Οι παράξενες μούμιες των Γίβαρος…

Στα παρθένα δάση του Ισημερινού, στο Περού, ζούσε μια παράξενη φυλή Ινδιάνων, γνωστή με το όνομα Γίβαρος. Οι Γίβαρος θεωρούνταν ως οι γνησιότεροι, αλλά εκφυλισμένοι απόγονοι μιας σπουδαίας πολιτισμένης φυλής, έργα της οποίας είναι τα περίφημα μνημεία, τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορες περιοχές της Κεντρικής Αμερικής και τα οποία έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη.

Βρισκόμενοι ήδη σε παρακμή του θαυμαστού πολιτισμού της, άγνωστο για ποιους λόγους, οι Γίβαρος, κατά την επιδρομή των Ισπανών και Πορτογάλων στη χώρα τους, υπερασπίστηκαν με πάθος και αξιοσημείωτη ανδρεία την πατρίδα τους. Τελικά, όμως, υποχρεώθηκαν να αποσυρθούν στα βουνά ή μέσα στις ζούγκλες, εγκαταλείποντας τις εύφορες πεδιάδες τους στα χέρια των επιδρομέων τους, οι οποίοι δεν προχώρησαν περισσότερο.

Έτσι, οι υπερήφανοι Γίβαρος απέκτησαν σχετική ελευθερία στα απόμερα καταφύγιά τους. Όσοι από τους Ευρωπαίους κατακτητές επιχείρησαν να διαβούν ως εχθροί τα νέα τους σύνορα, αναγκάστηκαν πολύ γρήγορα να αποτραβηχτούν και να τους αφήσουν ήσυχους.

Οι Ινδιάνοι Γίβαρος του Περού ήταν εξαιρετικοί τοξότες και μάλιστα, τα βέλη που χρησιμοποιούσαν ήταν δηλητηριώδη. Ενώ εκείνοι είχαν μάθει πια να θεραπεύουν τις πληγές τους από τα πυροβόλα όπλα των κατακτητών, οι Ευρωπαίοι, απεναντίας, δε γνώριζαν πώς να θεραπεύσουν τις πληγές τους από τα ιοβόλα βέλη των ιθαγενών.

Οι επιστήμονες, οι οποίοι μελέτησαν τη φυλή αυτή, διαπίστωσαν κατάπληκτοι ότι δεν επρόκειτο για πρωτόγονους. Οι Γίβαρος δε ζούσαν μέσα σε σπηλιές, αλλά έχτιζαν κομψά σπίτια μέσα σε όμορφες, λειτουργικές πόλεις, ενώ η έκταση της πατρίδας τους ήταν ίση με την Ελβετία.

Επίσης, οι Γίβαρος γνώριζαν πώς να καλλιεργούν τη γη αποτελεσματικότατα με μεθόδους άγνωστες για τους Ευρωπαίους. Διέθεταν τεράστια οπωροφόρα δέντρα, τα οποία στον υπόλοιπο πλανήτη ήταν σχεδόν θαμνώδη φυτά. Επί παραδείγματι, οι φραουλιές στη χώρα των Γίβαρος ήταν δέντρα πανύψηλα, όπως μια λεύκα. Κατείχαν το μυστικό να δίνουν στα φυτά τους το μέγεθος που εκείνοι επιθυμούσαν και να λαμβάνουν από αυτά πελώριους καρπούς. Ακόμη, ήξεραν πώς να κατασκευάσουν ισχυρά φάρμακα από μίγματα διαφόρων φυτών και βοτάνων.

Αλλά το πιο παράξενο ήταν ο μυστηριώδης τρόπος με τον οποίο ταρίχευαν τους νεκρούς τους, που δεν απαντιόνταν πουθενά αλλού επί της Γης. Μπορούσαν, λοιπόν, να περιορίζουν και να σμικρύνουν το σώμα του νεκρού μέχρις απίστευτων αναλογιών! Τη μέθοδο αυτή την εφάρμοζαν κυρίως στους εχθρούς τους, τους οποίους φόνευαν.

Στην παρακάτω εικόνα απεικονίζεται η μούμια ενός Ισπανού Αξιωματικού, την οποία εξετάζει προσεκτικά ένας Αμερικανός επιστήμονας. Η μούμια αυτή είχε ηλικία άνω των τετρακοσίων ετών. Ο νεκρός Ισπανός είχε εν ζωή ύψος γύρω στο 1,72 μέτρα, ενώ η μούμια του είχε σμικρυνθεί σε ύψος μόλις των 65 εκατοστών!

Η μούμια ενός Ισπανού Αξιωματικού, που βρέθηκε στη χώρα των Γίβαρος και χρονολογούνταν άνω των τετρακοσίων ετών.

Πώς κατόρθωναν κάτι τέτοιο οι Γίβαρος; Εν πρώτοις, αφαιρούσαν τον σκελετό του νεκρού, πράγμα το οποίο προϋπέθετε μεγάλες γνώσεις στην ανατομία και τη χειρουργική. Τον σκελετό αντικαθιστούσαν οι ρίζες ενός δέντρου, το οποίο αυτοί μόνο γνώριζαν και το οποίο είχε την ιδιότητα όχι μόνο να μη σαπίζει, αλλά και να συμπτύσσεται, να σμικρύνεται.

Εννοείται ότι αντικαθιστούσαν όλα τα οστά, ακόμη και το κρανίο. Έτσι, η κεφαλή λάμβανε με το πέρασμα του χρόνου τις διαστάσεις πορτοκαλιού, το σώμα ζάρωνε και η μούμια διατηρούσε όλα τα χαρακτηριστικά και τις αναλογίες του προσώπου και του σώματος, σμικρυνόμενη στο ένα τρίτο σχεδόν των αρχικών σωματικών διαστάσεων.

Το πράγμα θα φαινόταν απίστευτο, εάν η αμερικανική αποστολή δεν έφερνε δύο από αυτές τις μούμιες στη Νέα Υόρκη. Το σώμα διατηρούνταν έτσι σμικρυνόμενο άριστα, χωρίς να αλλοιώνεται από τον ατμοσφαιρικό αέρα, όπως συνέβαινε με τις αιγυπτιακές μούμιες. Η Γίβαρος, όμως, κρατούσαν μυστική την παράδοξη αυτή μέθοδο της ταρίχευσης που χρησιμοποιούσαν εδώ και αιώνες.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 09/09/1925…