Οι Φωνές της Κόλασης, τα Καζάνια και οι Τιμωρίες του Θεού…

Αγαπητά αδέλφια το πολύ καλό blog egolpio.wordpress.com μας έδωσε την αφορμή για έναν όμορφο διάλογο. Όλα ξεκίνησαν από μία παλιά αναδημοσίευση με τίτλο: Ένα παράξενο περιστατικό… Φωνές απο την Κόλαση;;;, ο τίτλος θα μπορούσε από κάποιον «απρόσεχτο» αδελφό να χαρακτηριστεί «μπαρούφα», αν όμως τον δει πιο προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι υπάρχει ένα ερωτηματικό , κάτι το οποίο υποδηλώνει ότι σκοπός του άρθρου είναι απλά ο προβληματισμός και όχι η χειραγώγηση. Αδελφοί δυστυχώς ή ευτυχώς δεν διαθέτουμε την απόλυτη γνώση ούτε φιλοδοξούμε να σας καταρτίσουμε δογματικά, τις περισσότερες φορές προσπαθούμε απλά να σας προβληματίσουμε. Το χούι αυτό του «παντογνώστη» είναι πολύ επικίνδυνο και μπορεί να φέρει από μόνο του διχόνοιες και κακά πολλά. Το παρακάτω άρθρο λοιπόν είναι πολύ αξιόλογο, αξίζει να το διαβάσετε όλοι. Ευχαριστούμε τον αδελφό για τον κόπο του να μας παρουσιάσει μια τόσο εμπεριστατωμένη μελέτη.






Στο βίντεο βλέπουμε ή μάλλον ακούμε τις φωνές της κολάσεως – εδώ ταιριάζει το “τι άλλο θα ακούσουμε”. Κάποιοι ρώσσοι σε βάθος κάποιων μιλίων ηχογράφησαν τις φωνές της Κόλασης (!!!). Κατά τη λογική που θέλει την Κόλαση σαν Κτιστό τόπο όπως διδάσκει η φραγκολατινική παράδοση. Οι Φράγκοι, ακολουθούντες τον Αυγουστίνο, πίστευαν ότι οι κολαζόμενοι δεν θα βλέπουν τον Θεό, (γιαυτό και αγωνίστηκαν να στείλουν πολλούς κοντά Του με την Ιερά Εξέταση) και γι’ αυτό εξέλαβαν το πυρ της Κολάσεως ως κτιστό. Μια παράδοση που έχουν υιοθετήσει και οι 23.000 προτεσταντικές ομολογίες.



Είναι γνωστή η Κόλαση του Δάντη και οι περιγραφές των κολασμένων. Έτσι, οι Φράγκοι φαντάστηκαν τον κόσμο ως τριόροφο, πού αποτελείται από τον αμετάβλητο ουρανό για τους ευδαίμονες, μεταβλητή γη για να δοκιμάζονται οι άνθρωποι και μεταβλητά καταχθόνια για τους κολαζομένους και καθοριζόμενους. Συνέπεια αυτής της απόψεως είναι και περί καθαρτηρίου πυρός διδασκαλία των Φράγκων.

Βέβαια σε αυτή την περί Κτιστού Παράδοση συμβάλουν και «άλλοι» με τον τρόπο τους. Με τις ανοησίες τους μάλλον. Ας θυμηθούμε τον κ. Φέγγο (ηγέτη πεντηκοστιανής ομάδας Ε.Α.Ε.Π) ο οποίος επί παραδείγματι ισχυρίζεται πώς ο Θεός έχει χέρια και πόδια και προσδιορίζεται τοπικά (κασ. 18.9.79 και 9.11.82) ή πως στον ουρανό ο Θεός μας έχει ετοιμάσει κατά γράμμα σπίτια (κασ. 8.2.83). Υπάρχουν και οι Μορμόνοι οι οποίοι προχωρούν ακόμα περισσότερο και υποστηρίζουν πως οΘεός είναι φτιαγμένος από «ψιλή» Ύλη.

Το πυρ της κολάσεως, δεν έχει σχέση με το φραγκικό «πουργατόριο» (καθαρτήριο), ούτε κτιστό είναι, ούτε τιμωρία, ούτε κάποια ενδιάμεση κατάσταση. Μια τέτοια θεώρηση είναι μετάθεση της ευθύνης στον Θεό. Η ευθύνη είναι όλη δική μας, αποδοχή ή απόρριψη της προσφερόμενης από τον Θεό σωτηρίας (θεραπείας).

Ο «πνευματικός θάνατος» είναι η θέα του ακτίστου φωτός, της θείας δόξης, ως πυρός, φωτιάς. Η κόλαση όμως δεν είναι κτιστή αλλά άκτιστη και η ελευθερία ο αναφαίρετος πυρήνας της κτιστής λογικότητας. “Η φωτιά που προπορεύεται μπροστά από το πρόσωπο του Κυρίου φλογίζοντας τους εχθρούς του είναι οι ενέργειες του Θεού”. Ο τυφλός δεν μπορεί να χαρεί την παρουσία του ήλιου βλέποντας τον, παρά μόνο νοιώθει την καυστική του ενέργεια. Και αν είναι ξανθός, χοντρός και τρέχει στο καταμεσήμερο στην πλαζ ακόμη χειρότερα. Καίγεται. Τσουρουφλίζεται. Επίσης “καίγεται από τη δίψα”, καθένας που του λείπει το νεράκι. Η απουσία του ηδονοποιητικού παράγοντα προκαλεί το αίσθημα της κάψας, της καψούρας, της καούρας. Καίγομαι. Φλέγομαι. Παρανάλωμα πυρός. Φωτιά στα σωθικά. Φωτιά στα μπατζάκια.

Παράδεισος και Κόλαση υπάρχουν όχι με την μορφή απειλής και τιμωρίας εκ μέρους του Θεού, αλλά με την μορφή ασθενείας και θεραπείας. Οι θεραπευμένοι και κεκαθαρμένοι βιώνουν την φωτιστική ενέργεια της θείας Χάριτος, ενώ οιαθεράπευτοι και ασθενείς βιώνουν την καυστική ενέργεια του Θεού. Στην Αγία Γραφή η δόξα του Θεού χαρακτηρίζεται με τις αντιθέσεις φως – γνόφος, και πυρ – σκότος ή δόξα – νεφέλη και αστραπή – καπνός. Αυτοί πού έχουν Ανιδιοτελή αγάπη και είναι φίλοι του Θεού βλέπουν τον Θεό «εν φωτί – γνόφω», ενώ οι ιδιοτελείς και ακάθαρτοι βλέπουν τον Θεό κριτή ως«πυρ – σκότος».

Ο άγιος Γρηγόριος λέει: «Δια τούτο καθαρτέον εαυτόν πρώτον, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον». Αν κανείς θελήσει να φθάσει στον Θεό και να αποκτήσει την γνώση Του, χωρίς προηγουμένως να περάσει από σχετική δοκιμασία, πού είναι η κάθαρση της καρδιάς, τότε θα συμβεί το ίδιο με τόσες άλλες περιπτώσεις πού συναντούμε στην Αγία Γραφή και τις οποίες αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Θα συμβεί ο,τι και στον Ισραηλιτικό λαό, πού δεν μπορούσε να δει το ελλαμπόμενο πρόσωπο του Μωϋσέως από την Χάρη του Θεού.

Ή θα συμβεί ό,τι και στον Μανωέ, πού φώναξε: «Απολώλαμεν, ω γύναι, Θεόν εωράκαμεν».

Θα συμβεί ο,τι και στον Απόστολο Πέτρο, ο οποίος μετά το θαύμα της θαυματουργικής αλιείας, είπε: «έξελθε απ’ εμού ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί Κύριε». Θα συμβεί ο,τι και στον Απόστολο Παύλο, ο οποίος έχασε την όραση του, αφού είδε τον διωκόμενο από αυτόν Χριστό, χωρίς προηγουμένως να καθαρθεί από τούς διωγμούς.

Ακόμη θα συμβεί ο,τι με τον εκατόνταρχο ο οποίος, καίτοι ζήτησε από τον Χριστό την θεραπεία, εν τούτοις Τον παρακαλεί να μην έλθει στο σπίτι του από δειλία, πού πάντως επαινείται από τον Χριστό. Λέγοντας αυτά ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, κάνει την εξής παρατήρηση. Αν κάποιος από μας είναι ακόμη εκατόνταρχος δουλεύοντας στον κοσμοκράτορα του κόσμου τούτου, και γι’ αυτό είναι ακάθαρτος, ας το αισθανθεί και ας πει τον λόγο του εκατοντάρχου: «ουκ είμι ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισελθης». Ας μη μείνει όμως σε αυτήν την διαπίστωση. Αλλά αν θέλει να δη τον Χριστό, τότε ας κάνη αυτό πού έκανε ο Ζακχαίος. Ας δεχθεί τον Λόγο στο σπίτι του, αφοί προηγουμένως όμως ανεβεί επάνω στην συκομορέα, «νεκρώσας τα μέλη τα επί της γης και υπεραναβάς το σώμα της ταπεινώσεως».

Εφ’ όσον αναλόγως της πνευματικής τους καταστάσεως οι άνθρωποι έχουν διαφορετική εμπειρία της θείας Χάριτος, άρα απαιτείται κάθαρση από αυτήν ακόμη την ζωή. Η κάθαρση, κατά τους αγίους Πατέρες, γίνεται κυρίως στην καρδιά και στον νου του ανθρώπου. Ο νους είναι το ηγεμονικό της -ψυχής, δια του οποίου ο άνθρωπος έχει μέθεξη και κοινωνία με τον Θεό. Ο σκοτασμός του ηγεμονικού λέγεται αλλοτρίωση· όχι ότι αποχωρίζεται ο άνθρωπος τον Θεό αλλά ότι δεν έχει μέθεξη. Με την πτώση του ανθρώπου και την αμαρτία του ο νους σκοτίστηκε και ταυτίστηκε με την λογική, τα πάθη και τον περιβάλλοντα κόσμο.Τώρα απαιτείται κάθαρση του νου.

Το συμπέρασμα αυτών είναι ότι η Εκκλησία είναι Νοσοκομείο και θεραπευτήριο, πού θεραπεύει τον άνθρωπο.

Αυτό είναι και το βασικότερο έργο των Ιερέων. Έχοντας αυτήν την προοπτική μπορεί να ασχολείται και με άλλα έργα. Μπορεί, δηλαδή ο ιερεύς να ενδιαφέρεται για τα γενικότερα προβλήματα του λαού, για την φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη κ.λ.π. αλλά το κυριότερο είναι να θεραπεύει τον άνθρωπο. Αυτό είναι το κατ’ εξοχήν φιλάνθρωπο έργο, πού θα έχει αιώνιες συνέπειες. Γιατί, τι το όφελος να ενδιαφέρεται μόνον για τις υλικές ανάγκες και να αδιάφορη για το αιώνιο μέλλον του; Μια τέτοια Εκκλησία μπορεί να θεωρηθεί και είναι πραγματικά μια εκκοσμικευμένη Εκκλησία. Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να εξαντληθεί μόνον στο ενταύθα, αλλά να προχώρηση και στο επέκεινα. Έτσι, η Εκκλησία ενδιαφέρεται για τον όλο άνθρωπο, πού αποτελείται από ψυχή και σώμα.

«Εγώ δε λέγω, ότι οι εν τη γεέννη κολαζόμενοι τη μάστιγι της αγάπης μαστίζονται. Και τι πικρόν και σφοδρόν το της αγάπης κολαστήριον;»

άγιος Ισαάκ ο Σύρος

χρησιμοποίησα κείμενα του σεβ.Ιεροθέου Βλάχου και του Λευτέρη Παπαχριστοδούλου