Περί κάλλους…

Έχει γίνει κοινός τόπος να χρησιμοποιείται η λέξη «ομορφιά», βγαλμένη ίσως δικαιολογημένα από τα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής και επιθυμίας, για να χαρακτηρίσει την εξωτερική εμφάνιση μίας ανθρώπινης ύπαρξης. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η κατάφωρη παραβίαση της έννοιας της λέξης τούτης αποτελεί ενέργεια αδικαιολόγητη και παράφορα εγωιστική. Θεωρώ μάλιστα τη χρήση της, πράξη επιπόλαια και ρηχή. Επιπόλαια διότι δύο μάτια που δεν ανήκουν σε εσένα είναι πιθανόν να βλέπουν γεγονότα διαφορετικά ή ακόμη και τελείως αντίθετα από τα δικά σου. Ρηχή διότι είναι πρακτικά αδύνατο να είσαι ικανός να θεωρήσεις όμορφο κάτι το οποίο δεν το έχεις αγγίξει με τα χέρια σου, δεν έχεις μυρίσει το φυσικό άρωμα του δέρματός του, δεν έχεις ακούσει τι έχει να σου πει και τι έχουν τα λόγια του να προσφέρουν στο πνεύμα σου και προπαντός δεν έχεις γευτεί την πολυπόθητη σάρκα, ένας πόθος που πρέπει αδιαπραγμάτευτα να πηγάζει από έρωτα και όχι από απλή επιθυμία και εμμονή.

Η ομορφιά είναι έννοια αλλόκοτη και για να συλληφθεί από τον κοινό νου, μόνο η όραση δεν είναι αρκετή. Γητεύεσαι από τις ατελείωτες εμπειρίες που ζεις μαζί με το «έτερον ήμισυ» και μέσα σε μία στιγμή μαγική, μία στιγμή που εορτάζουν όλες οι αισθήσεις και ενωμένες σαν το στροβίλισμα του ανέμου, θερμαίνουν την καρδιά ακόμη και του πιο σκληρού ανθρώπου. Και αν το σώμα ζεσταίνεται ακόμη και από την ενστικτώδη τάση να απολαύσει κανείς αυτό που επιθυμεί, δε συμβαίνει το ίδιο με το πνεύμα, τον αιώνιο ανταγωνιστή του. Μόνο ο σπινθήρας της απόλυτης και αμοιβαίας έλξης, όπου σαν μαγνήτης τείνει να φέρει σε επαφή δύο σώματα, είναι ικανός να πυροδοτήσει το νου και οι ψυχές να ενωθούν σε επίπεδο πνευματικό σαν να βρίσκονται σε μία σάρκα. Τότε και μόνον τότε είναι κάποιος ικανός να αναφερθεί στην ομορφιά ενός ατόμου διότι αυτή είναι από τη φύση της καταδικασμένη στην απόλυτη σχετικότητα.

Εφόσον όμως το μυαλό, ορμητικό καθώς είναι και συχνά απερίσκεπτο, προσπαθεί πάντοτε να δικαιολογήσει τον εαυτό του, με απόλυτη ευλάβεια θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι καθώς η ομορφιά είναι μία απασχόληση της σκέψης σχετική και αφηρημένη, μία υπόθεση ξεχωριστή για τον καθένα, τότε η εξωτερική εμφάνιση που προκαλεί αισθητική ευχαρίστηση αρκεί για κάποιον ώστε να χαρακτηρίσει τον «όμορφο άνθρωπο». Η διαπίστωση της διαφοράς είναι καλά κρυμμένη πίσω από την έννοια της λέξης.

Είναι η ελκυστικότητα, η ωραιότητα του ατόμου που προκαλεί το έντονο ενδιαφέρον με την πρώτη ματιά, η θελκτική ιδιότητα της εξωτερικής εμφάνισης. Είναι απόπειρα και προσπάθεια έρωτα. Όχι πραγματικός έρωτας. Διότι ο έρωτας πηγάζει πνευματικά και τροφοδοτείται από την ομορφιά και την κοινή εμπειρία, όχι από τη συνηθισμένη και διαδεδομένη ιδιότητα που προκαλεί αισθητική απόλαυση.

Πιστεύω, πως κάθε ανθρώπινη ύπαρξη βρίσκεται σε ένα διαρκές κυνήγι, σε μία συνεχή και επίμονη δίωξη που δεν μπορεί να κρατηθεί μέσα σε λογικά και αποδεκτά όρια, ενός όμορφου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου ο οποίος είναι ικανός να συμπληρώσει το άλλο του μισό και να συνδράμει στη σταδιακή διεύρυνση των πνευματικών του ικανοτήτων μέσα σε ένα δεσμό αμοιβαίου σεβασμού και ανιδιοτελούς συνεισφοράς. Η σύνδεση αυτή έχει μάλιστα στον ύψιστο βαθμό τη δύναμη να αναπτερώσει πεσμένα ηθικά και να ανυψώσει τον άνθρωπο σε πνευματικά επίπεδα που δεν ήταν υπαρκτά πριν την απόκτηση άμεσης και προσωπικής εμπειρίας γεγονότων. Η ομορφιά ωστόσο, δεν είναι προτέρημα μόνο των πνευματικών ανθρώπων ή ένας καρπός που χαρίζει τη γεύση του επιλεκτικά στους διανοούμενους. Κάθε άνθρωπος, επιδιώκει να συναντήσει τον πολυπόθητο αυτό καρπό σε ψυχές μακρινές, με έναν τρόπο τόσο ωραίο και ευχάριστο που γοητεύει το πνεύμα και η σάρκα αβοήθητη και εγκλωβισμένη από την απόκοσμη αυτή δύναμη δεν μπορεί παρά να υπακούσει στην ισχύ του νου, που υπερτερεί. Ο ανταγωνισμός σώματος και πνεύματος παύει να υφίσταται και η σχέση που αναγεννιέται σαν το φοίνικα από τις στάχτες δεν είναι μάχη επικράτησης αλλά αγώνας γόνιμης και ισορροπημένης ολοκλήρωσης. Διότι η σάρκα δεν μπορεί να πορεύεται μόνη της, χωρίς την αρωγή του πνεύματος.

Και αν έχεις βρει αυτό το άτομο, το μη φαινομενικά ή πλασματικά όμορφο άτομο, αλλά το πραγματικό και το γνήσιο, αλλά δε γεύτικες τον ώριμο καρπό του έρωτα μα τον πικρό σπόρο της απόρριψης, το δυσάρεστο αίσθημα ψυχικού τραυματισμού θα είναι δύσκολο να το συγκρατήσεις. Ο πόνος θα είναι πνευματικός και όχι σωματικός και θα σε παιδεύει περισσότερο. Μη διστάσεις όμως στιγμή να ξαναπροσπαθήσεις, γιατί το άλλο σου μισό, πιο όμορφο από κάθε άλλο, είναι κάπου εκεί έξω, μη ολοκληρωμένο και μη αναπτυγμένο ψυχικά, περιμένει με τη δική του ιστορία, να σταματήσει να αιωρείται στον άνεμο ανάμεσα σε ρίζες και ξερά κλαδιά, στοιχεία της ζοφερής πραγματικότητας.

Alfie Gentle
Το είδαμε εδω...