Οι περισσότεροι έχετε ακούσει αλλά και διαβάσει για τη ζωή του Ιησού, τη διδασκαλία του και τα θαύματα του, αλλά και τη σταυρική του θυσία.
Χρόνος ανάγνωσης 08:00
Το κέιμενο είναι του Δημοσθένη Λιακόπουλου από τον Τόμο 25 του Γιατί και πώς - "Οι φρουροί της Αγίας Λόγχης".
Ακούσατε για τον Λογγίνο, τον Ρωμαίο που λόγχισε τον Ιησού για να διαπιστώσει ότι πέθανε, ώστε να μη χρειαστεί να του σπάσουν τα πόδια πάνω στον τίμιο σταυρό.
Ας αρχίσουμε λοιπόν την ιστορία μας και ας δούμε τι είναι αυτή η λόγχη του Λογγίνου;
Τι είναι αυτή η μυστηριώδης, αιχμή του δόρατος που κάποιοι έχουν αποκαλέσει λόγχη του πεπρωμένου, ενώ άλλοι, λόγχη του Χριστού η ακόμη και Ιερή Λόγχη;
Υπάρχει ακόμα μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, κι αν ναι, τι παράξενες δυνάμεις έχει; Ενώ η ίδια η λόγχη μπορεί να είναι πιο παλιά από την πίστη που φούντωσε μετά τη σταύρωση του Χριστού, η γνωστή στούς περισσότερους ιστορία της ξεκινά αμέσως μετά τα πάθη του.
Επιτρέψτε μου όμως να σας πω για την ιστορία της όπως δεν ειπώθηκε ποτέ πριν.
Αν θυμάστε, αφού ο Πόντιος Πιλάτος, κυβερνήτης και Υπατος της υπό ρωμαϊκής κατοχής της Ιουδαίας, δεν βρήκε ενοχές κατά του Ιησού για την όλη υπόθεση και ο Ιησούς ουσιαστικά καταδικάστηκε από το ανώτατο Εβραικό δικαστήριο.
Αυτή η ομάδα των Φαρισαίων, που δίκασε τον Ιησού, αποτελούνταν από άντρες που ήταν και κληρικοί αλλά και δικαστές και βέβαια σχεδόν όλοι τους, κάθε άλλο παρά άνθρωποι του Θεού ήταν.
Και δεν αναφέρομαι στα κλασικά πάθη που η εξουσία καλλιεργεί σε εκείνους που την κατέχουν, αλλά στο ότι οι περισσότεροι ήταν Χαζάροι από την Τάκλα Μακάν, όργανά του ίδιου του Σαμαέλ, αλλά και των αδελφοτήτων του σκότους.
Τον ξαναπήγαν λποιπόν στον Πιλάτο, τον οποίο εξεβίασαν να τον καταδικάσει διότι αλλιώς θα τον έβγαζαν ανυπάκουο στον Καίσαρα.
Σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει ο Πιλάτος τον Ιησού, έδωσε την ευκαιρία στούς Εβραίους, να διαλέξουν λόγου του εβραϊκού Πεσάχ ( Πάσχα ), σε όποιον επιθυμούν να δώσει χάρη. Στον Ιησούν η στον Βαραβάν. Οι Εβραίοι επέλεξαν το Βαραβά λέγοντες για τον Χριστό, άρον άρον σταύρωσον αυτόν, το αίμα αυτού επί τας Κεφαλάς ημών και επί τας κεφαλάς των τέκνων ημών. Έτσι κι έγινε.
Μετά λοιπόν την καταδίκη του, φόρεσαν στον Ιησού ενα αγκάθινο στεφάνι, Τον μαστίγωσαν και μετά τον ανάγκασαν να κουβαλήσει ένα βαρύ ξύλινο σταυρό, σε ένα μέρος όπου οι Ρωμαίοι εκτελούσαν τους κοινούς κακοποιούς.
Η διαδικασία της εκτέλεσης άρχισε στο οχυρό Αντωνία, όπου στεγάζονταν και το πραιτώριο, η θέση της κυβέρνησης του Πόντιου Πιλάτου κι ολοκληρώθηκε στο Γολγοθά, <κρανίου τόπος>.
Εκεί ο Ιησούς κι άλλοι δύο καταδικασθέντες, με τα ονόματα Γέστας και Δημάς, σταυρώθηκαν στούς αντίστοιχους σταυρούς για να περάσουν τη μέρα βασανιζόμενοι πάνω τους
Ο Δημάς ήταν Έλληνας και τον καταδίκασαν οι Εβραίοι, επειδή έχοντας πανδοχείο, έπαιρνε την πελατεία σε φτηνότερες τιμές και χαλούσε την <πιάτσα>. Αυτό ήταν και ο <ληστής> που σώθηκε και πήγε στον παράδεισο.
Η σταύρωση ήταν ένας ιδιαίτερα άσχημος τρόπος για να πεθάνει κανείς, κι είχε σκοπό να προκαλέσει το μεγαλύτερο δυνατό ψυχικό και σωματικό μαρτύριο στο θύμα.
Οταν κάποιος βρίσκεται στον Σταύρο, μπορεί, όσο έχει δύναμη, να σπρώξει προς τα επάνω με το ένα του πόδι για να απελευθερώσει την πίεση, που προκαλείται στο στήθος από το βάρος του σώματος, που κρέμεται από τα χέρια.
Τελικά, η δύναμη χάνεται από την εξουθένωση και το θύμα ασφυκτιά, από το ίδιο του το βάρος, καθώς συσφίγγονται οι πνεύμονες.
Εκτός από τον ανυπόφορο πόνο από τα βαριά, σιδερένια καρφιά, που καρφώνονται στα χέρια και τα πόδια, και τον πόνο των μυών από τα πόδια, στην προσπάθεια κυριολεκτικά να διώξει το θάνατο, κάποιος έχει ώρα να σκεφτεί πότε θα αφήσει τον εαυτό του για να τελειώσουν όλα και τελικά κάποια στιγμή το κάνει. Στο τέλος, ο σταυρωμένος χάνεται, εξασθενημένος στο σώμα και στο πνεύμα.
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, κεφάλαιο 19, στους στίχους 28 μέχρι 37 διαβάζουμε:
Η προγραμματισμένη ήμερα για το θάνατο του Ιησού ήταν η Παρασκευή, αλλά όχι μια οποιαδήποτε Παρασκευή, αλλά η ημέρα πριν το Πάσχα, μιας από τις σημαντικότερες ημέρες του θρησκευτικού ημερολογίου των Εβραίων.
Το εβραϊκό Σάββατο ξεκινά με τη δύση του Ηλίου της Παρασκευής. Σύμφωνα με το Ταλμούδ, απαγορεύονται οι εκτελέσεις και οι κηδείες το Σάββατο. Ετσι ο Χριστός κι άλλοι δύο που σταυρώθηκαν μαζί του, έπρεπε να πεθάνουν πριν τη Δύση και δεν μπορούσαν να ταφούν μέχρι την Κυριακή.
Όπως λέει κι ο Ιωάννης, καθώς πλησίαζε το απόγευμα οι άντρες ήταν ακόμη ζωντανοί, οι Εβραίοι ιερείς πήγαν στον Πόντιο Πιλάτο και του ζήτησαν να δώσει την άδεια να σπάσουν τα πόδια των σταυρωμένων για να πεθάνουν από ασφυξία πριν το ξημέρωμα του Σαββάτου.
Ο Πιλάτος συμφώνησε και στάλθηκε η εντολή. Οι στρατιώτες έσπασαν τα πόδια του Γέστα και του Δημά κι έπειτα στράφηκαν για να κάνουν το ίδιο με τον Ιησού.
Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη ( 19:34 ), ένας από τους στρατιώτες με μια λόγχη τρύπησε τα πλευρά του, κι από εκεί βγήκε αίμα και νερό.
Ο Ματθαίος ( 27:54 ) αλλά και ο Μάρκος ( 15:39 ) αναφέρουν πως αυτός ο Ρωμαίος στρατιώτης αναφώνησε: <όντως αυτός ήταν ο υιός του Θεού>.
Λογγίνος είναι το όνομα που δόθηκε σε αυτό το στρατιώτη στο απόκρυφο Ευαγγέλιο του Νικόδημου ( η όπως αλλιώς λέγεται <οι πράξεις του Πόντιου Πιλάτου> ), που γράφτηκε τον 6ο αιώνα.
Ο Έλληνας Πατριάρχης Γερμανός ονόμασε του στρατιώτη στα γραπτά του, το 715 μΧ, ως Γάιος Κάσιος Λογγίνος.
Αυτή η ονομασία προτείνει ότι η λέξη Λογγίνος προέρχεται από την ελληνική λέξη λόγχη, την οποία κι ο στρατιώτης χρησιμοποίησε.
Στα βήματα του Γερμανού, μεταγενέστεροι συγγραφείς χρησιμοποίησαν το Λογγίνος, για το πλήρες όνομα Γάιος Κάσιος Λογγίνος.
Κατά τοΕυαγγέλιο του Νικόδημου, ο Γάιος ήταν ένας στρατιώτης προς το τέλος της θητείας του, με μειωμένη όραση, που είχε μεγαλώσει υπηρετώντας στον ρωμαϊκό στρατό.
Μετά από μακρά λοιπόν θητεία, είχε σταλεί στην Ιουδαία και του είχε δοθεί η αποστολή να παρακολουθεί και να αναφέρει τι γίνεται με τις διάφορες επαναστατικές ομάδες και τους ραβίνους τους.
Σύμφωνα με τον Νικόδημο, ο Γάιος ακολουθούσε τον Χρήστο για δύο χρόνια περίπου, ακούγοντας τα κηρύγματα του και βλέποντας και τα θαύματα του.
Μετά τα δύο χρόνια συνεχούς παρακολούθησης του Ιησού, η αποστολή του έφτανε στο τέλος της, όταν έγινε η δίκη του Ιησού στο συνέδριο, τη μέρα πριν τη σταύρωση.
Ο Γάιος λοιπόν, έφτασε σε σημείο να εκτιμά τον <άνθρωπο> που παρακολουθούσε τόσο καιρό. Λέγεται πως λυπήθηκε πολύ με τον τρόπο που μεταχειριστήκανε τον Ιησού.
Αναφέρεται μάλιστα πως οπισθοχώρησε όταν ο Ιησούς χτυπήθηκε από ένα στρατιώτη επειδή παρέμενε σιωπηλός στις ερωτήσεις του Καϊάφα, του ανώτερου ιερέα, σαν να μην ήθελε να συμμετέχει στη διαδικασία αυτή.
Ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του Γάιου Κάσιου, είναι ότι κουβαλούσε σχεδόν παντού μαζί του τη μακριά του λόγχη.
Είχε μια μεταλλική κεφαλή στερεωμένη πάνω σε ένα πολύ ψηλό κοντάρι, που ξεπερνούσε κατά πολύ το ύψος του. Ο πατέρας του Γάιου είχε κουβαλήσει την ίδια λόγχη όταν υπηρετούσε υπό τον Ιούλιο Καίσαρα.
Ο πατέρας του την είχε κουβαλήσει πριν από αυτόν. Η λόγχη είχε δοθεί από τον πατέρα στον γιο. Ο Γάιος έλαβε αυτή τη λογική όταν στρατολογήθηκε στην ρωμαϊκή Λεγεώνα.
Σύμφωνα με τους χρονικογράφους του έκτου αιώνα, ο Ιούλιος Καίσαρας την παρουσιάζει ως ένα ιδιαίτερο έπαθλο για την ανδρεία των λεγεωνάριων στην κατάκτηση της Γαλιλαίας.
Μυθικές αναφορές λένε πως οι λόγχη ήταν πολύ αιχμηρή, δεν σκούριαζε ποτέ και είχε κάποιου είδους <μαγικές> ιδιότητες.
Είναι πολύ πιθανό, ο Γάιος να την χρησιμοποίησε εκείνη τη μέρα από σεβασμό η μπορεί και αγάπη η λατρεία, προς τον άνθρωπο που ακολουθούσε τόσο καιρό.
Σύμφωνα με τις περισσότερες γραφές, στην πραγματικότητα μαχαίρωσε το σώμα του Χριστού για να δείξει ότι ο <Προφήτης> ήταν νεκρός και δεν χρειαζόταν να του σπάσουν τα πόδια.
Το σπάσιμο των ποδιών του σταυρωμένου ήταν μια επιπλέον ατίμωση - ο ακρωτηριασμός του σώματος ήταν μια πρακτική ασέβειας, κάτι που ένας Ρωμαίος στρατιώτης θα έκανε μόνο σε έναν μισητό εχθρό.
Οι πράξεις του Γάιου εκλαμβάνονται εδω και 2000 χρόνια ως μια ακόμη απόδειξη για το ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Μεσσίας της προφητείας.
Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω στον Ιωάννη, ο Ζαχαρίας προφήτευσε το εξής: <Κανένα κόκαλο του δεν θα σπάσει και θα κοιτάξουν αυτόν που έχουν τρυπήσει.>
Περισσότερες αποδείξεις για τη θεϊκότητά του Ιησού βρίσκουμε στην αξία της μεταστροφής του Γάιου στο χριστιανισμό.
Αγιογραφικά κείμενα αναφέρουν ότι αμέσως μετά το τρύπημα των πλευρών του Ιησού ο Λογγίνος γονάτισε μπροστά στον Τίμιο Σταυρό.
Όπως κοίταξε προς τα πάνω, λίγο αίμα και λύμφη από το σώμα του Χριστού, έπεσε στα μάτια του, και θαυματουργικά βρήκε ξανά την όρασή του.
Όσον αφορά τον Λογγίνο, κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν δεκάδες ιστορίες με το τι έκανε μετά τη σταύρωση.
Αλλοί λένε ότι έγινε οπαδός του Χριστού, άλλοι ότι συνέχισε να ζει για πάντα καταραμένος να μην πεθάνει ποτέ στον κόσμο αυτό, άλλοι λένε ότι μαρτύρησε για την πίστη του Χριστού.
____________________
Δημοσθένης Λιακόπουλος
Τόμος 25 - Οι φρουροί της Αγίας Λόγχης
atheatignosi
Το είδαμε εδώ>>
Μεταφορά κειμένου: Vagedim
Πηγή: Αθέατη γνώση
Μεγάλη Πέμπτη 2014
Χρόνος ανάγνωσης 08:00
Το κέιμενο είναι του Δημοσθένη Λιακόπουλου από τον Τόμο 25 του Γιατί και πώς - "Οι φρουροί της Αγίας Λόγχης".
Ακούσατε για τον Λογγίνο, τον Ρωμαίο που λόγχισε τον Ιησού για να διαπιστώσει ότι πέθανε, ώστε να μη χρειαστεί να του σπάσουν τα πόδια πάνω στον τίμιο σταυρό. Ας αρχίσουμε λοιπόν την ιστορία μας και ας δούμε τι είναι αυτή η λόγχη του Λογγίνου;
Τι είναι αυτή η μυστηριώδης, αιχμή του δόρατος που κάποιοι έχουν αποκαλέσει λόγχη του πεπρωμένου, ενώ άλλοι, λόγχη του Χριστού η ακόμη και Ιερή Λόγχη;
Υπάρχει ακόμα μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, κι αν ναι, τι παράξενες δυνάμεις έχει; Ενώ η ίδια η λόγχη μπορεί να είναι πιο παλιά από την πίστη που φούντωσε μετά τη σταύρωση του Χριστού, η γνωστή στούς περισσότερους ιστορία της ξεκινά αμέσως μετά τα πάθη του.
Επιτρέψτε μου όμως να σας πω για την ιστορία της όπως δεν ειπώθηκε ποτέ πριν.
Αν θυμάστε, αφού ο Πόντιος Πιλάτος, κυβερνήτης και Υπατος της υπό ρωμαϊκής κατοχής της Ιουδαίας, δεν βρήκε ενοχές κατά του Ιησού για την όλη υπόθεση και ο Ιησούς ουσιαστικά καταδικάστηκε από το ανώτατο Εβραικό δικαστήριο.
Αυτή η ομάδα των Φαρισαίων, που δίκασε τον Ιησού, αποτελούνταν από άντρες που ήταν και κληρικοί αλλά και δικαστές και βέβαια σχεδόν όλοι τους, κάθε άλλο παρά άνθρωποι του Θεού ήταν.
Και δεν αναφέρομαι στα κλασικά πάθη που η εξουσία καλλιεργεί σε εκείνους που την κατέχουν, αλλά στο ότι οι περισσότεροι ήταν Χαζάροι από την Τάκλα Μακάν, όργανά του ίδιου του Σαμαέλ, αλλά και των αδελφοτήτων του σκότους.
Τον ξαναπήγαν λποιπόν στον Πιλάτο, τον οποίο εξεβίασαν να τον καταδικάσει διότι αλλιώς θα τον έβγαζαν ανυπάκουο στον Καίσαρα.
Σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει ο Πιλάτος τον Ιησού, έδωσε την ευκαιρία στούς Εβραίους, να διαλέξουν λόγου του εβραϊκού Πεσάχ ( Πάσχα ), σε όποιον επιθυμούν να δώσει χάρη. Στον Ιησούν η στον Βαραβάν. Οι Εβραίοι επέλεξαν το Βαραβά λέγοντες για τον Χριστό, άρον άρον σταύρωσον αυτόν, το αίμα αυτού επί τας Κεφαλάς ημών και επί τας κεφαλάς των τέκνων ημών. Έτσι κι έγινε.
Μετά λοιπόν την καταδίκη του, φόρεσαν στον Ιησού ενα αγκάθινο στεφάνι, Τον μαστίγωσαν και μετά τον ανάγκασαν να κουβαλήσει ένα βαρύ ξύλινο σταυρό, σε ένα μέρος όπου οι Ρωμαίοι εκτελούσαν τους κοινούς κακοποιούς.
Η διαδικασία της εκτέλεσης άρχισε στο οχυρό Αντωνία, όπου στεγάζονταν και το πραιτώριο, η θέση της κυβέρνησης του Πόντιου Πιλάτου κι ολοκληρώθηκε στο Γολγοθά, <κρανίου τόπος>.
Εκεί ο Ιησούς κι άλλοι δύο καταδικασθέντες, με τα ονόματα Γέστας και Δημάς, σταυρώθηκαν στούς αντίστοιχους σταυρούς για να περάσουν τη μέρα βασανιζόμενοι πάνω τους
Ο Δημάς ήταν Έλληνας και τον καταδίκασαν οι Εβραίοι, επειδή έχοντας πανδοχείο, έπαιρνε την πελατεία σε φτηνότερες τιμές και χαλούσε την <πιάτσα>. Αυτό ήταν και ο <ληστής> που σώθηκε και πήγε στον παράδεισο.
Η σταύρωση ήταν ένας ιδιαίτερα άσχημος τρόπος για να πεθάνει κανείς, κι είχε σκοπό να προκαλέσει το μεγαλύτερο δυνατό ψυχικό και σωματικό μαρτύριο στο θύμα.
Οταν κάποιος βρίσκεται στον Σταύρο, μπορεί, όσο έχει δύναμη, να σπρώξει προς τα επάνω με το ένα του πόδι για να απελευθερώσει την πίεση, που προκαλείται στο στήθος από το βάρος του σώματος, που κρέμεται από τα χέρια.
Τελικά, η δύναμη χάνεται από την εξουθένωση και το θύμα ασφυκτιά, από το ίδιο του το βάρος, καθώς συσφίγγονται οι πνεύμονες.
Εκτός από τον ανυπόφορο πόνο από τα βαριά, σιδερένια καρφιά, που καρφώνονται στα χέρια και τα πόδια, και τον πόνο των μυών από τα πόδια, στην προσπάθεια κυριολεκτικά να διώξει το θάνατο, κάποιος έχει ώρα να σκεφτεί πότε θα αφήσει τον εαυτό του για να τελειώσουν όλα και τελικά κάποια στιγμή το κάνει. Στο τέλος, ο σταυρωμένος χάνεται, εξασθενημένος στο σώμα και στο πνεύμα.
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, κεφάλαιο 19, στους στίχους 28 μέχρι 37 διαβάζουμε:
Μετὰ τοῦτο εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται, ἵνα τελειωθῇ ἡ γραφή, λέγει· διψῶ.
Ιω. 19,28 Επειτα από το συμβάν αυτό ο Ιησούς, αφού εγνώρισε καθαρώτατα ότι όλα όσα είχαν προείπει οι προφήται και όσα άλλα είχε προαποφασίσει η αγαθότης και η δικαιοσύνη του Θεού εξεπληρώθησαν τελείως, δια να επαληθεύση η Γραφή εξ ολοκλήρου, μέχρι και της τελευταίας λεπτομερείας είπε· “διψώ”.
Ιω. 19,29 σκεῦος οὖν ἔκειτο ὄξους μεστόν· οἱ δὲ πλήσαντες σπόγγον ὄξους καὶ ὑσσώπῳ περιθέντες προσήνεγκαν αὐτοῦ τῷ στόματι.
Ιω. 19,29 Ευρίσκετο κάτω εκεί ένα δοχείον γεμάτο ξύδι. Αυτοί δε που ήκουσαν τον λόγον του Ιησού, εβούτηξαν ένα σφουγγάρι στο δοχείον αυτό, το εγέμισαν ξύδι και αφού το έβαλαν ανάμεσα εις ένα κλωνάρι υσσώπου, το έφεραν κοντά στο στόμα του.
Ιω. 19,30 ὅτε οὖν ἔλαβε τὸ ὄξος ὁ Ἰησοῦς εἶπε, τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα.
Ιω. 19,30 Οταν, λοιπόν, ο Ιησούς επήρε το ξύδι, είπε· “όλα έχουν πλέον τελειώσει· το άγιον σχέδιον του Θεού και όλαι αι προφητείαι έχουν εκπληρωθή. Η σωτηρία των ανθρώπων είναι πλέον γεγονός βεβαιότατον”. Και αφού έκλινεν την κεφαλήν, παρέδωσε μόνος του, με την εξουσίαν που είχε, το πνεύμα στον Πατέρα.
Ιω. 19,31 Οἱ οὖν Ἰουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν.
Ιω. 19,31 Οι Ιουδαίοι, εφρόντισαν εν τω μεταξύ να μη μείνουν επάνω στον σταυρόν τα σώματα των κρεμασθέντων κατά την διάρκειαν του Σαββάτου. Διότι η ημέρα αυτήν της σταυρώσεως ήτο ημέρα προπαρασκευής δια το αυριανόν Πασχα. Ητο δε μεγάλη και επίσημος η ημέρα εκείνη του Σαββάτου, που θα ήρχιζεν αμέσως μόλις εβασίλευεν ο ήλιος, διότι συνέπιπτε με την πρώτην ημέραν του πάσχα. Παρεκάλεσαν, λοιπόν, τον Πιλάτον να σπάσουν οι στρατιώται τα σκέλη των σταυρωθέντων, δια να συντομευθή έτσι ο θάνατός των, και να τους πάρουν απ' εκεί πριν δύση ο ήλιος, δια να μη βεβηλωθή η εορτή του πάσχα.
Ιω. 19,32 ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ·
Ιω. 19,32 Ηλθαν πράγματι οι στρατιώται στον Γολγοθάν κατά διαταγήν του Πιλάτου και του μεν πρώτου ληστού έπασαν τα σκέλη, όπως επίσης και του άλλου, που είχε σταυρωθή μαζή με τον Ιησούν.
Ιω. 19,33 ἐπὶ δὲ τὸν Ἰησοῦν ἐλθόντες ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη,
Ιω. 19,33 Οταν όμως ήλθαν στον Ιησούν, επειδή είδαν, ότι αυτός είχεν ήδη πεθάνει, δεν του έσπασαν τα σκέλη,
Ιω. 19,34 ἀλλ᾿ εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ.
Ιω. 19,34 αλλά ένας στρατιώτης, ετρύπησε την πλευράν με την λόγχην· και αμέσως έτρεξε από εκεί αίμα και νερό καθαρόν.
Ιω. 19,35 καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία, κἀκεῖνος οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καὶ ὑμεῖς πιστεύσητε.
Ιω. 19,35 Αυτό το μέγα και συμβολικόν γεγονός, εκείνος που το είδε με τα ίδια του τα μάτια (δηλαδή ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής) το εβεβαίωσε κατά τον πλέον επίσημον τρόπον και η μαρτυρίαν του αυτή είναι απολύτως αληθινή. Και εκείνος γνωρίζει πολύ καλά ότι λέγει την αλήθειαν δια το θαυμαστόν αυτό γεγονός, ώστε και σεις να πιστεύσετε.
Ιω. 19,36 ἐγένετο γὰρ ταῦτα, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ, ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ.
Ιω. 19,36 Διότι έγιναν όλα αυτά, δια να εκπληρωθή η προφητεία της Γραφής· Δεν θα συντριβή κανένα από τα οστά του.
Ιω. 19,37 καὶ πάλιν ἑτέρα γραφὴ λέγει· ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν.
Ιω. 19,37 Και πάλιν άλλη προφητεία της Γραφής λέγει· Θα ιδούν εκείνον, τον οποίον ελόγχισαν.
Η προγραμματισμένη ήμερα για το θάνατο του Ιησού ήταν η Παρασκευή, αλλά όχι μια οποιαδήποτε Παρασκευή, αλλά η ημέρα πριν το Πάσχα, μιας από τις σημαντικότερες ημέρες του θρησκευτικού ημερολογίου των Εβραίων.
Το εβραϊκό Σάββατο ξεκινά με τη δύση του Ηλίου της Παρασκευής. Σύμφωνα με το Ταλμούδ, απαγορεύονται οι εκτελέσεις και οι κηδείες το Σάββατο. Ετσι ο Χριστός κι άλλοι δύο που σταυρώθηκαν μαζί του, έπρεπε να πεθάνουν πριν τη Δύση και δεν μπορούσαν να ταφούν μέχρι την Κυριακή.
Όπως λέει κι ο Ιωάννης, καθώς πλησίαζε το απόγευμα οι άντρες ήταν ακόμη ζωντανοί, οι Εβραίοι ιερείς πήγαν στον Πόντιο Πιλάτο και του ζήτησαν να δώσει την άδεια να σπάσουν τα πόδια των σταυρωμένων για να πεθάνουν από ασφυξία πριν το ξημέρωμα του Σαββάτου.
Ο Πιλάτος συμφώνησε και στάλθηκε η εντολή. Οι στρατιώτες έσπασαν τα πόδια του Γέστα και του Δημά κι έπειτα στράφηκαν για να κάνουν το ίδιο με τον Ιησού.
Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη ( 19:34 ), ένας από τους στρατιώτες με μια λόγχη τρύπησε τα πλευρά του, κι από εκεί βγήκε αίμα και νερό.
Ο Ματθαίος ( 27:54 ) αλλά και ο Μάρκος ( 15:39 ) αναφέρουν πως αυτός ο Ρωμαίος στρατιώτης αναφώνησε: <όντως αυτός ήταν ο υιός του Θεού>.
Λογγίνος είναι το όνομα που δόθηκε σε αυτό το στρατιώτη στο απόκρυφο Ευαγγέλιο του Νικόδημου ( η όπως αλλιώς λέγεται <οι πράξεις του Πόντιου Πιλάτου> ), που γράφτηκε τον 6ο αιώνα.
Ο Έλληνας Πατριάρχης Γερμανός ονόμασε του στρατιώτη στα γραπτά του, το 715 μΧ, ως Γάιος Κάσιος Λογγίνος.
Αυτή η ονομασία προτείνει ότι η λέξη Λογγίνος προέρχεται από την ελληνική λέξη λόγχη, την οποία κι ο στρατιώτης χρησιμοποίησε.
Στα βήματα του Γερμανού, μεταγενέστεροι συγγραφείς χρησιμοποίησαν το Λογγίνος, για το πλήρες όνομα Γάιος Κάσιος Λογγίνος.
Κατά τοΕυαγγέλιο του Νικόδημου, ο Γάιος ήταν ένας στρατιώτης προς το τέλος της θητείας του, με μειωμένη όραση, που είχε μεγαλώσει υπηρετώντας στον ρωμαϊκό στρατό.
Μετά από μακρά λοιπόν θητεία, είχε σταλεί στην Ιουδαία και του είχε δοθεί η αποστολή να παρακολουθεί και να αναφέρει τι γίνεται με τις διάφορες επαναστατικές ομάδες και τους ραβίνους τους.
Σύμφωνα με τον Νικόδημο, ο Γάιος ακολουθούσε τον Χρήστο για δύο χρόνια περίπου, ακούγοντας τα κηρύγματα του και βλέποντας και τα θαύματα του.
Μετά τα δύο χρόνια συνεχούς παρακολούθησης του Ιησού, η αποστολή του έφτανε στο τέλος της, όταν έγινε η δίκη του Ιησού στο συνέδριο, τη μέρα πριν τη σταύρωση.
Ο Γάιος λοιπόν, έφτασε σε σημείο να εκτιμά τον <άνθρωπο> που παρακολουθούσε τόσο καιρό. Λέγεται πως λυπήθηκε πολύ με τον τρόπο που μεταχειριστήκανε τον Ιησού.
Αναφέρεται μάλιστα πως οπισθοχώρησε όταν ο Ιησούς χτυπήθηκε από ένα στρατιώτη επειδή παρέμενε σιωπηλός στις ερωτήσεις του Καϊάφα, του ανώτερου ιερέα, σαν να μην ήθελε να συμμετέχει στη διαδικασία αυτή.
Ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του Γάιου Κάσιου, είναι ότι κουβαλούσε σχεδόν παντού μαζί του τη μακριά του λόγχη.
Είχε μια μεταλλική κεφαλή στερεωμένη πάνω σε ένα πολύ ψηλό κοντάρι, που ξεπερνούσε κατά πολύ το ύψος του. Ο πατέρας του Γάιου είχε κουβαλήσει την ίδια λόγχη όταν υπηρετούσε υπό τον Ιούλιο Καίσαρα.
Ο πατέρας του την είχε κουβαλήσει πριν από αυτόν. Η λόγχη είχε δοθεί από τον πατέρα στον γιο. Ο Γάιος έλαβε αυτή τη λογική όταν στρατολογήθηκε στην ρωμαϊκή Λεγεώνα.
Σύμφωνα με τους χρονικογράφους του έκτου αιώνα, ο Ιούλιος Καίσαρας την παρουσιάζει ως ένα ιδιαίτερο έπαθλο για την ανδρεία των λεγεωνάριων στην κατάκτηση της Γαλιλαίας.
Μυθικές αναφορές λένε πως οι λόγχη ήταν πολύ αιχμηρή, δεν σκούριαζε ποτέ και είχε κάποιου είδους <μαγικές> ιδιότητες. Είναι πολύ πιθανό, ο Γάιος να την χρησιμοποίησε εκείνη τη μέρα από σεβασμό η μπορεί και αγάπη η λατρεία, προς τον άνθρωπο που ακολουθούσε τόσο καιρό.
Σύμφωνα με τις περισσότερες γραφές, στην πραγματικότητα μαχαίρωσε το σώμα του Χριστού για να δείξει ότι ο <Προφήτης> ήταν νεκρός και δεν χρειαζόταν να του σπάσουν τα πόδια.
Το σπάσιμο των ποδιών του σταυρωμένου ήταν μια επιπλέον ατίμωση - ο ακρωτηριασμός του σώματος ήταν μια πρακτική ασέβειας, κάτι που ένας Ρωμαίος στρατιώτης θα έκανε μόνο σε έναν μισητό εχθρό.
Οι πράξεις του Γάιου εκλαμβάνονται εδω και 2000 χρόνια ως μια ακόμη απόδειξη για το ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Μεσσίας της προφητείας.
Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω στον Ιωάννη, ο Ζαχαρίας προφήτευσε το εξής: <Κανένα κόκαλο του δεν θα σπάσει και θα κοιτάξουν αυτόν που έχουν τρυπήσει.>
Περισσότερες αποδείξεις για τη θεϊκότητά του Ιησού βρίσκουμε στην αξία της μεταστροφής του Γάιου στο χριστιανισμό.
Αγιογραφικά κείμενα αναφέρουν ότι αμέσως μετά το τρύπημα των πλευρών του Ιησού ο Λογγίνος γονάτισε μπροστά στον Τίμιο Σταυρό.
Όπως κοίταξε προς τα πάνω, λίγο αίμα και λύμφη από το σώμα του Χριστού, έπεσε στα μάτια του, και θαυματουργικά βρήκε ξανά την όρασή του.
Όσον αφορά τον Λογγίνο, κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν δεκάδες ιστορίες με το τι έκανε μετά τη σταύρωση.
Αλλοί λένε ότι έγινε οπαδός του Χριστού, άλλοι ότι συνέχισε να ζει για πάντα καταραμένος να μην πεθάνει ποτέ στον κόσμο αυτό, άλλοι λένε ότι μαρτύρησε για την πίστη του Χριστού.
____________________
Δημοσθένης Λιακόπουλος
Τόμος 25 - Οι φρουροί της Αγίας Λόγχης
atheatignosi
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: Ο ΛΟΓΓΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΛΟΓΧΗ
Reviewed by Unknown
on
17:46
Rating:
Reviewed by Unknown
on
17:46
Rating:
