Νάιτες ~ Η πρώτη μυστική αδελφότητα!!!

Όλα ξεκίνησαν το 1118 όταν εννέα γάλλοι ιππότες υπό την ηγεσία του γ ντε πάγιε έφτασαν στους άγιους τόπους και εγκαταστάθηκαν στα ερείπια του ναού του σολόμωντα όπου και ιδρύσαν το τάγμα των νέτων με στόχο, όπως ήθελαν να πιστεύουν, την προστασία των προσκυνητών. στην αύξηση της δύναμης των συντέλεσε και οι σταυροφορίες της εποχής, σταυροφορίες της χριστιανικής δύσης.

Οι Ναίτες απέδειξαν ότι έχουν πολύ επιρροή, και παρά την κακομεταχείριση των μετέπειτα χρόνων, ότι ήταν συνεπείς ιδεαλιστές. Γνώστες της δύναμης τους, και κατά καιρούς επιδοκιμάζοντας τα ιδανικά τους, οι βασιλείς συμπαρατάσσονταν με τους ιππότες. Η αδελφότητα από την πλευρά της επηρέασε τους βασιλείς, κερδίζοντας τους, για παράδειγμα, προσπαθώντας να συμφιλιώσουν τον βασιλιά της Αγγλίας Henry ΙΙ με τον Tomas Becket. Και ο γιος του Henry II, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, ήταν πιθανώς ένας τιμημένος Ναίτης ιππότης. Έκανε παρέα με τους ιππότες, κατέλυσε στα μέρη τους, ταξίδευσε με τα πλοία τους και τους πούλησε το νησί της Κύπρου, αλλά θα πρέπει να προστεθεί ότι η διακυβέρνηση τους ήταν τόσο καταπιεστική που οι Κύπριοι επαναστάτησαν .

Η επανάσταση πνίγηκε σε ποτάμια αίματος και στην συνέχεια οι Ναϊτες την επέστρεψαν στον Ριχάρδο που την πούλησε στον Γκυ ντε Λουζινιάν , βασιλιά της Ιερουσαλήμ και ιδρυτή της δυναστείας των ντε Λουζινιάν στην Κύπρο. Ο αδελφός του Ριχάρδου και αντίζηλος του, βασιλιάς Ιωάννης, είχε σαν έμπιστο συμβουλάτορα του Aymeric de St. Maur, αρχηγό της αδελφότητας στην Αγγλία. Χάρη στην καθοδήγηση του Aymeric, ο βασιλιάς Ιωάννης, μη υπέρμαχος της ελευθερίας, απρόθυμα υπέγραψε την Magna Carta το 1215, ένα έγγραφο που εγκωμιάστηκε κατά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας και του συντάγματος των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής, σαν θεμελιακό για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Έχοντας γίνει εκπληκτικά δυνατοί, οι Ναίτες κατόρθωναν σχεδόν ότι επιθυμούσαν σε μεγάλη κλίμακα, με μια φύση που δήλωνε μια σχεδόν υπερφυσική ικανότητα. Ο ρόλος τους στον σχεδιασμό και το χτίσιμο των μεγαλοπρεπών, γοτθικού ρυθμού, μητροπόλεων της Ευρώπης, για παράδειγμα, ένας ρόλος που συχνά δεν τους χρεώνεται, πιστοποιεί μια εσωτερική γνώση της αρχιτεκτονικής, που υπερέβη τα πάντα στο δυτικό πολιτισμό. Όπως με τις πυραμίδες της Αιγύπτου, οι Γοτθικοί καθεδρικοί ναοί συγχύζουν τους ιστορικούς, βγαίνοντας παρομοίως από το πουθενά σε σχέση με τις προϋπάρχουσες τεχνικές του Μεσαίωνα. Η Γοτθική αρχιτεκτονική ξεπήδησε, στην πραγματικότητα, από τους Ναίτες και την αφοσίωση στην ιερή γεωμετρία, την μυστική επιστήμη των αριθμών και των αναλογιών που συχνά αναγνωρίζεται στις Αιγυπτιακές πυραμίδες και το ναό του Σολόμωντα.


Ο επίσημος σκοπός ύπαρξης της αδελφότητας, σαν προστάτης των προσκυνητών, μένει στα βιβλία. Κρίνοντας από τις προσπάθειες τους και τις συνεργασίες τους, όμως, οι Ναίτες είχαν πιο βαθείς στόχους από αυτούς που αποκαλύπτουν τα κείμενα, δημιουργώντας, για παράδειγμα, υλικά δοχεία, δισκοπότηρα για πνευματικά αποστάγματα σεβόμενοι τη μυστηριακή τους παράδοση: ομάδες μαθητείας, καθεδρικούς, εκκλησίες, ισορροπημένα έθνη, μια παγκόσμια αδελφότητα. Για αυτό το λόγο, οι εννιά πρώτοι ιππότες έκαναν εκσκαφή στο Ναό του Σολομώντα, πιθανώς ελπίζοντας να βρουν τη χαμένη κιβωτό της Διαθήκης (βλέπε Graham Hancock''s The sign of the seal). Έτσι πράττοντας, οι Ναίτες θα αποκτούσαν δικαιοδοσία που θα ξεπερνούσε και αυτή του Πάπα, στρώνοντας το δρόμο για ένα έθνος Ναϊτών στολισμένο με δομές μυστικιστικά προσανατολισμένου σχεδίου. Υποτίθεται, κατ'' αυτή τη θεώρηση, ότι οι αρχικοί εννιά ιππότες ασφάλισαν μυστικά του σχεδίου και των αναλογιών που ήταν κωδικοποιημένα στον ίδιο το Ναό του Σολομώντα, μυστική γεωμετρία που μπορεί να χρονολογείται στο χτίσιμο των Αιγυπτιακών πυραμίδων.


Οι Ναίτες ιππότες, παρόλα αυτά, όπως καθένας από εμάς, μπορούν καλύτερα να γίνουν γνωστοί από τους καρπούς των πράξεων τους, που ο Baigent και ο Leigh μας λένε ότι περιλαμβάνουν το γράψιμο των Μεσαιωνικών ιστοριών του δισκοπότηρου. Η αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου και η σημασία της έρχεται ως εμάς από τους λάτρεις των Μυστηρίων, αυτών που στην πραγματικότητα αναζητούσαν. Και σ'' αυτό το σημείο βρίσκουμε την ιστορία ψυχής του Chopra, την αναζήτηση της θεότητας, που με διάφορες όψεις έχει εμψυχώσει τις κοινωνίες από την αυγή του χρόνου. Οι Ναίτες, μπορούμε να συμπεράνουμε, κωδικοποίησαν στους περίφημους θρύλους του δισκοπότηρου την αληθινή φύση της αδελφότητας, και των ψυχών τους, γνωρίζοντας καλά τις συνέπειες της ανοιχτής δράσης τους, ενώ καθιέρωσαν το ιδανικό της αναζήτησης της αθανασίας στη γνωστή ψυχή, υπεύθυνα μολονότι ανορθόδοξα, στην ιστορία με τους όρους του Chopra. Μπορούμε να προσθέσουμε αυτό το κατόρθωμα στην λίστα των πραγμάτων για τα οποία οι Ναίτες είναι γνωστοί, όπως την προσπάθεια να συγκρίνουν το Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό, τον Ισλαμισμό και τα Κέλτικα Μυστήρια για το σκοπό της δημιουργίας ενός βασιλείου του χρυσού αιώνα, με έδρα την Καρκασονία στη νότια Γαλλία, όπου πριν την ιερά εξέταση ένας χρυσός αιώνας είχε ήδη αρχίσει ν'' ανθίζει κάτω από την επίδραση των Καθαρών και των Ναϊτών.

Ανιχνεύοντας το χρυσό νήμα ένα βήμα παραπέρα, ο Wolfram von Eschenbach, που λέγεται ότι ήταν Ναίτης, έγραψε το Μεσαιωνικό ρομάντζο του δισκοπότηρου Parzival. Σε αυτήν την επική ιστορία, χρίζει τους Ναίτες ως προστάτες του δισκοπότηρου και της οικογένειας του δισκοπότηρου. Με αυτό το περιεχόμενο ένα άλλο βιβλίο από τους Baigent και Leigh, Holy Blood Holy Grail, παρουσιάζει μια πειστική θεωρία με τους Ναίτες να έχουν δώσει το λόγο τους σ΄ αυτό το σκοπό, όχι κατά φαντασία αλλά στην πραγματικότητα, και την οικογένεια του δισκοπότηρου να είναι οι πραγματικοί απόγονοι του Ιησού Χριστού και της Μαρίας της Μαγδαληνής, που, όπως λένε οι θρύλοι, μετανάστευσαν στη Γαλλία, πιθανώς σαν δημιουργοί της δυναστείας των Merovingian.

Αυτή η ασυνήθιστη ιστορία προτείνει ότι το 679 μ.Χ., μετά την δολοφονία του τελευταίου μονάρχη Merovingian, Dagobert II, οι προστάτες του βασιλικού γένους σχημάτισαν μια κοινωνία, τη Μονή της Σιών, γύρω από το ιερό ποτήριο, το βασιλικό αίμα των απογόνων του Ιησού και της Μαγδαληνής. Οι Ναίτες ιππότες, βρήκαν οι συγγραφείς, είχαν μεγάλη σχέση με τη Μονή της Σιών, τα θεμέλια της οποίας μπορεί να βρεθούν στον οίκο του Δαβίδ, στον Ιησού και τον Σολομώντα, το γένος των Βασιλέων του Ισραήλ. Οι Ναίτες πιθανώς μυστικά να αφιερώθηκαν σε αυτή την πολύ ιδιαίτερη οικογένεια, υιοθετώντας την κληρονομιά του Σολομώντα και του Ιησού. Ενθρονίζοντας αυτήν την οικογένεια κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, οι Ναίτες είχαν θέσει σε κίνηση το χρυσό τους αιώνα.

Με τον καιρό η δύναμη τους αυξανόταν όλο και περισσότερο όπου έφτασαν στο σημείο οικονομικά να έχουν τόση δύναμη ώστε να παίζουν το ρόλο του δανειστή. Οι νέτες πίστευαν στον μονοθεϊσμό, πως όλες οι θρησκεία ο χριστιανισμός ο μουσουλμανισμός και ο ιουδαϊσμός ήταν μια θρησκεία. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως το τάγμα των νέτων ήταν η βάση για τον επερχόμενο τεκτονισμό με τον οποίο έχει πολλά κοινά στοιχεία. Αυτή τους η δύναμη κυρίως στον οικονομικό τομέα ενοχλείσαι πόλους ισχυρούς της εποχής των κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη δαιμονοποιηση των λόγω βέβαια των αντιχριστιανικών τους αρχών και της ειδωλολατρίας στην οποία πίστευαν και που στο τέλος οδήγησαν στον διωγμό τους.

Οι αιτίες ήταν τρεις . α) Ο Σουνίτης Σαλαντίν είχε μόλις καταλύσει το Φατιμιδικό χαλιφάτο στην Αίγυπτο αφήνοντας τους Ισμαηλίτες(=Σιίτες) Ασασσίνους χωρίς Χαλίφη , και με μεγαλύτερο μίσος για το Ορθόδοξο Ισλάμ , δηλ τους Σουνίτες β) Οι Ασασσίνοι είχαν αρχίσει να ζουν σε χωριά σπερνοντας και επιζητώντας μια πιο ήσυχη ζωή γ) Οι μουσουλμάνοι που ζούσαν και εργάζονταν σε εδάφη ελεγχόμενα από Σταυροφόρους, πλήρωναν βαρείς φόρους αντίθετα με τους Χριστιανούς. Αν άλλαζαν λοιπόν πίστη οι Ασασσίνοι θα γλύτωναν φόρους.

Τι έκαναν λοιπόν οι Ναϊτες προκειμένου να μην γίνουν χριστιανοί οι Ασασσίνοι και χάσουν τα λεφτά απ` τους φόρους; Πολύ απλά , τους άφησαν να έρθουν να τα βρούν με τον Αμωρί και στην επιστροφή τους έστησαν καρτέρι και σκότωσαν όλη την ανατιπροσωπεία τους . Οι Ασασσίνοι πήραν το μύνημα κι έμειναν μουσουλμάνοι.

Τέλος ενδιαφέρον έχει να θυμόμαστε ότι κάστρα και μοναστήρια Ναϊτών υπήρξαν και στην Πελοπόννησο καθώς και την Στερεά Ελλάδα.(William Miller , H Φραγκοκρατία στην Ελλάδα, εκδ Ελληνικά Γράμματα ).

ΠΗΓΗ