Οι θρύλοι που αφορούν τους βρικόλακες είναι τόσο παλιοί όσο η ίδια η ανθρωπότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες, η Μεσοποτάμιοι, οι Εβραίοι και οι Ρωμαίοι έχουν δεκάδες ιστορίες στη μυθολογία τους όπου εμφανίζονται δαίμονες και κακά πνεύματα, και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αυτά τα τα διαβολικά πλάσματα είναι οι πρόγονοι των βρικολάκων, όπως τους έχουμε στο μυαλό μας σήμερα- κυρίως λόγω του βιβλίου του Στόκερ “Κόμης Δράκουλας”.
Ο όρος “βρικόλακας”, με τα χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε σήμερα, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στις αρχές του 18ου αιώνα από δοξασίες αλλά και αληθινές μαρτυρίες από κατοίκους των Βαλκανίων και της Δυτικής Ευρώπης.
Εκείνα τα χρόνια, η πεποίθηση ότι τα βαμπίρ υπάρχουν, προκάλεσε μαζική υστερία στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να κατηγορούνται για βαμπιρισμό και να θανατώνονται με παλούκια στην καρδιά τους -ο μόνος τρόπος να σκοτώσεις έναν “αθάνατο” βρικόλακα, σύμφωνα με τις πιο δημοφιλείς πεποιθήσεις.
Εκείνα τα χρόνια, η πεποίθηση ότι τα βαμπίρ υπάρχουν, προκάλεσε μαζική υστερία στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να κατηγορούνται για βαμπιρισμό και να θανατώνονται με παλούκια στην καρδιά τους -ο μόνος τρόπος να σκοτώσεις έναν “αθάνατο” βρικόλακα, σύμφωνα με τις πιο δημοφιλείς πεποιθήσεις.
Πρόσφατα μάλιστα, ιταλοί ερευνητές ανακάλυψαν τα λείψανα γυναίκας βαμπίρ που είχε ταφεί με ένα τούβλο στο στόμα της για να μην επιτεθεί στα θύματα της πανώλης που σάρωσε την πόλη τον 16ο αιώνα.
Όμως, εκείνη την εποχή, οι βρικόλακες ήταν διαφορετικοί στην εμφάνιση σε σχέση με τους βρικόλακες που βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Για την ακρίβεια, πριν τον 19ο αιώνα, οι βρικόλακες δεν ήταν χλωμοί και αδύνατοι, αλλά κόκκινοι, διαβολικοί και φορούσαν λεπτεπίλεπτα σάβανα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις βρικόλακας γινόταν κάποιος που είχε αυτοκτονήσει ή τον είχε δαγκώσει κάποιο ζώο, ενώ πολλές φορές βρικόλακες θεωρούνταν οι μάγισσες και οι δαιμονισμένοι.
Βαμπιρικές δοξασίες στην Ελλάδα
Όμως, εκείνη την εποχή, οι βρικόλακες ήταν διαφορετικοί στην εμφάνιση σε σχέση με τους βρικόλακες που βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Για την ακρίβεια, πριν τον 19ο αιώνα, οι βρικόλακες δεν ήταν χλωμοί και αδύνατοι, αλλά κόκκινοι, διαβολικοί και φορούσαν λεπτεπίλεπτα σάβανα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις βρικόλακας γινόταν κάποιος που είχε αυτοκτονήσει ή τον είχε δαγκώσει κάποιο ζώο, ενώ πολλές φορές βρικόλακες θεωρούνταν οι μάγισσες και οι δαιμονισμένοι.
Βαμπιρικές δοξασίες στην Ελλάδα
Όπως και οι σλαβικές χώρες, έτσι και στη χώρα μας κυκλοφορούν πολλές δοξασίες και δεισιδαιμονίες σχετικά με τους “απέθαντους”. Όμως η ελληνική παράδοση δεν παρουσιάζει τους βρικόλακες όπως τους ξέρουμε μέσα από τις ταινίες, αφού τα χαρακτηριστικά που τους αποδίδει ταιριάζουν περισσότερο σε αυτά των ζόμπι.
Σύμφωνα με την ελληνική φολκλορική παράδοση, βρικόλακας είναι αυτός ο οποίος ξαναζωντανεύει και έχει συνήθως κακές προθέσεις. Η ίδια η λέξη “βρικόλακας” προέρχεται από τις λέξεις “βούρκος” και “λάκος”, που παραπέμπει στην σήψη του νεκρού σώματος, για αυτό και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, τους αποκαλούν και “βουρκόλακες”.
Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον στις ελληνικές δοξασίες είναι ότι σε κάθε περιοχή της Ελλάδας έχουν διαφορετική άποψη για τη μορφή, για το πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας και για το ποιοί… βρικολακιάζουν.
Πότε γίνεσαι βρικόλακας;
Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρικολακιάζουν όσοι έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα, οι αυτόχειρες και όσοι δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία.
Στην Σκύρο και σε μερικές περιοχές της Θράκης βρικολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.
Στην Άνδρο πιστεύουν ότι αν βλαστημήσεις ή καταραστείς έναν νεκρό, τότε εκείνος γίνεται βρικόλακας.
Πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας;
Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρικολάκων: οι “ριχτοί”, αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και βγαίνουν από τον τάφο τους κάθε μέρα και οι “Σαββατιανοί”, που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Και οι δύο βγάινουν μόνο τη νύχτα και για να φύγουν πρέπει να λαλήσει ο μαύρος κόκορας.
Στην Σάμο συνήθως εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι να βγει ο ήλιος, αλλά μερικές φορές μπορεί να εμφανιστούν και το μεσημέρι, στις 12 ακριβώς, αλλά δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους.
Στην Χίο βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα και εξαφανίζονται μόνο όταν λαλήσει τρεις φορές ο άσπρος κόκκορας. Είναι λευκοντυμένοι -με τα σάβανά τους- αλλά έχουν και ένα αρχηγό, που είναι τριπλάσιος σε μέγεθος και κατάμαυρος κι ολόγυρά του χοροπηδούν οι άλλοι.
Στην Αμοργό πιστεύουν ότι οι βρικόλακες μπορούν να εμφανιστούν και στο φως της ημέρας.
Στην Κάλυμνο βγαίνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα, γιατί τους αρέσει ο παγωμένος άνεμος με τον οποίον ταξιδεύουν από σπίτι σε σπίτι.
Στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο.
Τι μορφή έχει ο… Έλληνας βρικόλακας;
Στη Χίο, είναι ντυμμένοι στα λευκά κι έχουν ένα αρχηγό, τριπλάσιο σε μέγεθος και κατάμαυρο.
Στην Σκόπελο είναι σκελετοί που περπατούν.
Στην Αλόννησο έχουν μαύρη και γυαλιστερή σάρκα, και λάμπουν στο σκοτάδι.
Στις Σπέτσες, στην Ύδρα και στα Κύθηρα, είναι κακόσχημοι καμπούρηδες με κατάμαυρα χέρια και μεγάλα νύχια.
Στην Τήνο έχουν τη μορφή του νεκρού, σαν φάντασμα δηλαδή, αλλά έχουν μακριά γένια, μακριά μαλλιά και γαμψά νύχια.
Στη Σαμοθράκη πιστεύουν ότι το σώμα των βρικολάκων είναι από φωτιά και μπορούν να γίνουν αόρατοι.
Αληθινοί βρικόλακες- δολοφόνοι
Μανουέλα και Ντάνιελ Ρούντα
Η 23χρόνη τότε Μανουέλα γνώρισε το σύζυγό της, Ντάνιελ, μέσω μιας αγγελίας ενός γερμανικού περιοδικού. “Μαυρομάλλης βρικόλακας αναζητάει πριγκίπισσα του σκότους που να έχει απαρνηθεί τη ζωή και να μισεί τους πάντες και τα πάντα”. Λίγο καιρό αφού απάντησε στην αγγελία του, παντρεύτηκαν και οι μέρες κυλούσαν “ήρεμα”, με λατρείες στον Σατανά και αυταπάρνηση σε όλες τις αξίες της ζωής.
Μέχρι που το 2001, το πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Το ζευγάρι κάλεσε στο σπίτι του τον συνεργάτη και φίλο του Ντάνιελ, Φρανκ Χάγκεν, και αφού τον μαχαίρωσαν και οι δύο 66 φορές, τον χτύπησαν με τσεκούρι και αφού ξεψύχησε, ήπιαν το αίμα του σε ποτήρι και έκαναν σεξ στο φέρετρο όπου συνήθιζε να κοιμάται η Μανουέλα.
Στο δικαστήριο δήλωσαν ότι δεν θεωρούσαν πως έκαναν κάτι κακό, αφού υπακούσαν στις διαταγές του Κυρίου τους, τον Σατανά. Όσο περίεργο είναι το έγκλημα τους, άλλο τόσο περίεργο είναι το γεγονός ότι η ποινή που τους επιβλήθηκε ήταν μόνο 15 χρόνια σε ψυχιατρική κλινική.
Ρίτσαρντ Τρέντον Τσέις
Μέσα σε έναν μόνο μήνα, ο Τσέις ή αλλίως “Ο Βρικόλακας του Σακραμέντο” δολοφόνησε 6 ανθρώπους και ύστερα ήπιε το αίμα τους και έφαγε τα απομεινάρια τους.
Στο δικαστήριο που έγινε το 1979, δήλωσε πως το έκανε επειδή νόμιζε πως οι Ναζί του είχαν δώσει ένα δηλητήριο που θα μετέτρεπε το αίμα του σε… αλεύρι, και ο μόνος τρόπος να το αποφύγει ήταν να φάει το σώμα και το αίμα άλλων ανθρώπων.
Οι ένορκοι δεν πίστεψαν ότι ήταν τρελός και πως οι φόνοι δεν ήταν προμελετημένοι και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Δεν πρόλαβε όμως να γίνει το θέλημα του δικαστηρίου.
Ο Τσέις αυτοκτόνησε μέσα στο κελί του, το Δεκέμβριο του 1980, με τη βοήθεια αντικαταθλιπτικών φαρμάκων που του είχαν χορηγηθεί από γιατρό της φυλακής.
Ρόντρικ Τζάστον Φέρελ
Ο Ροντ Φέρελ ήταν ο αρχηγός μιας γκανγκστερικής ομάδας έφηβων με το ψευδώνυμο “Η Ομάδα των Βρικολάκων”. Όμως μαζί με μερικά μέλη των “Βρικολάκων” το τράβηξαν περισσότερο από τους βανδαλισμούς που συνήθιζαν να κάνουν με τους υπόλοιπους.
Στις 25 Νοεμβρίου του 1996, ο 16χρονος Φέρελ σκότωσε τους γονείς της πρώην φιλενάδας του και πάνω στον πατέρα χάραξε το γράμμα “V” (Vampire). Ο Φέρελ δήλωνε παντού ότι στην πραγματικότητα ήταν ο βρικόλακας Βεσάγκο και ζούσε στη γη πάνω από 500 χρόνια.
Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο το 1998, και για δύο χρόνια ήταν ο νεότερος θανατοποινίτης στην ιστορία της Αμερικής, μέχρι που το δικαστήριο της Φλόριντα μείωσε την ποινή του από θάνατο σε ισόβια, χωρίς τη δυνατότητα αναστολής.
Πορφυρία ή Βαμπιρισμός
Mήπως τελικά ο κόμης Δράκουλας έπασχε από γεννετική ασθένεια;
Σύμφωνα με την ελληνική φολκλορική παράδοση, βρικόλακας είναι αυτός ο οποίος ξαναζωντανεύει και έχει συνήθως κακές προθέσεις. Η ίδια η λέξη “βρικόλακας” προέρχεται από τις λέξεις “βούρκος” και “λάκος”, που παραπέμπει στην σήψη του νεκρού σώματος, για αυτό και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, τους αποκαλούν και “βουρκόλακες”.
Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον στις ελληνικές δοξασίες είναι ότι σε κάθε περιοχή της Ελλάδας έχουν διαφορετική άποψη για τη μορφή, για το πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας και για το ποιοί… βρικολακιάζουν.
Πότε γίνεσαι βρικόλακας;
Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρικολακιάζουν όσοι έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα, οι αυτόχειρες και όσοι δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία.
Στην Σκύρο και σε μερικές περιοχές της Θράκης βρικολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.
Στην Άνδρο πιστεύουν ότι αν βλαστημήσεις ή καταραστείς έναν νεκρό, τότε εκείνος γίνεται βρικόλακας.
Πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας;
Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρικολάκων: οι “ριχτοί”, αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και βγαίνουν από τον τάφο τους κάθε μέρα και οι “Σαββατιανοί”, που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Και οι δύο βγάινουν μόνο τη νύχτα και για να φύγουν πρέπει να λαλήσει ο μαύρος κόκορας.
Στην Σάμο συνήθως εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι να βγει ο ήλιος, αλλά μερικές φορές μπορεί να εμφανιστούν και το μεσημέρι, στις 12 ακριβώς, αλλά δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους.
Στην Χίο βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα και εξαφανίζονται μόνο όταν λαλήσει τρεις φορές ο άσπρος κόκκορας. Είναι λευκοντυμένοι -με τα σάβανά τους- αλλά έχουν και ένα αρχηγό, που είναι τριπλάσιος σε μέγεθος και κατάμαυρος κι ολόγυρά του χοροπηδούν οι άλλοι.
Στην Αμοργό πιστεύουν ότι οι βρικόλακες μπορούν να εμφανιστούν και στο φως της ημέρας.
Στην Κάλυμνο βγαίνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα, γιατί τους αρέσει ο παγωμένος άνεμος με τον οποίον ταξιδεύουν από σπίτι σε σπίτι.
Στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο.
Τι μορφή έχει ο… Έλληνας βρικόλακας;
Στη Χίο, είναι ντυμμένοι στα λευκά κι έχουν ένα αρχηγό, τριπλάσιο σε μέγεθος και κατάμαυρο.
Στην Σκόπελο είναι σκελετοί που περπατούν.
Στην Αλόννησο έχουν μαύρη και γυαλιστερή σάρκα, και λάμπουν στο σκοτάδι.
Στις Σπέτσες, στην Ύδρα και στα Κύθηρα, είναι κακόσχημοι καμπούρηδες με κατάμαυρα χέρια και μεγάλα νύχια.
Στην Τήνο έχουν τη μορφή του νεκρού, σαν φάντασμα δηλαδή, αλλά έχουν μακριά γένια, μακριά μαλλιά και γαμψά νύχια.
Στη Σαμοθράκη πιστεύουν ότι το σώμα των βρικολάκων είναι από φωτιά και μπορούν να γίνουν αόρατοι.
Αληθινοί βρικόλακες- δολοφόνοι
Μανουέλα και Ντάνιελ Ρούντα
Η 23χρόνη τότε Μανουέλα γνώρισε το σύζυγό της, Ντάνιελ, μέσω μιας αγγελίας ενός γερμανικού περιοδικού. “Μαυρομάλλης βρικόλακας αναζητάει πριγκίπισσα του σκότους που να έχει απαρνηθεί τη ζωή και να μισεί τους πάντες και τα πάντα”. Λίγο καιρό αφού απάντησε στην αγγελία του, παντρεύτηκαν και οι μέρες κυλούσαν “ήρεμα”, με λατρείες στον Σατανά και αυταπάρνηση σε όλες τις αξίες της ζωής.
Μέχρι που το 2001, το πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Το ζευγάρι κάλεσε στο σπίτι του τον συνεργάτη και φίλο του Ντάνιελ, Φρανκ Χάγκεν, και αφού τον μαχαίρωσαν και οι δύο 66 φορές, τον χτύπησαν με τσεκούρι και αφού ξεψύχησε, ήπιαν το αίμα του σε ποτήρι και έκαναν σεξ στο φέρετρο όπου συνήθιζε να κοιμάται η Μανουέλα.
Στο δικαστήριο δήλωσαν ότι δεν θεωρούσαν πως έκαναν κάτι κακό, αφού υπακούσαν στις διαταγές του Κυρίου τους, τον Σατανά. Όσο περίεργο είναι το έγκλημα τους, άλλο τόσο περίεργο είναι το γεγονός ότι η ποινή που τους επιβλήθηκε ήταν μόνο 15 χρόνια σε ψυχιατρική κλινική.
Ρίτσαρντ Τρέντον Τσέις
Μέσα σε έναν μόνο μήνα, ο Τσέις ή αλλίως “Ο Βρικόλακας του Σακραμέντο” δολοφόνησε 6 ανθρώπους και ύστερα ήπιε το αίμα τους και έφαγε τα απομεινάρια τους.
Στο δικαστήριο που έγινε το 1979, δήλωσε πως το έκανε επειδή νόμιζε πως οι Ναζί του είχαν δώσει ένα δηλητήριο που θα μετέτρεπε το αίμα του σε… αλεύρι, και ο μόνος τρόπος να το αποφύγει ήταν να φάει το σώμα και το αίμα άλλων ανθρώπων.
Οι ένορκοι δεν πίστεψαν ότι ήταν τρελός και πως οι φόνοι δεν ήταν προμελετημένοι και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Δεν πρόλαβε όμως να γίνει το θέλημα του δικαστηρίου.
Ο Τσέις αυτοκτόνησε μέσα στο κελί του, το Δεκέμβριο του 1980, με τη βοήθεια αντικαταθλιπτικών φαρμάκων που του είχαν χορηγηθεί από γιατρό της φυλακής.
Ρόντρικ Τζάστον Φέρελ
Ο Ροντ Φέρελ ήταν ο αρχηγός μιας γκανγκστερικής ομάδας έφηβων με το ψευδώνυμο “Η Ομάδα των Βρικολάκων”. Όμως μαζί με μερικά μέλη των “Βρικολάκων” το τράβηξαν περισσότερο από τους βανδαλισμούς που συνήθιζαν να κάνουν με τους υπόλοιπους.
Στις 25 Νοεμβρίου του 1996, ο 16χρονος Φέρελ σκότωσε τους γονείς της πρώην φιλενάδας του και πάνω στον πατέρα χάραξε το γράμμα “V” (Vampire). Ο Φέρελ δήλωνε παντού ότι στην πραγματικότητα ήταν ο βρικόλακας Βεσάγκο και ζούσε στη γη πάνω από 500 χρόνια.
Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο το 1998, και για δύο χρόνια ήταν ο νεότερος θανατοποινίτης στην ιστορία της Αμερικής, μέχρι που το δικαστήριο της Φλόριντα μείωσε την ποινή του από θάνατο σε ισόβια, χωρίς τη δυνατότητα αναστολής.
Πορφυρία ή Βαμπιρισμός
Mήπως τελικά ο κόμης Δράκουλας έπασχε από γεννετική ασθένεια;
Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται πολύ απίστευτα για να έχουν κάποια πραγματική βάση, αλλά υπάρχει μια αληθινή και πολύ σπάνια γενετική ασθένεια του αίματος που αποδίδει στον άνθρωπο που πάσχει από αυτή μερικά χαρακτηριστικά των “τυπικών” βρικολάκων.
Μήπως είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια; Μήπως οι βρικόλακες υπάρχουν στα αλήθεια;
Η μορφή
Η πορφυρία περιγράφεται ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων που επιφέρει στον ασθενή μια υπερευαισθησία στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή έχει μεγάλες παραμορφώσεις στην εμφάνισή του. Το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί ανώμαλα ενώ η μύτη και τα δάχτυλα του ασθενή ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου. Επίσης, παρατηρείται δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του.
Ο παράγοντας “σκόρδο”
Και εκτός από την εμφάνιση, υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο που παραπέμπει στα χαρακτηριστικά των βαμπίρ: η απέχθεια προς το σκόρδο. Το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος και αν ένας άνθρωπος που πάσχει από προφυρία φάει σκόρδο, τα προβλήματα της υγείας του θα πολλαπλασιαστούν.
Ο καθρέφτης και ο σταυρός
Η απέχθεια των ανθρώπων αυτών προς τον καθρέφτη και τον σταυρό, τα οποία είναι στοιχεία της… προσωπικότητας ενός βαμπίρ, μπορεί να εξηγηθεί πολύ απλά. Εφόσον το πρόσωπο και το σώμα τους είχε παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό, δεν θα ήθελαν με τίποτα να δουν το είδωλό τους στον καθρέφτη και σε περίπτωση που τους έφερναν κοντά σε έναν σταυρό, θα πίστευαν ότι είναι δαιμονισμένοι και η ψυχική τους υγεία θα διαταρασσόταν περισσότερο από τις απλές νευρικές κρίσεις που τους ταλαιπωρούσαν.
Η δίψα για αίμα
Σήμερα, σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια, η πορφυρία καταπολεμάται με μετάγγιση αίματος. Πως όμως μπορούσαν να αισθανθούν υγιείς οι ασθενείς του 16ου και 17ου αιώνα όταν οι μεταγγίσεις άνηκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας; Με το να πίνουν ποσότητες αίματος.
Μήπως είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια; Μήπως οι βρικόλακες υπάρχουν στα αλήθεια;
Η μορφή
Η πορφυρία περιγράφεται ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων που επιφέρει στον ασθενή μια υπερευαισθησία στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή έχει μεγάλες παραμορφώσεις στην εμφάνισή του. Το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί ανώμαλα ενώ η μύτη και τα δάχτυλα του ασθενή ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου. Επίσης, παρατηρείται δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του.
Ο παράγοντας “σκόρδο”
Και εκτός από την εμφάνιση, υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο που παραπέμπει στα χαρακτηριστικά των βαμπίρ: η απέχθεια προς το σκόρδο. Το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος και αν ένας άνθρωπος που πάσχει από προφυρία φάει σκόρδο, τα προβλήματα της υγείας του θα πολλαπλασιαστούν.
Ο καθρέφτης και ο σταυρός
Η απέχθεια των ανθρώπων αυτών προς τον καθρέφτη και τον σταυρό, τα οποία είναι στοιχεία της… προσωπικότητας ενός βαμπίρ, μπορεί να εξηγηθεί πολύ απλά. Εφόσον το πρόσωπο και το σώμα τους είχε παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό, δεν θα ήθελαν με τίποτα να δουν το είδωλό τους στον καθρέφτη και σε περίπτωση που τους έφερναν κοντά σε έναν σταυρό, θα πίστευαν ότι είναι δαιμονισμένοι και η ψυχική τους υγεία θα διαταρασσόταν περισσότερο από τις απλές νευρικές κρίσεις που τους ταλαιπωρούσαν.
Η δίψα για αίμα
Σήμερα, σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια, η πορφυρία καταπολεμάται με μετάγγιση αίματος. Πως όμως μπορούσαν να αισθανθούν υγιείς οι ασθενείς του 16ου και 17ου αιώνα όταν οι μεταγγίσεις άνηκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας; Με το να πίνουν ποσότητες αίματος.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ; Αφιέρωμα «φωτιά» για τα βαμπίρ με αληθινές ιστορίες! (ΦΩΤΟ)
Reviewed by Unknown
on
21:00
Rating:
Reviewed by Unknown
on
21:00
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου