Μία μητέρα που νοσεί από κατάθλιψη, αδυνατεί λόγω της ψυχικής της δυσλειτουργίας να ανταποκριθεί επαρκώς στον ρόλο της και να απαντήσει στις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού της.
Οι μητέρες βρεφών τείνουν να δείχνουν υπέρμετρη τρυφερότητα ή, αντίθετα, εχθρότητα προς τα μωρά τους, ενώ οι μητέρες παιδιών στη σχολική ηλικία τείνουν να απομακρύνονται από τη ζωή τους. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα φαίνεται να σημειώνεται στην εφηβεία, όπου οι έφηβοι δυσκολεύονται να ανεχθούν την εχθρότητα και την απομάκρυνση των μητέρων τους.
Την κατάθλιψη δεν επιλέγει η μητέρα, εκείνη άλλωστε υποφέρει. Όμως ένα από τα δεινά της κατάθλιψης είναι η αδυναμία του ατόμου να νιώσει και άρα να προσφέρει χαρά και να προσφέρει. Δυστυχώς, τα παιδιά που μεγαλώνουν με έναν καταθλιπτικό γονιό καταλήγουν να τον φροντίζουν και να «παίρνουν» πάνω τους την ευθύνη της κατάθλιψής του και το υπαρξιακό αδιέξοδο που καραδοκεί.
Το παιδί του καταθλιπτικού γονέα ζει σε μία καταθλιπτική ατμόσφαιρα, όπου δεν εκτιμά τον εαυτό του αλλά ούτε και για το τι μπορεί να προσφέρει. Αισθάνεται υποχρεωμένο να βελτιώσει την κατάσταση στην οικογένειά του και νιώθει ενοχές και χαμηλή αυτοεκτίμηση όταν δεν ανταποκρίνεται στις γονικές απαιτήσεις.
Αφού πια έχει κάνει αρκετές προσπάθειες να βελτιώσει την κατάσταση χωρίς αποτέλεσμα, διακατέχεται τελικά από έλλειψη κινήτρων και απάθεια.
Κανένα παιδί όμως δεν μπορεί να θεραπεύσει την μελαγχολία του γονιού του ο οποίος θα πρέπει να ζητήσει τη βοήθεια ενός ψυχολόγου.
ΠΗΓΗ: www.mothersblog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου