Ο λαός δεν θέλει να καταλάβει – Bλέπει, συνειδητοποιεί – Eπιμένει να μην θέλει να καταλάβει

Όταν σε ρωτάει κάποιος «τι δεν καταλαβαίνει ο λαός;» η απάντηση μπορεί πια να είναι μόνο μία: Ο λαός δεν θέλει να καταλάβει. Ο λαός βλέπει, συνειδητοποιεί, ξέρει αλλά επιμένει να μην θέλει να καταλάβει. Είναι όπως όταν σου λένε οι γιατροί ότι σου μένουν τρεις μήνες ζωής. Ο λαός βρίσκεται στο πρώτο στάδιο του μελλοθάνατου πριν αντιμετωπίσει την αποδοχή του θανάτου. Θέλει να κάνει ότι δεν άκουσε την αλήθεια. Δεν αντέχει να αντιμετωπίσει τα δεδομένα. Ναι, θα πεθάνει αλλά δεν θέλει να το πιστέψει. Του μένουν άλλα τρία στάδια μετά την άρνησή του να το παραδεχθεί μέχρι να τελειώσει η ιστορία. Να οργιστεί, να πάθει κατάθλιψη και τέλος να το αποδεχθεί.

 

Αυτά όσον αφορά την πλειοψηφία, διότι ακόμη οι πραγματικοί πόνοι στο κορμί του δεν έχουν έρθει, αντίθετα με την μειοψηφία που είναι στο τέταρτο στάδιο της διαδικασίας πριν δει τα ραπανάκια ανάποδα. Το ότι θα δουν όλοι όσοι αποτελούν τον λαό τα ραπανάκια ανάποδα είναι το σίγουρο. Η ιστορία δεν αλλάζει.
Το θέμα είναι γιατί όλος ο λαός συντονισμένα αφού πήρε τα μαντάτα αντιδρά με διαφορετικό λόγο. Αλλά και εδώ υπάρχει η απάντηση. Άλλο να σε διαγράφουν από τα κατάστιχα με την πρώτο ντου που έκαναν το 2010 ξένοι και ντόπιοι και άλλο να σε πηγαίνουν σταδιακά. Ο λαός που δεν θέλει να καταλάβει έχει ακόμη λίπος να δώσει και νομίζει ότι επειδή το λίπος του είναι ψηφοθηρικό θα τον κρατήσει για πολλές κατοχές ακόμη. Το «καταλαβαίνω» εδώ είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με το πορτοφόλι, λέγεται και ίδιον όφελος εν ολίγοις φιλοτομαρισμός.
Από την στιγμή που το χοντρό ξύλο δεν έπεσε από οικοδόμους, εργάτες, βιομηχανικούς εργάτες, βιοτέχνες, ιδιωτικούς υπαλλήλους, λιμενεργάτες και αγρότες, από πού θα πέσει το ξύλο για να φοβηθούν τα τάγματα προστασίας των πολιτικών και οι ίδιοι οι πολιτικοί; Από το λιμαρισμένο νύχι ή το ξεχειλωμένο προκοίλι;
Χωρίς να διεκδικούμε δάφνες προφήτη και άνευ μαστούρας από λιβάνια και άλλες ουσίες η προφητεία για όσους καταλαβαίνουν και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν είναι η εξής: Θα ξυπνήσετε μια μέρα, σύντομα, και θα σάς πουν «Ο μισθός σας από σήμερα είναι 200 ευρώ (και πολλά λέω). Ποιος θα τους εμποδίσει να το πράξουν; Τι θα κάνετε τότε; Θα σάς κατεβάσουν οι κομματοσυνδικαλιστές σας στο δρόμο για αγωνιστική γυμναστική; Θα κάνετε ντάτσι-ντάτσι την εξουσία; Θα ορμήξουν οι αποθηκάριοι των ελπίδων σας ότι χρώμα κι αν έχουν να σας υπερασπιστούν;
Απλά θα είναι η στιγμή που θα λειτουργήσουν αυτόματα οι νοητικές και κατανοητικές αισθήσεις για όλα αυτά που δεν καταλαβαίνετε σήμερα. Μήπως θα περιμένετε αλληλέγγυα συμπαράσταση από τους ήδη ευρισκόμενους σήμερα στο τέταρτο στάδιο της αποδοχής του θανάτου; Καταρχάς από την στιγμή που διαχωρίσατε με τις πράξεις και με το «δεν θέλω να καταλάβω» τον εαυτό σας από αυτούς που κατάλαβαν, είσαστε ήδη δύο λαοί. Ούτε ομογάλακτοι είστε πλέον ακόμα και έχετε τον ίδια μάνα και πατέρα.
Δεν χωρίστηκε ο λαός από καμία κατοχική κυβέρνηση, ούτε από καμία κρίση. Αυτοί που δεν θέλουν να καταλάβουν διαχώρισαν την θέση τους από αυτούς που κατάλαβαν. Θα μπορούσαμε να αναστρέψουμε τα πράγματα εφόσον ήταν ήδη προγραμμένα να γίνουν; Αυτό δεν το ξέρει κανείς, αλλά ιστορικά τα κοινωνικά θαύματα τα κάνουν μόνο οι λαοί που ως οργανισμός με πλήρη συνοχή κάνουν ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο να τρομάζει. Ακόμα κι αν η μάχη χανόταν θα είχε έναν αξιοπρεπή θάνατο παρά ένα διασωληνωμένο ακρωτηριασμένο και άψυχο σώμα που εγωιστικά και αναξιοπρεπώς νομίζει ότι ζει επειδή απλά υπάρχει.

ΠΗΓΗ

Το είδαμε εδώ