Δέος και κίνδυνοι στο σπίτι των θεών

Το όνειρο του κάθε ορειβάτη να ανεβεί στον Μύτικα μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη καθώς το βουνό κρύβει πολλές παγίδες

ΒΡΑΧΩΔΕΣ ανάγλυφο, οξείες κορυφές, μεγάλης έκτασης κορυφογραμμές, ορθοπλαγιές και βαθιές χαράδρες. Δέος και μυστήριο σε ένα βουνό άρρηκτα συνδεδεμένο με την ελληνική μυθολογία, την αρχαία Ελλάδα αλλά και τη σύγχρονη. Χιλιάδες φθάνουν σε αυτό κάθε χρόνο για να γνωρίσουν τα μυστικά του, να περπατήσουν στις πλαγιές του και να εξερευνήσουν τις άγνωστες ομορφιές του. Κάθε χρόνο το επισκέπτονται κατά μέσον 
όρο 18.000 άτομα, εκ των οποίων περισσότεροι ξένοι- κυρίως Γερμανοί. Ωστόσο το βουνό κρύβει παγίδες και ετησίως σημειώνονται ένα με δύο θανατηφόρα δυστυχήματα. Οπως λένε ορειβάτες και συνοδοί βουνού, «τραυματίζονται όσοι είναι απρόσεκτοι και κινούνται σαν τουρίστες σε παραλίες.Εχουμε δει γυναίκες να σκαρφαλώνουν με τακούνια και άλλοι να περπατάνε στα μονοπάτια με κοστούμια και σκαρπίνια». 
Σύμφωνα με στοιχεία που διαθέτει η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης από το 1960 ως σήμερα 53 άνθρωποι έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή στον Ολυμπο, ενώ κάθε χρόνο σημειώνονται έξι-επτά ατυχήματα. Οπως ανέφερε μιλώντας στο «Βήμα» ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης κ. Γιώργος Καλογερόπουλος, «τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν σε εκείνους που υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους. Καταγράφονται ως επί το πλείστον την “υψηλή περίοδο επισκεψιμότητας” του βουνού, δηλαδή λίγο μετά το Πάσχα ως τα τέλη Οκτωβρίου,και θύματα πέφτουν συνήθως όσοι δεν ξέρουν καλά τον ορεινόόγκο.Επίσης τραυματίζονται άτομα που προτιμούν να μη χρησιμοποιούν τα μονοπάτια με τις κατάλληλες σημάνσεις αλλά επιλέγουν να κινηθούν από σημεία που δεν γνωρίζουν.Ακόμη έχουν ζητήσει τη συνδρομή μας και ορειβάτες ή πεζοπόροι που δεν χρησιμοποίησαν τον σωστό εξοπλισμό για την εξόρμησή τους». 
Ενα από τα μεγαλύτερα δυστυχήματα συνέβη το 1976 με απολογισμό έξι νεκρούς ορειβάτες που είχαν καταπλακωθεί από χιονοστιβάδα, ενώ τον Μάρτιο του 1999 ο κ. Καλογερόπουλος

θυμάται την επιχείρηση που στήθηκε για την ανάσυρση τριών άτυχων ορειβατών που είχαν πέσει από ύψος 400 μέτρων με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους. «Περπατούσαν σε μια “μαρκίζα”, δηλαδή σε ένα κομμάτι πυκνού χιονιού “κολλημένο” σε βράχο και το χιόνι υποχώρησε, με αποτέλεσμα να πέσουν μαζί στο κενό επειδή ήταν δεμένοι μεταξύ τους». 
Ονειρο κάθε ορειβάτη είναι να πατήσει στον Μύτικα. Θεωρείται «πρόσκληση» αλλά και «πρόκληση». Ωστόσο για να φθάσει κάποιος στην κορυφή, όπως λένε έμπειροι ορειβάτες, πρέπει να ακολουθήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει το ίδιο το... βουνό. Οποιος θέλει να κατακτήσει τον Μύτικα πρέπει να έχει στοιχειώδη τεχνική κατάρτιση, πολύ καλές γνώσεις του βουνού και τα κατάλληλα εργαλεία (σχοινιά, κράνη, ασφάλειες κτλ.). Επίσης, πολύ καλή φυσική κατάσταση. Οσοι έχουν «περπατήσει» 

τις πλαγιές του λένε ότι «το βουνό κάνει “ζαβολιές” και γι΄ αυτό θα πρέπει όποιος το ανέβει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος και προσεκτικός». «Η αναρρίχηση είναι μια συμβολική και μια ισχυρότατη πράξη “επικοινωνίας” με το βουνό» λέει χαρακτηριστικά ο επίτιμος πρόεδρος του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου κ. Κώστας Τζιβελέκας. 

Για τους ερασιτέχνες ορειβάτες και όσους τώρα ξεκινούν, η γνωριμία με τις υψηλές κορυφές του είναι σχεδόν ακατόρθωτη. Καλύτερα για όλους είναι να πηγαίνουν με έμπειρους πεζοπόρους ή ορειβάτες, κυρίως με άτομα που ξέρουν πολύ καλά το βουνό, για να μπορεί σε περίπτωση ανάγκης να προσφερθεί άμεσα βοήθεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πλευρά του Ολύμπου που «κοιτάζει» το Λιτόχωρο, που αποτελεί την «κεντρική είσοδο» για το βουνό, υπάρχουν πολλά μονοπάτια με κατάλληλες σημάνσεις και έτσι ο επισκέπτης μπορεί εύκολα να περιηγηθεί στους πρόποδες. Ωστόσο από την «πίσω» πλευρά η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική και ακόμη και οι πιο έμπειροι ορειβάτες χρειάζονται χάρτες για να μη χαθούν. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του παραρτήματος του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου στο Λιτόχωρο κ. Μπάμπη Μαρινίδη ο Ολυμπος δεν αποτελεί πόλο έλξης μόνο λόγω της ιδιαιτερότητας του ορεινού όγκου αλλά 

«το ενδιαφέρον προσελκύει κυρίως ο μύθος για τους 12 θεούς». Επισημαίνει ακόμη ότι «το βουνό κρύβει παγίδες λόγω των καιρικών συνθηκών, ενώ προβλήματα συναντά κανείς και άμα πέσει σε ομίχλη». 

«Σπίτι μου είναι ο Ολυμπος»
Ο 87χρονος που επέζησε δύο ημέρες χωρίς εφόδια στο βουνό έχει ανεβεί 50 φορές στην κορυφή του! 
Ξ έρει τα μονοπάτια του Ολύμπου σαν τα δωμάτια του σπιτιού του. Και όμως την προηγούμενη Κυριακή καρδιοχτύπησε συγγενείς και φίλους όταν χάθηκαν τα ίχνη του. Ο 87χρονος κ. Δημήτρης Αγοραστίδης, συνταξιούχος οδοντίατρος, ανεβαίνει στον Ολυμπο από το 1950. Κανένας δεν περίμενε ότι θα άντεχε σε θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν και υπό βροχή. Εκείνος απέδειξε όμως ότι όταν έχεις πάθος για ζωή τίποτε δεν στέκεται εμπόδιο ούτε στην «κατοικία των θεών». 
Ως έμπειρος ορειβάτης ξεπέρασε κινδύνους και κακουχίες και τελικά εντοπίστηκε την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, την περασμένη Τρίτη το βράδυ, ως δώρο στους ανθρώπους του που αγωνιούσαν. «Θα συνεχίσει να ανεβαίνει στον Ολυμπο. Ενδεχομένως το επόμενο Σαββατοκύριακο να τον βρείτε ξανά εκεί» λένε δικοί του άνθρωποι. Ο Αγοραστίδης κατάγεται από τον Κάτω Ολυμπο και κατοικεί στη Λάρισα, διετέλεσε επί 35 έτη πρόεδρος του Φυσιολατρικού Συλλόγου «Υπαίθριος Ζωή». Σε ηλικία 87 ετών είναι το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος του συλλόγου. Ο αμέσως... 

μικρότερος είναι ένας 85χρονος! 

Ενεργό μέλος του από το 1954, έχει πατήσει τουλάχιστον 50 φορές στην κορυφή του Μύτικα. 

Ο γιος του κ. Γιάννης Αγοραστίδης μιλώντας στο «Βήμα» λέει ότι ο πατέρας του είναι... «παραδοσιακός». «Εχει επισκεφθεί όλα τα βουνά στη χώρα μας αλλά ποτέ δεν πήγε στο εξωτερικό» αναφέρει χαρακτηριστικά. «Γνώριζε με κλειστά μάτια την περιοχή που επισκεπτόταν» λέει ο κ.Αχιλλέας Αντωνόπουλος, νυν πρόεδρος του συλλόγου. Ο κ. Αγοραστίδης ξεκίνησε με άλλα 40 άτομα την ανάβαση, ωστόσο μαζί με άλλους τέσσερις ορειβάτες ξέκοψαν και κινήθηκαν προς την κορυφή «Βουλγάρα». Κατά την επιστροφή ο ηλικιωμένος τούς ζήτησε να προχωρήσουν και θα τους ακολουθούσε. Ωστόσο, όταν οι τέσσερις αντιλήφθηκαν ότι δεν βρισκόταν πίσω τους υπέθεσαν ότι θα είχε επιστρέψει σε κοντινό χωριό από άλλο μονοπάτι. 

Το βράδυ όμως διαπίστωσαν ότι δεν είχε φθάσει ούτε εκεί και ξεκίνησε ο αγώνας για τον εντοπισμό του. Βρήκαν το σακίδιό του μέσα στο οποίο υπήρχε ξηρά τροφή και νερό, γεγονός που αποδείκνυε ότι δεν είχε μαζί του εφόδια. Την Τρίτη και ενώ αρκετοί είχαν αρχίσει να χάνουν τις ελπίδες τους έγινε το «θαύμα»: εθελοντές ραδιοερασιτέχνες από την Πιερία τον εντόπισαν. Οπως ανέφερε ο άνθρωπος που τον βρήκε, «ήταν φανερά καταβεβλημένος. Στο χέρι του κρατούσε ένα κλαδί που χρησιμοποιούσε για να περπατήσει.Ωστόσο η κούρασή του ήταν τέτοια που κάθε τρία μέτρα έπεφτε». Αμέσως μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Λάρισας, όπου νοσηλευόταν ως χθες. Είναι καλά στην υγεία του και αναμένεται να πάρει εξιτήριο τις επόμενες ημέρες. Οπως ανέφερε ο γιος του Γιάννης, διαπιστώθηκε ότι πάσχει από «περιτραυματική αμνησία», δεν μπορεί δηλαδή να επαναφέρει στη μνήμη του όσα έζησε το διήμερο της περιπλάνησης. «Δεν είχε εφόδια! Είμαι γιατρός και μου φαίνεται απίστευτο το πώς επέζησε στο βουνό» λέει ο γιος του. Βρέθηκε χωρίς την μπλούζα του. Εκτιμάται ότι την έβγαλε τη Δευτέρα επειδή βράχηκε και φοβήθηκε μήπως κρυώσει. Πιθανολογείται ότι όταν κατάλαβε πως χάθηκε άρχισε να ακολουθεί διάφορα μονοπάτια για να βγει σε κάποιο ασφαλές σημείο. Το απόγευμα της Τρίτης τον ανακάλυψαν σε σημείο που, όπως λένε όσοι γνωρίζουν την περιοχή, ήταν στη σωστή κατεύθυνση που θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει κάποιος που έχει χαθεί. «Μακάρι και εμείς να φτάσουμε στην ηλικία του και να έχουμε τις δυνάμεις να ανεβαίνουμε στον Ολυμπο» εύχεται ο κ. Αντωνόπουλος. 

http://www.tovima.gr