«Τα δάνεια δούλους τους Ελεύθερους ποιεί»
Μένανδρος, 4ος αιώνας π.Χ.
Απέναντι στη φυσική αρμονία και το αρχέγονο κάλλος των αρχαιοελληνικών Ναών οι οποίοι μαρτυρούν το απέραντο μεγαλείο ενός ενδόξου παρελθόντος, υπάρχουν εκείνοι οι δαιμονικοί κύκλοι οι οποίοι ορίζουν το σύγχρονο κόσμο έθεσαν μια νέα Παγκόσμια Θρησκεία στο επίκεντρο των ανθρωπίνων αναζητήσεων. Την θέση του Διός και κατόπιν του τριαδικού Θεού, έλαβε κατά τρόπον δόλιο ο παγκόσμιος Μαμμωνάς, ο ανθρωποβόρος Μολώχ το χρήμα. Ως φυσικό επακόλουθο, οι νοσηροί εκείνοι εγκέφαλοι οι οποίοι αγωνίζονται να διατηρήσουν την παγκόσμια επικράτησή τους, ανέδειξαν νέους τόπους λατρείας των πιστών. Τούτοι οι χώροι, στην εποχή μας δεν είναι άλλοι από τις Τράπεζες, τους σημερινούς ναούς του βιαίως επιβαλλόμενου καπιταλισμού.
Βιώνουμε εδώ και τέσσερα έτη ως Ελληνικό Έθνος, μια πρωτόγνωρη επίθεση από τις φονικές και εθνοκτόνες κερδοσκοπικές δυνάμεις του Διεθνούς Κεφαλαίου. Η κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου, η φτώχεια, η ανεργία, οι αυτοκτονίες συμπατριωτών μας, η διάψευση των προσδοκιών για ένα καλύτερο μέλλον, είναι τα πολυεπίπεδα παρελκόμενα αυτής της επιθέσεως. Παρότι όμως η πλειοψηφία του Λαού μας, διαπιστώνει με τρόπο οδυνηρό το αδιέξοδο της οικονομικής πολιτικής του τυραννικού Καθεστώτος το οποίο μας εξουσιάζει, εντούτοις, η πολιτική ηγεσία επιμένει να τηρεί, με θρησκευτική μάλιστα ευλάβεια, τις απάνθρωπες κατευθυντήριες γραμμές των μισελληνικών ξένων κέντρων, θυσιάζοντας στον αιμοδιψή Θεό του Χρήματος, ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα αυτού του Λαού.
Τούτη η καταφανής αντίφαση μεταξύ της λαϊκής θέλησης και των αποφάσεων της κυβέρνησης, δύναται να κατανοηθεί ευκολότερα εάν συνυπολογισθεί το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον στο οποίο διαβιούμε, όπως αυτό διαμορφώθηκε από το μεταπολιτευτικό Καθεστώς. Πρόκειται όμως για ένα φαινόμενο περιορισμένο εντός των ελληνικών συνόρων; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική. Και είναι αρνητική διότι όσα λαμβάνουν χώρα στην Πατρίδα μας είναι μέρος μόνο ενός σατανικού παγκόσμιου οικονομικού παιγνίου, εκείνων οι οποίοι διαφεντεύουν τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και συνάμα τις τύχες των λαών.
Όση αξία έχει για τους απανταχού χριστιανούς το ιερό Ευαγγέλιο και για τους μουσουλμάνους το Κοράνι, άλλη τόση έχει για τους τραπεζίτες η παλαιά, περίφημη ρήση του Εβραίου τραπεζίτη Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ πίσω στον 18ο αιώνα: «…. επιτρέψτε μου να εκδίδω και να ελέγχω το χρήμα ενός Έθνους και αδιαφορώ για το ποιός γράφει τους νόμους»! Η φράση αυτή αποτελεί πάνω από τρεις αιώνες τον ιερό και απαραβίαστο νόμο των διεθνών τραπεζιτών, με βάση τον οποίο, επιτυγχάνουν ευκολότερα την υποδούλωση των Εθνών.
Κατά ποιόν τρόπο όμως, κατορθώνει αυτή η στυγνή και αιμοδιψής κλίκα των παγκόσμιων τραπεζιτών να αποκτά τον έλεγχο και την έκδοση του χρήματος των Εθνών; Σε αυτό το σημείο, είναι φρόνιμο να προχωρήσουμε σε μια ιστορική αναδρομή, προκειμένου να διαπιστώσουμε πως η συμμορία των μεγαλοτραπεζιτών πέτυχε να αλώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη σημερινή Μέκκα του καπιταλισμού και «πλανητική μονοδύναμη», απ’ όπου και εξαπέλυσε την μεγάλη της επίθεση προς όλα τα έθνη, αποκτώντας τον έλεγχό τους σε οικονομικό και κατόπιν σε πολιτικό επίπεδο.
Το 1791, ιδρύεται στις ΗΠΑ η πρώτη ιδιωτική τράπεζα της χώρας, υπό τον τίτλο « First Bank of US», μετά από τις κοπιώδεις προσπάθειες του Αλεξάντερ Χάμιλτον, κύριου υποστηρικτή των Ρότσιλντ στο αμερικανικό έδαφος. Η τράπεζα αυτή, αποτέλεσε μετά από συμφωνία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, την Κεντρική Τράπεζα του αμερικανικού κράτους για διάστημα είκοσι ετών. Τα αποτελέσματα της διαχείρισης του χρήματος από μια ιδιωτική τράπεζα φάνηκαν αμέσως : η οικονομία της χώρας όδευε προς την καταστροφή, ενώ ο πλούτος των τραπεζιτών αυξανόταν ραγδαία.
Το Κογκρέσο, αντιλαμβανόμενο την απάτη των τραπεζιτών εις βάρος του αμερικανικού κράτους και του λαού του, αρνήθηκε να ανανεώσει την αρχική εικοσαετή σύμβαση η οποία καθιστούσε την First Bank ως Κεντρική Τράπεζα. Το γεγονός τούτο, εξοργίζει τον Ρότσιλντ, ο οποίος φτάνει στο σημείο να απειλήσει με πόλεμο το νεοσύστατο κράτος. Η επιμονή του Κογκρέσου να αρνείται την υπογραφή νέας σύμβασης, οδηγεί τον Ρότσιλντ να πει: «Διδάξτε σε αυτούς τους θρασείς αμερικανούς ένα μάθημα! Επαναφέρατέ τους στο πρότερο αποικιακό καθεστώς»! Χρηματοδοτούμενη από την Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας (η οποία ανήκε στον Ρότσιλντ), η Βρετανία κηρύσσει το έτος 1812, τον πόλεμο στις ΗΠΑ. Ανεξαρτήτως της έκβασης του πολέμου, ο πραγματικός νικητής του, δε θα ήταν άλλος από τον Ρότσιλντ: είτε οι ΗΠΑ θα επανέρχονταν σε αποικιακό καθεστώς, είτε θα νικούσαν, αλλά θα υποχρεώνονταν να αποδεχτούν μια νέα κεντρική τράπεζα, εξαιτίας των χρεών τα οποία θα συσσώρευε η πολεμική προσπάθεια.
Πράγματι, οι ΗΠΑ κέρδισαν τον πόλεμο, βυθίστηκαν όμως στο χρέος, οπότε το Κογκρέσο αναγκάστηκε να συνάψει μια νέα σύμβαση, αναθέτοντας στην επίσης ιδιωτική «Second Bank of US» την διαχείριση του δημοσίου χρήματος δια εντόκων δανείων. Από τότε και μέχρι σήμερα, η Κεντρική Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών παραμένει σε χέρια ιδιωτών, καθιστώντας τους εβραίους τραπεζίτες απόλυτους κυρίαρχους του οικονομικού παιχνιδιού. Η παγίωση της κυριαρχίας τους, διήλθε μέσα από ένα κυκεώνα ανελέητων συγκρούσεων με Προέδρους, οι οποίοι αντελήφθησαν τον διαβρωτικό ρόλο των τραπεζιτών και επιχείρησαν να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του κράτους και του αμερικανικού λαού. Εντούτοις, η ισχύς την οποία απέκτησαν οι μεγαλοτραπεζίτες, η επιρροή τους στα υψηλότερα κλιμάκια της κυβέρνησης και κυρίως οι ραδιουργίες τους οι οποίες έφτασαν μέχρι τις δολοφονίες Προέδρων, συνέβαλαν καθοριστικά στην εξάλειψη εκείνων οι οποίοι διαισθάνθηκαν το θανάσιμο για τα έθνη κίνδυνο από την παράδοση του ελέγχου και της έκδοσης κρατικού χρήματος στα χέρια ιδιωτών τραπεζιτών.
Ένα χρόνο μετά την ίδρυση της Federal Reserve (ιδιωτική τράπεζα εκτελούσα χρέη Κεντρικής Τραπέζης των ΗΠΑ, υπό τον παραπλανητικό τίτλο «Ομοσπονδιακή Τράπεζα»), ξεσπά ο Μεγάλος Πόλεμος. Προηγουμένως, σε συνάντηση των μεγαλύτερων ιδιωτικών τραπεζιτών της Ευρώπης - με προεξάρχοντες τους Ρότσιλντ της Αγγλίας και τους Βάρμπουργκ της Γερμανίας- με τους αμερικανούς συνεργάτες τους, έχει αποφασιστεί ο σχηματισμός ενός πανίσχυρου τραπεζικού καρτέλ, το οποίο θα διαθέτει υπό τον πλήρη του έλεγχο την προσφορά χρήματος στις ΗΠΑ. Η «Ομοσπονδιακή Τράπεζα» είναι γεγονός και μάλιστα με κρατικό μανδύα! Τα Χριστούγεννα του 1913, ενώ τα μέλη του Κογκρέσου βρίσκονται στα σπίτια τους, ψηφίζεται συμφωνία με την οποία παραχωρείται στην «Ομοσπονδιακή Τράπεζα» το δικαίωμα να εκδίδει το δημόσιο χρήμα. Ο Πρόεδρος Γουίλσον, υπογράφει τη συμφωνία, όντας δέσμιος της διαβεβαίωσης την οποία είχε δώσει στους τραπεζίτες, οι οποίοι είχαν πρωτύτερα χρηματοδοτήσει αδρά την προεκλογική του εκστρατεία.
Ενώ μέχρι τη ίδρυση της Federal Reserve δεν υπήρχε ούτε καν ως έννοια ο «Παγκόσμιος Πόλεμος», αυτός έγινε μια εφιαλτική πραγματικότητα το έτος 1914. Αιτία το γεγονός της βιομηχανικής ανόδου της γερμανικής οικονομίας, η οποία θεωρήθηκε ως η υπ’ αριθμόν ένα απειλή για την Μεγάλη Βρετανία και τους εβραίους τραπεζίτες του Λονδίνου. Αυτοί οι τελευταίοι, εξαπέλυσαν τον Μεγάλο Πόλεμο, με στόχο την εξάλειψη της γερμανικής απειλής. Το πέρας του Μεγάλου Πολέμου, βρίσκει την Γερμανία νικημένη και την βιομηχανική της υποδομή ισοπεδωμένη. Επιπρόσθετα, η Συνθήκη των Βερσαλλιών, την υποχρεώνει σε δυσβάσταχτες οικονομικές αποζημιώσεις για ένα πόλεμο τον οποίο δεν ξεκίνησε η ίδια. Ακόμη περισσότερο, η γερμανική Κεντρική Τράπεζα αποσπάται από τον κυβερνητικό έλεγχο, με συνέπεια οι κερδοσκόποι να προκαλέσουν έναν υψηλότατο πληθωρισμό, από τον οποίο αποκόμισαν τεράστια κέρδη, βουλιάζοντας τον γερμανικό λαό στο χρέος.
Δέκα χρόνια μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου και έξι μετά από το τέλος της μικρασιατικής εκστρατείας, ιδρύεται κατόπιν αποφάσεως της Κοινωνίας των Εθνών η Τράπεζα της Ελλάδος. Σύμφωνα με το καταστατικό της, υπογράφεται στις 27 Οκτωβρίου του 1927 στην Αθήνα, σύμβαση μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και της Εθνικής Τράπεζας (η οποία κατείχε μέχρι τότε το προνόμιο της έκδοσης χρήματος), με την οποία η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος παραιτείται του δικαιώματος να εκδίδει τραπεζικά γραμμάτια και δρομολογείται η σύσταση νέας τράπεζας, υπό τον τίτλο «Τράπεζα της Ελλάδος». Τα κεφάλαια για την ίδρυση της Τραπέζης της Ελλάδος προήλθαν από δάνεια τα οποία εκχώρησαν οι γνωστής πλέον ταυτότητας ανάλγητοι καπιταλιστές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, με τη σύμφωνη γνωμοδότηση της Κοινωνίας των Εθνών, υπό την αιτιολογία της «σταθεροποιήσεως της ελληνικής οικονομίας».
Εξαιρετικής σημασίας όμως, είναι το παρασκήνιο αυτής της σύμβασης. Καθώς αναφέρθηκε ανωτέρω, το δικαίωμα της έκδοσης τραπεζικών γραμματίων, το κατείχε η Εθνική Τράπεζα μέχρι το έτος 1928, οπότε και ιδρύεται η Τράπεζα της Ελλάδος. Η Εθνική Τράπεζα, η οποία είχε επίσης συσταθεί με κεφάλαια των τραπεζιτών του Λονδίνου (κυρίαρχη φατρία αυτών είναι βεβαίως η οικογένεια Ρότσιλντ), είχε εθνικοποιηθεί το έτος 1918, μετά από την άρνησή της να χρηματοδοτήσει το ελληνικό δημόσιο κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με διάταξη, η κυβέρνηση αποκτούσε το δικαίωμα να ορίζει την διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας, εξέλιξη η οποία ουδόλως χαροποίησε τους διεθνείς πιστωτές. Το αν στα πλαίσια της εκδίκησής τους και της διαμόρφωσης των συνθηκών για τον επανέλεγχο της έκδοσης του χρήματος - ο οποίος επετεύχθη το 1928- συνέβαλαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην τελική κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, στη σφαγή 1.500.000 Ελλήνων και στον ξεριζωμό από τις πατρογονικές τους εστίες άλλων τόσων συμπατριωτών μας, είναι κάτι το οποίο επαφίεται στη κρίση του αναγνώστη. Αρκεί μόνο να επισημάνουμε, την αλλαγή πλεύσης των «συμμάχων» με την πρόφαση της επανόδου του Βασιλέως Κωνσταντίνου το Νοέμβριο του 1920 και την καθολική άρνηση των συμμαχικών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να ενισχύσουν οικονομικά την καταρρέουσα ελληνική οικονομία, υπό την κυβέρνηση Γούναρη.
Έχοντας την εμπειρία του παραδείγματος του Μεγάλου Πολέμου, οι ίδιοι νοσηροί εγκέφαλοι οι οποίοι ελέγχουν τις κεντρικές τράπεζες και το χρήμα, αποφάσισαν να αιματοκυλίσουν την Ευρώπη ακόμη μια φορά το 1939. Στόχος και αυτή τη φορά η Γερμανία, η οποία υπέπεσε στο ολέθριο σφάλμα να επιτεθεί στην αποθρασυνθείσα από τις βρετανικές ενθαρρύνσεις Πολωνία. Η ενέργεια αυτή, αποτέλεσε την πρόφαση την οποία αναζητούσαν οι σιωνιστές για την εξαπόλυση ενός γενικευμένου πολέμου, του Δευτέρου Παγκοσμίου. Έχοντας υπό τον έλεγχό τους την κυβέρνηση των ΗΠΑ υπό τον Ρούζβελτ και τοποθετώντας στον βρετανικό πρωθυπουργικό θώκο τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, είχαν φέρει πλέον το παιχνίδι στα μέτρα τους. Ο θάνατος θα πλανιόταν επί έξη έτη πάνω από τους ευρωπαϊκούς λαούς, τα κέρδη όμως των σιωνιστών τραπεζιτών θα εκτινάσσονταν σε δυσθεώρητα ύψη, τόσο κατά τη διάρκεια, όσο κυρίως με το πέρας του πολέμου.
Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος, Εθνικός Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς προέβλεψε με χαρακτηριστική σαφήνεια την έκβαση της πολεμικής αναμέτρησης: «οι Βρετανοί θα νικήσουν διότι έχουν μαζί τους, τους εβραίους και τις δημοκρατίες»! Ο ίδιος ο Βρετανός πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια του Πολέμου, Ουίνστον Τσώρτσιλ, εκμυστηρεύτηκε την αλήθεια, σημειώνοντας με αδίστακτο κυνισμό: «το ασυγχώρητο έγκλημα της Γερμανίας προ του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε η προσπάθειά της να απεμπλακεί από το διεθνές σύστημα εμπορίου, δημιουργώντας ένα ανεξάρτητο σύστημα συναλλαγών, από το οποίο οι παγκόσμιοι χρηματοδότες δε θα είχαν τη δυνατότητα να επωφεληθούν». Στους επικριτές της βρετανικής στάσης εξέχουσα θέση κατέχει ο Άγγλος ιστορικός αναθεωρητής David Irving, ο οποίος - σε αντίθεση με την πλειοψηφία των στρατευμένων ιστορικών της μεταπολεμικής περιόδου, οι οποίοι ακολούθησαν την επιβληθείσα «πολιτικά ορθή» θέση των νικητών δαιμονοποιώντας τους ηττημένους-, άσκησε δριμεία κριτική στον Τσώρτσιλ για την επίμονη απόρριψη των προτάσεων ειρήνης της γερμανικής πλευράς, κατά τη διάρκεια μάλιστα του πολέμου.
Όταν πλέον η πλάστιγγα του πολέμου είχε γείρει υπέρ των Συμμάχων (και των εβραίων και των δημοκρατιών, όπως είχε εύστοχα παρατηρήσει ο Ιωάννης Μεταξάς), εκείνοι οι οποίοι εξαπέλυσαν αυτή τη φρικτή ανθρωποσφαγή έπρεπε να διαμορφώσουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργούσε ο μεταπολεμικός κόσμος. Κυρίαρχη θέση σε τούτο το νέο κόσμο, θα κατείχε βεβαίως το χρήμα και συγκεκριμένα εκείνοι οι οποίοι το ελέγχουν, εκδίδοντάς το : οι σιωνιστές τραπεζίτες.
Ένα έτος προ της λήξεως του Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ η Ευρώπη γνωρίζει την κόλαση των ανηλεών συμμαχικών βομβαρδισμών οι οποίοι αφήνουν εκατόμβες άμαχων θυμάτων, μετατρέπουν πόλεις στολίδια σε συντρίμμια και αποκαΐδια, ενώ ταυτόχρονα ισοπεδώνουν τις βιομηχανικές υποδομές, οι διεθνείς οικονομικοί ταγοί, συγκεντρώνονται σε ένα πολυτελές θέρετρο του New Hampshire των ΗΠΑ. Είναι Ιούλιος του 1944, όταν στο Bretton Woods, αποφασίζεται να προχωρήσει η ομώνυμη συμφωνία, η οποία θα επικυρωθεί αίφνης μετά τη λήξη του Πολέμου, το 1945. Με τη συμφωνία αυτή, το δολάριο αντικαθιστούσε την αγγλική λίρα ως αποθεματικό και κυρίαρχο νόμισμα στο διεθνές εμπόριο. Επιπλέον, υποχρεώνονταν όλα τα κράτη τα οποία την υπέγραψαν, να συνδέσουν το νόμισμά τους με το δολάριο. Για να γίνει υλοποιήσιμη η σύνδεση των νομισμάτων των διάφορων κρατών με το δολάριο, όπως όριζε η συμφωνία, οι αμερικανοί αποδέχτηκαν δύο όρους:
α) να μην προχωρήσει η Federal Reserve σε υπερβολική εκτύπωση χαρτονομισμάτων η οποία θα μπορούσε να πλήξει τα πραγματικά προϊόντα άλλων κρατών (ενώ σε αντάλλαγμα τα κράτη θα χορηγούσαν στην ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ μελάνι και χαρτί)
β) να οριστεί ως κάλυψη, πως το δολάριο θα είναι πάντοτε μετατρέψιμο σε χρυσό, υπό τη σχέση 35 δολάρια ανά ουγγιά χρυσού.
Η Federal Reserve όμως, δεν ανήκε, ούτε ελεγχόταν από το αμερικανικό Κράτος. Αντιθέτως εκείνη κατείχε και εκείνη ήλεγχε το αμερικανικό Κράτος ! Οι σιωνιστές ιδιοκτήτες της ιδιωτικής ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ, είχαν πλέον το πεδίο ορθάνοιχτο για να ικανοποιήσουν την τοκογλυφική τους δίψα. Η αμερικανική οικονομική ευημερία του 1950 και του 1960, δεν ήταν παρά ο επίπλαστος παράδεισος της ακατάπαυστης έκδοσης χρήματος και της παροχής δανείων, από μέρους των διεθνών τραπεζιτών. Η ευδαιμονία του αμερικανικού λαού δε θα πρέπει να διέφερε πολύ από την αντίστοιχη του εξαπατηθέντος ελληνικού μισό αιώνα μετά, όταν η κυβέρνηση Σημίτη με την καθοριστική συμβολή των Γιάννη Στουρνάρα και Λουκά Παπαδήμου, πανηγύριζε για την παραχώρηση στις Βρυξέλλες της εθνικής άσκησης νομισματικής πολιτικής, με την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Όπως όμως στην Ελλάδα, τα οκτώ έτη δανειακής πλημμυρίδας προσέδωσαν στο Λαό μας την αίσθηση της οικονομικής ευμάρειας(ουδείς πλην των Ελλήνων Εθνικιστών, κατανόησε τον θανάσιμο κίνδυνο της δουλείας των τόκων η οποία πλησίαζε με καλπασμό), έτσι και στις ΗΠΑ εκείνης της περιόδου, ουδείς ήταν σε θέση να διαπιστώσει την τεράστια απειλή του χρέους.
Το 1970, το γαλλικό κράτος αντιλαμβανόμενο πως τα θησαυροφυλάκιά του ήταν γεμάτα από αμερικανικό χαρτί (ήτοι δολάρια) εξαιτίας των εξαγωγών προϊόντων όπως κυρίως κρασί και τυρί, αποφάσισε να κάνει χρήση του δικαιώματος να ζητήσει από την κυβέρνηση των ΗΠΑ την μετατροπή των δολαρίων της σε χρυσό. Οι αμερικανοί βεβαίως, δε διέθεταν ούτε κατά διάνοια τα αποθέματα χρυσού για να καλύψουν το χαρτί που βρισκόταν στα γαλλικά χέρια. Η κυβέρνηση Νίξον, επιχείρησε να περιορίσει τον παγκόσμιο οικονομικό σάλο, προχωρώντας σε μια κίνηση η οποία προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερες ανησυχίες: τον Αύγουστο του 1971, αποφάσισε την προσωρινή αναστολή της υποχρέωσης μετατροπής των δολαρίων σε χρυσό. Η απόφαση αυτή, υπήρξε στην ουσία η ταφόπλακα για τη συμφωνία Bretton Woods. Μπορεί φυσικά να διήρκεσε μόλις 25 περίπου χρόνια, εντούτοις ισχυροποίησε τα μέγιστα τη θέση του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ, αποφέροντάς του τεράστια κέρδη, τα οποία και θα πολλαπλασιάζονταν, συνεπεία των χρεών στα οποία είχαν βυθιστεί τα κράτη.
Πολλά κράτη άρχισαν τότε να αποσυνδέονται από το δολάριο. Στην πλέον δυσχερή θέση, βρέθηκαν οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες δανείζονταν με εγγύηση τα ανύπαρκτα στις απαιτούμενες ποσότητες, αποθέματα χρυσού. Η παγκόσμια ανησυχία όμως, για την πραγματική οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ, προκάλεσε σοβαρό πρόβλημα στη δυνατότητα εξωτερικού δανεισμού για το αμερικανικό Κράτος. Για να μετριάσει τις ανησυχίες, ο Πρόεδρος Νίξον ξεκίνησε μια εκστρατεία για την «προστασία του περιβάλλοντος», θέτοντας υπό τον έλεγχο του αμερικανικού δημοσίου τεράστιες εκτάσεις γης, τις οποίες περιέβαλε με εύσχημους τίτλους όπως «ζώνες άγριας φύσης», «κληρονομιά ποταμών» και λοιπά παρεμφερή. Στην πραγματικότητα, ουδεμία είχε ανησυχία ο Νίξον για το περιβάλλον. Τούτη όμως η τακτική ήταν ένας ύπουλος και συνάμα αποτελεσματικός τρόπος ώστε να δοθούν στους διεθνείς τραπεζίτες οι αναγκαίες εγγυήσεις για τη χορήγηση δανείων στις ΗΠΑ. Το αμερικανικό κράτος, υποθήκευσε εδάφη και τον ορυκτό τους πλούτο σε τέτοια επίπεδα, ώστε το 25% περίπου της αμερικανικής γης να βρίσκεται υποθηκευμένο στις ιδιωτικές τράπεζες των σιωνιστών!
Οι ΗΠΑ δεν αρκούνται βεβαίως σε αυτό και αναζητούν τρόπους για να ενισχύσουν τη παγκόσμια θέση του δολαρίου. Προς αυτή τη κατεύθυνση, προσεγγίζουν τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής, προσφέροντας μια συμφωνία. Οι ΗΠΑ θα αναλάβουν τη στρατιωτική ασφάλεια αυτών των εθνών, σε αντάλλαγμα για την πώληση πετρελαίου αποκλειστικά σε δολάρια. Αυτή ήταν η βασική ιδέα του τεχνάσματος των «πετροδολαρίων», σύμφωνα με την οποία τα δολάρια των κρατών της Μέσης Ανατολής από την πώληση πετρελαίου, θα επενδύονταν στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών και δη σε κρατικά ομόλογα, εξαγοράσιμα από τις μελλοντικές γενιές αμερικανών φορολογουμένων. Αυτή η στροφή της αμερικανικής οικονομίας, αποτελούσε επί της ουσίας την αντικατάσταση της κάλυψης των δολαρίων σε αποθέματα χρυσού, με την κάλυψη από το πετρέλαιο και μάλιστα από το πετρέλαιο άλλων κρατών. Η νέα αυτή τακτική, χάραξε δίχως αμφιβολία τις κατευθυντήριες γραμμές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μέχρι σήμερα.
Πλέον οι ΗΠΑ ακροβατούσαν σε δύο τεντωμένα σχοινιά: από τη μια είχαν την υποχρέωση να παρέχουν ασφάλεια στις αραβικές χώρες ελέω των «πετροδολαρίων», ενώ παράλληλα, είχαν το άτυπο καθήκον να υποστηρίξουν τα συμφέροντα του Ισραήλ, εξαιτίας της ευρείας επιρροής του σιωνιστικού λόμπι σε όλους τους τομείς της αμερικανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Το γεγονός τούτο, προκάλεσε τη δυσαρέσκεια ορισμένων αραβικών χωρών, οι οποίες εξέφρασαν τη διάθεση να πωλούν πετρέλαιο σε οποιοδήποτε νόμισμα. Χαρακτηριστική η απόφαση του Σαντάμ Χουσεΐν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, να πουλήσει πετρέλαιο σε ευρώ. Οι σιωνιστές τραπεζίτες, δεν ήταν δυνατό να επιτρέψουν μια τέτοια αμφισβήτηση της ισχύος του δολαρίου και απολύτως φυσιολογικά επέβαλαν την αμερικανική εισβολή με στόχο την διάλυση του καθεστώτος Σαντάμ. Η πτώση του τελευταίου σήμανε και την επιστροφή της πώλησης του ιρακινού πετρελαίου μόνο σε δολάρια ΗΠΑ.
Η δυσαρέσκεια των αραβικών κρατών εντάθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, οπότε και διαφάνηκε η αμέριστη αμερικανική συμπαράσταση στην διαρκή επιθετικότητα του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Η εμμονή αυτή των ΗΠΑ με την ανοιχτή και άμεση στήριξη του Ισραήλ, δημιούργησε ρήγμα στις σχέσεις με τον αραβικό κόσμο.
Κι ενώ η κατάσταση στη Μέση Ανατολή έδειχνε να επιδεινώνεται, συνεπεία της αντι-αραβικής πολιτικής του ισραηλινού κράτους, οι διεθνείς τραπεζίτες διέκριναν ένα νέο θανάσιμο κίνδυνο. Ήταν η Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος αποτόλμησε να συστήσει μια κρατική κεντρική τράπεζα, πουλώντας το λιβυκό πετρέλαιο μόνο σε χρυσά δηνάρια. Αφρικανικές χώρες, βλέποντας την ισχυροποίηση του λιβυκού νομίσματος και του ευρώ, σε σχέση με το δολάριο των ΗΠΑ το οποίο πλήττονταν από τον πληθωρισμό, αποφάσισαν να συνδέσουν το εμπόριό τους με το χρυσό δηνάριο. Αυτή ήταν μια ευθεία απειλή για το δολάριο, προκαλώντας την ίδια αντίδραση όπως προηγουμένως στο Ιράκ. Οι αμερικανοσιωνιστές ενίσχυσαν με πακτωλούς χρημάτων την λιβυκή αντιπολίτευση στον Καντάφι, ο διεθνής σιωνισμός δε, οδήγησε έναν από τους ανθρώπους του, το Νικολά Σαρκοζί, να δηλώσει πως η Λιβύη αποτελεί απειλή κατά της παγκόσμιας οικονομίας! Εν τέλει, οι σιωνιστικές νατοϊκές δυνάμεις εισέβαλαν στη χώρα, ανατρέποντάς τον Καντάφι.
Ο αμερικανός Στρατηγός Wesley Clark, έχει ήδη αποκαλύψει τους στόχους της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, στην προσπάθεια να επαναφέρει το εμπόριο πετρελαίου αποκλειστικά σε δολάρια ΗΠΑ. Τα έθνη τα οποία απειλούν την αρχή αυτή είναι τα εξής : Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Σομαλία, Σουδάν, Ιράν και Βενεζουέλα. Αξίζει στο σημείο αυτό, να τονισθεί το γεγονός πως κανένα από τα προαναφερθέντα κράτη δεν είναι μέλος της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (Bank of International Settlements), η οποία βρίσκεται στην Ελβετία και αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την Κεντρική Τράπεζα των διεθνών ιδιοκτητών ιδιωτικών τραπεζών. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ότι δεν είναι δυνατό στην εποχή της σιωνιστικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης, να γίνονται ανεκτά τραπεζικά ιδρύματα κρατικά και εκτός του ελέγχου του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος των σιωνιστών. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της αποδόμησης των εθνικών κρατών, δεν είναι βέβαια δυνατόν να υφίστανται κράτη τα οποία θα ρυθμίζουν και θα καθορίζουν τα ίδια τις εθνικές τους οικονομίες.
Υπό αυτό το πρίσμα, πρέπει να ειδωθεί ο πόλεμος ο οποίος μαίνεται στη Συρία, κατά του Καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Οι σιωνιστικά ελεγχόμενες ΗΠΑ και μαζί η σιωνιστοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, ενισχύουν ανοιχτά τους ισλαμιστές δολοφόνους του συριακού λαού, σε χρήμα και πολεμικό υλικό. Μόλις πρόσφατα, η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε να χορηγήσει 130 εκατομμύρια δολάρια στην αντιπολίτευση, της οποίας οι μαζικές δολοφονίες και τα εγκλήματα πολέμου αποσιωπούνται συλλήβδην από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Η μέχρι τώρα αποτυχία των χρηματοδοτούμενων από τα σιωνιστικά κεφάλαια ισλαμιστών, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει στην άμεση στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ είτε του ΝΑΤΟ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ηγετική μορφή του Άσαντ πρέπει να εκλείψει.
Ψηλά στην ατζέντα της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας βρίσκεται και το Ιράν. Υπό την πρόφαση της κατασκευής όπλων μαζικής καταστροφής από το καθεστώς του Αχμαντινετζάντ (το ίδιο χαλκευμένο παραμύθι χρησιμοποιήθηκε και για τον πόλεμο στο Ιράκ), οι αμερικανοσιωνιστές προετοιμάζονται πυρετωδώς για να εξαπολύσουν την επίθεσή τους. Προς αυτή την κατεύθυνση πιέζει έντονα και το ισραηλινό κράτος, το οποίο τοποθετεί το Ιράν ως την κύρια απειλή της ύπαρξής του. Τις επιφυλάξεις ορισμένων υψηλόβαθμων αμερικανών αξιωματούχων, επιχειρεί να υπερκεράσει ο σιωνιστικός παράγοντας, προβάλλοντας την αναγκαιότητα της επιβολής στο Ιράν να αποδεχτεί μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα και να πουλά το πετρέλαιό του σε δολάρια.
Η σημερινή διεθνής οικονομική και συνεπώς και η πολιτική κατάσταση, παραμένει ιδιαίτερα ρευστή, ενόψει ενός γενικότερου ξεκαθαρίσματος. Ήδη η Γερμανία απαίτησε μέρος του αποθέματός της σε ράβδους χρυσού το οποίο φυλάσσεται σε γαλλικές τράπεζες και στην Federal Reserve στη Νέα Υόρκη. Η Γαλλία δήλωσε πως θα χρειαστούν 5 χρόνια για να επιστραφεί ο χρυσός της Γερμανίας, ενώ οι αμερικανοί θα χρειαστούν 8 έτη για να επιστρέψουν τις απαιτούμενες ράβδους. Είναι προφανές πως τα αποθέματα χρυσού χρησιμοποιούνται από τους τραπεζίτες για άλλους σκοπούς, όπως την κάλυψη σε χρυσό μελλοντικών συμβολαίων για να διατηρηθούν στις αγορές μετοχών οι επενδυτές. Τούτο όμως προκαλεί την ανάγκη να εξευρεθούν νέα αποθέματα χρυσού, ούτως ώστε να καλυφθεί το σημερινό έλλειμμα. Υπ’ αυτό τη λογική ερμηνεύεται η γαλλική εισβολή στο Μάλι, μια χώρα η οποία αποτελεί ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς χρυσού παγκοσμίως.
Συμπερασματικά, διαπιστώνουμε πως πίσω από όλες σχεδόν τις πολεμικές συρράξεις στον κόσμο, βρίσκονται οι διεθνείς τραπεζίτες και τα τεράστια οικονομικά τους συμφέροντα. Η αφρόκρεμα του διεθνούς καπιταλισμού είναι εκείνη η οποία γεννά στα κράτη και στους λαούς την αίσθηση της υποχρέωσης, εξαιτίας του δανεισμού. Η αλήθεια όμως είναι πως το σημερινό τραπεζικό σύστημα είναι κατά τέτοιο τρόπο δομημένο και οργανωμένο ώστε πάντοτε το χρέος να είναι μεγαλύτερο από τα χρήματα τα οποία οι τράπεζες δανείζουν προκειμένου να ξεπληρωθεί το χρέος αυτό. Κατά συνέπεια, οι διεθνείς τραπεζίτες αποκομίζουν τεράστια κέρδη, διαλύοντας τις οικονομίες των λαών και διαιωνίζοντας την τοκογλυφική τους απάτη. Αυτή είναι η μέθοδος δια της οποίας έχει επιβληθεί σε ολόκληρο τον κόσμο η σιωνιστική συμμορία των διεθνών κερδοσκόπων.
Εκείνο το οποίο οι «σοφοί» της εποχής μας ονομάζουν καπιταλισμό, εμείς οι Εθνικιστές δε πρέπει επ’ ουδενί λόγο να διστάζουμε να το χαρακτηρίσουμε με το πραγματικό του όνομα, το οποίο δεν είναι άλλο από την «δουλεία των τόκων!»
Η διάβρωση των εθνών-κρατών από την κλίκα των τραπεζιτών, βασίστηκε και βασίζεται ακόμη, πάνω σε δύο άξονες. Κατέστη εφικτή μέσω του πολιτικού συστήματος του κοινοβουλευτισμού, τον οποίο οι παγκόσμιοι εξουσιαστές ονόμασαν «δημοκρατία», προκειμένου να παράσχουν στους λαούς την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Η δε παγίωση της κυριαρχίας του διεθνούς σιωνιστικού κεφαλαίου, επιτυγχάνεται μέσα από τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, χάρη δηλαδή, στη καθοριστική συμβολή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Κατ’ αυτό τον τρόπο προσβάλλονται και εξαλείφονται οι απειλές για το διεθνές κεφάλαιο. Και να είστε βέβαιοι, πως δεν υφίσταται πιο επιρρεπές στο χρήμα των σιωνιστών πολιτικό σύστημα, από εκείνο του κοινοβουλευτισμού. Από κοντά τα μέσα ενημέρωσης, συκοφαντούν, ψεύδονται, παραπληροφορούν, με προφανή σκοπιμότητα να εκμηδενίσουν τους αντιπάλους των σχεδίων της παγκόσμιας θρησκείας των τραπεζών.
Κατόπιν όλων όσων αναφέρθηκαν παραπάνω, καθίσταται πλέον ολοφάνερη η αιτία της έκδηλης ανησυχίας της διεθνούς σιωνιστικής συμμορίας και των κατά τόπους αχυρανθρώπων της, από την παρουσία των Εθνικιστών στο ελληνικό κοινοβούλιο. Να πως εξηγείται η αισχρή επίθεση των διεθνών δικτύων τα οποία ελέγχονται από τον διεθνή σιωνισμό, τον εμπνευστή και δημιουργό της παγκόσμιας τάξης η οποία επιβάλλει δια των πολέμων τον ταλμουδικό μισανθρωπισμό της. Δυνάμεθα να ισχυριστούμε πως ο εκλογικός θρίαμβος των Ελλήνων Εθνικιστών δε χάρισε ελπίδα μονάχα στον εξαθλιωμένο Ελληνικό Λαό, αλλά εξακόντισε την οργή ολόκληρου του ελεύθερου κόσμου, ενάντια στη δικτατορία των τραπεζιτών, η ακόμη καλύτερα και ακριβέστερα στη σκοτεινή, παγκόσμια θρησκεία των τραπεζών!
Στη δική μας ακλόνητη Θέληση για Αγώνα μέχρι Θανάτου, εναπόκειται πια η υπερίσχυση του Ελληνικού Πνεύματος επί της σιωνιστικής υλιστικής βαρβαρότητος !
http://delfeios.blogspot.gr
Μένανδρος, 4ος αιώνας π.Χ.
Απέναντι στη φυσική αρμονία και το αρχέγονο κάλλος των αρχαιοελληνικών Ναών οι οποίοι μαρτυρούν το απέραντο μεγαλείο ενός ενδόξου παρελθόντος, υπάρχουν εκείνοι οι δαιμονικοί κύκλοι οι οποίοι ορίζουν το σύγχρονο κόσμο έθεσαν μια νέα Παγκόσμια Θρησκεία στο επίκεντρο των ανθρωπίνων αναζητήσεων. Την θέση του Διός και κατόπιν του τριαδικού Θεού, έλαβε κατά τρόπον δόλιο ο παγκόσμιος Μαμμωνάς, ο ανθρωποβόρος Μολώχ το χρήμα. Ως φυσικό επακόλουθο, οι νοσηροί εκείνοι εγκέφαλοι οι οποίοι αγωνίζονται να διατηρήσουν την παγκόσμια επικράτησή τους, ανέδειξαν νέους τόπους λατρείας των πιστών. Τούτοι οι χώροι, στην εποχή μας δεν είναι άλλοι από τις Τράπεζες, τους σημερινούς ναούς του βιαίως επιβαλλόμενου καπιταλισμού.
Βιώνουμε εδώ και τέσσερα έτη ως Ελληνικό Έθνος, μια πρωτόγνωρη επίθεση από τις φονικές και εθνοκτόνες κερδοσκοπικές δυνάμεις του Διεθνούς Κεφαλαίου. Η κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου, η φτώχεια, η ανεργία, οι αυτοκτονίες συμπατριωτών μας, η διάψευση των προσδοκιών για ένα καλύτερο μέλλον, είναι τα πολυεπίπεδα παρελκόμενα αυτής της επιθέσεως. Παρότι όμως η πλειοψηφία του Λαού μας, διαπιστώνει με τρόπο οδυνηρό το αδιέξοδο της οικονομικής πολιτικής του τυραννικού Καθεστώτος το οποίο μας εξουσιάζει, εντούτοις, η πολιτική ηγεσία επιμένει να τηρεί, με θρησκευτική μάλιστα ευλάβεια, τις απάνθρωπες κατευθυντήριες γραμμές των μισελληνικών ξένων κέντρων, θυσιάζοντας στον αιμοδιψή Θεό του Χρήματος, ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα αυτού του Λαού.
Τούτη η καταφανής αντίφαση μεταξύ της λαϊκής θέλησης και των αποφάσεων της κυβέρνησης, δύναται να κατανοηθεί ευκολότερα εάν συνυπολογισθεί το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον στο οποίο διαβιούμε, όπως αυτό διαμορφώθηκε από το μεταπολιτευτικό Καθεστώς. Πρόκειται όμως για ένα φαινόμενο περιορισμένο εντός των ελληνικών συνόρων; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική. Και είναι αρνητική διότι όσα λαμβάνουν χώρα στην Πατρίδα μας είναι μέρος μόνο ενός σατανικού παγκόσμιου οικονομικού παιγνίου, εκείνων οι οποίοι διαφεντεύουν τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και συνάμα τις τύχες των λαών.
Όση αξία έχει για τους απανταχού χριστιανούς το ιερό Ευαγγέλιο και για τους μουσουλμάνους το Κοράνι, άλλη τόση έχει για τους τραπεζίτες η παλαιά, περίφημη ρήση του Εβραίου τραπεζίτη Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ πίσω στον 18ο αιώνα: «…. επιτρέψτε μου να εκδίδω και να ελέγχω το χρήμα ενός Έθνους και αδιαφορώ για το ποιός γράφει τους νόμους»! Η φράση αυτή αποτελεί πάνω από τρεις αιώνες τον ιερό και απαραβίαστο νόμο των διεθνών τραπεζιτών, με βάση τον οποίο, επιτυγχάνουν ευκολότερα την υποδούλωση των Εθνών.
Κατά ποιόν τρόπο όμως, κατορθώνει αυτή η στυγνή και αιμοδιψής κλίκα των παγκόσμιων τραπεζιτών να αποκτά τον έλεγχο και την έκδοση του χρήματος των Εθνών; Σε αυτό το σημείο, είναι φρόνιμο να προχωρήσουμε σε μια ιστορική αναδρομή, προκειμένου να διαπιστώσουμε πως η συμμορία των μεγαλοτραπεζιτών πέτυχε να αλώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη σημερινή Μέκκα του καπιταλισμού και «πλανητική μονοδύναμη», απ’ όπου και εξαπέλυσε την μεγάλη της επίθεση προς όλα τα έθνη, αποκτώντας τον έλεγχό τους σε οικονομικό και κατόπιν σε πολιτικό επίπεδο.
Το 1791, ιδρύεται στις ΗΠΑ η πρώτη ιδιωτική τράπεζα της χώρας, υπό τον τίτλο « First Bank of US», μετά από τις κοπιώδεις προσπάθειες του Αλεξάντερ Χάμιλτον, κύριου υποστηρικτή των Ρότσιλντ στο αμερικανικό έδαφος. Η τράπεζα αυτή, αποτέλεσε μετά από συμφωνία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, την Κεντρική Τράπεζα του αμερικανικού κράτους για διάστημα είκοσι ετών. Τα αποτελέσματα της διαχείρισης του χρήματος από μια ιδιωτική τράπεζα φάνηκαν αμέσως : η οικονομία της χώρας όδευε προς την καταστροφή, ενώ ο πλούτος των τραπεζιτών αυξανόταν ραγδαία.
Το Κογκρέσο, αντιλαμβανόμενο την απάτη των τραπεζιτών εις βάρος του αμερικανικού κράτους και του λαού του, αρνήθηκε να ανανεώσει την αρχική εικοσαετή σύμβαση η οποία καθιστούσε την First Bank ως Κεντρική Τράπεζα. Το γεγονός τούτο, εξοργίζει τον Ρότσιλντ, ο οποίος φτάνει στο σημείο να απειλήσει με πόλεμο το νεοσύστατο κράτος. Η επιμονή του Κογκρέσου να αρνείται την υπογραφή νέας σύμβασης, οδηγεί τον Ρότσιλντ να πει: «Διδάξτε σε αυτούς τους θρασείς αμερικανούς ένα μάθημα! Επαναφέρατέ τους στο πρότερο αποικιακό καθεστώς»! Χρηματοδοτούμενη από την Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας (η οποία ανήκε στον Ρότσιλντ), η Βρετανία κηρύσσει το έτος 1812, τον πόλεμο στις ΗΠΑ. Ανεξαρτήτως της έκβασης του πολέμου, ο πραγματικός νικητής του, δε θα ήταν άλλος από τον Ρότσιλντ: είτε οι ΗΠΑ θα επανέρχονταν σε αποικιακό καθεστώς, είτε θα νικούσαν, αλλά θα υποχρεώνονταν να αποδεχτούν μια νέα κεντρική τράπεζα, εξαιτίας των χρεών τα οποία θα συσσώρευε η πολεμική προσπάθεια.
Πράγματι, οι ΗΠΑ κέρδισαν τον πόλεμο, βυθίστηκαν όμως στο χρέος, οπότε το Κογκρέσο αναγκάστηκε να συνάψει μια νέα σύμβαση, αναθέτοντας στην επίσης ιδιωτική «Second Bank of US» την διαχείριση του δημοσίου χρήματος δια εντόκων δανείων. Από τότε και μέχρι σήμερα, η Κεντρική Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών παραμένει σε χέρια ιδιωτών, καθιστώντας τους εβραίους τραπεζίτες απόλυτους κυρίαρχους του οικονομικού παιχνιδιού. Η παγίωση της κυριαρχίας τους, διήλθε μέσα από ένα κυκεώνα ανελέητων συγκρούσεων με Προέδρους, οι οποίοι αντελήφθησαν τον διαβρωτικό ρόλο των τραπεζιτών και επιχείρησαν να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του κράτους και του αμερικανικού λαού. Εντούτοις, η ισχύς την οποία απέκτησαν οι μεγαλοτραπεζίτες, η επιρροή τους στα υψηλότερα κλιμάκια της κυβέρνησης και κυρίως οι ραδιουργίες τους οι οποίες έφτασαν μέχρι τις δολοφονίες Προέδρων, συνέβαλαν καθοριστικά στην εξάλειψη εκείνων οι οποίοι διαισθάνθηκαν το θανάσιμο για τα έθνη κίνδυνο από την παράδοση του ελέγχου και της έκδοσης κρατικού χρήματος στα χέρια ιδιωτών τραπεζιτών.
Ένα χρόνο μετά την ίδρυση της Federal Reserve (ιδιωτική τράπεζα εκτελούσα χρέη Κεντρικής Τραπέζης των ΗΠΑ, υπό τον παραπλανητικό τίτλο «Ομοσπονδιακή Τράπεζα»), ξεσπά ο Μεγάλος Πόλεμος. Προηγουμένως, σε συνάντηση των μεγαλύτερων ιδιωτικών τραπεζιτών της Ευρώπης - με προεξάρχοντες τους Ρότσιλντ της Αγγλίας και τους Βάρμπουργκ της Γερμανίας- με τους αμερικανούς συνεργάτες τους, έχει αποφασιστεί ο σχηματισμός ενός πανίσχυρου τραπεζικού καρτέλ, το οποίο θα διαθέτει υπό τον πλήρη του έλεγχο την προσφορά χρήματος στις ΗΠΑ. Η «Ομοσπονδιακή Τράπεζα» είναι γεγονός και μάλιστα με κρατικό μανδύα! Τα Χριστούγεννα του 1913, ενώ τα μέλη του Κογκρέσου βρίσκονται στα σπίτια τους, ψηφίζεται συμφωνία με την οποία παραχωρείται στην «Ομοσπονδιακή Τράπεζα» το δικαίωμα να εκδίδει το δημόσιο χρήμα. Ο Πρόεδρος Γουίλσον, υπογράφει τη συμφωνία, όντας δέσμιος της διαβεβαίωσης την οποία είχε δώσει στους τραπεζίτες, οι οποίοι είχαν πρωτύτερα χρηματοδοτήσει αδρά την προεκλογική του εκστρατεία.
Ενώ μέχρι τη ίδρυση της Federal Reserve δεν υπήρχε ούτε καν ως έννοια ο «Παγκόσμιος Πόλεμος», αυτός έγινε μια εφιαλτική πραγματικότητα το έτος 1914. Αιτία το γεγονός της βιομηχανικής ανόδου της γερμανικής οικονομίας, η οποία θεωρήθηκε ως η υπ’ αριθμόν ένα απειλή για την Μεγάλη Βρετανία και τους εβραίους τραπεζίτες του Λονδίνου. Αυτοί οι τελευταίοι, εξαπέλυσαν τον Μεγάλο Πόλεμο, με στόχο την εξάλειψη της γερμανικής απειλής. Το πέρας του Μεγάλου Πολέμου, βρίσκει την Γερμανία νικημένη και την βιομηχανική της υποδομή ισοπεδωμένη. Επιπρόσθετα, η Συνθήκη των Βερσαλλιών, την υποχρεώνει σε δυσβάσταχτες οικονομικές αποζημιώσεις για ένα πόλεμο τον οποίο δεν ξεκίνησε η ίδια. Ακόμη περισσότερο, η γερμανική Κεντρική Τράπεζα αποσπάται από τον κυβερνητικό έλεγχο, με συνέπεια οι κερδοσκόποι να προκαλέσουν έναν υψηλότατο πληθωρισμό, από τον οποίο αποκόμισαν τεράστια κέρδη, βουλιάζοντας τον γερμανικό λαό στο χρέος.
Δέκα χρόνια μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου και έξι μετά από το τέλος της μικρασιατικής εκστρατείας, ιδρύεται κατόπιν αποφάσεως της Κοινωνίας των Εθνών η Τράπεζα της Ελλάδος. Σύμφωνα με το καταστατικό της, υπογράφεται στις 27 Οκτωβρίου του 1927 στην Αθήνα, σύμβαση μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και της Εθνικής Τράπεζας (η οποία κατείχε μέχρι τότε το προνόμιο της έκδοσης χρήματος), με την οποία η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος παραιτείται του δικαιώματος να εκδίδει τραπεζικά γραμμάτια και δρομολογείται η σύσταση νέας τράπεζας, υπό τον τίτλο «Τράπεζα της Ελλάδος». Τα κεφάλαια για την ίδρυση της Τραπέζης της Ελλάδος προήλθαν από δάνεια τα οποία εκχώρησαν οι γνωστής πλέον ταυτότητας ανάλγητοι καπιταλιστές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, με τη σύμφωνη γνωμοδότηση της Κοινωνίας των Εθνών, υπό την αιτιολογία της «σταθεροποιήσεως της ελληνικής οικονομίας».
Εξαιρετικής σημασίας όμως, είναι το παρασκήνιο αυτής της σύμβασης. Καθώς αναφέρθηκε ανωτέρω, το δικαίωμα της έκδοσης τραπεζικών γραμματίων, το κατείχε η Εθνική Τράπεζα μέχρι το έτος 1928, οπότε και ιδρύεται η Τράπεζα της Ελλάδος. Η Εθνική Τράπεζα, η οποία είχε επίσης συσταθεί με κεφάλαια των τραπεζιτών του Λονδίνου (κυρίαρχη φατρία αυτών είναι βεβαίως η οικογένεια Ρότσιλντ), είχε εθνικοποιηθεί το έτος 1918, μετά από την άρνησή της να χρηματοδοτήσει το ελληνικό δημόσιο κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με διάταξη, η κυβέρνηση αποκτούσε το δικαίωμα να ορίζει την διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας, εξέλιξη η οποία ουδόλως χαροποίησε τους διεθνείς πιστωτές. Το αν στα πλαίσια της εκδίκησής τους και της διαμόρφωσης των συνθηκών για τον επανέλεγχο της έκδοσης του χρήματος - ο οποίος επετεύχθη το 1928- συνέβαλαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην τελική κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, στη σφαγή 1.500.000 Ελλήνων και στον ξεριζωμό από τις πατρογονικές τους εστίες άλλων τόσων συμπατριωτών μας, είναι κάτι το οποίο επαφίεται στη κρίση του αναγνώστη. Αρκεί μόνο να επισημάνουμε, την αλλαγή πλεύσης των «συμμάχων» με την πρόφαση της επανόδου του Βασιλέως Κωνσταντίνου το Νοέμβριο του 1920 και την καθολική άρνηση των συμμαχικών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να ενισχύσουν οικονομικά την καταρρέουσα ελληνική οικονομία, υπό την κυβέρνηση Γούναρη.
Έχοντας την εμπειρία του παραδείγματος του Μεγάλου Πολέμου, οι ίδιοι νοσηροί εγκέφαλοι οι οποίοι ελέγχουν τις κεντρικές τράπεζες και το χρήμα, αποφάσισαν να αιματοκυλίσουν την Ευρώπη ακόμη μια φορά το 1939. Στόχος και αυτή τη φορά η Γερμανία, η οποία υπέπεσε στο ολέθριο σφάλμα να επιτεθεί στην αποθρασυνθείσα από τις βρετανικές ενθαρρύνσεις Πολωνία. Η ενέργεια αυτή, αποτέλεσε την πρόφαση την οποία αναζητούσαν οι σιωνιστές για την εξαπόλυση ενός γενικευμένου πολέμου, του Δευτέρου Παγκοσμίου. Έχοντας υπό τον έλεγχό τους την κυβέρνηση των ΗΠΑ υπό τον Ρούζβελτ και τοποθετώντας στον βρετανικό πρωθυπουργικό θώκο τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, είχαν φέρει πλέον το παιχνίδι στα μέτρα τους. Ο θάνατος θα πλανιόταν επί έξη έτη πάνω από τους ευρωπαϊκούς λαούς, τα κέρδη όμως των σιωνιστών τραπεζιτών θα εκτινάσσονταν σε δυσθεώρητα ύψη, τόσο κατά τη διάρκεια, όσο κυρίως με το πέρας του πολέμου.
Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος, Εθνικός Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς προέβλεψε με χαρακτηριστική σαφήνεια την έκβαση της πολεμικής αναμέτρησης: «οι Βρετανοί θα νικήσουν διότι έχουν μαζί τους, τους εβραίους και τις δημοκρατίες»! Ο ίδιος ο Βρετανός πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια του Πολέμου, Ουίνστον Τσώρτσιλ, εκμυστηρεύτηκε την αλήθεια, σημειώνοντας με αδίστακτο κυνισμό: «το ασυγχώρητο έγκλημα της Γερμανίας προ του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε η προσπάθειά της να απεμπλακεί από το διεθνές σύστημα εμπορίου, δημιουργώντας ένα ανεξάρτητο σύστημα συναλλαγών, από το οποίο οι παγκόσμιοι χρηματοδότες δε θα είχαν τη δυνατότητα να επωφεληθούν». Στους επικριτές της βρετανικής στάσης εξέχουσα θέση κατέχει ο Άγγλος ιστορικός αναθεωρητής David Irving, ο οποίος - σε αντίθεση με την πλειοψηφία των στρατευμένων ιστορικών της μεταπολεμικής περιόδου, οι οποίοι ακολούθησαν την επιβληθείσα «πολιτικά ορθή» θέση των νικητών δαιμονοποιώντας τους ηττημένους-, άσκησε δριμεία κριτική στον Τσώρτσιλ για την επίμονη απόρριψη των προτάσεων ειρήνης της γερμανικής πλευράς, κατά τη διάρκεια μάλιστα του πολέμου.
Όταν πλέον η πλάστιγγα του πολέμου είχε γείρει υπέρ των Συμμάχων (και των εβραίων και των δημοκρατιών, όπως είχε εύστοχα παρατηρήσει ο Ιωάννης Μεταξάς), εκείνοι οι οποίοι εξαπέλυσαν αυτή τη φρικτή ανθρωποσφαγή έπρεπε να διαμορφώσουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργούσε ο μεταπολεμικός κόσμος. Κυρίαρχη θέση σε τούτο το νέο κόσμο, θα κατείχε βεβαίως το χρήμα και συγκεκριμένα εκείνοι οι οποίοι το ελέγχουν, εκδίδοντάς το : οι σιωνιστές τραπεζίτες.
Ένα έτος προ της λήξεως του Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ η Ευρώπη γνωρίζει την κόλαση των ανηλεών συμμαχικών βομβαρδισμών οι οποίοι αφήνουν εκατόμβες άμαχων θυμάτων, μετατρέπουν πόλεις στολίδια σε συντρίμμια και αποκαΐδια, ενώ ταυτόχρονα ισοπεδώνουν τις βιομηχανικές υποδομές, οι διεθνείς οικονομικοί ταγοί, συγκεντρώνονται σε ένα πολυτελές θέρετρο του New Hampshire των ΗΠΑ. Είναι Ιούλιος του 1944, όταν στο Bretton Woods, αποφασίζεται να προχωρήσει η ομώνυμη συμφωνία, η οποία θα επικυρωθεί αίφνης μετά τη λήξη του Πολέμου, το 1945. Με τη συμφωνία αυτή, το δολάριο αντικαθιστούσε την αγγλική λίρα ως αποθεματικό και κυρίαρχο νόμισμα στο διεθνές εμπόριο. Επιπλέον, υποχρεώνονταν όλα τα κράτη τα οποία την υπέγραψαν, να συνδέσουν το νόμισμά τους με το δολάριο. Για να γίνει υλοποιήσιμη η σύνδεση των νομισμάτων των διάφορων κρατών με το δολάριο, όπως όριζε η συμφωνία, οι αμερικανοί αποδέχτηκαν δύο όρους:
α) να μην προχωρήσει η Federal Reserve σε υπερβολική εκτύπωση χαρτονομισμάτων η οποία θα μπορούσε να πλήξει τα πραγματικά προϊόντα άλλων κρατών (ενώ σε αντάλλαγμα τα κράτη θα χορηγούσαν στην ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ μελάνι και χαρτί)
β) να οριστεί ως κάλυψη, πως το δολάριο θα είναι πάντοτε μετατρέψιμο σε χρυσό, υπό τη σχέση 35 δολάρια ανά ουγγιά χρυσού.
Η Federal Reserve όμως, δεν ανήκε, ούτε ελεγχόταν από το αμερικανικό Κράτος. Αντιθέτως εκείνη κατείχε και εκείνη ήλεγχε το αμερικανικό Κράτος ! Οι σιωνιστές ιδιοκτήτες της ιδιωτικής ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ, είχαν πλέον το πεδίο ορθάνοιχτο για να ικανοποιήσουν την τοκογλυφική τους δίψα. Η αμερικανική οικονομική ευημερία του 1950 και του 1960, δεν ήταν παρά ο επίπλαστος παράδεισος της ακατάπαυστης έκδοσης χρήματος και της παροχής δανείων, από μέρους των διεθνών τραπεζιτών. Η ευδαιμονία του αμερικανικού λαού δε θα πρέπει να διέφερε πολύ από την αντίστοιχη του εξαπατηθέντος ελληνικού μισό αιώνα μετά, όταν η κυβέρνηση Σημίτη με την καθοριστική συμβολή των Γιάννη Στουρνάρα και Λουκά Παπαδήμου, πανηγύριζε για την παραχώρηση στις Βρυξέλλες της εθνικής άσκησης νομισματικής πολιτικής, με την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Όπως όμως στην Ελλάδα, τα οκτώ έτη δανειακής πλημμυρίδας προσέδωσαν στο Λαό μας την αίσθηση της οικονομικής ευμάρειας(ουδείς πλην των Ελλήνων Εθνικιστών, κατανόησε τον θανάσιμο κίνδυνο της δουλείας των τόκων η οποία πλησίαζε με καλπασμό), έτσι και στις ΗΠΑ εκείνης της περιόδου, ουδείς ήταν σε θέση να διαπιστώσει την τεράστια απειλή του χρέους.
Το 1970, το γαλλικό κράτος αντιλαμβανόμενο πως τα θησαυροφυλάκιά του ήταν γεμάτα από αμερικανικό χαρτί (ήτοι δολάρια) εξαιτίας των εξαγωγών προϊόντων όπως κυρίως κρασί και τυρί, αποφάσισε να κάνει χρήση του δικαιώματος να ζητήσει από την κυβέρνηση των ΗΠΑ την μετατροπή των δολαρίων της σε χρυσό. Οι αμερικανοί βεβαίως, δε διέθεταν ούτε κατά διάνοια τα αποθέματα χρυσού για να καλύψουν το χαρτί που βρισκόταν στα γαλλικά χέρια. Η κυβέρνηση Νίξον, επιχείρησε να περιορίσει τον παγκόσμιο οικονομικό σάλο, προχωρώντας σε μια κίνηση η οποία προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερες ανησυχίες: τον Αύγουστο του 1971, αποφάσισε την προσωρινή αναστολή της υποχρέωσης μετατροπής των δολαρίων σε χρυσό. Η απόφαση αυτή, υπήρξε στην ουσία η ταφόπλακα για τη συμφωνία Bretton Woods. Μπορεί φυσικά να διήρκεσε μόλις 25 περίπου χρόνια, εντούτοις ισχυροποίησε τα μέγιστα τη θέση του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ, αποφέροντάς του τεράστια κέρδη, τα οποία και θα πολλαπλασιάζονταν, συνεπεία των χρεών στα οποία είχαν βυθιστεί τα κράτη.
Πολλά κράτη άρχισαν τότε να αποσυνδέονται από το δολάριο. Στην πλέον δυσχερή θέση, βρέθηκαν οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες δανείζονταν με εγγύηση τα ανύπαρκτα στις απαιτούμενες ποσότητες, αποθέματα χρυσού. Η παγκόσμια ανησυχία όμως, για την πραγματική οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ, προκάλεσε σοβαρό πρόβλημα στη δυνατότητα εξωτερικού δανεισμού για το αμερικανικό Κράτος. Για να μετριάσει τις ανησυχίες, ο Πρόεδρος Νίξον ξεκίνησε μια εκστρατεία για την «προστασία του περιβάλλοντος», θέτοντας υπό τον έλεγχο του αμερικανικού δημοσίου τεράστιες εκτάσεις γης, τις οποίες περιέβαλε με εύσχημους τίτλους όπως «ζώνες άγριας φύσης», «κληρονομιά ποταμών» και λοιπά παρεμφερή. Στην πραγματικότητα, ουδεμία είχε ανησυχία ο Νίξον για το περιβάλλον. Τούτη όμως η τακτική ήταν ένας ύπουλος και συνάμα αποτελεσματικός τρόπος ώστε να δοθούν στους διεθνείς τραπεζίτες οι αναγκαίες εγγυήσεις για τη χορήγηση δανείων στις ΗΠΑ. Το αμερικανικό κράτος, υποθήκευσε εδάφη και τον ορυκτό τους πλούτο σε τέτοια επίπεδα, ώστε το 25% περίπου της αμερικανικής γης να βρίσκεται υποθηκευμένο στις ιδιωτικές τράπεζες των σιωνιστών!
Οι ΗΠΑ δεν αρκούνται βεβαίως σε αυτό και αναζητούν τρόπους για να ενισχύσουν τη παγκόσμια θέση του δολαρίου. Προς αυτή τη κατεύθυνση, προσεγγίζουν τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής, προσφέροντας μια συμφωνία. Οι ΗΠΑ θα αναλάβουν τη στρατιωτική ασφάλεια αυτών των εθνών, σε αντάλλαγμα για την πώληση πετρελαίου αποκλειστικά σε δολάρια. Αυτή ήταν η βασική ιδέα του τεχνάσματος των «πετροδολαρίων», σύμφωνα με την οποία τα δολάρια των κρατών της Μέσης Ανατολής από την πώληση πετρελαίου, θα επενδύονταν στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών και δη σε κρατικά ομόλογα, εξαγοράσιμα από τις μελλοντικές γενιές αμερικανών φορολογουμένων. Αυτή η στροφή της αμερικανικής οικονομίας, αποτελούσε επί της ουσίας την αντικατάσταση της κάλυψης των δολαρίων σε αποθέματα χρυσού, με την κάλυψη από το πετρέλαιο και μάλιστα από το πετρέλαιο άλλων κρατών. Η νέα αυτή τακτική, χάραξε δίχως αμφιβολία τις κατευθυντήριες γραμμές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μέχρι σήμερα.
Πλέον οι ΗΠΑ ακροβατούσαν σε δύο τεντωμένα σχοινιά: από τη μια είχαν την υποχρέωση να παρέχουν ασφάλεια στις αραβικές χώρες ελέω των «πετροδολαρίων», ενώ παράλληλα, είχαν το άτυπο καθήκον να υποστηρίξουν τα συμφέροντα του Ισραήλ, εξαιτίας της ευρείας επιρροής του σιωνιστικού λόμπι σε όλους τους τομείς της αμερικανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Το γεγονός τούτο, προκάλεσε τη δυσαρέσκεια ορισμένων αραβικών χωρών, οι οποίες εξέφρασαν τη διάθεση να πωλούν πετρέλαιο σε οποιοδήποτε νόμισμα. Χαρακτηριστική η απόφαση του Σαντάμ Χουσεΐν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, να πουλήσει πετρέλαιο σε ευρώ. Οι σιωνιστές τραπεζίτες, δεν ήταν δυνατό να επιτρέψουν μια τέτοια αμφισβήτηση της ισχύος του δολαρίου και απολύτως φυσιολογικά επέβαλαν την αμερικανική εισβολή με στόχο την διάλυση του καθεστώτος Σαντάμ. Η πτώση του τελευταίου σήμανε και την επιστροφή της πώλησης του ιρακινού πετρελαίου μόνο σε δολάρια ΗΠΑ.
Η δυσαρέσκεια των αραβικών κρατών εντάθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, οπότε και διαφάνηκε η αμέριστη αμερικανική συμπαράσταση στην διαρκή επιθετικότητα του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Η εμμονή αυτή των ΗΠΑ με την ανοιχτή και άμεση στήριξη του Ισραήλ, δημιούργησε ρήγμα στις σχέσεις με τον αραβικό κόσμο.
Κι ενώ η κατάσταση στη Μέση Ανατολή έδειχνε να επιδεινώνεται, συνεπεία της αντι-αραβικής πολιτικής του ισραηλινού κράτους, οι διεθνείς τραπεζίτες διέκριναν ένα νέο θανάσιμο κίνδυνο. Ήταν η Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος αποτόλμησε να συστήσει μια κρατική κεντρική τράπεζα, πουλώντας το λιβυκό πετρέλαιο μόνο σε χρυσά δηνάρια. Αφρικανικές χώρες, βλέποντας την ισχυροποίηση του λιβυκού νομίσματος και του ευρώ, σε σχέση με το δολάριο των ΗΠΑ το οποίο πλήττονταν από τον πληθωρισμό, αποφάσισαν να συνδέσουν το εμπόριό τους με το χρυσό δηνάριο. Αυτή ήταν μια ευθεία απειλή για το δολάριο, προκαλώντας την ίδια αντίδραση όπως προηγουμένως στο Ιράκ. Οι αμερικανοσιωνιστές ενίσχυσαν με πακτωλούς χρημάτων την λιβυκή αντιπολίτευση στον Καντάφι, ο διεθνής σιωνισμός δε, οδήγησε έναν από τους ανθρώπους του, το Νικολά Σαρκοζί, να δηλώσει πως η Λιβύη αποτελεί απειλή κατά της παγκόσμιας οικονομίας! Εν τέλει, οι σιωνιστικές νατοϊκές δυνάμεις εισέβαλαν στη χώρα, ανατρέποντάς τον Καντάφι.
Ο αμερικανός Στρατηγός Wesley Clark, έχει ήδη αποκαλύψει τους στόχους της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, στην προσπάθεια να επαναφέρει το εμπόριο πετρελαίου αποκλειστικά σε δολάρια ΗΠΑ. Τα έθνη τα οποία απειλούν την αρχή αυτή είναι τα εξής : Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Σομαλία, Σουδάν, Ιράν και Βενεζουέλα. Αξίζει στο σημείο αυτό, να τονισθεί το γεγονός πως κανένα από τα προαναφερθέντα κράτη δεν είναι μέλος της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (Bank of International Settlements), η οποία βρίσκεται στην Ελβετία και αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την Κεντρική Τράπεζα των διεθνών ιδιοκτητών ιδιωτικών τραπεζών. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ότι δεν είναι δυνατό στην εποχή της σιωνιστικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης, να γίνονται ανεκτά τραπεζικά ιδρύματα κρατικά και εκτός του ελέγχου του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος των σιωνιστών. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της αποδόμησης των εθνικών κρατών, δεν είναι βέβαια δυνατόν να υφίστανται κράτη τα οποία θα ρυθμίζουν και θα καθορίζουν τα ίδια τις εθνικές τους οικονομίες.
Υπό αυτό το πρίσμα, πρέπει να ειδωθεί ο πόλεμος ο οποίος μαίνεται στη Συρία, κατά του Καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Οι σιωνιστικά ελεγχόμενες ΗΠΑ και μαζί η σιωνιστοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, ενισχύουν ανοιχτά τους ισλαμιστές δολοφόνους του συριακού λαού, σε χρήμα και πολεμικό υλικό. Μόλις πρόσφατα, η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε να χορηγήσει 130 εκατομμύρια δολάρια στην αντιπολίτευση, της οποίας οι μαζικές δολοφονίες και τα εγκλήματα πολέμου αποσιωπούνται συλλήβδην από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Η μέχρι τώρα αποτυχία των χρηματοδοτούμενων από τα σιωνιστικά κεφάλαια ισλαμιστών, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει στην άμεση στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ είτε του ΝΑΤΟ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ηγετική μορφή του Άσαντ πρέπει να εκλείψει.
Ψηλά στην ατζέντα της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας βρίσκεται και το Ιράν. Υπό την πρόφαση της κατασκευής όπλων μαζικής καταστροφής από το καθεστώς του Αχμαντινετζάντ (το ίδιο χαλκευμένο παραμύθι χρησιμοποιήθηκε και για τον πόλεμο στο Ιράκ), οι αμερικανοσιωνιστές προετοιμάζονται πυρετωδώς για να εξαπολύσουν την επίθεσή τους. Προς αυτή την κατεύθυνση πιέζει έντονα και το ισραηλινό κράτος, το οποίο τοποθετεί το Ιράν ως την κύρια απειλή της ύπαρξής του. Τις επιφυλάξεις ορισμένων υψηλόβαθμων αμερικανών αξιωματούχων, επιχειρεί να υπερκεράσει ο σιωνιστικός παράγοντας, προβάλλοντας την αναγκαιότητα της επιβολής στο Ιράν να αποδεχτεί μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα και να πουλά το πετρέλαιό του σε δολάρια.
Η σημερινή διεθνής οικονομική και συνεπώς και η πολιτική κατάσταση, παραμένει ιδιαίτερα ρευστή, ενόψει ενός γενικότερου ξεκαθαρίσματος. Ήδη η Γερμανία απαίτησε μέρος του αποθέματός της σε ράβδους χρυσού το οποίο φυλάσσεται σε γαλλικές τράπεζες και στην Federal Reserve στη Νέα Υόρκη. Η Γαλλία δήλωσε πως θα χρειαστούν 5 χρόνια για να επιστραφεί ο χρυσός της Γερμανίας, ενώ οι αμερικανοί θα χρειαστούν 8 έτη για να επιστρέψουν τις απαιτούμενες ράβδους. Είναι προφανές πως τα αποθέματα χρυσού χρησιμοποιούνται από τους τραπεζίτες για άλλους σκοπούς, όπως την κάλυψη σε χρυσό μελλοντικών συμβολαίων για να διατηρηθούν στις αγορές μετοχών οι επενδυτές. Τούτο όμως προκαλεί την ανάγκη να εξευρεθούν νέα αποθέματα χρυσού, ούτως ώστε να καλυφθεί το σημερινό έλλειμμα. Υπ’ αυτό τη λογική ερμηνεύεται η γαλλική εισβολή στο Μάλι, μια χώρα η οποία αποτελεί ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς χρυσού παγκοσμίως.
Συμπερασματικά, διαπιστώνουμε πως πίσω από όλες σχεδόν τις πολεμικές συρράξεις στον κόσμο, βρίσκονται οι διεθνείς τραπεζίτες και τα τεράστια οικονομικά τους συμφέροντα. Η αφρόκρεμα του διεθνούς καπιταλισμού είναι εκείνη η οποία γεννά στα κράτη και στους λαούς την αίσθηση της υποχρέωσης, εξαιτίας του δανεισμού. Η αλήθεια όμως είναι πως το σημερινό τραπεζικό σύστημα είναι κατά τέτοιο τρόπο δομημένο και οργανωμένο ώστε πάντοτε το χρέος να είναι μεγαλύτερο από τα χρήματα τα οποία οι τράπεζες δανείζουν προκειμένου να ξεπληρωθεί το χρέος αυτό. Κατά συνέπεια, οι διεθνείς τραπεζίτες αποκομίζουν τεράστια κέρδη, διαλύοντας τις οικονομίες των λαών και διαιωνίζοντας την τοκογλυφική τους απάτη. Αυτή είναι η μέθοδος δια της οποίας έχει επιβληθεί σε ολόκληρο τον κόσμο η σιωνιστική συμμορία των διεθνών κερδοσκόπων.
Εκείνο το οποίο οι «σοφοί» της εποχής μας ονομάζουν καπιταλισμό, εμείς οι Εθνικιστές δε πρέπει επ’ ουδενί λόγο να διστάζουμε να το χαρακτηρίσουμε με το πραγματικό του όνομα, το οποίο δεν είναι άλλο από την «δουλεία των τόκων!»
Η διάβρωση των εθνών-κρατών από την κλίκα των τραπεζιτών, βασίστηκε και βασίζεται ακόμη, πάνω σε δύο άξονες. Κατέστη εφικτή μέσω του πολιτικού συστήματος του κοινοβουλευτισμού, τον οποίο οι παγκόσμιοι εξουσιαστές ονόμασαν «δημοκρατία», προκειμένου να παράσχουν στους λαούς την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Η δε παγίωση της κυριαρχίας του διεθνούς σιωνιστικού κεφαλαίου, επιτυγχάνεται μέσα από τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, χάρη δηλαδή, στη καθοριστική συμβολή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Κατ’ αυτό τον τρόπο προσβάλλονται και εξαλείφονται οι απειλές για το διεθνές κεφάλαιο. Και να είστε βέβαιοι, πως δεν υφίσταται πιο επιρρεπές στο χρήμα των σιωνιστών πολιτικό σύστημα, από εκείνο του κοινοβουλευτισμού. Από κοντά τα μέσα ενημέρωσης, συκοφαντούν, ψεύδονται, παραπληροφορούν, με προφανή σκοπιμότητα να εκμηδενίσουν τους αντιπάλους των σχεδίων της παγκόσμιας θρησκείας των τραπεζών.
Κατόπιν όλων όσων αναφέρθηκαν παραπάνω, καθίσταται πλέον ολοφάνερη η αιτία της έκδηλης ανησυχίας της διεθνούς σιωνιστικής συμμορίας και των κατά τόπους αχυρανθρώπων της, από την παρουσία των Εθνικιστών στο ελληνικό κοινοβούλιο. Να πως εξηγείται η αισχρή επίθεση των διεθνών δικτύων τα οποία ελέγχονται από τον διεθνή σιωνισμό, τον εμπνευστή και δημιουργό της παγκόσμιας τάξης η οποία επιβάλλει δια των πολέμων τον ταλμουδικό μισανθρωπισμό της. Δυνάμεθα να ισχυριστούμε πως ο εκλογικός θρίαμβος των Ελλήνων Εθνικιστών δε χάρισε ελπίδα μονάχα στον εξαθλιωμένο Ελληνικό Λαό, αλλά εξακόντισε την οργή ολόκληρου του ελεύθερου κόσμου, ενάντια στη δικτατορία των τραπεζιτών, η ακόμη καλύτερα και ακριβέστερα στη σκοτεινή, παγκόσμια θρησκεία των τραπεζών!
Στη δική μας ακλόνητη Θέληση για Αγώνα μέχρι Θανάτου, εναπόκειται πια η υπερίσχυση του Ελληνικού Πνεύματος επί της σιωνιστικής υλιστικής βαρβαρότητος !
http://delfeios.blogspot.gr
Τα δάνεια δούλους τους Ελεύθερους ποιεί
Reviewed by Unknown
on
07:00
Rating:
Reviewed by Unknown
on
07:00
Rating:
