Ιστορίες φαντασμάτων στην Ελλάδα – Οπτασίες που χορεύουν… - ΠΕΡΙΕΡΓΑ

Το 1924, ο Εμμανουήλ Νικολάου, κάτοικος Τζιτζιφιών και πατέρας έξι παιδιών, είχε στείλει μια επιστολή στο δημοφιλές για την εποχή περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, όπου περιέγραφε μια συγκλονιστική μεταφυσική εμπειρία του:

“Πριν από τριάντα χρόνια, το 1894, κατοικούσα στη διασταύρωση των οδών Σφακτηρίας και Πλαταιών. Εκείνη την εποχή, στο μέρος αυτό δεν υπήρχαν παρά μονάχα 5-10 σπίτια, όπου γύρω τους απλώνονταν χωράφια. Υπήρχε ησυχία και ερημιά.
Ένα μεσημέρι του καλοκαιριού, λοιπόν, ενώ εγώ κι ένας φίλος μου τριγυρίζαμε άσκοπα στα χωράφια, άκουσα έξαφνα μια φωνή:
-Μανόλη, πάρε το σακάκι σου από χάμω!
Κοίταξα να δω ποιος με φώναζε, αλλά δεν υπήρχε κανείς πουθενά και το σακάκι μου το φορούσα. Με κατέλαβε ένας απερίγραπτος φόβος και άρχισα να τρέχω προς το σπίτι μου. Μόλις έφτασα, άνοιξα την πόρτα και μπήκα στην αυλή. Εκεί, όμως, με περίμενε ένας άλλος τρόμος. Γύρω από το πηγάδι της αυλής μας, είδα να χορεύουν άγνωστοι άνθρωποι και να χτυπούν διάφορα όργανα.
Το αίμα μου πάγωσε στις φλέβες. Λιποθύμησα. Με βρήκαν μετά και με πήραν στο κρεβάτι, όπου έμεινα για τρεις μέρες σοκαρισμένος, χωρίς να μπορώ να περιγράψω τι είχα πάθει. Τα όνειρά μου ήταν φρικιαστικά. Οι εφιάλτες μου επιτίθονταν κάθε νύχτα, οδηγώντας με στην παράνοια. Για έναν ολόκληρο χρόνο, αόριστοι φόβοι με έκαναν να υποφέρω κάθε στιγμή της ημέρας. Είχα γίνει ένας άλλος άνθρωπος.
Τέλος, πέρασε καιρός και καθώς, ως γνωστόν, ο χρόνος θεραπεύει τα πάντα, έτσι κι εγώ λησμόνησα το γεγονός και κάποτε συνήλθα. Στο Μεταξουργείο που μου συνέβησαν όλα τούτα, υπάρχουν άνθρωποι που τα θυμούνται καλά”.

Σχετική κάπως με την παραπάνω ιστορία, κατά περίεργη σύμπτωση, είναι και η ιστορία που δημοσίευσε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ” ο Αργύρης Παπαδόπουλος από την Πάτρα.
Τα γραφεία του περιοδικού είχαν κατακλυστεί από παραπλήσιες αφηγήσεις για εμφανίσεις φαντασμάτων, που χόρευαν και έκρουαν διάφορα μουσικά όργανα. Επίσης, πολλές δημώδεις ελληνικές παραδόσεις ανέφεραν συχνά τέτοια παράδοξα φαινόμενα.
Ιδού, λοιπόν, τι έγραφε ο Αργύρης Παπαδόπουλος:

“Δέκα χρόνια πριν, πρέπει να ήταν το έτος 1914, βρισκόμουν σε ένα μικρό χωριό του Αιγίου, από το οποίο κατάγομαι και παραβρέθηκα σ’ έναν γάμο που γινόταν εκεί.
Στον γάμο αυτόν, βρίσκονταν και οι απαραίτητοι οργανοπαίχτες, οι οποίοι είχαν κληθεί από άλλο χωριό της περιοχής, που απείχε δύο ώρες από το δικό μου.
Γύρω στο απόγευμα, λοιπόν, απομακρύνθηκα από το χωριό, μαζί με μερικούς φίλους μου, για να δρέψουμε αγριολούλουδα. Όταν πια ξεκινήσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χωριό μας, είχε πάρει να νυχτώνει. Απέναντι από το ποτάμι που χώριζε τα δυο χωριά, είδαμε ξαφνικά πολλούς ιππείς να προχωρούν, έχοντας επικεφαλής οργανοπαίχτες.
Στην αρχή υποθέσαμε πως ήταν οι μουσικοί και οι καλεσμένοι, που έρχονταν από το άλλο χωριό, για να παραβρεθούν στον γάμο.
Μα, όταν επιστρέψαμε μέσα στον μικρό οικισμό, είδαμε κατάπληκτοι πως οι μουσικοί δεν είχαν απομακρυνθεί καθόλου από το χωριό μου και ενημερωθήκαμε πως όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι είχαν ήδη καταφτάσει, επομένως δεν αναμενόταν κανένας άλλος.
Τότε, ποιοι ήταν όλοι εκείνοι που είδαμε να κατηφορίζουν την πλαγιά συνοδεία μουσικών; Πού χάθηκαν αμέσως μετά και δεν τους ξαναείδε κανείς;
Το παράδοξο αυτό όραμα γνωστοποιήθηκε ευθύς σε όλους τους συγχωριανούς μου και προξένησε βαθύτατη εντύπωση”.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 14/12/1924…