Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ !!!

Όταν ο Τίτος πολιορκούσε την Ιερουσαλήμ, έγινε μεγάλος λιμός ώστε οι αποκλεισμένοι Ιουδαίοι αναγκαζόταν να φάνε οτιδήποτε έβρισκαν. Ο ιστορικός του Ιουδαϊκού πολέμου Ιώσηπος αναφέρει ένα απίστευτο γεγονός. «Εδώ πρόκειται να περιγράψω μια πράξη που δεν έχει επαναληφθεί στην ιστορία όχι των Ελλήνων αλλά ούτε και των βαρβάρων, μια πράξη τόσο φρικτή στην εξιστόρηση και απίστευτη στο άκουσμα. Από την πλευρά μου, από φόβο μήπως οι απόγονοι μου με υποπτευτούν για τρομερό ψεύτη, με χαρά θα παρέλειπα τούτη την τραγωδία, αλλά είχα απειράριθμους μάρτυρες μεταξύ των συγχρόνων μου.

Μια γυναίκα που ονομαζόταν Μαρία, κόρη του Ελεαζάρου, είχε καταφύγει στα Ιεροσόλυμα, όπου βρέθηκε στην πολιορκία. Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας της, το άρπαξαν οι τύραννοι. Βαθιά αγανάκτηση φούντωσε στην καρδιά της κι η φτωχή γυναίκα έβριζε και καταριόταν τούτους τους εκβιαστές εξαγριώνοντας τους εναντίον της. Καθώς η πείνα και ο θυμός της έκαιγαν τα σπλάχνα με σύμβουλο την οργή και την ανάγκη τα έβαλε με την φύση. Αρπάζοντας το παιδί της, νήπιο στο στήθος της, είπε, «Άθλιο βρέφος, μέσα στον πόλεμο, τον λιμό και την επανάσταση με τι να σε θρέψω; Από τους Ρωμαίους μας περιμένει δουλεία, αλλα προφταίνει την δουλεία η πείνα και χειρότερο από τα δύο είναι οι στασιαστές. Έλα γίνε τροφή για μένα, ερινύα για τους στασιαστές, μύθος για τον κόσμο, ο μόνος που λείπει από τις συμφορές των Ιουδαίων.

Με τούτα τα λόγια σκότωσε τον γιο της, και κατόπιν, αφού έψησε το σώμα του και καταβρόχθισε το μισό, έκρυψε και φύλαξε το υπόλοιπο. Αμέσως έφτασαν οι επαναστάτες που άκουσαν την ανίερη κνίσα και την απείλησαν με θάνατο αν δεν τους αποκάλυπτε αυτό που είχε παρασκευάσει. Απαντώντας ότι είχε φυλάξει γι αυτούς την καλή μερίδα τους έδειξε τα απομεινάρια του παιδιού της. Εκείνοι κυριεύτηκαν από φρίκη κατάπληκτοι από το θέαμα.

Ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος

Αυτό το γεγονός έγινε γνωστό εκείνη την εποχή σε όλους και στους Ρωμαίους σύμφωνα με τον ιστορικό Ιώσηπο. Η αναφορά όμως αυτού του συμβάντος γίνεται για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο. Ο Ιουδαίος ιστορικός περιγράφει δραματικά την κατάρα του Θεού της βίβλου. Στο κεφάλαιο 28 του Δευτερονομίου στον στίχο 57 γράφει: «και εις το βρέφος αυτής το εξελθέν εκ μέσου των ποδών αυτής και εις τα τέκνα, τα οποία εγέννησε, διότι θέλει φάγη αυτά κρυφίως, δια την έλλειψη πάντων, εν τη πολιορκία και εν τη καταθλίψει, με την οποία ο εχθρός θέλει σε καταθλίψει εις τα πόλεις σου, εάν δεν προσέχεις να κάμεις πάντας τους λόγους του νόμου τούτου, τους γεγραμμένους εν τω βιβλίω τούτω, ώστε να φοβήσαι το ένδοξον και φοβερόν τούτο όνομα, ΚΥΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΣΟΥ»

Τα τεκνα τα οποία γέννησε θα φάει κρυφά, απο την πείνα κατα την πολιορκία, λέει η Καταρα του Θεου της Βίβλου

Με αυτόν τον τρόπο ο φόβος της κατάρας του Θεού κυβερνά τον θρησκόληπτο λαό των Ιουδαίων. Γι αυτό στην χριστιανική θρησκεία ακούγεται ο λόγος της αγάπης, και προβάλλεται μια σχέση αγάπη με τον θεό και όχι μια σχέση φόβου. Εγω δεν φοβάμαι τον Θεό αλλά αγαπώ αυτόν λέει ο Μέγας Αντώνιος, συμφωνώντας με το λόγο του Ιωάννη, που λέει «φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη, γιατί η αγάπη έξω βγάζει τον φόβο». Η διδασκαλία του Χριστού προσπάθησε να θεραπεύσει την Ιουδαία από τον φόβο της θρησκείας της Βίβλου. Όμως βλέπουμε εδώ τον ιστορικό Ιώσηπο, ο οποίος ήταν Φαρισαίος να προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβεβαιώσει τα λόγια του Θεού της βίβλου, περιγράφοντας την φρικιαστική σκηνή μιας πεινασμένης μητέρας που τρώει το παιδί της.

Ο Ιώσηπος θέλει με κάθε τρόπο να φανερώσει ότι ο θεός των Ιουδαίων δεν προστατεύει πλέον την Ιερουσαλήμ, δεν προστατεύει πλέον τον ναό, η κατάρα του Θεού έχει πέσει πανω στους Ιουδαίους και ο Θεός θεωρεί φίλο του τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Βεσπασιανό.

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Φλάβιος Βεσπασιανός

Γνωρίζουμε ότι ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος πρόδωσε τους συμπατριώτες του και έγινε δούλος του Φλάβιου Βεσπασιανού, καθώς παραδόθηκε σε αυτόν και του είπε μάλιστα ότι παραδόθηκε ως προφήτης του Θεού, εχοντας ειδική αποστολή να του φανερώσει πως θα γίνει ο αρχηγός του κόσμου όλου. Για τον Ιώσηπο λοιπόν ο Καίσαρας Βεσπασιανός θα ήταν ο αγαπημένος του Ιεχωβά, όπως ακριβώς ο Ναβουδογονόσωρ ως αγαπημένος του Ιεχωβά κατέλαβε την Ιερουσαλήμ όπως είχε προφητέψει ο Ιερεμίας.

Αυτά είπε στον Βεσπασιανό ο Ιώσηπος όταν εκείνος ήθελε να τον στείλει στον Νέρωνα.

«Το να με κρατήσεις δέσμιο τώρα, είναι ασφαλέστερο, και να με κρατήσεις για τον εαυτό σου, γιατί θα γίνεις αφεντικό όχι μονάχα δικό μου, αλλά και της γης και της θάλασσας κάθε ανθρώπινου γένους, και θα τιμωρηθώ από σένα αν εγώ απλά αυτοσχεδιάζω με τα λόγια του θεού.»

Ιουδαικού πολέμου Βιβλίο γ’ 402-403«Δεσμει δε με νυν ασφαλέστερον, και τήρει σε αυτώ, δεσπότης μεν γαρ ου μονον εμού συ Καίσαρ, αλλά και γης και θαλάττης και παντός ανθρώπων γένους, εγώ δε επί τιμωρίαν δέομαι φρουράς μείζονος, ει κατασχεδιάζω και θεού.»

Ο Βεσπασιανός αποκαλεί τον Ιώσηπο «διάκονο της φωνής του θεού» που με τις προφητείες του κέρδισε την ελευθερία του. Βιβλιο Δ 10.7 - 626

Ο διάκονος της φωνής του Θεού λοιπόν βγάζει ένα λόγο στους Ιουδαίους και τους παρακινεί να σταματήσουν τον πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων λέγοντας τους:

«εγω πεφευγέναι μεν εκ των αγίων οίμαι το θείον, εστάναι δε παρ’ οις πολεμείται νυν»

Εγω νομίζω ότι ο θεός έφυγε από τον ναό και είναι μαζί με αυτους που εσεις τώρα πολεμάτε. Βιβλίο ε’ 412

Ο γιος του Βεσπασιανού Τίτος, λέει στους επαναστάτες ότι είναι μιάσματα και τους κατηγορεί ότι μολύνουν το ναό. Ο Ρωμαίος Βεσπασιανός δεν είναι όπως ο αλητήριος Έλληνας Αντίοχος ο Επιφανής, τον οποίο ακόμα και σήμερα μισούν οι Ιουδαίοι επειδή κατέλαβε την Ιερουσαλήμ. Ο Βεσπασιανός δεν μόλυνε τον ναό. Οι επαναστάτες, οι εχθροί των Ρωμαίων, είναι εκείνοι που μόλυναν τον ναό. Δεν πιστεύω τώρα να νοιάζεται κανείς θεός γι αυτό τον ναό λέει ο Τίτος σύμφωνα με τον Ιώσηπο. (Πολέμοι Βιβλίο 5. ΣΤ.4)

Η άλωση της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο τον γιό του Βεσπασιανού.

Ο Ιώσηπος, ο μόνος σωζόμενος Ιουδαίος ιστορικός περιγράφει πως ήταν θέλημα θεού να καταστραφεί η Ιερουσαλήμ και να αποδοθεί η εξουσία στους Ρωμαίους. Οι ελληνιστές βασιλιάδες της Ιερουσαλήμ που είχαν Μακεδονική καταγωγή, δεν ήταν ποτέ συμπαθής στους Φαρισαίους. Τελευταίος βασιλιάς της Ιερουσαλήμ ήταν ο Αγρίππας, ο εγγονός της Ασαμωναίας βασίλισσας Μαρίας. Κάποιοι Φαρισαίοι προτιμούσαν να καταστραφεί όλο το Ιουδαϊκό γένος παρά να μείνει υπό την εξουσία των ελληνιστών Ασαμωναίων. Αυτό βέβαια δεν συνέβη επειδή οι Φαρισαίοι μισούσαν τους ελληνιστές Ιουδαίους, αλλά επειδή εκείνοι δεν ακολουθούσαν πιστά τα λόγια του θεού όπως ήταν γραμμένα στην βίβλο.

«Γιατί από παλιά όπως φαίνεται ο Θεός είχε αποφασίσει για όλο το Ιουδαϊκό γένος να πεθάνει αν δεν μπορεί να ζει σωστά.»

Βιβλιον Ζ .359 «πάλαι γαρ, ως έοικε, κατά του κοινού παντος Ιουδαίων γένους ταύτην έθετο ψήφον ο Θεός, ώσθ ημάς του ζην απηλλάχθαι μη μέλλοντας αυτώ χρήσθαι κατά τρόπον.»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όταν έγραφε ο απόστολος Παύλος ότι ο Χριστός ελευθέρωσε τους Ιουδαίους από την κατάρα του νόμου, η Ιερουσαλήμ δεν είχε ακόμα καταστραφεί από τους Ρωμαίους.
Γαλάτας 3/γ: 13: «Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα· γέγραπται γαρ· επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου».
Αυτά ειπώθηκαν τον καιρό που ήταν Καίσαρας ο Νέρων. Σύμφωνα με την ιουδαίζουσα χριστιανική θεολογία του Παύλου ο Χριστός θυσιάστηκε για να σώσει τους Ιουδαίους από την κατάρα του νόμου. Οι εθνικοί που δεν είχαν πιστέψει ποτέ στην βίβλο και δεν είχαν ποτέ παραλάβει κάποια διαθήκη, δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την κατάρα. Ωστόσο όταν ειπώθηκαν αυτά, η κατάρα του Θεού δεν είχε ακόμα ερημώσει την Ιουδαία. Οι Ιουδαίοι την εποχή εκείνη καταδιώχθηκαν σε όλες τις πόλεις της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στην Αντιόχεια, την Σκυθόπολη, την Καισάρεια, την Αλεξάνδρεια και φυσικά στην Ρώμη, παντού καταδιώχθηκαν οι Ιουδαίοι σε ένα ολοκαύτωμα που δεν είναι γνωστό σήμερα και ούτε διαφημίζεται από τους ιστορικούς Ιουδαίους ή εθνικούς. Οι Ιουδαίοι απωθούν κάθε ανάμνηση από την ιστορία της εποχής του Χριστού, αρνούνται να αποδεχθούν τα εκατόν και πενήντα χρόνια της Ασαμωναϊκής βασιλικής δυναστείας, τους πολέμους με τους Ρωμαίους και τα θύματα της αντισημιτικής υστερίας εκείνης της εποχής που εγκαινίασε μια εποχή αιώνων καταδίωξης του Ιουδαϊκού έθνους.
Η εξορία στην Βαβυλώνα κράτησε εβδομήντα μόλις χρόνια κι έχει μείνει στην παράδοση του Εβραϊκού λαού ως μια οδυνηρή εμπειρία. Τι συμβαίνει άραγε με την διασπορά των Εβραίων ανάμεσα στα έθνη επί δύο χιλιάδες έτη, την περιθωριοποίηση του λαού του θεού και την καταδίωξη του από τις βασιλείες και τις αυτοκρατορίες των εθνών;
Οι χριστιανοί σήμερα είναι περήφανοι που κληρονόμησαν την Εβραϊκή διαθήκη, βάζοντας μπροστά τους, την ευλογία και την κατάρα του Θεού των Εβραίων. Τι νόημα έχει άραγε μια τέτοια κληρονομιά; Οι χριστιανοί των εθνών τι σχέση μπορούν να έχουν με αυτή την κληρονομιά; Για την κατάρα του Θεού της βίβλου στην χριστιανική εποχή θα αναφερθώ στην επόμενη δημοσίευση… εφόσον το σύμπαν το επιτρέψει.

Να είστε ευλογημένοι.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ