Τα επτά βασίλεια της Νέας Τάξης στο Game of Thrones.

σχόλιο Άρης : Από τη μια ακούγονται παράξενες οι φήμες ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου που θα αφήσει ζωντανό το 1/3 του πληθυσμού. Από την άλλη, όταν ξέρεις ότι οι νέες γενιές στην Ευρώπη μεγαλώνουν με τέτοιες σειρές, το να αλληλοσκοτωθούν κάποια μέρα δεν φαίνεται και τόσο απίθανο ενδεχόμενο.


σχόλιο Γ.Θ : Δεν είναι απλά μια σειρά. Είναι εκπαιδευτήριο σήψης, αφού ακόμα και η εξοικείωση με την διαστροφή είναι αρρώστια. Έτσι όπως παρουσιάζεται ο κόσμος στα επτά βασίλεια του game of thrones, ονειρεύεται η Νέα Τάξη το μέλλον της Γης. Ούτε από περιέργεια μην το δείτε. Η περιέργεια έχει οδηγήσει πολλές φορές στην καταστροφή.


Έχει γεμίσει ο τόπος με συμπαθείς φονιάδες


«Ολοι πρέπει να πεθάνουν», ανακοίνωνε δυσοίωνα το σλόγκαν για τον τέταρτο κύκλο του «Game of Thrones». Η σειρά που σπάει όλα τα ρεκόρ τηλεθέασης στην Αμερική, αλλά και παγκοσμίως, έχει πλέον περάσει σε άλλο επίπεδο σκληρότητας και κυνισμού. Εξ αρχής φυσικά ήταν φανερή η πρόθεση των παραγωγών και του συγγραφέα των βιβλίων, Τζ. Ρ. Μάρτιν, ο οποίος επιμελείται και το σενάριο της τηλεοπτικής μεταφοράς, να σοκάρουν και να μη χαριστούν σε ήρωες και «αγαπημένους» του κοινού.

Τοποθετημένο στον φανταστικό κόσμο του Westeros το «Game of Thrones» αφηγείται την ιστορία της μάχης που δίνουν επτά βασίλεια για τον θρόνο. Φαντάζεται, λοιπόν, κάποιος μια πλοκή επικού τύπου, κάτι ανάλογο με τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» ίσως, με ευγενείς ήρωες να αντιπαλεύουν μοχθηρούς δυνάστες υπερασπίζοντας την ελευθερία, το δίκαιο ή ακόμη κάποια όμορφη δεσποσύνη. Ολα αυτά, ωστόσο, ελάχιστη σχέση έχουν με το «Game of Thrones». Εδώ μιλάμε για ένα κόσμο πολιτικής ίντριγκας, εκβιασμών, ψεμάτων, ανηθικότητας, εκτελέσεων και κάθε είδους βίας. Αν σκεφτούμε ότι πηγή έμπνευσης του συγγραφέα –εκτός των διαφόρων μυθολογιών– αποτέλεσε ξεκάθαρα ο μεσαιωνικός κόσμος, ποιος μπορεί, αλήθεια, να κατηγορήσει τους παραγωγούς για έλλειψη ρεαλισμού;

Ο ρεαλισμός, όμως, φαίνεται να προκύπτει μάλλον συμπτωματικά και λιγότερο ως αντικειμενικός σκοπός. Το πραγματικό φετίχ της σειράς είναι η πρόκληση. Αθώοι και αδύναμοι ληστεύονται ή σκοτώνονται από συμπαθείς γενικά στο κοινό χαρακτήρες, μια μητέρα με νεογέννητο εγκαταλείπεται σε οίκο ανοχής για την ασφάλειά της (!) και ένας ιππότης βιάζει την αδερφή του δίπλα στο νεκροκρέβατο του προσφάτως δολοφονημένου γιου τους. Κι αυτά μόνο στον τέταρτο κύκλο, του οποίου έχουν προβληθεί πέντε επεισόδια. Φρίκη, θα πει δικαίως κάποιος. Κι όμως, κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα, ίσα ίσα το ενδιαφέρον του κοινού είναι στα ύψη.

Υπό αυτήν την έννοια, είναι φανερό πως η συγκεκριμένη σειρά εισάγει νέα ήθη, τουλάχιστον όσον αφορά τα δημοφιλή τηλεοπτικά δεδομένα. Το γεγονός ότι όλες αυτές οι φρικαλεότητες θεωρούνται μία από τις καλύτερες σύγχρονες σειρές αποτελεί από μόνο του απόδειξη. Ο άμετρος κυνισμός και η προβολή κάθε είδους ανηθικότητας ως φυσιολογικής είναι ένα άλλο γεγονός και βέβαια το αμερικανικό κοινό, από πολλές απόψεις πλήρως «εκπαιδευμένο» σε μια τέτοια λογική, ταυτίζεται άνετα. Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι στην Αμερική η σειρά προβάλλεται σε ζώνη prime time, την οποία αναπόφευκτα παρακολουθούν και πολλά μικρά παιδιά.

Από την άλλη, είναι φανερό ότι και οι παραγωγοί –όχι μόνον του «Game of Thrones», αλλά και άλλων σειρών– ανταποκρίνονται σε μια όλο και αυξανόμενη «δίψα» του κοινού για πρόκληση και γενικά για το παράξενο, το πρωτοφανές που όλο και σπανίζει στις μέρες μας. «Εχει γεμίσει ο τόπος με συμπαθείς φονιάδες», διαβάζαμε πρόσφατα σε μπλογκ των «New York Times» με θέμα τις τηλεοπτικές σειρές. Δημοφιλέστατοι τίτλοι, όπως τα «Breaking Bad» και «Dexter», έχουν ως πρωταγωνιστές δολοφόνους. Ωστόσο, ακόμη και αυτοί οι τύποι λειτουργούν βάσει κάποιων, ιδιότυπων έστω, ηθικών κανόνων. Στο «Game of Thrones» δεν υπάρχουν τέτοιοι συμβιβασμοί. Η ηθική των χαρακτήρων είναι από ευμετάβλητη έως ανύπαρκτη, ενώ όσο οι εξελίξεις προχωρούν, τόσο η κατάπτωση επιτείνεται. Εκείνο που κυρίως ανησυχεί είναι ο εθισμός ενός κοινού –μέσω της συγκεκριμένης και άλλων σειρών– σε μια μυθοπλασία που αγνοεί κάθε έννοια ήθους. Σημείο των καιρών ή κάτι περισσότερο;

πηγή