Το ελληνικό PONY και πάλι στην κυκλοφορία

Επιστρέφει το αυτοκίνητο θρύλος; Γιατί όχι; Το ελληνικής συναρμολόγησης PONY, το οποίο επί σειρά ετών παραγόταν από την NAMCO στη Θεσσαλονίκη, είναι έτοιμο να πατήσει και πάλι στους ελληνικούς δρόμους.

Αυτό τουλάχιστον αναφέρει ο πρόεδρός της, Πέτρος Κοντογούρης σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο. Η εταιρεία έχει στόχο να παράγει 24 αυτοκίνητα την ημέρα με χώρες προορισμού την Αίγυπτο και τις χώρες του Μαγκρέμπ. Το νέο πόνυ θα διατηρεί τη γραμμή του παλαιότερου, αλλά και όλα τα χαρακτηριστικά και θα κοστίζει μόλις 7.000 ευρώ. Χαρακτηριστική θα είναι η ευελιξία του αμαξώματος να δεχθεί πολλούς και διαφορετικούς κινητήρες.


Η ιστορία του PONY

Το αρχικό σχέδιο για το Pony δημιουργήθηκε από μία ομάδα Γάλλων μηχανικών με σκοπό ένα παγκόσμιο, χαμηλού κόστους αυτοκίνητο που θα χρησιμοποιούσε ως βάση του τα μηχανικά μέρη του Citroen 2CV. Η τελική απόφαση της Citroen ήταν να δώσει την ευκαιρία για “διεθνή καριέρα” στο Citroen FAF, αν και ήταν πολλά τα υποψήφια οχήματα, ανάμεσα στα οποία και μοντέλα που κυκλοφόρησαν (πριν από το FAF) σε πολλές χώρες του κόσμου, όπως η Πορτογαλία και το Βιετνάμ. Κανένας απ’αυτούς τους “προγόνους” του FAF, πάντως, δεν κατάφερε να σημειώσει τη σημαντική επιτυχία του “δικού μας” Pony.

Παρά τις δυσκολίες και τη δυσπιστία με την οποία αντιμετωπίστηκε το όλο εγχείρημα, οι άνθρωποι της Namco συνέχισαν την προσπάθειά τους με στόχο να δημιουργήσουν ένα όχημα που θα απευθύνονταν σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό με όπλα του το χαμηλό κόστος κτήσης και συντήρησης, την αξιοπιστία και την εγγύηση που προσέφεραν στην κατασκευή τα σήματα της Citroen.
Το εργοστάσιο της NAMCO στη Θεσσαλονίκη

Το αποτέλεσμα δικαίωσε κάθε ώρα που επένδυσαν για το αυτοκίνητο αυτό! Το Pony κατασκευάζονταν σχεδόν ολόκληρο στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης, ενώ δεν επρόκειτο για μια απλή συναρμολόγηση αλλά για ένα όχημα κατά 67% ελληνικό. “Σε μία έκταση 12.000τ.μ. οι υπάλληλοι διαμόρφωναν της λαμαρίνες, έφτιαχναν το σασί, μόνταραν τις αναρτήσεις και τον κινητήρα του 2CV, τοποθετούσαν τους τροχούς, το τιμόνι, τη δεξαμενή καυσίμου, τα καθίσματα, τα κρύσταλλα, τους προβολείς και ό,τι άλλο απαιτούνταν για την ολοκλήρωση του αυτοκινήτου” (4Τ, Μάρτιος 1979).

Εξωτερικά το Pony χαρακτηρίζονταν από απλές και απέριττες γραμμές. Δύσκολα θα το έλεγε κανείς όμορφο αλλά, όπως είχε γράψει κάποτε ένας Γερμανός δημοσιογράφος “το Pony είναι τόσο άσχημο που είναι πάντα ωραίο”! Άλλωστε, ακόμη και σήμερα, 40 -σχεδόν- χρόνια μετά την παρουσίασή του, το Pony διατηρεί το δικό του, φανατικό κοινό.



Στο εσωτερικό υπήρχαν όλα τα απαραίτητα, ενώ σε ορισμένες εκδόσεις προσφέρονταν και κάποιες “πολυτέλειες”, όπως ρυθμιζόμενο κάθισμα οδηγού, ανακλινόμενο πίσω κάθισμα, ρύθμιση ύψους δέσμης των προβολέων, αμπερόμετρο, ρολόι, καθώς και θήκες για μικροαντικείμενα.
Mε…τρομακτικά κρατήματα

Ο κινητήρας του Pony πρώτης γενιάς μπορεί να μην πετούσε στο δρόμο, αφού με τα 602cc του και τους 35 ίππους που απέδιδε, κινούσε οριακά το ελληνικό “τζιπ”. Σαφώς μεγαλύτερες ήταν οι δυνατότητες των αναρτήσεων και του πλαισίου. Το αυτοκίνητο μπορεί να έγερνε σαν καΐκη σε φουρτούνα, κρατούσε όμως σαν τρένο πάνω σε ράγες, επιτρέποντας στον οδηγό να διατηρεί απρόσμενα υψηλές ταχύτητες στις στροφές. Τα φρένα ήταν επαρκέστατα για το ελαφρύ αμάξωμα ενώ και τα φώτα ήταν πολύ δυνατά, δημιουργώντας ένα αξιόμαχο σύνολο.

ΠΗΓΗ