Τι ήταν τα μύρινα αγγεία;

Έτσι ονόμαζαν μερικοί Λατίνοι συγγραφείς τα αγγεία που κατασκευάζονταν από το μυρρίτη λίθο και ήταν ιδιαίτερα πολύτιμα. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο μυρρίτης λίθος, που έβγαινε στη χώρα των Πάρθων, ήταν πολύτιμος επειδή είχε γλυκιά λάμψη. Οι φλέβες του είχαν αποχρώσεις του κόκκινου, του λευκού και της φωτιάς, που αναμειγνύονταν σιγά-σιγά και έδιναν σε όλη την επιφάνεια ένα ερυθρογαλακτώδες χρώμα.
Όταν ο Πομπήιος νίκησε το Μιθριδάτη, έφερε στη Ρώμη λάφυρα έξι μαρμάρινα αγγεία που τα αφιέρωσε στον Καπιτώλιο Δία, γνωρίζοντάς τα έτσι για πρώτη φορά στους Ρωμαίους, που από τότε έφτιαχναν και εκείνοι τέτοια και έκαναν μάλιστα ολόκληρες συλλογές.

Ο Πλίνιος λέει ότι κάποτε ο Πετρώνιος έσπασε ένα μύρρινο αγγείο αξίας 300 ταλάντων για να μην περιέλθει στην κατοχή του Νέρωνα. Φαίνεται ότι τα αγγεία που θαύμαζε ο Πλίνιος ήταν κατασκευασμένα από αχάτη λίθο ή από σαρδόνυχα.

Τέτοιο αγγείο ήταν ο διονυσιακός κάνθαρος από αχάτη, το λεγόμενο «ποτήριο των Πτολεμαίων», που βρίσκεται τώρα στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Η εξωτερική του επιφάνεια είναι διακοσμημένη με ανάγλυφα βακχικά σύμβολα και λέγεται ότι χρειάστηκαν τριάντα χρόνια για την κατασκευή του.

Χάρτης των επαρχιών της Μακεδονικής αυτοκρατορίας (4ος αιώνας π.Χ.), με την Υρκανίανα είναι απορροφημένη στην επαρχία της Παρθίας
Εκτός όμως από τα μύρρινα αγγεία που κατασκευάζονταν από πολύτιμους λίθους, υπήρχαν και οι απομιμήσεις τους από υαλόμαζα.
Αυτά τα τεχνητά αγγεία εννοεί και ο Αρριανός, όταν λέει ότι στις Θήβες της Άνω Αιγύπτου κατασκευάζουν μύρρινα αγγεία καθώς και γυάλινα. Από τα τεχνητά μύρρινα αγγεία που διασώθηκαν, τα καλύτερα είναι: το αγγείο του τρυγητού, που βρίσκεται στο Μουσείο της Νάπολης, το αγγείο του Μπαρμπερίνι, που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο και άλλα δευτερεύουσας αξίας, που βρίσκονται στο Μουσείο του Λούβρου.
Τα αγγεία αυτά, που ονομάζονται και διπλά υάλινα αγγεία, διακοσμούνται με παραστάσεις γαλακτώδους χρώματος σε κυανό ή ημιδιαφανές φόντο. Τα γνήσια μύρρινα αγγεία αποτελούν πολύτιμα έργα τέχνης, που διασώθηκαν και μεταβιβάστηκαν από γενιά σε γενιά.
ΠΗΓΗ