Οταν στο παροιμιώδες «φωνή λαού, οργή θεού», η «φωνή» γίνεται κραυγή και πανό αποδοκιμασίας…

«Κλέψατε από εμένα λεφτά, από τα παιδιά μου το χαμόγελο, από τα εγγόνια μου όνειρα και ...

ελπίδες»!  σε ένα από τα πανό της παρέλαση της 7ης Μαρτίου». Καταγράφοντας μέσα από  αυτές τις λίγες λέξεις,  το δικό του πόνο, την δυστυχία των παιδιών του και την οργή των εγγονιών του. Το πλέον εκρηκτικό μίγμα  για την πρόκληση μιας  ανεξέλεγκτων διαστάσεων κοινωνικής έκρηξης σε ένα τόπο, που η ανεργία βυθίζει στην απόγνωση  περισσότερο από το 50% των νέων του και το 25% του παραγωγικού του πληθυσμού.

Όπως ο δημοσιογράφος  από τον αθηναϊκό  SKY που συλλήβδην  μας αποκάλεσε “μάζα ανθρώπων”, αλλά  και σχεδόν  όλοι οι άλλοι που κυβερνούν  σήμερα  στο τόπο μας, ανήκω και εγώ στην ίδια  παρεξηγημένη γενιά. Την προδομένη από τους “δικούς” της  γενιάς του Πολυτεχνείου, που ξεκίνησε  με τόσα όνειρα για το μέλλον της, για να λεηλατηθούν  αυτά στη πορεία  και με το στίγμα “η γενιά των καταραμένων” να έχει κατάληξη στον καιάδα της κοινωνίας.

Μέσα στον απόηχο των γεγονότων από την  “έκρηξη” των  Ροδιτών κατά την  προχθεσινή παρέλαση, κρίνω σκόπιμο να τους υπενθυμίσω  τα χρόνια και της δικής μας έκρηξης. Επειδή  μερικοί από αυτούς, παρότι τα καπηλεύτηκαν για την πολιτική τους ανέλιξη, δείχνουν ως και να μην τα  έζησαν ποτέ. Δεν κράτησαν τίποτα από τα μηνύματα τους,  παρότι  τα χρησιμοποίησαν ως διαβατήριο  αναρρίχησης στο άρμα της εξουσίας. Με την τακτική δε που ακολουθούν,  εξωθούν σε  ακραίες μορφές κοινωνικής  αντίδρασης, που κάποιες εκφάνσεις τους,  με όρους πολιτικού κυνισμού και σκοπιμότητας, σπρώχνουν το τόπο  σε  επικίνδυνους ατραπούς αναρχίας και  φασισμού.   

Σχεδόν σαράντα χρόνια  από εκείνη την εποχή,  έχω την αίσθηση πως  κατά ένα ανεξήγητα  περίεργο τρόπο, το σκηνικό όπως το ζήσαμε τότε,  είναι ως να επαναλαμβάνεται και σήμερα.
Τον Νοέμβρη του 73,  σταθήκαμε  αγωνιζόμενοι για το τρίπτυχο “ψωμί, παιδεία ελευθερία” απέναντι στη χούντα και τους μηχανισμούς του κράτους, γνωρίζοντας την αδυσώπητη καταστολή που θα ακολουθούσε τις όποιες κινητοποιήσεις μας.  Κι όμως μια χούφτα άνθρωποι, παιδιά προερχόμενα  ως επί το πλείστον από την περιφέρεια και τα λαϊκά κοινωνικά στρωματά, που ξεκίνησαν από  χωριά  για να αναζητήσουν το δικό τους όνειρο,  απάντησαν με τον τρόπο τους στην συμβιβασμένη και φοβισμένη πλειοψηφία της τότε κοινωνίας, ότι μόνο ο δρόμος του αγώνα, είναι ικανός να ανατρέψει τα πράγματα και να δημιουργήσει κοινωνική προοπτική.
Σήμερα το όλο σύστημα κοινωνικών συμμαχιών που χαρακτηρίστηκε από την ενίσχυση των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων,  καταρρέει. Η κατάρρευση δεν είναι απλή και αθόρυβη, αλλά συμπαρασύρει μαζί της όλα εκείνα τα όνειρα και τις ελπίδες, αυτών των στρωμάτων που νόμιζαν ότι κάποια στιγμή μπορούσαν να κάνουν το ελληνικό τους «όνειρο» πραγματικότητα, να γίνουν ένα μεγάλο ή μεσαίο αφεντικό, να βιώσουν την μεγάλη ζωή. Όμως μαζί  γκρεμίζονται και τα όνειρα για το μέλλον και οι ελπίδες των παιδιών. Όπως και τότε, όμως περισσότερο σήμερα που όλοι  εμείς ζήσαμε  και  στην καπιταλιστική ευημερία, ξέρουμε πως μόνο με την αποδόμηση και την εξέγερση μπορεί για τα παιδιά αυτά  της ανεργίας και του μισθού των 350 ευρώ, να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή που θα τους δημιουργήσει προοπτική επιβίωσης.   Το διακύβευμα για την γενιά τους είναι πλέον:  υποταγμένοι ή ελεύθεροι,  πρόβατα ή αυτόνομα άτομα, άνεργοι ή δημιουργικοί πολίτες, γρανάζια στις μηχανές του ανθρωποφάγου συστήματος  ή το σφυρί που θα τις διαλύσει.

Μην εθελοτυφλείτε. Μπροστά στην ανικανότητά του πολιτικού προσωπικού  να διαχειριστεί  με σοβαρότητα και υπέρ των πραγματικών συμφερόντων του λαού και της χώρας, αλλά κυρίως των νέων της,  την “εθνική τραγωδία”, τον δρόμο που  επιλέγουν νομίζω πως  τον είδαμε όλοι, όταν προχθές βρέθηκαν απέναντι  σας.
Εγώ είδα εκεί παιδιά  που  βρήκαν το κουράγιο να ανακτήσουν την χαμένη αγωνιστικότητα  της τοπικής κοινωνίας και  να πάρουν το δρόμο της φωτιάς.
Νέους αποφασισμένους  να υποστούν την αδυσώπητη καταστολή και τις θυσίες που δυστυχώς προϋποθέτει ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή. Έφηβους έτοιμους  να αγωνιστούν  για την συλλογική και ατομική ελευθερία, την αυτό-οργάνωση, τη αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη. Πολίτες από όλες τις  κοινωνικές  τάξεις να στρέφονται  κατά του Κράτους, του παρακράτους  και των  εξουσιαστικών μηχανισμών τους.
Αυτό  είναι  που αποτελεί σήμερα την  αισιόδοξη  πλευρά στο Ελληνικό δράμα. Η κοινή διαπίστωση  πως οι νέοι   είναι  πλέον αποφασισμένοι να διεκδικήσουν στον ήλιο μοίρα και να αποτελέσουν το σφυρί που θα διαλύσει το ανθρωποφάγο σύστημα που έχει επικυριαρχίσει στο τόπο τους.
Όπως  ακριβώς με τον ίδιο τρόπο έγινε και πριν σαράντα χρόνια, στην εποχή της δικής μου νιότης.   

Αντί για  επίλογο,  

Όταν πριν λίγο καιρό σας καταθέσαμε την πρόταση να αρχίσει ένας ευρύτερος  κοινωνικός διάλογος ανάμεσα στους πολίτες και τους παραγωγικούς φορείς του νησιού, που η κατάληξη του θα είναι η δημιουργία ενός «Τοπικού Κοινωνικού Συμβολαίου» για την συνολική επιβίωση και ορθολογική και σύμμετρη ανάπτυξη της Ρόδου ( http://www.dkblog.gr/?p=276 ), κατά την πάγια τακτική σας, την πετάξατε  στο καλάθι σας.

Δεν σας ζητούμε να μας καταστήσετε αξιόπιστους  συνομιλητές σας, γιατί όλα αυτά τα χρόνια που κυβερνάτε  μας έχετε πείσει ότι ποτέ δεν μάθατε να κουβεντιάζετε.
Όμως σας επισημαίνουμε την  τεράστια ευθύνη που έχετε πλέον απέναντι μας.
Δεν μπορείτε να αγνοείτε άλλο  τις πραγματικές ανάγκες  για καθημερινή επιβίωση, επειδή ενδεχομένως   ανήκετε σε αυτούς που έχουν καρπωθεί μέρος από τον πλούτο.
Δεν μπορείτε να θεωρείτε πως η κρίση δημιουργεί  ευκαιρίες, επειδή για εσάς ευκαιρία είναι  όταν  κατασπαράζει ο οικονομικά εύρωστος τον αδύναμο συμπολίτη του μέσα σε αυτό το νησί. (πρόσφατα δημοσιεύματα στο τοπικό τύπο για υφαρπαγή περιουσιών ταλαίπωρων συμπολιτών μας, δεν είδα να σας συγκινούν). 
Δεν μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι οι  κανόνες της αγοράς και η λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας  προσδιορίζουν την συμπεριφορά των επιχειρηματιών  όσο αφορά την  απασχόληση και την απορρόφηση των τοπικών προϊόντων και την στήριξη της τοπικής αγροτικής οικονομίας,  όταν  με την δική σας ανοχή  δεν εφάρμοζαν  πάντα τους  προβλεπόμενους  κανόνες  σε άλλες εκφάνσεις της  επιχειρηματικής λειτουργίας τους.  Δεν μπορείτε τέλος να “εκβιάζεται” την αγάπη και τον σεβασμό των ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας, όταν εσείς τους δείχνετε πως τους περιφρονείτε.
Αποκωδικοποιείστε με τον σωστό τρόπο τα μηνύματα που σας  έστειλαν τα γεγονότα της παρέλασης  της 7ης Μαρτίου και αντιληφθείτε ότι πριν είναι  πολύ αργά, υπάρχει άμεση ανάγκη  να επανακαθορισθούν  οι όροι του κοινωνικού συμβολαίου, (συμβιβασμού), βάσει του οποίου θα πορευθούμε ως τόπος  αλλά και λαός  για την  επόμενη δεκαετία.

Του Δημήτρη Κούκουλα, Μέλους της ΑΜΚΕ “ECOMUSEUM RHODES”

http://rodosalarm.gr