ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ[ΒΙΝΤΕΟ] ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΘΛΙΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ!!!Σήμερα η αριστοκρατία πηγαίνει σε διάφορα μέντιουμ και μάγους και χρησιμοποιεί το κέρινο ομοίωμα του θεού Καντ!!!!

Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης


Ένα από τα πλέον δυσερμήνευτα και πολύπλοκα θέματα για τον πιστό είναι ο Διάβολος, αυτός ο αποστάτης άγγελος, και τα έργα του, που ως σκοπό αποκλειστικό έχουν να παρασύρουν τους «αμνούς του Κυρίου» στην καταστροφή και τον όλεθρο: στην απώλεια της ίδιας τους της ψυχής!...



Και επειδή ακριβώς τα έργα του είναι αποτέλεσμα εξαιρετικής δολιότητας και πονηρίας, χρειάζεται η μέγιστη προσοχή από τους πιστούς, διότι η ανθρώπινη ψυχή είναι ό,τι το πολυτιμότερο και το άγιο! Και βέβαια, ο πιστός γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης του θανατηφόρου αυτού κινδύνου: θερμή προσευχή, εμμονή στον ευσεβή τρόπο ζωής και ταπεινή συμπεριφορά (ακριβώς για να μην... ταπεινωθεί!)...
Η ελληνορθόδοξη παράδοση έχει σαφείς αναφορές στα άθλια πεπραγμένα και τις ύπουλες μεθόδους που χρησιμοποιεί ο Σατανάς και έχουν κατά καιρούς ειπωθεί πολλά από Πατέρες σχετικά με το μείζον αυτό ζήτημα, με κύριο γνώμονα την προφύλαξη των πιστών. Παρουσιάζει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον να παραθέσουμε εδώ ορισμένα από τα όσα είπε σχετικά με το θέμα αυτό ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μάλιστα πρέπει να σημειώσουμε ότι, όπως συμβαίνει στον μοναχισμό, το πρόβλημα της επίδρασης του Διαβόλου στη ζωή των ανθρώπων υπήρξε για τον Παΐσιο κεντρικής σημασίας στον προβληματισμό του. Να λοιπόν τι είχε πει κάποτε σχετικά με την ταπείνωση, που μόνη αυτή μπορεί να νικήσει τον Σατανά: «Η ταπείνωση έχει μεγάλη δύναμη και διαλύει τον διάβολο! Είναι το πιο δυνατό σοκ γι’ αυτόν! Όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος. Και όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν πειρασμοί»...
Κάποια άλλη φορά ο Παΐσιος είπε και τα εξής πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικά: «Ο διάβολος δεν πάει κόντρα με τον Θεό. Εμείς πάμε κόντρα. Βρίσκει όμως τον καθένα και του βάζει λογισμό να πηγαίνει κόντρα με τον Θεό»... Και με τα παραπάνω ταιριάζουν τα επόμενα λόγια του Παϊσίου, που πρέπει να προβληματίζουν κάθε πιστό: «Ο διάβολος κάνει τη δουλειά του. Εγώ δυστυχώς ο καλόγερος δεν κάνω τη δουλειά μου όπως πρέπει. Ο διάβολος κάνει τη δουλειά του καλύτερα απ’ όλους μας. Εμείς σαν Χριστιανοί και πρώτος εγώ σαν μοναχός, δυστυχώς δεν κάνουμε τίποτα»... Φοβερά τα παραπάνω, αν ληφθεί υπόψη ότι ειπώθηκαν από το στόμα ενός τόσο ευλογημένου ανθρώπου, όπως υπήρξε ο Γέροντας Παΐσιος (αμφότερες οι ως άνω μαρτυρίες περιέχονται στο έργο του πρεσβύτερου Διονυσίου Τάτση «Ο Γέροντας Παΐσιος)...
Να τώρα τι είχε αναφέρει κάποτε ο Παΐσιος σχετικά με ένα βίωμα που είχε όταν βρισκόταν ακόμα στην Κόνιτσα (κάπου τη δεκαετία του 1950): «Όταν ήμουν στο μοναστήρι του Στομίου στην Κόνιτσα, ο διάβολος προσπαθούσε να με παρασύρει χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους. Ένα βράδυ, μετά το απόδειπνο, έλεγα την ευχή στο κελί καθισμένος σ’ ένα σκαμνί. Είχα μια καλή κατάσταση. Ξαφνικά ακούω διάφορα όργανα, κλαρίνα και νταούλια. Παραξενεύτηκα. «Τι είναι τούτα πάλι», είπα. «Το πανηγύρι πέρασε. Ποιοι παίζουν τώρα όργανα εκεί στον ξενώνα;». Σηκώθηκα απ' το σκαμνί και κοίταξα απ' το παράθυρο έξω. Ήταν παντού ησυχία. Τότε κατάλαβα ότι ό διάβολος ήθελε να διακόψω την προσευχή. Εγώ ξανακάθισα στο σκαμνί, για να συνεχίσω την ευχή. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ, άλλα δεν με άφησε. Μετά από λίγη ώρα γέμισε το κελί μου με δυνατό φως. Ξαφνιάστηκα πάλι. Είδα ακόμα την οροφή να εξαφανίζεται και να μπαίνει στο κελί μια φωτεινή στήλη, που ξεκινούσε απ’ το ύψος του ουρανού. Στη κορυφή αυτής της στήλης υπήρχε ένας ξανθός νέος, που έμοιαζε με το Χριστό. Δεν έβλεπα, όμως, ολόκληρο το πρόσωπο του. Σηκώθηκα απ’ το σκαμνί, για να δω καλύτερα. Εκείνη τη στιγμή μια εσωτερική φωνή με διαβεβαίωνε ότι είδα το Χριστό. Εγώ αντέδρασα αμέσως. Έκανα το σταυρό μου και μονολόγησα: «Ποιος είμαι εγώ, που αξιώθηκα να δω τον Χριστό; Εγώ είμαι ανάξιος». Αυτό ήταν. Το φως και ό δήθεν Χριστός χάθηκαν»...
Σε επίμονες ερωτήσεις επισκεπτών του για το θέμα του Διαβόλου, ο Παΐσιος είπε και τα εξής πολύ σοβαρά, που αξίζει να παραθέσουμε: «Μην νομίζετε ότι ό διάβολος είναι πολύ δυνατός. Δειλός και φοβιτσιάρης είναι! Δεν πρέπει όμως να τον πιστεύουμε. Τι να σας πω! Κάποτε προθυμοποιήθηκε να μ’ εξυπηρετήσει. Θυμάμαι, που όταν έφυγα απ’ το Στόμιο και πήγα στο Σινά, στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, ο διάβολος συχνά μ’ ενοχλούσε. Εκεί το κελλάκι είχε τέσσερα σκαλάκια και πιο πέρα υπήρχαν διάφορες σπηλιές. Όταν είχε αστροφεγγιά, μου άρεσε να βγαίνω έξω και να τρυπώνω σε κάποια σπηλιά, για να κάνω την προσευχή μου πιο έντονη... Μια φορά λοιπόν φόρεσα την κάπα μου και βγήκα έξω. Δεν είχε πολύ φως. Είχα ένα τσακμάκι και το αναβόσβηνα, για να βλέπω τα σκαλοπάτια και τα βράχια. Κάποια στιγμή το τσακμάκι δεν άναβε. Τότε ένα δυνατό φως, σαν να ήταν από προβολέα, ήρθε απ’ τον απέναντι βράχο και φώτισε τα πάντα γύρω. Εγώ αγρίεψα λίγο και ψιθύρισα: «Να μου λείψουν τέτοια φώτα». Και αμέσως ξαναμπήκα στο κελί. Ευθύς το φως χάθηκε. Είδατε το διάβολο, μου αχρήστεψε το τσακμάκι και θέλησε να μ' εξυπηρετήσει. Σκέφθηκε: «Κρίμα δεν είναι αυτός ο καλός καλόγερος να παιδεύεται; Ας του δώσω εγώ φως!». Είδατε καλοσύνη! Ήθελε να με φωτίσει»!...
Να τι είπε επίσης ο Παΐσιος για το θέμα του Διαβόλου και για το ποιους ανθρώπους νικάει και κυριεύει: «Αν ένας άνθρωπος λοξοδρομήσει από τις εντολές του Θεού, τον πολεμούν μετά τα πάθη. Και αν αφήση κανείς τα πάθη να τον πολεμούν, δεν χρειάζεται διάβολος να τον πολεμήση. Και τα δαιμόνια έχουν «ειδικότητα». Χτυπούν τον άνθρωπο τακ-τακ, να του βρουν την πάθηση, την αδυναμία, για να τον πολεμήσουν. Θέλει προσοχή, να κλείνουμε τις πόρτες και τα παράθυρα –τις αισθήσεις – να μην ανοίγουμε χαραμάδες στον πειρασμό και μπαίνει από εκεί ο εχθρός. Εκεί είναι τα αδύνατα σημεία. Εάν αφήσεις έστω και μία σχισμή ανοιχτή, μπορεί να μπει και να σου κάνει ζημιά. Ο διάβολος μπαίνει στον άνθρωπο, όταν υπάρχει λάσπη στην καρδιά του ανθρώπου, δεν πλησιάζει στο καθαρό πλάσμα του Θεού. Άμα ξελασπωθεί η καρδιά, φεύγει ο εχθρός και έρχεται πάλι ο Χριστός. Όπως το γουρούνι, όταν δεν βρει λάσπη, γουγουλίζει και φεύγει, έτσι και ο διάβολος δεν πλησιάζει στην καρδιά που δεν έχει βούρκο»...
Πολλές φορές ο Γέροντας ρωτήθηκε για τις καταβολές του Σατανά, αυτού του εκπεσόντα αγγέλου, που – εξαιτίας της υπερηφάνειάς του – κατάντησε από λαμπερότερος άγγελος να γίνει κατασκότεινος διάβολος... Να μια εκπληκτική απάντηση που έδωσε κάποτε ο Παΐσιος: «Ο Καλός Θεός έκανε αγγέλους. Μερικοί όμως άγγελοι από την υπερηφάνειά τους ξέπεσαν και έγιναν δαίμονες. Έπλασε τον άνθρωπο ο Θεός, το τέλειο δημιούργημα, για να αντικαταστήσει και το ξεπεσμένο τάγμα των αγγέλων. Γι’ αυτό ο διάβολος πολύ ζηλεύει το πλάσμα του Θεού, τον άνθρωπο. Φωνάζουν οι δαίμονες: «Εμείς μια φορά σφάλλαμε και μας τυραννάς, και αυτούς που πολλές φορές σφάλλουν, τους συγχωράς». Ναι, αλλά οι άνθρωποι μετανοούν. Αυτοί, ενώ ήταν άγγελοι, κατήντησαν δαίμονες, και αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού. Ήταν το πιο φωτεινό πλάσμα ο Εωσφόρος! Και τελικά… Από την υπερηφάνεια οι δαίμονες απομακρύνθηκαν από τον Θεό πριν από χιλιάδες χρόνια και συνεχίζουν να απομακρύνωνται με την υπερηφάνεια και να μένουν αμετανόητοι... Ένα «Κύριε ελέησον» να πουν, ο Θεός κάτι θα κάνει και γι’ αυτούς. Να πουν ένα «ήμαρτον», δεν λένε όμως «ήμαρτον». Αν ο διάβολος έλεγε «ήμαρτον», θα γινόταν άγγελος και πάλι. Η αγάπη του Θεού δεν έχει όρια! Αλλά ο διάβολος έχει θέλημα γερό, πείσμα, εγωισμό, δεν θέλει να καμφθεί, δεν θέλει να σωθεί. Φοβερό πράγμα! Και αυτό, ενώ ήταν άγγελος»!
Και αυμπλήρωσε ο Πατέρας Παΐσιος και τα κάτωθι πολύ σπουδαία: «Ω, αν νιώσει κανείς το κατάντημα του διαβόλου, θα κλαίει μέρα-νύχτα! Εδώ έναν καλό άνθρωπο βλέπει κανείς που αλλάζει, γίνεται εγκληματίας, και πόσο στενοχωριέται! Πόσο μάλλον να δει έτσι όχι έναν άνθρωπο, αλλά έναν άγγελο! Κάποτε ένας μοναχός είχε πονέσει πολύ τους δαίμονες και, ενώ προσευχόταν γονατιστός, πεσμένος κάτω, έλεγε τα εξής: «Εσύ Θεός είσαι και, άμα θέλεις, μπορείς να βρεις έναν τρόπο για να σωθούν και αυτοί οι δυστυχισμένοι δαίμονες, οι οποίοι, ενώ είχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρώτα, τώρα έχουν όλη την κακία και τη διαβολιά του κόσμου και, εάν δεν μας προστάτευες, θα μας είχαν ρημάξει όλους τους ανθρώπους»... Ενώ λοιπόν έλεγε αυτά τα λόγια προσευχόμενος με πόνο, βλέπει ένα κεφάλι σκυλίσιο δίπλα του να του βγάζει τη γλώσσα του και να τον κοροϊδεύει. Το επέτρεψε φαίνεται ο Θεός αυτό, για να πληροφορήση τον μοναχό ότι Εκείνος έτοιμος είναι να τους δεχθεί, αρκεί να μετανοήσουν, αλλά αυτοί δεν θέλουν τη σωτηρία τους... Βλέπετε, η πτώση του Αδάμ αντιμετωπίσθηκε με τον ερχομό του Θεού στη γη, με την Ενανθρώπηση. Ενώ του διαβόλου η πτώση δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπισθεί, εκτός αν ταπεινωθεί. Ο διάβολος δεν διορθώνεται, γιατί δεν θέλει. Ξέρετε πόσο θα χαιρόταν ο Χριστός! Και ο άνθρωπος, μόνον όταν δεν θέλει, δεν διορθώνεται»...



Τέλος, θεωρούμε καλό να παραθέσουμε την παρακάτω ρήση του Γέροντα Παϊσίου, που πιστεύουμε ότι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον (από το προαναφερθέν βιβλίο του πρεσβ. Διονυσίου Τάτση) και είναι ενδεικτική της ανηθικότητας που επικρατεί στους καιρούς μας: «Σήμερα η αριστοκρατία πηγαίνει σε διάφορα μέντιουμ και μάγους και χρησιμοποιεί το κέρινο ομοίωμα του θεού Καντ. Οι άνθρωποι αυτοί ζητούν να βλαφτεί ο εχθρός τους π.χ. στα μάτια, στο κεφάλι, στα πόδια κλπ. Ο μάγος τότε καρφώνει μια βελόνα πάνω στο κέρινο ομοίωμα και μάλιστα στο σημείο που ζητούν να γίνει η βλάβη και πραγματικά το άτομο προσβάλλεται από δαιμονική ενέργεια. Αυτό φυσικά συμβαίνει μόνο σε αμαρτωλούς και ανεξομολόγητους»...





ΠΗΓΗ