Οι ''καταστροφικές'' Κυνάδες Ημέρες και ο σεισμός στην Κω

Στην αρχαιότητα, το χρονικό διάστημα μετά την 21η Ιουλίου αναφέρεται και σαν Κυνάδες ημέρες ή περιόδος των Kυνικών Kαυμάτων στη διάρκεια των οποίων εμφανίζονταν αντίστοιχα και τα Κυνικά Καύματα. Η ονομασία αυτή είναι συνδεδεμένη με την Ανατολή του αστέρα του Σειρίου κατόπιν συνόδου με τον Ήλιο (δηλ. ανατέλλουν ταυτόχρονα), έχοντας σαν αποτέλεσμα θερμότερες μέρες. Σήμερα, οι επίσημες μέρες έναρξης για τα Κυνικά Kαύματα για το Βόρειο ημισφαίριο είναι από τις 3 Ιουλίου και διαρκούν περίπου μέχρι τα μέσα Αυγούστου. Η συγκεκριμένη περίοδος του καλοκαιριού περιγράφεται στις αρχαίες πηγές με αρκετά μελανά χρώματα και σχεδόν όλοι οι συγγραφείς συμφωνούν ότι η Ανατολή του Σειρίου φέρνει μαζί της κακοτυχία, αρρώστειες, δυσκολίες, δυστυχία και υψηλό πυρετό στους ανθρώπους. Θα μπορούσε ο σεισμός των 6,4 ρίχτερ ανοιχτά της Κω, στις 21 Ιουλίου, να σχετίζεται με την ''ενεργειακή-σωματιδιακή υπερδιέγερση'' που δεχόμαστε στη Γη λόγω της Ανατολής του αστέρα του Σειρίου? Αλλά και κατόπιν ενίσχυσης του, αφού έρχεται σε σύνοδο (δηλ. ανατέλλουν ταυτόχρονα) και με τον Ήλιο?

«Το θερινό αστέρι [Σείριος],
το οποίο αστράφτει περισσότερο
από όλα τα αστέρια λάμπει πιο λαμπρό
αφού λουστεί στο κύμα»
Όμηρος, Ιλιάδα

Μήπως τα έντονα καιρικά φαινόμενα που βίωσε η Ελλάδα τον Ιούλιο του 2017 με το φαινόμενο Μέδουσα σχετίζονται περισσότερο με την ''ανατολή'' του Σειρίου παρά με την κλιματική αλλαγή? Γνωρίζουμε στο σύμπαν πως ακόμα και πολύ μακρινοί αστέρες στέλνουν πέρα από τα φωτόνια τους στη Γη και μια άλλη μορφή σωματιδιακής ακτινοβολίας(αρχή ελεύθερης ενέργειας και θεωρίας υπερ-χορδών) την οποία προκατακλυσμιαίοι πολιτισμοί πιθανότατα χρησιμοποιούσαν και αξιοποιούσαν τοποθετώντας κρυστάλλους στην κορυφή των πυραμίδων. Σύμφωνα με μελέτες που έγιναν την δεκαετία του ’70, οι ερευνητές αποκάλυψαν ότι τα φρεάτια που βρίσκονταν στο εσωτερικό της μεγάλης πυραμίδας του Χέοπα, έβλεπαν σε δύο πολύ σημαντικά αστέρια.

Το φρεάτιο από τον θάλαμο του βασιλιά έδειχνε τον Alnitak, αστέρι της ζώνης του Ωρίωνα και του θαλάμου της βασίλισσας τον Σείριο. Ο αστερισμός του Ωρίωνα αντιπροσώπευε για τους αρχαίους Αιγύπτιους τον θεό Όσιρι και ο Σείριος την θεά Ίσιδα, το πρώτο βασιλικό ζεύγος στην αιγυπτιακή μυθολογία. Ο μηχανικός Robert Bauval μετά από μελέτες που αφορούσαν την χωροταξική διάταξη των πυραμίδων, διαπίστωσε πως η θέση τους είναι ίδια με εκείνη των άστρων της ζώνης του Ωρίωνα και μάλιστα κατ’ αναλογία με τη σχετική φωτεινότητά τους. Η πιο μικρή πυραμίδα αντιστοιχεί στο πιο θαμπό άστρο του αστερισμού και βρίσκεται σε μικρή απόκλιση από την νοητή ευθεία που ορίζουν οι δύο μεγαλύτερες, με την ίδια αξιοθαύμαστη ακρίβεια που έχει το σχετικό άστρο με τα δύο μεγαλύτερα! Εξίσου εντυπωσιακό είναι πως το σχήμα του Νείλου στην περιοχή των πυραμίδων μοιάζει εκπληκτικά με το σχήμα του γαλαξία μας (Milky Way) στην περιοχή της ζώνης του Ωρίωνα, ενώ ο προσανατολισμός των τριών άστρων της ζώνης προς τον γαλαξία, είναι παρόμοιος με τον προσανατολισμό των πυραμίδων προς τον Νείλο. Βλέπουμε πως οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν για αυτήν την εποχή και ιδιαίτερα μετά τις 21 Ιούλη(επίσημα 3) ως ημέρες που θα συμβούν καταστροφές! Αξίζει να σημειωθεί και ο μέγας σεισμός στην Κρήτη το 365 μ.Χ. που έλαβε χώρα κατά την ανατολή του Ηλίου τις 21 Ιουλίου 365 μ.Χ. με επίκεντρο κοντά στις ακτές της δυτικής Κρήτης. Ο σεισμός υπολογίζεται ότι είχε μέγεθος μεγαλύτερο από 8 ρίχτερ στην κλίμακα Ρίχτερ, υπολογίζεται μεταξύ 8,3 και 8,7 ρίχτερ, γεγονός που τον κατατάσσει ως τον ισχυρότερο σεισμό που έχει καταγραφεί στην Μεσόγειο. Ο σεισμός προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές στην κεντρική και νότια Ελλάδα, στην Λιβύη, στην Μικρά Ασία και στην Αίγυπτο. Σχεδόν όλες οι πόλεις της Κρήτης καταστράφηκαν από το σεισμό. Το σεισμό ακολούθησε ένα τσουνάμι που προξένησε καταστροφές σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, ιδίως στο δέλτα του Νείλου και την Αλεξάνδρεια, όπου σκότωσε χιλιάδες και έφτασε σχεδόν 3 χιλιόμετρα στην ενδοχώρα. Επίσης προκάλεσε την ανύψωση της δυτικής Κρήτης μέχρι και 9 μέτρα. Ο σεισμός είχε μεγάλο αντίτυπο στους ανθρώπους στο τέλος της αρχαιότητας και αναφέρεται από μεγάλο αριθμό έργων διαφόρων συγγραφέων. Επίσης, 21 Ιουλίου του 356 π.Χ χρονολογείται η γέννηση του Μ. Αλεξάνδρου στην Πέλλα της Μακεδονίας. Για του λάτρεις της αριθμολογίας έχουμε την εξής σύμπτωση βάσει την λεξαριθμική αρίθμηση του Πυθαγόρα: ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ=1796 και ΜΕΓΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΚΩ=1794, δηλαδή έχουμε μια περίεργη μαθηματική συσχέτιση με απόκλιση 2 μόνο αριθμητικών μονάδων.

Ο Έλληνας ποιητής Άρατος (περ. 315-240 π.Χ.) περιγράφει το φαινόμενο των Κυνάδων Ημερών σε ένα από τα αστρονομικά του ποιήματα:

«Υπάρχει ένα αστέρι που είναι πιο θερμό από όλες τις πυρκαγιές και που έχει μία διαπεραστική φλόγα και το οποίο οι άνθρωποι το καλούν Σείριο. Όταν ανατέλλει μαζί με τον Ήλιο, τα δέντρα δεν μπορούν να τον εξαπατήσουν με την αδύναμη φρεσκάδα των φύλλων τους, γιατί εύκολα με το έντονο βλέμμα του διαπερνά τα κλαδιά τους και σε μερικά από αυτά δίνει δύναμη, αλλά σε άλλα τους καταστρέφει εντελώς το φλοιό.» Οι πηγές μας κάνουν ιδιαίτερη μνεία για το πόσο καταστροφικά ήταν αυτά τα Κυνικά Καύματα για τους κατοίκους των Κυκλάδων και ιδιαίτερα για το νησί της Κέας. Παρόλο που γνωρίζουμε ότι οι Κυκλάδες, αλλά και άλλες πόλεις της αρχαιότητας διατηρούσαν τη λατρεία του Σειρίου ή του Σειρίου Κυνός ή του Ήλιου φαίνεται πως η Κέα ανέπτυξε κάποτε μία χαρακτηριστική ιδιάζουσα λατρεία που ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την περίοδο των Κυνικών Καυμάτων.
Ας δούμε όμως τι αναφέρει ο αντίστοιχος μύθος. Στα έργα συγγραφέων όπως του Απολλώνιου Ρoδίου, Διόδωρου Σικελιώτη και Νόννου αναφέρεται η ταυτόχρονη Ανατολή του Ηλίου και του Σείριου αυτή την περίοδο καθώς και τα αντίστοιχα φαινόμενα. Συγκεκριμένα, περιγράφουν ότι όταν ο Σείριος πλησίαζε σε τροχιά τις Κυκλάδες, τις κατέκαιγε με τη μορφή των Κυνικών Καυμάτων με αποτέλεσμα να στερεύουν οι πηγές, να μην φυσάει καθόλου δροσερός άνεμος και να προκαλούνται λοιμικές αρρώστιες. Έτσι λοιπόν, οι κάτοικοι των Κυκλάδων ζήτησαν τη βοήθεια του θεού Απόλλωνα και του μαντείου του στους Δελφούς για να δώσει λύση στο πρόβλημά τους. Ο Απόλλωνας τους έδωσε χρησμό να καλέσουν τον ήρωα/θεό από τη Θεσσαλία Αρισταίο. Ο Αρισταίος ήταν γιος του Απόλλωνα και της Κυρήνης. Η ανατροφή που πήρε κοντά στους Κενταύρους, στις Μούσες και τις Νύμφες του πρόσφερε πάρα πολλές γνώσεις. Έμαθε κοντά τους τις τέχνες της ιατρικής, της μαντικής, της καλλιέργειας της αμπέλου και της ελιάς, της φροντίδας των μελισσιών κτλ. Όλα όσα έμαθε ο Αρισταίος αποφάσισε να τα μοιραστεί με τους ανθρώπους και σε αρκετές περιοχές του αρχαίου κόσμου λατρεύτηκε σαν μία γεωργική θεότητα.

Ο Αρισταίος, λοιπόν, πήρε εντολή από τον πατέρα του Απόλλωνα να φύγει από τη Φθία (πρωτεύουσα του βασιλείου των Μυρμηδόνων στη Θεσσαλία) και να εγκατασταθεί στην Κέα. Τον ακολούθησαν μαζί η φυλή των Παρασσίων που ήταν απόγονοι του Λυκάωνα από την Αρκαδία. Όταν έφθασε στην Κέα πάνω στα βουνά του νησιού έχτισε βωμό προς τιμή του Ικμαίου Δία (ο Δίας της βροχής–υγρασίας) και θυσιάσε προς αυτόν και τον Σείριο, όπως αναφέρει και ο Θεόφραστος στο έργο του Περί Ανέμων. Τότε ο Δίας έστειλε τους ετησίους ανέμους ή αλλιώς τα γνωστά μας μελτέμια που έπνεαν για σαράντα μέρες. Αυτοί οι ευεργετικότατοι και σωτήριοι για τις Κυκλάδες άνεμοι έσωσαν τους κατοίκους των νησιών και βοήθησαν σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Από τότε και στο εξής, αναφέρουν οι πηγές, οι κάτοικοι της Κέας για να«καταπραΰνουν» τον Σείριο άρχισαν να παρατηρούν και να υπολογίζουν εκ των προτέρων την Ανατολή του άστρου και το πόσο ζεστό θα ήταν το επόμενο καλοκαίρι. Όλα αυτά με τη βοήθεια του Αρισταίου.

Επίσης, μία ενδιαφέρουσα πληροφορία εδώ, ότι τη στιγμή που ο Αρισταίος πήρε την εντολή από τον Απόλλωνα να φύγει από τη Φθία μία αρκετά μεγάλη δυστυχία τον είχε ήδη βρει. Ο γιος του, Ακταίωνας ενώ κυνηγούσε στα δάση μαζί με τα πενήντα σκυλιά του, είδε τη θεά Άρτεμη να λούζεται σε μία πηγή. Η θεά θύμωσε, τον μεταμόρφωσε σε ελάφι και κατασπαράχθηκε από τα ίδια τα σκυλιά του. Σύμφωνα με τη μυθολογία ένα από τα σκυλιά του Ακταίωνα αποτελεί σήμερατον αστερισμό του Μικρού Κυνός (Canis Minor). Έτσι λοιπόν η Κέα συνδέθηκε στενά με τον Ήλιο και χαρακτηρίστηκε ως η κατεξοχήν Hλιακή Nήσος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Όμηρος στα ποιήματά του την ονομάζει και Συρίη. Η ιδιάζουσα σχέση του νησιού με το αστέρι του Σειρίου αποτυπώθηκε και στον χαρακτηριστικό τύπο των αρχαίων νομισμάτων του νησιού. Στον οπισθότυπο (πίσω πλευρά) των νομισμάτων της απεικονίζεται το αστέρι του Σείριου: ο μπροστινός κορμός ενός σκύλου (αστερισμός του Κυνός-Σειρίου) που περιβάλλεται από ακτίνες. Ο τύπος αυτός δεν απαντάει στα νομίσματα άλλων πόλεων.
Στον εμπροσθότυπο (μπροστινή πλευρά) των νομισμάτων συνήθως απεικονίζεται το προφίλ ενός άνδρα τον οποίο οι αρχαιολόγοι ταυτίζουν είτε με τον ευεργέτη του νησιού Αρισταίο ή τον Απόλλωνα.Κάποιοι βασιζόμενοι στο όνομα που δίνει ο Όμηρος υποστηρίζουν ότι το πρώτο όνομα της Κέας ήταν Σειρία ή Συρία λόγω της ιδιαίτερης σχέσης της με τον Σείριο και κατ’αντιστοιχία με θεούς που είχαν δώσει το όνομά τους σε άλλες πόλεις της αρχαιότητας, βλ. Αθήνα, Ποσειδωνία, Απολλωνία κτλ.

Σύμφωνα με τον Sir James G. Frazer (The Golden Bough–Ο Χρυσός Κλώνος), o έλεγχος από ένα βασιλιά (ο οποίος έχει συχνά και την ιδιότητα του «μάγου») των στοιχείων της φωτιάς, του ανέμου, της βροχής και της γης φαίνεται να είναι ένα σημαντικό γεγονός για την ευημερία του αρχαίου κόσμου, και υπάρχουν αρκετά παραδείγματα στους μύθους και στις παραδόσεις των λαών σχετικά με το θέμα. Το ρόλο αυτό του «βασιλέα-μάγου-θεού» στη συγκεκριμένη περίπτωση παίζει ο Αρισταίος, όπου και εμφανίζεται σαν ο πρώτος ιεροφάντης της λατρείας του Σειρίου και μάλιστα πάνω σε ένα ιερό κορυφής.(σκεφθείτε ότι οι τόποι αυτοί στην αρχαιότητα ίσως εξυπηρετούσαν τις ανάγκες για αστρονομικές-αστρολογικές παρατηρήσεις). Η παράδοση είναι αυτή που παρουσιάζει τον Αρισταίο σαν τον γνώστη της Ανατολής του Σειρίου όχι μόνο στο περιστατικό με την Κέα, αλλά παρόμοιοι μύθοι τον παρουσιάζουν σαν ευεργέτη των ανθρώπων στην αρχαία Κέρκυρα και ιδιαίτερα στη Β. Αφρική και τη Σικελία. Ο μύθος του έχει πελασγικές ρίζες και δημιουργήθηκε ή εξαπλώθηκε από την Κέα σε όλη τη Μεσόγειο. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το νησί να ήταν ένα σημαντικό θρησκευτικό, αστρονομικό και αστρολογικό κέντρο για όλους τους θαλάσσιους πολιτισμούς της εποχής. Ο μύθος όμως δείχνει και κάτι άλλο, το πόσο οι κλιματικές αλλαγές μπορούσαν να επηρεάσουν όλη τη θαλάσσια δραστηριότητα του Αιγαίου. Ο έλεγχος των ανέμων με «μαγικό τρόπο»είχε αρκετές ιδεολογικές και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις στις κοινωνίες του Αιγαίου. Οι κάτοικοί του φαίνεται να γνωρίζουν από αρχαιοτάτων χρόνων ότι κάθε παρεμβολή στην ομαλή ροή των ανέμων μπορεί να προκαλέσει ακραίες κλιματικές αλλαγές που γνωρίζουμε ότι ήταν ένα συχνό φαινόμενο την εποχή του Χαλκού.

Αυτές οι κλιματικές αλλαγές είναι αρκετά σημαντικές για τις επόμενες γενιές καθώς μπορούν να δημιουργήσουν κοινωνικές ανακατατάξεις ή ακόμα και μετακινήσεις ομάδων στη Μεσόγειο. Όταν αυτές οι ομάδες μετακινούνται μεταφέρουν μαζί τους και την αρχαία τους γνώση που αφορά και στην παρατήρηση των ουρανίων φαινομένων. Θα πρέπει να δώσουμε, λοιπόν λίγη περισσότερη προσοχή όταν ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα Αργοναυτικά του αναφέρει ότι ο Αρισταίος συγκέντρωσε τους ανθρώπους του από την Παράσσια φυλή που ήταν απόγονοι του Λυκάωνα και άφησαν τη Φθία για να εγκατασταθούν στην Κέα. Βλέπουμε έστω τη δημιουργία μίας ιδιαίτερης ομάδας ανθρώπων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ευεργετούν όλη την κοινότητα προσφέροντας τις υπηρεσίες τους: από τον «έλεγχο» του καιρού μέχρι τη θεραπεία ασθενειών. Αν και σήμερα μπορεί όλα αυτά να μας ακούγονται υπερβολικά, ότι δηλαδή «μάγοι» ή άνθρωποι με ιδιαίτερες ικανότητες επηρέαζαν ακόμα και κλίμα δεν θα πρέπει να απορρίψουμε την ιδέα ότι κάποιοι άνθρωποι είχαν μία ιδιαίτερη σχέση με τη φύση και την παρατήρησή της. Στα μάτια των απλών ανθρώπων εκείνης της εποχής εκείνος που έλεγχε τα στοιχεία της φωτιάς, του ανέμου, της βροχής και της γης φαινόταν σαν ένας θεός που θα του εξασφάλιζε μία καλή σοδειά και κατ’επέκταση την επιβίωσή του. Για τους κατοίκους των νησιών του Αιγαίου αυτός που τους πρόσφερε καλό καιρό τους προσέφερε ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να ταξιδεύουν απρόσκοπτα, άρα και ουσιαστικά να ζουν. Σε πολλές περιπτώσεις η γνώση των φυσικών φαινομένων που αφορούσαν στις κινήσεις και τα φαινόμενα που παρουσιάζονταν στο ουράνιο στερέωμα εμφανίζεται και σαν «μαγεία» που έχει έναν ευεργετικό έλεγχο πάνω στη φύση για το καλό του ανθρώπου. Οι χρήστες, λοιπόν, αυτής της «μαγείας», αυτής της ιδιαίτερης γνώσης ήταν λογικό να θεωρούνται σημαίνοντα πρόσωπα και σε μερικές περιπτώσεις να ανάγονται σε βασιλείς, ακόμα και σε θεούς.

Ο ποιητής Αλκαίος (7ος αι. π.Χ) γράφει:
«Δροσίστε τα πνευμόνια σας με κρασί, γιατί το αστέρι του Κυνός, ο Σείριος έρχεται τριγύρω. Η εποχή είναι δύσκολη και όλα διψούν κάτω από τη ζέστη και το τζιτζίκι τραγουδάει γλυκά κάτω από τα φύλλα…οι γυναίκες τότε είναι αρκέτα μιαρές και οι άνδρες αδύναμοι, όσο ο Σείριος τσουρουφλίζει τα κεφάλια τους και τα γόνατά τους. Ο Σείριος στο πέρασμά του κατέστρεφε χωρίς οίκτο καλλιέργειες και δέντρα.

Όλο αυτό το σύνολο της αρχαίας γνώσης, είτε πρόκειται για τέχνες, καλλιέργεια της γης, κτηνοτροφία ή αστρονομικές-αστρολογικές παρατηρήσεις ήταν ένας τεράστιος θησαυρός γνώσεων που βρήκε το δρόμο του μέσα από μύθους και συμβολισμούς. Έτσι λοιπόν ο Αρισταίος από έναν μυθικό θεό, πρόσωπο, ήρωα ή ευεργέτη μετουσιώνεται σε κάτι όχι απαραίτητα έξω από το μύθο, αλλά σε μία ζωντανή και πραγματική προσωποποίησή του, η οποία συνδέεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο με τον αστερισμό του Σειρίου.
Βλέπουμε πως οι αστερισμοί και η επίδρασή τους στη Γη για τους προγόνους μας, είχαν εξέχουσα σημασία στην καθημερινή τους ζωή. Μήπως τελικά γνώριζαν πολύ περισσότερα από όσα γνωρίζουμε εμείς σήμερα?

ΠΗΓΗ