Τα φάρμακα και τα εμβόλια που δε γιατρεύουν “…Επιστημονικοί κριτικοί, σαν εμένα, αποκαλούνται «αρνητές» για να μην περιμένει κανείς πια την αναζήτηση μιας αντικειμενικής αλήθειας. Και οι πληρωμένοι κράχτες των φαρμακευτικών εταιρειών θεωρούνται «ακτιβιστές» και «ερευνητές»”.
—
“Δεν έχω δει τον ιό”
Συνέντευξη με τον Dr. Andrew Maniotis, PhD, Επίκουρο (Assistant Research Professor) Καθηγητή, Διευθυντή Προγράμματος της Κυτταρικής και Αναπτυξιακής Βιολογίας του Καρκίνου στα Τμήματα Παθολογίας και Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου του Illinois, στο Σικάγο.
Στον Λάμπρο Παπαντωνίου, ανταποκριτή της «Π+13»
Οκτώβριος 2007, Σικάγο, Ιλινόις
—
Το κατεστημένο του AIDS
Το AIDS δεν είναι μόνο μια άγνωστη θανατηφόρος ασθένεια. Αποτελεί εδώ και 20 χρόνια το Eldorado ερευνητών και φαρμακευτικών εταιρειών. Εκατομμύρια δολάρια δαπανώνται σε φάρμακα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, τα οποία μπορεί και να είναι η αιτία του θανάτου για χιλιάδες φορείς του AIDS.
Ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής Άντριου Μανιώτης μιλάει στην «Π+13» για το μεγαλύτερο σκάνδαλο του πλανήτη, για το άγνωστο AIDS, τον άγνωστο ακόμα ιό HIV, αλλά και τον χορό εκατομμυρίων δολαρίων για τα φάρμακα που μοιράζονται και τα οποία δεν γνωρίζουμε αν θεραπεύουν ή αν προκαλούν θανάτους.
Ο Άντριου Μανιώτης και το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις διαφωνούν με το λεγόμενο κατεστημένο του AIDS και με τον Robert Gallo που ισχυρίζεται ότι ο ιός HIV προκαλεί το AIDS. Διαφωνεί με την πολιτική των κυβερνήσεων των ΗΠΑ για το AIDS, με την πολιτική που εφάρμοσε ο Ρίγκαν και εφαρμόζει ο πλανητάρχης Μπους.
Σ’αυτή τη συνέντευξη θα διαβάσετε με όσο πιο απλό τρόπο μπορεί να υπάρξει για ένα τέτοιο θέμα:
Γιατί δεν έχει εντοπισθεί ο ιός (HIV) που προκαλεί το AIDS.
Γιατί τα φάρμακα που δίνονται δεν θεραπεύουν.
Γιατί απέτυχε το τελευταίο εμβόλιο της MERCK και γιατί δεν έχει αποτέλεσμα το φάρμακο AZT.
Πώς τα εμβόλια σκοτώνουν.
Ποιο είναι το Κατεστημένο του AIDS που προσπαθεί να πείσει την ανθρωπότητα ότι μόνο αυτό κατέχει την παγκόσμια γνώση για τον ιό HIV.
Την αποτυχία των ΤΕΣΤ αίματος.
Ποιοι δίνουν φάρμακα σε φορείς χωρίς να ξέρουν το γιατί.
Γιατί μπορούμε να τρώμε από το πιάτο φορέα χωρίς να κινδυνεύουμε.
Ποιοι χρησιμοποιούν τον πληθυσμό της Αφρικής για πειραματόζωα.
Για το έγκλημα στο ορφανοτροφείο της Νέας Υόρκης και τα ανθρώπινα «πειραματόζωα» στην καρδιά της υπερδύναμης.
Γιατί το AIDS δεν είναι η ασθένεια των ομοφυλόφιλων ή των μαύρων.
Γιατί αμφισβητούν ακόμα και τη μετάδοση του AIDS μέσω της σεξουαλικής επαφής.
Για τους «ακτιβιστές» και τους «γιατρούς» που λειτουργούν σαν τη ΣΤΑΖΙ υπέρ ενός κατεστημένου που θέλει μόνο χρήματα.
Για όλα όσα δεν γνωρίζουν οι επιστήμονες για το AIDS, αλλά επιμένουν να μιλούν για επιτυχίες πουλώντας νέα φάρμακα.
Γιατί τις υποψίες γύρω από την υπόθεση των παιδιών της Λιβύης που μολύνθηκαν μυστηριωδώς από AIDS.
Τα όσα λέει ο Άντριου Μανιώτης στον ανταποκριτή μας Λάμπρο Παπαντωνίου είναι αποτέλεσμα εργασίας πολλών ετών και πολλών ανθρώπων. Ο αντίλογος στο κατεστημένο του AIDS δεν προέρχεται πλέον μόνο από έναν επιστήμονα και δεν είναι σημερινός. Η συζήτηση έχει τεράστια σημασία για όλους μας, γιατί αγγίζει την τακτική και την πολιτική των φαρμακευτικών εταιρειών για πολλά φάρμακα, πολλά εμβόλια, πολλά διαγνωστικά ΤΕΣΤ.
Η συζήτηση αυτή πρέπει να ανοίξει και στη χώρα μας.
—–
Δημ.: Αγαπητέ κύριε Μανιώτη, καταρχάς σας ευχαριστώ που βρήκατε τον χρόνο να δώσετε αυτή την αποκλειστική συνέντευξη για το ελληνικό κοινό πάνω στο κρίσιμο θέμα της εξίσωσης του HIV με το AIDS. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για τη δική σας πορεία πρώτα; Ποιος είστε, τι κάνετε, πώς βρεθήκατε να εργάζεστε πάνω στο θέμα του AIDS;
Καθηγητής Dr. Andrew Maniotis: Ευχαριστώ κι εγώ, Λάμπρο, που μου δίνεις την ευκαιρία να μιλήσω γι’ αυτό το σημαντικό θέμα. Θα ήθελα καταρχάς να αφιερώσω αυτή τη συνέντευξη σε όλους εκείνους που πέθαναν από το σύνδρομο ονόματι AIDS από το ξεκίνημα της εποχής του AIDS στη δεκαετία του ’80, αλλά και σε όσους πεθαίνουν ακόμα από ανοσοκατασταλτικές ασθένειες.
(Ο Dr. Μανιώτης εξιστορεί την ανάμειξη του και το ενδιαφέρον του για το AIDS όπως αυτη προέκυψε μέσα από τα διάφορα επιστημονικά πεδία στα οποία βρέθηκε και μέσα από τα προβλήματα και τις παρανοήσεις που συνάντησε σε αυτά).
Πήρα το πρώτο πτυχίο μου στην φυσική ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Washington του St.Louis, και στη συνέχεια ευτύχησα να κάνω την άσκησή μου ως τεχνικός εργαστηρίου σε διάφορα διάσημα εργαστήρια νευροβιολογίας της ιατρικής σχολής. Εκείνο τον καιρό, γύρω στο 1981, μας έδιναν τρομερές προειδοποιήσεις επειδή πιάναμε στα χέρια μας αίμα πολλών ανθρώπων. Ακούγαμε κατ΄ επανάληψιν προειδοποιήσεις γιατί μπορεί να κυκλοφορούσε ένα νέο είδος μολυσματικών παραγόντων που ήταν θανατηφόροι, ονομάζονταν prions και περιγράφονταν ως αργοί ιοί χωρίς νουκλεικό οξύ (1), που δεν ακολουθούσαν τους νόμους άλλων παθογόνων και που δε μπορούσαμε να τους σκοτώσουμε με θερμότητα ή με αποστειρωτικά χημικά.. Ένα από τα αφεντικά μου εκεί, που τύγχανε διάσημος νευροβιολόγος ονόματι Richard Bunge, προσκάλεσε τον εμπνευστή αυτής της θεωρίας, που ήταν ο Νομπελίστας D. Carlton Gadjusek, να δώσει μια διάλεξη για τη δουλειά του. Σα νεαρός επιστήμονας που έψαχνε ένα επιστημονικό πεδίο για να κατακτήσει και ένα πρότυπο για να συναγωνιστεί, βρήκα στον Gadjusek (2) το πρότυπο αυτό και αντιλήφθηκα ότι η συνθετική του συνεισφορά στην επιστήμη που συνδύαζε την ανθρωπολογία με την ιατρική ήταν ένα πεδίο το οποίο θα ήθελα μια μέρα να επιδιώξω. Έτσι λοιπόν συνάντησα τον Gadsusek στο εργαστήριο του.
Στο ίδιο εργαστήριο συνάντησα ακόμα τον Victor Hamburger, διάσημο νευροβιολόγο που κατέλαβε μια έδρα εκεί στο τέλος της καριέρας του. Συνήθιζε να μπαίνει κάθε τόσο στο εργαστήριο με τις καλλιέργειες και θα με έβρισκε να αναπτύσσω νευρώνες και κύτταρα Schwann οπότε μου έλεγε: «Andy, να ξέρεις, δεν υπάρχει καμιά αιτιότητα στη βιολογία» (3). O Hamburger ήταν ο ξακουστός εμβρυολόγος που βοήθησε τη Rita Levi-Montatlcini (4) και τον Stanley Cohn να κερδίσουν το Νομπέλ για τη ανακάλυψη του nerve growth factor νευρικού αυξητικού παράγοντα (nerve growth factor), αφού πρώτα συνέβαλε στη φυγάδευση της Montalcini από τη φασιστική Ιταλία και στη συνέχεια καθοδήγησε τις σπουδές της στη νευροβιολογία.
Ιοί του καρκίνου: η έμπρακτη διάψευση μιας επιστημονικής θριαμβολογίας
Μετά από αρκετά χρόνια στα εργαστήρια, αποφάσισα να πάω στο Πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνιας για μια διδακτορική διατριβή στη κυτταρική βιολογία. Εκεί συνάντησα τον Peter Duesberg που έδινε μια σειρά διαλέξεων στο τμήμα μου εκθέτοντας τον προβληματισμό του κατά πόσον ένας ρετροϊός μπορεί να προκαλέσει καρκίνο ή AIDS. Τον είχε καταπλήξει το γεγονός ότι όλα όσα μελετούσε επί 20 χρόνια πάνω στους ρετροϊούς και τον καρκίνο, συμπεράσματα για τα οποία είχε βραβευτεί και είχε κερδίσει διάφορες υποτροφίες και διεθνή αναγνώριση, παραγνωρίζονταν εντελώς τώρα από όσους πρότειναν τη θεωρία ότι ο HIV προκαλεί AIDS.
Όταν το 1984 ανακοινώθηκε από τη Margaret Heckler [υπουργό Υγείας των ΗΠΑ] ότι ο ‘HIV’ ήταν παραλλαγή ενός γνωστού ιού του καρκίνου και ότι ο ‘HIV’ προκαλεί ‘AIDS’, ο Peter Duesberg ύψωσε το ανάστημά του και είπε ότι η εκτεταμένη γνώση που είχαμε αποκτήσει στη σπουδή των ρετροϊών δε μπορούσε με κανένα τρόπο να εξηγήσει το σύνδρομο που είχε αρχίσει να εμφανίζεται στο Λος Αντζελες, το Σαν Φραντσίσκο και τη Νέα Υόρκη.
Εγώ πάλι άρχισα να εμβαθύνω στο ζήτημα την ίδια περίοδο γιατί, φυσικά, μελετούσα τον καρκίνο. Και γιατί θεώρησα ότι ο Duesberg επιχειρηματολούσε έγκυρα εναντίον της υπόθεσης πως ο HIV προκαλεί AIDS λόγω της εμβρίθειάς του επιστήμονα και της σφαιρικής απόδοσης του θέματος σε ένα άρθρο του στο ΄Cancer Research’ το 1987 με τίτλο <<Ιοί ως καρκινιγόνα και παθογόνα Προσδοκίες και πραγματικότητα» (Viroses as Carcinogens and Pathogens: Expectations and Reality). Ηταν σ’ αυτό το άρθρο που ο Duesberg απομυθοποίησε την υπόθεση ότι μπορεί να υπάρχουν «αργοί ιοί» που να προκαλούν καρκίνο χρόνια μετά τη μόλυνση αλλά, την ίδια στιγμή, μου φάνηκε πως γινόταν σαφές ότι το κατεστημένο του ιογενούς καρκίνου (5) και, ίσως, η ίδια η θεωρία των prions ήταν εξίσου λανθασμένα όσον αφορά τον τρόπο που ένας ιός , ή άλλος παράγοντας που έμοιαζε με ιό, μπορούσε να προκαλέσει αρρώστια χωρίς να έχει εμφανίσει κανένα σύμπτωμα επί χρόνια. Επειτα, σε ένα εργαστήριο που βρέθηκα να δουλεύω μετά το διδακτορικό μου, κατάλαβα ότι οι προειδοποιήσεις του καθηγητή Hamburgerγια την αιτιότητα στη βιολογία γενικά , αλλά και σε σχέση με τους ιούς και την «πολλαπλότητα της μόλυνσης» από αυτούς στην προκειμένη περίπτωση, είχαν αξία και άξιζε να διερευνηθούν περισσότερο. Διαπίστωσα , εκτός των άλλων, ότι ο Duesberg ήταν ακλόνητος στην επιχειρηματολογία του ότι ο HTLV-1, HTLV-II, HPV, HBV, ή ό,τι άλλο ονομάστηκε τότε LAV και HTLV-III (και τώρα ονομάζεται HIV) δε θα μπορούσε να προκαλέσει καρκίνο ή ανοσοποιητική ανεπάρκεια χρόνια μετά τη μόλυνση, γιατί δεν είναι στη φύση των ιών ή των ρετροϊών να προκαλούν καρκίνο ή ανοσοποιητική ανεπάρκεια σε υγιείς πληθυσμούς ανθρώπων ή ζώων, ή να παραμένουν εν υπνώσει σε ένα κύτταρο για χρόνια πριν να το μεταμορφώσουν σε καρκινικό κύτταρο.
HIV και καρκίνος: ένα επιστημονικό γεφύρι της Άρτας
Αφού μελέτησα διεξοδικά για έξι – επτά χρόνια και τελικά αποδέχθηκα τα επιχειρήματα του Duesberg πάνω στους ρετροϊούς του καρκίνου και τον ‘HIV’, κατέφθασα στο Harvard για να συνεχίσω την έρευνά μου με τον Donald Ingber, τον Judah Folkman και άλλους ειδικούς στην στη φυσιολογική αγγειογένεση αλλά και την αγγειογένεση των όγκων. Τον καιρό εκείνο, η αγγειογέμεση των όγκων και η βιολογία των ενδοθηλιακών κυττάρων θεωρούνταν πως βρίσκονταν στη ρίζα της ανάπτυξης όλων των όγκων, και κατά συνέπεια, σχετιζόταν άμεσα με μια από τις πρώτες λεγόμενες ασθένειες του AIDS, του σαρκώματος Καπόζι. Πληροφορήθηκα τότε ότι ο Dr. Robert Gallo, συνεταίρος στην ανακάλυψη της μοριακής υπογραφής του ‘HIV’, είχε έρθει σε επαφή με τον επιβλέποντα καθηγητή μου Judah Folkman και του είχε ζητήσει να τον βοηθήσει να ερμηνεύσει πώς ο ‘HIV΄ μπορούσε να προκαλεί το σάρκωμα Καπόζι. Και λίγο αργότερα ήταν ξεκάθαρο ότι ο ‘HIV’ δε μπορούσε με κανέναν τρόπο να προκαλέσει τον ένα από τους πρώτους δύο τύπους των AIDS ασθενειών, δηλαδή το σάρκωμα Καπόζι ή «καρκίνο των γκέι» όπως ονομαζόταν τον καιρό εκείνο, ούτε άλλους καρκίνους.
Το κτήριο στο Harvard, όπου έκανα τη δουλειά μου, λεγόταν «Μέγαρο John Enders» καθώς εκεί έκανε τις ανακαλύψεις του ο διάσημος John Enders, που έπαιξεαποφασιστικό ρόλο στη καλλιέργεια του ιού που σχετίζεται με την πολιομυελίτιδα σε καλλιέργειες ανθρωπίνων κυττάρων. Στην εποχή της πολιομυελίτιδας, οι Bernice Eddy, Maurice Hillerman από τη Merck (6) και άλλοι από το Fox Chase Cancer Institute της Φιλαδέλφειας είχαν ανακαλύψει ότι ένας δυνάμει ιός του καρκίνου είχε μολύνει το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας που είχε κατασκευαστεί σε καλλιέργειες κυττάρων πρωτευόντων και είχε πάρει το όνομα SV-40, οπότε ακουσίως είχε μεταδοθεί σε 300 εκατομμύρια ανθρώπους σε διάφορες ηπείρους της γης κατά τη διάρκεια των εμβολιασμών από τους Salk και Sabin στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Είχαν εκφραστεί ανησυχίες ότι ολόκληροι λαοί μπορεί να γονάτιζαν από τους καρκίνους στις εκστρατείες εμβολιασμού κατά της πολιομυελίτιδας, ακούγονταν ανέκδοτα ότι οι Σοβιετικοί θα έχαναν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 γιατί θα κατέληγαν με καρκίνους έως και η Merck αποφάσισε να σταματήσει το πρόγραμμα των εμβολιασμών της. Ο John Enders διόρθωσε το πρόβλημα αναπτύσσοντας τον ιό που θεωρούνταν υπεύθυνος για την πολιομυελίτιδα σε καλλιέργειες με ανθρώπινα κύτταρα, ώστε να μην υπάρχει το ενδεχόμενο να μεταδίδονται δυνάμει ιοί του καρκίνου ή άλλοι ιοί από μη ανθρώπινες κυτταρικές καλλιέργειες σε εκατομμύρια παιδιά με τις εκστρατείες εμβολιασμού του μέλλοντος.
Και συνειδητοποίησα ότι παρά το γεγονός ότι είχε αποδειχθεί από τον Bernice Eddy, τον Maurice Hillerman και άλλους ότι ο μολυσματικός ιός SV-40 του καρκίνου, που είχε προέλθει από νεφρό γαϊδάρου και χιμπαντζή σε κυτταρικές καλλιέργειες, μπορούσε να μετασχηματιστεί σε καρκίνο του δέρματος στα χάμστερ και άλλα πειραματόζωα, ήταν εντυπωσιακό ότι στο τεράστιο ανθρώπινο πείραμα που συντελέστηκε σε εκατοντάδες χιλιάδες ανυποψίαστα παιδιά όταν εμβολιάστηκαν με το SV-40, δεν προκλήθηκαν επιδημίες καρκίνου.
Επιστημονικά ελεγμένες μελέτες, που διεξήχθησαν για πάνω από 35 χρόνια, δε μπόρεσαν να δείξουν ότι το SV-40, μετά από απευθείας έγχυση στα χέρια ή στα πόδια εκατομμυρίων παιδιών, είχε ως αποτέλεσμα αύξηση των περιστατικών καρκίνου. Υποθέτω ότι θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει πως οι μελέτες θνησιμότητας στα 35 χρόνια αφότου το καρκινογόνο εμβόλιο είχε διοχετευθεί σε πάνω από 300.000.000 ανθρώπινες υπάρξεις, μαζί με τον ιό της πολιομυελίτιδας, δεν είναι επαρκές διάστημα για να εκτιμηθεί αν το SV-40 έχει προκαλέσει αυξητικές τάσεις καρκίνου. Εν τούτοις, δεν υπάρχει πιο πειστικό πείραμα μέχρι σήμερα για το ότι ένα ιός, που μπορεί να προκαλέσει καρκίνο στα ζώα , ίσως δεν μπορεί να κάνει το ίδιο σε ανθρώπους, ακόμα και σε τόσο δυνάμει καταστροφικά μαζικά πειράματα όπως θα μπορούσε να έχει αποδειχτεί το τελευταίο.
Μάλιστα, η μελέτη των 35 χρόνων, που περιλαμβάνει πλέον παρακολούθηση μεσηλίκων εμβολιασμένων στο παρελθόν με το SV-40, δείχνει ότι στα 1.073 νεογέννητα που είχαν εμβολιαστεί και παρακολουθούνταν στενά έκτοτε επί 35 χρόνια (τα οποία δεν είναι αρκετά κατά την εκτίμηση των συγγραφέων), ένα δείγμα από τα 100.000.000 άτομα που είχαν λάβει το «καρκινογόνο εμβόλιο» μεταξύ του 1959 και 1963, δεν υπήρξε εμφανής άνοδος των περιστατικών καρκίνου, όπως φαίνεται στη μελέτη των Carroll – Pankhurst και άλλων, στο British Journal of Cancer.
Οι επιστήμονες που διαφώνησαν με την αποψίλωση της επιστήμης
Επειτα, έπεσα πάνω σε μια σειρά μελετών από ομάδα επιστημόνων της Αυστραλίας, που δούλευαν στο Royal Perth Hospital και είχαν σχηματίσει την ομάδα Perth Group. Συγκεκριμένα, ήταν οι μελέτες της Ελένης Παπαδοπούλου- Ελεοπούλου, βιοφυσικού, του Valender Turner, που ήταν ανώτερος σύμβουλος επείγουσας ιατρικής του νοσοκομείου, τον Τζον Παπαδημητρίου, καθηγητή Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας και άλλους. Οι ακαδημαϊκές μελέτες τους στη Genetica και άλλες ονομαστές ιατρικές επιφυλλίδες ήταν οι πρώτες που αμφισβητούσαν το αν ο ‘HIV’ είχε καταλλήλως απομονωθεί, και είχαν συγκεντρώσει έναν σημαντικό αριθμό αποδείξεων ότι το διαγνωστικά τεστ για τον ΄HIV’ ήταν ατελή. Καθώς οι μοριακοί ¨ανιχνευτές¨ που χρησιμοποιούνται για τον εντοπισμό του HIV θα είχαν απόλυτη και όχι σχετική αξία εάν και μόνο εάν ο ιός έχει απομονωθεί σε τέτοιο βαθμό καθαρότητας ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχουν τυχαία παραπλανητικά κυτταρικά συγκρίμματα (θραύσματα) που συστηματικά μπερδεύουν τα τεστ ανίχνιευσης.
Επιπροσθέτως, άρχισα να διαβάζω άρθρα και να ακούω τις απόψεις άλλων αξιοσέβαστων επιστημόνων από όλο τον κόσμο όσον αφορά την εξίσωση “HIV/ AIDS”. O Dr. Heinz Sanger, Καθηγητής Μοριακής Βιολογίας και Ιολογίας στο Ινστιτούτο Βιοχημείας Max –Planck του Μονάχου, που είπε «Δεν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις για την ύπαρξη του HIV». Ο Kary Mullis, ο Νομπελίστας που ανακάλυψε την PCR [μέθοδο εξακρίβωσης του DNA], τη βλέπει ακόμα να χρησιμοποιείται για την εξέταση του ιικού φορτίου παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις και κριτικές του. Ο Walter Gilbert, άλλος ένας Νομπελίστας, που ανακάλυψε τη μέθοδο του DNA ίχνους (DNA footprinting) ο Dr. Alfred Hassig, πρώην Καθηγητής ανοσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης και πρώην διευθυντής της Ελβετικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας Αίματος, ο οποίος θεωρούσε ότι το AIDS είναι ένα σύνδρομο που προκύπτει από συναισθηματικά έντονο άγχος που σωματοποιείται και όχι από ιό, ο Dr. Joseph Sonnabend, ένας από τους πρώτους γιατρούς της Νέας Υόρκης που ανέλαβαν ασθενείς του AIDS και ιδρυτής του American Foundation for AIDS Research ώσπου παραιτήθηκε εξαιτίας των επιφυλάξεων του όσον αφορά την ψευδή «έκρηξη του ετεροφυλοφιλικού AIDS» και και της λογικής που του υποδείκνυε να χορηγεί στους ασθενείς του AZT (7). Νομίζω ότι είχε πει, κατά λέξη, «Η εμπορευματοποίηση του ‘HIV’, με δελτία Τύπου και ανακοινώσεις που λένε ότι είναι ένας ιός/δολοφόνος που προκαλεί AIDS από μόνος του χωρίς να έχει ανάγκη τη συνδρομή άλλων παραγόντων, έχει τόσο πολύ διαστρεβλώσει την έρευνα και τη θεραπεία ώστε μπορεί να έχει προκαλέσει χιλιάδες άδικους θανάτους». O Dr. Donald Abrams, που ήταν Καθηγητής Ιατρικής στο Γενικό Νοσοκομείο του Σαν Φραντσίσκο, είπε ότι είχε μεγάλο αριθμό οροθετικών ασθενών που επέλεξαν να μη πάρουν την αντιρετροϊκή αγωγή γιατί είχαν δει ότι όλοι οι φίλοι τους που την είχαν πάρει, είχαν πεθάνει. Και ήταν πολλοί ακόμα καταξιωμένοι επιστήμονες και γιατροί που διάβαζα ή άκουγα ότι εξέφραζαν τις αμφιβολίες τους για το ότι ο ‘HIV’ ήταν η αιτία του ‘AIDS’, ότι τα αντιρετροϊκά φάρμακα μπορούσαν να καθυστερήσουν την πρόοδο της ανοσοποιητικής κατάρρευσης ή ότι οι ιοί μπορούν να προκαλέσουν καρκίνους στον άνθρωπο. Αντιθέτως, ήταν πολλοί αυτοί που έλεγαν ότι ο ‘HIV’ δεν μπορεί να είναι η μόνη αιτία του ‘AIDS’, ή έστω μια από τις αιτίες του ‘AIDS’, και ότι οι αντιρρήσεις και οι απόψεις του Duesberg ήταν σημαντικές. Το ζήτημα με έλκυε όλο και πιο πολύ”.
—-
(1) Το νουκλεικό οξύ αποτελεί το δομικό υλικό του γενετικού υλικού (DNA-RNA). Μολυσματικοί παράγοντες χωρίς νουκλεϊκό οξύ ήταν μέχρι την ανακάλυψη των prions αδιανόητοι για τη μικροβιολογία καιτην ιατρική γενικότερα. Όλα αυτά άλλαξαν με τη νόσο των τρελών αγελάδων όπου ως μολυσματικοί παράγοντες θεωρούνται πλέον ανώμαλες πρωτείνες και όχι μικροοργανισμοί
(2) Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι να επιβεβαιωθεί η θεωρία των prions, ο νυν νομπελίστας Gadjusek θεωρούνταν από πολλούς συναδέρφους του από επιστημονικός εξτρεμιστής εώς γραφικός.
(3) Αυτό που μάλλον ενοούσε ο Hamburger είναι σε αντίθεση με άλλες θετικές επιστήμες, η βιολογία και η ιατρική έχουν αποτύχει να διατυπώσουν βασικές ερμηνευτικές αρχές που είναι ικανές να ερμηνεύσουν τη συμπεριφορά των έμβιων συστημάταν στο πλήρες φάσμα της
(4) Τα τελευταία χρόνια κυκλοφόρησαν στη ελληνική φαρμακευτική αγορά ήπια παιδιατρικά σκευάσματα που αναπτύχθηκαν με τη βοήθεια της Montalcini για την αντιμετώση της ατοπίας, τα οποία δυστυχώς καθώς δε συνδέονταν με μεγάλα φαρμακευτικά συμφέροντα δεν κατάφεραν να σπάσουν το μονοπώλιο της επιθετικής προσέγγισης της κορτιζόνης και των ανοσοτροπικών
(5) Για πολλά χρόνια, ερευνητές προσπαθούσαν να αποδόσουν τον καρκίνο σε ιούς. Αυτή η προσπάθεια ήταν μη παραγωγική με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο Duesberg, πρωτοπόρος σε αυτό το πεδίο, είχε την επιστημονική ειλικρίνεια να αναθεωρήσει τις αρχικές του θέσεις και να αμφισβητήσει την ίδια του τη δουλειά. O Robert Gallo που υποτίθεται ότι απομόνωσε τον HIV, ήταν μεν όπως και ο Duesberg ερευνητής στο πεδίο ιών-καρκίνου, σε αντίθεση με τον Duesberg όμως μετάφερε τις μη παραγωγικές αντιλήψεις του για τη δράση των ιών από το ανεπιτυχές πεδίο του καρκίνου στο πεδίο του AIDS
(6) Η Merck είναι από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρίες
(7) AZT: αζιδοθυμιδίνη, ένα από τα πρώτα φάρμακα του AIDS που ανήκει στην κατηγορία των αναστολέων αντίστροφης μεταγραφάσης. Το AZT επιστρατεύτηκε στην αντιμετώπιση του AIDS μετά από χρόνια που παρέμενε παροπλισμένο καθώς έχει δοκιμαστεί ανεπιτυχώς στο πεδίο της αντιμετώπισης του καρκίνου. Σήμερα χρησιμοποιείται μόνο σε συνδυασμούς φαρμάκων. Τ ο AZT είναι ένα ακόμη δείγμα της συνάφειας των ερευνητικών πεδίων AIDs και καρκίνου και της λογικής που τα διέπει.
Δημοσιογράφος: Αγαπητέ κύριε Μανιώτη, κατ’ αρχάς σας ευχαριστώ που βρήκατε το χρόνο να δώσετε αυτή την αποκλειστική συνέντευξη για το ελληνικό κοινό πάνω στο κρίσιμο θέμα της εξίσωσης του HIV με το AIDS.
Καθηγητής Dr. Andrew Maniotis: Ευχαριστώ κι εγώ, Λάμπρο, που μου δίνεις την ευκαιρία να μιλήσω γι’ αυτό το σημαντικό θέμα. Θα ήθελα κατ’ αρχάς να αφιερώσω αυτή τη συνέντευξη σε όλους εκείνους που πέθαναν από το σύνδρομο ονόματι AIDS από το ξεκίνημα της εποχής του AIDS στη δεκαετία του ’80, αλλά και σε όσους πεθαίνουν ακόμα από ανοσοκατασταλτικές ασθένειες
Δημ.: Κύριε καθηγητά, μια ευθεία ερώτηση που θεωρώ σημαντική: Είδατε ποτέ τον ιό HIV στο εργαστήριό σας ή σε κάποιο άλλο εργαστήριο αυτής της χώρας; Ναι ή όχι;
Dr. A. Maniotis: Η απάντηση είναι όχι. Δεν τον έχω δει.
HIV και κυτταρικά συγκρίμματα
Σε αυτό το κομμάτι ο Dr. Μανιώτης εξηγεί πως μέσα από τις συνήθεις οδούς της απομόνωσης μπορούν να προκύψουν σωματίδια που εύκολα παρερμηνεύονται ως ιοί, βλ. HIV, όταν δεν υπάρχει ευλαβική προσήλωση στη μέθοδο και την ανάλυση των αποτελεσμάτων της.
Δημ.: Προσπαθήσατε;
Dr. A. Maniotis: Αν προσπάθησα, λέτε; Προσπάθησα «να τον δω» δια της πλαγίας οδού που συνήθως χρησιμοποιείται για να τον ανιχνεύσουν. Μια «ρωμαϊκή απόπειρα» επιχειρήθηκε από τον Luc Montagnier στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, όταν προσπάθησε να τον δει, και έλεγε μετά σε συνεντεύξεις του ότι αυτό που τότε αποκαλούσαν ‘HIV’ ήταν μυθώδους δυσκολίας να φωτογραφηθεί από την πρώτη στιγμή.
Το 1997, μια ομάδα επιστημόνων στην Ουάσιγκτον υπό την εποπτεία του Bess και άλλων, που προσπαθούσαν να παρασκευάσουν εμβόλιο και παρεμπιπτόντως προσπάθησαν να δουν τον ‘HIV’ καθαρό, ανέφεραν στη δημοσίευσή τους ότι μικροκυστίδια ήταν η πηγή των μολυσματικών κυτταρικών πρωτεϊνών που προέκυπταν σε “καθαρές” παρασκευές “HIV”. Επίσης, το 1997, μια Γαλλο-γερμανική συνεργασία, από τον Gluschankof και άλλους, δημοσίευσε μια άλλη έρευνα στο Journal of Virology και ισχυριζόταν ότι κυστίδια κυτταρικής μεμβράνης ήταν ο κύριος μολυσματικός παράγοντας σε παρασκευές του ‘HIV’.
Σε αυτή την τελευταία εργασία, τα κυτταρικά συγκρίμματα δεν είναι διακριτά από οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο στη μικρογραφία. του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου. Τέτοιες παρασκευές του ‘HIV’, όπως έχουν περιγραφεί από τις ομάδες των Bess και Gluschankof, χρησιμοποιούν τις πιο εξελιγμένες τεχνικές του καιρού τους για να πετύχουν την απομόνωση και την εξακρίβωση των μοριακών συστατικών του ‘HIV’, συμπεριλαμβανομένων και των νουκλεϊκών του οξέων, και παρόλα αυτά τίποτα που να θυμίζει ιό δεν μπόρεσε να διαφανεί στις ηλεκτρονικές μικρογραφίες του ‘HIV’
Ακτίνη, κυτοσκελετικές και άλλες κυτταρικές πρωτείνες (που φτιάχνονται από τα κύτταρα και όχι από τους ιούς) επίσης βρέθηκαν μέσα στα κυστίδια των σωματιδίων αυτών που μοιάζαν με ιούς. Ακόμη και όταν στις καλλιέργειες χρησιμοποιούνταν μη-μολυσμένα αλλά απλώς ενεργοποιημένα ανθρώπινα ανοσολογικά κύτταρα σε τριβλία Petri, πάλι προκύπτουν κυστίδια ή σωματίδια που μοιάζουν με ιούς και περιέχουν κυτταρικές πρωτείνες.
Τα μικροκυστίδια του “HIV” εκτός από κυτταρικές πρωτεϊνες έχει βρεθεί να περιέχουν RNA και DNA. Τεράστιες αναλογικά ποσότητες κυτταρικού RNA και DNA έχουν βρεθεί σε αυτά τα κυστίδια που θεωρήθηκαν ως ιικά σωματίδια. Τα συνηθίστερα είδη RNA που βρίσκονται στα κυστίδια είναι ριβοσωμικές υπομονάδες, μερικά είδη με χαμηλό μοριακό βάρος και tRNA. Οι συγγραφείς της μελέτης του 1997 δήλωσαν ότι όλα τα μελλοντικά πειράματα που θα επιχειρήσουν να απομονώσουν καθαρούς ¨HIV ιούς¨, πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την επίδραση των μολυσματικών κυτταρικών αντιγόνων που βρίσκονται σε μικροκυστίδια ή σε σωματίδια που μοιάζουν με τον ιό HIV. Έκτοτε, πολυάριθμες άλλες κυτταρικές πρωτείνες έχουν βρεθεί σε ¨καθαρές¨παρασκευές του “HIV”. Και δεν έχει αποδειχτεί αν οι πρωτείνες αυτές σχετίζονται με τον ιό. Ακόμη και αν σχετίζονται, δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο ρόλος τους στην ανοσοκαταστολή, ούτε αν έχουν καν κάποια τέτοιο ρόλο. Αλλά μπορούμε να θεωρούμε δεδομένο ότι η κατάλληλη ταυτοποίηση, χαρακτηρισμός και πλήρης διαχωρισμός των κυτταρικών πρωτεϊνών που σχετίζονται με τη μοριακή υπογραφή του “HIV” είναι απαραίτητα και προαπαιτούμενα στάδια για την κατανόηση της δυνητικής λειτουργίας ενός φερόμενου ως ιού παράγοντα στην ανάπτυξη μιας ανθρώπινης ασθένειας. Αν έχουμε προβεί σε αυτά τα ποιητικά βήματα και έχουμε εξασφαλίσει καθαρή τη μοριακή ταυτότητα του υπό συζήτηση παράγοντα, τότε και μόνο τότε μπορούμε να θεωρούμε ότι έχουμε απομονώσει τον HIV, και ακολούθως μπορούμε να τον εισάγουμε σε οργανισμούς ώστε να μελετήσουμε τη δράση του in vivo και να συμπεράνουμε με αφάλεια το κατά πόσο ο ιός είναι ικανός να προκαλέσει νόσο.
Με λίγα λόγια, κάθε φορά που οι επιστήμονες προσπάθησαν να «δουν» τον ‘ΗIV’ σε τριβλία ή στον άνθρωπο, το μόνο που μπόρεσαν να επιτύχουν, χρησιμοποιώντας την κορυφαία τεχνολογία της εποχής μας, ήταν να απομονώσουν μια ικανή ποσότητα κυτταρικών συγκριμμάτων – ή, όπως λέγεται, «κυτταρικών σκουπιδιών»- που είναι ενδεικτική είτε κάποιας ασθένειας του οργανισμού είτε κακής απομόνωσης του ιού.
Η αποτυχία του εμβολίου της Merck
AIDS και οι λόγοι της αποτυχίας των διαδοχικών αποπείρων ανάπτυξης εμβολίου
Δημ.: Εσείς πιστεύετε ότι ο HIV προκαλεί το AIDS;
Dr. A. Maniotis: Όχι. Δεν το ξανασκέφτηκα ήδη από την πρώτη φορά που άκουσα τη διάλεξη του Duesberg πάνω στο θέμα, αλλά τώρα οι αποδείξεις είναι κατά τη γνώμη μου σαρωτικές και δείχνουν ότι τα σωματίδια που θυμίζουν ιό και θεωρήθηκαν κάποια στιγμή ότι αντιπροσωπεύουν τον ‘ΗΙV’, με κανέναν τρόπο δε μπορούν να προκαλέσουν AIDS. Για παράδειγμα, μέχρι το 1995 έχουν γίνει πάνω από 30 δοκιμές για εμβόλια, όπως αυτές περιγράφονται στα Αρχείου του Κονγκρέσσου για τις παρενέργειες των εμβολίων του HIV και σε άλλα άρθρα για αποτυχημένες δοκιμές ‘HIV’ εμβολίων. Το περίεργο σε όλες αυτές τις δοκιμές είναι ότι, όχι μόνο, δεν προστάτεψαν κανέναν από τους εμβολιαζόμενους από το να αποκτήσει ανοσοκαταστολή αλλά ούτε κατέστη δυνατόν να αναδειχθεί η μοριακή ταυτότητα του ‘HIV’ σε κάποιον από τους εμβολιασμένους. Αυτή η ολοκληρωτική αποτυχία των εμβολίων δε βγάζει κανένα νόημα αν όντως ο υποτιθέμενος ιός ή οποιοδήποτε από τα συστατικά του είχαν απομονωθεί σωστά και αν όντως είχε αποδειχθεί πέραν κάθε λογικής αμφιβολίας ότι ο ιός είναι το αίτιο του AIDS. Γιατί αν όντως τα συστατικά ή ο ¨ιός του AIDS¨είχε απομονωθεί σωστά και είχε πλήρως προσδιοριστεί, τότε οι επιστήμονες και οι γιατροί θα ήταν σε θέση να εμβολιάσουν οργανισμούς με αυτά και τότε αντισώματα εναντίων αυτών των συστατικών θα παράγονταν, όπως θα συνέβαινε στην περίπτωση μιας πραγματικής ιικής μόλυνσης.
Όταν εγχέουν συστατικά του ‘HIV’ σε ζώα, παίρνουν καμιά φορά αντισώματα που αντιστοιχούν εν μέρη στη μοριακή ταυτότητα του ‘HIV”. Αλλά μέχρι σήμερα, κανένα ζώο (ή άνθρωπος) που έχει σκόπιμα ή ατυχηματικά εκτεθεί στον HIV δεν έχει αναπτύξει AIDS, τουλάχιστον κανένας από αυτούς που δεν παρουσίαζε άλλους ιατρικούς λόγους ανεξάρτητους από τον “HIV” ικανούς να του προκαλέσουν σοβαρή ανοσοκαταστολή. Μάλιστα, η Merck ανακοίνωσε μόλις τον περασμένο μήνα ότι η τελευταία και πιο φιλόδοξη δοκιμή της για εμβόλιο κατά του ‘HIV’ σε ανθρώπους απέτυχε για μια ακόμη φορά ολοκληρωτικά. Για την ακρίβεια, αυτοί που δεν πήραν το εμβόλιο παρουσίασαν στη συνέχεια μικρότερο ποσοστό θετικών αποτελεσμάτων από εκείνους που είχαν κάνει το εμβόλιο. Για μένα το ανησυχητικό με την ομολογία αποτυχίας της δοκιμής της Merck δεν είναι ότι από στην ομάδα που πήρε το εμβόλιο 25 παραπάνω άτομα παρουσίασαν οροθετικόυητα σχέση με τα άτομα της ομάδας ελέγχου, αλλά ότι το συνολικό ποσοστό οροθετικών που προέκυψε στην κάθε ομάδα μπορεί να οφείλεται σε τεχνητά παράγωγα του ίδιου του διαγνωστικού τεστ ή σε μη μη ειδικές αντιδράσεις του οργανισμού. Τα αποτελέσματα αυτής της δοκιμής μπορεί να μην έχουν καμία απολύτως σχέση με τον ‘HIV’.
Ακόμα και οι γιατροί και επιστήμονες που διεξήγαν την τελευταία δοκιμή, κατέληξαν στο συμπέρασμα – και το θυμάμαι από μνήμης, τόσο πολύ με σόκαρε – ότι: «Ο υπέρτατος φόβος των ερευνητών είναι πλέον μήπως όλη η θεωρία που υπαγόρευσε τις δοκιμές εμβολίων της Merck είναι λάθος. Γιατί τότε καταδικάζεται σε αποτυχία μια ολόκληρη τάξη πειραματικών εμβολίων».
Κατά τη γνώμη μου, σωστότερο θα ήταν να πούμε ότι η όλη θεωρία ΗΙV=AIDS είναι λάθος, αφού δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ένας εξωγενής ‘ιός του AIDS΄ (που εισέβαλε στο σώμα από έξω) έχει ποτέ απομονωθεί και φωτογραφηθεί σε κάποιον ασθενή του AIDS που είχε, ας πούμε, ιικό φορτίο (1) εκατομμύριο ιούς, όπως το προσδιορίζει μια εξέταση ιικού φορτίου. Κανένα απομονωμένο σωματίδιο του ‘HIV’, από όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν έχει δείξει να προκαλεί ανοσολογική απάντηση στους λήπτες των εμβολίων ή να προκαλεί τη νόσο σε ζώο ή σε άνθρωπο.
Η δοκιμή της VAXGEN για εμβόλιο, το 2004, είχε αποφέρει το ίδιο αποτέλεσμα αποτυχίας που ανακοίνωσε και η Merck πρόσφατα. Μετά τις αποτυχημένες δοκιμές του εμβολίου ενάντια στη GP120 (μεμβρανική γλυκοπρωτεϊνη του ιού), έλαβαν τη συνηθισμένη επιβράβευση που προέρχεται από το κατεστημένο του AIDS κάθε φορά που αποτυγχάνει να προσφέρει οποιαδήποτε απόδειξη της θεωρίας ότι ο ‘HIV’ προκαλεί το AIDS. Πάντα επιβραβεύουν την αποτυχία. Ο Donald Francis, αρχηγός της δοκιμής του εμβολίου GP120 VAXGEN και πρώην διευθυντής του CDC [Κέντρου Πρόληψης Ειδικών Λοιμώξεων του Αμερικανικού Υπουργείου Υγείας] λέγεται ότι έλαβε με την εταιρεία του VAXGEN πάνω από 877 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ για να παρατήσει την ανάπτυξη του εμβολίου του για τον ‘HIV’ και να ξεκινήσει την παρασκευή εμβολίου για τον άνθρακα για τους στρατιώτες, με τις εισφορές των φορολογουμένων. Η ανταμοιβή της επαναλαμβανόμενης αποτυχίας στην έρευνα του AIDS μοιάζει να είναι ένας ατελείωτος ποταμός χρήματος, αντί για επανεξέταση των θεωριών και των θεμελιωδών υποθέσεων.
Νομίζω ότι αυτά τα λεφτά των φορολογουμένων θα έπιαναν περισσότερο τόπο αν διατίθεντο για την παραγωγή θρεπτικών σκευασμάτων, όπως το ‘plumpynut’ – συμπλήρωμα διατροφής που παρουσιάστηκε από τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα στην τηλεόραση πριν από λίγες εβδομάδες γιατί έβρισκαν προβλήματα στη χρηματοδότησή του σχετικού προγράμματος για την Αφρική και άλλες χώρες. Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα έδειχναν με κραυγαλέο τρόπο ότι το plumpynut θα έσωζε αναρίθμητα παιδιά από την καχεξία και ότι είναι πιο σημαντικό να τους προμηθεύουν αυτό το φθηνό και σωτήριο μείγμα θρεπτικών ουσιών παρά έστω και αντιβιοτικά.. Τα 877 εκατομμύρια δολάρια σε plumpynut θα έφθαναν για να σώσουν αμέτρητες ζωές στην Αφρική, όπως δήλωσαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα στο πρόγραμμα 60 minutes της αμερικανικής τηλεόρασης.
Αλλά ο Stephen Lewis, Ειδικός Απεσταλμένος της Γενικής Γραμματείας των Ηνωμένων Εθνών για το HIV/AIDS στην Αφρική, διαφώνησε με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Είπε ότι άλλα πράγματα είναι πιο σημαντικά στην Αφρική από το νερό και την τροφή. Αφού εξέτασα τα εντυπωσιακά διαπιστευτήριά του, διαπίστωσα ότι στην ομιλία που έδωσε κατά την αποφώνηση της Δέκατης Εκτης Διεθνούς Συνδιάσκεψης του AIDS στο Τορόντο αφού στηλίτευσε τον Νοτιοαφρικανό υπουργό Υγείας για την προτεραιότητα που έδινε στο θέμα της διατροφής, αξιολόγησε το νερό και την τροφή ως έκτο σε σπουδαιότητα ζήτημα για τους κατοίκους. Πιο σημαντικές ήταν πρακτικές όπως ο ψεκασμός των γεννητικών τους οργάνων με μικροβιοκτόνα, κατεβατά φαρμάκων και όλα τα σχετικά. Μου έκανε κατάπληξη πώς δεν σκέφτηκε ο κ. Lewis ότι αυτοί οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι χρειάζονταν καθαρό νερό και λίγο φαγητό ακόμα και για να καταπιούν τα φάρμακα, αλλά και για να εξασφαλίσουν πρώτα επάρκεια πρωτεϊνών, που σίγουρα δεν είχαν.
Δημ.: Τι σημαίνει για έναν υγιή άνθρωπο που έχει διαγνωστεί οροθετικός το να έχει τη μοριακή υπογραφή του HIV;
Dr. A. Maniotis: Οπως ανέφερα νωρίτερα, τα συστατικά ενός ρετροϊού που υποτίθεται ότι προκαλεί ανοσοκαταστολή, δεν έχουν απομονωθεί, ούτε έχει αποδειχθεί ότι μπορούν να προκαλέσουν ανοσοποιητική ανεπάρκεια..
Προσπάθησαν να μολύνουν χιμπαντζήδες με τον ιό, και όταν το έκαναν, είδαν ότι δεν αρρώστησαν. Εφτιαξαν πολυτελή καταλύματα για τη διαμονή τους και οι χιμπαντζήδες ευημερούν στα καταλύματα αυτά 25 χρόνια τώρα.
Όταν πάλι ξεκίνησαν τις μελέτες σε ερωτικά ζευγάρια ανθρώπων, όπου ο ένας ήταν οροθετικός και ο άλλος μη οροθετικός, και έλαβε χώρα η περίφημη έρευνα Padian με 175 «παράταιρα» ζευγάρια, βρέθηκε μηδενική αλλαγή στο καθεστώς οροθετικότητας του καθενός. Είχαν κάθε είδους συχνότητα και ένταση στο σεξ, και ήταν πάντα «χωρίς προφυλάξεις». Η ίδια η Dr. Padian δήλωσε ότι η έρευνά της εκ των πραγμάτων αποδεικνύει λανθασμένη την επίσημη θεωρία ότι ο ‘HIV’ είναι σεξουαλικά μεταδιδόμενος, ή έστω εύκολα μεταδιδόμενος. Είναι σαχλό και να το λες μόνο. Δεν υπήρξε καμία μεταβολή στο καθεστώς οροθετικότητας των μελών στο κάθε ζευγάρι, μετά από 10 χρόνια έντονης ερωτικής ζωής. Πολλές ακόμα μικρότερες ομάδες υπό δοκιμή έδειξαν το ίδιο αποτέλεσμα έλλειψης μεταδοτικότητας σε ένα ζευγάρι. Αν δε μπορούν οι άνθρωποι να μεταδώσουν τον ιό ο ένας στον άλλον σεξουαλικά, πώς θα μπορούσαν ποτέ να μεταβιβάσουν τα συστατικά του σε ανθρώπους κατά τη διάρκεια ενός προγράμματος εμβολίων και να προκαλέσουν ανοσία;
Υπάρχουν τόσο πολλοί τρόποι και παραδείγματα για να δούμε το γιατί η θεωρία ‘HIV=AIDS’ αποτυχνάνει να εξηγήσει οτιδήποτε για την ανοσοκαταστολή που παρατηρείται καθώς και για το γιατί όλες αυτές οι δοκιμές εμβολίων έχουν αποτύχει. Για παράδειγμα, όταν ξεκίνησαν τα προγράμματα αντιθηλασμού και προειδοποίησαν όλες αυτές τις Αφρικανές γυναίκες να μη θηλάζουν γιατί υπήρχε έτσι κίνδυνος μετάδοσης του ιού, ανακάλυψαν ότι οι γυναίκες που είχαν πειστεί να μην θηλάσουν τα μωρά τους, είχαν πολύ περισσότερα περιστατικά θνησιμότητας στα νεογέννητα παιδιά τους, γιατί τελικά δεν τους είχαν προσφέρει την προστατευρική ανοσία και την κατάλληλη διατροφή που ο θηλασμός παρέχει σε τέτοιες ρημαγμένες από τη φτώχια περιοχές.
Αν οι γυναίκες δεν μπορούν να περάσουν τον ιό στο ίδιο το βλαστάρι τους με τον θηλασμό, ακόμη και σε πληθυσμούς που υποτίθεται ότι ο HIV αφθονεί, και αυτές ακριβώς οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο θνησιμότητας για το παιδί αν δεν θηλάσουν, πώς γίνεται να το θεωρούμε έστω και πιθανόν ότι οι κατασκευαστές εμβολίων θα μεταβιβάσουν τα συστατικά του ‘HIV’ σε έναν άνθρωπο και θα του εξασφαλίσουν έτσι προστασία από τον κίνδυνο ανοσοκαταστολή, ή όπως φάνηκε στην περίπτωση της αποτυχίας των δοκιμών της Merck, ότι θα μπορέσουν να ανακαλέσουν τη μοριακή ταυτότητα του ‘HIV’ σε σημαντικό αριθμό ληπτών του εμβολίου; Σε ένα σκέλος των δοκιμών της Merck, για παράδειγμα, αναφέρθηκε ότι από τους 778 άνδρες εθελοντές, μόνο οι 21 παρουσίασαν μετά τον εμβολιασμό την “υπογραφή¨ του ‘ΗIV’ ενώ στην ομάδα placebo1 μόνο 9 παρουσίασαν την υπογραφή του. Κανονικά θα έπρεπε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους εμβολιασμένους να αναπτύσσουνουν αντισώματα στον ‘HIV’, αν τα συστατικά του είχαν πράγματι απομονωθεί και ήταν ικανά για να προκαλέσουν ανοσoγενή στον άνθρωπο (2).
HIV, ενδορετροιοί και ρετροειδή. Μια επιστημονική αιμομιξία
Σε αυτό το κομμάτι ο Μανιώτης εξηγεί το πως αρχέγονοι ρετροιοί και ρετροειδή που είναι ενσωματωμένοι στο ανθρώπινο γονιδίωμα και όχι ένας εξωτερικός εισβολέας μπορεί να έχουν παρερμηνευτεί ως ο ¨καινούριος¨ ιός HIV και εξηγεί το πως και ¨αυθόρμητα¨ανθρώπινα γονίδια είναι αντίστοιχα με αυτά του HIV.
Αυτό που υπονοεί αυτή η αποτυχία είναι ότι αυτό που έχουμε περιγράψει ως την πρωτεϊνική σφραγίδα του “HIV” μπορεί κάλλιστα να προέρχεται από ενδογενείς αλληλουχίες DNA (που προέρχονται από τα ίδια τα κύτταρα του οργανισμού και όχι από τον ιό) και αυτές οι ίδιες κυτταρικές πρωτείνεςπου αποδίδονται στην μοριακή ταυτότητα του ιού, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες είναι δυνατόν να εκφρασδτούν σε μια σωρεία οργανισμών, από τη φυσιολογική μαγιά, από τα έντομα, τους σκύλους, τους πιθήκους,τους χιμπατζήδες και τους ανθρώπους ακόμη και όταν οι οργανισμοί αυτοί δεν έχουν μολυνθεί από κάποιο ιό. Ο HIV θεωρείται ότι έχει 9150 βασικά ζευγάρια, αλλά πάλι, αυτή η “στάμπα” δεν έχει ληφθεί καθαρή χωρίς επιμολύνσεις κυτταρικών νουκλεϊκών οξέων. Οπότε, είναι πιθανό, σύμφωνα με την οπτική μου η μοριακή υπογραφή του “HIV” να αντιστοιχεί σε αυτό που ονοματίζουμε ανθρώπινους ενδορετροιούς (HERV) (3) και στην γενετική τους αλληλουχία, ή ακόμη πιθανότερα σε αυτό που ονομάζουμε ¨ρετροειδή”. Η υπόθεση των ενδορετροιών δοκιμάστηκε ξανά και ξανά, με πιο εντυπωσιακό το πάραδειγμα των ¨ιών Phoenix”.
Επίσης, κάθε σύγχρονη ανάλυση της βάσης δεδομένων του ανθρώπινου γονιδιώματος αποκαλύπτει την ύπαρξη περισσοτέρων από 120000 ρετροειδών σε αυτό. Τα ανθρώπινα ρετροειδή περιέχουν κωδικοποιημένες τις αλληλουχίες για αντίστροφη μεταγραφάση (4). Όταν ασθενείς που βρίσκονται υπό αντιρετροική αγωγή (αντι HIV) αγωγή τελικά πεθαίνουν, οι υπέρμαχοι της θεωρίας “HIV=AIDS”λένε ότι αιτία του θανάτου είναι η μεταλλάξη στην αλληλουχία των γονιδίων του ιού που κωδικοποιεί την αντίστροφη μεταγραφάση του οπότε το φάρμακο πλέον δεν μπορεί να στοχεύσει σωστά. Σε αντίθεση με την ερμηνεία των υπερασπιστών του δόγματος HIV=AIDS που μιλούν για γενετική αστάθεια, οι γενομικές αναλύσεις των ρετροειδών λένε ότι οι αλληλουχίες τους που κωδικοποιούν την αντίστροφη μεταγραφάση είναι από τις πιο σταθερές, και χάρη σε αυτή την αξιοθαύμαστη σταθερότητά τους έγινε δυνατή η ταξινόμηση τους.
Αυτό που είναι επίσης αξιοθαύμαστο είναι ότι η αντίστροφη μεταγραφάση (5) θεωρούνταν κάποτε από όλους τους ερευνητές του AIDS να είναι πολύ συγκεκριμένη στους ρετροιούς (6) (κατά συνέπεια σταθερή), τόσο συγκεκριμένη που αρχικά ήταν αυτό το ένζυμο που μετρούσαν, και μερικά εργαστήρια ουσιαστικά συνεχίζουν να την μετρούν ως τεκμήριο μόλυνσης από HIV. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όλοι μας είμαστε καταασκευασμένοι εν μέρει από υλικά ρετροιών, είναι κομμάτι μας. Αυτό που αποκαλούν HIV, αυτό που έχουν βαπτίσει ως τον πιο επικύνδυνο και μολυσματικό ιό που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα, υπάρχει μέσα μας και μπορεί να ενεργοποιηθεί σε πολούς από μας χωρίς να έχουμε μολυνθεί και αυτό που παρερμηνευούμε και θεωρούμε ότι είναι ο HIV ουσιαστικά ωφείλονται στις τεχνικές που χρησιμοιποιούμε, χωρίς να ακολοθούνται από μια ψύχραιμη και σοβαρή ανάλυση του τι ουσιαστικά αυτά τα τεστ ουσιαστικά αναιχνεύουν, ή τι ακριβώς σημαίνeι η μοριακή υπογραφή του HIV για ένα ανθρώπινο οργανισμό.
Μπορεί να υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στη μοριακή υπογραφή του “HIV” και και ανοσοσλογικές διαταραχής σε κάποια άτομα αλλά η σημαντικότερη ερώτηση είναι αυτή: Ποιό έρχεται πρώτο; Ποιο είναι η αιτία και ποιο το αποτέλεσμα και ουσιαστικά σημαίνει για ένα υγειή άνθρωπο που έχει δαγνωστεί οροθετικός το να έχει τη μοριακή υπογραφή του “HIV”;
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Γιατί δεν είναι μόνο οι αλληλουχίες αντίστροφες τρανσκριπτάσης που βρίσκονται αυθόρμητα στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Σύμφωνα με ανάλυσεις του ανθρώπινου γονιδιώματος και άλλες αλληλουχίες που θεωρούνταν ειδκές για τον ¨HIV” βρέθηκαν διασκορπισμένες στο ανθρώπινο γονιδίωμα.
Ο Δρ.Gallo και άλλοι έχουν κάνει ειρωνικούς αφορισμούς του τύπου πως σε ένα στάδιο κατάμεστο από μη οροθετικούς ούτε ένα μόριο HIV δεν θα υπάρχει (ότι δηλαδή κανένας μη οροθετικός δεν μπορεί να εκφράσει μόρια HIV) και το ίδιο το DAIDS (7) δηλώνει πως αν κύτταρα του άιματος εκφράζουν παραπάνω από 30 μονάδες της ¨ειδικής HIV” p24 πρωτείνης σε 2-3 εξετάσεις, τότε κάποιος θεωρείται οροθετικός, και κατά συνέπεια αν κοιμηθεί με κάποιον χωρίς να του πει για αυτές τις 30 μονάδες που ¨HIV¨ που κουβαλάει μπορεί να δικαστεί για απόπειρα ανθρωποκτονίας, δεν μπορεί να ασφαλιστεί, μπορεί να απολυθεί από τη δουλειά του, να αυτοκτονήσει, και αν έγκυος να τρομοκρατηθεί σε τέτοιο σημείο ώστε να κάνει έκτρωση. Από την άλλοι, αν τα κύτταρα σου εκφράζουν λιγότερες από 30 μονάδες, τότε δεν είσαι ελεύθερος από το AIDS και την κοινωνική κατάρα του. Όταν λοιπόν το ίδιο το DAIDS τοποθετεί ως κατώφλι τις 30 μονάδες και όχι τις μηδέν μονάδες, κάτω από αυτές είσαι υγιής, πάνω από αυτές τρισκατάρατος, πως μπορεί τότε κάποιος να ισχυριστεί ότι σε ένα στάδιο γεμάτο με μη οροθετικούς δεν υπάρχει ούτε ένα μόριο HIV; Είναι μια αυθαίρετη μέτρηση μιας μοριακής υπογραφής που μπορεί να μην έχει καμία απολύτως σχέση με έναν ιό ή με την ανοσοκαταστολή.
Η πρωτείνη P24 που θεωρείται θεμελιακή πρωτείνη του HIV έχει παρεπιπτώντως βρεθεί και σε κύτταρα του θύμου αδένα παιδιών που ποτέ δεν είχαν μολυνθεί από τον ιό.
Αυτό περιπλέκει τα πράγματα ακόμη περισσότερο, καθώς μερικές από αυτές τις ενδογενείς αλληλουχίες DNA ή RNA εκφράζονται σπάνια ή σε απάντηση σε κάποιο φυσιολογικό στρες: δεν είναι μολυσματικές και μπορεί να αντστοιχούν περίπου στο 17% του ανθρώπινου γονιδιώματος σύμφωνα με μερικούς επιστήμονες.
Η μοριακή υπογραφή του HIV μπορεί να μην έχει καμιά σχέση με κάποιον ιό: η μοριακή υπογραφή αυτού που θεωρείται ως ιός μπορεί να παράγεται από τα ίδια τα κύτταρα και την απάντηση τους σε προηγούμενους λανθάνοντες ιούς που από πέρα από κάποια ουδό φυσιολογικού στρες προκαλούν μια καινούρια και περίπλοκη ανοσολογική απάντηση, η οποία ερμηνεύεται ως ¨μοριακή υπογραφή του AIDS”. Το ανοσοποιητικού σύστημα ενός ατόμου που είναι τόσο μολυσμένο από πολλαπλές καιι πολυάριθμες λανθάνουσες αλλά αληθινές ιικές λοιμώξεις είναι σε θέση να παράγει διαρκώς νέα αντιγόνα, τα οποία ΄διαβάζονται¨ από τους επιστήμονες ως ο αέναα μεταλλασόμενος HIV. Θεωρητικά, μια τέτοια αλυσιδωτή αντίδραση του ανοσοποιητικού που προκαλείται από αλλεπάληλες αληθινές ιικές, βακτηριακές ή μυκητησιακές λοιμώξεις θα απέβαιναν προοδευτικά εξαιρετικά εξουθενωτικές για την σταθερότητα και την αποτελεσματικότητα της ανοσολογικής λειτουργίας και κατά συνέπεια, οποιοδήποτε εμβόλιο εναντίον του HIV ή οποιοδήποτε άλλου συγκεκριμένου παθογόνου δεν θα επηρέαζε καθόλου την έκφραση και την έκβαση του AIDS. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει μέχρι σήμερα με τα πειραματικά εμβόλια: δεν δουλεύουν, σαν να μην αναγνωρίζει ο οργαισμός τι ακριβώς του βάζεις. Αν αυτή η υπόθεση είναι ορθή, η υπόθεση δηλαδή της αλυσιδωτής αντίδρασης του ανοσoποιητικού, τότε μια πειραματική εκδοχή του AIDS θα μπορούσε κάλλιστα να προκληθεί σε ζώα, με την αλλεπάλληλη μόλυνση τους από ποικίλους ιούς, όπως άλλωστε προτάθηκε και από τον νομπελίστα Kary Mullis, τον εφευρέτη του PCR.
Τα απατηλά χρονικά της ανακάλυψης του HIV
Ο δρ Μανιώτης εξιστορεί το πως ¨απομονώθηκε¨ ο “HIV”, πως συνδέθηκε με το AIDS και αναλύει όλες τις ερευνητικές αμέλειες, παρανοήσεις και συστηματικά σφάλματα της μεθοδολογίας και της ερμηνείας εκείνης της εποχής.
Δημ.: Τελικά, τι ήταν αυτό που βρέθηκε το 1983 από τον Dr. Robert Gallo και τον Γάλλο ομόλογό του Luc Montagnier?
Dr. A. Maniotis: Ουσιαστικά ο Montagnier δέχθηκε στο Ινστιτούτο Παστέρ την επίσκεψη ενός ασθενούς με πρησμένους λεμφαδένες, ο οποίος δεν είχε όλα τα σημάδια αυτού που σήμερα αποκαλούμε «πλήρες AIDS». Αυτός ο ασθενής Νο1 είχε ζητήσει ιατρική αρωγή για πρησμένους λεμφαδένες, μυική αδυναμία χωρίς πυρετό ή απώλεια βάρους και για τουλάχιστον δύο επεισόδια γονόρροιας. Είχε προηγηθεί μια σειρά μολύνσεων με έρπη. Και την περασμένη χρονιά ο ίδιος είχε λάβει αγωγή για σύφιλη. Εν τούτοις, για πολλές δεκαετίες η σύφιλη είχε γίνει γνωστή ως ο «μεγάλος μιμητής» επειδή οι ασθενείς δευτερογενούς ή τριτογενούς σύφιλης (όπως και οι ασθενείς του AIDS) παρουσίαζαν εξίσου μια κατάπτωση στο λεμφικό σύστημα,, στο θύμο αδένα και στο συνολικό ανοσοποιητικό τους σύστημα, όπως επίσης πτώση των Τ- βοηθητικών κυττάρων τους και αντιστροφή της αναλογίας τους σε σχέση με τα Τ- κατασταλτικά κύτταρα τους. Αλλα συμπτώματα που συναντώνται τόσο στη σύφιλη, όσο και στο AIDS τώρα, περιλαμβάνουν πυρετό, πονοκεφάλους, δυσανεξία, ίλιγγο, ιδρώτες, αϋπνία, ναυτία, απώλεια βάρους, πόνους στα κόκαλα και τις αρθρώσεις, πρησμένο συκώτι, πρησμένη σπλήνα, μηνιγγίτιδα, και όλα αυτά πάλι συγχέονται κάποιες φορές με παρόμοιες συνθήκες στη λοιμώδη μονοπυρήνωση, την αμφιβληστροειδίτιδα, τον καρκίνο, την άνοια και τα λεμφώματα. Αυτά είναι ακριβώς τα συμπτώματα που λέγεται ότι εμφανίζονται τώρα σε πολλούς ασθενείς του AIDS.
Οπότε από τον συγκεκριμένο ασθενή ο Montagnier απομόνωσε λεμφοκύτταρα και ορό αίματος για να επιχειρήσει να μολύνει με αυτά σε καλλιέργεια άλλα υγειή λεμφοκύτταρα Τα υγειή λεμφοκύτταρα προέρχονταν όμως από ανθρώπινο ομφάλιο λώρο και σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτά τα κύτταρα περιέχουν ιοειδή σωματίδια όπως τα HERVs που περιέγραψα νωρίτερα. Όταν λοιπόν ο Montagnier και η ομάδα του τοποθέτησαν το κυτταρικό υλικό από τον ασθενή Νο1 (που είχε όλο το βεβαρυμένο ιατρικό ιστορικό με πολλαπλές λοιμώξεις πριν την επίσκεψη του στο ινστιτούτο Παστέρ) σε καλλιέργειες υγιειών λεμφοκυττάρων, όντως εντόπισαν ένα πολύ υψηλό σήμα αντίστροφης μεταγραφάσης (και όχι HIV), και με τη βοήθεια ηλεκτρονικού μικροσκοπίου κατέδειξαν την παρουσία “ιοειδών σωματιδίων” που κατά πάσα πιθανότητα προέρχονταν από τα HERV’s (ενδορετροιοί) που έφεραν τα υγειή λεμφοκύτταρα της καλλιέργειας, ή ίσως ήταν επιμολύνσεις από τις πολλαπλές ιικές μολύνσεις του ασθενή Νο1.
Ακολούθως, η ερευνητική ομάδα που δούλευε στο Παστέρ πίστεψε και δημοσίευσε ότι είχε βρει μια καινούρια ρετριική υπογραφή που την ονόμασε “LAV” και που θεώρησε ότι σχετίζεται με το ARC (αυτός ήταν ο προσδιορισμός του AIDS εκείνη την περίοδο) αλλά όχι και ότι ήταν υποχρεωτικά η αιτία του AIDS. Και είναι απορίας άξιο το πως θα ήταν ποτέ δυνατό για την ομάδα του Παστέρ να διαχωρίσει το σήμα της αντίστροφης μεταγραφάσης που εκείνη την εποχή θεωρούσαν ειδικό για τους ρετροιούς από τα υπόλοιπα 228.000 πλήρη σήματα αντίστροφης μεταγραφάσης που σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν στο ανθρώπινο γονιδίωμα.
Ο Robert Gallo, από την άλλη πλευρά, εργαζόταν για πολύ καιρό στο εργαστήριό του στη Βηθεσδά προσπαθώντας να αποδείξει ότι οι ρετροϊοί προκαλούν καρκίνο, και έναν χρόνο αργότερα, το 1984, δημοσίευσε τέσσερις μελέτες ορόσημα όπου περιέγραφε την ίδια ευαίσθητη στο μαγνήσιο HIV θετική υπογραφή της αντίστροφης μεταγραφάσης που η ομάδα του Montagnier εντόπισε στον ορό του Ασθενούς Νο1. Σε μια από αυτές τις δημοσιεύσεις, η μοριακή ταυτότητα του ‘HIV’ είχε εντοπιστεί, νομίζω, στους 48 από τους 119 ασθενείς ή, κατά προσέγγιση, στο 1/3. Η ομάδα της Βηθεσδά θεώρησε ότι εφόσον το 1/3 των ασθενών που εξετάστηκαν έδειχναν την ίδια μοριακή ταυτότητα, τότε η ταυτότητα αυτή δεν ήταν απλά ενδεικτική του AIDS αλλά η αιτία του AIDS .
Αλλά στη μελέτη ορόσημο, ο HTLV-III (“HIV”) είχε ανιχνευτεί μόο στους 13 από τους 43 ενήλικες ασθενείς του AIDS με σάρκωμα Καπόζι, και μόνο στους 10 από τους 21 ενήλικες ασθενείς του AIDS με ευκαιριακές λοιμώξεις. Σαφώς, για τη δική μου λογική, τέτοιου είδους αριθμοί είναι ανεπαρκείς για να δείξουν ότι η μοριακή ταυτότητα του ‘HIV΄ ήταν η αιτία των συμπτωμάτων του AIDS ή της ανοσοποιητικής ανεπάρκειας. Θα περίμενε κανείς οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι ασθενείς με σάρκωμα Καπόζι -αν υποθέσουμε ότι το σάρκωμα Καπόζι ήταν ασθένεια του AIDS, που τώρα ξέρουμε ότι δεν είναι – , να προκύψουν οροθετικοί στο σύνολό τους, όχι οι 13 από τους 43. Η θα περιμέναμε τους περισσότερους, αν όχι όλους τους ασθενείς με ευκαιριακές λοιμώξεις, να προκύψουν οροθετικοί, όχι οι 10 από τους 21, δηλαδή σχεδόν οι μισοί. Από τη στιγμή που η ίδια η μελέτη έδειχνε ότι η μοριακή ταυτότητα του ‘HIV’ δεν σχετιζόταν με όσα θεωρούνται τυπικά συμπτώματα του AIDS, πως θα μπορούσε ποτέ να είναι η πιθανή αιτία του AIDS; Αν ρίχνοντας μια μπάλα 100 φορές, πήγαινε πάνω τις δύο στις τρεις φορές, και κάτω τη μία στις τρεις φορές, εγώ δεν θα ανακοίνωνα με βεβαιότητα ότι η βαρύτητα κάνει τα πράγματα να πηγαίνουν προς τα κάτω – αν εννοείτε τι θέλω να πω.
Η αδυναμία να ανιχθευθεί η μοριακή ταυτότητα του ¨HIV” σε προχωρημένους ασθενείς ενώ ανιχνευόταν συχνά σε ασθενείς χωρίς κανένα κλινικό σύμπτωμα στις μελέτες της ομάδας της Βηδεσδά θα μπορούσε να ερμηνευτεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Στη διαγνωστική του καρκίνου, θεωρείται ότι καθώς τα καρικινικά κύτταρα γίνονται όλο και περισσότερο κακοήθη ή νοσηρά, χάνουν είναι ένα άλλο ζήτημα. Θα μπορούσε να ερμηνευτεί με βάση αυτό που συμβαίνει στον καρκίνο, όπου θεωρείται ότι καθώς τα μολυσμένα κύτταρα γίνονται περισσότερο κακοήθη μπορούν να χάσουν κάποιους από τους ογκο-ειδικούς δείκτες τους που προσδιορίζουν τι είδος κυττάρων είναι, όπως είναι ο δείκτης S-100 στην περίπτωση του υψηλά διηθητικού μελανώματος. Καθώς τα κύτταρα του μελανώματος γίνονται περισσότερο κακοήθη, χάνουν S-100, τον χαρακτηρισιτκό δείκτη του μελανώματος τον οποίο σχεδόν πάντα φαίνονται να εκφράζουν όταν τα κύτταρα του μελανώματος δεν είναι τόσο διηθητικά.
Παρομοίως, η αποτυχία της ομάδας της Βηθεσδά να ανιχνεύσει τη μοριακή υπογραφή του “HIV” στα 2/3 ή στο ½ των περισσότερο άρρωστων ασθενών, μπορεί να μην ωφείλεται σε έλλειψη “HIV” σε αυτούς τους περισσότερο άρρωστους ασθενείς με σάρκωμα Kaposi, ή με ευκαριακές λοιμώξεις. Η αποτυχία αυτή μπορεί κάλλιστα να ωφείλεται στο ότι η μοριακή υπογραφή του “HIV” είναι επίσης το αποτέλεσμα μια αλλαγής που συντελείται στο μοτίβο της γενετικής έκφρασης των κυττάρων καθώς οι ασθενείς γίνονται όλο και περισσότερο άρρωστοι, και όχι σε σε κάποια αυξομείωση του ιικού φορτίου. Με άλλα λόγια, επειδή η μοριακή υπογραφή του “HIV” ανιχνεύεται πολύ σπανιότερα σε προχωρημένους ασθενείς, αυτή ακριβώς η μοριακή υπογραφή μπορεί να είναι απλά το αποτέλεσμα σταδιακών κυτταρικών αλλαγών που παράγουν το σήμα καθώς οι ασθενείς χειροτερεύουν, και όχι εξαιτίας της αυξημένης ή μειωμένης παρουσίας ρετροιικών σωματιδίων.
Παραταύτα, παρότι κάποιες κυτταρικές αλλαγές και όχι κάποιος εξωγενής ιός είναι πιθανό να σηματοδοτεί την λεγόμενη “υπογραφή του AIDS” η ομάδα της Βηθεσδά δημοσίευσε την πεπεοίθηση της πως ανακάλυψε τον αιτιακό παράγοντα – την αιτία του AIDS- στο ενα τρίτο ή στο ένα δεύτερο των μικρών ομάδων που εξέτασαν. Αυτό αποτελεί τη βάση της θεωρίας ότι ο ‘HIV’ προκαλεί το ‘AIDS”.
Αλλά τα ερευνητικά δεδομένα αυτής της ομάδας θα έπρεπε να γυκγριθούν με δεδομένα άλλων ερευνητικών προσπαθειών που ισχυρίστηκαν ότι τελεσφόρησαν και βρήκαν και αυτές ένα πιθανό και πειστικό αίτιο του AIDS. Για παράδειγμα, το 1989-1990, μια σειρά από άθρα δημοσιεύτηκαν από τον Shyh-Ching Lo του Ινστιτούτου παθολογίας των ενόπλων δυνάμεων που παρουσίασαν ενδείξεις ότι ένα μικρρόβιο που ονομάζεται Mycoplasma incognitus οποίο βρέθηκε στο θύμο, στο σηκώτι, στη σπλήνα, στους λεμφαδένες ή τον εγκέφαλο 22 από τα συνολικά 34 άτομα που είχαν πεθάνει από AIDS. Οι ασθενείς που επιλέχτηκαν για αυτή την αυτοψία παρουσίαζαν όλα ανεπάρκειες οργάνων. Σε μια άλλη έρευνα το μυκόπλασμα βρέθηκε σε επτά από τους δέκα ασθενείς του AIDS που εξετάστηκαν. Σε μια άλλη πολύ προγενέστερη μελέτη, το Mycoplasma incognitus βρέθηκε σε λεμφοκύτταρα του αίματος σε 12 από 23 εν ζωή ασθενούς του AIDS- αλλά σε κανένα από τουςε 22 υγιείς δότες αίματος που χρησιμοποιήθηκε ως ομάδα ελέγχου. Το μυκόπλασμα βρέθηκε επίσης σε έξι μη οροθετικούς που δεν εμφάνιζαν κανένα σημάδι του AIDS και προέρχονταν από διαφορετικά σημεία του πλανήτη, που σε διάστημα μιας εώς επτά εβδομάδων πέθανα από μια αδιάγνωστη λοίμωξη. Όταν το μυκόπλασμα προσέβαλε τέσσερις πιθήκους, όλοι τους πέθαναν σε διάστημα μίας εώς εννέα εβδομάδων. Το μυκόπλασμα βρέθηκε στο σπλήνα όλων των πιθήκων καθώς και σε άλλα όργανα. Δεν βρέθηκε όμως στο σπλήνα ενός πέμπτου πιθήκου που είχε μολυνθεί και που χρησιμοποιήθηκε ως ομάδα ελέγχου. Εξετάσεις με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, με τη μέθοδο PCR και ανοσολογικά τεστς, όλα έδειξαν ότι ο οργανισμός ήταν συγκεντρωμένος σε περιοχές που είχαν υποστεί ιστικές βλάβες στα όργανα που επηρεάστηκαν. Το mycoplasma incognitus είναι ασυνήθιστο με την έννοια ότι προσβάλει και σκοτώνει ιστό χωρίς να προκαλεί φλεγμονή, κάτι που υπονοεί πως με κάποιο τρόπο αποφεύγει ή απενεργοποιεί μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Michael Gottlieb, ο πρώτος γιατρός που περιέγραψε το ¨σύνδρoμο AIDS” στο L.A το 1981 βρήκε τον κυτταρομεγαλοιό στο 100% των ατόμων των δύο πρώτων ομάδων ασθενών του AIDS, που ο ίδιος ανέφερε αλλά θεώρησε πως ο ιός αυτός (ο CMV) ήταν ευκαιριακός και όχι αιτιακός σε σχέση με το καινούργιο σύνδρομο από το οποίο οι ασθενείς του υπέφεραν.
Αν δηλαδή ψάχναμε για μια και μοναδική αιτία για το σύνδρομο που αποκαλείται AIDS, τότε σίγουρα υπήρξαν περισσότερο πειστικοί υποψήφιοι.
Δημ: Πιστεύετε ότι ο HIV μεταδίδεται σεξουαλικά, κύριε Καθηγητά; Και τι λέτε για τη χρήση των προφυλακτικών ως μέτρο πρόληψης;
Dr. A. Maniotis: Θεωρητικά μιλώντας, τα προφυλακτικά μπορεί να αποδειχθούν σωτήρια για την πρόληψη εγκυμοσύνης και μιας σειράς από αφροδίσια νοσήματα, συνεπώς πιστεύω ότι θα έπρεπε ο κόσμος να ενημερώνεται για τη χρήση τους από νεαρή ηλικία. Εν τούτοις, πρακτικά, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο ‘HIV’ μεταδίδεται σεξουαλικά ή με το μητρικό γάλα, όπως ανέφερα προηγουμένως. Μάλιστα, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για το αντίθετο όταν, ειδικά με τις εκστρατείες που έχουν εξαπολυθεί σε όλο τον κόσμο και ειδικότερα στην Αφρική για τη χρήση προφυλακτικών και μικροβιοκτόνων, έχει αυξηθεί ο ρυθμός εμφάνισης εξελκώσεων στα γεννητικά όργανα που με τη σειρά τους οδηγούν σε αφροδίσια νοσήματα και σε μολύνσεις πάσης φύσεως, οπότε μάλλον οι εκστρατείες προφυλακτικών δε στέφθηκαν με επιτυχία στην περίπτωση του AIDS.. Η πράξη δείχνει ότι δεν είχε αντίκρισμα η προώθηση των προφυλακτικών σε αυτούς τους ανθρώπους, όπως φαίνεται από τα στατιστικά περιπτώσεων εγκυμοσύνης που παραμένουν στα ίδια επίπεδα είτε γίνεται υποτιθέμενη χρήση προφυλακτικών είτε όχι. Οσον αφορά τα μικροβιοκτόνα, δύο ευρείας κλίμακας δοκιμές μικροβιοκτόνων σταμάτησαν αυτό τον χρόνο γιατί ανακάλυψαν ότι η επάλειψη αυτών των επιζήμιων χημικών στα γεννητικά όργανα των Αφρικανών είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του ρυθμού εμφάνισης της μοριακής ταυτότητας του ‘HIV’, κάτι που ήταν απλώς μια ακόμα επανάληψη των πρόσφατων ανάλογων αποτυχιών. Για παράδειγμα, το 2000, μια ευρείας κλίμακας δοκιμή για το μικροβιοκτόνο Nonoxynol-9 έδειξε ότι ήταν επικίνδυνο ενώ αναμενόταν να είναι αποτελεσματικό. Οι υποκείμενοι στη δοκιμή έδειξαν μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης της μοριακής ταυτότητας του ‘HIV’, γεγονός που αποδόθηκε στα έλκη που δημιουργούνταν από χημικό ερεθισμό. Και πάλι, όμως, το κατεστημένο του AIDS πάντα ανταμείβεται για τις αποτυχίες του, και εκατοντάδες εκατομμύρια κατευθύνονται για παρόμοια πειράματα πάνω στους Αφρικανούς αλλά και σε άλλους λαούς της Ασίας με βάση μια εσφαλμένη υπόθεση που δεν παρήγαγε ούτε ένα θετικό αποτέλεσμα επί 25 χρόνια.
—-
(1) Η ομάδα placebo χρησιμοποιείται ως ομάδα ελέγχου για τη δραστικότητα μιας θεραπείας και αυτή δεν λαμβάνει την υπό δοκιμή θεραπεία.
(2) Μια ομάδα επιστημών με επικεφαλή τον Vejko Velzokovic έδειξε ότι εμβόλια κατά του HIV που εστιάζονται στην γλυκοπρωτείνη του ιού gp120 είναι όχι μόνο ανωφελή αλλά μπορεί να είναι και επικίνδυνα καθώς η Gp120 παρουσιάζει ομολογίες στην γενετική της αλληλουχία με τις ανθρώπινες ανοσοσφαιρίνες.
(3) Οι ενδορετροιοί είναι αρχέγονες ιικές μολύνσεις που έχουν ενσωματωθεί πλέον στο ανθρώπινο γινιδίωμα, αποτελούν το 0.03 % του συνολικού ναθρώπινου γονιδιώματος, περνούν από γενιά σε γενιά και μετά από διαδοχικές μεταλλάξεις έχουν παροπλιστεί. Όπως έδειξε το πείραμα τωμ ιών Phoenix, οι ιοί αυτοί είναι δυνατόν να ανασυσταθούν in vivo και να μολύνουν κύτταρα. Ο Howard Urnovitz πρότεινε τους ενδορετριούς ως συμπαραγόντες ακόμη και ως κύριους αιτιακούς παράγοντες στην περίπτωση του AIDS και θεώρησε ότι διάφοροι περιβαλλοντικοί, χημικοί και άλλοι παράγοντες μπορούν να τους επανεργοποιήσουν και να ξεκινήσει μια αλυσιδωτή αντίδρωση απέναντι στα CD4 κύτταρα.
(4) Ο HIV περιέχει αλληλουχίες για αντίστροφη μεταγραφάση. Μια κατηγορία φαρμάκων στοχεύουν σε αυτές τις αλληλουχίες, οι γνωστοί αναστολείς αντρίστροφης μεταγραφάσης ή τρανσκριπτάσης όπως το AZT.
(5) Η αντίσιτροφη μεταγραφάση είναι ένα ένζυμο χρησιμοποιείται για να “μεταγράψει” το γενετικό υλικό του ιού (RNA) σε DNA,διαδικασία απαραίτητη για την αναπαραγωγή του ιού στα κύτταρα που μολύνει
(6) Ο HIV είναι ένας από αυτούς
(7) DAIDS: επίσημος φορέας, τμήμα του υποπαραρτήματος των εθνικών ινστιτούτων υγείας (ΝΗΙ) NIAD που έχει επιφορτιστεί με το θέμα του AIDS.
——
Δημ.: Είχατε ποτέ την ευκαιρία να συζητήσετε με τον Dr. Robert Gallo το κρίσιμο θέμα της ύπαρξης του ιού HIV;
Dr. A. Maniotis: Ναι, είχα. Μάλιστα πρόσφατα συζητήσαμε πάνω στο θέμα, και του παρουσίασα ευθέως τις ανησυχίες μου όσον αφορά τους νόμους που διασφαλίζουν ότι ένας ιός προκαλεί ασθένεια. Αυτοί οι νόμοι είναι γνωστοί σαν κριτήρια του Koch. Συμφωνήσαμε και οι δύο ότι τα κριτήρια του Koch δεν έχουν εφαρμογή σε μια ποικιλία μικροοργανισμών, οπότε δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε ότι ο ‘HIV΄ έχει εκπληρώσει, πρέπει να εκπληρώσει ή μπορεί να εκπληρώσει τα κριτήρια του Koch. Αλλά το ότι υπάρχουν και άλλοι μικροοργανισμοί που δεν έχουν απομονωθεί επαρκώς, δε σημαίνει ότι μπορούμε να στήνουμε ολόκληρα προγράμματα παγκόσμιας πολιτικής υγείας σα να είχαμε έναν ιό επαρκώς απομονωμένο και χαρακτηρισμένο, μόνο και μόνο γιατί κάποιος θεωρεί πως είναι καλύτερο το κάτι από το τίποτα. Αυτό δεν είναι επιστήμη. Είναι ένα σύστημα θεμελιωμένο στην πίστη.
Παρόλα αυτά, ο Dr. Gallo πιστεύει ακόμη ότι υπαίτιος για το AIDS είναι ο ‘HIV’, παρότι ξέρει ότι διατηρώ επιφυλάξεις όσον αφορά το θέμα της απομόνωσης ή, κατά τη δική του εκτίμηση, έχω ανορθόδοξες απόψεις για την εξίσωση HIV/AIDS . Σε πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία μας, του ζήτησα να μας παρουσιάσει την εικόνα του ιού από τις σημειώσεις του εργαστηρίου του, που ισχυρίζεται ότι κρατάει φυλαγμένες από το 1984.
Και του είπα ότι το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να δημοσιεύσει αυτή τη φωτογραφία, παρμένη με ειδικό τρόπο που ονομάζεται σύστημα διαβάθμισης πυκνότητας σακχαρόζης ή, ακόμα καλύτερα, από το αίμα ασθενούς που βρέθηκε να έχει «υψηλό ιικό φορτίο» μετά από εξέταση ιικού φορτίου που του έγινε. Και μου απάντησε ότι δεν υπάρχει λόγος να το κάνει αυτό, είναι θέμα ρουτίνας, και επιπλέον κανείς στο «κατεστημένο του AIDS» δε θα το δεχόταν αφού δεν χρειάζονται πια ορατές αποδείξεις απομόνωσης του ιού και ότι η ενίσχυση της μοριακής υπογραφής του ιού σε καρκινικές γραμμές κυττάρων την οποία επέτυχε η ομάδα του το 1984 χρησιμοποιώντας ερεθισμό των κυττάρων μέσω ιντερλευκίνης ΙΙ και λεκτίνης, είναι επαρκής για να αποδείξει την αιτιότητα. Για να μη γίνω αγενής, του υπέδειξα ότι αν έχεις να κάνεις με κυτταρικά συγκρίμματα ή σκουπίδια εξαρχής, όταν τα ενισχύεις, το μόνο που θα σου μείνει στο στο τέλος είναι πολύ περισσότερο σκουπίδι, όχι ένα αυτοτελές απομονωμένο σωματίδιο, τον ιό ‘HIV’, απαλλαγμένο από οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο στο σύμπαν.
Αυτό που ενισχύθηκε, του είπα, μπορεί απλά να ήταν να ήταν απροσδιόριστα κυτταρικά νουκλεϊκά οξέα, πρωτείνες και λιπίδια είτε από άρρωστο ή από υγιή οργανισμό, είτε ακόμα από ενδογενείς ρετροϊούς που όλοι παρουσιάζουν ένα ελλιπώς καθορισμένο σήμα μοριακής ταυτότητας.
Ομως, ο Dr. Gallo και οι υπόλοιποι στο «κατεστημένο του AIDS» επιμένουν να δείχνουν εμπιστοσύνη σε έμμεσες μεθόδους απομόνωσης- μια διαδικασία γνωστή ως μοριακή κλωνοποίηση – και δεν συνειδητοποιούν, νομίζω, ότι πριν μπορέσεις να κλωνοποιήσεις ο,τιδήποτε, πρώτα πρέπει να το διαχωρίσεις από αυτό που μολύνει, γιατί κάθε μόριο ενός ιού τελικά παράγεται από το ίδιο το κύτταρο, περιλαμβανομένων όλων των μορίων που συνιστούν το γενετικό προσχέδιο του ιού.
Αλλά εκείνοι δε θεωρούν την απομόνωση σε βαθμό καθαρότητας απαραίτητη. Εγώ νομίζω πως είναι. Και ώσπου να το κάνουν, δεν θα υπάρχει κατά τη γνώμη μου καμία απόδειξη ότι ο ‘HIV’ υπάρχει ή ότι προκαλεί το AIDS.
Αν μια μοριακή υπογραφή μπορεί να χρησιμοποιείται για να καθορίσει το μέλλον στη ζωή ενός ανθρώπου ή στην υγεία ενός έθνους ή του πλανήτη, οφείλει κανείς να βεβαιωθεί ότι αυτή η ταυτότητα δεν οφείλεται σε σύνθετες αλλαγές του ανοσοποιητικού που μπορεί να εμφανιστούν παραδείγματος χάριν σε μια γυναίκα μετά από συναπτές εγκυμοσύνες, ή σε ασθενείς με αυτοάνοσα σύνδρομα όπως ο λύκος και άλλα 70 σύνδρομα που ξέρουμε ότι μπορεί να αποδώσουν την ταυτότητα του ¨ΗIV¨, αλλά δεν είναι AIDS. Και όμως, η μοριακή ταυτότητα του “HIV” εμφανίζεται πολύ συχνά σε αυτά τα άτομα.
Δεν είναι τεχνητός ιός ο HIV, γιατί τότε θα ήταν υπαρκτός ιός
Η φύση και η πλαστικότητα των στερεότυπων σημάτων στο γονιδίωμα των κυττάρων του ανοσοποιητικού και εκείνων του καρκίνου που βρίσκονται κάτω από συνθήκες στρες δεν είναι ακόμη γνωστές, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς ότι όλες οι αλληλουχίες του ανθρώπινου γονιδίωματος έχουν πλήρως καταγραφεί και ότι η μοριακή υπογραφή του “HIV” δεν είναι δυνατόν να βρεθεί στο φυσιολογικό ανθρώπινο γονιδίωμα ή σε στάδια κατάμεστα με μη οροθετικούς ανθρώπους. Είναι στη φύση ορισμένων κυττάρων του ανοσοποιητικού η μοναδική τους ικανότητα να ανασυντάσσουν το γονιδίωμά τους και να παράγουν αντισώματα σε νέους παράγοντες. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να έχουν ποτέ εξακριβωθεί όλες οι πιθανές ή ακόμα και οι στερεότυπες μεταβολές στο γονιδίωμα του ανοσοποιητικού, επειδή αυτές οι μεταβολές δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα, ούτε τα αντιγόνα που θα τις προκαλούσαν έχουν ακόμα ενσκήψει στην ανθρωπότητα και, πιθανότατα, τέτοιες καινοφανείς ακολουθίες μπορεί να εμφανιστούν στο ανοσοποιητικό σύστημα μόνο όταν κάποια στρες κυριεύουν το άτομο, οπότε προκύπτει ότι η μελέτη του Ανθρώπινου Γονιδιώματος δεν έχει καταγράψει το γονιδίωμα αυτών των ατόμων ή, για την ακρίβεια, δεν έχει καταγράψει το Ανθρώπινο γονιδίωμα καμίας υπο-ομάδας Ανθρώπων. Μόνο «αντιπροσωπευτικά» γονιδιώματα έχουν εξακριβωθεί: όχι του καθενός ανθρώπου που ζει μέσα στον Ανθρώπινο πληθυσμό. Και δεν έχουμε ιδέα για το τι συμβαίνει όσον αφορά τη συμπεριφορά αυτών των λεγόμενων γονιδίων ή τη λειτουργία τους.
Δημ.: Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι από το 1983 μέχρι σήμερα, οι επιστήμονες δε μπόρεσαν να βρουν ένα εμβόλιο για τη θεραπεία ή την πρόληψη αυτής της θανατηφόρας ασθένειας;
DR. Α. MANIOTIS: Καταρχάς, για να φτιάξεις ένα εμβόλιο, όπως έκανε επιτυχώς ο Pasteur με τον άνθρακα, τη λύσσα και τη χολέρα, με δύο μόνο τεχνικούς εργαστηρίων και χωρίς τα 800 εκατομμύρια δολάρια χορηγίας που έλαβε η VAXGEN για το αποτυχημένο εμβόλιο AIDSVAX, και χωρίς τα δισεκατομμύρια δολάρια που επένδυσε αυτό τον μήνα η Μerck στο δικό της αποτυχημένο εμβόλιο για τον “HIV”, πρέπει καταρχάς να απομονώσεις το μικρόβιο που προκαλεί την ασθένεια.
Αυτό το πρώτο βήμα σημαίνει να βρεις και να καθαρίσεις το μικρόβιο, και μετά να το εγχύσεις σε υγιή ζώα για να δεις αν θα προκαλέσεις σε αυτά την ίδια ασθένεια. Όπως ανέφερα και πριν, όταν νόμισαν ότι έκαναν κάτι τέτοιο σε χιμπαντζήδες – το πλησιέστερο είδος στον άνθρωπο – δεν ασθένησαν, δεν απέκτησαν ούτε ένα κρύωμα. Τίποτα δεν τους συνέβη.
Οι ερευνητές του ¨HIV” θα απαντήσουν ότι βρίσκουν ένα παρόμοιο μοτίβο συμπεριφοράς το ιού στα ζώα, και ότι αυτός ο ιός που προκαλεί παρόμοια κατάσταση με αυτή του AIDS στα ζώα είναι ο “SIV,” ή “Simian Immune Deficiency Virus,” αλλά ο συγκεκριμένος ιός δεν είναι ο “HIV,” οπότε εσύ θα τους ρωτήσεις γιατί προτίμησαν τον “SIV” από τον “HIV,” και γιατί δε μπορούν να εγχύσουν τον “HIV” για να προκαλέσουν AIDS σε κάποιο από τα πειραματόζωα.
Ανάμεσα στους Ανθρώπους, πάλι, δεν έχει εμφανιστεί ούτε ένα ενδονοσοκομειακό κρούσμα του AIDS που να είναι ανεξάρτητο από κάθε άλλη πιθανή αιτία εμφάνισης ανοσοκαταστολής. Αν ο “HIV” ήταν όντως μολυσματικός, δε θα ήταν λογικό να περιμένουμε ότι μερικοί τουλάχιστον από τους χιλιάδες χιλιάδων νοσηλευτές που έρχονται σε επαφή με το AIDS και δεν έχουν άλλους λόγους εμφάνισης ανοσοκαταστολής θα κολλούσαν ατυχηματικά AIDS;
Αυτά είναι κάποια παραδείγματα που δείχνουν γιατί, από το 1983, θεωρώ ότι δεν υπάρχει διαθέσιμη απόδειξη ότι ο “HIV,” ή η μοριακή του ταυτότητα, αποτελούν δημόσιο κίνδυνο, και γιατί κανένα από τα πάνω από 30 εμβόλια που δοκιμάστηκαν δε μπόρεσαν να δημιουργήσουν ανοσία στους Ανθρώπους ή να τους προστατέψουν από την επίκτητη ανοσοποιητική ανεπάρκεια.
Όχι στην συνωμοσία
Δημ.: Μιας και συζητάμε για τον ιό, πιστεύετε ότι ο ιός HIV θα μπορούσε να έχει κατασκευαστεί από κάποιους; Με άλλα λόγια, μπορεί να είναι τεχνητός;
DR. Α. MANIOTIS: Όχι, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι είναι συνθετικός ιός ή αποτέλεσμα συνωμοσίας γιατί, πρώτον αν ήταν – όπως ανέφερα πριν-, θα είχαμε έναν αληθινό ιό. Θα μπορούσαμε να τον απομονώσουμε. Θα φτιάχναμε εμβόλιο εναντίον του. Θα τον φωτογραφίζαμε χωρίς κυτταρικά σκουπίδια και θα μπορούσαμε να μολύνουμε ζώα με αυτό το καθαρό μικρόβιο και να προκαλέσουμε αρρώστια.
Από τη στιγμή που δε μπορείς να κάνεις τίποτα απ΄όλα αυτά με τον “HIV,” δεν υπάρχει λόγος να υποψιαζόμαστε – όπως πρότειναν ως ενδεχόμενο ο Graves1 και κάποιοι άλλοι – ότι είναι ένας κατασκευασμένος ιός.
Ούτε έχουμε λόγο να πιστεύουμε, κατά τη γνώμη μου, ότι προήλθε από τους εμβολιασμούς της πολιομυελίτιδας στην Αφρική στη δεκαετία του 1950, όπως υποδείχθηκε από άλλους. Παρά το γεγονός ότι το εμβόλιο πολιομυελίτιδας παρασκευάστηκε αρχικά από νεφρικού κύτταρα πράσινης μαϊμούς (και ίσως παράνομα από νεφρό χιμπαντζή, όπως κάποιοι ισχυρίζονται), και στη συνέχεια διοχετεύτηκε στους Αφρικανούς ολόκληρης της ηπείρου στις δεκαετίες του 1950 και ’60 με τις επονομαζόμενες προληπτικές εκστρατείες εμβολιασμού για πολιομυελίτιδα, αυτό δε σημαίνει ότι ο “HIV” προήλθε από αυτές τις προγενέστερες παρασκευές της πολιομυελίτιδας.
Το θαωάσιμο λάθος Μπους για τεστ σε όλο τον πληθυσμό
Δημ.: Λέγεται ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ – για την ακρίβεια η διοίκηση του Προέδρου Μπους – πιέζει για νομοθετική απόφαση ώστε να γίνει υποχρεωτική η εξέταση όλων των Αμερικανών, ηλικίας από 3 ως 80 χρονών, με το τεστ αντισωμάτων του HIV. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτό;
Dr. A. Maniotis: Νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Το πιο δαπανηρό, αλλά και καταστροφικό λάθος. Για πάρα πολύ κόσμο. Διότι όταν κάνεις το τεστ σε ανθρώπους που το κατεστημένο του ‘AIDS’ θεωρεί «χαμηλής επικινδυνότητας», θα προκύψει ένας τεράστιος αριθμός ψευδών θετικών αποτελεσμάτων, και αυτό σημαίνει ουσιαστικά ότι θα διαλυθεί η ζωή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων ή, ενδεχομένως, εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Το 1992, οι Ρώσοι ανέφεραν ότι από τα 20,2 εκατομμύρια τεστ αντισωμάτων για τον ‘HIV΄ που έγιναν στη Ρωσία, μόνο τα 112 επιβεβαιώθηκαν και κάπου 20.000 ήταν ψευδώς θετικά. Το 1991 προέκυψαν κάπου 30.000 λάθος θετικά από τα 29,4 εκατομμύρια τεστ, με μόνο 66 επιβεβαιωμένα… Το 1991 μόνο κάπου 8.000 λάθος οροθετικά αποτελέσματα αναφέρθηκαν σε εγκύους γυναίκες, με έξι μόνο επιβεβαιωμένα.
112 επιβεβαιωμένες μοριακές ταυτότητες του “HIV” σε σχέση με 120 εκατομμύρια αρνητικές διαγνώσεις μέσα σε ένα χρόνο, ή κάπου 30.000 λάθος θετικά αποτελέσματα σε σύνολο 30.000.000 ανθρώπους την προηγούμενη χρονιά, δε συνιστούν ενδείξεις μείζονος πανδημίας του AIDS. Οι αριθμοί θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν στατιστικό παραπροιόν ή, σε κάποιες περιπτώσεις οροθετικών να οφείλονται στην παρουσία κάποιου τύπου αυτοάνοσης κατάστασης που παράγει θετικά αποτελέσματα στο τεστ, όπως είναι η ψωρίαση, το φυσιολογικό στρες, ο γενετικός πολυμορφισμός ή να αποτελούν διαγνωστικό σφάλμα.
Η στάμπα του AIDS ισόβια κατάρα για ανθρώπους απόλυτα υγιείς
Όταν μια μπάλα πέφτει προς τα πάνω 119.888 φορές, και προς τα κάτω 112 φορές, δεν θα ήμουν πλέον τόσο σίγουρος ότι η βαρύτητα κάνει τα αντικείμενα να πέφτουν. Αυτοί οι αριθμοί του AIDS σε άτομα «χαμηλής επικινδυνότητας» μοιάζουν να είναι μια στατιστική μπάλα που συνηθίζει να πέφτει προς τα πάνω, μια αντινομία και όχι μια παγκόσμια επιδημία του AIDS και δεν μπορεί να συσχετιστούν με τους περίπου 15.000 ανθρώπους που πεθαίνουν στις ΗΠΑ κάθε χρόνο λόγω ανοσοκαταστολής, και οι οποίοι αποσπούν μεγαλύτερο μέρος του βιοιατρικού προϋπολογισμού απ΄ ότι ο καρκίνος, ο διαβήτης και τα καρδιακά νοσήματα μαζί, παρότι ο καρκίνος από μόνος του σκοτώνει πάνω από 500,000 ανθρώπους τον χρόνο στις ΗΠΑ. Δε σας φαίνεται δυσανάλογο;
Πολλές άλλες μελέτες δείχνουν ότι άτομα που δεν είναι άρρωστα από καμία άποψη προκύπτουν ¨οροθετικά¨ λόγω ψευδούς διάγνωσης. Αυτοί οι καθόλα υγιείς άνθρωποι φορούν πλέον την ισόβια στάμπα του AIDS με όλα όσα αυτή σημαίνει για τη μετα-AIDS ζωή τους και την κοινωνική περιθωριοποίηση που τους επιβάλλεται: δεν τους δίνεται ασφάλεια ζωής. Μπορεί να απολυθούν από τις δουλειές τους. Το στίγμα του να έχεις AIDS προκαλεί αυτοκτονίες, όπως έγινε με την περίπτωση του David Acer, του οδοντίατρου που κατηγορήθηκε ότι είχε μολύνει με τον ‘HIV’ πέντε ασθενείς του για να αθωωθεί αργότερα από το CDC (μετά την αυτοκτονία του) αφού δε βρέθηκαν ενδείξεις για το ότι οι πέντε ασθενείς είχαν αποκτήσει τη μοριακή ταυτότητα του ‘HIV’ εξαιτίας του. Αμέτρητοι, πολλές φορές ανώνυμοι “άλλοι” πέραν του Dr. Acer, μόλις έλαβαν θετική διάγνωση για “HIV λοίμωξη” επέλεξαν να δώσουν τέρμα στη ζωή τους αμέσως μετά.
Όταν το 1993 επεξέτειναν τον ορισμό του AIDS έτσι ώστε να περιλαμβάνονται σε αυτόν όλοι οι ασθενείς με θετική “HIV” διάγνωση, ακόμη και χωρίς να παρουσιάζουν κανένα κλινικό σύμπτωμα ασθένειας, από εκείνο το σημείο και μετά η πλειοψηφία των νεων κρουσμάτων AIDS αφορά πλέον υγιείς ανθρώπους χωρίς καμία από τις ευκαιριακές λοιμώξεις ή σάρκωμα Kaposi που παλαιότερα χρησιμοποιούσαν για να προσδιορίζουν το AIDS.
Επιδημιολογικές αναφορές από το σύνολο των ΗΠΑ αποκαλύπτουν ότι τα τελευταία 14 χρόνια η έλλειψη αρρώστιας έγινε κύριος λόγος διάγνωσης του AIDS στην Αμερική, και ανάλογα με την περιοχή, το 45% με 75% όλων των περιπτώσεων AIDS που αναφέρθηκαν από το 1981 είχαν εντοπιστεί σε κλινικά υγιείς ¨οροθετικούς¨. Πέρα από τα σύνορα με τον Καναδά, όπου ο ορισμός του AIDS προϋποθέτει ακόμα κάποια αρρώστια, οι κατά κεφαλήν αριθμοί του AIDS είναι 18 φορές χαμηλότεροι απ΄ ότι στις ΗΠΑ.
Ανασφαλή τα τεστ αίματος
Δημ.: Αν είναι έτσι, τι θα συμβουλεύατε τον κόσμο να κάνει αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ ζητήσει από τους γιατρούς να κάνουν το τεστ σε όλους τους ασθενείς τους;
DR. A. Maniotis: Θα τους πρότεινα να απευθυνθούν στους γερουσιαστές ή στους προϊσταμένους υγείας της περιοχής τους με επιστολές επισημαίνοντας ότι η καθολική εφαρμογή της εξέτασης για ‘HIV’ είναι παραβίαση του Κώδικα της Νυρεμβέργης και της Συμφωνίας του Ελσίνκι. Είναι παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να κατηγορείς τους ανθρώπους ότι έχουν έναν μεταδιδόμενο ή διαδόσιμο ιό, τη στιγμή που δεν έχει απομονωθεί και δεν έχει δείξει να προκαλεί κάποια αρρώστια. Είναι ο κόσμος του Τζορτζ Οργουελ. Νομίζω ότι αυτή η σύσταση προήλθε εν μέρει από τη Νομοθετική Πράξη του 2005 για τη Βιοάμυνα, τις Πανδημίες κα την ανάπτυξη Εμβολίων και Φαρμάκων, ένα νομοσχέδιο που φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει τις τεχνικές καπηλείας του φόβου από το συμπεθεριό των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών με την κυβέρνηση Μπους, έτσι ώστε να τροποποιηθεί η υπάρχουσα Πράξη Παροχής Δημόσιας Υγείας, να αυξηθούν τα δολάρια που ξοδεύονται για τη βιοάμυνα και τη λεγόμενη κατάσταση ετοιμότητας εν όψει πανδημίας, να χρησιμοποιούνται πειραματικά εμβόλια, φάρμακα, ιατρικά προϊόντα ή αντίμετρα ασφαλείας χωρίς καμία ευθύνη απέναντι σε αξιώσεις για απώλεια περιουσίας, προσωπική βλάβη ή θάνατο.
Ένα άλλο βασικό ζήτημα που πρέπει να εξομαλυνθεί πριν μπει σε εφαρμογή ο νόμος για καθολική εξέταση είναι ότι οι κατασκευαστές των διαγνωστικών τεστ για τη μέτρηση του “HIV” ή την προέλαση του “AIDS” είναι γνώστες αυτών των ζητημάτων διότι δηλώνουν στα κουτιά των τεστ ELISA, Western Blot αλλά και σε αυτά που βασίζονται στο PCR ότι δεν μπορούν να ανιχνεύσουν τον ιό “HIV” στην πραγματικότητα.
Για παράδειγμα, η Abbott Laboratory στο πακέτο του τεστ ELISA για τον εντοπισμό του HIV αναγράφει ότι το τεστ ELISA δε μπορεί από μόνο του να χρησιμοποιηθεί για να διαγνώσει AIDS. Ποιο άλλο τεστ μπορεί να χρειάζεσαι και γιατί το χρειάζεσαι αν αυτά τα τεστ είναι τόσο ακριβή;
Ίσως η πιο σημαντική δήλωση στο ένθετο σημείωμα της Abbott’s είναι όταν λέει ότι: “Προς το παρόν, δεν υπάρχει αναγνωρισμένο κριτήριο για την απόδειξη παρουσίας ή απουσίας των αντισωμάτων HIV στο ανθρώπινο αίμα”.
Το σημείωμα της Epitope για το τεστ Western Blot λέει, μην το χρησιμοποιείτε σα μοναδική βάση για να διαγνώσετε μόλυνση με ΄HIV΄. Γιατί όχι;
Το σημείωμα της Roche για το τεστ μέτρησης ιικού φορτίου του ‘HIV’ λέει ότι δεν προορίζεται για να χρησιμοποιηθεί ως ανιχνευτικό του ‘HIV’, ούτε ως διαγνωστικό τεστ για να επιβεβαιώσει μόλυνση με ‘HIV’. Αν δεν είναι ανιχνευτικά και δεν είναι διαγνωστικά αυτά τα τεστ, τότε τι είδους τεστ είναι; Ανιχνευτές ψέματος για να βρίσκουν αν έχεις ξενοκοιμηθεί;
Το τεστ ανάλυσης NucliSens HIV λέει ότι δεν προορίζεται για χρήση ως τεστ ανιχνευτικό του ‘HIV’, ούτε ως διαγνωστικό τεστ για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη μόλυνσης από τον ‘HIV-1’.
Δηλαδή, δε μπορούμε ούτε να το ανιχνεύσουμε ούτε να διαγνώσουμε μόλυνση από αυτό, καταλαβαίνεις το μέγεθος αυτό που σου λέω;
Το τεστ “COBAS AmpliScreen HIV-1¨ λέει ότι δεν προορίζεται για χρήση βοηθητικού μέσου διάγνωσης. Τότε για τι προορίζεται;
Το τεστ Western Blot της Cambridge Biotech λέει ότι η κλινική σημασία των αντισωμάτων του HIV σε ένα άτομο χωρίς συμπτώματα «δεν είναι γνωστή». Αυτή η προειδοποίηση στο πακέτο του τεστ είναι στην ουσία μια έντυπη ομολογία ότι δεν είναι γνωστό αν ο ‘HIV’ είναι η αιτία του AIDS. Το γράφουν καθαρά στο πακέτο του τεστ για τον ‘ΗIV’.
Σκέψου το. “ Η κλινική σημασία των αντισωμάτων του HIV σε ένα άτομο χωρίς συμπτώματα δεν είναι γνωστή”. Και όμως για δεκαετίες βομβαρδιζόμαστε διαρκώς από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση πως η κλινική σημασία της ύπαρξης αντισωμάτων είναι ότι σημαίνουν ότι θα πεθάνεις από AIDS. Πώς μπορούν να δίνουν φάρμακα σε εκατομμύρια ανθρώπων σε άλλες ηπείρους ή σε παιδιά ή σε οποιονδήποτε άλλο, χωρίς να ξέρουν την κλινική σημασία του να προκύπτεις θετικός σε αυτά τα τεστ;
Το τεστ OraSure HIV Western Blot δεν προορίζεται για να μετράει τον ιό σε αίμα, πλάσμα ή δείγματα ούρων, ή για να δοθεί άδεια αιμοδοσίας σε πιθανούς δότες. Για ποιους προορίζεται τότε; Γιατί άραγε αλλάζει η μοριακή ταυτότητα του ‘HIV΄ από υγρό σε υγρό του σώματος, ή γιατί δε μπορούν να βασιστούν σε αυτό σε περίπτωση δότη αίματος, αλλά μπορούν σε κάποιον άλλον; Και νομίζετε ότι νοιάστηκε κανείς από το κατεστημένο του AIDS αν χρησιμοποιήθηκε σκέτο το Orasure ELISA χωρίς το επιβεβαιωτικό Western Blot με αποτέλεσμα να δείχνει η μελέτη Nelson Mandela 4.8 εκατομμύρια ανθρώπους μολυσμένους το 2001;
Και δεν είναι τυπογραφικά λάθη όλα αυτά στα σημειώματα των τεστ, είναι προειδοποιήσεις που απαλλάσσουν τους κατασκευαστές από οποιαδήποτε ευθύνη. Τα γρήγορα τεστ αποδείχθηκαν απατηλά, απαγορεύτηκαν, έως και κατασχέθηκαν από τον FDA2. Γιατί; Διότι κανένα από αυτά τα τεστ δεν έχει λάβει έγκριση για την απομόνωση του “HIV.”
Τα φάρμακα που δε γιατρεύουν
Δημ.: Ποια είναι η γνώμη σας για τα φάρμακα του AIDS, κύριε Καθηγητά; Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι από το 1983 μέχρι σήμερα, οι φαρμακευτικές εταιρίες έχουν κατασκευάσει πάνω από 32 φάρμακα για να καταπολεμήσουν την ασθένεια, φάρμακα τα οποία το κατεστημένο του AIDS χαρακτηρίζει “σωτήρια” όταν κανένα από αυτά δεν έχει σώσει οριστικά κάποιον από το AIDS;
Dr. A. Maniotis: Νομίζω ότι έχει αποδειχθεί πως κάποια φάρμακα, σε ορισμένες δόσεις, έχουν δρουν σαν ισχυρά αντιμυκητιασικά για παράδειγμα, οπότε θα φέρουν αποτέλεσμα στην καταπολέμηση ενός συνδρόμου που κυριαρχείται από μυκητιάσεις. Το ΑΖΤ και άλλα φάρμακα είναι τοξικά για τα μιτοχόνδρια, όπως έδειξε ο Dalakas του NIH, οπότε είναι πιθανόν αυτά τα φάρμακα να έχουν αντιβακτηριακή δράση σε κάποιους ασθενείς. Και εδώ θέλω να πω ότι είναι ουσιώδες να κοιτάμε πάντα τις ενδείξεις στο εσωτερικό του κάθε φαρμάκου που παίρνουμε και να μπορο΄πυμε να έχουμε και τη δική μας εκτίμηση του κινδύνου και του οφέλους κάθε φορά. Αυτό ισχύει για όλους, ό,τι φάρμακο και αν παίρνουν. Ελέγξτε τις αντενδείξεις και τις παρενέργειες που σημειώθηκαν μετά την κυκλοφορία του φαρμάκου. Όλα αυτά είναι διαθέσιμα και στο Ιντερνετ.
Το πρώτο φάρμακο κατά του AIDS ήταν, όπως είπα, το ΑΖΤ, το οποίο αποδείχθηκε μετά από δοκιμή τεσσάρων μηνών από το FDA άχρηστο. Ο John Lauretson συνέθεσε μια συντριπτική αναφορά γι’ αυτή τη δοκιμή. Μέσα από αρχεία που μπόρεσε να αποκτήσει με βάση την Πράξη Ελευθερίας της Πληροφόρησης, τεκμηρίωσε πώς κάποιοι βραχίονες της δοκιμής Fisch1, όπως ο βραχίονας της Βοστόνης, προορίζονταν να πεταχτούν έξω γιατί είχαν αναμείξει τους ασθενείς και έδωσαν το φάρμακο σε ασθενείς της ομάδας ελέγχου και μάλιστα σε δόσεις πολύ τοξικές.
Το φάρμακο εγκρίθηκε για χορήγηση σε ασθενείς του AIDS επειδή 19 συνολικά ασθενείς πέθαναν στη λεγόμενη ομάδα ελέγχου (που δεν είχε πάρει το φάρμακο) σε αντίθεση με τον μοναδικό ασθενή που πέθανε στην ομάδα που είχε πάρει AZT. Και αποδείχθηκε αργότερα ότι η ομάδα που είχε λάβει το AZT, χρειάστηκε σωτήριες μεταγγίσεις αίματος και άλλες έκτακτες ιατρικές παρεμβάσεις στη διάρκεια της δοκιμής για να παραμείνει ζωντανή. Χωρίς τις παρεμβάσεις στη διάρκεια των τεσσάρων μηνών, θα πέθαιναν 30 άτομα στην ομάδα που πήρε το ΑΖΤ έναντι των 19 στην ομάδα που δεν το πήρε. Στους τέσσερις μήνες, όλοι οι ασθενείς τοποθετήθηκαν σε αγωγή με ΑΖΤ, μόνο και μόνο επειδή το κατεστημένο του AIDS δε γνωρίζει πώς να διεξάγει μια ολοκληρωμένη δοκιμή με ομάδες ελέγχου. Το αποτέλεσμα; Δύο χρόνια αργότερα, νομίζω, όλοι οι ασθενείς, και των δύο ομάδων, είχαν πεθάνει. Φοβερό φάρμακο!
Η κακή επιστήμη γεννά επικίνδυνες θεραπείες
Μια ευρωπαϊκή συνεργασία επανέλαβε τη δοκιμή του ΑΖΤ δύο χρόνια αργότερα, με παρόμοιες δόσεις σε μακρύτερο χρονικό διάστημα και μια ευρύτερη δοκιμή, την Concorde trial, όπου αποδείχθηκε ότι το ΑΖΤ ήταν άχρηστο, δεν παρουσίαζε κανένα θεραπευτικό όφελος. Όταν η Διοίκηση Βετεράνων έκανε δοκιμή του ΑΖΤ, αυτοί ουσιαστικά βρήκαν ότι το φάρμακο περισσότερο έβλαπτε ασθενείς που ήταν υγιείς παρά βοηθούσε ασθενείς που ήταν πολύ άρρωστοι.
Και το συμπέρασμα του Hamilton ήταν ότι το AZT έβλαπτε ειδικά τους Μαύρους και του Ισπανόφωνους ενώ δεν είχε κανένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα στους Λευκούς. Τώρα, στα νεότερα χρόνια, δίνεται η υψηλής δραστικότητας αντιρετροϊκή αγωγή (Highly Active AntiRetroviral Therapy) με αναστολείς πρωτεάσης, και μπορείτε να διαβάσετε μόνοι σας στις επιφυλλίδες The New England Journal of Medicine και AIDS, ότι κύρια αιτία θανάτου πλέον από AIDS είναι η ηπατική ανεπάρκεια και καρδιακά προβλήματα και ότι οι αναστολείς πρωτεάσης μπορούν να σκοτώσουν υγιή λεμφοκύταρα. Η ηπατική ανεπάρκεια και οι καρδιαγγειακές παθήσεις δεν είναι ασθένειες του ορισμού του AIDS. Προέρχονται από τα φάρμακα. Πώς γίνεται αυτά τα φάρμακα να επιδρούν διαφορετικά στην κάθε φυλή, όταν ανθρωπολογικά δεν υφίσταται τέτοια κατηγοριοποίηση, η φυλή, με γενετικούς όρους;
Δημ.: Κύριε καθηγητά, εσείς γνωρίζετε περιπτώσεις οροθετικών που αρνήθηκαν να πάρουν τα φάρμακά τους και ζουν ακόμα καλά;
Dr. A. Maniotis: Ναι, γνωρίζω αρκετούς, κυρίως όσους ήρθαν σε επαφή μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια για να με συμβουλευτούν. Είναι γενναίοι και τους παρέχω πλήρη υποστήριξη σε ό,τι αποφάσισαν να κάνουν.
Δημ.: Πώς είναι η ζωή τους τώρα;
Dr. A. Maniotis: Εχω να σας δώσω τα πιο αντίθετα παραδείγματα περιπτώσεων. Ανθρωποι που δεν ήταν ποτέ οροθετικοί, αλλά οι γιατροί τους είπαν για θετική διάγνωση, άρχισαν τη φαρμακευτική αγωγή και στο τέλος εκδήλωσαν τις αρρώστιες του AIDS. Γνωρίζω μια γυναίκα που έζησε αυτό το σενάριο. Νόμιζαν ότι είναι οροθετική, της έδωσαν τη σχετική θεραπεία, ανέπτυξε AIDS και στο τέλος ανακάλυψαν ότι δεν είχε βρεθεί ποτέ οροθετική. Χρειάστηκε να τη βοηθήσω για πολλά χρόνια ώστε να συνέλθει.
Με άλλα λόγια, παρέλειψαν να της πουν ότι είχε βγει αρνητικό το τεστ αντισωμάτων κι εκείνη μέθυσε και τράκαρε με το αυτοκίνητό της θεωρώντας ότι είχε λάβει θανατική καταδίκη μετά από αυτό. Τη συνέλαβαν, τη φυλάκισαν και την ξεκίνησαν με τέσσερα τοξικά φάρμακα. Ανέπτυξε εξαντλητική διάρροια, απώλεια βάρους, άσθμα, επίμονη κολπική αιμορραγία, θρομβοκυτοπενία, καρδιακά προβλήματα, σαρκώματα μικρής κακοήθειας στο στήθος και χρειάστηκε να της αφαιρέσουν τη μήτρα εξαιτίας της συνεχιζόμενης αιμορραγίας από τα φάρμακα. Στο σημείο αυτό, το Τμήμα Υπηρεσιών για το Παιδί και την Οικογένεια θεώρησε ότι ήταν ίσως μολυσματική για τη δωδεκάχρονη κόρη της, οπότε την απομάκρυναν από τα χέρια της και την έκλεισαν σε ίδρυμα, όπου η κοπέλα κακοποιήθηκε σεξουαλικά και απέκτησε δύο αφροδίσια νοσήματα. Μετά από εννιά χρόνια και έξι διαδοχικές εξετάσεις ELISA, η μητέρα ανακάλυψε ότι δεν είχε προκύψει ποτέ θετική σε αυτό το τεστ. Ηταν ένα λάθος. Στα εννιά χρόνια της λανθασμένης «οροθετικότητάς» της, τα αντισώματά της έπεσαν κάτω από 800 με όλη τη συνεχή θεραπεία με την υψηλής δραστικότητας αντιρετροϊκή αγωγή που έλαβε. Όταν σταμάτησε από μόνη της τα φάρμακα, συνέχισε να εκδηλώνει έντονη θρομβοκυτοπενία και ανέπτυξε μώλωπες παντού στα πόδια της, τα καρδιαγγειακά προβλήματα αυξήθηκαν και δίνει καθημερινή μάχη για να διατηρήσει το βάρος της γιατί το έντερό της δε λειτουργεί πια και αδυνατεί να κρατήσει την τροφή, οπότε τη βασανίζει ακόμα η διάρροια. Συνεχής διάρροια, αναιμία και θρομβοκυτοπενία είναι κλασικές ασθένειες του ορισμού του AIDS.
Άλλοι άνθρωποι διένυσαν αντίστροφη πορεία. Αρνήθηκαν να πάρουν τα φάρμακα από την πρώτη στιγμή και είναι μετά από 12 και 14 χρόνια ακόμα οροθετικοί, απόλυτα υγιείς και ευτυχισμένοι.
Αυτοί είναι οι δύο πόλοι, τα άκρα. Και ξέρετε, μπορεί να προκύψει οτιδήποτε στη μέση αυτής της τροχιάς. Είχα επικοινωνία πρόσφατα με έναν ‘οροθετικό’ άνδρα – δε μπορώ να σας δώσω ονόματα -, ο οποίος σταμάτησε από μόνος του τα φάρμακα το 2000. Και αυτή μια συγκλονιστική ιστορία που συνεχώς επαναλαμβάνεται: αφού σταμάτησε μόνος του τα χάπια το 2000, ανέπτυξε καρκίνο του ήπατος πέρυσι, και πέθανε πριν λίγα βράδια. Θα τον καταχωρίσουν στους θανάτους από AIDS, αλλά ο καρκίνος του ήπατος δεν είναι ασθένεια του ορισμού του AIDS.
Μια άλλη γυναίκα πήρε το ΑΖΤ και υψηλής δραστικότητας αντιρετροϊκή αγωγή για κάπου 12 χρόνια και δε μπορούσε κάποια στιγμή να υπογράψει έναν λογαριασμό, να προχωρήσει πέρα από το κρεβάτι ή να κάνει ένα ντους γιατί είχε πάθει περιφερειακή νευροπάθεια από τα φάρμακα. Αφότου έκοψε τα χάπια εδώ και κάποιο διάστημα τη φετινή χρονιά, επέστρεψε στην κατάσταση που ήταν πριν βρεθεί «οροθετική» και δεν έχει παρουσιάσει ούτε ένα πρόβλημα από τη στιγμή που σταμάτησε τη θεραπεία.
Ολες αυτές οι ιστορίες είναι συναρπαστικές καθώς εγώ, σα βιολόγος του καρκίνου που είμαι, απορώ και εξίσταμαι με την ανθεκτικότητα του Ανθρώπινου οργανισμού στην επίθεση τοξικότητας από δηλητήρια που προκαλούν διάσπαση των κυττάρων και άλλες καταστροφικές της ζωής επενέργειες, ενώ οι γιατροί του ΑIDS καμαρώνουν επειδή αυτοί οι ασθενείς έπαψαν να εμφανίζουν τη μοριακή ταυτότητα του ‘HIV’ και θεωρούν ότι υπέταξαν τον “HIV.”
Απ’ ότι φαίνεται, όλα αυτά τα τοξικά φάρμακα απλώς εμποδίζουν την παραγωγή πρωτεϊνών και των συγκριμμάτων νουκλεϊκών οξέων που έχουν συσχετιστεί με τη μοριακή ταυτότητα του “HIV”, καθώς τόσο βάναυσα αποτρέπουν τα κύτταρα από το να παράγουν τις πρωτείνες τους, τα νουκλεϊκά τους οξέα, τα λιπίδιά τους για όσον καιρό λαμβάνεται το φάρμακο. Και μπορεί να διεγείρουν την αύξηση των Τ-κυττάρων για λίγο, όπως και όλων των κυττάρων, όταν τους δίνεις τοξίνες, δηλαδή παράγοντες ανάπτυξης. Ο αυξητικός νευρικός παράγοντας (NGF) είναι ένα τέτοιο παράδειγμα τοξίνης που διεγείρει τα κύτταρα. Διεγείρει την αύξηση των περιφερειακών νευρώνων και το είχαν παραγάγει αρχικά από δηλητήριο φιδιού. Οι τοξίνες της χολέρας χρησιμοποιούνται σε τακτική βάση στο εργαστήριο για να διεγείρουν κάθε φύσεως κύτταρα να διαιρεθούν.
Γιατί να είναι διαφορετικά τα φάρμακα ανοσοποιητικής καταστολής σαν το AZT ή το Sequinavir; Και τα δύο είναι τοξικά για τα κύτταρα του ανοσοποιητικού, και το σώμα προσπαθεί να αναπροσαρμοστεί για κάποιο διάστημα, ώσπου τα φάρμακα ζητούν το βαρύ τίμημά τους και κάνουν τα προγονικά τους κύτταρα στον μυελό των οστών και αλλού να εξασθενήσουν τόσο πολύ ώστε δε μπορούν πια να παράγουν κύτταρα του ανοσοποιητικού ή άλλα κύτταρα. Εχω ακούσει παρόμοιες ιστορίες δεκάδες φορές από διαφορετικούς ανθρώπους.
«Αρνητής του Ολοκαυτώματος» όποιος αρνείται να πάρει τα φάρμακα
Και ξέρω ακόμα ανθρώπους που πήραν τα φάρμακα και έζησαν καλά ενώ ισχυρίζονται ότι δεν έχουν παρενέργειες, όπως είναι ο ηγέτης κατά του απαρτχάιντ Δικαστής Cameron στη Νότιο Αφρική που έγραψε και βιβλίο γι’ αυτή την εμπειρία του με τίτλο “Witness to AIDS” (“Μάρτυρας στην υπόθεση AIDS”). Σ’ αυτό το βιβλίο και σε άλλα κείμενα που έχει γράψει, αποκαλεί όλους εμάς που έχουμε επιφυλάξεις για τη θεωρία “HIV/AIDS¨ «Αρνητές του Ολοκαυτώματος» επειδή θεωρεί ότι όλοι θα έπρεπε να έχουν την αντίδραση του δικού του οργανισμού απέναντι στα φάρμακα, και όσοι δεν την έχουν, ή όσοι διατυπώνουν επιστημονικές αντιρρήσεις στη θεωρία “HIV/AIDS”, είναι κατά τη γνώμη του ανεύθυνοι «Αρνητές του Ολοκαυτώματος». Προσωπικά φέρω βαρέως τον χαρακτηρισμό γιατί οι πρόγονοί μου έκαναν πολύ περισσότερα απ΄ ότι οι λαοί σε άλλες χώρες της Ευρώπης για να προστατέψουν τους Εβραίους για 11 μήνες της γερμανικής κατοχής, και αποδεδειγμένα επειδή κράτησαν τους Γερμανούς στο πεδίο της μάχης για τόσο χρόνο, μπόρεσαν οι Ρώσοι να ετοιμαστούν για μια εισβολή που θα γινόταν το χειμώνα και έτσι, με τις συνδυαστικές επιχειρήσεις, ο Χίτλερ ηττήθηκε! Και δυσανασχετώ όταν με αποκαλούν «αρνητή» γιατί προσβάλλουν το αίμα που χύθηκε στην Ελλάδα για να προστατευθούν οι Εβραίοι και να αναχαιτιστούν οι Ναζί.
Οι αντιδράσεις στα φάρμακα είναι πολυσύνθετες. Δεν υπάρχει ποτέ ένα και μοναδικό αποτέλεσμα. Εμφανίζεται πάντα ένα φάσμα αντιδράσεων που είναι αδύνατον να προβλέψεις. Είτε οι ασθενείς σταματούν τα φάρμακα και είναι μια χαρά – αναλόγως του πόσον καιρό τα έπαιρναν. Συχνά, το πόσον καιρό τα έπαιρναν θα καθορίσει πόσο καλά θα είναι μετά. Γνωρίζω διάφορες μελέτες πάνω στο θέμα της διακοπής των φαρμάκων που λένε το ακριβώς αντίθετο, αλλά αυτές ήταν μικρής διάρκειας και ελλειπείς μελέτες. Όταν έχει προηγηθεί σύντομη λήψη των φαρμάκων, οι πιθανότητες ανάρρωσης από τις παρενέργειές τους είναι πολλές αφότου τα σταματήσουν. Η μακροχρόνια χρήση τους, όμως, είναι προβληματική.
Ρατσιστικές θεωρίες
Δημ.: Πώς αντιδράτε σε αυτούς που χαρακτηρίζουν το HIV/AIDS ασθένεια των μαύρων και των ομοφυλόφιλων; Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;
Dr. A. Maniotis: Η στάση μου απέναντι σε αυτούς που θεωρούν τον `HIV` μαύρη αρρώστια είναι να τους υπενθυμίζω την αρχή της ιστορίας, πώς δηλαδή ο Gallo ισχυρίστηκε ότι ανακάλυψε τον HTLV 1 και τον HTLV-II, οι οποίοι υποτίθεται ότι ήταν «ιοί του καρκίνου», σε έναν πληθυσμό της Ιαπωνίας και σε πολύ φτωχούς μαύρους κατοίκους της Καραϊβικής, και αυτό ήταν το παράδειγμα πάνω στο οποίο βασίστηκε η ιδέα ότι ο ‘HIV’ προκαλεί AIDS.
Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας ήταν σε μια συγκεκριμένη περιοχή , 175 μίλια από το Ναγκασάκι. Ο Gallo θεώρησε ότι η μοριακή ταυτότητα αυτού του HTLV 1 ήταν πιθανότερη αιτία για την εμφάνιση λευχαιμίας παρά η ατομική βόμβα που είχε ριχτεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες πάνω σε αυτό τον πληθυσμό αμάχων πριν από 50 χρόνια. Και είχε φθάσει εκεί, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, μέσω του «δουλεμπορίου», όπως το φαντάστηκε ο Dr. Gallo – χρησιμοποίησε τον όρο «δουλεμπόριο», νομίζω. Αν δείτε τις δημοσιεύσεις του για την ανακάλυψη του HTLV-1, κάνει λόγο για έναν «ιό του καρκίνου» που μεταφέρθηκε μέσω της Αφρικής σε όλο τον κόσμο από τους μαύρους σκλάβους έως ότου κατέφθασε και στη νότια αυτή περιοχή των νησιών της Ιαπωνίας. Αλλά αργότερα η μοριακή ταυτότητα του HTLV-1 ανιχνεύτηκε και σε άλλες περιοχές του κόσμου εξίσου που βρίσκονταν έξω από τις μετακινήσεις των εικαζόμενων μολυσματικών πληθυσμών, έξω από τους λεγόμενους δρόμους του «δουλεμπορίου».
Οι Μαύροι υπαίτιοι για κάθε μολυσματική ασθένεια της ανθρωπότητας
Κατά παρόμοιο τρόπο, ο “HIV” υποτίθεται ότι προήλθε από τη μαύρη Αφρική, από πρόσωπα που είτε έπαιζαν με νεκρές μαϊμούδες είτε έτρωγαν το κρέας τους, όπως αναφερόταν κάποια στιγμή σε δημοσίευση στο The Lancet. Με κάποιο αδιευκρτίνιστο τρόπο πάλι, ο “HIV” θεωρείται ότι έφθασε στην Καραϊβική, τον επόμενο εικαζόμενο σταθμό του AIDS. Από εκεί πάλι θεωρήθηκε ότι στη δεκαετία του 1980 ομοφυλόφιλοι άνδρες από το Σαν Φραντσίσκο που έκαναν διακοπές στην Καραϊβική τον κόλλησαν από μαύρους άνδρες της περιοχής κάνοντας σεξ μαζί τους.
Έχοντας σπουδάσει φυσική ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο, μου είναι δύσκολο να εντοπίσω τα μελανα εκείνα σημεία της επιστήμης όπου αποτυγχαίνει να διαχωριστεί από τις ρατσιστικές αντιλήψεις. Δεν μπορεί να είναι οι Μαύροι υπαίτιοι για κάθε μολυσματική ασθένεια της Ανθρωπότητας: από τον “HIV,” στην Ηπατίτιδα B (η μοριακή της ταυτότητα είχε βρεθεί για πρώτη φορά στο αίμα ενός Αβοριγίνου μαύρου ιθαγενή της Αυστραλίας), τον ιό του Δυτικού Νείλου (που λέγεται ότι βρέθηκε για πρώτη φορά σε μια μαύρη γυναίκα που απέκτησε κρυολόγημα στην περιοχή του Νείλου το 1937), τους “HTLV-1″ και “HTLV-II” από τους εισαγόμενους Μαύρους μέσω του «δουλεμπορίου» κ.λπ.
Το πρόβλημα με την περιγραφή των ιών “HTLV-I” ή HTLV-II” ή “HIV” ως «Μαύρες αρρώστιες», ή το να λες ότι προήλθαν από τους Μαύρους, είναι ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο “HTLV-I ή II έπαιξαν έναν οποιοδήποτε ρόλο στη διάρκεια της διεξαγωγής του «δουλεμπορίου» που φαντάστηκε ο Dr. Gallo ή, στην περίπτωση του “HIV”, δεν υπάρχει ίχνος απόδειξης ότι ο “HIV” θα μπορούσε να μεταφερθεί από νεκρές μαϊμούδες σε μαύρα Αφρικανάκια «που δεν είχαν άλλα παιχνίδια», όπως προτάθηκε, ή από ενήλικες που έτρωγαν μαϊμούδες και χιμπαντζήδες. Πρώτον, απ΄ όσο γνωρίζω, κανείς από τους παραπάνω ιούς δεν έχει αποδειχτεί ότι προκαλεί είτε καρκίνο, είτε AIDS, και απ΄ όσο γνωρίζω πάλι, δε μπορείς να κολλήσεις “HIV” μέσω της διαδικασίας πέψης τρώγοντας λόγου χάρη στα McDonald’s ένα χάμπουργκερ που κάποιος άλλος, πιθανώς ‘οροθετικός¨, πήρε μια δαγκωνιά πριν. Ούτε από άψητο κρέας μπορείς να το πάθεις. Οι Μαύροι, που υποθέτουμε ότι σκότωσαν, έφαγαν ή έπαιξαν με νεκρές μαϊμούδες ή χιμπαντζήδες, όπως γράφηκε κάποια στιγμή στο The Lancet, εξίσου δε θα μπορούσαν να το κολλήσουν. Η μοριακή ταυτότητα του “HIV” δεν είναι μεταδοτική, απ΄ όσο ξέρω, ούτε με το να τρως κάτι ούτε με το να παίζεις με αντικείμενα.
Επιπλέον, ο “HIV” δε θα μπορούσε να διαχωρίσει μεταξύ φυλών ή ακόμα σεξουαλικότητας αν ήταν μεταδοτικό σύνδρομο. Κανένα από τα αφροδίσια νοσήματα δεν κάνει διακρίσεις στα φύλα ή στις φυλές. Και ένα ακόμα πρόβλημα είναι, φυσικά, ότι για να προωθήσεις την ιδέα ότι ο “HTLV-1″ προκαλεί λευχαιμία σε 6 από τους 10.000 ανθρώπους που ζουν σε απόσταση 175 μιλίων από το Ναγκασάκι, ή ότι ο “HIV” μπορεί να κολλήσει και να προκαλέσει σε κάποιον AIDS κατά μέσο όρο μετά από χιλιάδες σεξουαλικές συνευρέσεις, σύμφωνα με τα δεδομένα του κατεστημένου του AIDS, λες κάτι σαν αυτό:
«Εχω 20.000 πουλιά, τα 10.000 αλλάζουν τρίχωμα μια φορά τον χρόνο. Τα άλλα 10.000 αλλάζουν τρίχωμα τρεις φορές τον χρόνο. Τώρα κανένα από τα πουλιά που αλλάζουν τρίχωμα μια φορά τον χρόνο δεν πέθανε μετά από κτύπημα σε κολώνα της ΔΕΗ. Παρόλα αυτά, έξι από τα πουλιά που αλλάζουν τρίχωμα τρεις φορές τον χρόνο πέθαναν μετά από κτύπημα σε κολώνα της ΔΕΗ. Συνεπώς, το ότι αλλάζουν τρίχωμα τρεις φορές τον χρόνο ήταν η αιτία που τα έκανε να χτυπήσουν στην κολόνα και να πεθάνουν. Αλλάζεις τρίχωμα τρεις φορές τον χρόνο> χτυπάς τις κολόνες> θάνατος. Ο “HTLV-1″ προκαλεί καρκίνο. Ο “HIV” προκαλεί AIDS. Οι στατιστικές το αποδεικνύουν σαφώς.
Αν θεωρείς ότι ο ρυθμός της «μόλυνσης με τον “HTLV-1″ είναι 5% αντί για το 0.06% που κάποιοι ισχυρίζονται, μπορεί ξανά να επιστρατευτεί το ίδιο επιχείρημα, μόνο ο αριθμός των πουλιών αλλάζει. Θα σήμαινε τότε ότι 95 πουλιά που αλλάζουν τρίχωμα τρεις φορές τον χρόνο δεν πεθαίνουν από χτύπημα πάνω σε κολόνα επειδή αλλάζουν τρίχωμα τρεις φορές τον χρόνο, ενώ κανένα από τα πουλιά της άλλης ομάδας που αλλάζει τρίχωμα μια φορά τον χρόνο δεν χτυπάει σε κολόνες.
Συνεπώς, το να αλλάζεις τρίχωμα τρεις φορές τον χρόνο προκαλεί 5 στα 100 πουλιά να κτυπούν πάνω σε κολόνες. Αυτές είναι καθαρές εικασίες χωρίς βιολογική εξήγηση, και κατά τον ίδιο τρόπο τα επιχειρήματα για το ότι ο “HTLV-1″ προκαλεί καρκίνο και ο “HIV” προκαλεί AIDS είναι καθαρό υποθειτκό, γιατί δεν υπάρχει καμία ελεγχόμενη μελέτη πάνω στους HTLV-I ή HTLV-II που να επιδεικνύει την πειραματική μεταμόρφωση σε μεταστατικό καρκίνο χρησιμοποιώντας καθαρό HTLV-1 ή HTLV-II. Παρόμοια επιχειρήματα μπορούν να παρουσιαστούν για τη μοριακή ταυτότητα του “HIV’ που προκαλεί ¨οροθετικότητα¨ σε ελάχιστα άτομα μεταξύ εκατομμυρίων άλλων, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Συνεπώς, το “HIV/AIDS” δεν είναι Μαύρη αρρώστια. Είναι σε μεγάλο βαθμό μια στατιστική αρρώστια, χωρίς καμία βιολογική βάση, όπως δεν υπάρχει και στα πουλιά με την αλλαγή του τριχώματος και το χτύπημα στις κολόνες που ανέφερα πριν. Είναι ένα στατιστικό επιχείρημα που στόχευσε τους Μαύρους ή μερολήπτησε επιλεκτκά σε βάρος των Μαύρων. Αλλά από βιολογικής άποψης, η αληθινή ανοσοκαταστολή δεν παρουσιάζει μεγαλύτερη συγγένεια με τους Μαύρους, τους Αφροαμερικανούς, τους Λευκούς ή τους Ασιάτες. Η έντονη ανοσοκαταστολή εμφανίζεται σε όσους έχουν καθορισμένους και αναγνωρισμένους παράγοντες επικινδυνότητας, όπως η ελλειπής διατροφή, τα αυτοάνοσα νοσήματα ή η κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών. Η ανοσοκαταστολή προκαλείται επίσης σε μεγάλο βαθμό και μάλλον συχνά από τους γιατρούς, όταν συνταγογραφούν μεταγγίσεις, χημειοθεραπείες, κορτικοστεροειδή και πολλά άλλα φάρμακα.
Οι ομοφυλόφιλοι, μαζί με τους Μαύρους, έχουν επιλεγεί μεροληπτικά ως στόχος των τεστ αντισωμάτων για τον ‘HIV’
Με την περίπτωση των ομοφυλόφιλων είναι λίγο πιο σύνθετο το θέμα, γιατί διαπιστώθηκε σαν πρόβλημα από τον Gottlieb στο Λος Αντζελες, όταν εκείνος περιέγραψε τις πρώτες περιπτώσεις ανδρών που είχαν το λεγόμενο AIDS. Στην αναφορά του προς το CDC, σημείωνσε ότι το 100% αυτών των πρώτων ασθενών είχαν κυτομεγαλοϊό, όπως είπα και πριν, και άλλες ευκαιριακές λοιμώξεις σε ποικίλο βαθμό, και όλα αυτά πριν ο HIV εμφανιστεί έστω και ως σκέψη για το παρελθόν κάποιου.
Εκείνο που δεν έγινε τότε αντιληπτό, και που ακόμα παραγνωρίζεται, είναι ότι η σεξουαλικότητα ενός ατόμου δεν προσδιορίζει αν έχει αποκτήσει ανοσοποιητική ανεπάρκεια. Είναι το φορτίο της κατάχρησης τοξικών ουσιών που τα διαφοροποιεί, μαζί με παράγοντες όπως: χρήση ναρκωτικών ουσιών, κακή διατροφή, συνήθειες ύπνου, αριθμός και συχνότητα σεξουαλικών επαφών, ιατρικές παρεμβάσεις και ξένες πρωτείνες από μεταγγίσεις.
Δεν υπάρχει τίποτα αφύσικο ή ανθυγιεινό στην ομοφυλοφιλία από βιολογικής σκοπιάς. Αυτό που λέω είναι ότι είναι η συχνότητα με την οποία οι παράγοντες που ανέφερα συναντώνται στη ζωή κάποιου, που μπορεί να οδηγήσει ορισμένα άτομα στο το να εμφανίσουν ανοσοκαταστολή. Αλλά ο ‘HIV` και πάλι δεν είναι αρρώστια των ομοφυλόφιλων. Απλώς οι ομοφυλόφιλοι, όπως και οι Μαύροι, έχουν επιλεγεί μεροληπτικά ως στόχος με το τεστ αντισωμάτων για τον «HIV».
Δημ.: Κύριε καθηγητά, στη δεκαετία του ’80, όταν η αναλογία θανάτων ήταν πολύ υψηλή, οι γιατροί του AIDS το θεώρησαν ως απόδειξη ότι η μόλυνση από ΗIV ήταν θανατηφόρα. Εσείς το πιστεύετε αυτό;
Dr. Α. Maniotis: Δεν το πιστεύω διότι οι γιατροί που ήταν παρόντες στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων μας έχουν πει τι έγινε. Στο Σαν Φραντσίσκο, για παράδειγμα, ένα ολόκληρο στίφος διαγνωσμένων ασθενών του AIDS, αυτοί που δεν συμμετείχαν στην «ταχείας κυκλοφορίας» διασκέδαση του τύπου η-ζωή-είναι-ασταμάτητο-πάρτι ή που αρνήθηκαν να πάρουν το ΑΖΤ αφότου εμφανίστηκε στο προσκήνιο, ζουν ακόμα. Και αυτά τα άτομα έχουν καταγραφεί σε ντοκιμαντέρ σαν το “The Other Side of AIDS” όπου οι ίδιοι περιγράφουν αυτή την εποχή, αλλά και σε βιβλία από άλλους διακεκριμένους ομοφυλόφιλους συγγραφείς που περιγράφουν αυτό το φαινόμενο όπως είχε πυροδοτηθεί από το κίνημα απελευθέρωσης των γκέι και την μετά –Βιετνάμ εποχή των ναρκωτικών. Σε αυτές τις αναφορές γίνεται φανερό ότι όσοι άντρες συμμετείχαν σε μόνιμη χρήση σκληρών, προληπτική χρήση αντιβιοτικών, μεταμφεταμίνων, έκστασης, ηρωίνης, κρακ και επιπροσθέτως εφάρμοσαν το πρωτόκολλο του AZT, πέθαναν όπως ακριβώς κατέθεσε ο Dr. Abrams από το Σαν Φραντσίσκο και άλλοι στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων.
Επίσης, πρέπει να τονιστεί όταν ένα άτομα παλεύει με την κατάχρηση ναρκωτικών, τη χρόνια λήψη ηρωίνης ή την εξάρτηση από το κρακ, τον αλκοολισμό και άλλα παρόμοια σύνδρομα, η παντελώς κακή διατροφή είναι αναπόφευκτη, και κακή διατροφή σημαίνει από μόνη της τον γρηγορότερο, ασφαλέστερο, καθολικό, εκατό τοις εκατό τέλειο τρόπο για να αντιστρέψεις την αναλογία των Τ4 κυττάρων και να οδηγηθείς στην κατάρρευση του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα προγράμματα διανομής συριγγών δεν είχαν επιτυχία όχι γιατί εξακολουθούσε να περνάει στον οργανισμό ένας μεταδοτικός ιικός παράγοντας αλλά επειδή τα ναρκωτικά που είναι αυτό-χορηγούμενα από τον χρήστη, κυρίως τα οπιούχα παράγωγα, συγκαταλέγονται στις πλέον δραστικές ουσίες όσον αφορά την καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος, όταν λαμβάνονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα ή μόνιμα.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιπρέσθετα πολλαπλά αφροδίσια νοσήματα, όπως πολλοί στις πρώτες αυτές ομάδες άλλωστε είχαν (σύμφωνα με τις πρώτες αναφορές του Gottlieb και τον Ασθενή Νο1 του Montagnier), με σύφιλη που δεν έχει ολοκληρωτικά αντιμετωπιστεί, με γονόρροια, έρπη και κάθε είδους ιούς σε ακολουθία και κατ’ επανάληψιν, τότε πάλι είναι πολύ πιθανό να καταρρεύσει το ανοσοποιητικό σύστημα. Και όταν συμβαίνουν όλα αυτά, είναι πολύ δύσκολο να επανέλθει το ανοσοποιητικό σύστημα ξανά.
Δημ.: Κύριε Μανιώτη, είπατε και πριν ότι ο ιός HIV δεν υπάρχει. Εννοείται ότι δεν απαντάται σε κανένα τμήμα της κοινωνίας, ούτε στους μαύρους, ούτε στους ομοφυλόφιλους, ούτε στους στρέιτ ή στους αμφιφυλόφιλους;
Dr. A. Maniotis: Εφόσον δεν αποδείχθηκε η ύπαρξη ενός εξωγενούς ρετροϊού που καταστρέφει το ανοσοποιητικό σύστημα , δεν μπορεί να τεκμέρεται ότι ένας αναπόδεικτος ίσως και εικονικός μπορεί να προκαλεί ανοσοκαταστολή οπουδήποτε στον πλανήτη, Ο.Κ.; Με βάση τα επιστημονικά κριτήρια, αυτή η οντότητα έχει αποδιεχτεί να υπάρχει ως εξωγενής ιός όσοσ έχει αποδεχτεί η ύπαρξη φαντασμάτων. Ηταν απλά ένα λάθος. Υπάρχουν σύνθετες μοριακές ταυτότητες που ονομάστηκαν ‘HIV` και σχετίζονται με διάφορα στάδια ασθενειών, αλλά αυτές οι ταυτότητες βρίσκονται και σε υγιείς ανθρώπους, και σε άτομα που είναι φυσιολογικά καθ’ όλα και δεν θα αναπτύξουν ποτέ ανοσοποιητική ανεπάρκεια.
Δεν υπήρξε κάποια συνομωσία η κάτι τέτοιο. Μονάχα κακή επιστήμη. Ήταν ένα λάθος και δεν ήταν το πρώτο. Έχουν γίνει πολλά τέτοια λάθη στην ιατρική επειδή είναι τόσο δύσκολο να συνδέσεις την αιτιότητα με ένα και μόνο παράγοντα σε οποιαδήποτε ασθένεια. Η πελάγρα ήταν μια τέτοια περίπτωση όπου πάλι χρεώθηκε σε φτωχούς μαύρους του Νότου, και η οποία αποδείχτηκε πως ωφειλόταν σε μια διατροφική ανεπάρκεια της βιταμίνης Β. SMON ήταν ένα παρόμοιο λάθος στην Ιαπωνία ήταν ουσιαστικά ωφειλόταν σε ένα τοξικό φάρμακο. Η πολυομυελίτιδα μπορεί να είναι ένα παρόμοιο λάθος.
Υπάρχουν πολλές ακόμη αρρώστιες επαγόμενες από ιούς ή ψευδο- ιούς, όπως είναι οι ηπατίτιδες Β και C, καθώς και οι λεγόμενες ασθένειες prions, που υποτίθεται ότι προκαλούνται από μια “μολυσματική πρωτεϊνη” και που φέρουν μοριακές υπογραφές οι οποίες δεν αντιστοιχούν υποχρεωτικά ή δεν προβλέπουν μια κατάσταση νόσου αλλά μπορεί να είναι απλά υπογραφές που σχετίζονται με την κατάσταση της νόσου, ή να μην έχουν καν καμία σχέση με αυτή και να ενυπάρχουν σε φυσιολογικά υγειή ζώα και ανθρώπους.
Η σφαγή της βιομηχανίας βοοειδών εξαιτίας της νόσου των τρελών αγελάδων, είναι το αποτέλεσμα της αντίληψης ότι ένας αργός ιοειδής παράγοντας που ονομάζεται prion, είναι ικανός να προκαλέσει νόσο μετά από χρόνια επώασης μέσα σε ένα οργανισμό. Παθήσεις όπως η Kuru και η Creutzfeldt-Jacob’s προυποθέτουν χρόνια όπου οι παθολογικές πρωτεϊνες, τα prions επωάζονται πρωτού τελικά εμφανιστεί η νόσος. Αυτή η ιδέα λειτούργησε σαν το προπύργιο για την ανάπτυξη των υποθέσεων του “αργού ιού του καρκίνου” και του “αργού HIV ιού του AIDS”. Και όλες αυτές οι υποθέσεις πηγάζουν από την ιδέα ότι υποτιθέμενοι μολυσματικοί παράγοντες προκαλούν αυτές τις παθήσεις χρόνια μετά από την αρχική μόλυνση, όταν στην πραγματικότητα υπάρχουν υποστρωματικοί γενετικοί και αυτοάνοσοι μηχανισμοί ή ακόμη αδιερεύνητοι παράγοντες τοξικά χημικά που έχουν επιβαρρύνει το περιβάλλον που μπορεί σε μεγάλο βαθμό να είναι υπεύθυνα για αυτές τις ασθένειες. Πραγματικά με κάνει και απορώ το πως το κατεστημένο του AIDS, ή του αργού ιού του καρκίνου, ή των prions, ή του HPV αποδέχεται αυτή την ιδέα ότι ένας μολυσματικός παράγοντας μπορεί να προκαλέσει νόαο χρόνια μετά την αρχική έκθεση σε αυτόν. Βιοχημικά, δεν βγάζει κάνενα νόημα ένας ιός να μη “γνωρίζει” ότι το βιοχημικό του προφίλ αλληλεπιδρά με τον ξενιστή του τον οποίο μολύνει για 20 και 40 χρόνια και ξαφνικά να “θυμάται¨ ότι είναι παθογόνος. Η ίδια η θεωρία της HIV-μόλυνσης έχει αμφισβητηθεί και μέσα από μια άλλη επιστημονική οδό. Τον Ιούνιο αυτής της χρονιάς μια ομάδα επιστημόνων επιχείρησε να εφαρμόσει ένα μαθηματικό μοντέλο για να περιγράψει την παραγωγή και την καταστροφή των Τ κυττάρων και δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ένα τέτοιο μοντέλο που να ακολουθεί τον αργό ρυθμό της εξάντλησης των Τ κυτττάρων που παρατηρείται σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς που υποτίθεται ότι έχουν AIDS.
Αλλά η παρερμηνευμένη αιτιότητα ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα στην ιατρική και αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα σε κάθε είδους μοντέλο μολυσματικής ασθένειας που αποτυγχάνει να λάβει υπ όψην του το γεγονός ότι κάθε μεταδοτική ασθένεια είναι το αποτέλεσμα μιας αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε ένα υπό εξέταση παθογόνο και στην αντίσταση του ξενιστή του πληθυσμού στην αρρώστια που αυτό προκαλεί.
Δημ.: Ποια είναι η συμβουλή σας για κάποιον που διαγιγνώσκεται οροθετικός;
Dr. A. Maniotis: Αν ακολουθεί τη θεωρία «HIV/AIDS», τότε θα του συνιστούσα να κάνει τουλάχιστον τρία επιβεβαιωτικά τεστ διαφορετικών ειδών για να είναι σίγουρος ότι φέρει τη μοριακή ταυτότητα που θεωρείται στο 1/3 των ασθενών του «ΑIDS» ότι υποδηλώνει ανοσοκαταστολή.
Δημ.: Κύριε Καθηγητά, θα συνιστούσατε τη λήψη της τρέχουσας φαρμακευτικής αγωγής για τη θεραπεία του HIV; Είναι αυτά τα φάρμακα ευεργετικά για το ανοσοποιητικό σύστημα;
Dr. A. Maniotis: Είναι μια πολύπλοκη ερώτηση. Θα χρειαστεί να απαντήσω με δύο διαφορετικούς τρόπους. Για να πούμε ότι ένα φάρμακο βοηθάει τον ασθενή, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που σχεδιάζουμε και αναπτύσσουμε νέες θεραπείες για τον καρκίνο, πρέπει να έχουμε πρώτα αναπτύξει μια υπόθεση για το λειτουργεί το σώμα.
Υπάρχουν κάποιοι τρόποι θεώρησης του σώματος που δεν είναι ακριβώς ό,τι μας έμαθαν στις ιατρικές σχολές. Οποιοσδήποτε κάνει ένα εμβόλιο, λόγου χάρη, ρίχνει λίγο δηλητήριο μέσα του. Οι εμβολιασμοί κατάγονται από τον «νόμο των ομοίων» της ομοιοπαθητικής, και κεντρίζουν εμμέσως τον οργανισμό να εξαπολύσει επίθεση κατά ενός παθογόνου εισβολέα αφού προηγουμένως του έχουν παράσχει κάποια συστατικά που είναι «όμοια» με τον παθογόνο εισβολέα.
Τα αντιρετροϊκά, η πενικιλίνη και τα φάρμακα του καρκίνου βασίζονται σε μια αλλοπαθητική θεώρηση που γεννήθηκε κατά την εποχή των Virchow και Koch με βάση τον λεγόμενο «νόμο των αντιθέτων», κατά τον οποίο τα φάρμακα υποτίθεται ότι θα επιτεθούν ή θα εξουδετερώσουν τον παθογόνο παράγοντα άμεσα, με το να προσκολλούνται σε αυτό όπως περίπου η βαφή πάνω στο ύφασμα ή επεμβαίνοντας άμεσα σε αυτό.
Τώρα, όταν εισάγεις στο σώμα ένα δηλητήριο παρόμοιο με εκείνο που παρουσιάστηκε στο σώμα μέσω ενός πραγματικό δηλητήριου ή ιού, το σώμα καταρχάς θα ενεργοποιηθεί και θα είναι ενήμερο ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στο δηλητήριο όταν το συναντήσει ξανά στο μέλλον. Αυτή είναι η αρχή του εμβολιασμού. Και υπάρχουν μελέτες με τα αντιρετροϊκά φάρμακα που δείχνουν ότι, εξαιτίας της τοξικότητάς τους, ξυπνούν κατά κάποιον τρόπο το ανοσοποιητικό σύστημα για κάποιο διάστημα, οπότε μπορείς να υπερνικάς τις ευκαιριακές λοιμώξεις και άλλες παρόμοιες δοκιμασίες.
Από την άλλη πλευρά, απ’ ό,τι γνωρίζω, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι κάποιο από τα αντιρετροϊκά φάρμακα επιτίθεται ή επεμβαίνει άμεσα σε οποιονδήποτε ιό. Κατά πάσα πιθανότητα, τα αντιρετροϊκά ρυθμίζουν το ανοσοποιητικό σύστημα ώστε να είναι σε επιφυλακή παράγοντας περισσότερα αντισώματα ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν έχουμε υψηλές δόσεις θεραπείας, σκοτώνουν στην ουσία βακτήρια, μικροπλάσματα και μύκητες που μπορεί να εμφανιστούν σε έναν ασθενή με καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος. Σε υψηλότερες δόσεις ή σε μακρόχρονη χορήγηση, αυτά τα φάρμακα ρυθμίζουν και τα υπόλοιπα κύτταρά σου και, στο τέλος, σκοτώνουν τα κύτταρα του ανοσοποιητικού και άλλων οργάνων.
Η αποτυχία επιβραβεύεται ξανά και ξανά
Δεν έχει κανένα νόημα να χορηγείς αυτά τα υψηλής τοξικότητας χημικά φάρμακα εφ΄ όρου ζωής, γιατί τότε θα πρέπει να εξηγήσεις, για παράδειγμα, με ποιο σκεπτικό οι ασθενείς του καρκίνου πρέπει να τα διακόπτουν μετά από δύο ή τέσσερις εβδομάδες χορήγησης. Γιατί αν δεν τα διακόψουν, ο μυελός των οστών τους θα βλαφτεί, θα πάψει να λειτουργεί το έντερό τους, θα συρρικνωθεί το δέρμα τους, θα παρουσιάσουν κάθε λογής αιματολογικές και ανοσοποιητικές διαταραχές. Αυτό θα έκανε ένας ασθενής του καρκίνου αν του έδιναν το ίδιο φάρμακο, στην ίδια δόση που δίνεται στους ασθενείς του AIDS που έχουν εμφανίσει ανοσοποιητική ανεπάρκεια. Το ΑΖΤ αρχικά προοριζόταν για φάρμακο κατά της λευχαιμίας.
Δημ.: Η ερώτησή μου τώρα είναι: είστε αντίθετος στη χορήγηση των φαρμάκων του ΗIV/AIDS?
Dr. A. Maniotis: Ναι. Η μεγαλύτερη μελέτη που έγινε πάνω στην υψηλά ενεργή αντιρετροϊκή θεραπεία (HAART) αντέκρουε τους ισχυρισμούς αυτών που διατείνονται ότι αυτά τα φάρμακα παρατείνουν τη ζωή. Για περίπου 22.000 οροθετικούς, που δεν έπαιρναν πριν θεραπεία και που άρχισαν τα φάρμακα μεταξύ 1995 και 2003, οι συγγραφείς ανακάλυψαν ότι η «ιική ανταπόκριση» βελτιώθηκε στην περίπτωσή τους, δηλαδή η μοριακή ταυτότητα του ΄HIV΄ έγινε πιο δύσκολα διακριτή. Αλλά αυτού του είδους η «βελτίωση» δε μεταφράστηκε σε ελάττωση της θνησιμότητας. Το κατεστημένο του ΄AIDS΄, εν τούτοις, επιβράβευσε για άλλη μια φορά την αποτυχία.
Επιστήμονες και γιατροί από το Πίτσμπουργκ ανέφεραν πρόσφατα ότι σε μια μελέτης 5.700 «οροθετικών», κατέληξε πως μετά την έλευση της αγωγής HAART, η πιο συχνή αιτία θανάτου ανάμεσά τους είναι η ηπατική ανεπάρκεια. Οι συγγραφείς προειδοποίησαν ότι είναι απαραίτητη η παρακολούθηση των ηπατικών ενζύμων για να σωθεί η ζωή αυτών των ανθρώπων, κάτι πρακτικά αδύνατον για τον κόσμο στην Αφρική και σε άλλες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου όπου δίνονται τα αντιρετροϊκά φάρμακα. Και νομίζω ότι και αυτή η αποτυχία θα επιβραβευτεί για μια ακόμη φορά.
Δημ.: Κύριε καθηγητά, αφού διαφωνείτε με τη χρήση των φαρμάκων του AIDS, τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος οροθετικός για να είναι ασφαλής;
Dr. A. Maniotis: Η μελέτη Fawzi που έγινε στην Αφρική και δημοσιεύτηκε στην New England Journal of Medicine έδειξε ότι μια καλή, υγιεινή διατροφή, με πληθώρα θρεπτικών συστατικών, μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση ενός κατεσταλμένου ανοσοποιητικού συστήματος. Εγιναν κι άλλες κλινικές δοκιμές στο μεταξύ για τα διατροφικά συμπληρώματα που μοιάζουν να αντιστρέφουν μια ανοσοποιητική κατάρρευση χωρίς τοξικότητα. Σε μια άλλη μελέτη 40 ασθενείς, που έπασχαν από AIDS σε πλήρη εκδήλωση, πήραν διατροφικά συμπληρώματα μαζί με ολιγορονκό οξύ. Σε όλες τις περιπτώσεις αναφέρθηκε ότι οι διάρροιες σταμάτησαν και το σωματικό βάρος αποκαταστάθηκε. Παρά το γεγονός ότι κάποιοι από τους βαριά ασθενείς πέθαναν, οκτώ άλλοι βελτίωσαν τόσο την κατάσταση της υγείας τους όσο και τον αριθμό των Τ4 κυττάρων και του ιικού φορτίου τους. Εξι μήνες αργότερα μετά την έναρξη της δοκιμής, 19 ασθενείς ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση ώστε να επιστρέψουν στη δουλειά.
Αν η ανοσοκαταστολή οφείλεται σε ζημιά που προκλήθηκε από ξένες εμβόλιμες πρωτείνες και μια αυτοάνοση ασθένεια αναπτύσσεται, είναι πιο δύσκολο να αναστραφεί η κατάσταση, αλλά και πάλι μακροχρόνια ενίσχυση της διατροφής μαζί με φυσική άσκηση, βιταμίνες και θεραπείες για την άμεση αντιμετώπιση περιστασιακών λοιμώξεων-χωρίς τη χρήση τοξικών θεραπευτικών σχημάτων- είναι ο καλύτερος τρόπος για να σώσεις κάποιον από την ανοσολογική κατάρρευση.
Σ’ αυτό το σημείο, πραγματικά δεν γνωρίζουμε το πώς να αντιστρέψουμε την εκτεταμένη ανοσοποιητική κατάρρευση, όχι περισσότερο απ΄ όσα γνωρίζουμε στο να αντιστρέψουμε την πορεία ενός κακοήθους μελανώματος. Και αν κάποιοι λένε πως ξέρουν, είναι αλαζόνες και αμαθείς όσον αφορά το ελάχιστο πεδίο γνώσης πάνω σε παρόμοιες διαταραχές.
Δημ.: Κύριε Καθηγητά, αν κάποιος βρίσκεται ήδη σε θεραπευτική αγωγή, τι μπορεί να κάνει για να προστατεύσει τον εαυτό του από τα χημικά που λαμβάνει σε καθημερινή βάση και, μερικές φορές, σε γενναίες δόσεις;
Dr. A. Maniotis: Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι, νομίζω, πρώτα απ΄ όλα να διακόψει όλα όσα προκαλούν καταστολή του ανοσοποιητικού του συστήματος αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Και την ίδια στιγμή να ξεκινήσει το κατάλληλο διαιτολόγιο και τα διατροφικά συμπληρώματα που δίνονται για ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, να αρχίσει να ασκείται σωματικά.
Δημ.: Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι οι περισσότεροι γιατροί του AIDS, όπως και οι φαρμακευτικές εταιρείες, επικεντρώνουν πλέον την προσοχή τους στην Αφρικανική ήπειρο;
Dr. A. Maniotis: Θα σας δώσω ένα παράδειγμα μόνο, και αυτό λέγεται Nevirapine. Η χρήση του φαρμάκου Nevirapine διακόπηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί ήταν υπέρ το δέον τοξικό. Ηταν άλλη μια αποτυχία που επιβραβεύτηκε τελικά. Τι μπορεί να κάνει κάποιος, όταν κατασκεύασε ένα τέτοιο φάρμακο;
Οπότε, τι κάνουν σε αυτή την περίπτωση οι κατασκευαστές ενός τέτοιου φαρμάκου; Το ξεφορτώνουν σε χώρες που δεν έχουν τις δικές μας νομικές δικλείδες, και αυτό ακριβώς έκανε η ομάδα ερευνητών του Max Essex από το Harvard στην Αφρική. Σύμφωνα με τον Lockman και άλλους που συνέταξαν τη σχετική μελέτη, 875.000 μητέρες με τα μωρά παιδιά τους έλαβαν το τοξικό φάρμακο, και το αποτέλεσμα αυτού του τεράστιου πειράματος στις Αφρικανές μητέρες και τα παιδιά τους δημοσιεύτηκε σε σχετικό άρθρο το 2007. Όταν τους έδωσαν τη μονή δόση του Nevirapine που δεν ήθελαν πια να δώσουν στους λευκούς κατοίκους των Ηνωμένων Πολιτειών αφού ο κατασκευαστής το θεώρησε υπέρ το δέον τοξικό, ο λεγόμενος «ρυθμός μετάλλαξης» του “HIV” ανέβηκε σε 41,7% σε αυτούς τους ανθρώπους που πήραν τη δόση. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τους θιασώτες της εξίσωσης “HIV=AIDS”, 41.7% περισσότεροι άνθρωποι που πήραν τη δόση του Nevirapine θα ανέπτυσσαν τώρα ανίατες, ανθεκτικές στην αντιβίωση, λοιμώξεις του ΄HIV΄, που δεν θα ανέπτυσσαν αν δεν έπαιρναν το τοξικό φάρμακο.
Η εγχείρηση επέτυχε ο ασθενής απεβίωσε
Αλλά αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι ασυνήθιστο στην επιστήμη του AIDS: κάθε φορά που ένας ασθενής του AIDS αναπτύσσει AIDS ή πεθαίνει ενώ βρίσκεται σε θεραπεία για το AIDS, το κατεστημένο του ΄AIDS΄ αποδίδει τον θάνατο στην «ικανότητα του ιού να μεταλλάσσεται», εξήγηση που παραβιάζει όλους τους νόμους της γενετικής και της γενετικής σταθερότητας που έχουν εγκαθιδρυθεί εδώ και 100 χρόνια. Αλλαξε η ανεμοβλογιά απ΄ αυτό που ήταν πριν από 200 χρόνια, ή μεταβάλλεται σε κάθε ασθενή; Μεταβάλλεται κάθε φορά που προσβάλλει ένα παιδί; Κατά τη γνώμη μου, έχουμε άλλη μια συντριπτική απόδειξη ότι ο “ξεχωριστός” παθογενής ιός, ονόματι ‘HIV’, δεν έχει απομονωθεί, ειδικά όταν οι μοριακές του ακολουθίες λέγεται ότι αλλάζουν κάθε φορά, σχεδόν στο κάθε άτομο που μολύνει, ειδικά αν το άτομο πήρε μια δόση από κάποιο φάρμακο. Ακόμη και υψηλής δόσης ραδιενέργεια δεν προκαλεί τόσο γρήγορη μετάλλαξη στα πράγματα. Και φυσικά δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι εκτυλίσσονται μεταλλάξεις κάποιου ιού – αυτό που “διαβάζουν” στην ουσία είναι αλλαγές στις μοριακές ακολουθίες που προκαλούνται στα κύτταρα υπό την επίδραση ενός τοξικού φαρμάκου. Αλλά οι παρόμοιες μελέτες δείχνουν μόνο ότι το κατεστημένο του AIDS δεν καταλαβαίνει πως τέτοια τεράστια ανθρώπινα πειράματα με το Nevirapine ή τα εμβόλια για τον “HIV”, ή τα μικροβιοκτόνα, ή τις εκστρατείες για χρήση προφυλακτικών ή τους συνδυασμούς αντιρετροϊκών φαρμάκων δείχνουν ότι οι άνθρωποι αποκτούν σε μεγαλύτερο βαθμό ευπάθεια στον “HIV” και στις άλλες συναφείς αρρώστιες εξαιτίας της υποβολής τους στον πειραματισμό, παρά αν τους άφηναν ήσυχους.
Θεωρώ ότι πρόκειται για τη χείριστη μορφή ηθικής παρασπονδίας, ειδικά σε βάρος Αφρικανών, Αφροαμερικανών, ανθρώπων που είναι ομοφυλόφιλοι, του καθενός που παγιδεύεται στην εκστατική ύπνωση της θεωρίας “HIV=AIDS”, χωρίς να του προσφέρεται εναλλακτική υπόθεση για το τι σημαίνει το να βρεθεί «οροθετικός» ή να αναπτύξει ανοσοποιητική ανεπάρκεια ή κάποια από τις 48 λεγόμενες ασθένειες του ορισμού του AIDS.
Κάτι άλλο που είναι στενόχωρο με την περίπτωση του Nevirapine είναι ότι ο Edmond Tremont, επικεφαλής του προγράμματος AIDS στο ΝΙΗ (Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ), παραδέχθηκε ότι ο ίδιος είχε πειράξει τα δεδομένα ασφαλείας για το Nevirapine, κάτι για το οποίο φυσικά ανταμείφθηκε με τη διατήρηση της θέσης του στη διεύθυνση του NIH.
Για τα δεδομένα ασφαλείας είπαν ότι χάθηκαν στα νερά μιας πλημμύρας, και όταν άκουσαν ότι η Joyce Ann Hafford, μια Μαύρη ασθενής που είχε λάβει Nevirapine στις Ηνωμένες πέθανε ακριβώς εξαιτίας του Nevirapine, ο Tremont είπε «άουτς, όχι και πολλά που μπορούμε να κάνουμε με αυτούς τους χαζούς γιατρούς” . Φυσικά ο θάνατός της δεν ήταν αποτέλεσμα του φαρμάκου, ούτε δικό του λάθος, ούτε είχε καμιά σχέση το είχε μαγειρέψει την αναφορά ασφαλείας γιατί «μόνο εκείνος είχε γνώση των αληθινών προβλημάτων του Αφρικανικού AIDS». Όχι, τα λάθη τα χρεώνονται πάντα οι άλλοι, υφιστάμενοι κυρίως.
Αλλά υπάρχει μια μακρά ιστορία τέτοιου είδους εξαπάτησης όταν έχουμε να κάνουμε με μια λεγόμενη μολυσματική ασθένεια και υπεισέρχονται ο αβάσιμος φόβος της μόλυνσης, η ξέφρενη πίστη στα εμβόλια, η κατά φαντασία και εντατικά διαφημιζόμενη δημόσια απειλή απέναντι στις πολιτικές υγείας και τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών που απειλούνται αν καταρρεύσει ο φόβος των μικροβίων ή της «μάστιγας των γκέι» ή των «καρκίνων των γκέι». Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι πιο σκοτεινοί, πολιτικής προέλευσης λόγοι εξαπάτησης που εξηγούν γιατί αυτές οι περιπτώσεις μολυσματικών ασθενειών δεν αμφισβητούνται και δεν ξεσκεπάζονται από τον κυρίαρχο Τύπο, ώστε να αλλάξει η κατάσταση.
Για παράδειγμα, είναι γνωστό σε όλους ότι ο πρωτεργάτης της θεωρίας των prion, ένας Νομπελίστας, το πρόωρο ίνδαλμά μου ως ανθρωπολόγος-γιατρός-επιστήμονας, διευθυντής προγράμματος στο ΝΙΗ, ο D. Carlton Gadjusek, δήλωσε ένοχος πριν λίγα χρόνια για παιδεραστία αφότου πιάστηκε να εισάγει και να κακοποιεί σεξουαλικά νεαρούς άνδρες και αγόρια από την Νέα Γουινέα Παπούα στο σπίτι του στη Μέριλαντ. Το ζωικό μοντέλο που χρησιμοποίησε για να αποδείξει τη θεωρία του απαρτιζόταν από 10% ομογενοποιημένου εγκεφαλικού ιστού από αρρώστους, το οποίο εμφυτεύτηκε στο κρανίο πρωτευόντων. Κάποια από αυτά τα ζώα ήταν λογικό να αναπτύξουν ασθένειες εξαιτίας των ξένων πρωεινικών αντιγόνων που τοποθετήθηκαν απευθείας στον εγκέφαλό τους. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, η Laura Manuelidis από το Yale αμφισβήτησε περίτρανα τη θεωρία του Gadjusek και απέδωσε την ασθένεια των ζώων στην αντίδρασή τους απέναντι στις ξένες πρωτείνες, ειδικά όταν δεν υπήρχε καμία απόδειξη ότι τα prions δεν περιείχαν κανένα ίχνος νουκλεικών ιξέων. Άλλοι απέδωσαν το σύνδρομο σε γενετική κληρονομιά επειδή είχε εμφανιστεί σε οικογένειες της Αγγλίας και αλλού, σε μέρη όπου οι άνθρωποι δεν έτρωγαν τα μυαλά των συγγενών τους όταν πέθαιναν ούτε άλειφαν με αίμα τις πληγές τους, όπως έκαναν οι ιθαγενείς της Νέας Γουινέας που τόσο πολύ συμπάθησε ο Gadjusek. Αλλά αντί να αμφισβητηθεί και να τεθεί υπό έλεγχο η τιμημένη με Νόμπελ θεωρία του, ή ακόμα αντί να φυλακιστεί ο ίδιος για παιδεραστία, ολόκληρες ορδές από γελάδια καταστράφηκαν με βάση μια μοριακή ταυτότητα που μπορεί να έχει, αλλά μπορεί και να μην έχει καμία σχέση με ένα σύνδρομο του εγκεφάλου, το σύνδρομο σπογκώδους εγκεφαλοπάθειας, ένα σύνδρομο του εγκεφάλου που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη φλεγμονής, και ένα ακόμα Νόμπελ δόθηκε στον Stanley Prusιner για την ανακάλυψη
της μοριακής ταυτότητας των prions σε υγιή και σε κάποια άρρωστα χάμστερς και γιατί προσέθεσε μια νέα πινελιά στην υπόθεση των prions.
Από την άλλη, όσοι ασκούν κριτική σε αυτές τις «αναδυόμενες μολυσματικές ασθένειες» και «τις απειλές για την παγκόσμια υγεία» δεν αμείβονται με Νόμπελ ή έστω με ένα ανεκτικό ακροατήριο. Για παράδειγμα, όταν μια προικισμένη δημοσιογράφος, η Celia Farber, δημοσίευσε ένα άρθρο γύρω από το σκάνδαλο του Nevirapine στο περιοδικό Harper’s, γι’ αυτή την εξαιρετική δουλειά ανταμείφθηκε με μια εμπαθή επίθεση από το «κατεστημένο του “AIDS”». Ενας ακτιβιστής των φαρμακευτικών, ονόματι Νathan Geffen, στην υπηρεσία της προώθησης των αντιρετροϊκών φαρμάκων, με απίστευτα γενναίες επιδοτήσεις από την TAC (Treatment Action Campaign, Εκστρατεία για Δράση με Θεραπεία) στη Νότιο Αφρική, έγραψε και διέσπειρε ένα κείμενο όπου ισχυριζόταν ότι βρήκε τουλάχιστον 56 λάθη στο άρθρο της, κάτι εντελώς ψευδές. Το άρθρο ελέγχθηκε εξονυχιστικά επί τρεις μήνες και κάθε αράδα του επιβεβαιώθηκε από τους επιμελητές του Harper’s βάση αντιπαράθεσης με τα πρωτότυπα ντοκουμέντα. Η αναίρεση λέξη προς λέξη του κειμένου της TAC βρίσκεται έκτοτε στο διαδίκτυο, στην ιστοσελίδα Rethinking AIDS. Το Harper’s φυσικά δεν ενέδωσε στα γαβγίσματα των ακτιβιστών του AIDS που ζητούσαν να απολυθεί προσωπικό του περιοδικού, και ένα 15σέλιδο άρθρο γραμμένο και ελεγμένο από τους δικούς τους επιτελάρχες εμφανίστηκε στο επόμενο τεύχος. Όταν απέτυχαν στην προσπάθεια εκφοβισμού του Harper’s, ξεκίνησαν εκστρατεία λασπολογίας κατά της κυρίας Farber μέσω της ιστοσελίδας AIDSTRUTH.com, όπου η Farber δέχεται υστερικές επιθέσεις και παρομοιάζεται με μέλος της Κου Κλουξ Κλαν.
Oι μυστικές ομάδες κρούσης του κατεστημένου του AIDS έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι οι χρηματοδοτούμενοι από τις φαρμακευτικές εταιρείες εμπρηστές της δημοσιογραφίας, υποβοηθούνται από τον Τύπο του κυρίαρχου ρεύματος, από τα δεσπόζοντα κανάλια συζήτησης της κλάσης των The Nation, The Columbia Journalism Review, The New York Times, και άλλων, που έχουν επενδύσει 20 χρόνια πολύ δτωχού ρεπορτάζ στο αλάθητο της υπόθεσης HIV=AIDS. Μια δημοσιογράφος των New York Times, στην οποία είχε ανατεθεί να “κράξει” το άρθρο, παραδέχτηκε ότι δεν είχε διαβάσει ποτέ τι έγραφε η κυρία Farber. Τα ΜΜΕ του κυρίαρχου ρεύματος είναι σαν ένα προγραμματισμένο ρομπότ. Κάτι σαν τον εκτελεστή στο The Manchurian Candidate— εντεταλμένοι να σκοτώνουν.
Άλλο δείγμα του ίδιου φαινομένου είναι ο John Moore, ερευνητής του “HIV” στην Ιατρική Σχολή της Νέας Υόρκης και ένας από τους δημιουργούς της ιστοσελίδας ΑIDSTRUTH που έχει σκοπό την στηλίτευση της κυρίας Farber, εμού του ιδίου, και πολλών άλλων που θέτουν ερωτήματα πάνω στην εξίσωση “HIV=AIDS”. Εργάζεται για την ανάπτυξη μικροβιοκτόνων αλοιφών που να αλείφονται στα γεννητικά όργανα των Αφρικανών. Μόλις τον τελευταίο μήνα, στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Νότια Αφρική, ο ρυθμός ανίχνευσης της μοριακής ταυτότητας του ‘HIV` σε Αφρικανούς που είχαν αλείψει τα γεννητικά τους όργανα με το μικροβιοκτόνο του ήταν πιο συχνός από ό,τι σε εκείνους που δεν είχαν αλειφθεί, οπότε φαίνεται πως υπάρχουν ισχυροί λόγοι γι’ αυτές τις επιθέσεις του εναντίον όσων αμφισβητούν τη θεωρία του “HIV=AIDS”. Επί σειρά ετών, οι συνεργάτες του Moore στην ιστοσελίδα AIDSTRUTH εξαπολύουν επιστολικές εκστρατείες στους πρυτάνεις και τους προέδρους του Πανεπιστημίου όπου εργάζομαι, και ζητούν να απολυθώ, να ανασταλούν οι προαγωγές και η διάρκεια της θητείας μου, και έχουν κάνει το ίδιο σε όποιον άλλον έχει τολμήσει να κάνει επιστημονικά ερωτήματα ή έχει αμφισβητήσει με οποιονδήποτε τρόπο τη θεωρία “HIV=AIDS”. Αυτό η λυσσαλέα επίθεση γίνεται ακριβώς επειδή η επιστήμη τους δε φέρνει αποτελέσματα και ενώ οι ίδιοι επιβραβεύονται διαρκώς για τις φρικώδεις αποτυχίες τους, τα επικίνδυνα ιατρικά προγράμματα που έχουν επιβάλλει στην ανθρωπότητα,, εμείς απλά εξακολουθούμε να τους υπενθυμίζουμε αυτή την πραγματικότητα, την πραγματικότητα της αποτυχίας ενός επικίνδυνου και αναποτελεσματικού ιατρικού παραδείγματος.
Στην ίδια συνέντευξη Τύπου, που δόθηκε τον περασμένο μήνα σχετικά με την αποτυχία των μικροβιοκτόνων του John Moore, ανακοινώθηκε επίσης ότι σύμφωνα με το ίδιο το κατεστημένο του AIDS και το πρόγραμμα εμβολιασμού της Merck επίσης αποτέλεσε πηγή αυξημένων θετικών αποτελεσμάτων στην εξέταση για “HIV” σε όσους Νοτιοαφρικανούς είχαν κάνει το εμβόλιο σε σχέση με εκείνους που δεν το είχαν κάνει. Αλλά αυτή η λεγόμενη αύξηση είναι ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε σε όλους τους εμβολιασμούς από τον περασμένο αιώνα. Εχω αναφερθεί διεξοδικά σε αυτό το θέμα σε ένα άρθρο που χρησιμοποιείται τώρα από τους Γιατρούς Επείγουσας Ετοιμότητας (Doctors for Emergency Preparedness) και αυτό το κείμενο είναι διαθέσιμο στο Ιντερνετ. Εχει τίτλο «Πώς να προβλέψεις τις επιδημίες» (“How to predict epidemics”). Ουσιαστικά αποτελεί ένα χρονοδιάγραμμα για το πώς οι δοκιμές εμβολίων πάντα συσχετίζονταν με μια αύξηση, και όχι μείωση, των μολυσματικών ασθενειών που υποτίθεται ότι θα προλάμβαναν.
Βασικά, θα το ονόμαζα σύνδρομο του Επίμονου Κηπουρού. Και εννοώ ότι η βιομηχανία των φαρμακευτικών και όλοι αυτοί οι «επιστήμονες των μολυσματικών ασθενειών» θεωρούν ότι οι χώρες του Τρίτου Κόσμου είναι μάλλον τα καλύτερα πειραματικά εργαστήρια για να δοκιμάζουν νέα προϊόντα πάνω σε ανθρώπινα «ποντίκια» και «πειραματόζωα», επειδή ακριβώς πιστεύουν ότι η ζωή και το μέλλον αυτών των ανθρώπων είναι ασήμαντα μπροστά στη σπουδαιότητα της ανακάλυψης που μπορεί να πετύχουν, που θα βάλει τη δική τους φωτογραφία μες στο ιατρικό λεξικό, δίπλα σε κάποια νέα μολυσματική ασθένεια.
Πάρτε για παράδειγμα το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας. Οι πιο εμβολιασμένες χώρες μέχρι σήμερα είναι η Νιγηρία και η Ινδία. Και ακριβώς σαν τη μαρτυρία του Salk ενώπιον του Κονγκρέσσου το 1972 ότι η μόνη πηγή της πολιομυελίτιδας στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το εμβόλιο, έτσι και στη Νιγηρία και την Ινδία συναντάμε τις περισσότερες περιπτώσεις πολιομυελίτιδας μετά από τις εκστρατείες εμβολιασμού που διήρκεσαν 15 χρόνια εκεί. .
Αλλά είναι ένας τρόπος παραγωγής χρήματος και, συγχρόνως, μπορείς να παρουσιάζεσαι ως ανθρωπιστής αφού σου δίνεται η δυνατότητα να κατεβάζεις τις τιμές και να λες ότι προσφέρεις ένα φάρμακο ή μια ιατρική παρέμβαση σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε μειωμένο κόστος.
Στις περιπτώσεις που εφαρμόζονται ακόμα τα δικαιώματα του ασθενούς, δε μπορείς να τους προσφέρεις χαμηλότερες τιμές. Τότε, απλώς βάζεις τους φορολογούμενους να καταβάλουν το ποσό γι’ αυτά τα προγράμματα με το ένα ή το άλλο πειραματικό σχέδιο χρηματοδότησης των φαρμακευτικών από τις κυβερνήσεις.
Εχουμε την καταστρατήγηση των ηθικών αξιών στο αποκορύφωμά της.
Δημ.: Πιστεύετε ότι σε όλη την ιστορία της ιατρικής οι μαύροι σε αυτή την χώρα, όπως και οι μαύροι στην Αφρική, γίνονται υποκείμενα πειραματικών δοκιμών για τις μολυσματικές ασθένειες, περιλαμβανομένου του HIV/AIDS?
Dr. A. Maniotis: Ναι, το πιστεύω, και δεν είναι απλά η πεποίθησή μου. Είναι μάλλον επαρκώς τεκμηριωμένο. Αν θυμάστε, στην αρχή της εποχής του AIDS, η Αιτή είχε μπει στο στόχαστρο. Οι μαύροι της Αιτής, το πιο φτωχό έθνος του κόσμου, άνθρωποι που υπέφεραν από ένα σωρό ενδημικές της φτώχιας ασθένειες, κατηγορήθηκαν ότι ήταν οι πρώτες περιπτώσεις AIDS. Φυσικά, στα γκέτο των πόλεων ξεκίνησαν μια σειρά από προγράμματα που ήταν ειδικά σχεδιασμένα για να στοχεύουν τους Μαύρους.
Δημ.: Το ίδιο και στο Σικάγο;
Dr. A. Maniotis: Το ίδιο και στο Σικάγο. Στοχεύουν επιλεκτικά στον κόσμο που ζει κοντά στα νοσοκομεία των γκέτο και βρίσκονται υπό κρατική περίθαλψη. Στοχεύουν επιλεκτικά στους ομοφυλόφιλους. Τους υποχρεώνουν να κάνουν αυτομάτως το τεστ αντισωμάτων. Θέτουν χωρίς δεύτερη κουβέντα τα παιδιά τους σε κρατική κηδεμονία, όπως έγινε και στην περίπτωση του ορφανοτροφείου Incarnation Children’s Center στη Νέα Υόρκη, όπου απομάκρυναν παιδιά από τους γονείς ή τους συγγενείς τους και τα έθεσαν υπό την κηδεμονία του κράτους χωρίς την πρέπουσα εκπροσώπηση, το οποίο είναι παράνομο, και στη συνέχεια σε όσα από αυτά αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την φαρμακευτική αγωγή τα εξαναγκάσαν να την πάρουν παρεντερικά, βάζοντας ένα σωλήνα στο στομάχι για να μπορέσουν να παροχετεύσουν απευθείας στο στομάχι των παιδιών 7 επικίνδυνων
φαρμάκων.
Το έγκλημα ήρθε στην προσοχή του κόσμου μέσα από την έρευνα/ρεπορτάζ του Liam Scheff, και ένα ντοκιμαντέρ του BBC το παρουσίασε. Το κατεστημένο του “AIDS” πάλι, αποτελούμενο από τους John Moore, Marc Wainberg και άλλους, διαμαρτυρήθηκε στο BBC και ζήτησε να αποσύρουν το ντοκιμαντέρ από τα αρχεία τους. Κάποιοι ακόμα αμφισβητίες της θεωρίας “HIV/AIDS”, μαζί κι εγώ, παροτρύναμε το BBC να κρατήσει το ντοκιμαντέρ στα αρχεία του, και αυτό προκάλεσε την οξεία αντεπίθεση από μέρους του κατεστημένου του AIDS. Τώρα το BBC δέχεται απειλές από το κατεστημένο του “AIDS establishment” για να αποσύρει το ντοκιμαντέρ και να απολογηθεί για την παρουσίασή του, παρότι η ταινία έδειχνε αυτό το έγκλημα σε βάρος των μαύρων απορφανισμένων παιδιών. Το BBC έφθασε πάλι να απολογηθεί σε χρηματοδοτούμενους από φαρμακευτικές «ακτιβιστές», σαν τον Jeanne Bergman, επειδή επέτρεψε σε κάποιες πηγές να πουν ότι τα φάρμακα του AIDS μπορεί να έκαναν αυτά τα «ορφανά» πολύ δυστυχισμένα και δεν τις συνδύασε με τον σχολιασμό ενός γιατρού που θεωρεί ότι τα φάρμακα είναι σπουδαία.
Αυτά τα αποσπάσματα «ακτιβιστών» και «γιατρών» είναι σαν μια Στάζι για τα φάρμακα του AIDS. Δεν βρίσκουν ησυχία με τίποτε. Βρίσκονται παντού, ξετρυπώνουν και επιχειρούν να τιμωρήσουν οποιαδήποτε απόκλιση από τη γραμμή του κόμματος HIV/AIDS.
Είναι νέος μακαρθισμός, απλός και ξεκάθαρος. Αμέτρητες σταδιοδρομίες έχουν καταστραφεί και οι ένοχοι ποτέ δεν ήρθαν αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη. Η αποτυχία επιβραβεύεται ξανά και ξανά. Ποτέ δεν αναφέρει κανείς ότι όλοι αυτοί αμείβονται ευθέως και γενναιόδωρα από όχι μια, αλλά αρκετές από τις φαρμακοβιομηχανίες που παράγουν τα φάρμακα που αυτοί υπερασπίζονται τόσο σθεναρά. Είναι νοσηρό.
Επιστημονικοί κριτικοί, σαν εμένα, αποκαλούνται «αρνητές» για να μην περιμένει κανείς πια την αναζήτηση μιας αντικειμενικής αλήθειας. Και οι πληρωμένοι κράχτες των φαρμακευτικών εταιρειών θεωρούνται «ακτιβιστές» και «ερευνητές».
Σε αυτό τον Οργουελικό κόσμο του AIDS, γεμάτο με ανάστροφες ηθικές αξίες, παραμένει υπό εξέταση το ζήτημα αν ήταν καλό ή καλό το να υποβάλουν τα ορφανά σε λήψη τοξικών φαρμάκων με χειρουργική εμβολή σωλήνα στο στομάχι τους. Σύμφωνα με τους κανόνες του Institutional Review Board, που όλοι οι βιοιατρικοί επιστήμονες οφείλουν να ακολουθούν, ακόμα και τα παιδιά πρέπει να δίνουν τη συγκατάθεσή τους για μια ιατρική διαδικασία, δεν αρκεί αυτή των γονέων ή των νομικών προστατών τους, και μάλιστα χρειάζεται συγκατάνευση με το κεφάλι από μέρους των παιδιών, ειδικά όταν η θεραπεία είναι τόσο τοξική που θα τα κάνει να έχουν συνεχή διάρροια, στομαχικά προβλήματα, κράμπες, πονοκεφάλους, ναυτία, εμετούς, ελλιπή ανάπτυξη, θάνατο κ.λπ. Στην περίπτωση του ορφανοτροφείου της Νέας Υόρκης, ξέρουμε ότι τα παιδιά παρακαλούσαν να μην πάρουν τα φάρμακα. Ξέρουμε ότι έτρεχαν, πηδούσαν, παραπατούσαν, κρύβονταν, καλόπιαναν, παρακαλούσαν λίγο ακόμα, έστω να τους επιτραπεί να παραλείψουν μια δόση. Τα ξέρουμε όλα αυτά από τις νοσοκόμες που δουλειά τους ήταν να χορηγούν τα φάρμακα. Και ξέρουμε ότι κάποια παιδιά πέθαναν από τα φάρμακα.
Είναι παράνομο. Είναι ανήθικο. Και τους ανθρώπους που τα κάνουν αυτά, σαν τον Moore, τον Bergman και τους άλλους που υπερασπίζονται τέτοια Γκεμπελικά πειράματα, τους έχουμε προειδοποιήσει και σκοπεύουμε να το διασφαλίσουμε ότι αυτό το έγκλημα δεν θα μείνει ατιμώρητο, όπως και κάθε άλλο έγκλημα και μεγάλο λάθος στην ιστορία του AIDS.
Η αποτυχία του ΑΖΤ
Δημ.: Ποια είναι η γνώμη σας για το φάρμακο AZT; Είναι ασφαλές;
Dr. A.Maniotis: Το AZT είναι είναι αποτυχημένο αντικαρκινικό που κρίθηκε ανυπίτρεπτα τοξικό στους ανθρώπους επιδή προκαλούσε πάρα πολλούς όγκους σε αρουραίους. Δεν έπρεπε ποτέ να το βγάλουν από το ράφι και να το δώσουν σε ανθρώπινα πλάσματα. Ποτέ.
Δημ.: Εχετε επικοινωνία με τον Dr. Robert Gallo, ο οποίος έχει ενδιατρίψει στο θέμα, και είχατε την ευκαιρία να ανταλλάξετε απόψεις αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα. Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι ο Dr. Gallo απόφυγε τελικά να εξηγήσει το πώς απομόνωσαν μαζί με τον ομόλογό του στη Γαλλία τον ιό HIV;
Dr. A. Maniotis: Πράγματι, συζητήσαμε εκτενώς το ζήτημα με τον Dr. Gallo πρόσφατα, και η δική μου άποψη πάνω σε όλα αυτά, παρά τα όσα θεωρούν συνάδελφοί μου, είναι ότι δεν έγινε κάτι λάθος. Δεν καλύφθηκε κάτι. Ούτε ήταν δολοπλοκία αυτό που επιχειρήθηκε, αλλά μάλλον ειλικρινής προσπάθεια και από τις δύο επιστημονικές ομάδες να κατανοήσουν και να απομονώσουν τη μοριακή ταυτότητα της επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας ARC εκείνο τον καιρό, αυτού που αργότερα ονομάστηκε AIDS. Ο John Crewdsen, όπως και η Επιτροπή Dingell και η Health and Human Services, που τους καταλόγισαν απάτη, ουσιαστικά ζημίωσαν την επιστήμη. Η έρευνα της Επιτροπής Dingell και η άλλη που διεξήχθη από το Τμήμα Heath and Human Services, έτσι όπως επικεντρώθηκαν με εμμονή σε έναν επιμολυντή που εμπόδιζε τον ορισμό της μοριακής ταυτότητας του “HIV” – λάθος που μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε εργαστήριο, και το οποίο διόρθωσαν χρόνια αργότερα, το 1991, οι Gallo και Montagnier με τη χρήση της τεχνικής PCR , το μόνο που κατάφερε ήταν να περιπλέξει το ζήτημα για τουλάχιστον πέντε χρόνια, γιατί απομακρύνθηκε η συζήτηση από τη βιολογία του ανοσοποιητικού συστήματος και μετατράπηκε αντ’ αυτού σε ένα ζήτημα αντιπαλότητας μεταξύ Chirac και Reagan3, των γραφείων που θα διακινούσαν τα δικαιώματα κατοχύρωσης της ευρεσιτεχνίας, και το κράτος, την πλειοψηφία των ηθικολόγων, τη θρησκευόμενη Δεξιά, τους εχθρούς των ομοφυλόφιλων, τους Μαύρους και άλλους. Μολύνσεις καρκινικών κυττάρων και ιών συμβαίνουν συχνά σε κάθε είδους βιολογικά εργαστήρια και εντοπίζονται στα τεστ ελέγχου ποιότητας που γίνονται κάθε τόσο, αλλά όταν η μελλοντική υγεία ενός έθνους και τα δικαιώματα κατοχύρωσης ευρεσιτεχνίας ολόκληρων εθνών βασίζονται σε μια μοριακή ταυτότητα που θεωρήθηκε ότι μπορεί να προκαλέσει μολυσματική και θανατηφόρα ασθένεια στον καθένα που προσβάλλει, τότε παίζονται άλλα συμφέροντα, και είναι η πολιτική μάλλον, παρά η επιστήμη, που έχει τον πρώτο ρόλο.
Αντί να κοιτάξουν τη βιολογία της ασθένειας ή των ασθενειών, έριξαν το βάρος στην προστασία των αποθεμάτων αίματος ώστε να συνεχίσουν τις μεταγγίσεις που προκαλούν ανοσοποιητική ανεπάρκεια από μόνες τους, και η προσοχή έπεσε τελικά στο ποιος θα πάρει τα λεφτά από τις διαγνωστικές εξετ΄σεις, ποιος θα επωφεληθεί από τη δημιουργία ενός τεστ για το AIDS και ποιος θα πάρει τα δικαιώματα κατοχύρωσης της ευρεσιτεχνίας και, τελικά, τίνος ιδιοκτησία θα ήταν το πρώτο τεστ αντισωμάτων για τον “HIV”.
Η πολιτική και όχι η επιστήμη, η απληστία και όχι η λογική συσκευάζουν το AIDS.
Τέτοιου είδους ζητήματα, παρά η επιστήμη, ήταν που έκαναν πραγματικότητα μια έρευνα πέντε χρόνων για να καθοριστεί ποιο εργαστήριο μπορεί να έκλεβε ιδέες ή υλικό, π.χ. ιούς, από το άλλο, κάτι που ουσιαστικά δεν χρειάστηκε να γίνει.
Ο Gallo ανέλαβε προσωπικά τη δημοσίευση που είχε γράφει ο Montagnier τον προηγούμενο χρόνο. Και όταν ένας επιστήμονας αναλαμβάνει προσωπικά μια εργασία, σημαίνει ότι συμβάλλει στη δημοσίευσή της από τους άλλους. Δεν προσπαθεί να τους τσαλαπατήσει με τη δημοσίευση. Οπότε δε βρίσκω ότι έγινε κάποιο ατόπημα είτε από το Pasteur ή από τη Βηθεσδά. Ο συσχετισμός του “HIV” με ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς , και η πεποίθησή τους ότι ήταν ο υπαίτιος για την ανοσοποιητική ανεπάρκεια, ήταν απλώς ένα λάθος που έπρεπε να αποκαλυφθεί, και έτσι θα είχε γίνει αν δεν έμπαιναν στη μέση η κυβέρνηση του Reagan και η απληστία που δημιουργούσαν οι δυνατότητες εκμετάλλευσης της πατέντας.
Δημ.: Κύριε καθηγητά, ποια είναι τελικά η σχέση μεταξύ του αριθμού των Τ4 κυττάρων και του ιικού φορτίου;
Dr. A. Maniotis: Οι δύο πιο πρόσφατες έρευνες πάνω σ’ αυτό το θέμα έδειξαν ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των δύο. Και μακροπρόθεσμες έρευνες δείχνουν πλέον ότι όλο και περισσότεροι ερευνητές του AIDS πλέον βλέπουν πως δεν υπάρχει ουσιαστικά ένας αξιόπιστος δείκτης μεταξύ του λεγόμενου ιικού φορτίου, που προκύπτει από μια εξέταση βασισμένη στο PCR – μέθοδο που ο εφευρέτης της Kary Mullis δήλωσε ότι δε μπορεί να ανιχνεύσει τον HIV -, και το επιπέδο των Τ4 κυττάρων σε έναν ασθενή.
Γνωρίζω την περίπτωση ενός μικρού κοριτσιού, για παράδειγμα, που πέθανε αναπάντεχα από σπάνια παρενέργεια του αντιβιοτικού amoxicillin, αλλά το κατεστημένο του “AIDS¨ ισχυρίστηκε ότι ήταν η σχετική με το AIDS P.C. πνευμονία και η σχετική με το AIDS εγκεφαλοπάθεια που προκάλεσαν τον θάνατό του, παρότι το κοριτσάκι δεν είχε κάνει εξέταση για ‘HIV΄, δεν είχε βρεθεί κανένα ίχνος φλεγμονής στα πνευμόνια της ώστε να αντιστοιχηθεί με πνευμονία P.C (pneumonocystis carini) και παρότι η μητέρα της ποτέ δεν είχε βγει τελεσίδικα «οροθετική», ποτέ δεν είχε λάβει τα φάρμακα του AIDS ή άλλες παράνομες ουσίες, και ήταν υγιής για πάνω από 12 χρόνια. Τον καιρό που πέθανε, ο αριθμός των Τ4 κυττάρων του μικρού κοριτσιού ήταν 10.800 κύτταρα/μικρολίτρο που είναι κάπου διπλάσιο από τον κανονικό αριθμό λυμφοκυττάρων σε ένα φυσιολογικό υγιές παιδί, σύμφωνα με κριτήρια του WHO (World Health Organisatiοn) Συνεπώς όχι, τα Τ4 κύτταρα δεν έχουν καμία σχέση με το AIDS αν εξετάσει κανείς αυτή την περίπτωση.
Παρόλα αυτά, το κατεστημένο του AIDS επιχείρησε να κλείσει στη φυλακή τη μητέρα του μικρού κοριτσιού, που είχε βρεθεί εκ περιτροπής οροθετική και μη οροθετική, αλλά και τον μη οροθετικό πατέρα, μέσω μιας ενορχηστρωμένης επιχείρησης λασπολογίας μέσα από τα ΜΜΕ, επειδή οι γονείς είχαν εκφράσει δημοσίως εναλλακτικές απόψεις για το HIV/AIDS και είχαν αρνηθεί να κάνουν την εξέταση στα παιδιά τους πριν από την τραγωδία του amoxicillin. Η εφημερίδα «The L.A. Times», το κανάλι ABC στις ώρες αιχμής, και άλλα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας που υποστηρίζονται από το κατεστημένο του “AIDS”, έγραψαν ότι στην περίπτωση του μικρού κοριτσιού, παρότι είχε πάρει βάρος προς το τέλος της ζωής της και παρά την καλή της επίδοση στο σχολείο και την απόλυτη υγεία των τριών χρόνων της, πέθανε από AIDS.
Συνεπώς, για να απαντήσω στο ερώτημά σας, και όπως φαίνεται στην περίπτωση της μικρής, το κατεστημένο του “AIDS” θεωρεί ότι το AIDS μπορεί να εμφανιστεί ως αρρώστια των πολύ λίγων λεμφοκυττάρων αλλά και των υπερβολικά πολλών λεμφοκυττάρων. Στον τραγικό απόηχο της απώλειας του παιδιού τους, οι γονείς κατάφεραν να μη κλειστούν τελικά στη φυλακή με την κατηγορία της εγκληματικής αμέλειας και μπόρεσαν να κρατήσουν το άλλο «μη οροθετικό» παιδί τους μακριά από την κηδεμονία του κράτους, οπότε το κατεστημένο του AIDS έχασε αυτή τη φορά, παρά το γεγονός ότι το ζευγάρι είχε προκαλέσει ανοιχτά τη θεωρία τους πριν από το τραγικό τέλος της μικρής, οπότε υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Δημ.: Ως επιστήμονας, πώς εξηγείτε το γεγονός ότι περίπου όλοι οι γιατροί του AIDS σήμερα έχουν δει τον ιό HIV μόνο σε φωτογραφίες, και παρόλα αυτά εξακολουθούν να χορηγούν ισχυρά και θανατηφόρα φάρμακα στους ασθενείς τους;
Dr. A. Maniotis: Η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχουν δει ούτε σε φωτογραφίες, όπως σας είπα και πριν. Αυτό που «βλέπουν» είναι ρετροϊοί, ρετροειδή, ιοειδή σωματίδια, άλλοι ιοί ή κυτταρικό σκουπίδια. Κανείς δεν έχει αποδείξει ότι αυτά τα θραύσματα προκαλούν AIDS, όπως ανέφερα πριν.
Το μόνο που μπορεί να δηλώνει ένα θετικό τεστ στον “HIV” είναι μια μοριακή ταυτότητα που δεν έχει καμία σχέση με έναν ιό, ή με μόλυνση, ή με αρρώστια. Μια τέτοια ταυτότητά μπορεί να εντοπιστεί στον πλακούντα υγειών έγκυων γυναικών, για παράδειγμα, και ακόμη πιο συχνά σε γυναίκες που έκαναν πάνω από δύο παιδιά. Ακόμα μπορεί να εντοπιστεί σε αλκοολικούς σε προχωρημένο στάδιο αλκοολισμού. Όχι σε όλους, ούτε στην πλειοψηφία τους, αλλά σε κάποιους. Οι χρήστες ηρωίνης βρίσκονται συχνά «οροθετικοί». Ο Harry Haverkos από το CDC είχε πει ότι οι μακροχρόνιοι χρήστες ηρωίνης δεν πρέπει να θεωρούνται ασθενείς του AIDS γιατί η χρήση ηρωίνης προκαλεί από μόνη της καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος. Και η λίστα συνεχίζεται. Εχουμε τους αιμοφιλικούς. Ανθρωποι που λαμβάνουν συχνά μεταγγίσεις αίματος προκύπτουν «οροθετικοί» γιατί τους παρέχουν ξένες πρωτείνες με τη μορφή των παραγόντων αίματος που τους μεταγγίζεται, όχι γιατί είναι αχαλίνωτοι σεξουαλικά ή γιατί κόλλησαν τη μοριακή ταυτότητα του ‘HIV΄ με τη μετάγγιση. Υπάρχουν κάπου 70 λόγοι που μπορεί να φέρουν θετικό αποτέλεσμα στο τεστ αντισωμάτων, και να μην έχουν καμία σχέση με τον HIV ή το AIDS.
Συνεπώς, έως ότου να κάνεις διαφορική διάγνωση και να αποκλείσεις τους υπόλοιπους 70 λόγους που προκαλούν χαμηλό αριθμό Τ4 κυττάρων και αντιστροφή στην αναλογία των Τ-κυττάρων, δε μπορείς καν να υποθέσεις ότι υπάρχει ένας ιός που λέγεται “HIV” και ένα σύνδρομο που λέγεται “AIDS.”
Δημ.: Πώς εκτιμάτε την απόφαση που πήρε το 2000 ο Πρόεδρος Mbeki της Νοτίου Αφρικής να μην επιτρέψει τη χορήγηση των φαρμάκων του AIDS στη χώρα του, αλλά να σεβαστεί το απόφθεγμα του Ιπποκράτη «Κάνε την τροφή φάρμακο, και όχι το φάρμακο τροφή»;
Dr. A. Maniotis: Υπάρχει το Reappraisal of the HIV/AIDS Hypothesis Group, το οποίο συμβούλευσε τον Mbeki να διοργανώσει μια ανοιχτή αντιπαράθεση για να ακουστούν οι απόψεις του κατεστημένου του “AIDS” μαζί με τη δική μας πλευρά, των αντιφρονούντων. Ο Πρόεδρος Mbeki είναι ιδιαίτερα ευφυής άνθρωπος και έβγαλε το συμπέρασμα ότι δεν ήταν σώφρον να ξεφορτώνει πειραματικά τοξικά φάρμακα, και φάρμακα που προκαλούν ανεπάρκεια ήπατος ή άλλα πειραματικά φάρμακα, στο λαό του.
Αντ΄ αυτού σκέφτηκε – και διόρισε μια επίσης διορατική γυναίκα ως υπουργό Υγείας – να διασφαλίσουν υποδομή σε μια κοινωνία που βρισκόταν στη μετά Απαρτχάιντ εποχή και ταλανιζόταν από αξιοθρήνητη φτώχεια και ακραίες ταξικές συγκρούσεις.
Αποδείχθηκε πολύ ανθρώπινη απόφαση να υποστηρίξουν τη διατροφή του κόσμου. Εφάρμοσαν ακριβώς το «Κάνε την τροφή φάρμακο και όχι το φάρμακο τροφή», όπως είπες κι εσύ.
Δημ.: Ο Ιπποκράτης, όχι εγώ.
Dr. A. Maniotis: Η Ιπποκρατική αντίληψη της ιατρικής που διαμόρφωσε τον όρκο που δίνουν ακόμη και σήμερα η φοιτητές της Ιατρικής, ορίζει “πρώτα από όλα, να μη βλάπτεις” και βλέπουμε αυτά τα φάρμακα και τις θεραπείες να κυκλοφορούν εδώ και λίγο χρονικό διάστημα με άγνωστες μακροπρόθεσμες συνέπειες, που μάλλον θα μοιάζουν με αυτές της Θαλιδομίδης, φάρμακο το οποίο χορηγήθηκε από το κατεστημένο του “AIDS” στα παιδιά του ορφανοτροφείου Incarnation Children’s Center στη Νέα Υόρκη. Αλλά το ίδιο φάρμακο είχε δοθεί σε κάποια δόση σε γυναίκες, και τα παιδιά τους είχαν μικρά πτερύγια αντί για χέρια και κάθε λογής γενετικές ανωμαλίες. Κρίθηκε το Thalidomide τώρα κατάλληλο για νεογνά στην ανάπτυξη και μικρά παιδιά; Δε γνωρίζουμε όλες τις παρενέργειες αυτών των φαρμάκων αλλά έχουμε δει τις φρικτές συνέπειές τους σε νεογνά και παιδιά.
Στίφη ανυποψίαστων ανθρώπινων πειραματόζωων πρώτη ύλη για την επιστήμη του AIDS
Ο Mbeki απλώς προστάτεψε τους ανθρώπους στη χώρα του, τις περήφανες γυναίκες της Νότιας Αφρικής και τις οικογένειές τους, με το να αποκλείσει τα μεγάλα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών και της κυβέρνησης του Μπους από το εγκατασταθούν στη χώρα του και να δοκιμάζουν τα φάρμακά τους πάνω στους ανθρώπους, θαρρείς και είναι ποντίκια. Οι φαρμακευτικές εταιρείες, με την υποστήριξη της κυβέρνησης Μπους, και με οργανισμούς κράχτες όπως η TAC (Treatment Action Campaign) και άλλες, ασκούν τώρα τρομερή πίεση στον Mbeki και άλλους για να βάλουν τα φάρμακα στην αγορά, το οποίο σημαίνει ούτε λίγο ούτε πολύ να επιτρέψουν αχανή ανθρώπινα πειράματα χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, χωρίς ηθική βάση, χωρίς λογική εξήγηση, χωρίς ιατρική εξήγηση ή έστω κοινό νου.
Συνεπώς, ο Mbeki πήρε την απόφαση του 2000 με τα πιο ανθρωπιστικά κριτήρια και, πιστεύω, βασισμένος σε καλά μελετημένες και βαθυστόχαστες εκτιμήσεις που ταιριάζουν σε έναν πρόεδρο για τον λαό του.
Δημ.: Ποια είναι η γνώμη σας για την υπόθεση των Βουλγάρων νοσοκόμων και τον Ισραηλινό παλαιστινιακής καταγωγής γιατρό που κατηγορήθηκαν ότι μόλυναν 426 παιδιά με τον ιό ‘HIV’ στο ορφανοτροφείο της Βεγγάζης στη Λιβύη; Απελευθερώθηκαν με παρέμβαση του Προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί και της συζύγου του, αλλά πολλά από τα παιδιά πέθαναν προφανώς από τα φάρμακα του AIDS…
Dr. A. Maniotis: Εχουμε πάλι ένα καλό παράδειγμα για την ερώτηση που είχε προηγηθεί, αν είναι ο ‘HIV’ αρρώστια των Μαύρων και των Αφρικανών», γιατί δεν ήταν ο Πρόεδρος της Γαλλίας και η γυναίκα του που βοήθησαν στην απελευθέρωση των νοσηλευτών αλλά οι συστάσεις του Luc Montagnier και άλλων ατόμων από το κατεστημένο του ‘AIDS΄ να μην αφήσουν αυτούς τους ανθρώπους να εκτελεστούν από τον Καντάφι.
Κατ αρχάς, είναι αδύνατον να συγκεντρωθεί μια τέτοια συστοιχία τόσων πολλών ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων “HIV” σε ένα δεδομένο σημείο σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Σε δήλωση του ο Montagnier, όταν δέχτηκε την ίδια ερώτηση – «Πώς εξηγείτε αυτές τις 426 περιπτώσεις…», είπε: «Προφανώς οφείλονται σε διείσδυση στο νοσοκομείο νοσηλευτών από την υποσαχάρια Αφρική». Κάπως έτσι ήταν οι ακριβείς λέξεις που χρησιμοποίησε, ένας ωραίος τρόπος για να πει «Φταίνε οι Μαύροι από τη Νότια Αφρική που δουλεύουν στο νοσοκομείο. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο μόλυναν 426 παιδιά με AIDS».
Δε βγάζει νόημα από ιατρικής απόψεως. Δε στέκει από επιστημονικής πλευράς. Και σίγουρα είναι μια ρατσιστική άποψη. Προσβάλλει βάναυσα του νοσηλευτές της υποσαχάριας Αφρικής που έφτασαν ως τη Λιβύη για να προσπαθήσουν να βρουν δουλειά, και τιμωρεί τους Αφρικανούς και Αφροαμερικανούς όπου και αν βρίσκονται, διότι θεωρείται ότι εξαιτίας του χρώματος και της κουλτούρας τους παρουσιάζουν υψηλότερη επίπτωση AIDS.
Εγραψα ένα άρθρο πρόσφατα σε συνεργασία με έναν Αφρικανολόγο, ονόματι Charles Geshekter, ο οποίος αφιέρωσε 35 χρόνια της σταδιοδρομίας του στο να μελετά και να επισκέπτεται την Αφρική. Μαζί παρουσιάσαμε την τεκμηρίωση που δείχνει ότι οι πληθυσμοί της Αφρικής τα τελευταία 20 χρόνια αυξάνονται, δεν μειώνονται εξαιτίας κάποιας θανατηφόρας επιδημίας, παρά τις κατάφωρα απατηλές, πολιτικο-οικονομικά μεθοδευμένες, αντίθετες δηλώσεις του World Health Organization, της κυβέρνησης Μπους και άλλων. Σύμφωνα με τις στατιστικές κάθε τύπου στην Αφρική για το AIDS, προκύπτει ένα εκπληκτικά μικρό 2,3% όλου του πληθυσμού να διαγιγνώσκεται οροθετικό.
Οι πληθυσμοί των φυλακισμένων στη Νότια Αφρική βρέθηκαν επίσης να έχουν ρυθμό εμφάνισης «οροθετικών» 2.3 %, και ένας υπάλληλος φυλακής που αναφέρω σε αυτό το άρθρο δήλωσε ότι είχε δει μόνο μια ή δύο περιπτώσεις πλήρους εκδήλωσης “AIDS” επί επτά χρόνια στη δική του φυλακή.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η μοριακή ταυτότητα του ‘HIV’ μπορεί να αντιστοιχεί απλώς σε μια χαμηλής συχνότητας μοριακή ταυτότητα που βρίσκεται σε ανθρώπους που ζουν στην Αφρική και σε άλλα μέρη του κόσμου. Αν είναι έτσι, τότε τουλάχιστον κάποια από τα θετικά ‘HIV’ τεστ μπορεί να είναι παρόμοια με εκείνα της Ηπατίτιδας Β, που είχαν για πρώτη φορά προκύψει στο αίμα ενός Αυστραλού αβοριγίνου, και μετά από επιπλεόν εξετάσεις βρέθηκε και σε κάποιους στη Μικρονησία και στην Ασία με μικρότερη συχνότητα, και στο 1/3 των παιδιών με σύνδρομο Down και στο 10% των ασθενών της λευχαιμίας. Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι ομάδες; Έναν μεταδοτικό ιό; Έναν γενετικό μολυμορφισμό; Ανασυνδυασμό των γονιδίων των κυττάρων του ανοσοποιητικού που προκαλείται από στρες και εκεφράζεται με στερεότυπους τρόπους; Ελάχιστα μπορεί να καταλάβει κανείς τη διανομή αυτών των μοριακών ταυτοτήτων στον πληθυσμό της γης, εκτός από το γεγονός ότι μπορεί να προκύψουν τόσο σε «υγιείς» όσο και σε άρρωστους ανθρώπους. Αλλά αν βρεθείς με τέτοια μοριακή ταυτότητα χωρίς κανένα κλινικό σύμπτωμα, εκλαμβάνεσαι ως «μολυσμένος» – «ένα υγιές άρρωστο άτομο», όπως το λέω εγώ.
Δημ.: Κύριε Μανιώτη, κλείνοντας και έχοντας πάντα κατά νου όσα είπατε σε αυτή τη συνέντευξη, τι σκοπεύετε να κάνετε για να δώσετε ένα τέλος σε αυτό το εξαιρετικά θανατηφόρο πρωτόκολο που συνταγογραφείται από τους γιατρούς του AIDS;
Dr. A. Maniotis: Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε τη διαφώτιση του κόσμου σχετικά με τη βιολογία των ασθενειών του ανοσοποιητικού συστήματος, όπως και των καρκίνων, και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τον σύνδεσμο μεταξύ της ανοσοποιητικής ρύθμισης και του καρκίνου, αφού άλλωστε η μοριακή ταυτότητα του ‘HIV’ θεωρείται ότι σχετίζεται με έξι διαφορετικούς καρκίνους.
Οι γιατροί εγκλωβίζονται στα πρωτόκολλα
Μπορούμε να συνεχίσουμε την ανταλλαγή απόψεων, παρότι οι ερευνητές στο κατεστημένο του AIDS αρνούνται κατ’ ιδίαν ή δημόσια να συζητήσουν οτιδήποτε με εμάς, τους «αρνητές». Εχω δώσει αρκετές συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους του ιατρικού ρεπορτάζ και έχω φιλοξενηθεί σε μια σειρά ωριαίων εκπομπών για το κανάλι INTIMETV, όπου παρουσίασα τις πληροφορίες που έδωσα και εδώ, σε πέντε ωριαίες εκπομπές με τον τίτλο “On The Edge,” ιατρική εκπομπή που δημιούργησε ένας από τους φοιτητές μου. Εκεί λοιπόν παρουσίασα 16 υποθέσεις που θα μπορούσαν να αναλογούν στην ανοσοκαταστολή σε ασθενείς του ‘AIDS’, και που δεν έχουν καμία σχέση με τον “HIV”. Μάλιστα οι υποθέσεις αυτές φαίνεται να είναι περισσότερο στοιχειοθετημένες από την υπόθεση της μοριακής υπογραφής του HIV.
Αλλά πώς μπορείς να πείσεις το ιατρικό κατεστημένο για ο,τιδήποτε; Βλέπετε, χρειάστηκαν αρκετά χρόνια μετά την εποχή της πολιομυελίτιδας για να διασπείρουμε την πληροφορία ότι το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας ήταν αυτό που είχε προκαλέσει πολιομυελίτιδα στην Καλιφόρνια, το Αιντάχο, στον Νότο, στο Σικάγο και αλλού, επειδή ακριβώς οι γιατροί εγκλωβίζονται στα πρωτόκολλα και με όποια αντίρρηση τους στο να ακολουθήσουν τα πρωτόκολλα αυτά στους ασθενείς κινδυνεύουν να τους επιβληθεί πειθαρχική δίωξη, αφαίρεση άδειας και άλλα παρόμοια. Πέρασαν σχεδόν πέντε χρόνια ώσπου να πειστούν οι εταιρείες που κατασκεύαζαν τα εμβόλια να μην παράγουν νέες παρτίδες γιατί η ανακάλυψη του εμβολίου SV40 είχε μολύνει εκατοντάδες εκατομμύρια κόσμο που είχαν εμβολιαστεί και είχε προκαλέσει καρκίνο στα ζώα.
Τα ζητήματα πρέπει να συζητώνται όλα ανοιχτά, και όλες οι διαφορετικές απόψεις να ακούγονται εξίσου, και να μη θεωρείται κάθε πολιτική δημόσιας περίθαλψης εκ των προτέρων σωστή, αλλά μόνο αν αποδειχτεί στην πράξη ότι είναι όντως έτσι. Τώρα τουλάχιστον που έχουμε τόσο περισσότερες αρνητικές ενδείξεις απ΄ ότι στη δεκαετία του ΄80 – και επιστήμη ονομάζεται ουσιαστικά ο τρόπος να θέτεις ερωτήσεις και να καταρρίπτεις υποθέσεις – μπορούμε να πούμε με περισσότερη βεβαιότητα από ποτέ ότι ο Marc Wainberg που υποστηρίζεται από τη GlaxoSmithKline για την προώθηση του τοξικού AIDS φαρμάκου του 3TC, όπως και η φατρία του των διαφημιστών φαρμάκων, έσφαλαν όταν είπαν ότι θα έπρεπε να τροποποιηθεί το Σύνταγμα ώστε άνθρωποι σαν τον Duesberg και «αρνητές» σαν εμένα να μπουν στη φυλακή.
Κάθε όψη της πρόληψης και θεραπείας του AIDS, από τον θηλασμό ως τα μικροβιοκτόνα, τα αντιρετροϊκά, το ΑΖΤ, το AZT, το Nevirapine, το 3TC, τους αναστολείς πρωτεάσης, τα κοκτέιλ φαρμάκων, τις αποτυχίες των εμβολίων που ανακοινώθηκαν έως και την περασμένη εβδομάδα από τη Merck, είναι όλα απείρως καταστροφικά παραδείγματα μιας εσφαλμένης και αποτυχημένης θεωρίας, ότι ο ‘HIV΄ προκαλεί το ‘ΑIDS’.
Αυτή η προβληματική θεώρηση των πραγμάτων μπορεί να γίνει καλύτερα αντιληπτή αν τη συγκρίνουμε με άλλες θεωρίες μολυσματικών ασθενειών εκτός από το AIDS, και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν από εμάς, το Βιοιατρικό Κατεστημένο. Αν κάποιος έχει καρδιοαγγειακά προβλήματα, και η μια ομάδα πιστεύει ότι οφείλονται στο προχωρημένο της ηλικίας του ατόμου, ενώ η άλλη ομάδα πιστεύει ότι οφείλονται στην αύξηση των τιμών της «κακής» χοληστερόλης, θα είναι μάλλον σαχλό να ακούσουμε τους επιστήμονες της πρώτης ομάδας να αποκαλούν αυτούς της δεύτερης ως «αρνητές της προχωρημένης ηλικίας». Ο καρκίνος είναι ίδια περίπτωση… Εχεις μια φανταστική ποικιλία των υπέρμαχων της ογκογένεσης. Και έχεις τους υπέρμαχους της απορρύθμισης της εξωκυττάριας ύλης όπως είμαι εγώ. Θα ήταν άνευ νοήματος και αποτελέσματος αν οι πρώτοι αποκαλούσαν τους δεύτερους «αρνητές της ογκογένεσης», δε συμφωνείτε; Το να κολλάς σε ανθρώπους ταμπέλες δεν ωφελεί κανέναν, ούτε το να τους κατηγοριοποιείς, γιατί οι άνθρωποι είναι πολυσύνθετες οντότητες και έχουν συχνά αντιτιθέμενες απόψεις που υπόκεινται σε αναθεώρηση. Αυτό είναι κατεξοχήν αλήθεια στην επιστήμη.
Για να δώσω λίγο παραπάνω έμφαση σε αυτό το σημείο, θα αναφερθώ στις μεταπλάσεις του καρκίνου (τις νεοπλασίες), όπου υπάρχουν διάφορες θεωρίες όσον αφορά τη ρίζα, την εξέλιξη, την παθογένεια της ασθένειας. Αν είσαι βιολόγος του καρκίνου και δεν πιστεύεις, για παράδειγμα, ότι η ολκληρωτική ή έστω μερική απορρύθμιση των ογκογονιδίων αποτελεί την αιτία του καρκίνου, δεν αποκαλείσαι «Αρνητής του Ολοκαυτώματος» ή, ακόμα χειρότερα, «πιστός της θεωρίας της επίπεδης γης», ή «ανεύθυνος» ή «εγκληματίας».
Αν νομίζετε ότι είμαι επικριτικός του κατεστημένου του AIDS, εμένα μου φαίνεται ότι ωχριά κάτι τέτοιο μπροστά στην κριτική που έχω ασκήσει στο κατεστημένο του καρκίνου, και ως επιστήμονας θεωρώ καθήκον μου να εντοπίζω τα αδύνατα σημεία των θεωριών προκειμένου η επιστήμη να πάει μπροστά και, εν τέλει, να βελτιωθεί η θεραπεία των ανθρώπων που υποφέρουν τόσο από καρκίνο όσο και από ανοσοκαταστολή.
Για παράδειγμα, τα ευρήματά μας πριν από μια δεκαετία έθεσαν υπό αμφισβήτηση την συλλογιστική βάση της αγγειογέννησης των όγκων, καταδεικνύοντας πως συμπαγείς κακόηθεις όγκοι μπορούν να δημιουργήσουν τα δικά τους αιμοφόρα αγγεία. Το θεωρητικό μοντέλο του Dr. Folkman στο σύνολό του δεν επέφερε σημαντική βελτίωση στον καρκίνο των ασθενών, παρά τις πολυάριθμες προσπάθειες με διάφορες τοξικές και μη τοξικές θεραπείες. Παρόλα αυτά, οι δοκιμές και η εξαντλητική διερεύνηση της θεωρίας οδήγησε τα ιδρύματα στης διαμόρφωση καλύτερων θεωριών και άνοιξε νέες κατευθύνσεις στον ορίζοντα που δεν θα ήταν εφικτές αν δεν ελεγχόταν η αρχική υπόθεση αυστηρά και έντιμα. Στη υπόθεση της αγγειογενητικής μιμημιτικής και του βιουμενίου των όγκων (vasculogenic mimicry and tumor biofilm hypotheses) που αναπτύχθηκε από την ομάδα μου για να εξηγήσει το πως τα κύτταρα του όγκου είναι σε θέση να δημιουργήσουν τα δικά τους αγγειακά κανάλαι, τα γονίδια παίζουν μόνο δευτερεύοντα ρόλο σε σχέση με τις γλυκοπρωτείνες και και την εξωκυττάρια ύλη που θεωρούμε ότι είναι κυρίαρχες. Αλλά η εξωκυττάρια ύλη ήταν βασικό συστατικό της υπόθεσης της αγγειογέννησης των όγκων το οποίο εγώ δανείστηκα και επεξεργάστηκα περισσότερο. Χάρη στη δουλειά του Dr. Folkman και των άλλων πρωτοπόρων που διερεύνησαν αυτά τα σημαντικά μόρια και τον ρόλο τους, κατορθώσαμε στη συνέχειεα να τα παρατηρήσουμε σε νέες συνθήκες και, ίσως, σαν τους αδελφούς Wright, όπως συνήθιζε να μου λέει ο Folkman, κάποια μέρα θα εκτείναμε την απόσταση της πτήσης από εκείνη που είχε καταγραφεί στο Kitty Hawk, σε εκείνη την απόσταση και ταχύτητα που δεν καλύπτουν ούτε τα σημερινά τζετ. Η ιατρική και η επιστήμη είναι πολύ παρόμοια από αυτή την άποψη, όπως συνήθιζε να διδάσκει ο Dr. Folkman.
Γνωρίζουμε τώρα, για παράδειγμα, ότι παρά την ερωτική σχέση του κατεστημένου του καρκίνου με τα γονίδια και τις «γενετικές αιτίες του καρκίνου», φαίνεται πώς λίγη ή καθόλου συνάρτηση έχουν τα γονίδια ή η γονιδιακή μετάλλαξη με τον καρκίνο. ¨Οταν καρκινικά κύτταρα τοποθετούνται σε έμβρυα, όπου παρόμοια μόρια παράγονται σε αφθονία, κάθε είδους γενετικά μεταλλαγμένων και θανατηφόρων κυττάρων που θα σκότωναν έναν ενήλικα οργανισμό, μεταμορφώνονται σε φυσιολογικούς ιστούς και το DNA τους αλλάζει από το περιβάλλον, όπως πρόσφατα δείξαμε σε ένα παράδειγμα που τοποθετήθηκε στο εξώφυλο American Journal of Pathology όπου ¨αντιστρέψαμε¨ καρκινικά κύτταρα του μαστού σε φυσιολογικά κύτταρα. Καμιά γενετική μετάλλαξη δεν ήταν προαπαιτούμενη. Καμιά γενετική δεν μας χρειάστηκε. Τα κύτταρα του καρκίνου δεν προκαλούν καρκίνο, κάτω από ορισμένες συνθήκες. Ο “HIV” δεν προκαλεί ΑIDS σε καμία περίπτωση με πειστικές αποδείξεις. Τα γονίδια φαίνεται να ελέγχονται στην περίπτωση του καρκίνου από το εξωκυττάριο περιβάλλον, όπως ο Dr. Folkman και άλλοι είχαν υποψιαστεί αλλά δεν μπόρεσαν πλήρως να συνειδητοποιήσουν. Καμία ανευθυνότητα εδώ, καμία «Αρνηση του Ολοκαυτώματος», καμία «αντίληψη ότι η Γη είναι επίπεδη», ή «εγκληματική συμπεριφορά». Ολες αυτές οι ποικίλες υποθέσεις και πολλές ακόμα έχουν διερευνηθεί και χρηματοδοτηθεί προκειμένου να καταλάβουμε την παθογένεια του καρκίνου και να προωθηθεί η βιολογία του και η μη τοξική και εκλογικευμένη θεραπεία των ασθενών του καρκίνου.
Η θαυμάσια ευρεσιτεχνία ιδέα του να έχεις υγιείς αρρώστους και άρρωστους υγιείς
Το “AIDS” διαφέρει. Εχουμε λιθοβοληθεί από μια μη παραγωγική, μονοθεϊστική θεωρία ότι ο “HIV” προκαλεί “AIDS,“ εκτός φυσικά από την περίπτωση του ιδιοπαθούς AIDS (ICL-AIDS, όπως λέγεται) – μια ασθένεια στην οποία ο “HIV” δε μπορεί να ανιχνευτεί αλλά οι ασθένειες του ορισμού του AIDS είναι παρούσες, ή σε καταστάσεις που ονομάζονται “Long-Term Non-Progressors” ή “Elite Controllers”, και φυσικά, όπως είπαμε και πριν, ο “HIV” δε μπορεί να προκαλέσει μια από τις δύο πρώτες ασθένειες τύπου AIDS, το σάρκωμα Καπόζι. Κανείς δεν ξέρει το σύνδεσμομεταξύ του ανοσοποιητικού συστήματος και του καρκίνου. Αν έτσι λένε κάποιοι, είναι αλαζόνες όσον αφορά το τι νομίζουν ότι γνωρίζουν.
Ετσι, μάλλον ο χρόνος θα επανορθώσει αυτό το κολοσσιαίο λάθος αν και, ξέρετε, συντηρείται ήδη πάνω από έναν αιώνα με διάφορες μεταμφιέσεις: η ιδέα ότι μπορείς να έχεις άρρωστους υγιείς ανθρώπους.
Άλλη κατεύθυνση που ακολουθούμε είναι η συνεχής δουλειά πάνω στους ιούς και τον καρκίνο: όχι πως οι ιοί προκαλούν καρκίνο στους Ανθρώπους, γιατί δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι κάνουν κάτι τέτοιο ειδικά μετά το φιάσκο του SV40, αλλά πώς θα μπορούσαν να τον θεραπεύσουν. Εχουμε δημοσιεύσει πρόσφατα πειράματα που διερευνούν πώς ο ιός του έρπη μπορεί να θεραπεύσει το μελάνωμα, αλλά επίσης πώς οι ιστοί του τρισδιάστατου μελανώματος αντιστέκονται στη μόλυνση από ιούς. Κάνοντας τα πειράματα αυτά, κατανοήσαμε και δημοσιεύσαμε, για παράδειγμα, ότι γνωρίζουμε πολύ λίγα όσον αφορά τη συμπεριφορά των ιών σε περιβάλλον αληθινών ιστών, αντίθετα με τους ψευδο-ιστούς που κατασκευάζουμε στο εργαστήριο. Συμπεριφέρονται πολύ διαφορετικά από ότι θα περιμέναμε με βάση τα αποτελέσματα που δίνουν στα τριβλία Petri. Σύντομα ελπίζουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτούς τους ιούς για να δούμε αν μπορούν να θεραπεύσουν καρκίνους που εμφανίζονται με φυσικό τρόπο σε κατοικίδια ζώα, πριν προτείνουμε ή καλύτερα πριν καν διανοηθούμε να προτείνουμε τη χρήση τους σε ανθρώπους.
Δημ.: Κύριε Μανιώτη, σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά που διαθέσατε τον χρόνο και την εμπειρογνωμοσύνη σας για να συζητήσουμε ένα τόσο σοβαρό θέμα υγείας της εποχής μας.
Dr. A. Maniotis: Ηταν χαρά μου, Λάμπρο. Ευχαριστώ κι εγώ πολύ.
—–
(1) Ο Boyd Graves πρότινε ότι το AIDS είναι συνθετικός ιός που κατασκευάστικε για να αφανιστούν φυλετικές ομάδες. Αν και η θεωρία του ελάχιστα βάσιμα στοιχεία παρουσίαζε, είναι ενδεικτική της σωρείας κοινωνικών προκαταλήψεων που το AIDS έχει ενδυθεί.
(2) FDA: Foods and Drugs Administration
(3) Η επιστημονική έριδα ανάμεσα σε Gallo και Montagnier για το ποιος απομόνωσε πρώτος τον “HIV” λύθηκε χρόνια αργότερα με πολιτική διευθέτηση και συμφωνία ανάμεσα σε Reagan και Chirac. Αυτά για το όραμα μιας ακέραιης και αδέσμευτης επιστήμης.
—–
πηγή
AIDS: Ενα παγκόσμιο σκάνδαλο
Reviewed by Unknown
on
19:30
Rating:
Reviewed by Unknown
on
19:30
Rating:
