Η ιστορία πίσω από την πιο τρομακτική, στοιχειωμένη κούκλα του κόσμου

Για ένα πράγμα συμφωνούν όλοι με τον Robert the Doll: Είναι τρομακτικός...Φαινομενικά είναι ένα μικρό αγόρι με κοστούμι ναύτη. Το πρόσωπό του είναι αόριστα ανθρώπινο: η μύτη του είναι δυο μικρές τρύπες ενώ το πρόσωπό του είναι καλυμμένο με χαρακιές σαν ουλές. Τα μάτια του είναι γυαλιστερά και μαύρα. Έχει ένα κακόβουλο αλλά χαζό χαμόγελο. Στην αγκαλιά του κρατάει το δικό του παιχνίδι, ένα σκυλί με φανταχτερά μάτια και μια μεγάλη γλώσσα που κρέμεται από το στόμα του.

Μερικά ακόμα πράγματα που ξέρει ο κόσμος για τον Robert είναι ότι είναι στοιχειωμένος και ότι έχει προκαλέσει αυτοκινητιστικά ατυχήματα, σπασμένα κόκαλα, κάποιοι έχασαν την δουλειά τους, έχει προκαλέσει διαζύγια και πολλές άλλες ατυχίες.

Ο Robert είναι 111 χρονών και βρίσκεται στο Fort East Martello Museum στο Key West της Φλόριντα. Πριν ανήκε στον Robert Eugene Otto, έναν εκκεντρικό καλλιτέχνη. Ο Robert ήταν δώρο του παππού στον Otto σε κάποια γενέθλιά του. Τον αγόρασε ενώ ήταν σε ένα ταξίδι στην Γερμανία. Η σχέση του Otto με την κούκλα συνεχίστηκε και στην ενηλικίωση.

Όπως αναφέρει η επιμελήτρια του μουσείου και επιστάτη του Robert, Cori Convertito, "υπήρχε μια νοσηρή σχέση με την κούκλα. Τον κουβαλούσε παντού, μίλησε μαζί του σε πρώτο πρόσωπο σαν να μην ήταν κούκλα, λες και ήταν όντως κάποιος Robert. Σαν να ήταν μια ζωντανή οντότητα".



Μετά από μια μικρή έρευνα, το μουσείο βρήκε ότι ο Robert ήταν δημιουργία της εταιρείας Steiff, του ίδιου κατασκευαστή παιχνιδιών που έφτιαξε το πρώτο αρκουδάκι (Teddy bear) προς τιμήν του Θεόδωρου Ρούσβελτ, του 26ου προέδρου των ΗΠΑΑ. Ο Robert μάλλον δεν ήταν προς πώληση αλλά για να μπει σε μια βιτρίνα με κλόουν ή γελωτοποιούς.

Το κοστούμι του Robert δεν είναι της εταιρείας. Ήταν ίσως κάποια στολή που φορούσε ο Otto ως παιδί.

Σύμφωνα με το μύθο, ο νεαρός Otto άρχισε να κατηγορεί για τις ατυχίες του την κούκλα. Οι ενήλικες άρχισαν να παρατηρούν περίεργα περιστατικά, καθώς ο Otto και ο Robert μεγάλωναν. Ως ενήλικας, ο Otto ζούσε σε ένα αρχοντικό που αποκάλεσε "The Artist House", όπου είχε τοποθετήσει τον Robert στο επάνω παράθυρο. Οι συμμαθητές του έλεγαν ξανά και ξανά ότι τον έβλεπαν να εμφανίζεται και απέφευγαν το σπίτι. Ο Myrtle Reuter αγόρασε τον σπίτι μετά το θάνατο του Otto το 1974 και μαζί πήρε και τον Robert. Οι επισκέπτες ορκιζόντουσαν ότι άκουγαν βήματα και χαχανητά στη σοφίτα. Μερικοί υποστήριξαν ότι η έκφραση του Robert άλλαζε όταν κάποιος κακολογούσε τον Otto μπροστά του. Ο Rueter δήλωσε ότι ο Robert κινούνταν μέσα στο σπίτι μόνος του και μετά από 20 χρόνια τέτοιων περιστατικών, τον δώρισε στο μουσείο το 1994.



Η άφιξή του στο μουσείο σηματοδότησε μια κρίσιμη καμπή για την κούκλα.

Οι επισκέπτες συρρέουν στο μουσείο για να δουν το άτακτο παιχνίδι. Έχει εμφανιστεί σε τηλεοπτικές εκπομπές, κάποιοι φωτογράφησαν την αύρα του, αποτελεί στάση σε όσους ψάχνουν για φάντασμα και έχει εμπνεύσει μια ταινία τρόμου.

Λαμβάνει μία με τρεις επιστολές κάθε μέρα. Αλλά δεν είναι τυπικές επιστολές. Είναι απολογητικές και επιστολές ανθρώπων που ζητούν συγχώρεση απ' αυτόν. Πολλοί επισκέπτες αποδίδουν τις κακοτυχίες τους μετά την επίσκεψή τους στο μουσείο, ότι δεν σεβάστηκαν τον Robert και του ζητούν συγχώρεση. Άλλοι του ζητούν συμβουλές. Έχει λάβει περίπου 1000 επιστολές, και υπάρχει σχετικό αρχείο.

Λαμβάνει, επίσης, μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και αφιερώματα. Κάποια στιγμή έγινε γνωστό ότι ο Robert έχει ένα δόντι και τότε άρχισαν να του στέλνουν καραμέλες. Οι επισκέπτες του αφήνουν γλυκά και χρήματα (και κάπου-κάπου... τσιγαριλίκια).

Μια φορά το χρόνο του γίνεται ένα check-up, ώστε να δουν ότι ο υγρός καιρός της Φλόριντα δεν έχει επηρεάσει το αχυρένιο σώμα του. Επίσης, κάποιος του διαβάζει την αλληλογραφία του. Περιστασιακά, η επιστάτρια του, η Convertito απαντά σε επιστολές μικρών παιδιών που του γράφουν.


Το Fort East Martello Museum