ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ: Η σκοτεινή γοητεία της πλάνης

Μυστικοί συμβολισμοί, κρυφοί κώδικες, επικοινωνίες με πνεύματα, κρυμμένες σοφίες αρχαίων πολιτισμών, παγανιστικές θεωρίες και τελετές, διαφημίζονται απροκάλυπτα μέσα από βιβλία, ταινίες, εκπομπές κ.λ.π. προσπαθώντας να ελκύσουν το ενδιαφέρον μας και να μας γοητεύσουν, ενώ τελικά δηλητηριάζουν επικίνδυνα τη ζωή μας.


Είναι ένας κόσμος σκοτεινός, αντίθετος με τη φύση της ορθόδοξης πίστης μας, η οποία εκδηλώνεται ολοφάνερα ως διδασκαλία και λατρεία και η οποία εξετάζει τα πάντα σε άπλετο φως, με κριτήριο το Ευαγγέλιο του Χριστού.


Η κρυμμένη σοφία των αρχαίων Αιγυπτίων, η μαγεία της Μεσοποταμίας, οι σοφίες του Ερμού του Τρισμεγίστου, οι θεραπευτικές τεχνικές των Σαμάνων, η σοφία των Ινδιάνων, ο φωτισμός των Yogis και των Θιβετιανών δασκάλων, οι γνώσεις του Πλάτωνος και του Jakob Böhme, τα μυστικά του χριστιανικού μυστικισμού, η μυστικιστική κατανόηση του Ευαγγελίου του Ιωάννου, η μαγεία των μαγισσών, η σοφία των Τσιγγάνων, τα μυστικά των Ροδοσταύρων και των μασόνων θεωρούνται ότι είναι όλα κομμάτια ενός ατέλειωτου ρεύματος εσωτεριστικής γνώσης. Είναι οι πολλές όψεις ενός αδιέξοδου κόσμου που σερβίρει μισές αλήθειες μέσα στο πέπλο της πλάνης, και της απάτης, που τελικά σε κάθε εποχή ξεδιπλώνει ο ίδιος εμπνευστής: ο Σατανάς.


Ωστόσο, ο χώρος αυτός έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής κι αυτό οφείλεται αφενός σε αντίδραση του ανθρώπου της Δύσης στον κυρίαρχο ορθολογισμό του Διαφωτισμού και αφετέρου στις εύκολες και μαγικές (στην κυριολεξία) λύσεις που υποτίθεται ότι προσφέρει για κάθε πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου που ζει μέσα στο άγχος της καθημερινότητας αλλά και σ’ένα απάνθρωπο περιβάλλον (πρβλ. οικολογική καταστροφή, τρομοκρατία, πυρηνικά κλπ.).


Τι είναι ο αποκρυφισμός;
Όπως γίνεται αντιληπτό κι απ’ την ονομασία του, ο αποκρυφισμός σχετίζεται με το απόκρυφο και μυστικό στοιχείο. Ουσιαστικά, ασχολείται με ό,τι δεν μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικώς, ενώ περιλαμβάνει θεωρίες ερμηνείας του κόσμου και τεχνικές. Επομένως, έχει μια δική του διδασκαλία για τον Θεό, τον κόσμο και τον άνθρωπο, την οποία εφαρμόζει μέσα από ποικίλες πρακτικές (ασκήσεις-τελετές-“πειράματα”) όπως είναι π.χ. η διαδικασία του υπνωτισμού, η χρήση καρτών ταρώ, η επίκληση πνευμάτων κ.ά. Παραπλήσιος όρος με τον αποκρυφισμό είναι ο «εσωτερισμός».


Επικίνδυνες ομάδες, τάσεις και θεωρίες
Όταν μιλάμε για αποκρυφισμό θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι στον χώρο περιέχονται πολλές ομάδες και τάσεις, όπως ο πνευματισμός, η αστρολογία, η ουφολογία (s Trust, 1922/ Σχολή Arcane, 1923) και εκδίδοντας πλήθος βιβλίων υπό την καθοδήγηση του αόρατου διδασκάλου της (ουσιαστικά δαίμονας) ονόματι Djwal Khul.


Παρά το γεγονός ότι ο αποκρυφισμός/ εσωτερισμός εξ αρχής απευθυνόταν μόνο στους μυημένους κι όχι στις λαϊκές μάζες, κάποια στιγμή στα τέλη του 19ου αι. και ιδιαίτερα στον 20ο αι. δόθηκε έμφαση στο πώς οι διδασκαλίες θα γίνονταν κτήμα όσο το δυνατόν περισσοτέρων ανθρώπων. Η ίδια η Bailey είχε ορίσει το έτος 1975 ως απαρχή γενικότερης διάδοσης των αποκρυφιστικών διδασκαλιών, κάτι που πραγματοποιήθηκε με τη διείσδυση των θεωριών της Νέας Εποχής στις επιστήμες, στην εκπαίδευση, στην ιατρική, στα ΜΜΕ, στη μουσική, με πολλές εκδόσεις βιβλίων κ.λπ.


Καταλήγοντας πρέπει να τονισθεί πως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή γιατί οι αποκρυφιστές χρησιμοποιούν όρους οικείους στην πλειοψηφία των ανθρώπων (π.χ. Αγ. Τριάδα, Χριστός, φώτιση κ.ά.), αλλά με τελείως διαφορετικό περιεχόμενο και νόημα. 


Οι κυριώτερες διδασκαλίες της ΠΛΑΝΗΣ του ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ 
1α. Στον αποκρυφισμό γίνεται αποδεκτή η ολιστική θεώρηση του κόσμου (απόλυτος μονισμός), ότι δηλαδή όλα είναι ένα, όλα είναι ομοούσια, από τον Θεό μέχρι και μία πέτρα, διαφέροντας μόνο στο επίπεδο εξέλιξης. Τα πάντα έχουν προέλθει από την Πρωταρχική Πηγή (αφηρημένη έννοια) μέσα από διαδοχικές εκπορεύσεις/εκροές. Η δε Ύλη δεν υφίσταται κατ’ουσίαν, αλλά πρόκειται για μία πλάνη, μιά «απάτη των φυσικών αισθήσεων» αφού μόνο το Αιώνιο/ Πνεύμα είναι πραγματικό˙ «ό,τι υπόκειται στην γέννηση και στην μεταβολή δεν είναι πραγματικότητα». (Προσέχουμε πώς με αυτή τη θεωρία, η ανθρώπινη ζωή χάνει κάθε νόημα…)
2α. Ο αποκρυφισμός αρνείται την μοναδικότητα του προσώπου του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού αφού Τον θεωρεί ως μία από τις θεότητες-διδασκάλους που εκπορεύονται κατά διαστήματα από την Απόλυτη Αρχή. Ως άλλοι τέτοιοι διδάσκαλοι λογίζονται ο Μίθρας, ο Πυθαγόρας, ο Βούδδας κ.α. (οι διάφοροι “Avatar”).
3α. Βασική είναι και η πίστη των αποκρυφιστών στον νόμο του κάρμα και της μετενσάρκωσης. Υποστηρίζουν δηλαδή ότι κάθε πράξη μας (είτε καλή είτε κακή) συσσωρεύει κάρμα το οποίο πρέπει να ξεπληρώσουμε και γι’αυτό αναγκαζόμαστε να επανερχόμαστε στην ζωή, όχι απαραίτητα όμως σε ανθρώπινο σώμα, άρα και σαν ζώο ή φυτό.
4α. Ως σκοπός ύπαρξης κάθε όντος (ανθρώπου, ζώων, φυτών κλπ.) θεωρείται η επιστροφή στην πρωταρχική πηγή απ’όπου κάποτε προήλθε μέσω εκροής. Έτσι, ο άνθρωπος πρέπει να στραφεί προς τα μέσα διότι εκεί βρίσκονται όλα (διαλογισμός). Στρεφόμενος λοιπόν εντός του ανακαλύπτει τον ανώτερο εαυτό του, τον ίδιο τον Θεό! (Ειδωλοποίηση του εαυτού – εωσφορικός εγωισμός).
5α. Συνέπεια της παραπάνω διδασκαλίας αποτελεί η σχετικοποίηση της ηθικής αφού το καλό και το κακό νοούνται ως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
6α. Άλλη αποκρυφιστική δοξασία είναι ο ανιμισμός ή πνευματισμός (λατ. anima=πνεύμα, ζωή). Σύμφωνα με αυτόν πίσω από κάθε πράγμα (δέντρο, αστέρι κλπ.) κρύβεται ένα ον-πνεύμα με το οποίο μπορεί κανείς να επικοινωνήσει (πρβλ. νεράιδες, ξωτικά κ.λπ.).
7α. Θεμελιώδης νόμος της μαγείας είναι αυτός της «αναλογίας του όντος» (analogia entis). Θεωρείται δηλαδή ότι υφίσταται μία αντιστοιχία μεταξύ του μικρόκοσμου (άνθρωπος και γενικά η κτίση) και του μακρόκοσμου. Αυτό εκφράζει και η ρήση «Όπως επάνω, έτσι και κάτω».
8α. Η Αλήθεια είναι προσεγγίσιμη μόνο από τους μυημένους αφού μόνοι αυτοί έχουν την ικανότητα να αποκωδικοποιούν τα σύμβολα, τους μύθους και τις αλληγορίες εντός των οποίων κρύβεται η Αλήθεια. Θ 


Οι χριστιανικές θεωρήσεις της ΑΛΗΘΕΙΑΣ που αποκάλυψε ο ΘΕΟΣ. 
1β. Για την Ορθοδοξία, ο κόσμος είναι αποτέλεσμα αγάπης και άμεσης δημιουργίας του ενός μόνου αληθινού Θεού. Ωστόσο, η ουσία του Θεού διαφέρει σε απόλυτο βαθμό από την αντίστοιχη της κτίσης (άγγελοι-άνθρωποι-κόσμος κ.λπ.). Η ύλη δεν είναι κάτι κακό, αλλ’ούτε και κάτι ανύπαρκτο, αφού κι αυτήν ο Θεός την δημιούργησε.
2β. Ο Ιησούς Χριστός είναι ιστορικό πρόσωπο, είναι θεάνθρωπος και κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί Του, αφού με την ζωή και την Ανάστασή Του απέδειξε ότι είναι ο ίδιος ο Θεός και σωτήρας του κόσμου. Εξάλλου είναι διαρκώς κοντά μας, αφού η Εκκλησία που Αυτός ίδρυσε είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες.
3β. Είναι γεγονός ότι κάθε πράξη μας έχει και αποτελέσματα, ωστόσο, αυτό που βαραίνει πραγματικά τον άνθρωπο είναι η αμαρτία, η οποία όμως κι αυτή μπορεί να εξαλειφθεί μέσω του μυστηρίου της μετάνοιας και της εξομολόγησης. Όλη η ορθόδοξη παράδοση πάντως αρνείται οποιαδήποτε ανακύκληση της ύπαρξής μας, και πιστεύει στην Ανάσταση και την Κρίση της ψυχής και του σώματος (πρβλ. Εβρ. 9, 27).
4β. Σκοπός ύπαρξης του ανθρώπου είναι η θέωση, να γίνει δηλαδή θεός κατά χάρη, όχι κατ’ουσία. Ο τρόπος με τον οποίο θα το επιτύχει αυτό είναι να ακολουθήσει το θέλημα και τις εντολές του Θεού, αναπτύσσοντας στενή σχέση αγάπης μαζί Του με την προσευχή και την νήψη. Αυτά είναι που θα τον οδηγήσουν στην συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητάς του και στην επακόλουθη μετάνοια. Δεν υπάρχει αυτοσωτηρία, παρά μόνο ο Χριστός είναι η σωτηρία.
5β. Το κακό δεν έχει υπόσταση παρά είναι η απουσία του καλού, όπως ακριβώς συμβαίνει με το φως και το σκοτάδι. Επομένως, δεν μπορούμε να βάζουμε στο ίδιο επίπεδο την αρετή και την κακία.
6β. Στον αόρατο κόσμο υπάρχουν οι άγγελοι που υμνούν και επιτελούν το θέλημα του Θεού και οι δαίμονες που αντιστρατεύονται στο θέλημά Του, αλλά και που μπορούν να κρύβονται στα πράγματα -αλλ’ όχι παντού και πάντοτε- και εργάζονται διαρκώς για την με κάθε τρόπο καταστροφή του ανθρώπου. Επομένως, ο διάλογος με τέτοια «όντα» απορρίπτεται ως ιδιαίτερα επικίνδυνος.
7β. Η ορθόδοξη θεολογία μας βεβαιώνει πως καμμία ομοιότητα δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ Ακτίστου (Θεός) και Κτιστού (άγγελοι, κόσμος, άνθρωπος). Ακριβέστερα, ο Θεός είναι μεν απρόσιτος ως προς την ουσία Του από τον άνθρωπο, αλλά προσιτός/ μεθεκτός μέσω των ακτίστων ενεργειών Του.
8β. Η Αλήθεια δεν είναι κάτι το αφηρημένο αλλά πρόσωπο, ο ίδιος ο Θεός. Ακόμη, η προσέγγιση του Θεού μπορεί να γίνει από τον καθένα ανεξαρτήτως βιωτικού ή μορφωτικού επιπέδου, όχι όμως μέσω ερμηνείας συμβόλων αλλά της Θείας Χάρης, είναι δώρο που παρέχει ο Θεός σε όποιον ακολουθεί το θελήμά Του. 


Επιμέλεια Χρήστος Τσεκούρας - Πτυχ. Φιλοσοφικής
Μέλος της αντι-αιρετικής ομάδας της Εκκλησίας Της Ελλάδος

 http://www.pentapostagma.gr/