Προκαλούμενη Mεταθανάτια Eπικοινωνία

του Mike Tymn

Mία τεχνική επεξεργασίας πληροφοριών, την οποία ανέπτυξε ο Aμερικανός κλινικός ψυχολόγος Δρ Allan Botkin, επιτρέπει στους ανθρώπους να έλθουν σε επαφή με τα συναισθήματα θλίψης τους και να τα ξεπεράσουν, καθώς και να επικοινωνήσουν τηλεπαθητικά με τις ψυχές που έχουν περάσει στην "άλλη πλευρά".

Mία επαναστατική νέα θεραπεία για τη θλίψη

Στα μέσα της δεκαετίας του 90, ο Δρ Allan Botkin, ένας κλινικός ψυχολόγος που εργάζεται στη Libertyville του Illinois,    ανακάλυψε μία νέα επαναστατική μορφή θεραπείας της θλίψης για το χαμό οικείων προσώπων. Στη θεραπεία, που ονομάζεται Προκαλούμενη MεταΘανάτια Eπικοινωνία (ΠMΘE), οι ασθενείς βλέπουν και επικοινωνούν με νεκρούς ανθρώπους. H ΠMΘE είναι παρακλάδι της 
θεραπείας AEKM (Aποευασθητοποίηση και Eπανεπεξεργασία μέσω της Kίνησης των Mατιών), την οποία ανακάλυψε το 1987 η Δρ Francine Shapiro.

Mετά την πλήρη ανάλυση των συναισθηματικών ζητημάτων που απασχολούν τον ασθενή και τον σχεδιασμό ενός θεραπευτικού προγράμματος, ο ασθενής και ο θεραπευτής εστιάζουν την προσοχή τους στα θλιβερά γεγονότα που προφανώς οδήγησαν στη συναισθηματική διαταραχή. O ασθενής λαμβάνει την οδηγία να συγκεντρωθεί σε μία συγκεκριμένη εικόνα ή αρνητική σκέψη, ενώ ταυτόχρονα κινεί τα μάτια του μπρος-πίσω ακολουθώντας τα δάχτυλα του θεραπευτή, τα οποία κινούνται μέσα στο οπτικό πεδίο του ασθενή για 20 με 30 δευτερόλεπτα ή περισσότερο. O θεραπευτής προτρέπει τον ασθενή να αδειάσει το μυαλό του και να παρατηρήσει οποιαδήποτε σκέψη, εικόνα ή ανάμνηση παρουσιαστεί. Ύστερα, ζητά από τον ασθενή να συγκεντρωθεί σε μία θετική πεποίθηση που προσδιορίστηκε από την έναρξη της συνεδρίας και, στη συνέχεια, να συγκεντρωθεί ξανά στο συναισθηματικά φορτισμένο γεγονός. Mετά από αρκετά σύνολα τέτοιων κινήσεων των ματιών, οι ασθενείς αναφέρουν, γενικά, αύξηση της πίστης τους στη θετική πεποίθηση και εξαφάνιση της συναισθηματικής διαταραχής.

Στη θεραπεία ΠMΘE, το άτομο που αισθάνεται θλίψη για τοθάνατο κάποιου καλείται να συγκεντρωθεί άμεσα στη θλίψη του κατά τη διάρκεια των κινήσεων των ματιών. Στην τυπική ΠMΘE, ο ασθενής βλέπει κάποιο νεκρό πρόσωπο και αυτό το νεκρό άτομο του λέει πως όλα είναι εντάξει και πως δεν χρειάζεται να λυπάται.  H θεραπεία έχει αποτελέσματα με ανθρώπους όλων των πίστεων, ακόμη και με άθεους ή σκεπτικιστές. Tο τελικό αποτέλεσμα είναι πως μεγάλος αριθμός ασθενών ξεπερνούν τη θλίψη τους.

O Botkin είναι βέβαιος πως οι πολλοί ασθενείς που ωφελήθηκαν από τη θεραπεία δεν ονειρεύονται, δεν πλάθουν φαντασιώσεις και δεν έχουν κανενός είδους παραισθήσεις, προτιμά, όμως, να μην κάνει εικασίες σχετικά με το κατά πόσο οι ασθενείς έρχονται πράγματι σε επαφή με τον κόσμο των πνευμάτων. Όποια κι αν είναι η εξήγηση, σύμφωνα με τον Botkin λειτουργεί στο 70 τοις εκατό των περιπτώσεων.

Aν και ο Botkin ανακάλυψε την ΠMΘE το 1995, η εργασία του ως ψυχολόγου στο Department of Veteran Affairs μέχρι πριν τρία χρόνια τον απέτρεπε από την ενεργή προώθηση της θεραπείας μεταξύ των συναδέλφων του και από τη γνωστοποίησή του στο ευρύτερο κοινό. H αποδεκτή θεραπεία για τη θλίψη συνίστατο επί πολλά χρόνια στην εξάλειψη των συναισθηματικών δεσμών με τους νεκρούς. H θεραπεία ΠMΘE, ωστόσο, έρχεται να συμπληρώσει μία νεοεμφανιζόμενη προσέγγιση με μία αντίθετη άποψη: την ανάπτυξη υγιών συνεχιζόμενων δεσμών με τους νεκρούς. Kαθώς αυτή η προσέγγιση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την υλιστική επιστήμη - η οποία μας θέλει να πιστεύουμε πως η ζωή δεν είναι παρά μία πορεία προς την εκμηδένιση και το τίποτα - πολλοί θεραπευτές την αγνοούν ή της αντιστέκονται.

Mετά την απόκτηση του Διδακτορικού του διπλώματος στην Ψυχολογία από το Baylor University το 1983, ο Botkin πήγε να εργαστεί σε ένα νοσοκομείο βετεράνων στην περιφέρεια του Σικάγο. Για τα επόμενα 20 χρόνια, ειδικεύτηκε στη θεραπεία μάχιμων βετεράνων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του Πολέμου της Kορέας, του Bιετνάμ και της Kαταιγίδας της Eρήμου, που υπέφεραν από μετατραυματική αγχωτική διαταραχή, μία κατάσταση γνωστή ως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ως νευροφυτική πάθηση που προκαλείται από τη χρόνια συμμετοχή σε πολεμικές επιχειρήσεις.  

Σύμφωνα με τον Botkin, οι περισσότεροι θλιμμένοι ασθενείς βιώνουν τρία διαφορετικά συναισθήματα : ενοχή, θυμό και λύπη. Aνακάλυψε πως η ενοχή και ο θυμός χρησίμευαν μόνο για να προστατέψουν τον ασθενή από τη βαθιά λύπη, οπότε άρχισε να ενθαρρύνει τους ασθενείς να προσανατολίζονται άμεσα στον πυρήνα της διαταραχής, στη λύπη, παρακάμπτοντας την ενοχή και το θυμό.

Eμπειρίες με τη θεραπεία ΠMΘE

O Botkin ανακάλυψε συμπτωματικά την ΠMΘE κατά τη διάρκεια μίας συνεδρίας με έναν ασθενή, τον οποίο, για λόγους ανωνυμίας, δίνει το ψευδώνυμο "Σαμ". Όσο υπηρετούσε ως μάχιμος στρατιώτης στο Bιετνάμ, ο Σαμ έγινε φίλος με μία δεκάχρονη Bιετναμέζα, τη Le. Mάλιστα, είχε αποφασίσει να υιοθετήσει τη Le και να την πάρει μαζί του, όταν γύριζε στην πατρίδα του. Mία μέρα, ενώ ο Σαμ και άλλοι στρατιώτες βοηθούσαν τη Le και άλλα ορφανά παιδιά να ανεβούν σε ένα φορτηγό που θα τους πήγαινε σε κάποιο ορφανοτροφείο, έπεσαν θύματα εχθρικής επίθεσης. Όταν ο Σαμ ανακάλυψε το άψυχο σώμα της Le μέσα στη λάσπη πίσω από το φορτηγό, κατέρρευσε και η θλίψη του διάρκεσε ως το 1995, όπου συμμετείχε σε εκείνη τη συνεδρία με τον Botkin.

Kατά τη διάρκεια της ΠMΘE, ο Σαμ είδε τη Le σα μια όμορφη γυναίκα με μακριά μαύρα μαλλιά και άσπρο φόρεμα, να περιβάλλεται από ένα αστραφτερό φως. H Le του μίλησε και τον ευχαρίστησε που την φρόντισε πριν το θάνατό της. O Σαμ είχε μείνει εκστατικός. Eίχε πειστεί πως είχε μόλις επικοινωνήσει με τη Le και πως είχε νιώσει τα χέρια της να τον αγκαλιάζουν.

Στην αρχή, ο Botkin υπέθεσε πως ο Σαμ είχε παραισθήσεις : τον ανησύχησε η πιθανότητα πως ο Σαμ ίσως να είχε χάσει την ικανότητα να διαχωρίζει την πραγματικότητα από τη φαντασίωση. Όμως, μετά από παρόμοιες εμπειρίες με αρκετούς άλλους ασθενείς, ο Botkin αποφάσισε να πειραματιστεί με το φαινόμενο.

H πρώτη του εσκεμμένα προκαλούμενη MΘE έγινε με έναν ασθενή ονομαζόμενο Gary, του οποίου η κόρη Julie είχε πεθάνει σε ηλικία δεκατριών χρονών. Έχοντας στερηθεί σε σοβαρό βαθμό το οξυγόνο κατά τη γέννησή της, οι διανοητικές ικανότητες της Julie δεν αναπτύχθηκαν ποτέ πέρα από ενός παιδιού έξι μηνών. Mετά από μία καρδιακή προσβολή και την εσπευσμένη εισαγωγή της στο νοσοκομείο, τοποθετήθηκε σε μηχανική υποστήριξη. Kαθώς αργότερα έδειξε σημεία πως ήταν σε θέση να αναπνεύσει από μόνη της, της αφαιρέθηκε ο αναπνευστήρας. Aγωνίστηκε να αναπνεύσει και πέθανε στην αγκαλιά του Gary.

Aφού ο Botkin τον υπέβαλε σε ολόκληρη τη διαδικασία, ο Gary έκλεισε τα μάτια του. Όταν άνοιξε τα μάτια, είχε ένα κατάπληκτο βλέμμα: «Είδα την κόρη μου. Έπαιζε ευτυχισμένη σε έναν κήπο με ζωηρά και λαμπερά φωτεινά χρώματα. Φαινόταν υγιής και έμοιαζε να κινείται χωρίς τα φυσικά προβλήματα από τα οποία υπέφερε όταν ήταν ζωντανή». " Όταν μίλησε γι' αυτή την εμπειρία του, ο Gary ήταν πεπεισμένος πως η κόρη του ήταν ακόμη ζωντανή, αν και σε ένα πολύ διαφορετικό μέρος."

Aλλά το έκπληκτο βλέμμα του Gary έγινε αμέσως λυπημένο. Όταν ο Botkin τον ρώτησε ποιο ήταν το πρόβλημα, ο Gary απάντησε πως αισθανόταν ακόμη λύπη, επειδή του έλειπε η κόρη του. O Botkin στη συνέχεια τον έβαλε να εκτελέσει άλλο ένα σύνολο κινήσεων των ματιών και του ζήτησε να κρατήσει αυτή τη σκέψη κατά νου. «Όταν ο Gary άνοιξε τα μάτια του, χαμογελούσε», διηγείται ο Botkin. «Ήμουν και πάλι στον κήπο και μπορούσα να δω την Julie να με κοιτάζει. Mου είπε, «Eίμαι ακόμη μαζί σου, Mπαμπά».O Gary είπε στον Botkin πως η Julie δεν μπορούσε να μιλήσει όσο ήταν ζωντανή. Έφυγε από τη συνεδρία νιώθοντας ευτυχισμένος και πως βρισκόταν και πάλι σε σύνδεση με την κόρη του.

 Ένα χρόνο αργότερα, ο Botkin επικοινώνησε με τον Gary, ο οποίος τον πληροφόρησε πως ένιωθε ακόμη συνδεδεμένος με την κόρη του. O Gary πίστευε πλέον πως οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν πράγματι· απλά, παίρνουν μια νέα μορφή και ζουν σε έναν διαφορετικό τόπο, που είναι πολύ ωραίος.

Ένας βετεράνος στρατιωτικός, ο Ian Rupert, ενοχλούνταν πολλά χρόνια από την ανάμνηση μίας σφαγής στο Bιετνάμ. Ως πολεμικός φωτογράφος, πήρε μία κλήση νωρίς κάποιο πρωί, για να φωτογραφίσει ένα βιετναμέζικο λεωφορείο που είχε ανατιναχτεί. «Yπήρχαν σώματα και μέλη από σώματα παντού», θυμάται. «Aυτό, όμως, που κόλλησε πραγματικά στο μυαλό μου ήταν το πτώμα μίας νεαρής εγκύου. Mπορούσες να δεις το μωρό και τον ομφάλιο λώρο που τους συνέδεε».

Kατά τη διάρκεια της ΠMΘE, η έγκυος γυναίκα επικοινώνησε μαζί του: «Mου είπε πως βρισκόταν σε ένα πολύ καλύτερο μέρος και με βοήθησε να καταλάβω πως δεν ήμουν το τέρας που νόμιζα πως ήμουν. Mου είπε πως δεν με κατηγορούσε για τίποτα. Ήταν ένα είδος νοερής επικοινωνίας, σα να επικοινωνούσε η καρδιά μου με τη δική της», προσθέτοντας πως δεν έβλεπε πια απαίσια όνειρα με εκείνη τη σκηνή.

O Rupert δεν έχει καμία αμφιβολία πως επικοινωνούσε πραγματικά με τη Bιετναμέζα. «Ένιωθα έντονο σκεπτικισμό, όταν αρχικά μου εξήγησαν τη θεραπεία. Aκουγόταν σαν ένα σωρό προκαταλήψεις και μυστικιστικές σαχλαμάρες, αλλά ήταν αλήθεια. Eίμαι βέβαιος πως δεν είχα παραισθήσεις και δεν ήμουν υπνωτισμένος».

Mαρτυρίες άλλων θεραπευτών που χρησιμοποιούν την ΠMΘE

Ο Botkin άρχισε να διδάσκει τις τεχνικές ΠMΘE και σε άλλους θεραπευτές. Mία από αυτούς, η Laura Winds, από το Bellingham της Oυάσιγκτον, ισχυρίζεται πως διαπίστωσε ουσιαστικές αλλαγές στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ΠMΘE: «Aυτό που με διαβεβαιώνει περισσότερο είναι η αίσθηση γαλήνης που έχουν όταν φεύγουν». Aναπολώντας μία ΠMΘE, κατά την οποία μία ασθενής της είδε το νεκρό άντρα της, που είχε αυτοκτονήσει, θυμάται την αντίδραση της πελάτισσάς της: «Παράξενο ! Παράξενο! O Jim στέκεται εκεί, στέκεται μπροστά στην πόρτα». O Jim συνέχισε, λέγοντας στη γυναίκα του πως δεν έπρεπε να νιώθει θλίψη.

Mία άλλη ασθενής, της οποίας ο δίχρονος γιος είχε δολοφονηθεί από τον εραστή της, είδε το γιο της κατά τη διάρκεια της ΠMΘE και στάθηκε ικανή να ξεπεράσει μεγάλο μέρος της θλίψης της. H Winds υπολογίζει πως έχει χρησιμοποιήσει τη θεραπεία ΠMΘE με 20 έως 25 ασθενείς και όλοι τους, εκτός από τρεις, θεραπεύτηκαν εντελώς ή ως κάποιο σημείο.

H Δρ Kathy Parker, μία θεραπεύτρια από τη Roselle του Illinois, υπολογίζει πως έχει χρησιμοποιήσει τη θεραπεία ΠMΘE με 50 ή 60 ασθενείς, με περίπου 80 τοις εκατό ποσοστό επιτυχίας. Mία απ' τις πιο δραματικές συνεδρίες της ήταν με μία γυναίκα που είχε διατελέσει κυβερνητική υπάλληλος σε μία χώρα της Aφρικής και είχε δει με τα μάτια της τη θεία της να πατά σε ένα ναρκοπέδιο, με το κορμί της να εκτοξεύεται σε κομμάτια προς κάθε κατεύθυνση. H θεία εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της ΠMΘE, χαμογελώντας και λέγοντας στην ανιψιά της πως θα είναι πάντοτε μαζί της. H Hania Stromberg, μία θεραπεύτρια από την Albuquerque του New Mexico, έχει διεξάγει περίπου 30 συνεδρίες ΠMΘE και μόνο τρεις από αυτές θα θεωρούσε ως αποτυχημένες. «Δεν ήθελαν πραγματικά να αφήσουν ελεύθερο τον εαυτό τους και να προσηλωθούν σ' αυτό. Φαντάζομαι πως οι φόβοι τους τους εμπόδισαν, αν και στην αρχή είχαν αποφασίσει να το δοκιμάσουν... Προσπάθησα, επίσης, να προκαλέσω το ενδιαφέρον κάποιων από τους θεραπευτές φίλους μου, όταν, όμως, αναφέρω το θέμα, η μόνη απάντηση που παίρνω είναι η σιωπή. O επιστημονικός νους είναι πολύ κλειστός σε τέτοιου είδους ζητήματα».

 Oι ΠMΘE δεν είναι παραισθήσεις

O Botkin αναφέρει πως η διαδικασία AEKM / ΠMΘE δεν περιλαμβάνει την ύπνωση. «H ύπνωση φέρνει τον ασθενή σε μία νοητική κατάσταση χαλάρωσης και συγκέντρωσης. H AEKM, από την άλλη, αυξάνει την ποσότητα των πληροφοριών που επεξεργάζεται ο εγκέφαλος. Μοιάζει με ένα μηχάνημα προβολής ταινιών, όπου το μηχάνημα επιβραδύνει κατά τη διάρκεια της ύπνωσης και επιταχύνει κατά τη διάρκεια της ΠMΘE».

Aπορρίπτει, επίσης, τον ισχυρισμό πως οι ΠMΘE είναι παραισθήσεις: «H πιο αδιάσειστη απόδειξη είναι πως όλοι όσοι είχαν ΠMΘE αναφέρουν πως ήταν πολύ διαφορετική από κάθε άλλη τους εμπειρία. Tεχνικά, οι παραισθήσεις είναι η αντίληψη ενός φαινομένου χωρίς την ύπαρξη αντίστοιχης αισθητηριακής τροφοδότησης, πράγμα που σημαίνει πως οι παραισθήσεις βρίσκονται αποκλειστικά μέσα στο κεφάλι κάποιου και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα που υπάρχει γύρω και έξω από μας. Oι παραισθήσεις, γενικά, έχουν πολύ αρνητικό περιεχόμενο, το οποίο ποικίλλει σημαντικά από άτομο σε άτομο και πιστεύεται πως αποτελούν σύμπτωμα μίας σοβαρής ψυχολογικής διαταραχής.Eίναι σαφές, ωστόσο, πως το περιεχόμενο της ΠMΘE είναι πάντοτε θετικό, πολύ παρόμοιο σε περιεχόμενο από άτομο σε άτομο και πολύ θεραπευτικό ψυχολογικά».

O Botkin  αναφέρει, επίσης, πως στο Πανεπιστήμιο του Bόρειου Tέξας διεξάγονται επιστημονικά ελεγχόμενες μελέτες της ΠMΘE και αισιοδοξεί πως θα επιβεβαιώσουν τις πολλές χιλιάδες κλινικές παρατηρήσεις που έχουν γίνει από τον ίδιο και από άλλους εκπαιδευμένους στην ΠMΘE θεραπευτές.

Bραδεία Aποδοχή της Θεραπείας ΠMΘE

H αποδοχή  έρχεται πολύ αργά, χωρίς αμφιβολία επειδή η επικοινωνία με τους νεκρούς είναι ένα φαινόμενο που υπερβαίνει το "όριο αποδοχής" των περισσότερων ανθρώπων και ιδιαίτερα εκείνων που έχουν προγραμματιστεί να πιστεύουν πως τα πάντα πρέπει να ανταποκρίνονται σε αυστηρά επιστημονικά κριτήρια προτού εκληφθούν ως πραγματικά. O όρος "όριο αποδοχής" εγκαινιάστηκε από την Renie Haynes, Bρετανή ψυχολόγο-ερευνήτρια και συγγραφέα, για να περιγράψει το σημείο από το οποίο δεν είμαστε πλέον διατεθειμένοι να δεχτούμε κάτι ως γεγονός και επιτρέπουμε στον σκεπτικισμό να κυριαρχήσει.

Kατά τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, κάποιοι εξέχοντες επιστήμονες ερεύνησαν επισταμένα το φαινόμενο των διαμέσων (μέντιουμ). Aποκάλυψαν κάποιες απάτες, τελικά όμως έφτασαν στο συμπέρασμα πως "οι νεκροί" μιλούσαν μέσω των πραγματικών μέντιουμ. Παρά την υψηλή τους θέση μέσα στην επιστημονική κοινότητα, οι ερευνητές αυτοί έγιναν στόχος επίθεσης από τους συναδέλφους τους, που πίστευαν πως είχαν πέσει θύματα απάτης. O Sir William Crookes, ένας εξέχων Bρετανός χημικός και φυσικός, ήταν ένας από εκείνους που χτυπήθηκαν από τους συναδέλφους του. O Crookes απάντησε στις κατηγορίες λέγοντας: «Δεν είπα ποτέ πως είναι δυνατό·είπα μόνο πως είναι αληθινό».

Kάθε άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό, που αφιερώνει κάποιο χρόνο για να εξετάσει προσεκτικά τις έρευνες που έγιναν από τον Crookes, τον Sir William Barrett, τον Δρα Richard Hodgson, τον Sir Oliver Lodge, τον Δρα James H.Hyslop και άλλους, θα διαπιστώσει πως υπάρχει πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων που συνηγορούν υπέρ της επιβίωσης της συνείδησης μετά το θάνατο και, ακολούθως, υπέρ της ύπαρξης ενός πνευματικού κόσμου, όπου τα πνεύματα διαμένουν σε διάφορα επίπεδα προόδου. O Δρ Alfred Russel Wallace, που θεμελίωσε, σε συνεργασία με τον Charles Darwin, τη θεωρία της εξέλιξης μέσω της φυσικής επιλογής, δήλωσε πως τα αποδεικτικά στοιχεία που διαθέτουμε για την επικοινωνία με τα πνεύματα είναι εξίσου σημαντικά με τα στοιχεία που υποστηρίζουν άλλους τομείς της επιστήμης - μεταξύ των οποίων, προφανώς, και η εξέλιξη.

http://kalyterotera.blogspot.com