ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΜΑΙ; ΠΟΥ ΠΑΩ; Μέρος Ι:Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ - ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ!!!

Η ζωή μετά το θάνατο
Το ταξίδι της ψυχής σου
Από πού έρχομαι; Πού πάω;


Συμπαντική Ζωή
Μιλτιάδης Μουτάφης
Όταν έρχομαι σ' αυτή τη γη, κανείς δεν ξέρει ποιος είμαι εγώ και από πού προέρχομαι.
Όταν φύγω, κανείς δεν ξέρει ποιος ήμουν και πού έχω πάει.
Αυτό το βιβλίο περιέχει γνώσεις που προέρχονται από τις πιο υψηλές πνευματικές σφαίρες.
Δίνει απάντηση σε ερωτήσεις που υπάρχουν, από τότε που υπάρχει η ανθρωπότητα.



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος
Μέρος Ι:
Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ - ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ
1 - Εισαγωγή
2 - Ο θάνατος δεν είναι καταστροφή, αλλά μεταμόρφωση
3 - Τι ακριβώς συμβαίνει κατά τη στιγμή του θανάτου
Τι πειραματίζεται η ψυχή κατά τη στιγμή του αποχωρισμού από το σώμα
4 - Η ψυχή αποχωρίζεται από το σώμα κατά τρόπο σύμφωνο με το βαθμό εξέλιξής της
5 - Πού θα κατοικήσουν οι ψυχές μας
6 - Ποια η σημασία του πένθους των συγγενών για την ψυχή
7 - Το νόημα της γήϊνής μας ζωής
II Μέρος ΙΙ: ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
1 - Πρόλογος
2 - Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε όποιον είναι στα πρόθυρα του θανάτου
3 - Ιατρική περίθαλψη
4 - Η έξοδος της ψυχής από το σώμα
5 - Ο ενταφιασμός του σώματος, η επαφή με τους νεκρούς
6 - Η αυτοκτονία
7 - Κάρμα και μετενσάρκωση
8 - Πλανήτες και σφαίρες εξαγνισμού
9 - Διάφορες ερωτήσεις
ΙΙΙ Μέρος
Αναφορές - Γνωμικά
IV Μέρος
Η Συμπαντική Ζωή παρουσιάζετα



ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι. Οι περισσότεροι από εμάς φοβούνται το θάνατο. Μας τρομάζει και διερωτόμαστε: "Τι θα συμβεί σ' εμένα μετά το θάνατο;"

Πολλοί λένε: "Δεν γνωρίζουμε τι υπάρχει μετά. Κανένας δεν έχει ποτέ επιστρέψει από τους μεταθανάτιους κόσμους". Ακόμα και οι χριστιανικές εκκλησίες δεν είναι σε θέση να μας δώσουν μια ικανοποιητική απάντηση, σ' αυτό το υπαρξιακό ζήτημα.

Για όποιον θεωρεί τη "ζωή" σαν την ύπαρξη μεταξύ της γέννησης και του θανάτου, η καταγωγή του και ο μελλοντικός του προορισμός παραμένουν ένα μυστήριο.

Σ' αυτό το βιβλίο δεν παρουσιάζω μυστήρια, αλλά την αλήθεια, που πολλοί δεν γνωρίζουν πια, δηλαδή πως ο θάνατος δεν είναι μια κάθετη τομή στη ζωή μας, αλλά η πόρτα που διαβαίνουμε προς την ύπαρξη σε μια άλλη διάσταση.

Η πόρτα που μας οδηγεί σε μια ζωή που θα είναι τόσο πιο φωτεινή, όσο πιο συνειδητά ο άνθρωπος έχει φέρει σε πέρας την αποστολή της γήινής του ζωής.
Ο θάνατος είναι, επομένως, ένας σταθμός της πορείας, που η ψυχή μας διανύει για να φτάσει σε μια τέλεια ζωή!
Εάν αντιληφθούμε τι είναι αληθινά η ζωή, δεν έχουμε πια λόγο να φοβόμαστε το θάνατο. Η ζωή μας συνεχίζεται και εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε πως.


Μιλτιάδης Μουτάφης
Καθηγητής Αστρολογίας Σεπτέμβρης 2007




I ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ


ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΜΑΙ; ΠΟΥ ΠΑΩ;


Η ζωή μετά το θάνατο - Το ταξίδι της ψυχής σου


1- Εισαγωγή


Τι είναι η ζωή;
Η ζωή, η ζωή μας, είναι μήπως εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ της αρχής και του τέλους της γήινης ζωής, μεταξύ της γέννησης και του θανάτου, μεταξύ των δύο αναπόφευκτων γεγονότων, που τις περισσότερες φορές είναι σημαδεμένα από δυσκολίες και βάσανα; Μπορεί μονάχα να λεχθεί, πως η ζωή μιας ανθρώπινης ύπαρξης αρχίζει με τη σύλληψή της, αναπτύσσεται μέσα στη μητρική κοιλότητα, μετά ο άνθρωπος γεννιέται, ζει μερικές δεκαετίες, πεθαίνει και μετά τον ενταφιασμό επιστρέφει στο στάδιο των εξ ων συνετέθη; (των ξεχωριστών συστατικών από τα οποία αποτελείτο;) Ή μήπως υπάρχει κάτι άλλο; Η ψυχή είναι μόνο ένα συμπλήρωμα του γήινου σώματος μαζί με το οποίο διαλύεται; Ο οργανισμός του ανθρώπου είναι μήπως καθορισμένος αποκλειστικά από κληρονομικούς παράγοντες των γονέων και προγόνων; Το σώμα αναπτύσσεται και ωριμάζει μόνο σύμφωνα με τους νόμους της κληρονομικότητας;
Πολλοί είναι πεπεισμένοι γι' αυτό. Άλλοι αποδέχονται με μεγαλύτερη ή μικρότερη πεποίθηση την ύπαρξη του ανθρώπου ή μέρος αυτού - δηλαδή της ψυχής - μετά το θάνατο. Μερικοί πιστεύουν πως ο νεκρός αναπαύεται μέσα στον τάφο, μέχρι την ανάσταση του σώματος, γι' αυτό και χαράσσουν πάνω στην επιτάφια πλάκα: "Αναπαύεται εν ειρήνη". Θεωρούν πως, παρά την εμφανή διάλυση, το σώμα θα μπορέσει να αναστηθεί εκ νέου.
Όποιος ζητά διευκρινήσεις για τη ζωή και το θάνατο από τις χριστιανικές εκκλησίες, ανακαλύπτει πως αυτές δεν είναι σε θέση να δώσουν ουδεμία εξήγηση, σε σχέση με το τι συμβαίνει μετά το θάνατο, από τη στιγμή που η Βίβλος δεν περιέχει συγκεκριμένες πληροφορίες πάνω σ' αυτό το θέμα. Πολλά πρόσωπα που είναι δεμένα στην εκκλησία, φοβούνται πως θα πρέπει να υποφέρουν μέσα στην κόλαση, μετά το θάνατο ή πως θα καταδικαστούν αιώνια, μετά τη δευτέρα παρουσία.
Ο σύγχρονος και εξελιγμένος άνθρωπος του εικοστού αιώνα, αποφεύγει το θέμα του θανάτου. Για εκείνον υπάρχει μόνο η πραγματικότητα, που καταφέρνει να συλλάβει με τις πέντε αισθήσεις και με το νου. Αυτός θεωρεί μόνο τη ζωή του σώματος, που αυτός πειραματίζεται, σαν μια εναλλαγή περιοδικών φάσεων. Αν και η αληθινή του καταγωγή και το νόημα του πεπρωμένου του παραμένουν γι' αυτόν ένα άλυτο αίνιγμα, αυτός είναι πεπεισμένος πως η ζωή συνίσταται σ' αυτό που συγκεκριμένα πειραματίζεται σε υλικό επίπεδο. Επειδή η συνείδησή του είναι επηρεασμένη από τον υλισμό, αυτός αποφεύγει να αναλογιστεί για το τέλος της γήινής του ζωής, δηλαδή για το θάνατο, επειδή θεωρεί πως ο θάνατος σβήνει την ύπαρξή του.
Ο άνθρωπος αγαπά επομένως, τη ζωή του, που έστω και αν του φέρνει διάφορες αντιξοότητες, του προσφέρει επίσης ποικίλες ικανοποιήσεις και ενδιαφέροντα. Θα ήθελε να ζήσει επί μακρόν και να μη βλέπει να πεθαίνουν ούτε οι άλλοι. Συχνά οι φίλοι και οι συγγενείς προσπαθούν να διατηρούν στη ζωή, εκείνον που είναι ήδη σημαδεμένος από το θάνατο. Ο φόβος και η αμάθεια έχουν κάνει το θάνατο για πολύ καιρό ένα ταμπού. Αυτή η συμπεριφορά έχει αλλάξει εδώ και λίγα χρόνια, αφότου μερικοί γιατροί ανέλαβαν την αποστολή να βοηθούν τους ετοιμοθάνατους ασθενείς, αντί να τους αγνοούν, όταν κάθε θεραπεία καθίσταται περιττή.
Οι εμπειρίες που έχουν γίνει στα όρια του θανάτου, έχουν προβληματίσει και επιτρέπουν ν' αντικριστεί αυτό το γεγονός κάτω από ένα νέο φως. Αυτές έχουν ενθαρρύνει τη διεύρυνση του περιορισμένου ορίζοντα της γνώσης της ζωής. Κατά συνέπεια, ένας αυξανόμενος αριθμός ατόμων προγεύεται ή πιστεύει ήδη στην αλήθεια, που είναι έμφυτη στην αντίληψη της ζωής των ανθρώπων, που ζούνε σε χώρες λιγότερο υλιστικές από τις δικές μας, που θεωρούν το θάνατο σαν ένα σταθμό, που αποτελεί μέρος ενός φυσικού κύκλου της ζωής. Αυτοί είναι πεπεισμένοι πως, μετά από το θάνατο του σώματος, ο λεγόμενος "νεκρός" - δηλαδή η ψυχή του - συνεχίζει να ζει. Είναι γνωστό, επίσης, σε πολλούς πως - στη διάρκεια του πρόσκαιρου - η ψυχή μπορεί να ζήσει διάφορες γήινες ζωές, προσλαμβάνοντας διάφορα γήινα σώματα.
Και σ' εμάς επίσης, απλές λαϊκές δοξασίες διδάσκουν, πως η ύπαρξη συνεχίζεται. Όταν, σήμερα, οι επιστήμονες που μελετάνε το φαινόμενο του θανάτου δημοσιεύουν τα αποτελέσματα των επιστημονικών τους ερευνών, συμβαίνει να διαβάζουμε πράγματα εν μέρει γνωστά. Πράγματι, ακόμα κι’ αν οι θεωρίες των φυσικών επιστημών και τα δόγματα της εκκλησίας έχουν καταφέρει να σιγήσουν αρχαίες αλήθειες, ξεριζώνοντάς τες από τη συνείδησή μας, δεν έχουν καταφέρει να αποδείξουν το αντίθετο και ούτε ν’ αλλάξουν τα πραγματικά γεγονότα, απορρίπτοντας τα απλά.
Το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου αναφέρεται στις θεμελιώδεις εμπειρίες της ανθρωπότητας. Διορθώνει όμως πολλά σημεία και προσθέτει πληροφορίες εν μέρει νέες, φτάνοντας στον κόσμο πέραν της ύλης, μέσα στον κόσμο του Πνεύματος. Η πηγή γνώσης από την οποία αντλούμε και που διαδίδουμε, είναι εκείνη του Πνεύματος. Το Θείο, έχει αποκαλύψει σε κάθε εποχή και αποκαλύπτει επίσης και σήμερα, αυτές τις θεμελιώδεις αλήθειες, δια μέσου προφητικού στόματος.
Εμείς δεν κάνουμε άλλο, παρά να ντύσουμε με λόγια αυτή την αλήθεια, που μας δίνεται από τη θεϊκή Πηγή.


2 - Ο θάνατος δεν είναι καταστροφή, αλλά μεταμόρφωση
Η ζωή μετασχηματίζεται, δεν καταστρέφεται (αρχαία επιγραφή). Τα πάντα είναι ενέργεια, τίποτε δεν χάνεται. Η ζωή είναι μια μορφή ενέργειας! Όπως οι ειδικοί των φυσικών επιστημών δεν είναι σε θέση, μέχρι σήμερα, να ορίσουν ακριβώς την προέλευση της ενέργειας, το πώς και το γιατί του σχηματισμού της, αυτοί δεν είναι ούτε σε θέση να εξηγήσουν τη ζωή, μα μπορούν μόνο να την περιγράψουν. Αυτή η μορφή ενέργειας, που είναι η ζωή, διαφεύγει της επιστημονικής έρευνας και το ίδιο ισχύει και για την ψυχή μας.
Η ψυχή είναι ένα ουσιώδες μέρος εκείνης της ύπαρξης, που ονομάζεται άνθρωπος. Πού βρισκόταν η ψυχή, πριν ο άνθρωπος γεννηθεί; Πού διαμένει, όταν το σώμα διαλύεται στα συστατικά του;
Το υλικό σώμα, σαν ζωντανός οργανισμός, αποτελείται από ύλη σε κατάσταση μετασχηματισμού. Μετά το θάνατο, όταν η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα, αυτό το τελευταίο διαλύεται εκ νέου στα χωριστά υλικά συστατικά με μια διαδικασία μετασχηματισμού. Μα τι συμβαίνει λοιπόν σ' αυτό το σημείο με τη "ζωή", τι συμβαίνει με την ψυχή;
Μια έρευνα προσανατολισμένη αποκλειστικά προς την ύλη, δεν θα μπορέσει να εξηγήσει, παρά τη μεγάλη επιστημονική προσπάθεια, το πιο φυσικό για εμάς πράγμα: τη ζωή που μας περιβάλλει με αναρίθμητες μορφές, στα ζώα, στα φυτά και στα μικρόβια.
Από ένα αυγό πεταλούδας, γεννιέται η κάμπια, που με τη σειρά της περιτυλίγεται μέσα σ' ένα κουκούλι και μετασχηματίζεται σε χρυσαλλίδα, απ' την οποία αναπτύσσεται η νέα πεταλούδα. Η ζωή μετασχηματίζεται, μα δεν καταστρέφεται!
Μέσα στις νέες αποκαλύψεις, το θεϊκό Πνεύμα μάς εξηγεί πως τα πάντα είναι ενέργεια. Η ζωή είναι ενέργεια και δεν μπορεί να καταστραφεί, ούτε μπορεί να καταλήξει στο τίποτε. Αυτή, αλλάζει μονάχα μορφή. Η αρχική μορφή της ζωής είναι πνευματική: η ζωή είναι, αφ' εαυτής Πνεύμα. Η ψυχή μας είναι μια μορφή ζωής και πνευματικής ύπαρξης.
Για πολλούς ανατολικούς λαούς είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια πως η ψυχή υπάρχει ήδη πριν από τη σύλληψή της και πως "επιζεί" μετά το θάνατο του σώματος. Επομένως, εμείς υπάρχουμε πριν από τη γέννησή μας, με μορφή ψυχής, η οποία - εφ' όσον είναι ένα πνευματικό σώμα - κατοικεί μέσα στους πνευματικούς κόσμους.
Μπορούμε να βρούμε όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμα, στις νέες αποκαλύψεις:
Η ψυχή μας βρίσκεται σε πορεία από πολύ καιρό. Αυτή είχε αρχή μέσα στους πνευματικούς κόσμους και τώρα βρίσκεται στο ταξίδι επιστροφής, προς τον Οίκο του Αιώνιου Πατέρα, προς τα Ουράνια Βασίλεια του φωτός. Το ταξίδι της περνά διαμέσου των βασιλείων των ψυχών και των σφαιρών εξαγνισμού. Κάτω από ορισμένες περιστάσεις, αυτή μπορεί να "μπει" σε ένα ανθρώπινο σώμα για να εξοφλήσει ένα μέρος των ενοχών της κατά τη διάρκεια της γήινης ζωής, μέσα στη διάσταση του χρόνου και του χώρου. Εάν καταφέρει να εξαγνιστεί, μπορεί να συνεχίσει την πορεία της προς την αιώνια Πατρίδα μέσα στους πιο φωτεινούς κόσμους των σφαιρών εξαγνισμού. Αυτό σημαίνει πως έχει κάνει πρόοδο. Η γήινη ζωή είναι επομένως ένας μεταβατικός μονάχα σταθμός του ταξιδιού της ψυχής, στη διάρκεια του οποίου, αν αυτή εξελίσσεται και εξυψώνεται πνευματικά, έχει τη δυνατότητα να φτάσει την αρχική φωτεινότητα και αγνότητα, δηλαδή την υψηλή δόνηση που είχε αρχικά.
Τη στιγμή της σύλληψης, η ψυχή, που είναι μια πνευματική μορφή με καθορισμένα και ειδικά χαρακτηριστικά ολότελα "προσωπικά", πλησιάζει στο υλικό σώμα και εισχωρεί έπειτα μέσα στο σώμα, σταδιακά από τη σύλληψη έως τη στιγμή της γέννησης του βρέφους, παραμένοντας συνδεδεμένη μέχρι το φυσικό του θάνατο.
Όλες οι ζωτικές διαδικασίες του ανθρώπου έχουν αρχή μέσα στην ψυχή. Είναι διαμέσου της ψυχής, που η θεϊκή ζωτική ενέργεια ρέει μέσα στο φυσικό σώμα και το ζωογονεί.
Τα πάντα είναι ενέργεια, καθώς επίσης και οι αισθήσεις μας, οι σκέψεις, τα λόγια, οι πράξεις! Η ψυχή είναι το "βιβλίο της ζωής" που καταγράφει τα πάντα.
Ακόμα και μετά την εγκατάλειψη του γήινου σώματος, μέσα στην ψυχή παραμένουν αποθηκευμένα, όλα όσα ο άνθρωπος έχει ζήσει σαν αισθήματα, σκέψεις, λόγια και πράξεις. Τούτο σημαίνει πως εμείς μεταφέρουμε μαζί μας, μέσα στις πνευματικές σφαίρες, την ταυτότητά μας, τη συνείδησή μας, τα ελαττώματα και τις αδυναμίες, καθώς επίσης και την εσώτερη χαρά και τη σχέση μας με το Θεό. Καθετί που είναι αρνητικό, βαραίνει την ψυχή μας, που σκιάζεται και αμαυρώνεται, ενώ οι θετικές σκέψεις και πράξεις ελαφραίνουν την ψυχή και την καθιστούν πιο φωτεινή.
Πρωταρχικός μας σκοπός θα έπρεπε να ήταν, να έχουμε στο τέλος της γήινης ζωής ένα θετικό απολογισμό, δηλαδή να έχουμε ελευθερώσει την ψυχή από όλα τα βάρη και τις σκιές. Ο βαθμός σκίασης ή λαμπρότητας της ψυχής τη στιγμή του θανάτου μας είναι θεμελιώδους σημασίας, αφού άλλωστε από αυτό εξαρτάται το τι θα απογίνει η ψυχή μετά το φυσικό θάνατο

3 - Τι ακριβώς συμβαίνει κατά τη στιγμή του θανάτου;
Τι πειραματίζεται η ψυχή κατά τη στιγμή του αποχωρισμού από το σώμα.
Στο τέλος της γήινης ζωής, για κάθε άνθρωπο, φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού της ψυχής από το σώμα. Ο θάνατος δεν συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο, σύμφωνα με ακριβείς κανονισμούς. Κάθε άνθρωπος πεθαίνει με διαφορετικό τρόπο.
Οι σύγχρονες μελέτες για το θάνατο αντλούν τις πληροφορίες τους από τις αναφορές προσώπων κλινικά νεκρών, που επανήλθαν στη ζωή. Αυτά τα πρόσωπα έχουν υποστεί, σχεδόν όλα, ένα λίγο πολύ απρόβλεπτο και βίαιο θάνατο, που δεν υπήρξε όμως οριστικός.
Οι δηλώσεις, αναφορικά, έχουν μεγάλες ομοιότητες. Στην αρχή γίνεται η εμπειρία του λικνίσματος μέσα στον αέρα, εκτός του φυσικού σώματος ή πάνω από αυτό. Σ' αυτή την κατάσταση η ψυχή αντιλαμβάνεται επακριβώς ό,τι συμβαίνει στο περιβάλλον, για παράδειγμα στο χειρουργείο ή στον τόπο του δυστυχήματος. Στη συνέχεια, η ψυχή συχνά κάνει την εμπειρία ότι περνά διαμέσου μιας σκοτεινής σήραγγας ή ότι κατευθύνεται σε ένα φωτεινό σημείο. Μερικοί λένε πως έχουν φτάσει σε μια φωτεινή πηγή, όπου έχουν αισθανθεί ήχους, αρμονία ή ένα είδος μουσικής των σφαιρών. Δεδομένου ότι αυτές οι ψυχές δεν έχουν ακόμα αποχωριστεί εντελώς από το σώμα, οι προσπάθειες των γιατρών, για επαναφορά στη ζωή, στρέφονται με επιτυχία.
Ένας φυσικός θάνατος επέρχεται, όμως, με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Η ζωή αποσύρεται αργά από το σώμα κατά τη διάρκεια ετών. Κάθε τόσο υπεισέρχονται κυκλοφοριακές διαταραχές. Το ένα ή το άλλο όργανο δεν λειτουργούν πια όπως πριν, το σώμα γίνεται όλο και πιο αδύνατο.
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, δίνονται στην ψυχή πολλές πιθανότητες για να προετοιμαστεί για τον αποχωρισμό από το σώμα. Κατά τη διάρκεια του βαθύ ύπνου του σώματος, η ψυχή μπορεί να εξέλθει και να εξασκηθεί στην "ελευθερία κίνησης", μαζί με το δικό της φύλακα άγγελο. Όπως ένας ασθενής μετά από μια μεγάλη παραμονή στο κρεβάτι πρέπει να μάθει ξανά να περπατά, έτσι το ίδιο και η ψυχή πρέπει να αποκτήσει ξανά οικειότητα με την ελευθερία κίνησης μέσα στο πνευματικό πεδίο.
Έπειτα φθάνει η στιγμή του θανάτου. Αμέσως πριν εξέλθει από το σώμα, η ψυχή ξαναβλέπει όλη τη ζωή της, σαν σε μια ταινία στον επιταχυντήρα. Η ψυχή ξαναβλέπει και κρίνει με πλήρη συνείδηση το παρελθόν της, με όλες τις λεπτομέρειες και τα αισθήματα. Η εκτίμηση γίνεται με διαφορετικά κριτήρια από εκείνα που χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως από τον άνθρωπο, λαμβάνοντας υπόψη προπαντός, πόση αλτρουιστική αγάπη κατάφερε να πραγματώσει. Η ψυχή κρίνει, επομένως, τις σκέψεις και τις πράξεις που έχουν επιτελεστεί από την ανθρώπινη ύπαρξη.
Εάν ο άνθρωπος είναι προετοιμασμένος να πεθάνει, η ψυχή του μπορεί να αποχωριστεί από το σώμα με σχετική ευκολία. Ο φύλακας άγγελός του και οι ψυχές των άλλοτε φίλων και συγγενών βοηθούν σ' αυτή τη φάση. Αυτοί, πλησιάζουν τη ψυχή που αποχωρίζεται από την ύλη και την βοηθούν να φτάσει στη θέση της στους μεταθανάτιους κόσμους.
Εάν ο άνθρωπος δεν είναι προετοιμασμένος για το θάνατο, εάν έχει ζήσει κατά τρόπο εντελώς υλιστικό, χωρίς πνευματικά ενδιαφέροντα, χωρίς μια σχέση με το Θεό, η ύπαρξή του, οι σκέψεις του, όλη του η συνείδηση είναι προσκολλημένα στις ανθρώπινες και γήινες συνθήκες ζωής, στις οποίες προσκολλάται με σπασμωδικό τρόπο. Δεν μπορεί να φανταστεί άλλη ζωή, εκτός από την ανθρώπινη υλική.
Οι πνευματικές υπάρξεις επιθυμούν να βοηθήσουν και αυτή επίσης την ψυχή να αποχωριστεί από το σώμα, αλλά όσο ο άνθρωπος δεν αποδέχεται και δεν αναγνωρίζει το θάνατο, αυτή η βοήθεια είναι πολύ περιορισμένη. Οι αγνές πνευματικές υπάρξεις σέβονται την ελεύθερη βούληση.
Μια ψυχή τόσο ισχυρά δεμένη στη γήινη ζωή, θα παραμείνει λίγο πολύ συνδεδεμένη σ' αυτή διαμέσου ρευμάτων ενέργειας και μετά την έξοδό της από το σώμα. Αυτή αρπάζεται, κατά κάποιο τρόπο στο φυσικό της σπίτι, αφού έχει την αίσθηση ότι μπορεί να ζήσει μόνο μέσα σ' ένα υλικό σώμα. Αυτή αντιλαμβάνεται ακόμα αυτό που συμβαίνει στο χωρίς ψυχή σώμα της, είτε αυτό ενταφιάζεται, είτε αποτεφρώνεται.


4 - Η ψυχή αποχωρίζεται από το σώμα κατά τρόπο σύμφωνο με το βαθμό εξέλιξής της.
Βάσει του πώς έχει ζήσει και προσανατολίσει την ψυχή του ο άνθρωπος, έτσι αυτή αντιλαμβάνεται και ζει και μετά τον αποχωρισμό της από το σώμα.
Τι συμβαίνει, για παράδειγμα, στην ψυχή σ' ένα θανατηφόρο δυστύχημα; Εάν η ψυχή εκσφενδονίζεται βίαια εκτός του σώματος, αυτή δεν μπορεί ν' αποχωριστεί από αυτό, σύμφωνα με το Νόμο. Αυτό σημαίνει πως, αν και είναι έξω από το σώμα, αυτή είναι λίγο - πολύ συνδεδεμένη με το φυσικό σώμα, ανάλογα με το βαθμό πνευματικότητας στον οποίο είχε φτάσει ο άνθρωπος. Εάν η ψυχή αποχωρίζεται ξαφνικά, δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση, παρά τη βοήθεια των πνευματικών όντων ή των άλλων ψυχών. Λόγω του κλονισμού που υπέστη, η ψυχή θεωρεί ότι είναι ακόμα μέσα στο σώμα, επειδή αισθάνεται ακόμα για πολύ τον τρόμο και τον πόνο και δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει αμέσως τη νέα κατάσταση.
Ο γιατρός έχει κιόλας πιστοποιήσει το φυσικό θάνατο, το πτώμα μπορεί να έχει ήδη ενταφιαστεί, ενώ η ψυχή μπορεί να περάσει μέρες ή ακόμα εβδομάδες και μήνες ή ένα πιο μεγάλο χρονικό διάστημα, με την πεποίθηση πως είναι ακόμα ένα ανθρώπινο ον, ίσως ασθενές ή ανάπηρο, μα όχι νεκρό!
Η ψυχή συνεχίζει να ζει μ' αυτές τις εντυπώσεις, που αντιλαμβάνεται υπό μορφή εικόνων. Με αυτές τις εικόνες η ψυχή έχει την ψευδαίσθηση ότι ζει πραγματικά μέσα στο φυσικό σώμα με αισθήσεις, σκέψεις, λόγια και πράξεις. Μερικές φορές μεταβαίνει στο χώρο εργασίας που είχε πριν, έχοντας την ψευδαίσθηση πως είναι ένα ακόμη ανθρώπινο ον. Κινείται μέσα στην οδική κυκλοφορία και χρησιμοποιεί τα δημόσια μέσα μεταφορών. Όμως, αφού βγει από το σώμα, δεν έχει πια ευαισθησία. Μπορεί να περιφέρεται για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω σ' αυτή τη γη, μέχρι που αντιλαμβάνεται πως ορισμένα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά από ό,τι ήταν συνηθισμένη, όταν βρισκόταν με γήινη μορφή.
Μπορεί να συμβεί, για παράδειγμα, να αναζητά τη συντροφιά των φίλων και να διερωτάται: " Κανένας δεν με προσέχει πια, η θέση της εργασίας μου είναι καταλυμένη από άλλους, είμαι εντελώς απομονωμένος. Γιατί έτσι;".
Μόνο μετά από μια τέτοια περισυλλογή οι πνευματικές υπάρξεις μπορούν να βοηθήσουν την ψυχή. Μόνον όταν η ψυχή συνειδητοποιήσει ότι είναι από λεπτή ύλη και πως το φυσικό της σώμα είναι ενταφιασμένο από καιρό, μπορεί να αφυπνιστεί χάρη στην παρέμβαση του φύλακα αγγέλου της και να αρχίσει ξανά να πορεύεται, βάσει της δικής της κατάστασης συνείδησης. Υπάρχουν ψυχές που δέχονται τις οδηγίες και αφήνονται να καθοδηγηθούν μέσα στα βασίλεια των ψυχών. Άλλες πηγαίνουν στον τάφο για να περιμένουν την ανάσταση της σάρκας, όπως είχαν διδαχτεί, όταν "ζούσαν".
Όπως ειπώθηκε στην αρχή, η ψυχή καταγράφει όλες τις εμπειρίες που κάνει ο άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής, καθώς επίσης και όλες τις θρησκευτικές διδασκαλίες. Εάν ο άνθρωπος έχει διαπαιδαγωγηθεί σύμφωνα με ένα δεδομένο θρησκευτικό σχήμα και του οποίου έχει αποδεχτεί τις αρχές, η ψυχή του θα ανήκει σ' αυτό το σχήμα και μετά από το φυσικό θάνατο.
Αυτό συμβαίνει ειδικά, όταν η εκκλησία έχει καταφέρει να τον πείσει πως είναι ο μοναδικός μεσολαβητής της σωτηρίας και πως για να επιτευχθεί είναι αναγκαίο να γίνουν αποδεκτές όλες οι διδασκαλίες της. Σ' αυτή την περίπτωση η αποχωρισμένη από το σώμα ψυχή συνεχίζει να ζει με την πεποίθηση πως ανήκει ακόμα στην εκκλησία της. Αυτή είναι επιπλέον πεπεισμένη, πως ο Θεός βρίσκεται μόνο μέσα στα οικοδομήματα των εκκλησιών. Αλλά ο Θεός δεν είναι δεμένος σε κανένα χώρο: σαν Κοσμικό Πνεύμα, Αυτός είναι πανταχού παρών και είναι, επομένως και μέσα στην ίδια την ψυχή.
Εφόσον η ψυχή δεν το αντιλαμβάνεται και παραμένει προσκολλημένη σε ότι της έχουν εμφυτεύσει οι γήινοι δάσκαλοι, αυτή η επιρροή εξακολουθεί να την περιορίζει. Αυτή κλείνεται σε όσα οι αγγελιαφόροι φωτός της Αιώνιας Αλήθειας επιθυμούν να την κάνουν να αντιληφθεί και δεν θα μπορέσει να συνεχίσει την πορεία στους μεταθανάτιους κόσμους. Αυτή θα προσπαθεί συνεχώς να μετενσαρκώνεται.
Πόσο διαφορετικός είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου, πραγματικά ενωμένου με το Θεό! Μπορεί πράγματι να ορισθεί σαν μια "επιστροφή στο σπίτι". Ένας τέτοιος άνθρωπος γνωρίζει, πως η ψυχή του προέρχεται από το Θεό και γνωρίζει πως δέχεται από Εκείνον τη ζωτική ενέργεια. Ξέρει πως μέσα στην ψυχή του περικλείεται η αιώνια αθάνατη Ζωή. Η ψυχή, ο υιός ή η κόρη του Θεού, είναι πάντα συνδεδεμένη με τον Πατέρα και επιθυμεί να επιστρέψει σ' Εκείνον. Αυτός ο άνθρωπος ξέρει πως το υλικό σώμα είναι σαν ένδυμα που αφαιρείται όταν δεν χρειάζεται πια. Μερικά χρόνια πριν από την επιστροφή στο σπίτι, η ψυχή δέχεται παλμούς, που την παρακινούν να αποχωριστεί σιγά - σιγά από το γήινο σώμα.
Ειδικές δονήσεις φωτός διεισδύουν μέσα στην ψυχή, που πολύ αργά αποσύρει και μαζεύει τις ζωτικές της ενέργειες από το φυσικό σώμα. Τη στιγμή της απόσπασης, αυτός ο ενωμένος στο Θεό άνθρωπος, είναι περιτριγυρισμένος από ψυχές που προέρχονται από υψηλότερες περιοχές, από πρώην μέλη της οικογένειας και από τον φύλακα άγγελο. Η ψυχή που κατοικεί ακόμα μέσα στον άνθρωπο, δοκιμάζει μια μεγάλη χαρά, αφού γνωρίζει πως ο Θεός, ο Κύριος, την καλεί κοντά Του.
Όσο ο άνθρωπος αναμένει τον λεγόμενο θάνατο, του επιτρέπεται να ρίξει μια τελευταία ματιά στη ζωή του που έχει περάσει για να μπορέσει να συγχωρέσει, όποιον πρέπει ακόμα να συγχωρέσει. Μερικές φορές του επιτρέπεται να δει υπάρξεις από κόσμους μακρινούς, να γευτεί μια αίσθηση πληρότητας. Τελικά, το γήινο σώμα κλείνει τα μάτια, αναπνέει μερικές φορές με δύναμη. Ο άνθρωπος βλέπει πνευματικά όντα ή φωτεινές ψυχές πιο εξελιγμένες. Στη συνέχεια εκπνέει για τελευταία φορά, ενώ η ψυχή εξέρχεται από το σώμα. Την ίδια στιγμή, αυτή η ευέλικτης διάπλασης λεπτή ύλη αναπτύσσεται. Η ψυχή έχει μια δική της σταθερότητα και ζει συνειδητά και με χαρά, μέσα στο πεδίο πνευματικών δονήσεων, στο οποίο έχει τώρα προωθηθεί.
Η ψυχή, που περιβάλλεται από το φως, δέχεται τώρα οδηγίες από το φύλακα άγγελο ή από ψυχές που προέρχονται από μακρινούς κόσμους. Η ψυχή αισθάνεται μελωδίες, που αποτελούνται από τις δονήσεις του πλανήτη, από τον οποίο αυτή αισθάνεται να έλκεται.
Κάθε ψυχή καθοδηγείται με τρόπο διαφορετικό, βάσει του επιπέδου συνείδησής της. Μερικές φορές βλέπει μπροστά της ένα δρόμο, μια σήραγγα, ένα μαγευτικό λιβάδι. Η ψυχή που είναι ενωμένη με το Θεό, κοιτάζει ακόμα γύρω της, εμπιστεύεται στο Θεό τους θλιμμένους συγγενείς και προχωρεί.
Αυτή η ψυχή έχει κάνει πρόοδο στη διάρκεια της γήινης ζωής, που μόλις έχει λήξει: έχει πλησιάσει στον Πατέρα, με τον Οποίο επιθυμεί να ενωθεί ξανά, έχει κάνει βήματα εμπρός, πάνω στο δρόμο της επιστροφής στο φως.


5 - Πού θα κατοικήσουν οι ψυχές μας;
Σύμφωνα με το νόμο της πνευματικής έλξης που λέει: "το όμοιο έλκει το όμοιό του", η ψυχή θα κατευθυνθεί προς την σφαίρα εξαγνισμού που αντιστοιχεί σ' αυτή, προς τις όμοιες με εκείνη ψυχές.
Εάν ο άνθρωπος έχει ζήσει με εγωκεντρικό τρόπο και ήταν σκλάβος των ενστίκτων και επιθυμιών του, εάν ήταν άπληστος, θέλοντας να κατέχει και δεν είχε πραγματώσει την αλτρουιστική αγάπη, εάν είχε αισθήματα μίσους και ζηλοφθονίας και είχε ακολουθήσει μόνο τις διασκεδάσεις, αυτές οι αρνητικότητες έχουν αποτυπωθεί μέσα στην ψυχή του. Εκείνο που ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει ν' αναγνωρίσει και να αποβάλλει στη διάρκεια της γήινης ζωής, παραμένει μέσα στην ψυχή μετά τον αποχωρισμό της από το φυσικό σώμα. Και μέσα στους μεταθανάτιους επίσης κόσμους η ψυχή μπορεί να συνεχίσει την ανάπτυξή της και να εξυψωθεί, όχι όμως τόσο γρήγορα και εύκολα όπως πάνω στη γη, μέσα σ' ένα ανθρώπινο σώμα.
Παρ' όλ' αυτά, εάν δεν καταφέρει να αντιληφθεί ή να δεχτεί την αποστολή που έχει να πραγματώσει πάνω στη γη, όταν φτάσει στα αστρικά βασίλεια, θα αναζητήσει τη συντροφιά ψυχών που τρέφουν τα ίδια ενδιαφέροντα ή θα στραφεί στη γη και θα συχνάζει σ' εκείνους τους τόπους, όπου κάποτε ικανοποιούσε τα πάθη της.
Οι ψυχές που αισθάνονται έντονα την έλξη της ύλης και ειδικά εκείνες που είναι προσκολλημένες σε καθορισμένες κακές έλξεις, σπάνια κατοικούν στα αστρικά βασίλεια. Αυτές είναι οι ονομαζόμενες "ψυχές δεμένες πάνω στη γη" που στρέφονται ξανά προς την ύλη και προσπαθούν να επηρεάσουν τους ανθρώπους που έχουν μια δόνηση όμοια με τη δικιά τους για να ζήσουν διαμέσου τους εκείνο, που οι ίδιες, σαν ψυχές, δεν είναι πια σε θέση να κάνουν.
Είναι εκατομμύρια οι αμαθείς ψυχές, που είναι δεμένες με τη γη και που ζούνε ανάμεσά μας και μας περιτριγυρίζουν από παντού, με την επιθυμία να συμμετέχουν στη ζωή μας. Αυτές προσκολλούνται ομαδικά στους ολότελα υλιστές ανθρώπους, επηρεάζοντάς τους και απορροφώντας τις ζωτικές δυνάμεις τους. Κάθε φορά που καλλιεργούμε κακές σκέψεις και αρνητικά αισθήματα, δίνουμε την πιθανότητα στις προσκολλημένες στη γη ψυχές να ασκούν επιρροή πάνω μας. Αυτές οι ψυχές που αντιστοιχούν στον εξασθενημένο βαθμό δόνησής μας, μας αφαιρούν δυνάμεις και κάνουν τα πάντα για να μας διατηρήσουν σ' αυτή τη χαμηλή δόνηση, κι' ακόμα, αν είναι δυνατό, να μας τραβήξουν ακόμα πιο χαμηλά.
Εάν ο άνθρωπος έχει ήδη συντονίσει την ψυχή του σε υψηλότερα πεδία δόνησης, όταν αυτή εξέλθει από το σώμα, θα την ελκύσουν κόσμοι πιο υψηλοί. Εάν η ψυχή έχει αφιερωθεί στο Θεό, το Αιώνιο Είναι, μπορεί να καθοδηγηθεί από τις υψηλές δυνάμεις του Είναι. Θα της δοθούν οι οδηγίες που της χρειάζονται και θα κάνει χρήσιμες για την ανάπτυξή της εμπειρίες. Η πνευματική της συνείδηση θα αναπτυχθεί βαθμιαία, οι έμφυτες σ' αυτή θεϊκές δυνάμεις θα αναπτυχθούν. Η ψυχή που δέχεται τις οδηγίες και τις διδασκαλίες, θα εξακολουθήσει να εξελίσσεται επίσης και στο βασίλειο των ψυχών.
Απ' όσα έχουν λεχθεί, γίνεται σαφές πως, μετά τον αποχωρισμό από το σώμα, η ψυχή θα πάει σ' έναν κόσμο που δεν της είναι ξένος, μα που αντιστοιχεί στο βαθμό της συνείδησής της. Όποιος επιθυμεί να μάθει πώς θα είναι για εκείνον αυτός ο κόσμος, θα πρέπει να προσπαθήσει να γνωρίσει τον εαυτό του. Η ψυχή θα μεταβεί στον κόσμο, πάνω στον οποίο ο άνθρωπος έχει ήδη συντονιστεί στη διάρκεια της γήινης ζωής!
Αρκεί, λοιπόν, να αναρωτηθούμε: "Οι σκέψεις μας είναι θετικές ή αρνητικές; Τείνω προς την ζηλοφθονία, προς το μίσος, προς την κακοβουλία, προς την ζήλια, προς την απληστία, προς την εχθρότητα, προς την φιλονικία; Ή έχω σκέψεις αγάπης και αλτρουισμού προς τον πλησίον;" Από τις απαντήσεις μπορούμε να συμπεράνουμε τον τωρινό βαθμό ανάπτυξης της ανθρώπινής μας ύπαρξης και της ψυχής μας. Ανάλογος με αυτόν είναι επίσης ο μετά θάνατο κόσμος, ο οποίος τώρα μας έλκει.

6 - Ποια η σημασία του πένθους των συγγενών για την ψυχή;
Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, αφήνει θλιμμένους συγγενείς. Πολύ συχνά ο θάνατος ενός ανθρώπου αντιπροσωπεύει μια στιγμή βαθύ πόνου στη ζωή των συγγενών, που δίνει στη ζωή τους έναν εντελώς νέο προσανατολισμό. Όμως, οι συγγενείς, θα έπρεπε να προσπαθούν να ξεπεράσουν το συντομότερο τον πόνο και τη βαθιά θλίψη. Για το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων είναι δύσκολο να αποδεχτούν το θάνατο ενός αγαπητού προσώπου, χωρίς να υποφέρουν για τον αποχωρισμό του. Μερικοί δεν καταφέρνουν να δεχτούν αυτό το γεγονός, να πιστέψουν στο νόημα αυτού που έχει συμβεί, πριν να το έχουν καταλάβει. Γι' αυτό αισθάνονται πόνο. Η αποδοχή του γεγονότος ότι ο θάνατος ενός αγαπητού προσώπου πάντοτε είναι ένα καλό, έστω και αν προς στιγμή δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε το νόημα, τις περισσότερες φορές είναι δυνατό μόνο μετά από κάποια περίοδο πόνου.
Η ψυχή που έχει επίσης βγει από το σώμα, αισθάνεται αυτό τον πόνο και αυτό την ανακόπτει στην πορεία της, στην εξέλιξή της. Εάν τα πενθούντα πρόσωπα αρπάζονται στο νεκρό σαν να ήταν ιδιοκτησία τους, προσπαθώντας να τον κρατήσουν με την επιθυμία να επιστρέψει, δένουν την ψυχή στη γήινη σφαίρα. Αυτοί, κατά βάθος, σκέφτονται μόνο τους εαυτούς τους και όχι τη σωτηρία εκείνου που λένε πως αγαπάνε τόσο πολύ. Η αγάπη τους και ο πόνος τους είναι στην πραγματικότητα εγωισμός.
Οι ψυχές έχουν μια ευαισθησία πολύ πιο υψηλή από τους ανθρώπους. Αυτές υποφέρουν για τον πόνο που δοκιμάζουν οι συγγενείς εξ αιτίας τους.
Οι συγγενείς θα πρέπει, επομένως, να απευθύνουν σκέψεις αγάπης προς την ψυχή που επιστρέφει στον οίκο, παρακαλώντας το Θεό να την καθοδηγήσει στην πορεία εξαγνισμού της. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να κατακρατούνται οι ψυχές με πένθη, θρήνους και ακόμα περισσότερο με άμεσες προς αυτές αιτήσεις.
Αν μπορούσαμε να αντιληφθούμε πλήρως τη χάρη και την αγάπη του Θεού, θα έπρεπε να χαιρόμαστε ότι, μια αγαπητή μας ψυχή πορεύεται πριν από εμάς στους μεταθανάτιους κόσμους και πως αυτή θα έλθει να μας συναντήσει, όταν και εμείς θα αρχίσουμε το ταξίδι προς τους πνευματικούς κόσμους.

7 - Το νόημα της γήινής μας ζωής
Όσο δυνατός και αν ήταν ο τρόμος για το θάνατο ενός συγγενή, εμείς οι άνθρωποι τείνουμε να αποβάλλουμε αμέσως από τη συνείδησή μας τη σκέψη του θανάτου. Αυτός μας θυμίζει, πράγματι, μια όψη της ζωής που ξεχνάμε πολύ εύκολα, με τον ξένοιαστο και προσκολλημένο στις συνήθειές μας τρόπο ζωής και που συχνά θέλουμε να ξεχνάμε. Κάθε απρόοπτο γεγονός, κάθε κακοτυχία που μας ταράζει βαθιά, μας προσφέρει μια ευκαιρία σκέψης και περισυλλογής.
Ο πόνος μάς τραντάζει από την επιφανειακή "φυτοζωία" και μας οδηγεί στο βάθος της ύπαρξής μας, αγγίζει εκείνα τα σημεία της ψυχής μας, όπου είναι ναρκωμένες οι δυνάμεις, για να διάγουμε μια ζωή πιο εξυψωμένη. Σε αυτές τις στιγμές νοιώθουμε τους παλμούς του Πνεύματος, που διαφορετικά καταπνίγονται από το πανδαιμόνιο των ανθρώπινών μας δραστηριοτήτων.
Δεν θα πρέπει να αγνοούμε αυτή την προειδοποίηση του Θεού που μας καλεί να διακρίνουμε τις προτεραιότητες της ζωής. Θα πρέπει να αντιληφθούμε πως το νόημα της γήινής ζωής, δεν συνίσταται στο να ζούμε γευόμενοι όλα όσα προσφέρει η ζωή.
Η γήινή μας ζωή είναι ένα σχολείο ζωής, είναι μια περίοδος εκμάθησης που οφείλουμε να αξιοποιήσουμε. Εάν η ψυχή δεν φτάσει το στόχο που είχε θέσει γι' αυτή τη γήινη ζωή, στις μέλλουσες ενσαρκώσεις θα πρέπει να αντιμετωπίσει ξανά τα ίδια καθήκοντα και να καταβάλλει προσπάθεια, μέχρι να πληρώσει όλους τους ανοικτούς λογαριασμούς και να εξοφλήσει κάθε ενοχή.
Γι' αυτό είναι σημαντικό να προσβλέπουμε στις αιώνιες αξίες.
Στη διάρκεια αυτής της γήινης ζωής είναι καθήκον μας να μετασχηματίσουμε καθετί το αρνητικό σε θετικό κατά τρόπο που στο τέλος, ο απολογισμός στο βιβλίο της ζωής να είναι θετικός. Χάρη σ' αυτή τη διαδικασία εξαγνισμού, η ψυχή μπορεί να ξαναγίνει μια αγνή και φωτεινή πνευματική ύπαρξη και να επιστρέψει στο Πατέρα.
Εμείς ζούμε το τέλος των καιρών. Η ύλη θα διαλυθεί! Εδώ και 2000 χρόνια το Πνεύμα μάς προτρέπει να συντονιστούμε στη Συνείδηση του Χριστού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως το Πνεύμα της ζωής είναι μέσα μας. Ο καθένας μας γνωρίζει τις εντολές της ζωής και κανένας δεν μπορεί να πει πως δεν έχει ποτέ ακούσει να μιλούν γι' αυτές. Επανειλημμένα παροτρυνόμαστε να λάβουμε υπ' όψη την ψυχή μας, που είναι το αιώνιο μας πνευματικό σώμα, όπως επίσης να σκεφτόμαστε, να μιλούμε και να ενεργούμε κατά τρόπο θετικό.
Ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής μας είναι να ζήσουμε, δηλαδή, να πραγματώσουμε και να εφαρμόσουμε την πιο σημαντική εντολή που λέει: "Αγάπα το Θεό, τον Πατέρα σου, υπεράνω όλων και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου!".
Αν έχουμε ζήσει σύμφωνα με αυτή την αρχή, μετά το φυσικό θάνατο η ψυχή μας μπορεί να ελευθερωθεί και να συνεχίσει την εξέλιξή της.
Να γιατί το Πνεύμα του Θεού παροτρύνει τον καθένα μας: "Δίνε σημασία στην ψυχή σου!".
Η ψυχή εγκαταλείπει το φυσικό σώμα που πεθαίνει. Αυτή η φάση του αποχωρισμού συμβαίνει με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα μας, μα ένας νόμος ισχύει για όλους μας: "Όπως ο άνθρωπος έζησε, έτσι θα συνεχίσει να ζει η ψυχή και έτσι επίσης τα αισθήματά της".
Ας προσπαθήσουμε επομένως από τώρα, ώστε η ψυχή μας να ελευθερωθεί από τις ενοχές και τις σκιές και να γίνει αγνή και φωτεινή. Θεϊκές δυνάμεις μέσα μας και γύρω μας, μας βοηθούν να πλησιάσουμε βήμα - βήμα στο στόχο, την αιώνια Πατρίδα του φωτός, της ειρήνης και της αγάπης.

ΠΗΓΗ 

http://revealedtheninthwave.blogspot.com