Νίκος Μαζιώτης: Σταθερός στις επιλογές του ύστερα από τρεις δεκαετίες - Δύο επιστολές του με διαφορά 14 χρόνια μεταξύ τους όπου τα λέει όλα για όλους και ξεβρακώνει τους επαγγελματίες αναρχοαριστερούληδες!!! (Τουλάχιστον αυτός είναι πιστός και εφαρμόζει την ιδεολογία του)

Με τον Νίκο Μαζιώτη είμαι αντίθετος και στην ιδεολογία και στις πρακτικές. 

Διαβάζοντας όμως δύο επιστολές που έστειλε, την μία το 1998 και την άλλη τώρα, αναγνώρισα έναν τίμιο αγωνιστή (έστω και σε λάθος πλευρά, έστω και με λάθος τρόπο). 

Αντί να γίνει πουτάνα (όπως οι περισσότεροι ομοϊδεάτες του) στέκεται παλικαρίσια μπροστά σε δικαστήρια και φυλακές και παίρνει την ευθύνη των πράξεων του! 

Αξίζει να διαβάσετε και τα δύο κείμενα του. Στο πρώτο ξεβρακώνει τον "Ιο" της "Ελευθεροτυπίας" και τους επαγγελματίες "αλληλέγγυους", αριστερούς... Λέει πολλά και όλα με το όνομα τους!

Στην δεύτερη τα βάζει με όσους δίνουν "Γη και ύδωρ" για να πετύχουν μια αποφυλάκιση.

Λέει ότι "Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα" και μιλάει για αυτούς που θέλουν να σώσουν το τομάρι τους.

Κανένας Τίμιος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει μαζί του και ας είναι γνωστό πως τελικά οι "άλλοι" θα επιβιώσουν και εκείνος που νικάει τις περισσότερες φορές είναι ο πιο βρώμικος! Όχι όμως πάντα...

Ακολουθούν οι επιστολές:

"Η πρώτη από τον Κορυδαλλό το 1998:

Επειδή περισσότερο έχουν μιλήσει άλλοι για μένα (αστυνομία, δημοσιογράφοι), παρά εγώ για τον εαυτό μου και την υπόθεση που βρίσκομαι προφυλακισμένος, θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, με αφορμή το δημοσίευμα του "Ιού" της 23ης Μαϊου, που είχε τον τίτλο "Ενας χρήσιμος πολιτικός κρατούμενος" και που παρουσιάζει μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα για την υπόθεσή μου, αλλά και για τον αναρχικό χώρο.
Παρόλο που με την ξεκάθαρη ανάληψη ευθύνης έχω απομυθοποιήσει το μυστήριο του "τρομοθεάματος" και τα σενάρια αστυνομικών και δημοσιογράφων, καθώς και τη σκευωρολογία των "προοδευτικών" αριστερών υπερασπιστών (δημοσιογράφων και πολιτικών μαϊντανών) των μέχρι τώρα συλληφθέντων για παρόμοιες δυναμικές ενέργειες, το δημοσίευμα του "Ιού" κινείται στα ίδια πλαίσια κατασκευής "ενόχων", "τρομοκρατών", από μια άλλη όμως, διαφορετική, σκοπιά.
Μέχρι τώρα η υπεράσπιση -αριστεροί, "προοδευτικοί", "δημοκράτες"- όσων δήλωναν αθώοι (και καλά κάνανε και δήλωναν αθώοι), αναθεμάτιζαν την "ένοπλη βία", υποστηρίζοντας ότι οι συλληφθέντες δεν έχουν καμιά σχέση -"τα καλά παιδιά"- με τέτοιου είδους "σκοτεινές μεθοδεύσεις", καταπίνοντας το δόλωμα του κράτους και διαστρεβλώνοντας την ίδια την ουσία του ανατρεπτικού αγώνα.
Τώρα που βγήκε κάποιος και δήλωσε "ένοχος", εσείς προσπαθείτε να βρείτε πάλι εξηγήσεις -με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά, αλλά με τον ίδιο προφανή στόχο- στη σεναριολογία περί κρατικών "τρομοκρατικών" σχεδιασμών και στη θυματοποίηση αγωνιστών.
Εν ολίγοις, το δημοσίευμα του "Ιού" ισχυρίζεται, ότι εγώ "εξωθήθηκα" από το κράτος στο να γίνω βομβιστής, έπειτα από μια διαδοχή διώξεων της "έκφρασης της πολιτικής μου γνώμης" (δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης) ή για την "απλή συμμετοχή μου σε καταλήψεις σχολών" (ΑΣΟΕΕ '94, Πολυτεχνείο '95), εμφανίζοντάς με, με το προφίλ του "απελπισμένου", που εξωθείται από την καταστολή στο να βάζει βόμβες, δίνοντας άλλοθι για ακόμα μεγαλύτερη καταστολή. Και αυτό δεν είναι παρά μια ενορχηστρωμένη κρατική πολιτική -των μυστικών υπηρεσιών- για να "τσιμπήσει" ο αναρχικός χώρος.
Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σ' αυτό το επιχείρημα, καθώς και σ' όλο το δημοσίευμά σας. Δεν είμαι ούτε "απελπισμένος", ούτε με έχουν "στριμώξει" όπως νομίζετε, ούτε ο αναρχικός χώρος είναι "έρμαιος" ή ευάλωτος στις ραδιουργίες των κρατικών μυστικών υπηρεσιών. Δεν θα μπω στην ανάγκη να απαντήσω στο ψευτοδίλημμα που υπονοείται πίσω από το κείμενό σας, "νομιμότητα" ή "παρανομία", ψευτοδίλημμα που θυμίζει την εποχή που η αριστερά στην Ιταλία -στη δεκαετία του '70- αναπαρήγαγε το επιχείρημα του κράτους "ή με τη δημοκρατία ή με τους τρομοκράτες", ρίχνοντας "νερό" στο "μύλο" του κράτους για να καταστείλει το επαναστατικό κίνημα. Νομιμότητα ή παρανομία είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι επιχείρημα του κράτους και των φορέων της κυρίαρχης ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένης της αριστεράς, που μόνο στόχο έχει την περιθωριοποίηση, την εγκληματοποίηση και τον παροπλισμό των αγωνιστών.
Στο δημοσίευμά σας αποσιωπάτε σκόπιμα πολλά πράγματα. Δεν αναφέρετε πουθενά το ότι είμαι αναρχικός. Αποκρύπτετε το ότι η ολική άρνηση στράτευσης είναι μέρος της αναρχικής εξεγερτικής δράσης. Δεν μπήκα φυλακή γιατί έκανα μια ιδεολογική απλά δήλωση, αλλά γιατί δεν πήγα στο στρατό ως αποτέλεσμα της αναρχικής μου προοπτικής. Αν έκανα απλά μια αντιμιλιταριστική δήλωση και πήγαινα να υπηρετήσω στο στρατό, θα διωκόμουν τελικά; Σαφώς όχι, κι εδώ αποδεικνύεται το γελοίο του ισχυρισμού σας. Δεν διώκεται κανείς για ιδεολογικές δηλώσεις, αλλά για ανατρεπτικές και εξεγερσιακές πρακτικές.
Οι πέντε "αφισοκολλητές-υποστηρικτές" που συνελήφθησαν και κακοποιήθηκαν από την αστυνομία (όχι τον Ιούλη, αλλά τον Σεπτέμβρη του '91, παραμονή της δίκης μου στο Ρουφ) δεν ήταν απλοί αφισοκολλητές, αλλά αναρχικοί και αλληλέγγυοι, όχι στο πρόσωπό μου, αλλά σε έναν συνολικά ανατρεπτικό αγώνα, του οποίου μέρος ήταν η ολική άρνηση στράτευσης, για την οποία διωκόμουν. Αποκρύπτεται το γεγονός ότι η κατάληψη της ΑΣΟΕΕ, τον Αύγουστο του '94, δεν ήταν μια απλή κατάληψη "διαμαρτυρίας" 52 "νέων", όπως λέτε, αλλά 52 αναρχικών, που έγινε ως πράξη αλληλεγγύης στους τότε φυλακισμένους Καμπούρη και Μπαλάφα.
Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου '95, είχατε επιδοθεί σε μια εκστρατεία συκοφάντησης και απόκρυψης των εξεγερσιακών χαρακτηριστικών του, όπου τάχα είχανε "εγκλωβιστεί" εκατοντάδες "νέοι", ενώ στην πραγματικότητα οι 500 και πλέον εξεγερμένοι αναρχικοί και άγριοι νεολαίοι είχαμε μείνει με τη θέλησή μας και ότι το κίνητρο της εξέγερσης ήταν η έκφραση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αναρχικούς εκείνης της εποχής, καθώς και στους εξεγερμένους κρατούμενους του Κορυδαλλού.
Για τις δίκες που ακολούθησαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου του '95, γράφετε ότι έγιναν κάτω από συνθήκες που θυμίζουν άλλες εποχές και στιγματίζονται από ειδικές εκθέσεις εγκύρων οργανώσεων, όπως η "Διεθνής Αμνηστία". Είναι καταγέλαστη η άποψή σας, ότι το δικαστήριο για το Πολυτεχνείο '95 "στιγματίστηκε" από τη Διεθνή Αμνηστία που είναι "έγκυρη". Εγκυρα είναι μόνο τα πρόσωπα που αγωνίζονται, έγκυροι είναι μόνο οι ίδιοι οι αγωνιστές και ο ίδιος ο αγώνας. Οι δίκες του Πολυτεχνείου στιγματίστηκαν από τη δική μας στάση που υπερασπιστήκαμε τη συμμετοχή μας στην εξέγερση που αποτελούσε πράξη αλληλεγγύης, όπως προανέφερα. Αν παρουσιάζαμε τον εαυτό μας ως "θύμα της κρατικής καταστολής" ή "εγκλωβισμένο", όπως μας παρουσιάζετε εσείς, εξομοιώνοντας αγωνιστές και μετανιωμένους, τότε θα αθωωνόμασταν, όπως έγινε με τους μετανιωμένους και προφανώς δεν θα ζούσαμε "άλλες εποχές".
Δεν αναφέρετε πουθενά στο κείμενό σας ότι η βόμβα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, για την οποία πήρα την ευθύνη, έγινε ως πράξη αλληλεγγύης στον αγώνα των χωριών του Στρυμονικού, ενάντια στο κράτος και την TVX. Δεν είναι τυχαίο, ότι η βόμβα στο υπουργείο Βιομηχανίας, η εξέγερση του Πολυτεχνείου '95, η κατάληψη της ΑΣΟΕΕ το '94 και η αφισοκόλληση την παραμονή της δίκης μου στο Ρουφ, ήταν όλες πράξεις αλληλεγγύης, πράγμα που εσείς παραλείπετε να αναφέρετε. Οι παραλείψεις αυτές είναι πολλές για να είναι τυχαίες, είναι μέρος της προσπάθειας διαστρέβλωσης, απόκρυψης και λασπολογίας, την οποία επιχειρείτε.
Η φυλάκισή μου στη δεδομένη στιγμή δεν είναι αποτέλεσμα μιας "προμελετημένης πολιτικής διώξεων", όπως λέτε, που στηρίχθηκε μόνο και μόνο στη δημόσια διατύπωση των ιδεολογικών μου θέσεων, αλλά αποτέλεσμα των επιλογών μου, αποτέλεσμα της έμπρακτης αλληλεγγύης, όσον αφορά τον αγώνα των χωριών του Στρυμονικού. Αυτό που ενδέχεται να φοβάστε είναι αυτό που φοβάται το ίδιο το κράτος, τη σύνδεση των αναρχικών με τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Αυτό που μας εξωθεί εμάς τους αναρχικούς είναι η κοινωνική αθλιότητα και η αναγκαιότητα της έμπρακτης αλληλεγγύης σε κάθε αντιστεκόμενο κοινωνικό κομμάτι ή άτομο, γεγονός το οποίο είναι χαρακτηριστικό του αναρχικού χώρου και γι' αυτό διώκεται και ποινικοποιείται όπως στην περίπτωσή μου.
Ολες οι εκδηλώσεις κοινωνικής λαϊκής βίας και εξέγερσης των τελευταίων χρόνων, στις περισσότερες απ' τις οποίες, όχι μόνο δεν έλειψαν οι αναρχικοί, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συνδέθηκαν με τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια, όπως έγινε στην Αραβησσό το '89, στο Μαντούδι το '90, στα μαθητικά του '90-'91, στην ΕΑΣ το '92, στο Πουρί το '93, στον Στρυμονικό, και τελευταία στον πρόσφατο αγώνα των καθηγητών, όλοι αυτοί οι αγώνες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τη δίωξη του κράτους, αλλά το χειρότερο ήταν και είναι η διαστρέβλωση, το καπέλωμα και η χειραγώγηση εκ μέρους των επαγγελματιών υπερασπιστών από την αριστερά και όλα τα παρακλάδια της, από τα ελεγχόμενα συνδικάτα, τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα κόμματα, όλους όσους είναι ποτισμένοι από το κρατικό δηλητήριο της ιεραρχίας και της γραφειοκρατίας των "ειδικών", των "προοδευτικών", των "εναλλακτικών", όλους όσους με το αζημίωτο σπεύδουν να υπερασπίσουν τα "θύματα" της κρατικής καταστολής, όλους όσους μιλάνε για "δημοκρατικό διάλογο" με τον ταξικό και κοινωνικό εχθρό, το κράτος, όλους όσους παρουσιάζουν τους αγωνιστές ως προβοκάτορες, τους αναρχικούς ως τρομοκράτες, όλους όσους θέτουν το δίλημμα "νομιμότητα ή παρανομία", όλους όσους είναι ο "δούρειος ίππος" όλων των κοινωνικών αγώνων, οι πραγματικοί προβοκάτορες που τους υπονομεύουν εκ των "έσω".
Η ύπαρξη των αναρχικών από μόνη της είναι πρόβλημα για το κράτος, αλλά και για κάθε ενσωματωμένο στο σύστημα πολιτικό χώρο, όπως είναι η αριστερά. Σημασία δεν έχει να αναγνωριστώ ως ένας "χρήσιμος πολιτικός κρατούμενος", ούτε επιδιώκω να αποφυλακιστώ πάση θυσία και με οποιοδήποτε κόστος, με τη "γραμμή" και τη φόρμουλα που εσείς προωθείτε τόσα χρόνια στην πλάτη των φυλακισμένων αναρχικών. Δεν "χρειάζομαι" επαγγελματίες και εργολάβους της αλληλεγγύης που να με κόβουν και να με ράβουν στα μέτρα τους. Σημασία έχει ο στόχος ενός αγωνιστή να είναι ανατρεπτικός και αναλόγως να είναι και τα μέσα ανατρεπτικά, γιατί ο "σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα".
Οσο για τους "αυτόκλητους υπερασπιστές", που διψούν για "αίμα" και "θύματα", τέτοιοι αυτόκλητοι είναι αυτοί, που σαν κι εσάς, με όπλο τη δημοσιογραφική καρέκλα ή κάποιους άλλους αριστερούς διανοούμενους που λαχταρούν όχι "τρίλεπτα", αλλά ημίωρα στην τηλεόραση ή ολόκληρες σελίδες στον Τύπο, κάθεστε και γράφετε ανακρίβειες, ψέματα, αποκρύπτετε και διαστρεβλώνετε καταστάσεις, και το "παίζετε" στην πλάτη των φυλακισμένων αναρχικών, εκ του ασφαλούς "αγωνιστές".
Εγκυροι στο να μιλάνε για αγώνες είναι οι ίδιοι οι αγωνιστές, οι δοκιμασμένοι στη φωτιά των κοινωνικών αγώνων, οι μπαρουτοκαπνισμένοι από τα δακρυγόνα και τις φωτιές των οδοφραγμάτων, αυτοί που έχουν πολεμήσει στις συνελεύσεις των εξεγερμένων, αυτοί που μετράνε μήνες και χρόνια φυλακή στην πλάτη τους, όπως εγώ και οι σύντροφοί μου, και όχι οι διάφοροι αριστεροί "προοδευτικοί" μαϊντανοί και τα διάφορα "γραφεία διεκπεραίωσης παροχής υπηρεσιών αλληλεγγύης" ή "έγκυρες" οργανώσεις, τύπου Διεθνούς Αμνηστίας.
Νίκος Μαζιώτης
(Κορυδαλλός, Α' Πτέρυγα)" πηγή

Η δεύτερη από άγνωστη διεύθυνση:

"Από την αρχή της σύλληψης μας το 2010 και καθʼ όλη την διάρκεια της προφυλάκισης μας όπως και κατά την διάρκεια της διαδικασίας της δίκης, πάγια θέση μας ήταν και είναι ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί στην αλληλεγγύη μεταξύ των κατηγορουμένων είτε έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής σε ένοπλη οργάνωση όπως εμείς είτε δεν έχουν σχέση με τις κατηγορίες όπως οι υπόλοιποι συγκατηγορούμενοι μας.

Από την αρχή όμως διαπιστώσαμε ότι διαχωρισμοί υπήρξαν με την ανοχή και την συναίνεση κάποιων από τους αθώους συγκατηγορούμενους μας γιατί αυτό
προφανώς τους συνέφερε αφού αυτό που προωθούσαν αυτοί οι διαχωρισμοί ήταν η πολιτική διαστρέβλωση της υπόθεσης και η πολιτική μας απομόνωση για να προωθηθεί η απαλλαγή τους από τις κατηγορίες. Με λίγα λόγια, ο διαχωρισμός ενόχων και αθώων. Αυτοί οι διαχωρισμοί βασιστήκανε σε ψευδή διπολικά σχήματα του τύπου, «οι αναρχικοί που κατηγορούνται με κατασκευασμένα στοιχεία λόγω της πολιτικής τους ταυτότητας» από την μία και από την άλλη τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα σαν να μην είμαστε εμείς τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα αναρχικοί. Ένα άλλο διπολικό σχήμα ήταν το, «μαζικός αγώνας ή μαζικό κίνημα ή πολύμορφο κίνημα ή πολύμορφος αγώνας» από την μία και ένοπλος αγώνας από την άλλη.
Ένα σαφές όσο και τρανταχτό δείγμα αυτού του διαχωρισμού αντιμετωπίσαμε όταν διοργανώθηκε πορεία στην Δάφνη ένα χρόνο μετά την ένοπλη συμπλοκή όπου σκοτώθηκε ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας σε προπαρασκευαστική επιχείρηση της οργάνωσης, όπου αρκετοί, είτε θέλανε να αποσιωπήσουνε το γεγονός ότι ο Λάμπρος Φούντας σκοτώθηκε σε ένοπλη προπαρασκευαστική ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα, είτε να υποβαθμίσουνε το γεγονός και την σημασία του ότι ο Λάμπρος Φούντας σκοτώθηκε σε μια ενέργεια μέσα σε συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, στα πλαίσια της στρατηγικής μιας ένοπλης οργάνωσης της οποίας ήταν μέλος. Και όλη αυτή η εσκεμμένη πολιτική υποβάθμιση στηριζόταν στο ρητορικό- νεφελώδες όπως εκφραζόταν σχήμα- που πολλοί από τον «χώρο» ονομάζουν «πολύμορφος αγώνας» και κατά το οποίο όλα τα μέσα είναι ίδια-ενίοτε χρησιμοποιούνται από πολλούς- και έχουν την ίδια βαρύτητα, είτε αυτά είναι πέτρες και μολότωφ στις συγκρούσεις με τους μπάτσους, είτε εμπρηστικές επιθέσεις με γκαζάκια, είτε βόμβες, είτε καλάσνικωφ, είτε RPG!!!
Ο ορισμός του «πολύμορφου» αγώνα που συμπεριλαμβάνει τα πάντα, από τις διαδηλώσεις μέχρι και τον ένοπλο αγώνα ήταν βασικό επιχείρημα τουλάχιστον κάποιων από τους αθώους συγκατηγορούμενους μας που αρνούνται τις κατηγορίες. Όμως τώρα που άρχισε η παρέλαση των πολιτικών μαρτύρων υπεράσπισης του πρώτου συγκατηγορούμενου που αρνείται τις κατηγορίες, εμφανίστηκε πολιτικός μάρτυρας υπεράσπισης συγκατηγορούμενου μας όπου ο βασικός ισχυρισμός ήταν ότι δεν μπορεί ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος να είναι μέλος ένοπλης οργάνωσης, ότι δεν θα μπορούσε να συμμετέχει γιατί συμμετείχε στο μαζικό «κίνημα» και στις «κινηματικές» διαδικασίες και ήταν εκτεθειμένος στις διωκτικές αρχές και έτσι για λόγους ασφαλείας δεν θα μπορούσε να είναι και μέλος ένοπλης οργάνωσης. Το παραλήρημα αυτό συνοδευόταν και από μια προσπάθεια αυθαίρετης ιστορικής επιχειρηματολογίας ότι η εμπειρία του ευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης έχει «δείξει» ότι για να είναι κάποιος-α μέλος ένοπλης οργάνωσης, ή πρέπει να είναι στην παρανομία ή να έχει αποσυρθεί από τις «κινηματικές» διαδικασίες! Το πώς αποδεικνύεται αυτό όταν ο Λάμπρος Φούντας ο οποίος ήταν μέλος του Επαναστατικού Αγώνα κάθε άλλο παρά «αποσυρμένος» ήταν από τις «κινηματικές» διαδικασίες και τον «χώρο», είναι κάτι που οφείλει να εξηγηθεί από την συγκεκριμένη μάρτυρα. Όμως ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι μια ακόμα προσπάθεια κάποιων να διαπράξουν τυμβωρυχία στο πτώμα ενός επαναστάτη όπως ο Λάμπρος Φούντας ο οποίος έπεσε με το όπλο στο χέρι για την επανάσταση ως μέλος ένοπλης οργάνωσης και δεν έπεσε στις «κινηματικές διαδικασίες» τους.
Όσον αφορά την εμπειρία του ευρωπαϊκού αντάρτικου εκεί φαίνεται η ασχετοσύνη ή η σκόπιμη διαστρέβλωση της ιστορίας της συγκεκριμένης μάρτυρος. Το πώς έδρασαν οι οργανώσεις αντάρτικου πόλης διέφερε από χώρα σε χώρα και υπήρχαν και διαφορές και ανάμεσα σε οργανώσεις που δρούσαν στην ίδια εθνική επικράτεια. Δεν ίσχυαν για όλους τα ίδια. Για παράδειγμα, στην Γερμανία, οι Επαναστατικοί Πυρήνες διαφωνούσαν με το πέρασμα στην παρανομία όπως έκαναν οι σύντροφοι της RAF. Οι Επαναστατικοί Πυρήνες όπως και η ένοπλη γυναικεία οργάνωση ROTE ZORA επέλεξαν και έδρασαν σε καθεστώς νομιμότητας και δεν βρίσκονταν στην παρανομία όπως οι σύντροφοι της RAF.
Το πέρασμα στην παρανομία εξαρτάται κυρίως από την θέση του κάθε συντρόφου-ισσας, αν θεωρείται ύποπτος και παρακολουθείται. Το πέρασμα στην παρανομία δεν ήταν ποτέ πάγια θέση για όλους όσους συμμετείχαν στο ευρωπαϊκό αντάρτικο πόλης και ίσχυε κατά περίπτωση και ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούσαν. Στην Ιταλία, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες την δεκαετία του ʼ70, παρʼ όλο που πολλοί βρίσκονταν στην παρανομία, μόνο «αποσυρμένοι» δεν ήταν από τους εργατικούς αγώνες. Είχαν σχέση και σύνδεση με τα εργοστάσια και ειδικά με τις αυτοκινητοβιομηχανίες και ακριβώς γιατί είχαν σχέση και σύνδεση με το εργατικό κίνημα μπορούσαν και να κάνουν στρατολογήσεις μέσα από την μάζα των εργατών. Εδώ αποδεικνύεται ότι ακόμη και η παρανομία δεν είναι εμπόδιο για την σύνδεση με τους μαζικούς αγώνες και το εργατικό κίνημα. Μάλιστα όταν έγινε το σχίσμα στις Ερυθρές Ταξιαρχίες στα τέλη της δεκαετίας του ʼ70 και κάποιοι αποσχίστηκαν όπως η φάλαγγα του Μιλάνου, η Walter Alazia, η αιτία ήταν ότι θεωρούσαν ότι η οργάνωση απομακρύνθηκε από τις εργατικές ρίζες της, από τα εργοστάσια.
Οι Τουπαμάρος, ένα από τα πρώτα αντάρτικα πόλης, μόνο αποκομμένοι δεν ήταν από τους συνδικαλιστικούς και εργατικούς αγώνες στην χώρα τους. Αλλά και στην Ελλάδα αποδείχτηκε ότι εκτός μιας περίπτωσης κανείς από όσους κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις δεν βρισκόταν σε καθεστώς παρανομίας, όλοι βρίσκονταν σε καθεστώς νομιμότητας αλλά υπήρχαν και περιπτώσεις συντρόφων που ήταν μέλη ένοπλων οργανώσεων οι οποίοι δραστηριοποιούνταν και σε άλλο επίπεδο, όπως του Χρήστου Τσιγαρίδα μέλος του ΕΛΑ που συμμετείχε στην έκδοση της Αντιπληροφόρησης, μια πιο «κινηματική» κατά την άποψη της μάρτυρος δραστηριότητα φαντάζομαι. Στην Ελλάδα στην μεταπολίτευση ήμουν ο πρώτος αγωνιστής- και αναρχικός- ο οποίος πήρε την πολιτική και την ποινική ευθύνη για ενέργεια αντάρτικου με την βομβιστική απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης το 1997 και για κατοχή όπλων και εκρηκτικών και τότε, ούτε ύποπτος ήμουν και στοχοποιημένος από τις διωκτικές αρχές, ούτε στην παρανομία ήμουν, ούτε πολύ περισσότερο «αποσυρμένος» από τον α/α χώρο δεν ήμουν. Αντιθέτως την περίοδο εκείνη της βομβιστικής απόπειρας έκανα ταυτόχρονα και άλλες δραστηριότητες πιο «κινηματικές», όπως συμμετοχή σε συνελεύσεις, σε αφισοκολλήσεις, σε κινήσεις αλληλεγγύης όπως αυτή για την υπόθεση των χωριών του Στρυμονικού ενάντια στην TVX GOLD όπου μέσα στα ίδια πλαίσια αλληλεγγύης έκανα και την βομβιστική απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης. Αν υπάρχουν αναρχικοί στην Ελλάδα που έκαναν πράξη αυτό που πολλοί υποκριτικά ονομάζουν «πολύμορφος αγώνας», αγώνας με όλα τα μέσα, ένας από αυτούς ήμουν εγώ.
Και εδώ αποδεικνύεται ότι η υποκρισία περισσεύει. Δεν χρειάζεται καν να ανατρέξω σε πολλά ιστορικά παραδείγματα του αναρχικού κινήματος από τότε που εμφανίστηκε για να αποδείξω ότι οι αναρχικοί ήταν ανέκαθεν θιασώτες του ένοπλου αγώνα και του αντάρτικου και την σύνδεση του ένοπλου αγώνα με τους εργατικούς αγώνες, όπως για παράδειγμα έγινε με τον αναρχοσυνδικαλισμό. Στην Ισπανία ανάμεσα στα 1919-1921 η ένοπλη αναρχική ομάδα Los Solidarios ανάμεσα στα μέλη των οποίων ήταν ο Ντουρούτι, ο Ασκάσο και άλλοι γνωστοί εργάτες και αναρχοσυνδικαλιστές, μέλη συνδικάτων και της CNT και έμπειρων στους εργατικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες, προέβησαν σε δεκάδες εκτελέσεις αστυνομικών, επιχειρηματιών και αξιωματούχων του καθεστώτος. Μία άλλη ομάδα από εργάτες αναρχοσυνδικαλιστές προέβη στην Μαδρίτη στην εκτέλεση του ισπανού πρωθυπουργού Εδουάρδο Ντάτο το 1921. Μάλλον όλοι αυτοί οι αγωνιστές κατά την άποψη της μάρτυρος καταστρατήγησαν στοιχειώδεις κανόνες συνωμοτικότητας όπως άλλωστε έχω κάνει και εγώ και ο Λάμπρος Φούντας!! Οι αναρχικοί υποστήριζαν πάντα αυτό που ονομάζεται «προπαγάνδα με την πράξη» και αυτό από την εποχή του Μπακούνιν και της Αʼ Διεθνούς δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένοπλος αγώνας και αντάρτικο. Η φράση του Κροπότκιν, «με την πένα, με το στιλέτο, με το πιστόλι, με το δυναμίτη, ότι δεν ανήκει στην αστική νομιμότητα, ανήκει σε μας», συνοψίζει το τι πρεσβεύανε οι αναρχικοί οι οποίοι ήταν αυτοί που προβήκανε σε εκτελέσεις αρχηγών κρατών, βασιλιάδων, πρωθυπουργών και προέδρων κρατών. Αυτά για την σχέση του αναρχικού κινήματος με τον ένοπλο αγώνα από ιστορικής άποψης.
Πέρα όμως από όλα αυτά που αποδεικνύουν την καταστρατήγηση της ιστορίας, την ιστορική ανακρίβεια και τα ψέματα που ειπώθηκαν από την συγκεκριμένη μάρτυρα στο δικαστήριο, ποια είναι η πολιτική χρησιμότητα του να πηγαίνει κάποιος-α σε ένα δικαστήριο και να λέει πράγματα στον ταξικό εχθρό, στους δικαστές, όπως για το τι ορίζουν δήθεν οι κανόνες συνομωτικότητας ή κάτω από ποιες συνθήκες γίνεται να κάνει κανείς αντάρτικο, πράγματα τα οποία αρμόζουν να λέγονται μόνο σε μια εσωτερική κινηματική διαδικασία και όχι στους δικαστές; Πώς είναι δυνατόν κάποιος να γνωρίζει τέτοια πράγματα και να προβάλλει τέτοιους ισχυρισμούς όταν δεν είναι σε τέτοιες οργανώσεις; Τους κανόνες συνωμοτικότητας και τους κανόνες ασφαλείας τους φτιάχνουν και τους εφαρμόζουν όσοι επιλέγουν την παράνομη συνωμοτική ένοπλη δράση και όχι άσχετοι.
Αυτός ο ισχυρισμός αποπειράται να δημιουργήσει έναν διαχωρισμό μεταξύ κινήματος και ένοπλου αγώνα. Αυτός ο διαχωρισμός αποπειράται να ακυρώσει στην πραγματικότητα την μίνιμουμ θέση αλληλεγγύης προς τους συντρόφους-ισσες που παίρνουν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους σε ένοπλες οργανώσεις, ότι δηλαδή ο ένοπλος αγώνας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του επαναστατικού κινήματος και του αναρχικού κινήματος. Αποκαλύπτεται έτσι πως αντιλαμβάνονται κάποιοι-ες την έννοια της αλληλεγγύης. Και επιβεβαιωνόμαστε, γιατί αυτά ήταν πράγματα που τα αναμέναμε να εκφραστούν από την πλευρά των αθώων συγκατηγορούμενων όταν είχαμε κάνει μια προειδοποίηση μέσω ενός κειμένου όταν ήμασταν ακόμα προφυλακισμένοι για το τι δεν πρέπει να ειπωθεί σε ένα δικαστήριο όπως αυτό του Επαναστατικού Αγώνα, όπως διαφωνίες ή διαχωρισμοί που προωθούν ουσιαστικά την πολιτική μας απομόνωση και ακυρώνει κάθε έννοια αλληλεγγύης με σκοπό την απαλλαγή των αθώων.
Αυτός ο διαχωρισμός εμφανίζεται πάντα σε δίκες ένοπλων οργανώσεων, πάντα φυσικά από την πλευρά των αθώων και πάντα φυσικά από τους μάρτυρες υπεράσπισης τους. Στο παρελθόν τέτοιους ισχυρισμούς προέβαλλαν μάρτυρες υπεράσπισης της καθεστωτικής αριστεράς, εξωκοινοβουλευτικής ή κοινοβουλευτικής, αλλά και διάφοροι μαϊντανοί και επαγγελματίες αλληλέγγυοι αθώων. Ενίοτε όπως έχει δείξει και στο παρελθόν η εμπειρία σε άλλες υποθέσεις, αυτός ο διαχωρισμός συνοδευόταν και από καταδίκες και δηλώσεις διαφωνίας και αποκήρυξης για τον ένοπλο αγώνα μέσα στο δικαστήριο. Στην δική μας δίκη, του Επαναστατικού Αγώνα, αυτή τη φορά με «αναρχικό» πρόσημο, από αναρχικούς μαϊντανούς «αλληλέγγυους», αποπειράται να εμφανιστεί αυτός ο διαχωρισμός με πιο political correct «κινηματική» άποψη, αυτή των όρων συνομωτικότητας και των κανόνων ασφαλείας βάσει των οποίων δεν συμβιβάζεται η ένταξη στο κίνημα και παράλληλα η ένταξη σε ένοπλες οργανώσεις. Το ποιόν αυτών που το κάνουν, είτε αριστεροί, είτε αναρχικοί, αποδεικνύεται διαχρονικά ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά καιροσκόποι, πολιτικά μικροί και δειλοί καθώς και αμοραλιστές.
Γιατί είναι μόνο κίνημα όλα τα άλλα μέσα και όχι ο ένοπλος αγώνας και η ένοπλη προπαγάνδα, αυτό δεν μας το λένε. Γιατί είναι μόνο κίνημα οι βίαιες συγκρούσεις στο δρόμο με την αστυνομία με πέτρες και μολότωφ και όχι η ένοπλη προπαγάνδα; Γιατί είναι μόνο κίνημα τα αμφιθέατρα και οι μπροσούρες, οι αφίσες, οι εκδόσεις και όχι ο ένοπλος αγώνας; Όλα αυτά είναι πράγματα που θα έπρεπε αυτού του τύπου οι «αλληλέγγυοι» να μας τα εξηγήσουν και μάλιστα είχαν την ευκαιρία να το κάνουν όταν ο Επαναστατικός Αγώνας δημόσια πριν μερικούς μήνες είχε διοργανώσει με άλλους συντρόφους-ισσες της Συνέλευσης για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα ανοιχτές κινηματικές διαδικασίες για την δράση της οργάνωσης και τον ένοπλο αγώνα και την αλληλεγγύη καθώς και διήμερο για τα ένοπλα κινήματα στην Ευρώπη και την επανάσταση με ομιλητές, αγωνιστές πρώην μέλη ένοπλων οργανώσεων από την Ευρώπη και θα μπορούσαν εκεί να εκθέσουν τις όποιες απόψεις και διαφωνίες τους πράγμα που δεν τόλμησαν να το κάνουν. Τώρα που βγήκαμε στην παρανομία και δεν εμφανιζόμαστε στην δίκη, πίσω από την πλάτη μας νιώθουν ότι μπορούν να λένε πράγματα για να δημιουργήσουν διαχωρισμούς, για να μας απομονώσουν πολιτικά προκειμένου να απαλλαγούν κάποιοι φίλοι τους από τις κατηγορίες, πράγμα που δεν θα το τολμούσαν αν ήμασταν μπροστά γιατί θα τους ξευτιλίζαμε. Είναι φαινόμενο στον χώρο να θεωρούν κάποιοι ότι το δικό τους μαγαζί είναι πιο «κινηματικό» από άλλες δράσεις. Είναι φαινόμενο στον α/α χώρο ότι το να έχεις καφενείο θεωρείται «κινηματική» διαδικασία, είναι φαινόμενο στον α/α χώρο το μην έχει τα κότσια να υπερασπιστεί κάποιος την δράση του και όταν τον συλλαμβάνουν- ενίοτε και με την μολότωφ στο χέρι- να απευθύνεται στους επαγγελματίες αλληλέγγυους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή και του ΣΥΡΙΖΑ για να γλιτώσει την φυλακή και αυτό να θεωρείται αξιοπρεπές. Ενώ ο Επαναστατικός Αγώνας δεν θεωρείται μέρος του κινήματος με τις ενέργειες του και τον λόγο που ανέπτυξε και που αποτέλεσε σοβαρή απειλή για το καθεστώς. Η ύπαρξη του Επαναστατικού Αγώνα θα πρέπει να θεωρείται τιμή για τον α/α χώρο. Και έχουμε αποδείξει ότι με τις θέσεις μας και τις απόψεις μας είμαστε πολύ πιο κινηματικοί από πολλούς που η λέξη κίνημα είναι ένα πτώμα στο στόμα τους.
Ο διαχωρισμός αυτός μεταξύ κινήματος και ένοπλου αγώνα αποπειράθηκε στο δικαστήριο να γίνει ακόμα πιο σαφής και αποκαλυπτικός όταν ο συνήγορος του συγκεκριμένου συγκατηγορούμενου «αγωνιστή», του «ειλικρινή», του «σταράτου», του «καθαρού», όπως καθαρό είναι «το γυαλί που άμα το σηκώσεις μπορείς να δεις μέσα του», επιχείρησε με ερώτηση του στην συγκεκριμένη μάρτυρα να βάλει διαχωριστική γραμμή –κατά την δική του έκφραση διαχωριστική γραμμή,-ανάμεσα στο «συγκρουσιακό μη ένοπλο κομμάτι της αναρχίας και του ένοπλου αναρχικού τμήματος και μάλιστα αυτός ο διαχωρισμός είναι το κριτήριο βάσει του οποίου-κατά την γνώμη του συνήγορου-το δικαστήριο πρέπει να απαλλάξει τον κατηγορούμενο. Πιο ξεκάθαρη απόπειρα εκμαίευσης αποκήρυξης του ένοπλου αγώνα δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Είναι ο ίδιος αμοραλιστής δικηγόρος που σε άλλη υπόθεση, αυτή της 17Ν, ήταν ο αγγελιοφόρος γράμματος στην Ελευθεροτυπία φίλου κατηγορούμενου αθώου που έλεγε ότι η ανάληψη ευθύνης στην συγκεκριμένη υπόθεση αποτελούσε συνεργασία με την αστυνομία.
Κατανοούμε την προσπάθεια να απαλλαγούνε κάποιοι από τις κατηγορίες και αυτό είναι θεμιτό αφού δεν έχουν σχέση με τις κατηγορίες, όμως αυτό πρέπει να γίνεται με τρόπο αξιοπρεπή και συντροφικό, όχι δημιουργώντας διαχωρισμούς, όχι προσπαθώντας να απομονώσουν συντρόφους που ρισκάρουν την ζωή και την ελευθερία τους για τον αγώνα κα την επανάσταση, που έχουν νεκρό σύντροφο σε ένοπλη συμπλοκή, όχι κάνοντας δηλώσεις και τοποθετήσεις νομιμοφροσύνης και αποκήρυξης. Γιατί αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι παρά μια τοποθέτηση νομιμοφροσύνης και αποκήρυξης πιστεύοντας ότι έτσι θα φανούν πιο «νομιμοποιημένοι» στα μάτια του εχθρού, του δικαστηρίου κάνοντας τον διαχωρισμό μεταξύ συγκρουσιακών-«κινηματικών» αλλά μη ένοπλων πρακτικών και του ένοπλου αγώνα. Η ηλιθιότητα τους δεν τους αφήνει να καταλάβουν ότι στην ιστορία έτσι θα μείνουν, ως δηλωσίες νομιμοφροσύνης και αποκηρύσαντες. Η υπερασπιστική αυτή γραμμή όσες πολιτικοϊδεολογικές σάλτσες κι αν προβάλλονται, με τον τρόπο που γίνεται κατάντησε τελικά το επιχείρημα αυτών που το κύριο μέλημα τους είναι να σώσουν τον κώλο τους επιδεικνύοντας φιλοτομαρισμό και αντισυντροφικότητα, περιφρόνηση των ίδιων των συντροφικών σχέσεων τους που προβάλλουν ως άλλοθι, αυτών που αποδείχθηκαν τελικά ότι είναι και πολιτικά και προσωπικά δειλοί μπροστά στον εχθρό και στην καταστολή. Και ως τέτοιοι θα μείνουν στην ιστορία.

Οκτώβριος 2012

Νίκος Μαζιώτης

http://ethel-sinadelfos.blogspot.com/2012/11/14_27.html