Παπική Μίτρα και θεός Δαγών

Η παπική «Τιάρα» προήλθε από ένα κωνικό Φρυγικό καπελάκι. Η προέλευση της παπικής τιάρας αποτελεί ένα μυστήριο. Η ίδια η λέξη τιάρα είναι περσική και αφορούσε το στέμμα του «μεγάλου βασιλιά».




Η «μίτρα» στον Δυτικό Χριστιανισμό είναι ένα ψηλό καπέλο, που αποτελείται από δύο όμοια τμήματα (το μπροστινό και πίσω) που οδηγούν σε μια κορυφή.

Στην Καθολική Εκκλησία, το δικαίωμα να φορούν τη μίτρα τοέχουν οι επίσκοποι και οι ηγούμενοι.




Οι Καρδινάλιοι, ακόμα και εκείνοι που δεν είναι επίσκοποι και που έχουν ειδική άδεια από τον Πάπα μπορούν να φορούν την μίτρα.




Υπάρχουν τρεις τύποι Μίτρας που φοριούνται για διαφορετικές περιπτώσεις:


- Η «simplex» (απλή) που είναι κατασκευασμένη από λευκό λινό ή μετάξι και φοριέται σε κηδείες και στη Μεγάλη Παρασκευή.


- Η «pretiosa» (πολύτιμη) που είναι διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους και χρυσό και φοριέται τις Κυριακές και τις γιορτές. Αυτός ο τύπος της μίτρας σπάνια διακοσμημένος με πολύτιμους λίθους σήμερα, και τα σχέδια έχουν γίνει πιο ποικίλα.


- Η «auriphrygiata» που είναι από απλό χρυσό ύφασμα ή λευκό μετάξι με χρυσό ή ασήμι και φοριέται από τους επισκόπους κατά τον εορτασμό των μυστηρίων.




Με την ανάληψη των καθηκόντων του ως Πάπας, ο Βενέδικτος ΙΣΤ ' έσπασε την παράδοση και αντικατέστησε την παπική τιάρα, με μια παπική μίτρα και ένα pallium.Στην φωτογραφία με μία μίτρα «pretiosa».


Το παρακάτω προέρχεται από το βιβλίο «Βαβυλωνιακή Μυστηριακή Θρησκεία και Βατικανό» (“Babylon MysteryReligion”) του Ralph Woodrow (εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ).




Ο Ralph Woodrow είναι ευαγγελικός χριστιανός, ομιλητής και συγγραφέας δεκαέξι βιβλίων. Ο Woodrow υποστήριξε στο παρελθόν την διατριβή του 19ου αιώνα του Πρεσβυτεριανού κληρικού Alexander Hislop (1807-65), με τον τίτλο "The Two Babylons" ("Οι Δύο Βαβυλώνες"), σύμφωνα με την οποία ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι μια συγκρητιστική ειδωλολατρική θρησκεία (δες και εδώ), όπως αναφέρεται και στο βιβλίο “BabylonMystery Religion”. Όμως αρκετά χρόνια αργότερα ο Woodrow άλλαξε γνώμη και απέσυρε το έργο του από την κυκλοφορία.


Τα πανάκριβα και πολύπλοκα διακοσμημένα ενδύματα που φορούν οι Πάπες δεν έχουν υιοθετηθεί από το Χριστιανισμό, αλλά αντιγράφηκαν από εκείνα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Οι ιστορικοί δεν άφησαν αυτό το γεγονός να περάσει απαρατήρητο και η μαρτυρία τους βεβαιώνει ότι «τα ενδύματα του ιερατείου... αποτελούν κληροδότημα της Εθνικής Ρώμης».


Η τιάρα που φορούν οι Πάπες -μολονότι διακοσμήθηκε με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές εποχές- είναι απαράλλαχτη στο σχήμα με εκείνη που φορούσαν οι «θεοί» ή οι άγγελοι που βλέπουμε στις αρχαίες Ασσυριακές πλάκες. Είναι παρόμοια με εκείνη του Δαγών, του θεού-ψαριού.




Ο Δαγών ήταν στην πραγματικότητα μία μυστηριακή μορφή του Βαβυλωνιακού «σωτήρα». Το όνομα ‘Dagon’ προέρχεται από τη λέξη ‘dag’ (η λέξη αυτή στην Βίβλο μεταφράζεται «ψάρι») και σημαίνει θεός-ψάρι. Μολονότι πηγάζει από την Εθνική λατρεία της Βαβυλώνας, η λατρεία του Δαγών έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στους Φιλισταίους (Κριτές ιστ΄ : 21-30, Α΄ Σαμουήλ ε΄: 5,6).








Ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζεται ο Δαγών στα γλυπτά της Μεσοποταμίας παρουσιάζεται σε αυτή τη μορφή. Ο Layard στο βιβλίο του «Βαβυλώνα και Νινευή», επεξηγεί ότι. «το κεφάλι του ψαριού σχηματίζει μία μήτρα πάνω από το κεφάλι του ανθρώπου, ενώ το λεπιδωτό σώμα του έπεφτε σαν μανδύας προς τα πίσω, αφήνοντας τα χέρια και τα πόδια εκτεθειμένα» Αργότερα, καθώς ο μανδύας αυτός εξελίχθηκε, απέμεινε μόνο το κορυφαίο κομμάτι του σαν μία μήτρα, με τα σαγόνια του ψαριού ελαφρά ανοιγμένα. Σε αρκετά αρχαία νομίσματα της Μάλτας απεικονίζεται ένας Θεός (του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι όμοια με εκείνα του Αιγυπτιακού Όσιρι) φορώντας την ψαροκεφαλή μήτρα χωρίς το σώμα του ψαριού.




Υπάρχει μία μορφολογική σχέση ανάμεσα στην παπική τιάρα και τον «φρυγικό» σκούφο, ο οποίος έγινε παγκόσμιο σύμβολο των ανατολικών λατρειών, αφού φοριόταν από τον Μίθρα, τον Άττι, τους Κάβειρους, τους Διόσκουρους και τους λάτρεις τους. Αργότερα έγινε κάλυμμα κεφαλής για τους μεσαιωνικούς Μασόνους, τους ‘ξεβράκωτους’ (ή «αβράκωτους» - “Sans culotte”- τους Γάλλους επαναστάτες του 1789) και την ίδια την LaLiberte. Ο συμβολισμός του είναι μία από τις υπέρτατες πνευματικές επιτεύξεις που παρουσιάζονται επίσης στο λευκό στέμμα του Όσιρι, στον Κόρυμβο του Βούδα, στο εξογκωμένο κρανίο του Shou hsing (κινέζικου θεού) και στην τιάρα του Σίβα και του Πάπα.






O Α. Ironside μας λέει πως ο Πάπας είναι «ο απευθείας διάδοχος του αρχιερέα των Βαβυλωνιακών μυστηρίων και υπηρέτης του θεoύ-ψαριού Δαγών, και γι’ αυτό το λόγο φορά όπως και οι Εθνικοί προκάτοχοί του το δαχτυλίδι του ψαρά». Για άλλη μια φορά στην ανάμιξη της Εθνικής λατρείας με τον Χριστιανισμό, οι ομοιότητες έκαναν την ανάμιξη λιγότερο εμφανή. Σ’ αυτήν την περίπτωση, εφόσον ο απ. Πέτρος ήταν ψαράς, το δαχτυλίδι του θεού-ψαριού με τον τίτλο του Υπέρτατου Ποντίφηκα χαραγμένο πάνω σ’ αυτό, συνδέθηκε με το άτομό του. Αλλά ένα δαχτυλίδι σαν αυτό δεν φορέθηκε ποτέ από τον Πέτρο τον Απόστολο. Κανείς ποτέ δεν υποκλίθηκε για να φιλήσει το δαχτυλίδι του. Είναι πολύ πιθανόν να μην είχε κανένα δαχτυλίδι -γιατί «αργύριον και χρυσίον αυτός δεν είχε»! (Πράξεις γ΄6)


Το είδαμε εδώ