Μια ημέρα με τις αλυσοδεμένες γυναίκες που θάβουν πτώματα!!!

Ο εφιάλτης ενός εξάωρου κάτω από τον καυτό ήλιο, με βαριά αλυσίδα στα πόδια, με μετρημένο νερό και με την υποχρέωση να θάψουν τα πτώματα που έχουν ξεμείνει στα αζήτητα... είναι παράδεισος μπροστά σε αυτό που τις περιμένει εάν μείνουν στο κελί. Οι γυναίκες των πιο σκληρών φυλακών της Αμερικής ανοίγουν την καρδιά τους.
H «συμμορία των αλυσοδεμένων γυναικών» διαλύθηκε το 1950 έπειτα από θύελλα αντιδράσεων και διαμαρτυριών για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το 1995, όμως, ο σερίφης Τζο Αρπάιο, επανέφερε το φρικτό δίλημμα για τις καταδίκους των γυναικείων φυλακών: μια μέρα εξαντλητικής εργασίας στην έρημο της Αριζόνας ή 23 ώρες στο κελί των πιο σκληρών φυλακών των ΗΠΑ;

Οι εθελόντριες της «συμμορίας» είναι υποχρεωμένες να κυκλοφορούν αλυσοδεμένες, κάτι που δεν συμβαίνει σε καμία άλλη φυλακή ολόκληρης της χώρας, και να σκάβουν λάκκους για την ταφή πτωμάτων που έχουν ξεμείνει στο νεκροτομείο επειδή είναι «αγνώστων στοιχείων» ή οι συγγενείς τους αρνήθηκαν να τα παραλάβουν.

Για τις αλυσοδεμένες φυλακισμένες της Αριζόνας η ημέρα ξεκινά στις 6 το πρωί. Φορούν τις χαρακτηριστικές φόρμες του εγκλεισμού, στοιχίζονται σε μια σειρά για να δεθούν μεταξύ τους με αλυσίδες και επιβιβάζονται στο λεωφορείο που θα τις μεταφέρει από την φυλακή Estrella (Το Αστέρι) στην έρημο.

Στα καθήκοντά τους συμπεριλαμβάνεται το ξεχορτάριασμα της λεωφόρου Maricopa County και η ταφή πτωμάτων σε τάφους τους οποίους οι ίδιες σκάβουν κάτω από τον ήλιο, σε θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 37 βαθμούς Κελσίου και με μονάχα ένα μικρό φλασκί νερό στις μπότες τους.

Όταν η δουλειά τελειώσει -έπειτα από 10 και πλέον ώρες- θα πρέπει να καθαρίσουν τα παπούτσια τους από τη σκόνη, να πλύνουν τα ρούχα τους, να ακούσουν την κατήχηση από τον ιερέα κι έπειτα να επιστρέψουν στα μικροσκοπικά κελιά τους.

Οι ίδιες λένε πως το πρόγραμμα αυτό είναι υποχρεωμένες να το τηρούν επτά ημέρες την εβδομάδα, γνωρίζοντας ότι ποτέ καμία δεν έχει αποδράσει και αντιμετωπίζοντας φοβερές δυσκολίες στην έρημο για βιολογικές ανάγκες που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν παρά μόνο σε κοινή θέα.

Παρόλα αυτά, όλες τους δηλώνουν κατηγορηματικά ότι δεν τολμούν να σκεφτούν πώς θα ήταν η έγκλειστη ζωή τους εάν αντί για τη «συμμορία των αλυσοδεμένων γυναικών» έπρεπε να μένουν στη φυλακή με τις υπόλοιπες βαρυποινίτισσες. Στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα οι φυλακισμένες θα έπρεπε να μείνουν στο κελί 23 ώρες και να κυκλοφορήσουν έξω από αυτό μονάχα μία.

Η επιλογή των γυναικών για τη συμμορία γίνεται κυρίως βάσει της ποινικά κολάσιμης πράξης για την οποία έχουν καταδικαστεί, με προτεραιότητα σε όσους μπήκαν φυλακή για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, ναρκωτικών ή απαγορευμένων ουσιών.

Όσες μάλιστα δείξουν καλή συμπεριφορά έχουν πολλές πιθανότητες έπειτα από ενός μήνα βασανιστικών εργασιών στην έρημο να επιβραβευτούν με το προνόμιο ενός κρεβατιού σε στρατιωτικές σκηνές δίπλα στο κτίριο της φυλακής!

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης έχει πολλές φορές κατηγορήσει τον σερίφη της πολιτείας για φυλετικές διακρίσεις και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων λόγω των αλυσίδων, της απαγόρευσης στην πρόσβαση νερού κατά το μεγαλύτερο μέρος της μέρας αλλά και της παροχής σάπιων τροφίμων στις φυλακισμένες.