Γιατί οι Αμερικάνοι Χριστιανοί «λατρεύουν» …τον Σατανά

Όπως και οι ιστορικοί πρόγονοί τους, οι Αμερικανοί πιστοί κατηγορούν για ό,τι κακό συμβαίνει τον διάβολο. Μήπως αυτός είναι απλώς ένας βολικός τρόπος για να κρύψουν την αλήθεια;


Ο συγγραφέας Matthew Paul Turner, σχολιάζει.


Σατανικά Grammy
Στην Αμερική, όπως και ο Θεός, ο Σατανάς λειτουργεί με μυστήριους τρόπους. Το πόσο μυστήριους εξαρτάται από το σε ποιον απευθύνεσαι. Για παράδειγμα, πολλοί χριστιανοί πείστηκαν ότι ο Σατανάς έκανε μια εμφάνιση στα βραβεία Grammy τον περασμένο μήνα. Παρότι η ανίχνευση παρουσίας του Σατανά σε μεγάλες μουσικές συλλογές από τους χριστιανούς δεν είναι καθόλου νέα, το γεγονός ότι ο Σατανάς εμφανίστηκε εν μέσω μιας εμφάνισης της Katy Perry και του Juicy J. προκάλεσε περισσότερη φασαρία από ό,τι συνήθως. Μερικοί Ευαγγελικοί σκέφτηκαν ακόμα και το ότι η Perry πιθανόν με το τραγούδι «Dark Horse» να εκτελούσε ένα αρχαίο σατανικό τελετουργικό, με το οποίο καλούσε τον Πρίγκιπα του Σκότους στη σκηνή των Grammy.

Κάλεσε λοιπόν η Perry και η παρέα της τις δυνάμεις της δαιμονικής καταστροφής; Κανείς δεν ξέρει –κατά ορισμένους. Η παρουσία του Σατανά είναι δύσκολο να επιβεβαιωθεί. Εκτός αυτού, για τους χριστιανούς που φοβούνται πιο πολύ τον Σατανά, πράγματα όπως η επιβεβαίωση και η απόδειξη είναι υπερτιμημένα. Τούτου λεχθέντος, το υποτιθέμενο κάλεσμα της Perry στο Σατανά όχι μόνο προκάλεσε μία έκρηξη από tweets, αλλά είχε και συνέχεια. Ένας θρησκευτικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός αποκάλεσε την εμφάνισή της σατανική και στη συνέχεια κατηγόρησε τους Beatles.


Οι Αμερικανοί και ο διάολος
Το 2013, μια δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από τη YouGov έδειξε ότι σχεδόν το 60 τοις εκατό των Αμερικανών πιστεύουν σε έναν κυριολεκτικό διάβολο. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, μεταξύ των ερωτηθέντων, πίστευαν στον Σατανά περισσότερο οι Προτεστάντες, οι Καθολικοί και οι Χριστιανοί –σε ποσοστό 86%. Φαίνεται ότι η πίστη στον Θεό είναι συνυφασμένη, σε όλη την ιστορία της χώρας, με την ισχυρή πίστη στο διάβολο.

Το 1638, σύμφωνα με τον John Winthrop, ο Πρίγκιπας του Σκότους προκάλεσε σε αρκετές «επαναστατικές» Πουριτανές τη γέννηση θνησιγενών τεράτων, μωρά που όπως έγραφε είχαν «κέρατα , σκληρά και αιχμηρά» και «σε κάθε πόδι τρία νύχια, σαν ένα νεαρό πτηνό». Για τον Jonathan Edwards, τον άνθρωπο που πολλοί θεωρούν τον σπουδαιότερο θεολόγο της Αμερικής, ο Εωσφόρος ήταν ένας παντοδύναμος «μίμος», που μπορούσε να μιμηθεί ακόμα και τις «χάρες του Πνεύματος του Θεού» με θαυματουργή ακρίβεια. Σημαντική παρατήρηση, ακόμα και για έναν καλβινιστή.

Στη δεκαετία του 1950, όπως διαδόθηκε από πολλούς αμερικανούς κήρυκες και ευαγγελιστές, ο Σατανάς έγινε ο ιθύνων νους της ποπ κουλτούρας, ειδικά της μουσικής. Από τον Elvis ως τους Beatles, ο Σατανάς χρησιμοποιούσε τους πιο δημοφιλείς τραγουδιστές και μουσικούς για να μας παρασύρει σε σεξουαλική ασυδοσία, αλκοολισμό, ψυχαγωγική χρήση ναρκωτικών και χορό. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 , ένας ιεροκήρυκας από τη Λουιζιάνα ονόματι Jacob Aranza διακήρυξε ότι ο Σατανάς είχε αρχίσει να κρύβει διαβολικά μηνύματα σε μερικά από τα πιο δημοφιλή άλμπουμ της ροκ. Σύμφωνα με τον Aranza, το υποσυνείδητο της νεολαίας της Αμερικής ελεγχόταν, ή στην καλύτερη περίπτωση επηρεαζόταν αρνητικά, από σύντομα σατανιστικά μηνύματα που οι μπάντες «έκρυβαν μέσα στα τραγούδια τους».



Και τι γίνεται σήμερα;
Ποιος είναι όμως ο Σατανάς για τους σημερινούς Αμερικανούς Χριστιανούς; Ο W. Scott Poole, καθηγητής ιστορίας στο Κολέγιο του Τσάρλεστον και συγγραφέας του Satan in America: The Devil We Know, είπε: «Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία 40 με 50 χρόνια, προέκυψε μια σύνθετη εικόνα του Σατανά που δανείζεται στοιχεία τόσο από τη λαϊκή κουλτούρα όσο και από θεολογικές πηγές». Οι περισσότεροι Χριστιανοί της Αμερικής, σύμφωνα με τον Poole, δεν μπορούν «να ξεχωρίσουν αυτό που γνωρίζουν από τις ταινίες από αυτό που γνωρίζουν από διάφορες εκκλησιαστικές και θεολογικές παραδόσεις».

Ο Poole έχει δίκιο: οι σημερινοί Χριστιανοί δεν φαίνεται να έχουν μία ευρεία κατανόηση του ποιος είναι ο Σατανάς και τι ρόλο παίζει στη ζωή των ανθρώπων. Σύμφωνα με τους σύγχρονους πιστούς, ο Σατανάς μπορεί να είναι οτιδήποτε, από ένα κακό πνεύμα που έρχεται από την κόλαση όταν τον καλεί η Katy Perry, ως κάποιος που κατοικεί στην ψυχή του προέδρου Ομπάμα, κάποιος που αντιμάχεται τους άνδρες μέσω του φεμινισμού, κάποιος που έχει καταλάβει το σώμα της Beyonce, της Oprah, του Ντένζελ Ουάσινγκτον ή της Nicki Minaj, ή κάποιος που καθοδηγεί τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης σε εξέγερση εναντίον των ρωσικών πολιτικών.

Ο «προφήτης» Bob Larson έκανε καριέρα εξορκίζοντας Σατανά και δαίμονες από τους δαιμονισμένους, μερικές φορές και μέσω Skype. Ο John Piper, ένας Βαπτιστής κήρυκας, φαίνεται να κατέχει μια ολόκληρη θεολογία για τον Σατανά, μια πνευματική σκέψη που κάνει τον Σατανά όχι μόνο μελετητή της Βίβλου, αλλά τον τοποθετεί ως βασικά εξιλαστήριο θύμα του Θεού, μία δύναμη που κάνει κακά πράγματα. «Ο πολιτισμός μας στρέφεται στον Σατανά για τη γλώσσα του κακού, επειδή είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από ό, τι τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα», γράφει ο Poole.

Τι γίνεται τότε με την συνάντηση της Latoya Ammons με τον Σατανά, μια «αληθινή ιστορία»; Ο Σατανάς άρχισε να παρενοχλεί την οικογένειά της όταν μετακόμισε σε ένα σπίτι στο Γκάρι της Ιντιάνα. Στη συνέχεια, όπως λέει, ο Σατανάς άρχισε να κατοικεί στο σώμα των παιδιών της, κάνοντάς τα κακά και βίαια, προκαλώντας τους σπασμούς, πόνους στο στομάχι, μώλωπες και αιμορραγία από τη μύτη, τα αυτιά και τα ούλα. Καναδυό φορές, ο Σατανάς πήρε τον πλήρη έλεγχο των παιδιών της, μετεωρίζονται ένα παιδί πάνω από το κρεβάτι της, κατά τη διάρκεια ενός πάρτι γενεθλίων και κάνοντας ένα άλλο να περπατήσει προς τα πίσω πάνω σε έναν τοίχο. Η «συνάντηση» αυτή συγκεντρώθηκε σε μία έκθεση 800 σελίδων, που περιλαμβάνει μαρτυρίες από γιατρούς, αστυνομικούς, κοινωνικούς λειτουργούς και ιερείς - επίσης έχασε την επιμέλεια των παιδιών της, για αρκετούς μήνες.

Παρ 'όλο τον υπερφυσικό τρόμο στην ιστορία της Latoya, αυτό που είναι ίσως πιο αποκαλυπτικό για τη σχέση του Αμερικανικού Χριστιανισμού με τον Σατανά, είναι αυτό που είπε όταν εξήγησε τους λόγους που αποφάσισε να δημοσιοποιήσει την απίστευτη αφήγησή της: «θέλω αυτό το μήνυμα να βγει προς τα έξω για όσους δεν πιστεύουν, διότι αν έχετε δει το δαίμονα θα πρέπει να ξέρετε ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη».



Χρειαζόμαστε τον Σατανά;
Χρειαζόμαστε εμείς οι Χριστιανοί τον Σατανά; Μπορεί να υπάρχει ο Θεός και η πίστη μας χωρίς δαίμονες και διαβόλους; Σύμφωνα με τον Poole, «υπήρξαν πολλοί χριστιανοί στοχαστές (ο Reinhold Niebuhr έχει την πιο περίοπτη θέση στην αμερικανική σκέψη), οι οποίοι δεν χρειάστηκαν την ιδέα του δαιμονικού, βρίσκοντάς την έναν πολύ γοτθικό και θεατρικό τρόπο για να μιλάμε (ή να μην μιλάμε) για το πρόβλημα του κακού». Αλλά για πολλούς από εμάς, είτε το παραδεχτούμε είτε όχι, ο Σατανάς είναι εξίσου σημαντικός για τον Αμερικανικό Χριστιανισμό με τον Θεό, τον Ιησού, ή το Άγιο Πνεύμα.

Για τον John Winthrop, ο Σατανάς ήταν περισσότερα από ένα όνομα που ανέφερε κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να διαφωνήσει με τις προοπτικές του για το Θεό, την ηθική και την πορεία προς τα εμπρός. Ζώντας συνεχώς με το φόβο της αλλαγής, ο Winthrop συχνά έγραφε στο ημερολόγιό του δηλώσεις, όπως «ο διάβολος ποτέ δεν θα πάψει να διαταράσσει την ειρήνη μας». Όσο φοβόταν τον Σατανά, άλλο τόσο τον χρειαζόταν. Επειδή όσο κι αν πίστευε ότι ο Σατανάς ήθελε να διαταράξει την ειρήνη του, χρησιμοποίησε επίσης τον Σατανά για να δυσφημήσει τους εχθρούς του.

Σήμερα, πολλοί από τους Χριστιανούς κάνουν το ίδιο. Ο Σατανάς είναι ένας εύκολος τρόπος για να χαρακτηρίσουμε κακούς τους ανθρώπους με τους οποίους διαφωνούμε. Ο Σατανάς είναι ένα όνομα που πετάμε όταν φοβόμαστε την αλλαγή. Ο Σατανάς είναι ένας μεγάλος τρομακτικός δαίμονας που βλέπουμε όταν η λογική μας αδυνατεί να εξηγήσει αυτό που είναι μπροστά μας. Ο Σατανάς είναι μια δικαιολογία που χρησιμοποιούμε όταν δεν είμαστε διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουμε τους δικούς μας δαίμονες.

πηγή