Τα 10 σημάδια που αποκαλύπτουν ότι κάποιος δεν έχει ούτε έναν άνθρωπο στον οποίον μπορεί να στηριχθεί

Έχετε ποτέ περάσει μια εβδομάδα όπου όλα μοιάζουν πιο βαριά απ’ όσο θα έπρεπε, και ξαφνικά συνειδητοποιείτε ότι δεν ξέρετε πραγματικά σε ποιον θα απευθυνθείτε αν τα πράγματα δυσκολέψουν; Πολλοί άνθρωποι βαδίζουν στη ζωή με αυτό ακριβώς το συναίσθημα, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται ανοιχτά. Είναι ένα περίεργο είδος μοναξιάς, γιατί δεν μοιάζει πάντα με μοναξιά με την πρώτη ματιά.

Μερικές φορές εμφανίζεται ως εξάντληση, ευερεθιστότητα ή μια αίσθηση ότι κάποιος βρίσκεται πάντα ένα βήμα πριν από την κατάρρευση. Τα σημάδια αρχίζουν να φαίνονται — όχι απαραίτητα θεαματικά, αλλά συχνά βαθιά επώδυνα όταν αναγνωριστούν. Ακολουθούν δέκα ενδείξεις ότι κάποιος προχωρά στη ζωή χωρίς να έχει κανέναν στον οποίο μπορεί πραγματικά να βασιστεί.

Τα 10 σημάδια που αποκαλύπτουν ότι κάποιος δεν έχει ούτε έναν άνθρωπο στον οποίον μπορεί να στηριχθεί

• Δεν ζητούν ποτέ βοήθεια
• Υποβαθμίζουν τις δυσκολίες τους
• Δεν γιορτάζουν τις επιτυχίες τους
• Υπεραναλύουν κάθε τους αλληλεπίδραση
• Ζητούν για όλα συγγνώμη
• Δεν αποκαλύπτουν την ευάλωτη πλευρά τους
• Είναι πάντα κουρασμένοι
• Δεν μπορούν να εμπιστευτούν
• Παίρνουν όλες τις σημαντικές αποφάσεις μόνοι τους
• Νιώθουν ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει

Δεν ζητούν ποτέ βοήθεια

Αυτό είναι συνήθως ένα από τα πιο ξεκάθαρα σημάδια. Όταν κάποιος περνάει τη ζωή του χωρίς ένα αξιόπιστο σύστημα υποστήριξης, συνηθίζει τόσο πολύ να τα χειρίζεται όλα μόνος του που σταματά ακόμη και να φαντάζεται ένα σενάριο όπου θα μπορούσε να βασιστεί σε κάποιον άλλο. Αντί να ζητήσει βοήθεια, καταφεύγει αυτόματα στο «Θα το βρω εγώ», ανεξάρτητα από το πόσο καταβεβλημένος είναι στην πραγματικότητα.

Όταν δεν εμπιστεύεστε ότι κάποιος θα σας στηρίξει, μαθαίνετε να αποφεύγετε εντελώς την απογοήτευση. Γίνεται δεύτερη φύση. Και όσο περισσότερο συνεχίζεται αυτό, τόσο πιο απομονωμένο γίνεται ένα άτομο χωρίς καν να το παρατηρεί.

Υποβαθμίζουν τις δυσκολίες τους

Έχετε ρωτήσει ποτέ κάποιον πώς είναι και να απορρίπτει τα πάντα με ένα χαλαρό «Είμαι καλά», ακόμα κι όταν είναι προφανές ότι δεν είναι; Οι άνθρωποι στους οποίους λείπει η αξιόπιστη υποστήριξη, υποτιμούν τα προβλήματά τους, επειδή έχουν μάθει ότι η κοινοποίησή τους σπάνια οδηγεί σε παρηγοριά ή λύσεις. Μπορεί να κουβαλούν τεράστια συναισθηματικά ή πρακτικά βάρη, ωστόσο θα παρουσιάσουν τα πάντα ως «όχι κάτι σημαντικό».

Δεν είναι ότι προσπαθούν να δείχνουν δυνατοί. Είναι ότι έχουν προγραμματιστεί να πιστεύουν πως ο πόνος τους θα συναντήσει μόνο αδιαφορία ή ενόχληση. Η υποτίμηση γίνεται στρατηγική επιβίωσης.

Δεν γιορτάζουν τις επιτυχίες τους

Οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι δεν έχουν να βασιστούν σε κανέναν, δεν γιορτάζουν τις επιτυχίες τους. Αυτή η έλλειψη κοινής χαράς πονάει εξίσου πολύ με την έλλειψη υποστήριξης στις δύσκολες στιγμές. Αυτό μπορεί να κάνει τη ζωή παράξενα σιωπηλή, ακόμα και όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά.

Υπεραναλύουν κάθε τους αλληλεπίδραση

Όταν κάποιος δεν έχει ανθρώπους που εμπιστεύεται, κάθε νέα φιλία ή σχέση γίνεται μια πνευματική διαδρομή με εμπόδια. Μπορεί να αναπαράγουν συνομιλίες στο μυαλό τους, να αναλύουν τον τόνο της φωνής, ή να ανησυχούν ότι είπαν κάτι λάθος. Δεν είναι απλώς ανασφάλεια. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν η σύνδεση ένιωθε πάντα απρόβλεπτη ή εύθραυστη.

Οι ψυχολόγοι συχνά μιλούν για αυτό ως μια μορφή υπερεπαγρύπνησης. Αν έχετε ζήσει χωρίς αξιόπιστους ανθρώπους, ο εγκέφαλός σας προγραμματίζεται να περιμένει αστάθεια. Έτσι, αρχίζετε να ψάχνετε για σημάδια εγκατάλειψης ακόμα κι όταν τίποτα δεν πηγαίνει στραβά.
Είναι εξουθενωτικό, τόσο για αυτούς όσο και για οποιονδήποτε προσπαθεί να έρθει κοντά τους.

Ζητούν για όλα συγγνώμη

Το να ζητάς για όλα συγγνώμη, είναι ένα άλλο διακριτικό σημάδι. Όταν κάποιος δεν έχει ανθρώπους στους οποίους μπορεί να βασιστεί, συχνά υποθέτει ότι αποτελεί βάρος. Κάθε αίτημα, κάθε συναίσθημα, κάθε μικρή ενόχληση μοιάζει υπερβολική. Έτσι, ζητούν συνεχώς συγγνώμη σε μια προσπάθεια να καταλαμβάνουν λιγότερο χώρο.

Το να ζητάς συγγνώμη γίνεται λιγότερο θέμα ευγένειας και περισσότερο θέμα αποφυγής της απόρριψης. Είναι ένα ήσυχο αλλά ισχυρό σημάδι συναισθηματικής απομόνωσης.

Δεν αποκαλύπτουν την ευάλωτη πλευρά τους

Η τρωτότητα είναι δύσκολη για τον καθένα, αλλά είναι σχεδόν αδύνατη για τους ανθρώπους που δεν έχουν κάποιον σταθερό άνθρωπο στο πλευρό τους. Όταν ποτέ δεν μπορέσατε να βασιστείτε σε άλλους, το να αφήσετε κάποιον να δει τα ευαίσθητα μέρη σας φαντάζει επικίνδυνο. Οι κίνδυνοι μοιάζουν μεγαλύτεροι από τις ανταμοιβές.

Και ενώ αυτό είναι αλήθεια, σημαίνει επίσης ότι αν κάποιος έχει απογοητευτεί επανειλημμένα, η τρωτότητα γίνεται το τελευταίο πράγμα που είναι πρόθυμος να προσφέρει. Έτσι, μένουν στην επιφάνεια, ακόμα κι όταν λαχταρούν βαθύτερους δεσμούς.

Είναι πάντα κουρασμένοι

Δεν εννοούμε μόνο τη φυσική κούραση. Είναι η νοητική κόπωση που προέρχεται από το να είστε το μόνο άτομο στο οποίο μπορείτε να βασιστείτε. Όταν κουβαλάτε το συναισθηματικό βάρος του κόσμου σας μόνοι, η κόπωση εγκαθίσταται στην προσωπικότητά σας. Εμφανίζεται στον τρόπο που αναστενάζετε πιο συχνά, αντιδράτε πιο αργά ή φαίνεστε συνεχώς τεντωμένοι.

Αυτός ο τύπος κούρασης δεν έχει καμία σχέση με τον ύπνο. Προέρχεται από το να μην έχετε δίχτυ ασφαλείας. Κάθε αναποδιά απαιτεί αυτο-διάσωση. Τα προβλήματα απαιτούν ενέργεια  και κάθε κρίση μοιάζει με σόλο αποστολή. Μετά από λίγο, μπορείτε να το δείτε στα μάτια τους.

Δεν μπορούν να εμπιστευτούν

Οι άνθρωποι που έχουν αξιόπιστα συστήματα υποστήριξης συνήθως θεωρούν τη συνέπεια δεδομένη. Αλλά αν κάποιος έχει ζήσει χωρίς αυτήν, η συνέπεια μοιάζει σχεδόν ύποπτη. Όταν κάποιος φαίνεται να είναι συνεπής, μπορεί να περιμένει πότε θα συμβεί το κακό.

Περιμένουν πάντα ότι οι άνθρωποι θα εξαφανιστούν. Μαθαίνουν να εξαρτώνται αποκλειστικά από τον εαυτό τους. Όταν η συνέπεια φαντάζει ξένη, είναι συνήθως επειδή κάποιος δεν την έχει βιώσει αρκετά.

Παίρνουν όλες τις σημαντικές αποφάσεις μόνοι τους

Ακόμη και οι άνθρωποι που καμαρώνουν για την ανεξαρτησία τους, συχνά συζητούν τις μεγάλες επιλογές με κάποιον που εμπιστεύονται. Αλλαγές καριέρας. Μετακομίσεις σε άλλες πόλεις. Οικονομικές αποφάσεις. Σημαντικές αλλαγές ζωής. Αλλά κάποιος που δεν έχει ανθρώπους στους οποίους μπορεί να βασιστεί, δεν το κάνει αυτό. Λαμβάνει αποφάσεις μόνος του επειδή κυριολεκτικά δεν υπάρχει κανείς του οποίου τη συμβουλή να νιώθει άνετα να ζητήσει.

Ακόμα χειρότερα, μερικές φορές υποθέτει ότι κανείς δεν θα νοιαζόταν αρκετά για να συμμετάσχει στη συζήτηση. Και ενώ η ανεξαρτησία μπορεί να είναι ενδυναμωτική, η λήψη κάθε σημαντικής απόφασης μεμονωμένα μπορεί επίσης να είναι απίστευτα αγχωτική.

Νιώθουν ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει

Αυτό είναι ίσως το πιο επώδυνο σημάδι. Όταν κάποιος δεν έχει κανέναν στον οποίο μπορεί να βασιστεί, συχνά νιώθει ότι κανείς δεν τον καταλαβαίνει πραγματικά. Ούτε τους αγώνες του, ούτε τους φόβους του, ούτε την προσωπικότητά του, ούτε το συναισθηματικό του τοπίο.
Δεν έχει σημασία πόσους γνωστούς ή συναδέλφους έχει. Χωρίς γνήσια σύνδεση, τα πάντα φαντάζουν επιφανειακά.

Μπορεί να γελούν με ανθρώπους ή να συνομιλούν χαλαρά, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η εσωτερική αίσθηση του να είναι κανείς μόνος στους τομείς που έχουν μεγαλύτερη σημασία. Θεωρούν αυτονόητο ότι κανείς δεν τους δίνει σημασία.

Tips

Εάν βλέπετε τον εαυτό σας σε κάποιο από αυτά τα σημάδια δεν είστε μόνοι. Πολλοί από εμάς δεν διδαχτήκαμε ποτέ πώς να χτίζουμε σχέσεις στις οποίες μπορούμε πραγματικά να βασιστούμε. Και πολλοί άνθρωποι έμαθαν νωρίς ότι το να βασίζεσαι σε άλλους οδηγεί σε απογοήτευση. Αλλά η επίγνωση είναι το σημείο όπου τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν. Μόλις αναγνωρίσετε τα μοτίβα, μπορείτε να αρχίσετε να τα αμφισβητείτε ένα προς ένα.

Η οικοδόμηση αξιόπιστων συνδέσεων απαιτεί χρόνο, τρωτότητα και προθυμία να ανοιχτείτε ακόμα κι όταν νιώθετε άβολα. Δεν έχει να κάνει με την ανάγκη να έχετε πάντα κάποιον δίπλα σας. Εξαρτάται απ’ την άνεση που δίνετε στον εαυτό σας να βιώσει το είδος της υποστήριξης που κάνει τη ζωή να νιώθει λίγο λιγότερο βαριά και πολύ πιο ουσιαστική.

Adblock test (Why?)

via enikos