Έχουν μετατρέψει τους Έλληνες σε έναν λαό-ζόμπι!

Τού'χουν στερήσει τους θεσμούς που θα του επέτρεπαν να εκφραστεί, να συζητήσει, να κινητοποιηθεί...

Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου

«Μια σύμβαση αμιγώς δανειακή, τείνει να μετατραπεί σε όχημα πλήρους εξανδραποδισμού και υποτέλειας ενός ολόκληρου κράτους, κατά πλήρη καταστρατήγηση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, συνταγματικής τάξης και νομιμότητας». Γιάννης Αδαμόπουλος, Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας (που στηρίχθηκε για την εκλογή του απ το κόμμα της Ν.Δ.)
«Ό,τι κατέκτησαν οι πρόγονοί μας με αίμα εδώ και αιώνες, σήμερα το απεμπολούμε. Πρόκειται για σφετερισμό της εξουσίας, κλεπτοκρατία, εναλλασσόμενη αιρετή μοναρχία, εξαθλιωμένο διεθνές προτεκτοράτο». Κώστας Χρυσόγονος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Α.Π.Θ.
«Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια του μνημονίου αμφισβητείται η ίδια η δημοκρατία και ο τυπικός αστικός κοινοβουλευτισμός. Με την κατάργηση του συνόλου σχεδόν των συνταγματικών εγγυήσεων των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, το ίδιο το σύνταγμα έχει καταστεί ένα «πουκάμισο αδειανό». Τα τελευταία δε 3 χρόνια του μνημονίου με την «έκτακτη» και «ειδική» νομοθεσία, που έχει επιβάλλει το «μνημονιακό παρασύνταγμα», έχει καταπατηθεί σχεδόν κάθε έννοια έννομης τάξης. Γεγονός που ξαναγυρίζει τη χώρα στην εποχή του αλήστου μνήμης «παρασυντάγματος» της προδικτατορικής εποχής». Αλέξης Τσίπρας, ομιλία για τη συγκρότηση επιτροπής σχετικά με τις αλλαγές στο κράτος και το πολιτικό σύστημα, Φλεβάρης 2013
«…στη χώρα έχει γίνει πραξικόπημα, με πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο και με εναλλαγές στη θέση του κατ επίφαση πρωθυπουργού. …Στην Ελλάδα έγινε πραξικόπημα και οι πραξικοπηματίες κυβερνούν, ενώ ταυτόχρονα μετέχουν σε σχέδιο ολικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Στην Ελλάδα έγινε πραξικόπημα από όλους εκείνους που γνώριζαν πως η θέση τους για το υπόλοιπο της ζωής τους είναι σε κάποιο κελί μιας υπόγειας φυλακής και αντάλλαξαν την τιμωρία τους με τη δική μας δουλεία και με την άλωση της χώρας εις το διηνεκές».
Γιώργος Κασιμάτης, καθηγητής συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Η χώρα ρημάζει. Οι άνθρωποι χάνονται. Όλοι το βλέπουν και παρακολουθούν στωϊκά την καταστροφή. Αλλά η προπαγάνδα των ΜΜΕ περί «σωτηρίας», «θυσιών που πιάνουν τόπο», «ανάπτυξης» κ.ο.κ. συνεχίζεται αμείωτη και θαρρείς πως έχει αποτέλεσμα… Αλλά η λογική αρνείται να το δεχθεί.

Μας είπαν πως τιμωρούμαστε γιατί είμαστε μια διεφθαρμένη χώρα, πως ξοδεύαμε περισσότερα απ όσα παράγαμε, πως πρέπει να «νοικοκυρευτούμε» κ.α.

Η αλήθεια είναι πως αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στη δική μας χώρα. Όλος ο πλανήτης δέχεται εδώ και χρόνια την επίθεση μιας ασυγκράτητης δύναμης, τόσο εκτεταμένης και τόσο ισχυρής, που επεμβαίνει σε κάθε σημείο του πλανήτη, χωρίς κανείς να μπορεί να της αντισταθεί.

Πως δημιουργήθηκε;

Μια διαδικασία «απορρύθμισης» των οικονομικών και κυρίως των χρηματοπιστωτικών λειτουργιών συνέβη διαδοχικά στις πιο ισχυρές χώρες του πλανήτη, αλλά και στις πιο αδύναμες, με τρόπους κρυφούς, πέρα (αλλά και πολλές φορές εναντίον) των δημοκρατικών θεσμών και λειτουργιών των κοινωνιών, που κατέληξε σήμερα σ ένα παγκόσμιο δίκτυο αδιαπέραστων στον έλεγχο και την πληροφόρηση, χρηματοπιστωτικών μεγαθηρίων, διασυνδεδεμένων μεταξύ τους και με το έγκλημα όπου γης, ανεξέλεγκτων και αποθρασυμένων. Η ισχύς του, οι ανάγκες του για κέρδη και η ανεξιχνίαστη φύση και σύστασή του, το κάνει ικανό για τη διάπραξη των μεγαλύτερων και απεχθέστερων εγκλημάτων που μπορεί κανείς να σκεφτεί.

Στη χώρα μας αντιμετωπίζουμε σαν λαός, την επίθεση όχι μόνο της ντόπιας ολιγαρχίας, αλλά ολόκληρης αυτής της παγκόσμιας αλητοσυμμορίας κι αυτό πρέπει να τόχουμε στο νου μας συνεχώς, όταν μιλάμε για αναχαίτισή της.

Μπροστά σ αυτόν τον κίνδυνο, αντί οι άνθρωποι, οι θεσμοί και οι συλλογικότητες να συνασπιστούν και ν αντιδράσουν ομόθυμα και οργανωμένα, αντίθετα, παρακολουθούμε άλλους να βάζουν πάνω απ όλα τη σωτηρία του ονείρου τους περί «αριστερής κυβέρνησης», άλλους τις «κόκκινες γραμμές ως προς τα εθνικά θέματα», τους συνδικαλιστές να επαναλαμβάνουν στα ΜΜΕ τα συντεχνιακά τους αιτήματα, α(ε)παιτώντας τα απ τους «κυβερνήτες», άλλους να ονειρεύονται «σοσιαλιστικούς παραδείσους» και τον κοσμάκη να παραμιλάει στην απελπισία του «πως δεν γίνεται τίποτε».

Έχουμε έναν λαό που είναι θηρίο. Που θέλει να ξεσπάσει και δεν μπορεί. Γιατί; Γιατί τον τρομοκρατούν οι μεν. Γιατί τον μπερδεύουν οι δε. Γιατί έχει και σκέφτεται τα προβλήματά του. Γιατί τον τρομάζει η επόμενη μέρα εξόδου απ τη «σιγουριά» του συστήματος. Πολλά τα γιατί.

Αλλά παρόλα αυτά ή ενόσω υπάρχουν όλα αυτά, τι θα μπορούσε ν απελευθερώσει το δυναμικό αυτού του λαού, ώστε να κάνει το πρώτο βήμα για να ξεφύγει απ τη σημερινή του κατάσταση;

Σήμερα κυριαρχεί ένα καθεστώς που αναγνωρίζει την κυριαρχία του λαού μόνο στα λόγια. Στη λειτουργία των θεσμών και σε κάθε πράξη και κάθε στιγμή, ακυρώνεται αυτή η αναγνώριση. Εδώ που φτάσαμε, λύσεις σε επιμέρους ζητήματα, όπως η ΕΡΤ, οι καθηγητές κ.α. δεν μπορούν να δοθούν, αν δεν λυθεί το κύριο πρόβλημα: η ανυπαρξία δημοκρατίας.

Πιστεύω πως ο στόχος που μπορεί ν απελευθερώσει και να συσπειρώσει το λαό σήμερα, είναι η εγκαθίδρυση της πραγματικής δημοκρατίας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μια πραγματική δημοκρατία, ένα πλαίσιο θεσμών, που θα επιτρέψουν στο λαό να εκφραστεί και να δει τις αποφάσεις του να υλοποιούνται, αλλά και να ελέγξει την υλοποίησή τους.

Η πραγματική δημοκρατία είναι αναγκαία σήμερα, πέρα απ όλα τα άλλα και για έναν ουσιώδη λόγο. Έχουν μετατρέψει τους Έλληνες σ έναν λαό-ζόμπι. Τούχουν στερήσει τους θεσμούς που θα του επέτρεπαν να εκφραστεί, να συζητήσει, να κινητοποιηθεί. Οι θεσμοί του καθεστώτος έχουν διαβρωθεί και μετατραπεί κατ ουσίαν σε όργανά του, ενώ οι θεσμοί των εργαζομένων, όπου δεν έχουν διαβρωθεί και επικρατούν οι παραδοσιακές εργατικές δυνάμεις, αδυνατούν να τον εμπνεύσουν, αδυνατούν να του παρέχουν τον στοιχειώδη «καθαρό αέρα» των ιδεών και το «αίμα» για να παλέψει για τα σημερινά και τα μελλοντικά του συμφέροντα. Μ αυτή την έννοια, οι θεσμοί μιας πραγματικής δημοκρατίας, θ αναζωογονήσουν το λαό και θα τον καταστήσουν ικανό να παλέψει για τους στόχους που «λογικά» προσδιορίζονται σε πολλά προγράμματα πολιτικών δυνάμεων, αλλά αγνοούν και στερούνται της πραγματικής βάσης «αιμοδότησής τους».

Τι σημαίνει πραγματική δημοκρατία; Ένα νέο σύνταγμα. Νέους θεσμούς. Κατάργηση των αλλοιωμένων θεσμών του παλιού καθεστώτος και ξαναστήσιμο επί της ουσίας, μιας πολιτείας απ την αρχή.

Χωρίς δημοκρατία, καμιά προοδευτική δύναμη δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους της. Το σημερινό καθεστώς αποπροσανατολίζει το λαό, εμποδίζει τον ουσιαστικό διάλογο, στην ουσία λογοκρίνει τον ελεύθερο διάλογο. Με τη δημοκρατία ο λαός θ αποκτήσει συνείδηση της δύναμής του, αυτοπεποίθηση, θα δει και θα δοκιμάσει τις δυνατότητές του στην πράξη.

Μόνο με την κατάκτηση της δημοκρατίας μπορεί να ξεκινήσει η πάλη για την επιλογή οποιασδήποτε λύσης στο πρόβλημα της χώρας.

Θα είναι μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης. Για όσους έχουν απορίες, ας θυμηθούν την κυβέρνηση Παπαδήμου: η άλλη πλευρά έδειξε την ετοιμότητά της για να λύνει προβλήματα έκτακτων συνθηκών, με έκτακτες λύσεις. Εμείς θ αρνηθούμε μια τέτοια δυνατότητα, όταν το πολιτικό τοπίο μοιάζει τελματωμένο (ως προς τις σημερινές ανάγκες);

Τι ζητήματα θα προωθούσε το πρόγραμμα μιας προσωρινής κυβέρνησης για την εγκαθίδρυση της πραγματικής δημοκρατίας;

Κυριαρχία του λαού, χωρίς δυνατότητα περιορισμού της ή ακύρωσής της από τον οποιονδήποτε. Δηλαδή:

1. εκλογές με απλή αναλογική.

2. Εξασφάλιση έναντι εξαπάτησης των εκλογέων με απατηλά προεκλογικά προγράμματα (την εντολή που πήρες, αυτή θα εφαρμόσεις).

3. Κατάργηση οποιωνδήποτε δυνατοτήτων επιβολής, ενάντια στη θέληση του λαού (π.χ. άρθρο 48 του συντάγματος). (Ο στρατός είναι για τη διασφάλιση της άμυνας της χώρας από εξωτερικούς κινδύνους. Ανάμιξή του στα εσωτερικά δεν νοείται. Η ιεραρχία του θα ισχύει μόνο για την αντιμετώπιση εξωτερικής απειλής. Συνταγματική πρόβλεψη εκλογής συμβουλίων στρατιωτών, που θ αναλαμβάνουν τη διοίκηση αν υπάρξει παρεκτροπή και ανάμιξη του στρατού σε περίοδο κρίσης στη χώρα).

4. Πρόβλεψη Θεσμικής και οργανωμένης λαϊκής παρέμβασης έναντι του οποιουδήποτε παραβιάζει το σύνταγμα και τη λαϊκή κυριαρχία. Επιπλέον, Συνταγματικό δικαστήριο.

5. Ελάχιστοι κανόνες δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων (προγράμματα και αποφάσεις με τη συμμετοχή των μελών, διαφάνεια στα οικονομικά και τη λειτουργία τους).

6. Η οργάνωση και λειτουργία της ενημέρωσης σε οποιαδήποτε ΜΜΕ (δημόσια και ιδιωτικά) θα είναι δημόσια και δημοκρατική, με λαϊκή συμμετοχή και κοινωνικό έλεγχο. (Οι ιδιώτες θα μπορούν να επιλέξουν και να ενισχύσουν με τα χρήματά τους οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης κρίνουν ότι μπορεί να τους εξασφαλίσει κέρδη, αλλά δεν θα έχουν καμιά δυνατότητα να παρέμβουν και να κατευθύνουν τη λειτουργία της ενημέρωσης).

7. Στη δικαιοσύνη και τους βασικούς και κρίσιμους θεσμούς του κράτους, ορισμός της ηγεσίας τους με εκλογή ή κλήρωση. Εκδημοκρατισμός τους.

8. Νέους θεσμούς διαβούλευσης και συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων και ελέγχου της υλοποίησής τους.

9. Σε καμιά περίπτωση ανάθεση της εφαρμογής του νόμου, σε σχέση με τα λαϊκά κινήματα, σε οπλισμένους πραιτωριανούς. Άμεση διάλυση των ΜΑΤ (αυτό είναι το πρώτο μέτρο μιας πραγματικής κυβέρνησης αλλαγής. Εξίσου αυτονόητη είναι η κατάργηση των σημερινών εισαγγελιών, ο εκδημοκρατισμός τους και η θέση τους υπό λαϊκό έλεγχο. Διάλυση και επανασύσταση της ΚΥΠ). Δημιουργία κληρωτών λαϊκών σωμάτων επίβλεψης της τάξης, με σύντομη θητεία. Εκλεγμένοι επικεφαλής.

10. Όλα στο φως από την πρώτη μέρα. Κανένα άβατο για το λαό.

Οι δυνάμεις που θα συμφωνήσουν σε μια τέτοια αλλαγή, θα πρέπει επίσης να καταρτίσουν ένα πρόγραμμα αναγκαίων μέτρων επιβίωσης του λαού την επόμενη μέρα. Οι μακροπρόθεσμοι στόχοι δεν βοηθούν τη συσπείρωση, η διαφορετικότητα των συμμετεχόντων στο μέτωπο επιβάλλει μόνο κάλυψη των άμεσων αναγκών. Μόνο η διαβούλευση μεταξύ των δυνάμεων που θα συμμετέχουν μπορεί να καθορίσει τα συγκεκριμένα μέτρα.
Σημασία εδώ έχει, το πρόγραμμα αυτό να μην ακυρώνει το πρόγραμμα των κομμάτων και συλλογικοτήτων που συμμετέχουν. Για παράδειγμα, γιατί δεν θα μπορούσαμε (ως προς το ευρώ) προετοιμαζόμενοι για την απόκρουση πιθανών απειλών και εκβιασμών –μέτρα για μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, συμφωνίες με τρίτες χώρες- να κάνουμε χρήση των όπλων των ίδιων των θεσμών της Ε.Ε. (βέτο, νομικό οπλοστάσιο κοινοτικό και διεθνές).
Την τελική λύση βέβαια θα την επιλέξει ο ίδιος ο λαός με εκλογές ή δημοψήφισμα, αφού ενημερωθεί σε καθεστώς δημοκρατίας. Επίσης μια στάση πληρωμών, μέχρι τον έλεγχο του χρέους και την απόφαση του ίδιου του λαού, μπορεί να συμφωνηθεί απ όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, ανεξάρτητα απ τις επιμέρους διαφορές των προγραμμάτων τους.

Εκείνο που λέω δηλαδή, είναι ότι τα κόμματα πρέπει να ξεχωρίσουν τους στόχους του προγράμματός τους, που αφορούν τα διαστήματα πριν και μετά την κατάκτηση της δημοκρατίας. Αυτούς (τους «μετά») μπορούν να τους θέσουν στην κρίση του λαού και να τους παλέψουν σε συνθήκες δημοκρατίας. Και αν σκεφτούμε ψύχραιμα, υπάρχουν στόχοι που για να επιτευχθούν, απαιτούν ο λαός να βρίσκεται σε μια άλλη κατάσταση και όχι πελαγωμένος και στριμωγμένος, όπως είναι σήμερα. Επίσης πρέπει να σκεφτούμε, ότι τη ρεαλιστικότητα των στόχων δεν την καθορίζει η λογική της σκέψης – όλα στο μυαλό μας μπορεί να φαντάζουν και να είναι πράγματι τακτοποιημένα - αλλά οι δυνατότητες που προκύπτουν απ την πραγματικότητα κι αυτό μπορεί να είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα, «παράλογο» ίσως με πρώτη «λογική» ματιά.

Να το θέσω αλλιώς: οι αντιμνημονιακές δυνάμεις μοιάζουν να θέτουν στην πραγματικότητα ένα εκβιαστικό δίλημμα στο λαό: θέλεις λύση (ή δημοκρατία) τον ρωτούν; Πρέπει πρώτα να συμφωνήσεις με το δικό μου πρόγραμμα, τα δικά μου προτάγματα (και δεν μ ενδιαφέρει που στις σημερινές συνθήκες δεν μπορείς να ενημερωθείς ουσιαστικά). Πρέπει λοιπόν πρώτα ν αποδεχθείς τις δικές μου προτάσεις.

Μια πολιτική πρωτοβουλία απ τις δυνάμεις που μπορούν να συμφωνήσουν σ ένα τέτοιο πλαίσιο όπως αναπτύχθηκε παραπάνω, είναι εφικτή σήμερα. Οι δυνάμεις αυτές υπάρχουν και ήδη είναι πλειοψηφία στο λαό. Μένει να δει ο λαός την ένωσή τους, την συγκρότησή τους σε μέτωπο, για ν αναθαρρήσει και να κινητοποιηθεί. Στο λαό δεν λείπουν οι «εμπνευσμένες», οι «ρεαλιστικές» και «εφικτές» λύσεις, αλλά η συγκρότηση και παρουσία μιας δύναμης που θα εμπνέει σιγουριά ότι μπορεί ν αντιπαρατεθεί στο τέρας. Οι ηγεσίες αυτών των δυνάμεων μπορούν να εθελοτυφλούν σήμερα; Τα περιθώρια στενεύουν. Σε λίγο οι εξελίξεις μπορεί να είναι ανεξέλεγκτες. Αυτός ο λαός έχει δώσει δείγματα στο παρελθόν ότι δεν θα παραδοθεί, δεν θ αφήσει να τον καταστρέψουν. Θα βρει τον τρόπο ν αντιδράσει, θα βρει τους ανθρώπους να τον οδηγήσουν…

ΠΗΓΗ