Η κοινωνική απομάκρυνση και η καραντίνα δεν είναι νέες μέθοδοι για την ασφάλεια των ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, όταν η Ευρώπη και η Ασία υπέφεραν από πανδημίες, οι γιατροί δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν τους ιούς και τα βακτηρίδια, αλλά ήξεραν ότι μια λύση είναι να απομονώσουν όσους είχαν μολυνθεί για να προλάβουν την εξάπλωση της νόσου.
Το πρώτο επίσημο διάταγμα για την εισαγωγή καραντίνας έγινε στη Δημοκρατία της Ραγκούσα, δηλαδή στο σημερινό Ντουμπρόβνικ. Βρισκόμενη στην ακτή της Αδριατικής, η Δημοκρατία της Ραγκούσα διέθετε ένα πολυσύχναστο λιμάνι μέσω του οποίου μεταφέρονταν αγαθά από όλο τον κόσμο και ταξίδευαν πολλοί άνθρωποι. Όταν τον 14ο αιώνα η πανώλη έπληξε τις χώρες της Μεσογείου και των Βαλκανίων, το Μεγάλο Συμβούλιο της Δημοκρατίας ψήφισε μια νομοθεσία σύμφωνα με την οποία όλοι οι έμποροι, οι ναυτικοί και τα εμπορεύματα που έφθαναν από μολυσμένες περιοχές έπρεπε να περάσουν ένα μήνα σε καραντίνα. Μόνο όταν μπορούσε να αποδειχθεί ότι το άτομο ήταν υγιές, μετά το τέλος της περιόδου καραντίνας, μπορούσε να συνεχίσει να ζει κανονικά επιστρέφοντας στην πόλη.
Η πόλη έστελνε όσους έμπαιναν σε καραντίνα σε ένα από τα τρία κατοικημένα νησιά – Μρακαν, Μπομπάρα και Σούπεταρ- που βρίσκονταν μακριά από τα τείχη του Ντουμπρόβνικ. Αρχικά, δεν υπήρχαν χώροι όπου οι νοσούντες μπορούσαν να φιλοξενηθούν, πράγμα που επιβάρυνε την κατάστασή τους. Οι αρχές το συνειδητοποίησαν και αποφάσισαν να χτίσουν κάποιες ξύλινες κατοικίες. Μέχρι τα μέσα του 15ου αιώνα, οι κατοικίες για την καραντίνα έγιναν πιο σύνθετοι χώροι όπου φιλοξενούσαν φρουρούς, ιερείς, κουρείς και γιατρούς. Τα σπίτια ήταν περιτριγυρισμένα από έναν ψηλό τοίχο για να αποφευχθεί η διαφυγή.
Το 1397, το Μεγάλο Συμβούλιο ενέκρινε ένα νέο διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο οι διαδικασίες απομόνωσης έγιναν πιο εντατικές. Ορίστηκαν τρεις υγειονομικοί υπάλληλοι για να εποπτεύουν την εφαρμογή και τη συμμόρφωση με τις διατάξεις περί απομόνωσης. Όσοι παραβίαζαν τους κανόνες ή δεν συμμορφώθηκαν, τιμωρήθηκαν με ποινές φυλάκισης. Το διάταγμα εισήγαγε επίσης την απαγόρευση εισόδου αγαθών για όλη τη διάρκεια της επιδημίας, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί σημαντικά το εμπόριο και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Οι αρχές ωστόσο θεωρούσαν ότι οι αυστηροί κανονισμοί έπρεπε να εφαρμόζονται για να προστατεύουν τους ανθρώπους από την επιδημία.
Αρχικά, η περίοδος της καραντίνας ήταν 30 ημέρες και αργότερα επεκτάθηκε στις 40 ημέρες (quarantena), δημιουργώντας έτσι τον όρο «καραντίνα«, που χρησιμοποιούμε σήμερα. Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι η περίοδος καραντίνας αυξήθηκε επειδή οι 30 ημέρες δεν ήταν αρκετές για τον περιορισμό της νόσου ενώ άλλοι πιστεύουν ότι ο αριθμός 40 είχε θρησκευτική σημασία. Όποια και αν είναι η λογική πίσω από αυτό, η σαρανταήμερη καραντίνα αποδείχθηκε αποτελεσματική μέθοδος για την αντιμετώπιση της πανώλης.
Παρά τα μέτρα, το 1526, το Ντουμπρόβνικ χτυπήθηκε από ένα σκληρότερο ξέσπασμα της πανώλης, παραλύοντας την πόλη για έξι μήνες. Έξι χρόνια αργότερα, άρχισε να κατασκευάζει εγκαταστάσεις για την καραντίνα (lazaretto) στο νησί Λοκρούμ, ένα νησί κοντά στο Ντουμπρόβνικ. Το 1590, μια παρόμοια κατασκευή χτίστηκε στην περιοχή Πλότσε, σε απόσταση περίπου 2 χλμ. από το Ντουμπρόβνικ και περιείχε 10 πολυώροφα κτίρια, χωρισμένα από αυλές με δικό τους σύστημα αποχέτευσης και φρουρούς. Οι αρχές ήταν ιδιαίτερα περήφανες που μετά την κατασκευή των εγκαταστάσεων, οι περιπτώσεις της πανώλης μειώθηκαν δραστικά. Τα κτίρια στην περιοχή Πόλτσε εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι και σήμερα και χρησιμοποιούνται ως χώροι αναψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου