ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ: ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗΣ

  

Μετέωρα. Ένα μαγευτικό βραχόδασος στην καρδιά των Βαλκανίων, που προσελκύει έντονα την προσοχή κάθε επισκέπτη. Οι παράδοξοι και μοναδικοί στον κόσμο σχηματισμοί μοιάζουν να λαξεύτηκαν από ανθρώπινο χέρι. Κι όμως, η διάταξή τους και η θέση τους αποτελούν φυσική γεωλογική εξέλιξη. Η φυσική τους χωροθεσία αποτελεί έναν μοναδικό τόπο δύναμης που τις τελευταίες δεκαετίες ανοίγει τις πύλες του και αρχίζει να λειτουργεί ξανά καθώς επιτυγχάνεται μία φυσιολογική διέγερση συγκεκριμένων εκπομπών και δονήσεων που τυχαία ή συμπτωματικά συμβάλλουν στην
«καθαριότητα» και την «ενεργοποίηση» του τόπου μας.

ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

Στους πρόποδες των Καμβουνίων ορέων (Χάσια) και την κωμόπολη της Καλαμπάκας, στην έξοδο του Πηνειού ποταμού προς τη Θεσσαλία, εκτείνεται ομάδα βράχων εξαιρετικά απότομων με παράδοξα σχήματα μέσου ύψους 300 μ. από την πεδιάδα. Οι βράχοι αυτοί καταλαμβάνουν έκταση 3 χλμ. από Νότο προς Βορά και 2 χλμ. από Δυτικά προς Ανατολικά.
Ψάχνοντας σε εγκυκλοπαίδειες και λεξικά, σε αρχαία συγγράμματα και παραδόσεις, τα Μετέωρα ως ονομασία δεν τα βρίσκουμε πουθενά. Είναι, λοιπόν, πολύ λογικό να υποθέσουμε πως κάποτε είχαν ένα διαφορετικό όνομα ή και πολλά άλλα που άλλαζαν με την εποχή.
Η έκπληξη, όμως, παραμένει καθώς ούτε στον περίεργο και παράδοξο σχηματισμό των βράχων, στους οποίους ο επισκέπτης μένει εκστατικός, δεν αναφέρονται οι αρχαίοι συγγραφείς και ιστορικοί. Ούτε από τον Στράβωνα, παρότι αναφέρεται στην περιοχή του Αιγινίου, την αρχαία πόλη που λέγεται πως είναι η σημερινή Καλαμπάκα. Δεν τους αναφέρει ούτε ο Παυσανίας, ούτε ο Ηρόδοτος, που όλοι τους φαίνεται να είχαν ταξιδέψει στην περιοχή.
Ικανοποιητικές δεν είναι ούτε οι περιγραφές του Τίτου Λίβιου ο οποίος αναφέρεται στους πολέμους μεταξύ Ρωμαίων και Μακεδόνων, ο οποίος επίσης μνημονεύει το Αιγίνιον σαν τόπο ασφαλή και απόρθητο, εξαιτίας της οχυρής τοποθεσίας όπου ήταν χτισμένη.

Τα Μετέωρα, σαν όνομα και περιοχή, άρχισαν να γίνονται γνωστά περίπου από τον 10ο αιώνα , αφότου ευσεβείς μοναχοί ανήγειραν σε αυτά μονές που τις ονόμασαν Μετέωρα, δηλαδή μοναστήρια που υψώνονται πάνω από την γη και κρέμονται από τον αέρα, είναι δηλαδή μετέωρα.
Τα Μετέωρα, δεν αναφέρονται ούτε καν στο Λεξικό του Σούδα του 10ου μ.Χ αιώνα, μα ούτε βρίσκουμε κάτι σχετικό για το Αιγίνιον.
Πιο πριν, όμως, γιατί δεν αναφέρονται; Τι έγινε, λοιπόν; «Φύτρωσαν» ξαφνικά; Μήπως τα τοποθέτησαν εξωγήινοι; Μάλλον γινόμαστε υπερβολικοί.
Το μόνο λογικοφανές συμπέρασμα που προκύπτει για το μέρος, είναι πως υπάρχουν κεκαλυμμένες πληροφορίες ή πως ο τόπος διατηρούνταν στην αφάνεια διότι ενδεχομένως οι βράχοι συγκάλυπταν ένα μυστικό. Ένα μυστικό που ήταν μόνο για μυημένους. Αναζητώντας αυτό το μυστικό θα ξεκινήσουμε από την μυθολογία παράλληλα με την σύγχρονη γεωλογική επιστήμη.

ΠΩΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ

Η φυσική γεωγραφία της Θεσσαλίας έχει πολλά να μας διηγηθεί αν έχουμε την υπομονή να την ερευνήσουμε σε συνδυασμό με την μυθολογία μας. Κάποτε η μεγάλη αυτή πεδιάδα που περιβάλλεται από μεγάλα βουνά πρέπει να ήταν μία τεράστια λίμνη. Διάφορες γεωλογικές μεταβολές και αναστατώσεις, υποστάσεις και άλλα φυσικά φαινόμενα, φαίνεται πως συνέβαλαν για να διανοιχτεί κάποια οδός που έκανε τα νερά να ορμήσουν από την φυσική λεκάνη τους και να ξεχυθούν στο Αιγαίο.
Οι μύθοι μας λένε πως ο θεός Ποσειδώνας κατασκεύασε μία διώρυγα προκειμένου να φύγουν τα νερά. Γιατί να το έκανε αυτό, ο μύθος δεν μας λεει –και ίσως εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό. Το έκανε πάντως στα Τέμπη, που παίρνουν το όνομά τους από το ρήμα τέμνω. Κι εδώ έρχεται η επιστήμη να μας επιβεβαιώσει την μεγάλη γεωλογική τομή της περιοχής. Ίσως πάλι ο μύθος, πολύ απλά, να μας περιγράφει αυτό το γεωλογικό γεγονός ενώ τα νερά που πλημμύρισαν τις γύρω περιοχές, μέχρι να καταλήξουν στο Αιγαίο, να καταγράφτηκαν ως κατακλυσμός, αν λάβουμε υπόψη πως ο Δευκαλίωνας βασίλευε στη Θεσσαλική Φθιώτιδα.
Κάπως έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε η σημερινή πεδιάδα που στην ουσία είναι ο αποξηραμένος πάτος μίας αρχαίας λίμνης, απομεινάρια της οποίας είναι οι λίμνες Βοιβηίς (κατοπινή Κάρλα που έχει αποξηρανθεί) και Νεσωνίς.
Ίσως, λοιπόν, οι κορυφές των Μετεώρων να αποτελούσαν μικρές βραχονησίδες ή και υφάλους που έφταναν ως την επιφάνεια της λίμνης. Ούτε, όμως, και στην μυθολογία βρίσκουμε κάποια στοιχεία που να φωτογραφίζουν το φαινόμενο Μετέωρα.

Παρά τη μοναδικότητα του φαινομένου ελάχιστοι ερευνητές ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την ερμηνεία της γέννησης και της εξέλιξης του βραχόδασους των Μετεώρων, μας λεει ο γεωλόγος Ζαμάνης.
Το σημερινό ανάγλυφο είναι κυρίως το αποτέλεσμα διαδοχικών κύκλων διαβρώσεων και αποθέσεων που δημιουργήθηκαν και εξελίχθηκαν στην πορεία των τελευταίων 10 εκ. χρόνων.
Γεωλογικοί όροι όπως, «ψαμμιτοκροκαλοπαγή στον ευρύτερο χώρο των Μετεώρων που επικάθονται εν συμφωνία επί της σειράς του Επταχωρίου η οποία έχει αποτεθεί ασυμφώνος επί του εκ μαρμάρου, φλύσχου, σχιστολίθου κλπ υποβάθρου της λεκάνης», δεν θα μας απασχολήσουν.
Αυτό που μας ενδιαφέρει -και που θα εξετάσουμε στην συνέχεια- είναι πως η βάση (ο κατώτερος ορίζοντας) των Μετεώρων αποτελείται από κροκάλες (βότσαλα) μικρού σχετικά μεγέθους, ισχυρά συγκολλημένες με συμπαγές ψαμμιτικό υλικό, που η σύνθεσή τους διακρίνεται σε κροκάλες μαρμάρου, σχιστολίθου, ασβεστολίθου, γνευσίου κλπ.
Πάνω τους επικάθεται ο ανώτερος ορίζοντας των κροκαλοπαγών ο οποίος χαρακτηρίζεται από κροκάλες κυρίως γνευσιακές, μεγάλου μεγέθους που συχνά έχουν διαστάσεις ογκολίθων, εν αντιθέσει προς τον κατώτερο ορίζοντα που η σύνδεσή τους είναι πολύ χαλαρή και η απόσπασή τους εύκολη.
Οι παράξενοι βράχοι των Μετεώρων είναι ένα γεωλογικό φαινόμενο που επάνω του επέδρασε και η ατμοσφαιρική διάβρωση. Είναι μοναδικό στον κόσμο, με εξαίρεση, ίσως, το ανάλογο αλλά όχι αντίστοιχο φαινόμενο στην κοιλάδα Γκορέμα της Καππαδοκίας.

ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ

Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε πως η ύπαρξη του αιθέρα των αρχαίων (ή τσι, ή πράνα, ή οργόνη κλπ) έχει αποδειχτεί και γίνει αποδεκτή, τουλάχιστον από ένα μέρος της σημερινής επιστημονικής κοινότητας.
Η σύγχρονη επιστήμη έχει ακόμα αποδείξει, γενικότερα, ότι ο άνθρωπος παράγει ηλεκτρισμό, ότι στα άτομα και στα κύτταρα που μας αποτελούν, υπάρχει ελεύθερη μετακίνηση ηλεκτρονίων από άτομο σε άτομο. Παράγουμε, δηλαδή, έναν «ζωικό» ηλεκτρισμό. Αποτελεί, πλέον, γεγονός ότι η ζωή βασίζεται σε αυτή την παραγωγή ηλεκτρισμού (με ανάλογη παραγωγή ρεύματος θεράπευαν τα αρχαία Ασκληπιεία, ορισμένες ασθένειες, καθώς ήταν χτισμένα σε συγκεκριμένους τόπους και με συγκεκριμένο τρόπο).
Αν τα παραπάνω αποτελούν το πρακτικό μέρος, πάνω στα οποία θα βασιστούμε για να υποστηρίξουμε ότι τα Μετέωρα είναι ένας πολύ ιδιαίτερα ευεργετικός τόπος δύναμης για τον άνθρωπο, τότε και για τον ίδιο λόγο, θα πρέπει να αναφερθούμε εισαγωγικά και σε ένα θεωρητικό, τουλάχιστον, για την επιστήμη θέμα, γνωστό πάραυτα στους αρχαίους Έλληνες.

Στην Ζωή και το Σύμπαν υπάρχουν δύο πρωταρχικές δυνάμεις που το διευθετούν. Αυτές είναι το «ποιούν» και το «πάσχον», όπως θα μας έλεγαν οι Στωικοί που αντιστοιχούν στο κινέζικο γιν και γιανγκ, ή όπως θα ήταν ποιο σωστό για τα σημερινά δεδομένα να ονομάσουμε τις δυνάμεις αυτές: Δημιουργική και Γενεσιουργό. Καμία δεν είναι αρνητική ή μη ωφέλιμη για τον άνθρωπο όταν βρίσκονται σε ισορροπία. Η υπερβολή, όμως, της μιας ή η καχεκτικότητα της άλλης μπορεί να βλάψει.
Θα μπορούσαμε να συμβολίσουμε την Γενεσιουργό δύναμη με (-) επειδή «πηγάζει» από την Γη που έχει ανάλογο σύμβολο φορτίου και την Δημιουργό με (+) επειδή κατέρχεται από τον Ουρανό που έχει ανάλογο σύμβολο φορτίου.
Η Γη, ως γνωστό, λειτουργεί σαν ένας τεράστιο μαγνητικό δίπολο. Το ίδιο και ο άνθρωπος, τα ζώα, τα πουλιά, τα δέντρα κλπ.
Ο άνθρωπος περιέχεται σε ένα Σύμπαν (μακρόκοσμος) και ταυτόχρονα ο ίδιος περιέχει μέσα του αυτό το Σύμπαν αφού είναι κατασκευασμένος από τα ίδια αστρικά υλικά, ενώ παράλληλα περιέχει και ένα άλλο ανάλογο σύμπαν, τον μικρόκοσμο.
Ο οργανισμός μας, το σώμα μας, βρίσκεται διαρκώς και ασταμάτητα σε συνεχείς αλληλεπιδράσεις με το Σύμπαν: δέχεται και εκπέμπει δονήσεις και ενέργειες ενώ παράλληλα παίζει το ρόλο αυτορυθμιζόμενου μετασχηματιστή προκειμένου να προσαρμόσει αρμονικά τον εαυτό του στο περιβάλλον του.
Ο άνθρωπος συντονίζεται με το περιβάλλον του και τις ενέργειες της Γης. Ο εγκέφαλός μας λειτουργεί στην ίδια συχνότητα με αυτήν της Γης.


ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ ΓΗΣ

Ας θυμηθούμε, πριν απ όλα, πως σημερινοί επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι ο πλανήτης Γη έχει ιδιότητες κρυστάλλου και γι αυτό παρουσιάζονται ροές ενέργειας. Οι κύριες γραμμές των ροών αυτών «τυλίγουν» την επιφάνειά της σαν δίχτυ σχηματίζοντας δώδεκα νοερά πεντάγωνα το ένα δίπλα στο άλλο.
Όπως και το ανθρώπινο σώμα, παρόμοια και η Γη έχει ενεργειακές γραμμές, μεσημβρινούς κλπ που η ωφέλιμη δράση τους μπορεί να μπλοκαριστεί και να έχουμε έναν γεωπαθογόνο κόμβο.
Η Δημιουργική ενέργεια κατέρχεται από τον ουρανό και η Γενεσιουργός ξεπηδάει από την Γη. Η δεύτερη προσπαθεί να αποδράσει στον ουρανό ενώ η πρώτη επιχειρεί να την δαμάσει κι έτσι υπάρχει μία ισορροπία. Για την σωστή ανάπτυξη και εξέλιξη του ανθρώπου χρειάζονται και οι δύο.
Ο Βελονισμός Γης, όπως και ο βελονισμός στον άνθρωπο, στηρίζεται στην εφαρμογή βελονών που στην προκειμένη περίπτωση είναι κάποιοι ογκόλιθοι σε συγκεκριμένα κομβικά σημεία, δηλαδή στις συμβολές καναλιών ενέργειας ή πιο απλά στα σημεία εκείνα που συναντούνται δύο και περισσότερες ενέργειες. Όταν σε ένα μέρος συναντιούνται δύο και πλέον ποταμοί ενέργειας, συνήθως υπάρχει μία διαταραχή στην ανθρώπινη υγεία και γι αυτό συμβαίνουν συχνά πολλές αρρώστιες ή αρκετά ατυχήματα. Οι κόμβοι αυτοί είναι γεωπαθητικοί.
Όταν σε έναν γεωπαθητικό κόμβο υπάρχει έλλειψη ισορροπίας των δύο πρωταρχικών δυνάμεων, συνήθως περισσεύει επικίνδυνα η Γενεσιουργός. Τότε τοποθετούμε μία μεγάλη και μακρόστενη πέτρα (μενίρ), κάθετη στην οριζόντια επιφάνεια της γης, αρκετού ύψους, η οποία λειτουργεί σαν κεραία ή αλεξικέραυνο και έλκει την Δημιουργό δύναμη από τον ουρανό (ή τα θετικά ιόντα) η οποία θα τιθασεύσει την Γενεσιουργό και θα επαναφέρει την επιθυμητή ισορροπία.
Η πέτρα αυτή θα πρέπει να έχει ακριβή περιβαλλοντική προσαρμογή και προσανατολισμό, να τοποθετηθεί στο ακριβές και ειδικό σημείο βελονισμού της γης προκειμένου να αποδώσει την σωστή εναλλαγή ενεργειών και πολικότητας. Άπαξ και βρεθεί το σωστό σημείο τοποθέτησης της πέτρας, αυτή συντονίζει τις δύο δυνάμεις που παρέχουν πλέον στο γύρω περιβάλλον αρμονικές και προικισμένες δονήσεις, ωφέλιμες για τον άνθρωπο.
Η χημική σύνθεση και σύσταση της πέτρας, η προέλευσή της, και το βάρος δεν είναι τόσο σημαντικά κριτήρια για την επιλογή της. Σημασία έχει μόνο η σωστή τοποθέτηση. Το βάρος, όμως, μπορεί να ποικίλει από 20 έως 250 κιλά, αλλά και περισσότερο

ΟΙ ΦΥΣΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

Τα Μετέωρα δεν αποτελούν τεχνητή τοποθέτηση από κάποια ανθρώπινη ή εξωγήινη νοημοσύνη. Σχηματίστηκαν τυχαία από την Φύση, στη συγκεκριμένη τοποθεσία, γι αυτό και δεν έχει σημασία να εξετάσουμε (στα πλαίσια ενός μόνο άρθρου) αν βρίσκονται σε ισχυρό ή ασθενή γεωπαθητικό κόμβο, σε ασθενές ή ανώμαλο μαγνητικό πεδίο της Γης κλπ.
Εκείνο που μας ενδιαφέρει να συγκρατήσουμε, είναι πως διαχέουν σε μία μεγάλη ακτίνα την ισορροπία της Δημιουργικής και Γενεσιουργού δύναμης. Αυτό συμβαίνει διότι οι λίθοι βρίσκονται περίπου σε κυκλική διάταξη και είναι κυρτοί.
Θα λέγαμε ότι λειτουργούν σαν είδος αλεξικέραυνου που ουδετεροποιεί την περιοχή από τα θετικά ιόντα τα οποία κατέρχονται από τον ουρανό και τα αρνητικά που ανέρχονται από την Γη. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι ποτέ, κανένας κεραυνός δεν έπεσε στα Μετέωρα.
Όμως, για την εκροή της «καλής» ενέργειας, υπεύθυνη είναι και η χημική σύσταση των βράχων και του εδάφους όπου «πατούν».
Κροκάλες μαρμάρου και γνευσίου είναι οι λέξεις κλειδιά, στην προκειμένη περίπτωση. Μην γνωρίζοντας, όμως, την ποιότητα του μαρμάρου (καθότι π.χ. διαφορετική της Πεντέλης από της Πάρου) αλλά ότι λόγω της κρυσταλλικής του δομής μπορεί να μεταδώσει ηλεκτρικό ρεύμα αν πολωθεί, θα σταθούμε στο άγνωστο γνεύσιο.
Ο γνεύσιος είναι κρυσταλλοσχιστώδες πέτρωμα που παρουσιάζει την ίδια ορυκτολογική σύσταση με τον γρανίτη. Αυτό το πέτρωμα είναι ικανό για κάποιες αντιδράσεις με το περιβάλλον, υπό ορισμένες συνθήκες, καθώς πολλοί γρανιτένιοι βράχοι και βασαλτικά πετρώματα συμπεριφέρονται σαν ηλεκτρικές μπαταρίες ή κυψέλες.
Όπως οι μπαταρίες εκλύουν ενέργεια όταν κάποιος τις βάλει σε λειτουργία, στην προκειμένη περίπτωση το πέτρωμα εκπέμπει ενέργεια που είναι υψίστης δονητικής αξίας και επιπλέον «καθαρή», λόγω του φυσικού γεωβελονισμού, οπότε καταλήγει να είναι «ιαματική» και ιδιαίτερα ωφέλιμη για τον ανθρώπινο οργανισμό, ο οποίος την «τραβάει» σαν «σφουγγάρι», ακριβώς διότι και ο ίδιος παράγει έναν «ηλεκτρισμό» και έχει ανάγκη αρκετές φορές μέσα σε ορισμένο διάστημα για «επαναφόρτιση».
Η ενέργεια αυτή πάλλεται, δηλαδή μειώνεται ή αυξάνεται ανάλογα με τους ηλιακούς αστρικούς κύκλους, ή καθώς συντονίζεται με την κίνηση πολύ κοντινών ουρανίων σωμάτων, όπως η Σελήνη. Διαδίδεται, επίσης, μέσω του αιθέρα.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα αυτά, ίσως, ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Η ιδιαίτερη αξία του μέρους, ίσως, να ήταν και ο λόγος που δεν το αναφέρουν στα συγγράμματά τους και το προσπερνούν, κρατώντας το έτσι κρυφό από τους αμύητους. Ενδεχομένως και να υπάρχει κάπου κάποια ικανή εξήγηση η οποία όμως ακόμα δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όσο κι αν ακουστεί περίεργο η κατοίκηση των Μετεώρων από μοναχούς στάθηκε βλαπτική, μπροστά στην άγνοιά τους για το μέρος. Όχι ως προς τους κατοίκους τους, αλλά ούτε και προς το γύρω περιβάλλον και την ακτίνα δράσης που προσφέρουν οι τεράστιοι λίθοι.
Οι μοναχοί που ανέβηκαν στις κορυφές τους, μόχθησαν για να χτίσουν και αργότερα κατοίκησαν και έζησαν εκεί, απόλαυσαν όλη την ωφέλιμη ενέργεια του τόπου, διότι όντας στην κορυφή των «βελονών» καθώς και οι ίδιοι αποτελούν μαγνητικά δίπολα αντλούσαν, άθελά τους, σαν παράσιτα την ενέργεια της περιοχής οπότε και δεν την άφηναν να εξαπλωθεί, ή απλά την διασκορπούσαν ατελώς και πάλι εν αγνοία τους, με έναν συγκεκριμένο τρόπο:
Σε αυτό συνέβαλαν η τελετουργίες τους που αμέσως αλλάζουν τον ιονισμό της ατμόσφαιρας, οι ψαλμωδίες που κατευθύνουν ή διαχέουν ακανόνιστα (αντίθετα προς τη φυσική της ροή) την ενέργεια, το χτύπημα της καμπάνας που καθαρίζει ναι μεν την ατμόσφαιρα, μα αλλάζει αμέσως την δονητικότητα του χώρου.
Έτσι η φυσική πηγή ενέργειας από τον 10ο αιώνα και μετά, άρχισε σιγά-σιγά να φθίνει. Τις τελευταίες δεκαετίες, που οι περισσότερες μονές έχουν ερημωθεί και εγκαταλειφθεί, οι ισορροπημένες Δημιουργικές και Γενεσιουργές δυνάμεις μας αγκαλιάζουν χαρίζοντάς μας αγνή και δυναμική ενέργεια. Το ενεργειακό πεδίο των Μετεώρων, λειτουργεί ξανά.
Τα Μετέωρα πρέπει να συνδέονται γεωδυναμικά με τον Άθωνα. Αν, όμως, προχωρήσουμε σε αλματώδεις σκέψεις, συνδυάζοντας τον εκεί μοναχισμό του Αγίου Όρους, του αρχαίου ιερού της Αρτέμιδος και τα μυστικά των δύο τόπων, θα καταλήξουμε σε πολλά συμπεράσματα που, όμως, δεν ανήκουν στο παρόν άρθρο.
http://www.hellas-now.com