Ένα παράνομο σύμπαν όπου το πρόσωπο χιλιάδων γυναικών είχε μετατραπεί σε υλικό κτηνώδους πορνογραφικής φαντασίωσης, διεκπεραιωμένης από άγνωστους «ερασιτέχνες».
Στο σκοτάδι ενός ανώνυμου server, το site Mr DeepFakes ύφανε πρόσωπα γυναικών πάνω σε ξένα σώματα, χειροποίητα πορτρέτα ταπείνωσης χωρίς συναίνεση. Ο ιστότοπος δεν ήταν άλλο από μια βιοτεχνία φαντασιώσεων που παρίσταναν την αθωότητα, ενώ κυβερνήσεις κοιτούσαν αμήχανα την οθόνη να παράγει πληγές.
Το σκάνδαλο που ξέσπασε μετά δεν υπήρξε απλώς μια ακόμη ιστορία διαδικτυακής πορνογραφίας στα όρια του revenge porn· ήταν ένα πείραμα παγκόσμιας κλίμακας, ένα εργαστήριο όπου η τεχνολογία δοκίμασε τα όριά της ως μέσο ταπείνωσης, εξουθένωσης και σιωπηλής εξουσίας πάνω στα σώματα και τις δημόσιες εικόνες των γυναικών.
Όταν, όπως αναφέρει ο Guardian, η δημοσιογράφος Patrizia Schlosser έλαβε το τηλεφώνημα που θα της άλλαζε την εμπιστοσύνη στον ίδιο της τον εαυτό, δεν περίμενε ότι θα ανακαλύψει ένα σύμπαν όπου το πρόσωπό της είχε μετατραπεί σε υλικό κτηνώδους πορνογραφικής φαντασίωσης, διεκπεραιωμένης από άγνωστους «ερασιτέχνες» που συνέλεγαν φωτογραφίες της, τις παραμόρφωναν, τις έραβαν ψηφιακά και τις έστηναν σε σκηνές βασανισμού, σαδομαζοχισμού, ζωοφιλίας.
Όσο κακόγουστα και αν ήταν τα μοντάζ, όσο προφανής και αν ήταν η τεχνητότητα, η διαρρηγμένη αίσθηση της εικόνας της παρέμενε πραγματική: δεν ήταν αυτή, και ωστόσο ήταν. Η εξευτελιστική εικόνα –έστω τεχνητή– είχε ήδη παραβιάσει τον ψυχικό της χώρο.
Η πρώτη παγκόσμια μηχανή deepfake πορνογραφίας
Ο ιστότοπος Mr DeepFakes εμφανίστηκε ως ένα μικρό καταφύγιο μετά την απαγόρευση των deepfake σεξουαλικών υλικών από το Reddit το 2018. Την ίδια στιγμή που η κοινότητα πίστευε ότι πλησιάζει η στιγμή της καταστολής, ο ιστότοπος γεννήθηκε για να εκμεταλλευτεί τον πανικό και να τον μετατρέψει σε παραγωγή.
Μια ομάδα «χόμπι προγραμματιστών», χωρίς θεσμικό αντίβαρο και χωρίς ηθικό φραγμό, δημιούργησε την πρώτη πραγματικά παγκόσμια μηχανή deepfake πορνογραφίας: όχι απλώς βιτρίνα, αλλά πλατφόρμα εκπαίδευσης, ανταλλαγής τεχνικών, καταλόγου υπηρεσιών. Ακόμη και αν η έρευνα αποκάλυψε ότι δεν υπήρχαν πίσω του κρατικές δομές ή οργανωμένα καρτέλ, η λειτουργία του μιμήθηκε πλήρως την οργανωμένη εγκληματικότητα, από τις πληρωμές σε κρυπτονομίσματα έως την κρυπτογραφημένη φιλοξενία σε αμφίβολα δίκτυα παρόχων.
Η κανονικοποίηση της πορνογραφίας
Στη βιτρίνα κυριαρχούσαν οι διάσημες: νεαρές ηθοποιοί, ακτιβίστριες, πολιτικοί, πρόσωπα που έβγαιναν δημόσια και ως εκ τούτου, σύμφωνα με την παραμορφωμένη λογική των χειριστών του site, δικαιούνταν την «τιμωρία» της ψηφιακής τους βεβήλωσης.
Στον πυρήνα, όμως, αυτό που συνέβαινε ήταν η κανονικοποίηση της πορνογραφίας χωρίς συναίνεση στραμμένης όχι προς τις διάσημες, αλλά προς τις «μικρές» γυναίκες: συμφοιτήτριες, πρώην συντρόφους, συναδέλφους, τυχαίες γνωστές.
Εκεί ξεκινούσαν οι παραγγελίες, οι αμοιβές, η ανταλλαγή δεδομένων, τα σεμινάρια τεχνικών: πώς να δημιουργήσεις «καλή βάση δεδομένων» ενός προσώπου, πώς να κλέψεις υλικό από social media ρυθμισμένα σε ιδιωτικό προφίλ, πώς να εξαφανίσεις τα ίχνη παραγωγής. Η πορνογραφία χωρίς σώμα γινόταν εργαλείο εκβιασμού, εκδίκησης, «παιχνιδιού», και το μόνο που απαιτούσε ήταν μια χούφτα φωτογραφίες.
Η ιδεολογία του site συνοψίστηκε κάποτε κυνικά: «δεν χρειάζεται συναίνεση, δεν είναι πραγματικό». Η φράση αυτή σφράγισε ίσως το πιο επικίνδυνο επιχείρημα της ψηφιακής εποχής: ότι η εικόνα, ως αναπαράσταση, δεν αφορά το υποκείμενο, αλλά την επιθυμία του χρήστη, άρα είναι απελευθερωμένη από την ηθική, το νόμο, τη στοιχειώδη προστασία της αξιοπρέπειας. Με αυτή την αληθοφανή θεωρητικοποίηση, η παραβίαση μετατράπηκε σε χόμπι, η ταπείνωση σε τεχνική άσκηση, η εμπορία σε ανώνυμο side hustle.
Ένας φαρμακοποιός από το Τορόντο
Ο άνθρωπος που ερευνήθηκε ως βασικό πρόσωπο πίσω από τον ιστότοπο MrDeepFakes είναι ο David Do, ένας φαρμακοποιός από την ευρύτερη περιοχή του Τορόντο στον Καναδά. Σύμφωνα με διεθνή δημοσιεύματα, συμπεριλαμβανομένων των ερευνών της CBC News σε συνεργασία με το Bellingcat και άλλα ευρωπαϊκά μέσα, ο Do φαίνεται πως είχε κεντρικό ρόλο στη διαχείριση του MrDeepFakes.
Παρά την «καθημερινή του ζωή» ως απλός επαγγελματίας στον χώρο της υγείας, τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Do δεν περιοριζόταν απλώς σε συμβουλευτικό ή φαρμακευτικό ρόλο· είχε ενεργή συμμετοχή στην παραγωγή και διανομή deepfake πορνογραφικού υλικού χωρίς συναίνεση.
Καθώς ο ιστότοπος διογκωνόταν, ξεπέρασε τα όρια ενός «σκοτεινού forum» και μετατράπηκε σε κεντρικό κόμβο της ανθρώπινης περιέργειας για το πώς μπορεί κανείς να κατασκευάσει σώματα από pixels και να αποδομήσει εικόνες ανθρώπων που δεν επέλεξαν ποτέ να συμμετάσχουν. Η αργοπορία της πολιτείας υπήρξε καταλυτική: την ώρα που οι τεχνολογίες επιτάχυναν, οι νομοθεσίες αναβάλλονταν, οι ρυθμίσεις αποσύρονταν, οι εκλογικές αναμετρήσεις πάγωναν την ευθύνη. Όταν κάποια στιγμή ανακοινώθηκε η ποινικοποίηση στην Αγγλία, ο Mr DeepFakes απλώς μπλόκαρε την πρόσβαση στους Βρετανούς, αποδεικνύοντας ότι τελικά ήταν εύκολο να συμμορφωθεί – απλώς δεν υπήρχε κανείς να τον αναγκάσει.
Η πτώση του ήταν σχεδόν αθόρυβη: μια ανακοίνωση «τεχνικής βλάβης», απόσυρση υπηρεσιών, αποχώρηση. Το site εξαφανίστηκε, όχι επειδή ηθικά εξαντλήθηκε, αλλά επειδή η τεχνολογία που εξέθρεψε είχε πλέον διαχυθεί παντού. Δεν χρειαζόταν πλέον κεντρικός κόμβος.
Τα εργαλεία deepfake, οι μηχανές παραγωγής, οι τεχνικές αφαίρεσης και μεταφοράς προσώπου έγιναν εφαρμογές για κινητά, υπηρεσίες επί παραγγελία, αυτόματες συνδρομές. Οι παλιοί «εκπαιδευτές» του forum συνεχίζουν να εργάζονται «υπόγεια», προσφέροντας υπηρεσίες κατά παραγγελία, σαν να μην υπήρξε ποτέ σκάνδαλο.
Αυτό που μένει μετά την κατάρρευση του Mr DeepFakes δεν είναι η ανακούφιση, αλλά η διαπίστωση ότι ο μηχανισμός που δημιούργησε συνεχίζει να λειτουργεί χωρίς κέντρο. Η τεχνητή πορνογραφία χωρίς συναίνεση δεν είναι πλέον εξαίρεση· είναι μέρος μιας νέας κανονικότητας όπου το πρόσωπο δεν ανήκει στο άτομο, αλλά στο σύστημα που μπορεί να το επεξεργαστεί.
Η ηθική γύρω από την εικόνα καταρρέει, και μαζί της η ασφάλεια του να εμφανίζεσαι δημόσια, να εκφέρεις λόγο, να έχεις σώμα με όρια. Αν κάτι δίδαξε αυτή η υπόθεση, δεν είναι η τεχνική δυνατότητα παραβίασης, αλλά η επιθυμία παραβίασης: η πρόθεση να διαλυθεί ο άλλος όχι για κέρδος αλλά για την άσκηση εξουσίας, την καθαρή, χωρίς πρόσχημα απόλαυση της ταπείνωσης του γυναικείου βλέμματος και φωνής.
Στον απόηχο της ιστορίας, το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξει επόμενος Mr DeepFakes· αυτός υπάρχει ήδη, διάσπαρτος σε χιλιάδες εργαλεία, εφαρμογές, μενού επιλογών. Το ερώτημα είναι αν θα υπάρξει κάποια στιγμή πολιτική βούληση να τεθούν όρια σε ένα όπλο που δεν χρειάζεται πλέον sites και servers, αλλά μόνο μια φωτογραφία, μια ιδέα και την ανωνυμία της οθόνης.
Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr
iefimerida
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου