1945. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μόλις είχε τελειώσει. Πολλοί αιχμάλωτοι Ναζί όμως, δεν πίστευαν ότι ο χιτλερικός στρατός είχε κάνει μερικά από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Νόμιζαν ότι οι γερμανικές δυνάμεις πολεμούσαν στα πεδία των μαχών με τιμή και κανόνες, αγνοώντας τι συνέβαινε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πόλεις και χωριά.
Όσο και αν σήμερα ακούγεται παράδοξο, πολλοί Γερμανοί τότε πολεμούσαν για διάφορους λόγους.
Κάποιοι για τη «μητέρα πατρίδα» όπως έκαναν πάντα, άλλοι επειδή ήθελαν εκδίκηση για την ταπείνωση του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και αρκετοί απλώς δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.
Για να τους πείσουν οι Αμερικάνοι για το πόσο άρρωστη ήταν η πολιτική και στρατιωτική τους ηγεσία, σκέφτηκαν κάτι πολύ απλό. Τι καλύτερο από το να έβλεπαν οι αιχμάλωτοι Γερμανοί, τα «έργα και τις ημέρες» των συμπατριωτών τους;
Έτσι, οργάνωσαν ομαδικές προβολές ντοκιμαντέρ με σκηνές από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τα αμέτρητα αποστεωμένα θύματα των Ναζί. Οι αιχμάλωτοι ήταν υποχρεωμένοι να τα παρακολουθούν από την αρχή ως το τέλος.
Ήταν μια πτυχή του προγράμματος των Συμμάχων (Denazification), που είχε σκοπό να ξηλώσει από τη γερμανική και αυστριακή κοινωνία υπολείμματα του Εθνικοσοσιαλισμού και να διαλύσει διάφορες οργανώσεις που σχετίζονταν με αυτόν.
Κατά τη διάρκεια των προβολών πολλοί δεν άντεχαν.
Οι σκληρές εικόνες τους έκαναν να κρύβονται μέσα στα ρούχα τους. Έβαζαν τις παλάμες στα πρόσωπά τους για να μην δουν τη φρίκη, που προκάλεσαν οι δικοί τους ηγέτες.
Έσκυβαν τα κεφάλια τους από ντροπή. Θρηνούσαν για τη χαμένη αθωότητα ενός λαού, που υπέκυψε στους ναζί και από κέντρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού έγινε η αφετηρία του σκότους.
Εκατομμύρια Γερμανοί έμαθαν πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο για τους φούρνους όπου έκαιγαν ανθρώπους, αν και προπολεμικά είχαν εκπαιδευθεί να μισούν τους Εβραίους, τους κομμουνιστές, τους τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους και τους αδύναμους.
Οι στρατιώτες πάντως γνώριζαν την πρακτική του ναζισμού στα πεδία των μαχών, καθώς συμμετείχαν σε χιλιάδες ολοκαυτώματα σε πόλεις και χωριά όλης της Ευρώπης.
ΠΗΓΗ
Νόμιζαν ότι οι γερμανικές δυνάμεις πολεμούσαν στα πεδία των μαχών με τιμή και κανόνες, αγνοώντας τι συνέβαινε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πόλεις και χωριά.
Όσο και αν σήμερα ακούγεται παράδοξο, πολλοί Γερμανοί τότε πολεμούσαν για διάφορους λόγους.
Κάποιοι για τη «μητέρα πατρίδα» όπως έκαναν πάντα, άλλοι επειδή ήθελαν εκδίκηση για την ταπείνωση του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και αρκετοί απλώς δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.
Για να τους πείσουν οι Αμερικάνοι για το πόσο άρρωστη ήταν η πολιτική και στρατιωτική τους ηγεσία, σκέφτηκαν κάτι πολύ απλό. Τι καλύτερο από το να έβλεπαν οι αιχμάλωτοι Γερμανοί, τα «έργα και τις ημέρες» των συμπατριωτών τους;
Έτσι, οργάνωσαν ομαδικές προβολές ντοκιμαντέρ με σκηνές από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τα αμέτρητα αποστεωμένα θύματα των Ναζί. Οι αιχμάλωτοι ήταν υποχρεωμένοι να τα παρακολουθούν από την αρχή ως το τέλος.
Ήταν μια πτυχή του προγράμματος των Συμμάχων (Denazification), που είχε σκοπό να ξηλώσει από τη γερμανική και αυστριακή κοινωνία υπολείμματα του Εθνικοσοσιαλισμού και να διαλύσει διάφορες οργανώσεις που σχετίζονταν με αυτόν.
Κατά τη διάρκεια των προβολών πολλοί δεν άντεχαν.
Οι σκληρές εικόνες τους έκαναν να κρύβονται μέσα στα ρούχα τους. Έβαζαν τις παλάμες στα πρόσωπά τους για να μην δουν τη φρίκη, που προκάλεσαν οι δικοί τους ηγέτες.
Έσκυβαν τα κεφάλια τους από ντροπή. Θρηνούσαν για τη χαμένη αθωότητα ενός λαού, που υπέκυψε στους ναζί και από κέντρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού έγινε η αφετηρία του σκότους.
Εκατομμύρια Γερμανοί έμαθαν πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο για τους φούρνους όπου έκαιγαν ανθρώπους, αν και προπολεμικά είχαν εκπαιδευθεί να μισούν τους Εβραίους, τους κομμουνιστές, τους τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους και τους αδύναμους.
Οι στρατιώτες πάντως γνώριζαν την πρακτική του ναζισμού στα πεδία των μαχών, καθώς συμμετείχαν σε χιλιάδες ολοκαυτώματα σε πόλεις και χωριά όλης της Ευρώπης.
ΠΗΓΗ
Τι βλέπουν οι Γερμανοί αιχμάλωτοι και κρύβονται από ντροπή;
Reviewed by Unknown
on
00:00
Rating: