Πριν από 100 χρόνια περίπου, χιλιάδες άνθρωποι θρήνησαν για το θάνατο αυτού του σκύλου…

O Χάτσικο ήταν ένας λευκός σκύλος ράτσας Ακίτα ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου το 1923, στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας. Έγινε διάσημος για την αξιοθαύμαστη αφοσίωση στον κύριό του, στον οποίο έμεινε πιστός για όλη του την ζωή. «Χάτσικο» στα Ιαπωνικά σημαίνει ο όγδοος ευοίωνος πρίγκηπας δηλαδή αυτός που φέρνει καλή τύχη.
Τον Χάτσικο τον βρήκε ο καθηγητής Χιντεσάμπουρο Ουένο, που δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Τόκυο.

Περνώντας ο καιρός ο καθηγητής και ο Χάτσικο έγιναν πραγματικά αχώριστοι και καθημερινά περπατούσαν μαζί μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο.
Ο Χάτσικο πήγαινε κατόπιν σπίτι αλλά το απόγευμα την ίδια ώρα κάθε ημέρα ξαναγύριζε στον σταθμό, όπου περίμενε την επιστροφή του κύριού του μέχρι που ο καθηγητής δεν επέστρεψε. Ο σκύλος όμως εξακολούθησε να περιμένει τον κύριό του στο ίδιο ακριβώς σημείο καθημερινά για τα 9 επόμενα χρόνια.
Το 1925, ένας μαθητής του Ουένο ο οποίος ήταν ειδικός στα σκυλιά Ακίτα, αναγνώρισε τον μεγαλόσωμο σκύλο. Παρατήρησε πως ο Χάτσικο περίμενε στον σταθμό μέχρι να βγει και ο τελευταίος επιβάτης και ρωτώντας τους περαστικούς και τους θαμώνες του σταθμού οι οποίοι ταϊζαν τον Χάτσικο, έμαθε για την αναμονή του.

Λίγο καιρό μετά δημοσίευσε μια εργασία για τα σκυλιά Ακίτα, την μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου Σπίτζ, η οποία αριθμούσε τότε μόνο τριάντα καθαρόαιμα σκυλιά: ένα από αυτά ήταν και ο Χάτσικο.
Έκτοτε ο Χάτσικο όχι μόνο έγινε γνωστός αλλά και σύμβολο αφοσίωσης. Χαρακτηρίστηκε ως ένας ζωντανός θρύλος, μάλιστα ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε μπρούτζινο άγαλμά του που τον απεικονίζει καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του.

Το άγαλμα αυτό τοποθετήθηκε σε μια έξοδο του σταθμού της Σιμπούγια, ενώ στα αποκαλυπτήρια ήταν παρών και ο ίδιος ο Χάτσικο.

Η ιστορία του έγινε η αιτία της αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος των Ιαπώνων για τους σκύλους Ακίτα, τους οποίους περιγράφουν ως «θαρραλέους σαν σαμουράϊ και συνάμα τρυφερούς σαν γατάκια, με μεταξένια καρδιά αλλά αλύγιστους σαν ατσάλι«.

Η έξοδος του σταθμού της Σιμπούγια όπου βρίσκεται το άγαλμά του ονομάστηκε «έξοδος του Χάτσικο». Μάλιστα κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στον σταθμό της Σιμπούγια και εκατοντάδες Ιάπωνες έρχονται για να τιμήσουν την μνήμη του και την θρυλική αφοσίωση που έδειξε σε όλη του την ζωή.

Ο Χάτσικο μέχρι τη στιγμή που άφησε την τελευταία του πνοή (8/3/1935) εξακολούθησε καθημερινά να πηγαίνει στο ίδιο σημείο καθημερινά εκεί έξω από τον σταθμό του τραίνου να περιμένει τον αγαπημένο του καθηγητή. Οι Ιάπωνες συγκλονίστηκαν όταν έμαθαν για τον θάνατό του.

Πλήθος ανθρώπων τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία εκεί παραδίπλα στον τάφο του αγαπημένου του καθηγητή.

Λένε πως ο Χάτσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Εθνικό μουσείο φυσικής ιστορίας και επιστημών του Τόκιο. Στο επόμενο βίντεο μπορείτε να δείτε κάποιες σκηνές από την παλαιότερη ταινία.