«Ταξίδι στο κέντρο της Γης». Θρύλοι και δοξασίες για υπόγειες πόλεις που κατοικούνται από θεούς και υπερφυσικά πλάσματα με ανεξήγητες δυνάμεις. Διαχρονική εξαπάτηση στο όνομα του υπερφυσικού.

Μερικά από αυτά έχουν ανευρεθεί μετά από αρχαιολογικές ανασκαφές, όμως τα περισσότερα παραμένουν μυστήριο.

Ανάμεσα στις ιστορίες που αγγίζουν τα όρια του φανταστικού και δεν έχουν ατράνταχτες αποδείξεις, είναι οι αναφορές για υπόγειες κατασκευές που συνδέουν διάφορα μέρη, που εκτείνονται πολλά χιλιόμετρα ακόμα και μεταξύ διαφορετικών χωρών.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, αυτές οι υπόγειες περιοχές λειτουργούσαν περισσότερο ως πύλες εισόδου στον Κάτω Κόσμο και βρίσκουμε ανάλογες αναφορές σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Αν και οι περισσότεροι λαοί συνδέουν θρησκευτικά τον «κάτω κόσμο» με την κόλαση και επομένως ως έναν φανταστικό χώρο υποδοχής των κακών ανθρώπων, στον αρχαίο κόσμο τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Ο κάτω κόσμος ήταν ένα μέρος όπου πήγαιναν οι νεκροί και στις πύλες εισόδου υπήρχαν φρουροί. Ελάχιστοι θνητοί μπορούσαν να το επισκεφθούν και να επικοινωνήσουν με τις ψυχές των νεκρών, αλλά και τους θεούς και τους βασιλείς .Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα σύμφωνα με τους μύθους μπορούσαν να αναστήσουν και νεκρό.

Μία από τις πιο διάσημες υπόγειες πόλεις είναι η πόλη Αγκάρτα, μία θρυλική πόλη που λέγεται ότι βρισκόταν στο κέντρο της γης. Αυτοί οι μύθοι υπήρχαν στην Κεντρική Ασία.

Η φυλή που κατοικούσε το υπόγειο αυτό βασίλειο ονομαζόταν Αγκάρτι.
Οι λόγιοι περιγράφουν την Αγκάρτα ως ένα τεράστιο σύμπλεγμα από σπήλαια και υπόγεια δίκτυα τα οποία κατοικούνταν από τους Ασούρα, δαίμονες και εχθρούς των θεών.

Οι σπηλιές των Νάγκας με τον «υπόγειο ήλιο»
Στην Ινδουιστική μυθολογία υπάρχουν θρύλοι για μία φυλή που ονομαζόταν Νάγκας.
Επρόκειτο για έξυπνα ερπετά με πρόσωπα ανθρώπων που ζούσαν σε υπόγεια σπήλαια.
Αυτά τα πλάσματα θεωρούνταν παιδιά των θεών, ήταν αθάνατα και ικανά να πετούν, ενώ παντρεύονταν βασιλιάδες και βασίλισσες γεγονός που τα καθιστούσε ανώτερα όντα.

Στην κινεζική μυθολογία, οι δράκοι δεν είναι τα άσχημα τέρατα που ίπτανται όπως πιστεύουμε σήμερα, αλλά σοφά πλάσματα τα οποία υπήρξαν μέντορες των βασιλιάδων και δημιουργοί των βασιλείων.
Πολύ Θιβετιανοί μπήκαν σε αυτές τις σπηλιές των Νάγκας, οι οποίες εκτείνονταν μίλια στο εσωτερικό των βουνών της Ρωσίας.
Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως υπήρχε ένα παράξενο φως μέσα σε αυτά τα υπόγεια βασίλεια, φως το οποίο αποκαλούσαν «υπόγειο ήλιο».
Γι” αυτό οι υπόγειες πόλεις δεν ήταν στο σκοτάδι όπως θα πιστεύαμε.
Μερικά από αυτά τα βασίλεια στο εσωτερικό της γης ήταν στο παρελθόν στην επιφάνεια, αλλά αναγκάστηκαν να προχωρήσουν στο εσωτερικό της γης εξαιτίας των συνθηκών, όπως λόγω των επιθέσεων ή των κλιματικών αλλαγών.

Helena Blavatsky

Η Σαμπντάλα είναι σανκριτική λέξη που σημαίνει ήσυχο μέρος. Πρόκειται για ένα άλλο διάσημο ιερό μέρος, που για πολλούς ταυτιζόταν με τον παράδεισο, ενώ για άλλους ήταν μια υπόγεια πόλη που μπορούσαν να επισκεφτούν οι άνθρωποι.
Μύθοι αναφέρουν ότι ο βασιλιάς της Σαμπντάλα ταξίδεψε σε μία πόλη στην Ινδία για να συναντήσει τον Βούδα και να ακούσει το κήρυγμα του.
Το βασικό χαρακτηριστικό της πόλης Σαμπντάλα είναι ότι πρόκειται για ένα ιερό μέρος σε αντίθεση με την Αγκάρτα που είναι ένα μέρος δαιμόνων. Σύμφωνα με την αμφιλεγόμενη συγγραφέα και αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ, η πόλη Σαμπντάλα βρίσκεται στην έρημο Γκόμπι.
Η ρωσο-γερμανίδα θεόσοφος αμφισβητήθηκε έντονα και χλευάστηκε από πολλούς.

Ο μύθος του Άκακορ και η περιπέτεια του Ιντιάνα Τζόουνς στον Αμαζόνιο
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην Αμερική, υπάρχει ο μύθος του Άκακορ, ένας μύθος πάνω στον οποίο βασίστηκε η τελευταία περιπέτεια του Ιντιάνα Τζόουνς.
Ο Τατούνκα Νάρα, ένας ξεναγός στις ζούγκλες του Αμαζονίου, ισχυρίζεται πως είδε την πόλη και περιέγραψε όχι μόνο την πόλη, αλλά έκανε και μια γενικότερη ιστορική καταγραφή του υπόγειου αυτού βασιλείου.

Σύμφωνα με τον θρύλο, οι θεοί ήρθαν από ένα ηλιακό σύστημα γνωστό ως Σβέρτα και έφτιαξαν ένα υπόγειο σύστημα από τούνελ στη νότιο Αμερική.
Αυτός ο πολιτισμός υποτίθεται ότι άφησε 13 υπόγειες πόλεις στη νότια Αμερική στις ζούγκλες του Αμαζονίου, που ωστόσο δεν έχουν ακόμα βρεθεί.

Οι Μάγιας, οι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι
Στη μυθολογία των Μάγια βρίσκουμε τη μυθική υπόγεια πόλη Ζιμπάλμπα, τη γη όπου ο ήλιος έδυε, η οποία κατοικούνταν από υπερήρωες και θεούς. Η είσοδος για αυτόν τον κόσμο βρισκόταν στη Γουατεμάλα και οι πληροφορίες για την περιοχή βρίσκονται στο Popol Vuh, το βιβλίο με συλλογή μύθων απ΄αυτή τη χώρα.
Στην Ελλάδα έχουμε τον μύθο του Άδη, ένα βασίλειο όπου ζούσαν θεοί και ήρωες.
Ο θεός Πλούτωνας ήταν ο θεός του υπόγειου κόσμου που είχε πολλά τμήματα, όπως τα Ηλύσια πεδία και τα Τάρταρα.
Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη.
Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.
Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας των νεκρών.

Το Νεκρομαντείο του Αχέροντα κι ένας υπόγειος θάλαμός του. Η αίθουσα έδινε την ακουστική εντύπωση, ότι κάποιος είχε ήδη φθάσει κοντά και επικοινωνούσε με τους κατοίκους του Αδη. Οι ιερείς είχαν στήσει εκεί μια προσοδοφόρα επιχείρηση εξαπάτησης αφελών
Στην Αίγυπτο έχουμε αναφορές από τους ιστορικούς Ηρόδοτο και Στράβωνα για έναν τεράστιο υπόγειο ναό που περιελάμβανε 3.000 δωμάτια γεμάτα πίνακες ζωγραφικής και ιερογλυφικά, ένας χαμένος λαβύρινθος που δεν έχει βρεθεί ακόμα.

Τα ξωτικά της Ιρλανδίας και οι νάνοι της Νορβηγίας


Οι νάνοι της Νορβηγίας
Σε ιρλανδικούς μύθους μαθαίνουμε για ανθρώπους που ονομάζονταν Τουάτα ντε Ντανάν, δηλαδή άνθρωποι της θεάς Ντάνου.
Επρόκειτο για μια φυλή που επέλεξε να εγκαταλείψει την περιοχή της και να κατοικήσει σε υπόγεια πολιτεία όταν μία άλλη φυλή εγκαταστάθηκε στο νησί.
Σύμφωνα με τον θρύλο, η φυλή αυτή ήρθε στην Ιρλανδία μέσα σε μαύρα σύννεφα και προσγειώθηκε στα βουνά της Ιρλανδίας.
Αυτοί οι άνθρωποι στο σημερινούς μύθους αναφέρονται ως ξωτικά.
Σε μύθους της Νορβηγίας μαθαίνουμε για τους νάνους.
Ήταν υπόγεια πλάσματα που ασχολούνταν με χειροτεχνίες.
Διάφορες φυλές νάνων προμήθευαν τους θεούς με όπλα.

Οι Ναζί και η μυστική είσοδος στην Ανταρκτική που οδηγούσε στο κέντρο της γης
Υπάρχουν πολλές αναφορές για ανθρώπους που κατάφεραν να εισέλθουν στο υπόγειο βασίλειο, αναφορές που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη μυθολογία αλλά και με την πρόσφατη ιστορία. Υπάρχουν έγγραφα που αναφέρουν ότι ο Χίτλερ και οι Ναζί είχαν ανακαλύψει την είσοδο για το εσωτερικό της γης στην Ανταρκτική.
Οι Ναζί πίστευαν πως μέσα στη γη υπήρχε ένας προηγμένος πολιτισμός, οι «υπεράνθρωποι».
Κάποιοι πιστεύουν την ευφάνταστη ιστορία ότι Ναζί ήρθαν σε επικοινωνία μαζί τους και στην πραγματικότητα κατηύθυναν τους Γερμανούς και τους παρείχαν τεχνολογία.
Φυσικά δεν υπάρχουν αποδείξεις για μία τέτοια επικοινωνία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι Ναζί είχαν την πιο προηγμένη τεχνολογία από οποιαδήποτε άλλη χώρα κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου.
Η ιδέα ενός πολιτισμού που βρισκόταν στον πυρήνα της γης είναι μια πολύ γνωστή ιδέα και υπήρξε θέμα διαφόρων βιβλίων όπως » Ταξίδι στο κέντρο της γης » του Ιουλίου Βερν, » Μήνυμα σε μπουκάλι » του Έντγκαρ Άλαν Πόε και » Στο κέντρο της γης » του Εντγκαρ Ράις Μπάροους.
Γεγονός είναι ότι ιστορίες για υπόγεια βασίλεια που κατοικούνταν από παράξενα όντα πιο προηγμένα από τον άνθρωπο σίγουρα προκαλούσαν και εξακολουθούν να προκαλούν το ενδιαφέρον.
ΠΗΓΗ