1833, και εντός επτά ετών περίπου 800.000 σκλάβοι απελευθερώθηκαν. Τα φορολογικά έσοδα χρησιμοποιήθηκαν για να εξαγοράσουν την ελευθερία των σκλάβων, κάτι που εξάλειψε τη μόνη πηγή αντιπολίτευσης για τη χειραφέτηση των δούλων, τους πλούσιους ιδιοκτήτες σκλάβων. Στοίχισε ακριβά, αλλά όπως σημειώνει ο Powell, τίποτα στον κόσμο δεν στοιχίζει πιο ακριβά από ό, τι ο πόλεμος.

Ο Powell γράφει επίσης πως υπήρχε τεράστια αντίθεση στον τερματισμό της δουλείας στις βόρειες πολιτείες των ΗΠΑ, ειδικά στο Κονέκτικατ, το Μέιν, το Νιού Χάμσαιρ, και το Ρόουντ Αϊλαντ, όπου με βία ο όχλος κατέστρεψε πιεστήρια αμπολισιονιστών. Ένα σχολείο στο New Hampshire που δίδασκε σε μαύρα παιδιά σύρθηκε με βόδια σε ένα βάλτο. Στους απελεύθερους μαύρους απαγορευόταν να διαμένουν στο Ιλινόις, την Αϊόβα, την Ιντιάνα, και το Όρεγκον. Οι «ταραξίες» αμπολισιονιστές στις Βόρειες πολιτείες μαστιγώνονταν. Ορφανοτροφεία για μαύρα παιδιά κάηκαν στην Πενσυλβάνια. Παρ’ όλα αυτά, οι Βόρειοι αμπολισιονιστές επέμειναν και η δουλεία τερματίστηκε εκεί ειρηνικά. Δεν υπήρξαν βίαιοι και εξαιρετικά καταστροφικοί «πόλεμοι για τη χειραφέτησης» στη Νέα Υόρκη ή τη Νέα Αγγλία.

Η Κούβα, η Βραζιλία, το Κονγκό τερμάτισαν επίσης ειρηνικά την δουλεία στον δέκατο ένατο αιώνα με πραγματικούς πολιτικούς των χωρών αυτών. Αλλά όχι στις Ηνωμένες Πολιτείες. "Μερικοί άνθρωποι έχουν αντίρρηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούσαν να εξαγοράσουν την ελευθερία όλων των σκλάβων, γιατί αυτό θα κόστιζε πάρα πολύ," γράφει ο Πάουελ. "Αλλά η εξαγορά της ελευθερίας των σκλάβων δεν ήταν πιο ακριβή από ό, τι ήταν ο πόλεμος. Τίποτα δεν κοστίζει περισσότερο από τον πόλεμο!" Στην πραγματικότητα, το οικονομικό κόστος του Βορρά από τον πόλεμο και μόνο θα ήταν αρκετό για να εξαγοράσει την ελευθερία όλων των σκλάβων, και να τερμάτιζε τη δουλεία νομικά και συνταγματικά.

Είναι μύθος ότι Λίνκολν μόχθησε πολύ στο τέλος της ζωής του να περάσει σε ένα απρόθυμο Κογκρέσο την δέκατη τρίτη τροποποίηση, όπως απεικονίζεται στην ταινία του Spielberg. Ο τρόπος που περνούσε το χρόνο του ήταν η μικροδιαχείρηση της διεξαγωγής του ολοκληρωτικού πολέμου εναντίων των Νότιων αμάχων, τους οποίους θεωρούσε πάντα ότι ήταν Αμερικανοί πολίτες, αφού αρνήθηκε τη νομιμότητα της απόσχισης. Το πιο σημαντικό, όπως τεκμηριώνεται από τους ιστορικούς και Phillip Magness και Sebastion Page στο βιβλίο τους “Colonization After Emancipation” («Αποικισμός μετά την Απελευθέρωση»), ήταν ότι ο Λίνκολν πέρασε πολλές μεγάλες μέρες στο τέλος της ζωής του, επικοινωνώντας με ξένες κυβερνήσεις και συνωμοτώντας με τον William Seward, μεταξύ άλλων, για στείλεισε «αποικίες» όλους τους «Αφρικανούς», όπως αποκάλεσε τους μαύρους, διώχνοντάς τους από τις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ο πόλεμος θα είχε τελειώσει.