«Χικικομόρι»: Το φαινόμενο-μάστιγα των νέων στην Ιαπωνία [βίντεο]

Για το κοινωνικό φαινόμενο – μάστιγα της Ιαπωνίας έχουν γραφτεί πολλά. Οι άνθρωποι «χικικομόρι» αποτελούν τα θύματα της οικονομικής κρίσης της Ιαπωνίας τη δεκαετία του 1990.
Πρόκειται για νέους ανθρώπους κατά πλειοψηφία 15 ετών που αποσύρονται από τη ζωή, αρνούμενοι να βγουν από το σπίτι τους. Μερικές φορές μένουν κλεισμένοι ακόμα και για χρόνια, φοβούμενοι την συναναστροφή με άλλους ανθρώπους.
Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Ταμάκι Σάιτο, οι περισσότεροι χικικομόρι ανήκουν στη μεσαία τάξη, είναι σχεδόν πάντα αγόρια, ενώ η ηλικία κατά την οποία επιλέγουν την κοινωνική απομόνωση είναι τα 15 έτη. Σήμερα η μεση ηλικία των χικικομόρι έχει αυξηθεί από τα 21 στα 32 έτη. Ο ψυχίατρος τονίζει ότι οι νέοι αυτοί δεν είναι τεμπέληδες, όπως τους κατηγορούν πολλοί, αλλά πάσχουν από έντονες κοινωνικές φοβίες.
Επισήμως, ο αριθμός των χικικομόρι φτάνει τους 700.000. Ωστόσο, ο Ταμάκι Σάιτο εκτιμά ότι -καθώς είναι ένα φαινόμενο που πολλοί κρατούν κρυφό- ο πραγματικός αριθμός ξεπερνά το ένα εκατομμύριο.
Στο βιβλίο «Shutting Out the Sun: How Japan Created Its Own Lost Generation» του Μάικλ Ζιλεντζίγκερ περιγράφεται η δημιουργία αυτής της περίεργης φουρνιάς ηττημένων παιδιών, που φοβήθηκαν τη ζωή, πρoτού καν τη ζήσουν.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλούν για τη δημιουργία μιας χαμένης γενιάς. Μια φράση λίγο γνώριμη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες που όμως δεν επιτρέπει καμία ταύτιση με τη μάστιγα της Ιαπωνίας. Πρόκειται για μια χώρα διαφορετική, πιο σιωπηλή, πιο εσωτερική, πιο υπόκωφη από τη δική μας ή οποιαδήποτε χώρα του Νότου.
Κι όμως πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο, που τόσα χρόνια μετά εντείνεται. Γιατί αντί να βοηθούνται αυτά τα παιδιά, προσπαθούν να κρύβονται.
Για ένα μικρό διάστημα μια εταιρεία αναλάμβανε να εισβάλλει στα δωμάτια των χικικομόρι, να τους ντύσει και να τους μεταφέρει σε κοιτώνες για να δουν το λάθος του. Ωστόσο αυτές οι απότομες επεμβάσεις μπορούν να αποβούν καταστροφικές τονίζουν οι ψυχίατροι.
Αυτό που χρειάζεται είναι ένα δίκτυο υποστήριξης προκειμένου αυτά τα παιδιά να πάψουν να αποτελούν αντικείμενο μελέτης και να καταφέρουν να επιστρέψουν στην κοινωνία που τους έκλεισε στο δωμάτιο τους.



ΠΗΓΗ