Η Αγγλία είναι μια χώρα κατάμεστη με παραδόσεις για στοιχειωμένους πύργους και τρομακτικά φαντάσματα. Και ο λόγος είναι ευεξήγητος, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τις πολιτικές και κοινωνικές περιπέτειες της χώρας αυτής κατά τον Μεσαίωνα, που κληροδότησαν στις κατοπινές γενιές παραδόσεις για φαντάσματα, για στοιχειωμένους πύργους, σπήλαια με θησαυρούς, ισκιωμένα ερείπια και υπόγεια που βογκούν, παγιδεύουν και σκοτώνουν.
Μερικές από τις μυστηριώδεις αυτές παραδόσεις έχουν κατά βάθος κάποια ιστορική υπόσταση, που, όμως, με το πέρασμα των χρόνων, η ιστορική αλήθεια παραμορφώθηκε από τον λαό, στο σημείο που συχνά δεν είναι αναγνωρίσιμη.
Εν τούτοις, ορισμένες τυχαίες αρχαιολογικές ανακαλύψεις πιστοποιούν σήμερα πολλούς από τους φοβερούς αυτούς θρύλους.
Κάπου στις αρχές του 1900, για παράδειγμα, σ’ έναν ερημικό πύργο της Ιρλανδίας, για τον οποίον οι χωρικοί είχαν πολλά τρομερά να εξιστορήσουν, βρέθηκε ένας υπόγειος διάδρομος, που κανείς έως τότε δε γνώριζε την ύπαρξή του και ο οποίος δικαιολογούσε τις πολλές μυστηριώδεις εξαφανίσεις ανθρώπων που έλαβαν χώρα εκεί.
Μέχρι τότε, πάντως, οι άνθρωποι πίστευαν ότι ένα φριχτό μαύρο φάντασμα με δόντια καίοντα, σαν πυρωμένες λόγχες, άρπαζε και εξαφάνιζε όποιον περνούσε τα μεσάνυχτα από εκεί, εάν εκείνος δεν ήξερε πως έπρεπε να τοποθετήσει σε μια τρύπα του τοίχου ένα… σαλιγκάρι.
Μια παρόμοια ανακάλυψη έγινε και στην αγγλική κομητεία της Κορνουάλης, όταν πραγματοποιήθηκαν ανασκαφές στα χαλάσματα του ναού, πλάι στο αγέρωχο και επιβλητικό κάστρο του Saint Michael’s Mount, που είχε χτιστεί τον 14ο αιώνα πάνω σε ένα μικρό νησί, όπου το απομόνωνε από την υπόλοιπη στεριά και το ένωνε μαζί της η θέληση της παλίρροιας.
Οι εργάτες, λοιπόν, σηκώνοντας ένα ξύλινο δάπεδο, εντόπισαν μια πόρτα χτισμένη στο μεσημβρινό μέρος του πύργου. Την άνοιξαν και είδαν μια σκάλα, που οδηγούσε σ’ ένα σκοτεινό και μουχλιασμένο διάδρομο, χωρίς να έχει άλλο άνοιγμα, παρά μονάχα τη μικρή εκείνη πόρτα.
Καθώς οι εργάτες βάδιζαν στα σκοτεινά, τρόμαξαν, καθώς έπεσαν κυριολεκτικά πάνω στον σκελετό ενός ανθρώπου. Ποιος δυστυχής σφραγίστηκε εκεί μέσα ζωντανός και για ποιους λόγους, ουδέποτε έγινε γνωστό.
Το απαισιότερο όλων ήταν πως ο υπόγειος εκείνος και ανήλιαγος θάλαμος απλωνόταν κάτω από το δάπεδο της εκκλησίας. Αρκεί να φανταστεί κανείς πως όταν το θύμα αγωνιούσε από την πείνα, τη δίψα και την έλλειψη αέρα, από πάνω του ο ιερέας λειτουργούσε και οι πιστοί δέονταν στον Θεό για συγχώρεση και άφεση αμαρτιών.
Ένας άλλος πύργος, του Minster Lovell Hall, στο Oxfordshire, έκλεινε μέσα του μεγάλα και τραγικά μυστικά για αιώνες. Ο πύργος αυτός, που βρισκόταν σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Αγγλίας, ανήκε άλλοτε στον Κόμη Francis Lovell επί της βασιλείας του Ριχάρδου του Γ. Σήμερα είναι πια κατερειπωμένος.
Σε κάποια μάχη, λοιπόν, που έγινε κοντά στον πύργο του, ο Lovell εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, χωρίς να μάθει κανείς τι είχε συμβεί και χωρίς, φυσικά, να ανακαλυφθεί το πτώμα του.
Κάποιοι χωρικοί ισχυρίζονταν ότι είχαν δει ένα τρομακτικό νερόφιδο να αναδύεται από τον γειτονικό ποταμό, να τον παίρνει πάνω στη ράχη του, να τον περνάει στην αντίπερα όχθη, όπου από εκεί χάθηκαν πλέον τα ίχνη του και γλίτωσε από το μένος των εχθρών του.
Έως το 1708, δεν είχε ανακαλυφθεί τίποτε για την παράξενη εκείνη εξαφάνιση, που την είχε καλύψει ένα πυκνό, ομιχλώδες πέπλο. Αλλά εκείνη τη χρονιά, καθώς ανασκάπτονταν τα θεμέλια του κάστρου, βρέθηκε ένας υπόγειος και στενός διάδρομος, που κατέληγε στην όχθη του ποταμού Τρεντ και όπου, από μια οπή, επιμελώς καλυμμένη με κλαδιά, μπορούσε κανείς, χωρίς να γίνεται αντιληπτός, να μπαίνει και να βγαίνει από τον πύργο.
Καταμεσής του υπόγειου διαδρόμου υπήρχε ένας μικρός θάλαμος, όπου μέσα στον οποίο βρέθηκε το σκελετωμένο πτώμα του πυργοδεσπότη Lovell, που βάλθηκε να δραπετεύσει από τη μάχη.
Οι ιστορικοί θεώρησαν πως ο Lovell κρύφτηκε εκεί μέχρι να πάψουν οι εχθροπραξίες. Κάποτε σώθηκαν οι τροφές και το νερό και ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που γνώριζε το μυστικό του και είχε επιφορτιστεί με το καθήκον να του φέρνει προμήθειες, σκοτώθηκε ίσως στις μάχες που ακολούθησαν κι έτσι, ο πυργοδεσπότης πέθανε από ασιτία.
Επίσης, παραδόσεις για κρυμμένους θησαυρούς και για δράκους που τους φυλάττουν, υπάρχουν άπειροι στην Αγγλία, όπως και στην Ελλάδα, με τη διαφορά ότι οι κατά τόπους διηγήσεις αλλάζουν ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, τη φαντασία και το μορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων.
Οι σχετικοί θρύλοι του ελληνικού λαού, πάντως, είναι περισσότερο αθώοι και λιγότερο άγριοι από τους αντίστοιχους θρύλους των Άγγλων, που απαιτούν αίμα, βίαιο θάνατο, αγχόνη, δηλητήρια και δολοπλοκίες.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 06/12/1925…
Στοιχειωμένοι πύργοι και μυστικοί υπόγειοι διάδρομοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου