Ιστορική αναφορά του Πόντιου Πιλάτου για τον Ιησού (Μέρος Α)…

Ένα από τα σπουδαιότερα ντοκουμέντα για τη σύλληψη και το μαρτύριο του Χριστού είναι ασφαλώς και η αναφορά που έστειλε ο Διοικητής της Ιουδαίας, Πόντιος Πιλάτος, μετά τα γνωστά ιστορικά γεγονότα, προς τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο Καίσαρα.

Η ιστορική αναφορά του Πόντιου Πιλάτου για τον Ιησού, αυτό το σημαντικότατο έγγραφο, του οποίου το πρωτότυπο διατηρείται μεταξύ των σπάνιων χειρογράφων του Βατικανού, ακολουθεί παρακάτω:

“Μεγάτιμε και υπέρτατε Άρχοντα, χαίρε!

Κατά τις τελευταίες αυτές ημέρες, συνέβησαν στην επαρχία μου μερικά περιστατικά, τα οποία θεωρώ υποχρέωσή μου να σας εκθέσω με κάθε λεπτομέρεια, γιατί δε θα μου φανεί καθόλου περίεργο αν αυτά μεταβάλουν αργότερα την τύχη του έθνους μας.

Μπορώ, μάλιστα, να σας πω ότι καταριέμαι τη μέρα, κατά την οποία διαδέχτηκα τον Βαλέριο Γράτιο στη διοίκηση της Ιουδαίας.

Μου φαίνεται ότι από όλες τις πόλεις της κατοχής μας, η πιο δυσκολοκυβέρνητη είναι η Ιερουσαλήμ. Ο λαός της θεωρείται τόσο επαναστατικός, ώστε ποτέ δε μου έλειψε ο φόβος μήπως ξεσπάσει καμιά ξαφνική επανάσταση. Και για να την καταστείλω, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν είχα παρά μόνο έναν Εκατόνταρχο και λιγοστούς στρατιώτες.

Ζήτησα, λοιπόν, επικουρική βοήθεια από τον Κυβερνήτη της Συρίας, αλλά αυτός μου απάντησε ότι τα στρατεύματά του μόλις επαρκούσαν για την ασφάλεια και την άμυνα της δικής του επαρχίας.

Μεταξύ των ανησυχητικών διαδόσεων που είχαν φτάσει εσχάτως στα αυτιά μου ήταν και μια που μου κίνησε ιδιαιτέρως την προσοχή.

Ένας νέος είχε παρουσιαστεί στη Γαλιλαία, ο οποίος κήρυττε με εξαιρετική πίστη μια καινούρια θρησκεία στο όνομα του Θεού, που, καθώς έλεγε, τον είχε στείλει εδώ στη γη.

Στην αρχή, υποψιάστηκα μήπως ο νέος αυτός είχε σκοπό να διεγείρει το μίσος των κατοίκων εναντίον των Ρωμαίων, αλλά οι φόβοι μου διαλύθηκαν γρήγορα.

Σύντομα, εξακρίβωσα πως ο νέος αυτός Προφήτης, ονόματι Ιησούς Ναζωραίος, μιλούσε σαν φίλος των Ρωμαίων, πολύ περισσότερο, μάλιστα, και από τους υποτελείς μας Ιουδαίους.

Μια μέρα, ενώ περνούσα από την τοποθεσία Σιλωάμ, είδα εκεί μεγάλη συρροή λαού και στη μέση του πλήθους παρατήρησα έναν νέο. Ήταν ακουμπισμένος σ’ ένα δέντρο και δίδασκε γαλήνια τον λαό.

Ρώτησα και μου είπαν πως αυτός ήταν ο Ιησούς. Αυτό, όμως, εύκολα μπορούσα να το καταλάβω και μόνος μου. Υπήρχε τόση διαφορά μεταξύ του ίδιου και των ακροατών Του! Τα χρυσαφένια μαλλιά του και η γενειάδα του έδιναν στο παρουσιαστικό Του μια ουράνια έκφραση!

Δε φαινόταν να είναι παραπάνω από τριάντα χρόνων. Ποτέ μου, όμως, δεν έχω δει πιο γλυκιά και πιο ήρεμη φυσιογνωμία. Πόση απόσταση ανάμεσα από Αυτόν και από τους ακροατές Του με τις μαύρες γενειάδες και το μελαμψό χρώμα του προσώπου τους!

Επειδή δεν ήθελα να Του διακόψω τη διδασκαλία με την παρουσία μου, εξακολούθησα τον δρόμο μου. Παράγγειλα αμέσως στον γραμματέα μου να χωθεί μέσα στο πλήθος και να ακούσει. Ο γραμματέας μου ονομάζεται Μάντζιο. Ο Μάντζιο, λοιπόν, κατάγεται από μια αρχαία οικογένεια, η οποία κατοικούσε στην Ιουδαία και γνωρίζει καλά την εβραϊκή διάλεκτο. Είναι αφοσιωμένος άνθρωπός μου και κατά πάντα άξιος της εμπιστοσύνης μου.

Αργότερα, είδα τον Μάντζιο και μου επανέλαβε τα λόγια που είπε ο Ιησούς στο Σιλωάμ. Σε κανενός σοφού τα έργα δε βρήκα κάτι που να μπορεί να συγκριθεί με τη διδασκαλία του Ιησού.

Όταν κάποιος από τους Ιουδαίους που έχουν επαναστατικές ιδέες και που βρίσκονται σε αφθονία στην Ιερουσαλήμ, Τον ρώτησε αν είναι σωστό να πληρώνουν φόρους στον Καίσαρα, ο Ιησούς απάντησε:

-Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ!

Η σοφία των λόγων Του με έκανε να παραχωρήσω στον Ναζωραίο πλήρη ελευθερία, γιατί στο χέρι μου ήταν να Τον πιάσω και να Τον εξορίσω στον Πόντο. Αυτό, όμως, θα ερχόταν σε αντίθεση με το πνεύμα της δικαιοσύνης που χαρακτηρίζει τους Ρωμαίους.

Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν ούτε στασιαστής ούτε επαναστάτης. Γι’ αυτό τον περιέβαλα με όλη μου την προστασία, πράγμα που μπορεί να μην το ήξερε ο ίδιος. Ήταν ελεύθερος, με άλλα λόγια, να ενεργεί, να μιλάει, να συγκεντρώνει και να διδάσκει τον λαό, χωρίς να Τον εμποδίζει καμιά διαταγή του Πραιτωρίου.

Η απεριόριστη, όμως, ελευθερία που παραχώρησα στον Ιησού, εξερέθισε τους Ιουδαίους, όχι τόσο τους φτωχούς, αλλά τους πλούσιους και δυνατούς. Είναι αλήθεια ότι ο Ιησούς συμπεριφερόταν με κάποια αυστηρότητα προς τους τελευταίους και γι’ αυτό κυρίως δε θέλησα να Του επιβάλω κανέναν περιορισμό.

Μάλιστα, συνήθιζε να λέει:

“Ω, Γραμματείς και Φαρισαίοι, είστε γεννήματα φιδιών και μοιάζετε με τάφους γεμάτους σήψη!”

Τα λόγια αυτά εξόργιζαν τους πλούσιους και τους Αρχιερείς. Είχα πληροφορηθεί, εν τω μεταξύ, ότι θα συνέβαινε εξάπαντος κάποιο δυστύχημα, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ιερουσαλήμ λιθοβολούσε τους Προφήτες της.

Έγραψα, λοιπόν, στον Ιησού, προσκαλώντας Τον στο Πραιτώριο και ήρθε. Γνωρίζετε ότι στις φλέβες μου ρέει αίμα ισπανικό ανακατεμένο με ρωμαϊκό και ότι επομένως δεν έχω προλήψεις και φόβους και μάλιστα, φόβους παιδικούς.

Όταν ήρθε ο Ιησούς, λοιπόν, εγώ περπατούσα στην αυλή μου. Έξαφνα, μου φάνηκε σαν να είχαν τα πόδια μου στερεωθεί με σιδερένιο χέρι πάνω στο μαρμαρένιο δάπεδο.

Κι ενώ έτρεμα ολόσωμος σαν ένοχος, ο Ναζωραίος ήταν απολύτως ήρεμος. Στάθηκε μπροστά μου με τέτοιον τρόπο σαν να μου ‘λεγε:

-Ήρθα. Να με, λοιπόν…

Για κάμποσες στιγμές στεκόμουν ασάλευτος και κοιτούσα με έκπληξη τον ξεχωριστό αυτό ανθρώπινο τύπο. Ήταν μια φυσιογνωμία άγνωστη και στους πολυάριθμους ακόμη ζωγράφους μας που απεικόνισαν όλους τους θεούς και τους ήρωες.

Τότε, του είπα:

-Ιησού Ναζωραίε, κατά τα τρία τελευταία χρόνια σου έχω παραχωρήσει μεγάλη ελευθερία λόγου και δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτό, γιατί τα λόγια Σου είναι γνωστικά. Δεν ξέρω αν διάβασες τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, αλλά το απλό κήρυγμά Σου μου φαίνεται ανώτερο από τη διδασκαλία τους. Είμαι ευχαριστημένος που σου παραχώρησα τόση ελευθερία, την οποία δικαιούσαι απολύτως. Ωστόσο, δε θέλω να κρύψω ότι το κήρυγμά Σου εξήγειρε εναντίον Σου δυνατούς και φανατικούς εχθρούς. Αυτό δεν πρέπει να σε εκπλήσσει. Είχε και ο Σωκράτης ακόμη τους αντιπάλους του και μάλιστα, έπεσε θύμα του μίσους τους. Σε συμβουλεύω να φέρεσαι περισσότερο φρόνιμα και να μην εξοργίζεις τους εχθρούς Σου. Αν εξεγείρεις το επιπόλαιο πλήθος εναντίον Σου, θα με αναγκάσεις να σου μιλήσω τότε με την αυστηρή γλώσσα του Νόμου.

Ο Ναζωραίος μου απάντησε ήρεμα:

-Επίγειε άρχοντα, μπορείς να πεις στον χείμαρρο να σταματήσει το τρέξιμο στη μέση του βουνού, για να μην ξεριζώσει τα δέντρα της κοιλάδας; Μονάχα ο Θεός γνωρίζει πού θα χυθεί ο χείμαρρος. Σου λέω, λοιπόν, πως πριν ανθίσει το λουλούδι του Σαρών, θα χυθεί το αίμα του Δικαίου!

Τότε, συγκινημένος, Του απάντησα:

-Όχι, δε θα χυθεί το αίμα Σου. Εσύ, λόγω της σοφίας Σου, είσαι για μένα πολυτιμότερος από όλους αυτούς τους υπερήφανους Φαρισαίους, οι οποίοι κάνουν κατάχρηση της ελευθερίας που τους έδωσαν οι Ρωμαίοι. Σου δίνω τη διαβεβαίωση πως θα Σε προστατεύσω όπως μπορώ από τους διώκτες Σου. Το μέγαρό μου είναι πάντα ανοιχτό για Σένα, σαν άσυλο“.