Έναν λαό τον παίρνουν σοβαρά, όταν έχει το κεφάλι ψηλά

Eίχα την ευκαιρία το τελευταίο διάστημα να συνομιλήσω με αρκετούς «παράγοντες» που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό...

Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς και η τρικομματική κυβέρνηση της οποίας ηγείται, αποτελούν την τελευταία ευκαιρία για τη χώρα, ώς μέλος της Ευρωζώνης. Ενδεχόμενη κατάρρευση αυτής της κυβέρνησης εκτιμάται ότι θα οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωζώνης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όμως, ακόμα και αυτοί που συμφωνούν για την σπουδαιότητα του ρόλου αυτής της κυβέρνησης, εκφράζουν ανησυχίες και προβληματισμούς για το αν τελικά τα καταφέρει, για τους εξής λόγους:

Οι φόβοι
Πρώτον, το κυβερνητικό σχήμα, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, δείχνει όχι μόνο πολυπληθές, αλλά και αδύναμο. Είναι λίγοι οι Υπουργοί που στέκονται αξιοπρεπώς σε διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, οι κομματικές ισορροπίες είναι εύθραυστες και η πίεση που δέχονται τα κυβερνητικά κόμματα από την κοινωνία τεράστια. Είναι ένα παιχνίδι με το χρόνο, για το ποιός θα αντέξει, μέχρι τέλους…
Δεύτερον, εκφράζονται σοβαρές επιφυλάξεις για την ορθότητα, αλλά και την αποδοτικότητα του εφαρμοζομένου προγράμματος. Ουδείς πλέον πείθεται ότι αυτή η λιτότητα διαρκείας στην οποία υποβάλλεται ο ελληνικός λαός, θα βγάλει την ελληνική οικονομία από τα σημερινά της αδιέξοδα. Και τούτο γιατί σχεδόν τίποτα δεν γίνεται προς την πλευρά της ανάπτυξης. Τουλάχιστον, δεν έχει γίνει ακόμα!
Τρίτον, την παντελή απουσία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης. Δεν υπάρχει, με άλλα λόγια, ένα εθνικό σχέδιο το οποίο θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις και να προτείνει λύσεις εκεί ακριβώς που απέτυχε το πρόγραμμα της τρόικα. Σχεδόν τέσσερα χρόνια τώρα ο δημόσιος διάλογος, αλλά και οι πολιτικές, επικεντρώνονται σε φόρους και περικοπές, χωρίς να διεξάγεται καμιά ουσιαστική συζήτηση για το νέο παραγωγικό μοντέλο που χρειάζεται η χώρα.
Τέταρτον, στην κόπωση και την απόγνωση του ελληνικού λαού. Οδεύουμε ήδη στον 5ο χρόνο της ύφεσης, με βαρύτατο τίμημα, κυρίως για τη μεσαία τάξη, και σοβαρή προοπτική (με απτά αποτελέσματα) δεν διαγράφεται στον ορίζοντα. Πόσο θα αντέξει ακόμα αυτός ο λαός να πληρώνει έκτακτες εισφορές και αυξημένους φόρους; Πόσο καιρό θέλουν οι αρμόδιοι να συνειδητοποιήσουν ό,τι όταν το ερώτημα είναι να καταβάλλω φόρους ή να ταϊσω την οικογένειά μου, δεν υπάρχει κάν…δίλλημμα;
Πέμπτον, την άνοδο εξτρεμιστικών και λαϊκίστικων κομμάτων, ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος. Σ’ ένα λαό ταλαιπωρημένο και χωρίς ελπίδα, ο σπόρος του λαϊκισμού βρίσκει πάντα έδαφος πρόσφορο. Τα «τάγματα εφόδου» των δύο άκρων είναι μια σοβαρή υπόθεση για να την αντιμετωπίζουμε με όρους τηλεθέασης ή μικροπολιτικής διαμάχης. Η βία είναι βία χωρίς διακρίσεις και είναι καταδικαστέα, δίχως δεύτερες σκέψεις.
Έκτον, στην πίεση της διεθνούς κοινής γνώμης για εγκατάλειψη της Ελλάδος στην μοίρα της. Όσο το πρόγραμμα λιμνάζει, θα ενισχύονται αυτές οι φωνές και η αστάθεια θα επανέρχεται με τις γνωστές επιπτώσεις. Η Ελλάδα απετέλεσε τον βολικό σάκο του μπόξ, (και σ’ αυτό συνετέλεσε τα μέγιστα η ανευθυνότητα της πρωθυπουργίας Παπανδρέου και των «κηπουρών» του), όμως, όπως καθημερινά αποδεικνύεται, η κρίση ήταν συστημική και η Ελλάδα αποτελούσε τον πιό αδύναμο κρίκο. Για αυτό και έσπασε πρώτος.
Ποιά θα μπορούσε να είναι η απάντηση μας;
Πρώτον, η κυβέρνηση χρειάζεται μια νέα αρχή. Η νέα κυβέρνηση, όμως, δεν πρέπει να είναι πάλι ένα πολυπληθές σχήμα τρικομματικών ισορροπιών, ούτε βολέματος ημετέρων, αλλά μια κυβέρνηση μάχης γιατί τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά. Μια κυβέρνηση που να πείθει την κοινωνία οτι είναι ικανή να τα καταφέρει.
Δεύτερον, μετά τις πανθομολογούμενες αστοχίες της τρόϊκας, που επιδείνωσαν την κατάσταση της οικονομίας μας, η Ελλάδα δικαιούται και νομιμοποιείται να θέσει ζητήματα βελτίωσής του προγράμματος. Η μείωση στο ΦΠΑ εστίασης είναι ένα μέτρο προς την ορθή κατεύθυνση. Να μπεί ένα οριστικό τέλος στην φιλολογία για περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων. Να σταματήσει αυτή η βιομηχανία παραγωγής φορολογικών νομοσχεδίων. Ο λαός και η οικονομία χρειάζονται μια ανάσα. Έλεος, πιά…Και λύσεις υπάρχουν. Ας αρχίσουμε πλέον να θυμίζουμε τη Γερμανία πως την αντιμετώπισαν οι δανειστές της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τρίτον, καλές οι αποκρατικοποιήσεις, αλλά αυτοί οι «χρυσοκάνθαροι» του ΤΑΙΠΕΔ, με τις προκλητικές αμοιβές, που εξαιρούνται μάλιστα προκλητικά από τους μνημονιακούς νόμους, δεν έχουν την αποδοχή της κοινωνίας. Κάθε αποκρατικοποίηση θα αντιμετωπίζεται με δυσπιστία. Πρέπει να βρεθεί ένας άλλος τρόπος. Όμως, πέραν αυτών, η κυβέρνηση πρέπει να δημιουργήσει εθνικό πλούτο και νέες ευκαιρίες για ξένες επενδύσεις, π.χ. να ανακοινωθεί ένα εθνικό πρόγραμμα για τη δημιουργία λιμανιών και μαρινών στα νησιά του Αιγαίου μέσω ΣΔΙΤ. Να προκληθούν δυο-τρία μεγάλα ξένα Πανεπιστήμια να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Να ανακοινωθούν ειδικά προγράμματα για κρουαζιέρες στο Αιγαίο. Να επεκταθούν τα σχέδια πόλεως (με ταχύτατους ρυθμούς). Τα Φεστιβάλ Επιδαύρου και Ηρωδείου να ανοίξουν τις πύλες τους σε μεγάλες ξένες παραγωγές. Φαντάζεστε τους «Αχαρνής» με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον Τόμ Χάνκς «Ορέστη» και τη Μέρυλ Στρίπ «Μήδεια»; Ιδέες; Πολλές! Βούληση, υπάρχει;
Τέταρτον, όταν ο κόσμος υποφέρει, δεν μπορεί να βλέπει τον κάθε Μέργο να μιλάει για μείωση του κατώτατου μισθού. Όταν κόβονται συντάξεις, δεν γίνεται να αυξάνεται το τιμολόγιο της ΔΕΗ. Όταν φουντώνει η ανεργία, δεν μπορεί ακόμα να ….συζητάμε την απομάκρυνση των «επίορκων δημοσίων υπαλλήλων». Όταν οι απολύσεις πέφτουν βροχή, ο κόσμος εξοργίζεται ν’ ακούει για προσλήψεις και μισθούς «εκλεκτών» που σκανδαλίζουν. Όταν η μεσαία τάξη καταρρέει, είναι πρόσκληση τα κόμματα να υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια τα κομματικά τους βιλαέτια στο δημόσιο. Λίγο μεγαλύτερος σεβασμός για τους αδικημένους. Γιατί η οργή μπορεί να μετατραπεί σε σκοτεινό ποτάμι….
Πέμπτον, είναι καθήκον της κυβέρνησης, αλλά και υποχρέωση του πολιτικού συστήματος, στο σύνολό του, να διαφυλάξει την αξιοπιστία του και να απομονώσει τις γραφικές και ακραίες φωνές. Να στηλιτεύσει την ανευθυνότητα, από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Και εκείνους, που σε καιρούς κρίσης, ψαρεύουν ξεδιάντροπα σε θολά νερά, αδιαφορώντας παντελώς για το μέλλον της χώρας, να τους αποκαλύψει στην κοινωνία, με επιχειρήματα. Ο λαϊκισμός οδηγεί σε πονηρά μονοπάτια και ενέχει από τη φύση του το σπέρμα της καταστροφής.
Τέλος, και αυτό το έχω γράψει εδώ πολλές φορές. Η Ελλάδα δεν αποτελεί μια ασημαντότητα στο παγκόσμια γίγνεσθαι. Φέρει ένα ειδικό βάρος ως πολιτισμικό μέγεθος. Ουδείς μπορεί να το αγνοήσει. Και όποιος το κάνει, υποχρέωσή μας είναι να τον επαναφέρουμε στην τάξη. Επιπλέον, όμως, η χώρα μας αποτελεί σταυροδρόμι και η γεωστρατηγική της αξία υπερβαίνει το οικονομικό της μέγεθος κατά πολύ. Ας μη το υποτιμούμε αυτό. Καιρός, είναι πλέον να μην αποτελούν δεδομένους. Και να αρχίσουμε να απαντάμε στις προκλήσεις.
Έναν λαό τον παίρνουν σοβαρά, όταν έχει το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ανοιχτά, στραμμένα στο μέλλον. Και δείχνει αποφασισμένος και έτοιμος να τα καταφέρει. ….


Πηγή