Η έννοια της λέξεως Αγάπη

Η έννοια της λέξεως Αγάπη[1], όπως έχει ριζωθεί στην διάνοια τον ανθρώπου από τις διάφορες θρησκείες των διαφόρων εποχών και ...
ιδιαίτερα της ιδικής μας, δεν εκφράζει απολύτως τίποτα. Εμφανίζεται σαν μία έννοια σκοτεινή η οποία υπάρχει χωρίς λόγο και προ παντός χωρίς καν φυσικό μεγαλείο. Αυτή την δάδα της σοφίας οι άνθρωποι την παραμόρφωσαν και με την λέξη αυτήν διδάσκουν θεωρίες που δεν έχουν καμία σχέση με την φυσική αγάπη της Τριάδος Θεότητας, και έτσι παραμορφωμένη την παρουσιάζουν μέσα στην ανθρώπινη μορφή. Το σύνολον των ιδεών του αιώνος μας, ούτε κατ' ελάχιστον προσεγγίζει την πηγή του Σύμπαντος και του ανθρώπου. Την παραγωγική αυτή πηγή πάσης φωτισμένης διάνοιας που συγκρατεί το ανθρώπινο γένος επί της μίας μορφής, και το Σύμπαν επί της ετέρας. Ο ανθρώπινος νους είναι αποτέλεσμα αυτής της φυσικής δάδας που στην Παλαιά Διαθήκη εμφανίζεται με την μορφή της Εύας, δηλαδή το παραγωγικό και διαιωνιστικό στοιχείο του ανθρώπινου όvτος. Κάθε εγκέφαλος εξ αυτής της αρχής απορρέει, αλλά και κάθε διάνοια μη εμπνεόμενη από αυτήν την πηγήν αναμφίβολα πλανάται. Ο κόσμος δεν έχει αντιληφθεί την πηγή και την αιτία από την οποία έχει απορρεύσει και προκύψει ολόκληρο το Σύμπαν, και έχει οικοδομήσει συστήματα που αντιστρατεύονται όχι μόvov της προόδου του, αλλά και της ιδίας του ζωής. Κατεδίωξε τον καρπόν της Γνώσεως. Εν πολλοίς κατεδίωξε το ένα μέρος του διφύλλου ανθρώπου και το θεώρησε ως ον μη τελειοποιηθέν υπό της φύσεως, διότι αυτό του υπαγόρευσε ο εγωισμός του. Σε αυτό περισσότερο συνετέλεσαν οι διάφορες θρησκείες πολλές των οποίων επέβαλαν ακόμη διωγμό και υποτίμηση της γυναικός υπήκουσαι εις τας επιταγάς του εγωισμού τους. Αυτό το μεγάλο σφάλμα κρατάει ακόμα πολλούς λαούς της γης δέσμιους της σφαλεράς αυτής νομοθεσίας.

Η φαινομενική εξωτερική και εσωτερική μορφή του σύμπαντος εκφράζεται με μίαν και μόνη λέξιν και η λέξις [αυτή] είναι η ΑΓΑΠΗ[2]. [Η Αγάπη] ποτέ δεν είχε αρχή, είναι αΐδιος, προοδευτική [και] ουδέποτε θα έχει τέλος. Το παν εξ αυτής απορρέει διότι αυτή είναι το παν και την φέρει ο καθένας μέσα του. Λίγοι όμως την εννοούν. Την αντιλαμβάνονται μόvov εκείνοι που απέκτησαν δυνάμει αυτής την δύναμη να την ακούσουν λαλούσαν και να τρέφονται δι' αυτής. Τρέφονται δι' αυτής διότι η Αγάπη είναι αιθέρια και καλύπτεται από την άχνη του προσώπου του Έρωτος. Του νόμου αυτού της ζωής της παράγει νέας συνειδήσεις εις τα αρτιότατα σώματα του Σύμπαντος και διέπει αυτάς δια των ακτινών του πνεύματός της. Ο Ήλιος εντός του και εντός των ακτινών του σκορπά στο σύμπαν μέρος της ζωής του άστρου πριν έδωσε σε κάθε σώμα μέρος της. Το σύνολο του παγκοσμίου αυτού έρωτος είναι για τον καθένα η παραγωγή της ζωής, η κινητήρια δύναμις διότι διεμόρφωσε αυτήν ανάλογα με την εξέλιξή της. Πολλαπλασιάζεται από μόρια γίνεται πλήρης συνείδηση και φθάνει μέχρι του μεγάλου εγώ της, μέχρι του θρόvoυ της πρόνοις ως αφετηρίας.

[Η Αγάπη] συστηματοποιεί τους vόμους, δημιουργεί τας συνειδήσεις συνδέεται με αυτάς, οπόταν αρχίζει να λαμβάνει μορφή παντοδυναμίας, πληρεί με ζωήν όποιον την αισθάνεται και διαλύει τον πέπλο που συσκοτίζει την διάνοιά του. Η κίνησις είναι νόμος της, το πνεύμα σύμμαχός της, εν τη τελειότητι είναι τριαδική και αποτελεί πλήρη αυτεξουσιότητα. Συνδέεται πανταχόθεν με τους νόμους που έχει παραγάγει, και δίδει πνεύμα τροφής στις μικρές συνειδήσεις και τα τέκνα της.

Σπυρίδων Νάγος

[1] Δια να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό το κείμενο διευκρινίζεται το εξής: οι δύο πρωταρχικές ουσίες του Σύμπαντος (οι οποίες εξήλθον εκ του Χάους) είναι η «Μεριστή» και η «Αμέριστη». Η Μεριστή Ουσία, η οποία εκπροσωπεί το θύλη γένος, διέπεται από δύο Νόμους, τον Νόμον της Κινήσεως και τον Νόμον της Ζωής. Και επειδή η Κίνησις φιλεί (αγαπά) την Ζωή και η Ζωή την Κίνησιν χαρακτηρίζεται η ουσία αυτή και ως Θεία Αγάπη. Η Θεία Αγάπη είναι πλέον έκδηλος εις το άτομο της Μεριστής ουσίας η οποία εκπροσωπεί και το Θήλυ γένος χωρίς να θέλουμε να δηλώσουμε ότι και το άρρεν γένος στερείται αυτής. Και αυτό διότι η ανθρώπινη ψυχή είναι δίφυλλη, κατά την ιστορίαν της θα αντλήσει διά των ενσαρκώσεων της εις τους δύο διαφορετικούς οργανισμούς άρρενος και θήλεως που δια της προσφοράς των θα ενεργοποιήσει τας δυνάμεις της. Κατά τας ιδίας απόψεις, η προοδευτική εμφάνησις των νόμων της Φύσεως φθάνει εις την δημιουργίαν ως τελειωτικού νόμου, του νόμου της Αρμονίας ή νόμου της Αγάπης.

[2] Η αγάπη είναι υπέρτατος Νόμος της θείας Φύσεως γιατί επιβάλει σ' αυτόν που τον εκδηλώνει να εφαρμόζει τον Νόμο της Δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση αδιακρίτως. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον νόμο της θελήσεως. Ουδείς καθίστα­ται ήρωας χωρίς αγάπη, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρωας. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό ο δε ηρωισμός συ­ντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιωνίους αυτούς νόμους που λειτουργούν στα βάθη των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνωρί­ζων αυτούς είναι θνητός. Μόνον προ του ηρωισμού και της αγάπης υποχωρεί ο θάνατος. Ο θάνατος είναι θεός γιατί υποβάλει στην θέλησή του κάθε πνεύμα που δεν εξεδήλωσε φως. Εί­ναι θεός του σκότους και όπου αυτό λειτουργεί ως νόμος ουσίας εκεί επεκτείνεται και ο θάνα­τος.
ΠΗΓΗ